Ἁγιώτατε,

Ἔχοντες ἀκόμη ἔντονον τὴν χαρὰν καὶ τὴν συγκίνησιν ἐκ τῆς εὐλογημένης προσωπικῆς συμμετοχῆς τῆς Ὑμετέρας Ἁγιότητος εἰς τὴν Θρονικὴν Ἑορτὴν τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἐπὶ τῆ μνήμῃ τοῦ Πρωτοκλήτου τῶν Ἀποστόλων Ἁγίου Ἀνδρέου, κατὰ Νοέμβριον τοῦ 2006, ἐκινήσαμεν «ἀγαλλομένῳ ποδὶ» ἐκ τοῦ Φαναρίου τῆς Νέας Ρώμης, νὰ ἔλθωμεν παρ’ Ὑμῖν, διὰ νὰ μετάσχωμεν εἰς τὴν χαράν Σας ἐπὶ τῆ Θρονικῆ Ἑορτῆ τῆς Πρεσβυτέρας Ρώμης. Καὶ ἤλθομεν πρὸς Ὑμᾶς «ἐν πληρώματι εὐλογίας τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ» (Ρωμ. 15: 29), ἀνταποδίδοντες τὴν τιμὴν καὶ τὴν ἀγάπην, συνεορτάζοντες μετὰ τοῦ ἐν τῆ Ἑσπερίᾳ προσφιλοῦς Ἀδελφοῦ ἡμῶν «τοὺς ἀσφαλεῖς καὶ θεοφθόγγους κήρυκας, τὴν κορυφὴν τῶν Μαθητῶν τοῦ Κυρίου», τοὺς Ἁγίους Ἀποστόλους Πέτρον, τὸν ἀδελφὸν Ἀνδρέου τοῦ Πρωτοκλήτου, καὶ Παῦλον, τοὺς δύο μεγίστους τούτους, κεντρικοὺς καὶ οὐρανοϋψεῖς στύλους τῆς ὅλης Ἐκκλησίας, οἱ ὁποῖοι εἰς τὴν ἱστορικὴν πόλιν ταύτην ἔδωκαν τὴν τελευταίαν καὶ περίτρανον ὁμολογίαν τοῦ Χριστοῦ καὶ ἐνταῦθα παρέδωκαν μαρτυρικῶς τὸ πνεῦμα των εἰς τὸν Κύριον, ὁ μὲν διὰ σταυροῦ, ὁ δὲ διὰ ξίφους, καὶ ἡγίασαν αὐτήν.

Χαιρετίζομεν, ὅθεν, ἐν ἀγάπῃ εὐλαβεῖ καὶ βαθυτάτῃ, ἐκ μέρους τῆς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας τῆς Κωνσταντινουπόλεως καὶ τῶν ἀνὰ τὸν κόσμον τέκνων της, τὴν Ὑμετέραν Ἁγιότητα, ἐπιπόθητε Ἀδελφέ, εὐχόμενοι ἀπὸ καρδίας «πᾶσι τοῖς οὖσιν ἐν Ρώμῃ ἀγαπητοῖς Θεοῦ» (Ρωμ. 1: 7) ὑγιαίνειν, εἰρηνεύειν, εὐοδοῦσθαι καὶ προκόπτειν νυχθημερὸν εἰς τὰ πρὸς σωτηρίαν, «τῷ πνεύματι ζέοντες, τῷ Κυρίῳ δουλεύοντες, τῇ ἐλπίδι χαίροντες, τῇ θλίψει ὑπομένοντες, τῇ προσευχῇ προσκαρτεροῦντες» (Ρωμ. 12: 11-12).

Ἀμφότεραι αἱ Ἐκκλησίαι, Ἁγιώτατε, τιμῶμεν κατ’ ἀξίαν καὶ εὐλαβούμεθα, τόσον τὸν δόντα τὴν σωτήριον ὁμολογίαν τῆς Θεότητος τοῦ Χριστοῦ Πέτρον, ὅσον καὶ τὸ σκεῦος τῆς ἐκλογῆς Παῦλον, ὁ ὁποῖος αὐτὴν τὴν ὁμολογίαν καὶ πίστιν διεσάλπισεν εἰς τὰ πέρατα τῆς οἰκουμένης ἐν μέσῳ ἀπαραδειγματίστων δυσκολιῶν καὶ κινδύνων. Ἑορτάζομεν δὲ τὴν μνήμην των, ἀπὸ τοῦ σωτηρίου ἔτους 258 καὶ ἑξῆς, τὴν 29ην Ἰουνίου, ἔν τε τῆ Δύσει καὶ ἔν τῇ Ἀνατολῇ, ἀφοῦ προηγουμένως, κατὰ τὴν παράδοσιν τῆς ἀρχαίας Ἐκκλησίας, ἑτοιμασθῶμεν ἐν τῇ Ἀνατολῇ καὶ διὰ νηστείας, τηρουμένης πρὸς τιμήν των. Πρὸς μείζονα ὑπογράμμισιν τοῦ ἴσου τῆς ἀξίας των, ἀλλὰ καὶ τῆς σημασίας των διὰ τὴν Ἐκκλησίαν καὶ τὸ ἀναγεννητικὸν καὶ σωτήριον διὰ τῶν αἰώνων ἔργον της, ἡ Ἀνατολὴ τοὺς τιμᾷ συνήθως καὶ διὰ κοινῆς εἰκόνος, εἰς τὴν ὁποίαν εἴτε βαστάζουν εἰς τὰς ἁγίας χεῖρας των μικρὸν ναΰδριον, συμβολίζον τὴν Ἐκκλησίαν, εἴτε περιπτύσσονται ἀλλήλους καὶ ἀνταλλάσσουν τὸν ἐν Χριστῶ ἀσπασμόν. Αὐτὸν ἀκριβῶς τὸν ἀσπασμὸν ἤλθομεν νὰ ἀνταλλάξωμεν μεθ’ Ὑμῶν, Ἁγιώτατε, ὑπογραμμίζοντες τὸν ἐν Χριστῷ πόθον καὶ τὴν ἀγάπην, ἅτινα κινοῦν ἡμᾶς πλησίον ἀλλήλων.

Ὁ μεταξὺ τῶν Ἐκκλησιῶν ἡμῶν Θεολογικὸς Διάλογος «ἐν πίστει καὶ ἀληθείᾳ καὶ ἀγάπῃ», θείᾳ συνάρσει προχωρεῖ, παρὰ τὰς ὑφισταμένας ἀξιοσημειώτους δυσκολίας καὶ τὰ γνωστὰ προβλήματα. Ἐπιθυμοῦμεν εἰλικρινῶς, καὶ ἐκτενῶς περὶ αὐτοῦ προσευχόμεθα, αἱ δυσκολίαι αὐταὶ νὰ ὑπερπηδηθοῦν καὶ τὰ προβλήματα νὰ ἐκλείψουν, τὸ ταχύτερον δυνατόν, ὥστε νὰ ἐπιτύχωμεν τοῦ τελικοῦ ποθουμένου, πρὸς δόξαν Θεοῦ. Ἡ ἐπιθυμία αὕτη, γνωρίζομεν καλῶς ὅτι εἶναι καὶ Ὑμετέρα, εἴμεθα δὲ βέβαιοι ὅτι καὶ ἡ Ὑμετέρα Ἁγιότης οὐδὲν θὰ παραλείψῃ ἐργαζομένη τὸ κατ’ Αὐτήν, μετὰ τῶν τιμίων συνεργατῶν Αὐτῆς, διὰ τὴν τελείαν λείανσιν τῆς ὁδοῦ πρὸς ἐπιτυχῆ καὶ χριστοτερπῆ ὁλοκλήρωσιν τῶν ἐργασιῶν τοῦ Διαλόγου.

Τὸ ἔτος 2008 ἔχομεν κηρύξει, Ἁγιώτατε, ὡς «Ἔτος τοῦ Ἀποστόλου Παύλου», ὡς καὶ Ὑμεῖς πράττετε ἀπὸ τῆς σημερινῆς ἡμέρας μέχρι τοῦ ἐπιόντος ἔτους, ἐπὶ τῇ συμπληρώσει δύο χιλιετιῶν ἀπὸ τῆς γεννήσεως τοῦ Μεγάλου Ἀποστόλου. Εἰς τὰ πλαίσια τῶν σχετικῶν ἐπετειακῶν ἐκδηλώσεων, ἀφοῦ ἤδη προσεκυνήσαμεν τὸν σεπτὸν τόπον τοῦ Μαρτυρίου του, προγραμματίζομεν, πρὸς τοῖς ἄλλοις, καὶ ἱερὰν πορείαν εἰς ἱκανὰ σημεῖα τῆς εὐαγγελικῆς δράσεως τοῦ Ἀποστόλου ἐν τῇ Ἀνατολῇ, ὡς ἡ Ἔφεσος καὶ ἡ Παμφυλὶα, ἀλλὰ καὶ ἡ Κρήτη, καὶ οἱ ἐν αὐτῇ Καλοὶ Λιμένες. Νὰ εἶσθε βέβαιος, Ἁγιώτατε, ὅτι εἰς τὴν ἱεραποδημείαν αὐτὴν θὰ αἰσθανώμεθα καὶ Ὑμᾶς ἐν πνεύματι συνεκδημοῦντα ἡμῖν, καὶ ἐκτενῆ προσευχὴν ἑκασταχοῦ θὰ ἀναπέμπωμεν ὑπὲρ Ὑμῶν καὶ τῶν ἀδελφῶν ἡμῶν τῆς σεβασμίας Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας, ἐπικαλούμενοι τὴν πολὺ ἰσχύουσαν δέησιν καὶ πρεσβείαν πρὸς Κύριον τοῦ θείου Παύλου ὑπὲρ Ὑμῶν.

Καὶ νῦν, προσκυνοῦντες τὰ παθήματα καὶ τὸν σταυρὸν τοῦ Πέτρου, καὶ περιπτυσσόμενοι τὴν ἅλυσιν καὶ τὰ στίγματα τοῦ Παύλου, τιμῶντες τὴν ὁμολογίαν, τὸ μαρτύριον καὶ τὸν πρὸς τὴν ὄντως Ζωὴν ἄγοντα τίμιον ὑπὲρ τοῦ Ὀνόματος τοῦ Κυρίου θάνατον ἀμφοτέρων, δοξάζομεν τὸν Τρισάγιον Θεὸν καὶ ἱκετεύομεν Αὐτόν, ὅπως, διὰ πρεσβειῶν τῶν Πρωτοκορυφαίων Ἀποστόλων Του, χαρίσηται εἰς ἡμᾶς καὶ εἰς πάντα τὰ ἀνὰ τὸν κόσμον τέκνα τῆς τε Ὀρθοδόξου καὶ τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας, ἐνταῦθα μὲν «τὴν ἑνότητα τῆς Πίστεως καὶ τὴν κοινωνίαν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος» ἐν τῷ «συνδέσμῳ τῆς εἰρήνης» (Ἐφ. 4: 3), ἐκεῖσε δέ, τὴν αἰώνιον ζωὴν καὶ τὸ μέγα ἔλεος. Ἀμήν.