Ἱερώτατοι ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,
Ἐντιμότατε κ. Πρόξενε τῆς Ἑλλάδος,
Ἐντιμολογιώτατοι Ἄρχοντες Ὀφφικιάλιοι,
Εὐλαβεῖς προσκυνηταί ἐξ Ἑλλάδος καί ἐκ Γερμανίας,
Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,
Μεγάλην θεομητορικήν ἑορτήν ἄγει σήμερα ἡ Ἐκκλησία μας: τά Εἰσόδια τῆς Θεοτόκου εἰς τόν Ναόν, τήν ἀφιέρωσίν της εἰς Κύριον τόν Θεόν, τοῦ ὁποίου δῶρον ὑπῆρξε πρός τούς γέροντες γονεῖς της καί ὁ ὁποῖος «ἐπέβαλε χάριν ἐπ’αὐτήν».
Καί ἡμεῖς οἱ Χριστιανοί, ὅλοι, εἴμεθα ἀφιερωμένοι εἰς τόν Κύριον ἀπό τήν ἡμέραν τοῦ βαπτίσματός μας καί αὐτήν τήν ἀφιέρωσιν τοῦ ἀνθρώπου εἰς τόν Θεόν ὑποδηλώνει ἡ τριχοκουρία κατά τό βάπτισμά μας, ὅταν γινώμεθα μέλη τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ, δηλαδή τῆς Ἐκκλησίας, τῆς ὁποίας κεφαλή εἶναι ὁ ἴδιος, ὁ τῆς πίστεως ἡμῶν ἀρχηγός καί τελειωτής Ἰησοῦς.
Δι’ἡμᾶς ἐδῶ, ἀδελφοί καί τέκνα, πού εἴμεθα ἐγκεντρισμένοι εἰς τήν καλλιέλαιον τῆς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Μεγάλης Ἐκκλησίας, ἐν τῇ ὁποίᾳ «πᾶσα οἰκοδομή τῆς ὑπ’οὐρανόν Ἐκκλησίας συναρμολογουμένη αὔξει εἰς ναόν ἅγιον ἐν Κυρίῳ» δι’ἡμᾶς, λέγομεν, ὑπάρχει καί μία εἰδικωτέρα κατηγορία ἀφιερωμένων, τῶν ἀφιερωμένων οἰκειοθελῶς καί αὐτοπροαιρέτως, διά μικρότερον ἤ μεγαλύτερον χρονικόν διάστημα, εἰς τήν ὑπηρεσίαν τῶν κοινῶν, τῆς πατρῴας κληρονομίας, τῆς παρακαταθήκης πού μᾶς ἐκληροδότησαν οἱ πατέρες μας καί οἱ μακροί αἰῶνες τῆς ἱστορίας μας˙ καί -διά νά ἐνθυμηθοῦμε τόν Ἐλύτη- «δέν εἶναι λίγο νά σοῦ ἀνήκουν οἱ αἰῶνες».
Σήμερα εὑρισκόμεθα συμπροσευχόμενοι πέριξ τοῦ θυσιαστηρίου τοῦ καλλιμαρμάρου τούτου ναοῦ τῆς παναγίας Τριάδος τῆς μεγαλωνύμου Κοινότητος Σταυροδρομίου. Ἡ πρός αὐτήν στοργή καί τό ἐνδιαφέρον τῆς Μητρός Ἐκκλησίας εἶναι δεδομένα καί ἀποδεδειγμένα, πλήν ἄλλων, καί διά τῆς ριζικῆς ἀνακαινίσεως τῆς ὡραίας αὐτῆς Ἐκκλησίας μας, διά τήν ὁποίαν ὑπερηφανευόμεθα, καί, ἐνωρίτερον, τοῦ ἄλλου ναοῦ τῆς Κοινότητος, ἐκείνου τῶν Ἁγίων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης. Καί ἤδη, χάριτι Θεοῦ, ἤρχισαν αἱ ἀνάλογοι ἐργασίαι καί εἰς τόν Καθεδρικόν ἡμῶν Ναόν τῶν Εἰσοδίων τῆς Θεοτόκου, εἰς τόν ὁποῖον κανονικῶς θά ἔπρεπε σήμερα νά λειτουργοῦμε καί νά λειτουργούμεθα καί εἰς τόν ὁποῖον, σύν Θεῷ, θά εὑρισκώμεθα μετά ἕν ἔτος ὡσάν σήμερα –εἴθε ἅπαντες ἡμεῖς μηδενός ἐξαιρουμένου.
Ἕνεκα, λοιπόν, τῆς πατρικῆς ἀγάπης μας καί τῆς ἐμπράκτου ἐκδηλώσεώς της κατά καιρούς πρός τήν Κοινότητά μας τοῦ Σταυροδρομίου εἶναι αὐτονόητον καί τό ἐνδιαφέρον μας ὡς Ἀρχιεπισκόπου καί Ποιμενάρχου τῆς Πόλεως διά τήν διοίκησιν καί τήν διαχείρισιν τῶν πραγμάτων αὐτῆς καί δικαιολογημένη ἡ ἐπιθυμία μας νά ὑπάρχῃ ἐπί κεφαλῆς της Ἐφοροεπιτροπή ἀναδειχθεῖσα κατά τρόπον ἄψογον καί ἀδιάβλητον, ὥστε αὕτη νά χαίρῃ τῆς ἐκτιμήσεως καί τῆς ἐμπιστοσύνης τῆς ἐνταῦθα Ὁμογενείας. Ἡ ὁποία Ὁμογένεια, πρός τιμήν της καί ἔπαινόν της, ἔδειξε τήν πρέπουσαν εὐαισθησίαν πρός διεξαγωγήν διαφανῶν ἐκλογῶν κατά τά ἤθη καί τά ἔθιμά μας, ὅπως ἔδειξαν ἀνάλογον εὐαισθησίαν καί εὐθιξίαν, ἐπίσης πρός τιμήν των καί ἔπαινόν των, καί οἱ ἐκλεγέντες, διά τῆς ἐκδηλωθείσης ἀποφασιστικότητός των πρός ἀνανέωσιν.
Ἐπί τῇ εὐκαιρίᾳ, καί ἀνεξαρτήτως τοῦ ἀποτελέσματος τῶν ἐκλογῶν, ἐκφράζομεν εὐχαριστίας καί τήν Πατριαρχικήν μας εὐαρέσκειαν εἰς τούς κατά τήν τελευταίαν δεκαπενταετίαν καί πλέον διοικήσαντας τήν Κοινότητα Σταυροδρομίου, διότι γνωρίζομεν ὅτι τό ἔργον των οὐδόλως ὑπῆρξεν εὐχερές καί ἀπρόσκοπτον.
Γενικώτερον, ἡ Ὁμογένεια κατά τό διάστημα αὐτό εἶχε νά ἀντιπαλαίσῃ -καί ἔχει ἐν πολλοῖς καί σήμερα- πρός πλεῖστα ὅσα ἐμπόδια καί ἀδικίας πού συνετέλεσαν εἰς τήν συρρίκνωσίν της καί εἰς τήν ἀπώλειαν μεγάλου μέρους τῆς περιουσίας της, τήν ὁποίαν μᾶς ἄφησαν οἱ πατέρες μας διά τήν εὔρυθμον καί καλήν λειτουργίαν τῶν ὁμογενειακῶν θεσμῶν καί εὐαγῶν Ἱδρυμάτων τοῦ Γένους. Ἄς ἐλπίσωμεν ὅτι θά ἐπαληθεύσῃ τό λεχθέν ὅτι «τά καλύτερα χρόνια εἶναι ἐκεῖνα πού ἔρχονται». Καί διατί νά μή ἔλθουν; Αὐτό δέν εἶναι δικαίωμά μας ὡς νομοταγῶν πολιτῶν τῆς χώρας αὐτῆς εἰς τήν ὁποίαν ζοῦμε; Αὐτό δέν εἶναι τό πραγματικόν συμφέρον τῆς Τουρκίας, ἡ ὁποία δικαίως ἐπιθυμεῖ καί ἐπιδιώκει τήν ἔνταξίν της ὡς πλήρους μέλους εἰς τήν Εὐρωπαϊκήν Ἕνωσιν; Αὐτό δέν ὑπαγορεύουν τό διεθνές δίκαιον, αἱ ἠθικαί ἀρχαί, αἱ πανανθρώπινοι ἀξίαι, τά δημοκρατικά θέσμια, ἡ καλῶς νοουμένη παγκοσμιοποίησις τῆς ἐποχῆς μας, τῶν ἀρχῶν τοῦ εἰκοστοῦ πρώτου αἰῶνος; Εἴθε! Ἀμήν! Γένοιτο!
Ἕως τότε, ἕως ὅτου ἔλθουν αὐτά «τά καλύτερα χρόνια» διά τήν Ὁμογένειάν μας καί διά τήν Χώραν μας, ἡμεῖς θά προσευχώμεθα καί θά ἐργαζώμεθα διά τήν εὐημερίαν των καί διά τήν εἰρήνην τοῦ σύμπαντος κόσμου –διά τήν ἐπικράτησιν τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ ἐπι τῆς γῆς: «ἐλθέτω ἡ βασιλεία Σου». Καί δέν θά ἀποκάμωμεν, θά συνεχίσωμεν τήν ἱεράν προσπάθειαν «ποτέ ἀπό τό χρέος μή κινοῦντες». Ναί! Εἴμεθα ὀλίγοι, ἀλλά καί ἀμέτρητοι, ὅπως ἔλεγεν ὁ μακαριστός προκάτοχός μας Ἀθηναγόρας ὁ μεγαλοπρεπής. Εἴμεθα ὀλίγοι, ἀλλά «καί οὗτος ὁ ἀριθμός ἱκανός».
Ἕως τότε καί ἕως τῆς συντελείας τῶν αἰώνων ὁ Πάνσεπτος Οἰκουμενικός Θρόνος θά παραμείνῃ ὁ σταυροφόρος τοῦ χρέους. Καί ὁ Πατριάρχης, ὁ θεματοφύλαξ τῆς ἱστορικῆς συνεχείας καί παραδόσεως τοῦ Γένους. Καί ἡ Μήτηρ Ἐκκλησία θά συνεχίσῃ νά μᾶς χαρίζῃ τό ἐκκλησιαστικῶς καί θεοπρεπῶς ζῆν. Ὄχι μόνον εἰς ἡμᾶς ἐδῶ, τό ἄμεσον ποίμνιόν της, ἀλλά καί εἰς τούς ἐν Ἑλλάδι ἀδελφούς μας καί εἰς τά ἀνά τά πέρατα τῆς οἰκουμένης ἐσκορπισμένα ἀπόδημα τέκνα της, τῶν ὁποίων αὕτη ἀποτελεῖ τήν συνισταμένην καί τήν ἐλπίδα καί τήν ἀσφάλειαν καί τό Ἱερόν Κέντρον, ὅπως ἀποτελεῖ καί τήν ἐγγύησιν τῆς διατηρήσεως καί τῆς διαιωνίσεως τῆς πνευματικῆς ἑνότητος καί συνοχῆς τοῦ Γένους τῶν Ὀρθοδόξων εὐρύτερον. Χρόνια Πολλά!