Ἱερώτατε Μητροπολῖτα Ἑλβετίας, ὑπέρτιμε καί ἔξαρχε Εὐρώπης, ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι ἀγαπητέ ἀδελφέ καί συλλειτουργέ τῆς ἡμῶν Μετριότητος κύριε Ἱερεμία, Προϊστάμενε τοῦ ἐν Σαμπεζύ Γενεύης Ὀρθοδόξου Κέντρου τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, χάρις εἴη τῇ ὑμετέρᾳ Ἱερότητι καί εἰρήνη παρά Θεοῦ.

Τό παρά τῷ καθ᾿ ἡμᾶς Ὀρθοδόξῳ Κέντρῳ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ἐν Chambesy Γενεύης λειτουργοῦν Ἰνστιτοῦτον Μεταπτυχιακῶν Σπουδῶν Ὀρθοδόξου Θεολογίας ὑπό τήν ἐμπνευσμένην διεύθυνσιν τοῦ Ἐντιμολογιωτάτου κυρίου Βλασίου Φειδᾶ, Ἄρχοντος ὀφφικιάλου τῆς Μητρός Ἐκκλησίας καί Ὁμοτίμου Καθηγητοῦ Πανεπιστημίου, ἐν συνεργασίᾳ μετά τῶν Θεολογικῶν Σχολῶν τῶν Πανεπιστημίων Γενεύης καί Φριβούργου, παρέχει ἐπί σειράν ἐτῶν λαμπράν προσφοράν εἰς τά θεολογικά γράμματα καί τήν παρ᾿ ἡμῖν ἐκκλησιαστικήν παιδείαν ἐπί διορθοδόξου ἐπιπέδου.

Τήν προσφοράν καί μαρτυρίαν ταύτην τοῦ ἡμετέρου Ἰνστιτούτου παρακολουθοῦντες καί ἰδιαιτέρως ἐκτιμῶντες ἐν τῷ Οἰκουμενικῷ Πατριαρχείῳ καί προσωπικῶς ἡ ἡμετέρα Μετριότης, προαγόμεθα διά τῶν μετά χεῖρας Πατριαρχικῶν ἡμῶν Γραμμάτων ἐπί τῇ ἐνάρξει δι᾿ εἰδικῆς τελετῆς, κατά τό εἰωθός, τοῦ ἐν ὄψει ἀκαδημαϊκοῦ ἔτους 2013-2014, ἵνα ἀπευθύνωμεν τῇ ὑμετέρᾳ Ἱερότητι, ὡς Προϊσταμένῳ τοῦ Κέντρου, τῷ Ἐντιμολογιωτάτῳ Κοσμήτορι τοῦ Ἰνστιτούτου καί τοῖς Καθηγηταῖς, σύν τοῖς φοιτηταῖς καί φοιτητρίαις αὐτοῦ, καί πᾶσι τοῖς συμμετέχουσιν εἰς τήν τελετήν ταύτην ἐλπίδος καί προσδοκίας, τάς Πατριαρχικάς ἡμῶν εὐχάς ὑπέρ εὐόρκου λειτουργίας καί ἀποδόσεως καί κατά τήν νέαν ταύτην περίοδον, προσεπευχόμενοι ὅπως ὁ Πατήρ τῶν Φώτων Κύριος ἡμῶν, τό φῶς τοῦ κόσμου, ὁδηγῇ, διά τῆς Χάριτος Αὐτοῦ, τούς τε διδάσκοντας καί τούς διδασκομένους, ἵνα «αἰσθόμενοι τῆς ἑαυτῶν ἀρετῆς, τήν εὐχαριστικήν ταύτην ἀφῶσι φωνήν: Κύριε, ἐν τῷ θελήματί Σου παρέσχου τῷ κάλλει μου δύναμιν». (Μεγάλου Βασιλείου, Εἰς τόν ΚΘ΄ Ψαλμ. P.G. 29,317Β). Δέον βεβαίως ὅπως μή λησμονῆται τό παράπαν, ὅτι «σοφία καί παιδεία φόβος Κυρίου» (πρβλ.Σοφ. Σειρ. α΄, 27).

Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία καί ὁ Πατερικός αὐτῆς πλοῦτος, ὡς διδάσκεται καί ἀποκαλύπτεται καί διά τῶν διατριβῶν τῶν φοιτητῶν τοῦ καθ᾿ ἡμᾶς Ἰνστιτούτου τούτου, κρίνομεν ἐν τῷ Οἰκουμενικῷ ἡμῶν Πατριαρχείῳ ὅτι εἶναι ἱκανός νά διδάξῃ τό μέγα μάθημα, ἤτοι ὅτι τό πρῶτον καί κύριον χρέος εἶναι νά γνωρίσῃ καί νά ἀγαπήσῃ ἡ νέα γενεά τῶν θεολόγων τήν Θεολογίαν, διά νά δυνηθῇ καλλίτερον νά αἰσθανθῇ καί νά «θεολογήσῃ» ἐν συνεχείᾳ ὅτι ἡ παράδοσις, ἡ ἱστορία, τά παρελθόντα, τά νῦν παρόντα καί τά τοῦ μέλλοντος αἰῶνος, δέν εἶναι ἁπλοῦν σχῆμα λόγου διδασκαλίας, ἀλλά βίωμα, δύναμις κυριαρχική, δηλαδή εἶναι ἡ ἰδία ἡ ζωή ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ διά τῆς ἰδίας τῆς Ἐκκλησίας καί τῆς μυστηριακῆς αὐτῆς ζωῆς.

Ὁ ἀρχαῖος λάτρης τῆς ἡμετέρας παιδείας Ἀριστοτέλης ὁ Σταγειρεύς γράφει ὅτι «προφάσεως δεῖται μόνον ἡ πονηρία» καί ὅτι «νέος ἔμπειρος οὐκ ἔστιν, πλῆθος γάρ χρόνου ποιεῖ τήν ἐμπειρίαν», ἡ Παλαιά Διαθήκη προτρέπει «αὐλίσθητε ἐν οἴκῳ παιδείας» (Σοφ. Σειρ. να΄, 23), καί, τέλος, ἡ Καινή Διαθήκη τοῦ Χριστοῦ, διά τοῦ Ἀποστόλου τῶν Ἐθνῶν Παύλου, δογματίζει ὅτι «πᾶσα παιδεία πρός μέν τό παρόν οὐ δοκεῖ χαρᾶς εἶναι, ἀλλά λύπης, ὕστερον δέ καρπόν εἰρηνικόν τοῖς δι᾿ αὐτῆς γεγυμνασμένοις ἀποδίδωσι δικαιοσύνης» (Ἑβρ. ιβ΄, 11).

Τά ἀνωτέρω φρονοῦντες καί ὑπομιμνήσκοντες ἐκ τῆς ἀρχαίας ἑλληνικῆς σοφίας, τῆς προφητικῆς περιόδου τοῦ νόμου καί τῆς ἐμπειρίας τῆς Χάριτος, ἐπί τῇ εὐλογημένῃ ταύτῃ ἡμέρᾳ τῆς ἐνάρξεως τοῦ νέου ἀκαδημαϊκοῦ ἔτους τοῦ Ἰνστιτούτου, ἀπευθύνομεν τόν λόγον πρός τούς ἀγαπητούς φοιτητάς καί τάς φοιτητρίας καί παρακαλοῦμεν καί προτρεπόμεθα μετά τοῦ σοφοῦ Σολομῶντος «λάβετε παιδείαν καί μή ἀργύριον» καθότι «ἡ τῶν μαθημάτων ἀνάληψις παδεία λέγεται» (Μεγάλου Βασιλείου, Εἰς τήν ἀρχήν τῶν Παροιμιῶν, P.G., 31, 397Α).

Καταστέφοντες πάντας ὑμᾶς καί τό ἀρχόμενον νέον ἀκαδημαϊκόν ἔτος τοῦ ὑμετέρου Ἰνστιτούτου διά τῶν ἡμετέρων Πατριαρχικῶν εὐχῶν καί εὐλογιῶν, ὑπέρ πλουσίας καρποφορίας, ἐπικαλούμεθα ἐπί πάντας τήν Χάριν καί τό ἄπειρον Ἔλεος τοῦ Πατρός τῶν Φώτων Κυρίου καί Θεοῦ ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.

,βιγ Ὀκτωβρίου ιε΄