Ἱερώτατε Μητροπολῖτα Αὐστρίας κύριε Ἀρσένιε, Ποιμενάρχα τῆς Θεοσώστου ταύτης Ἱερᾶς Μητροπόλεως τοῦ Οἰκουμενικοῦ μας Πατριαρχείου,
Ἱερώτατοι καὶ Θεοφιλέστατοι ἅγιοι ἀδελφοὶ συνεπίσκοποι,
Σεβασμιώτατε Ἐπίσκοπε τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας κύριε Ägidius Zsifkovics,
Ἐντιμότατε κύριε……, Δήμαρχε τῆς ἱστορικῆς ταύτης πόλεως τοῦ Eisenstadt,
Ἐντιμότατοι καὶ ἀγαπητοὶ ἐν Χριστῷ, πάντες οἱ παρακολουθοῦντες τὴν ἱερὰν ταύτην ἀκολουθίαν,

Χαιρόμεθα διότι παρέχεται σήμερον εἰς ἡμᾶς ἡ δυνατότης παρουσίας εἰς τὴν πόλιν σας, κατὰ τὴν ἑόρτιον ἡμέραν ταύτην, τῆς μνήμης τοῦ Ἁγίου Μαρτίνου, προστάτου καὶ πολιούχου σας, εὐφροσύνως διαπιστοῦντας τὸ φιλοπρόοδον τῶν κατοίκων καὶ τὴν ἐπιμέλειαν τῶν ἐπιτοπίων ἀρχῶν διὰ τὴν διατήρησιν τῆς ἰδιαιτέρας φυσιογνωμίας αὐτῆς.

Χαιρόμεθα διότι ἡ παρουσία μας ἐνταῦθα συμπίπτει πρὸς τὴν ἑορτὴν τοῦ Ἁγίου Μαρτίνου, ἑνὸς ἐκ τῶν σημαντικωτέρων Ἁγίων τῆς ἑνιαίας Ἐκκλησίας τῆς πρώτης μετὰ Χριστὸν χιλιετίας καὶ μιᾶς ἐκ τῶν ἀξιολογωτέρων μορφῶν τῆς χριστιανικῆς Δύσεως. Ἡ προσφορὰ αὐτοῦ πρὸς τὴν ἐπισκοπήν του, αὐτὴν τῆς Τουρώνης (Tour), πρὸς ὁλόκληρον τὴν Γαλατίαν (σημερινὴν Γαλλίαν) ἀλλὰ καὶ πρὸς τὴν Δύσιν ἅπασαν κρίνεται καὶ εἶναι ἀνεκτίμητος.

Εἰς τὸν Ἅγιον Μαρτῖνον οἱ κάτοικοι τῆς Ἐπισκοπῆς του ἐν Τουρώνῃ ὤφειλον, καὶ ὀφείλουν μέχρι σήμερον, τὴν χριστιανικὴν ταυτότητά των, διότι πρόκειται περὶ ἑνὸς ἰσαποστόλου ὁ ὁποῖος μὲ τὰς ποιμαντικὰς περιοδείας του ἐπέτυχε τὴν μεταστροφὴν αὐτῶν εἰς τὸν Χριστιανισμόν. Διὰ τοῦτο ὁ μέγας ἱεράρχης τῆς Τουρώνης τιμᾶται εἰς τὴν Δύσιν μὲ πλῆθος Ναῶν, τὸ δὲ ὄνομα αὐτοῦ τυγχάνει ἓν ἐκ τῶν πλέον συνηθισμένων βαπτιστικῶν ὀνομάτων εἰς τοὺς λαούς της, οἱ ὁποῖοι τὸν ἔχουν προστάτην καὶ μεσίτην πρὸς τὸν Θεόν.

Ὁ Ἅγιος Μαρτῖνος, κατηχούμενος εἰσέτι, ἐνδύων τὸν πτωχὸν μὲ τὸ ἥμισυ τοῦ στρατιωτικοῦ μανδύου του, ἠξιώθη θεοπτίας, δηλαδὴ τῆς θέας τοῦ παγκάλλου προσώπου Ἐκείνου, ὁ Ὁποῖος εἶπεν: «ἐφ᾿ ὅσον ἐποιήσατε ἑνὶ τούτων τῶν ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων, ἐμοὶ ἐποιήσατε» (Ματθ. κε΄, 40-41). Ἔκτοτε θὰ ἐνέδυεν ὁ ἴδιος πλειάδα συνανθρώπων αὐτοῦ μὲ τὸ ἔνδυμα τῆς ἀφθαρσίας καὶ τοῦ φωτός, τὸ ὁποῖον παρέχει ἡ χριστιανικὴ πίστις διὰ τοῦ βαπτίσματος. Καὶ ὄχι μόνον μὲ τὸ βάπτισμα τοῦ ὕδατος ἀλλὰ καὶ μὲ τὸ βάπτισμα τῆς μετανοίας, καθ᾿ ὅσον ὁ ἅγιος Ἐπίσκοπος οὗτος ἔθεσε τὰς βάσεις διὰ τὴν ἀνάπτυξιν τοῦ μοναχισμοῦ εἰς τὴν Δύσιν, βιώσας καὶ ὁ ἴδιος τὴν «ἀγγελικὴν πολιτείαν» ὡς μοναχὸς καὶ κτίτωρ τῆς Μονῆς Μαρμουτιὲ (Marmoutier). Κατὰ τὰς μαρτυρίας τοῦ βιογράφου του, ὁ Ἅγιος Μαρτῖνος πάντοτε προσηύχετο (semper orabat), ἐκτελῶν τὴν ἐντολὴν τοῦ «ἀδιαλείπτως προσεύχεσθε», καὶ εἶχε τὰ ὄμματα τῆς ψυχῆς καὶ τῆς καρδίας του συνεχῶς ἐστραμμένα πρὸς τὸν οὐρανὸν (animus caelo semper intentus), ὅπερ ἀποτελεῖ στοιχεῖον τῆς μυστικῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς.

Ἡ σημερινὴ ἡμέρα, λοιπόν, ἀποκτᾷ ἰδιαιτέραν σημασίαν:

Σήμερον ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία τιμᾷ τὴν μνήμην τῶν Ἁγίων Μαρτύρων Μηνᾶ, Βίκτωρος καὶ Βικεντίου καὶ Στεφανίδος, καθὼς καὶ τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν καὶ ὁμολογητοῦ Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου, ὁ ὁποῖος «παιδιόθεν τὸν ἐνάρετον βίον ἑλόμενος, γράμμασιν ἐκπαιδεύεται καὶ εἰς τὸ ἀκρότατον ὕψος τῆς γνώσεως ἀνήχθη… πᾶσαν δὲ ἰδέαν ἀρετῆς κατορθώσας, χρίσματος καὶ ἱερωσύνης» (πρβλ. Συναξαριστὴν αὐτοῦ) ἀξιοῦται καὶ τῆς ὁμολογίας.

Οἱ Ἅγιοι Μηνᾶς, Βίκτωρ καὶ Βικέντιος καὶ ἡ Στεφανὶς διὰ τοῦ μαρτυρίου «θυμὸν ἀρχόντων μὴ δειλιάσαντες», ὁ Θεόδωρος ὁ Στουδίτης διὰ τῆς ὁμολογίας «ἐν θεωρίαις πρακτικός, ἐν πράξεσι θεολόγος, ἀσκητὴς διδακτικός, ἱερομάρτυς ἔνδοξος, Ὀρθοδοξίας στῦλος, τῆς Ἐκκλησίας ἑδραίωμα» καὶ ὁ Ἅγιος Μαρτῖνος «διὰ τῆς διδασκαλίας καὶ τῆς μοναχικῆς ἀσκήσεως» ἀποτελοῦν γέφυραν μεταξὺ Ἀνατολῆς καὶ Δύσεως, κοινὴν πνευματικὴν κληρονομίαν εἰς τὴν κοινὴν οἰκουμενικὴν πορείαν μας.

Ἐντὸς ἀσφαλῶς τοῦ πλαισίου τούτου στροφῆς πρὸς τὴν κοινὴν πνευματικὴν παράδοσιν τῶν δύο κόσμων, Ἀνατολῆς καὶ Δύσεως, ἐντάσσεται καὶ ἡ σημερινὴ προσπάθεια προσεγγίσεως αὐτῶν. Ἡ συνεργασία καὶ ὁ διάλογος ἡμῶν ἀγάπης καὶ ἀληθείας μετὰ τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας, ὁ ὁποῖος ἔχει ἀναπτυχθῆ κατὰ τὰς τελευταίας δεκαετίας, δημιουργοῦν καλλιτέρας προϋποθέσεις διὰ τὴν βαθυτέραν ἀλληλογνωριμίαν καὶ προσέγγισιν ὅλων τῶν χριστιανῶν μεταξύ των καὶ τὴν ἀπὸ κοινοῦ ἀντιμετώπισιν τῶν ἀναφυομένων συγχρόνων προβλημάτων, ὡς ἐπὶ παραδείγματι τῶν διώξεων τὰς ὁποίας ὑφίστανται ἅπαντες οἱ χριστιανοί, ἀνεξαρτήτως δόγματος, ἐν Μέσῃ κυρίως Ἀνατολῇ ἀλλὰ καὶ ἁπανταχοῦ τῆς οἰκουμένης, παρὰ τὴν φαινομενικὴν ἐλευθερίαν καὶ τὴν ἀνάπτυξιν τοῦ σεβασμοῦ τῶν λεγομένων ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων καὶ τῶν θρησκευτικῶν ἐλευθεριῶν, τῆς ταυτότητος δηλαδὴ τοῦ ἀνθρώπου, λόγῳ τῆς ἀλογίστου ἐξάψεως τοῦ θρησκευτικοῦ φανατισμοῦ καὶ τῆς μισαλλοδοξίας καὶ τῶν παθῶν τῆς ἀφιλαδελφίας καὶ ἐκδικήσεως, κατὰ τὰ τελευταῖα ἔτη.

Εἶναι δὲ αἱ εὐθῦναι ἡμῶν ὡς χριστιανῶν λίαν ὑψηλαί, διότι ὀφείλομεν τὸν παλαιὸν οἶνον τῆς πίστεως νὰ τὸν μεταγγίσωμεν εἰς τοὺς συγχρόνους ἀσκοὺς τοῦ ἀγωνιῶντος λαοῦ τοῦ Θεοῦ, βαρυνομένου ὑπὸ πλήθους προβλημάτων καὶ καθημερινῶν δυσκολιῶν παντὸς ἐπιπέδου.

Ἐν τῷ πλαισίῳ δὲ τούτῳ τῆς προσπαθείας ἀλληλοκατανοήσεως καὶ καλλιεργείας τῶν σχέσεων ἐντάσσεται ἀσφαλῶς καὶ ἡ λίαν εὐχαρίστως γενομένη, ὡς μαρτυρία καὶ ὁμολογία καὶ ἱεραποστολὴ σύγχρονος τῆς δωρεᾶς πρὸς ἡμᾶς τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἐνεργοῦντος κατὰ τὸ Αὐτοῦ Θέλημα, παραχώρησις ὑπὸ τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας οἰκοπέδου εἰς τὴν Ὀρθόδοξον Ἱερὰν Μητρόπολιν Αὐστρίας, δηλαδὴ εἰς τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον, διὰ τὴν οἰκοδόμησιν Ὀρθοδόξου Ἱερᾶς Μονῆς. Ὀφείλονται θερμαὶ εὐχαριστίαι εἰς τὴν ὑμετέραν Σεβασμιότητα, τὸν ἀγαπητὸν Ἐπίσκοπον Εisenstadt κύριον Ägidius, ὁ ὁποῖος κατανοεῖ τὴν σημασίαν τῆς συστάσεως καὶ ὑπάρξεως μιᾶς τοιαύτης Μονῆς, προκειμένου νὰ συνεχισθῇ ἡ ἰδία ἐκείνη προσευχητικὴ καὶ μυστικὴ ζωή, τὴν ὁποίαν ἔζησεν ὁ προστάτης τῆς πόλεώς σας Ἅγιος Μαρτῖνος καὶ ἡ ὁποία τὸν ἠξίωσε νὰ ἐπιτελέσῃ τοσαῦτα καὶ τοιαῦτα θαύματα, νὰ καταπλήξῃ ἀνθρώπους, ἀγγέλους καὶ αὐτὰ ἀκόμη τὰ πνεύματα τῆς πονηρίας. Ὡσαύτως, εὐχαριστοῦμεν θερμῶς καὶ τὴν Ρωμαιοκαθολικὴν Ἐνορίαν τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέου, ἡ ὁποία παρέσχε τὴν συγκατάθεσιν αὐτῆς διὰ τὴν ἐν λόγῳ παραχώρησιν καὶ ἐκ καρδίας εὐχόμεθα ὅπως ὁ κοινὸς προστάτης αὐτῆς καὶ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου Ἀπόστολος Ἀνδρέας ἀνταποδίδῃ πλούσιον τὸν μισθὸν τῆς ἀγάπης αὐτῆς, διαφυλάττων τοὺς ἐνταῦθα χριστιανοὺς ἀπὸ παντὸς κινδύνου.

Ἀγαπητοὶ ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Ἡμεῖς ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως, Νέας Ρώμης καὶ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης, ἐρχόμενοι πρὸς ὑμᾶς ἐκ Κωνσταντινουπόλεως, μιᾶς πόλεως ἥτις ἐπὶ μίαν χιλιετηρίδα καὶ πλέον ἀπετέλεσε τὴν καρδίαν τοῦ παγκοσμίου τότε γίγνεσθαι, ἐπιθυμοῦμεν νὰ ἐπεκτείνωμεν τὸν λόγον περὶ μαρτυρίου καὶ ὁμολογίας καὶ ἀπὸ μιᾶς ἑτέρας, διαφόρου, σκοπιᾶς: Ὅτι δηλαδὴ τὸν ἠθικόν, θρησκευτικόν, πνευματικόν καὶ ποιμαντικὸν ρόλον μαρτυρίας καὶ ὁμολογίας τῆς ταυτότητός της προβάλλει μέχρι σήμερον ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία καὶ κυρίως καὶ πρωτίστως τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον παγκοσμίως διὰ τῶν Ἱερῶν Μητροπόλεων αὐτοῦ.

Ἡ Ἐκκλησία Κωνσταντινουπόλεως, ἐξ ἑτέρου, πέραν τῆς εὐθύνης αὐτῆς ὑπὲρ τῆς ἑνότητος καὶ τῆς εὐσταθείας τῶν κατὰ τόπους Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, μεριμνᾷ ὥστε ὁ πλοῦτος τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως, παραδόσεως καὶ πνευματικότητος νὰ γίγνηται κτῆμα κοινὸν ὅσον γίνεται περισσοτέρων ἀνθρώπων ἀνὰ τὴν οἰκουμένην, πιστεύουσα ὅτι τοιουτοτρόπως συμβάλλει θετικῶς, πέραν τῶν ἄλλων εὐεργεσιῶν, καὶ εἰς τὴν ἐπικράτησιν κλίματος καταλλαγῆς καὶ συνεργασίας μεταξὺ αὐτῶν καὶ τῶν θρησκευτικῶν δοξασιῶν αὐτῶν, ἰδίᾳ μετὰ τῶν ἀδελφῶν ρωμαιοκαθολικῶν χριστιανῶν, κλίματος, τοῦ ὁποίου ἡ ἀνθρωπότης ἔχει τόσον μεγάλην ἀνάγκην σήμερον, ἂν ληφθῇ ὑπ᾿ ὄψιν ἡ ἀπογοήτευσις -διὰ νὰ μὴ εἴπωμεν ἡ ἀπόγνωσις εἰς πολλὰς περιπτώσεις-, ἡ ἀγωνία καὶ ὁ πόνος τῶν πασχόντων ἀνθρώπων, ὡς εἴμεθα καθημερινῶς θεαταὶ εἰς τὰς ὀθόνας τῆς τηλεοράσεως, λόγῳ τῶν σκληρῶν συγκρούσεων παγκοσμίως, αἱ βάσεις τῶν ὁποίων εἶναι κυρίως πνευματικαὶ καὶ θρησκευτικαὶ καὶ ἠθικαί.

Κατατονεῖτε, ἀδελφοί, ὅτι ἡ θέσις ἐν τῇ παγκοσμίῳ Ὀρθοδοξίᾳ, τῆς ἡμετέρας Μετριότητος, ὅπως καὶ τοῦ Προκαθημένου τῆς σεβασμίας Ἐκκλησίας τῆς Ρώμης ἀδελφοῦ Πάπα Φραγκίσκου καὶ τῶν ἄλλων ἐκκλησιαστικῶν καὶ θρησκευτικῶν λειτουργῶν, εἶναι τόσον καιρία καὶ καθίσταται ὁσημέραι πολυευθυνοτέρα, ὑπὸ τὰς συνθήκας τῶν συγχρόνων καιρῶν κατὰ τοὺς ὁποίους «κατελύθησαν μὲν αἱ γεωγραφικαὶ ἀποστάσεις», «ἐψύγη ὅμως ἡ ἀγάπη τῶν πολλῶν», διὸ καὶ ἀπαιτεῖται ἐγρήγορσις, σύνεσις καὶ σοφία Θεοῦ, ὥστε ἡ θέσις καὶ ἡ εὐθύνη ἡμῶν νὰ εἶναι μαρτυρία καὶ ὁμολογία, ἐνεργούμεναι διὰ τῶν ὅπλων τῆς ἀληθείας, ὥστε νὰ κηρύττωμεν Χριστὸν τὸν Θεόν, σαρκὶ ἐλθόντα εἰς τὸν κόσμον, θεανθρωπίνως ἐργασθέντα καὶ σώσαντα τὸν κόσμον, «πληρώσαντα τὴν ὑπὲρ ἡμῶν τῶν ἀνθρώπων οἰκονομίαν τοῦ Θεοῦ» (πρβλ. Κοντάκιον ἑορτῆς Θείας Ἀναλήψεως), ἑνώσαντα τὰ ἐπίγεια καὶ τὰ οὐράνια, ἀναληφθέντα εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ καταπέμψαντα εἰς ἡμᾶς τὸ Παράκλητον Πνεῦμα διὰ νὰ μᾶς ὁδηγῇ «εἰς πᾶσαν τὴν ἀλήθειαν», ὄχι βεβαίως κατὰ τὴν ἡμετέραν πεπερασμένην βουλὴν ἀλλὰ κατὰ τὴν προαιώνιον «βουλὴν τοῦ Κυρίου», ὅτε Γαβριὴλ ὁ Ἀρχάγγελος «τῶν οὐρανίων ἀψίδων καταπτὰς εἰς Ναζαρὲτ ἐπέστη πρὸς Παρθένον Μαρίαν βοῶν αὐτῇ συλλήψῃ Υἱὸν τοῦ Ἀδὰμ ἀρχαιότερον, τὸν ποιητὴν τῶν ἁπάντων καὶ λυτρωτὴν» (πρβλ. Αἴνους Ἑορτῆς Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου).

Ὅπως δηλαδὴ θὰ κηρύττουν χαρὰν καὶ ἀνάπαυσιν μὲ τὴν βιοτὴν καὶ πολιτείαν αὐτῶν καὶ οἱ μοναχοὶ τῆς ὑπὸ ἵδρυσιν Ὀρθοδόξου Μονῆς εἰς τὴν πόλιν ταύτην καὶ θὰ καταβάλλουν προσπαθείας διὰ τὴν διακονίαν παντὸς ἀνεξαιρέτως ἀνθρώπου, δημιουργήματος τοῦ Θεοῦ, «εἰς ζωὴν» καὶ ὄχι «εἰς ἀπώλειαν».

Αὐτὴν τὴν θείαν χαρὰν τῆς ἀνακουφίσεως καὶ τῆς γαλήνης, τῆς ἐν ἀγάπῃ συνεργασίας καὶ ἀλληλοκατανοήσεως καὶ συγχρόνως πορείας διὰ τοῦ διαλόγου τῆς ἀγάπης καὶ τῆς ἀληθείας πρὸς τὴν ἑνότητα εἰς Μίαν Ἐκκλησίαν, ὅταν ὁ Κύριος εὐδοκήσῃ, καταβάλλομεν προσπαθείας νὰ μεταφέρωμεν πρὸς τὸν κόσμον καὶ πρὸς τὸν ἄνθρωπον, ἡμεῖς ἐκ τῆς Νέας Ρώμης καὶ ὁ ἐρχόμενος πρὸς ἡμᾶς λίαν προσεχῶς εἰς τὴν Κωνσταντινούπολιν, εἰς τὸ Φανὰριον, κατὰ τὴν Θρονικὴν Ἑορτὴν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, θείᾳ βουλῇ κινούμενος ἀσφαλῶς, Ἁγιώτατος Πάπας τῆς Πρεσβυτέρας Ρώμης Φραγκῖσκος, ὁ ἁπλοῦς, ὁ ταπεινός! Τὸν ἀναμένομεν μετὰ χαρᾶς καὶ συγκινήσεως διὰ νὰ συνεχίσωμεν τὴν προσπάθειαν, τὸν ἀγῶνα, τὴν ἀγωνίαν, διὰ τὴν καταλλαγὴν καὶ τὴν ἑνότητα τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, ἀλλὰ καὶ διὰ νὰ ἐνισχύσωμεν τὴν πορείαν πρὸς τὴν ἑνότητα τῶν Ἐκκλησιῶν ἡμῶν εἰς Μίαν κατὰ τὴν πίστιν καὶ τὸ δόγμα Ἐκκλησίαν, ὡς ἐκείνην τῆς πρώτης μετὰ Χριστὸν χιλιετίας. Καὶ εἴμεθα ἀποφασισμένοι, ἡμεῖς καὶ ἐκεῖνος, συμπαριστάμενοι καὶ ἐνισχυόμενοι ὑπὸ τῶν ὅπου γῆς Ἐπισκόπων, λοιπῶν κληρικῶν καὶ πιστῶν, νὰ συνεχίσωμεν ἄχρι τέλους τὴν καθαρῶς πνευματικὴν ἀποστολὴν τῆς Ἐκκλησίας, ἱστάμενοι ἐνσυνειδήτως ἐπὶ τὸ πηδάλιον τῆς εὐθύνης τοῦ Κυρίου, ὡς ἐγνώκαμεν καὶ μαρτυροῦμεν τὸν Χριστόν: ἀεὶ ἐσταυρωμένον καὶ ἀεὶ ἀνιστάμενον. Ἀεὶ εἰρηνοποιὸν καὶ ἀεὶ ἐνδυναμοῦντα. Ἀεὶ παρόντα καὶ ἀναπληροῦντα θαυμαστῶς τὰ ἀνθρώπινα ὑστερήματα ἡμῶν. Ἀεὶ συνέχοντα ἀδελφικῶς τοὺς εἰς Αὐτὸν βεβαπτισμένους καὶ ἀεὶ μεταμορφοῦντα ἡμᾶς ἐντεῦθεν εἰς υἱοὺς καὶ ἐργάτας τῆς ὑπὲρ ἀνθρωπίνην ἔννοιαν εἰρήνης. Καὶ ἡ ἱδρυομένη ἐπὶ τοῦ παραχωρουμένου οἰκοπέδου Ὀρθόδοξος Ἱερὰ Μονὴ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Αὐστρίας τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου θὰ ἀποτελέσῃ ἀσφαλῶς λιθάριον ἐν Αὐστρίᾳ, τὸ ὁποῖον θὰ συντελέσῃ εἰς τὴν οἰκοδομὴν τῆς ἑνότητος τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ, κατὰ τὴν εὐαγγελικὴν καὶ ἀγγελικὴν ἀξίωσιν «Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καὶ ἐπὶ γῆς εἰρήνη ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία». Ἀμήν.