Ἱερώτατοι ἅγιοι ἀδελφοί,
Ἐντιμότατε κύριε Γενικέ Πρόξενε τῆς Ἑλλάδος,
Ἐντιμότατοι καί ἀγαπητοί κύριοι Πρόεδρε καί μέλη τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Ἐπιτροπῆς τῆς ἑορταζούσης εὐλογημένης ταύτης Κοινότητος τῆς καθ᾿ ἡμᾶς Ἁγιωτάτης Ἀρχιεπισκοπῆς,
Τέκνα ἡμῶν ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,

Εὐχαριστίαν πολλήν ἀναπέμπομεν εἰς τόν ἐν Τριάδι, χθές καί σήμερον καί εἰς τόν αἰῶνα,  Ἅγιον Θεόν μας, διά τήν αἰσίαν συμπλήρωσιν ἑνός καί ἡμίσεος αἰῶνος ἀπό τόν ἐγκαινιασμόν καί τήν  ἔναρξιν τῆς λειτουργίας τοῦ πανσέπτου τούτου Ἱεροῦ Ναοῦ τῆς εὐλογημένης Κοινότητός μας τοῦ Μεσαχώρου.

Μακρά, ὁπωσδήποτε, ἡ διαδρομή αὕτη καί συναφῆ πρός τήν ἱστορίαν τῆς ἡμετέρας πόλεως τά ἑτερόκλητα στοιχεῖα τά ὁποῖα τήν ἀπαρτίζουν.

Ἀναλογιζόμεθα σήμερον πόσοι ἐκ τῶν μακαρίᾳ τῇ λήξει γενομένων προγόνων μας προσῆλθον καί διέβησαν κατά τά 150 αὐτά ἔτη τήν πύλην τοῦ οὐρανίου τούτου παραρτήματος, κομίζοντες τάς ἀποσκευάς τοῦ καθ᾿ ἡμέραν ἀνάντη βίου, τάς θετικάς καί ἀρνητικάς, τάς κοσμικάς καί πνευματικάς βιωματικάς ἐμπειρίας των. Τάς ἀμώμους ἤ τάς ρυπαράς. Τά πολύτιμα θησαυρίσματα ἤ τά ἀποκρουστικά τῆς καθημερινότητος λύματα. Τά σκιρτήματα τῆς χαρᾶς ἤ τά ἀλγεινά ἐπιφωνήματα τοῦ πόνου. Τήν δοκιμήν τῆς εὐτυχίας ἤ τήν ἀποκαρδιωτικήν γεῦσιν τῆς ζοφερᾶς ἀπογοητεύσεως.

Καί ὅσον ἀφορᾷ εἰς τήν ἀρχαίαν ἱστορίαν τοῦ παρόντος Ἱεροῦ Ναοῦ δέν εἶναι ἴσως τοῦ παρόντος νά ἀναφερθῶμεν. Μᾶς ἐνδιαφέρει κυρίως τό σήμερον καί τό αὔριον, τό ὁποῖον εἶναι εἰς τάς χεῖρας τοῦ Κυρίου τῶν κυριευόντων καί βασιλέως τῶν βασιλευόντων.

Ὅμως, ὀφειλετικῶς δέον ὅπως μνησθῶμεν τῶν φιλογενῶν ἀνιδρυτῶν αὐτοῦ, οἱ ὁποῖοι ἐν μέσῳ πλείστων ὅσων ἐμποδίων ἐξωτερικῶν καί ἐσωτερικῶν, πολιτικῶν καί οἰκονομικῶν, κατώρθωσαν καί ἤγαγον εἰς πέρας τό πολυέξοδον ἔργον τῆς ἐκ βάθρων ἀνοικοδομήσεως, ἐπί τῶν βάθρων τοῦ προϋπάρξαντος Βυζαντινοῦ Ναοῦ τοῦ Ἁγίου Φωκᾶ, καταθέσαντες εὐλαβῶς ἄλλος μέν τό περίσσευμα, ἄλλος δέ τό ὑστέρημα τῶν οἰκονομιῶν αὐτοῦ, τόν κόπον, τήν χειρωνακτικήν ἐργασίαν, τήν προσευχήν, τήν πίστιν, τήν ἐλπίδα.

Ἰδιαιτέρως ἄξιον εἰδικῆς ὀφειλετικῆς εὐγνώμονος ἀναφορᾶς εἶναι τό τίμιον ὄνομα τοῦ μεγάλου εὐεργέτου τῆς Κοινότητος αὐτῆς τοῦ Μεσαχώρου, τοῦ ἀειμνήστου καί ἀφειδωλεύτου εἰς εὐεργετικήν δραστηριότητα Καππαδόκου Βασιλείου Μουράτογλου, ὁ ὁποῖος καί χρηματικῶς ὑπέρ τινα καί ἄλλον συνεβάλετο διά τῆς αὐθορμήτου δωρεᾶς δέκα χιλιάδων χρυσῶν γροσίων, ἀλλά καί ἐκ τῶν ὑστέρων διέθεσε καί τό ἰδιόκτητον αὐτοῦ οἰκόπεδον μετά τῶν κτιρίων διά τήν κατάστασιν τῆς Κοινοτικῆς Ἀστικῆς Σχολῆς, τοῦ φυτωρίου τούτου τῶν ἑλληνικῶν γραμμάτων, τοῦ γαλουχήσαντος γενεάς γενεῶν Μεσαχωριτῶν, ἡ ὁποία καταληφθεῖσα πρό ἐτῶν παρά πᾶσαν ἔννοιαν δικαίου ὑπό τοῦ Δήμου τῆς Πόλεως καί μή χρησιμοποιηθεῖσα διά τόν σκοπόν τῆς ἀπαλλοτριώσεώς της, δέν ἐπεστράφη εἰσέτι εἰς τήν δικαιοῦχον Κοινότητα, ὡς θά ἔδει, παρά τάς γενομένας καί συνεχιζομένας σχετικάς παραστάσεις καί διαβήματα καί τόν ἄχαρι καί πολυχρόνιον δικαστικόν ἀγῶνα. Ζῇ, ὅμως, Κύριος ὁ Θεός καί ὁ πρός αὐτόν μεσίτης Ἅγιος Φωκᾶς ὁ θαυματουργός…

Ὡσαύτως, καί ὡς Κοινότης, καί ὡς ὁμογενεῖς Ὀρθόδοξοι Μεσαχωρῖται,  ἐβηματίσαμεν ἀνά τούς αἰῶνας ἐντός τοῦ Ἱεροῦ τούτου Παλλαδίου τῆς πίστεως, ἐν χαρᾷ καί ἐν θλίψει, ἐν μόχθῳ καί ἐν ἀνέσει, ἐν ἱδρῶτι καί ἐν πλησμονῇ εὐφροσύνης, ἐν σκιρτήματι ἁγίῳ καί ἐν βασανιστικῇ ἐμπλοκῇ εἰς τῆς ὀδύνης τό ἀπαράκλητον ἔρεβος. Κατά τήν θεολογικήν κατάθεσιν τῆς ἐκκλησιαστικῆς μας αὐτοσυνειδησίας, ἅγιος οἶκος εἶναι πᾶς χειροποίητος Ἱερός Ναός εἰς τόν ὁποῖον ἀναπέμπεται Ὀρθοδόξως ἡ δέησις, εἶναι αὐτή αὕτη ἡ Ἐκκλησία εἰς τήν ὁποίαν ἱστάμεθα κατά τήν ὥραν τῆς προσευχῆς.

Καί ναί μέν, Ναός τοῦ Κυρίου περικαλλής, ἔνδοξος, ἔντιμος καί ἅγιος εἶναι τό σῶμα ἑκάστου ἀνθρώπου φοβουμένου τόν Θεόν, ὡς καί ὁ Μέγας Παῦλος  ἐμφαντικῶς ἀποφαίνεται.

Ἀλλά, κατά προέκτασιν καί ὄχι κατά ἥσσονος βαθμοῦ ἐννοιολογίαν, Ναός καί Οἶκος Κυρίου καλεῖται καί ὁ ἰδιαίτερος ἐκεῖνος οἶκος, ὁ ἀφιερωμένος εἰς τήν λατρείαν τοῦ ζῶντος Θεοῦ (Ματθ. 21, 12-13).

Ὁ Ἱερός Χρυσόστομος, ὁ Ἅγιος προκάτοχος ἡμῶν ἐν τῇ Ἁγιωτάτῃ Ἀρχιεπισκοπῇ ταύτῃ, τοῦ ὁποίου τήν 1600ήν ἐπέτειον  τῆς κοιμήσεως ἑορτάζομεν ἐφέτος,  εἰς τόν εἰδικόν λόγον, τόν ὁποῖον ἐξεφώνησεν, ἐπί τῇ ἱερᾷ μνήμῃ τοῦ Ἁγίου Φωκᾶ, λέγει μέ θαυμαστήν εὐκρίνειαν: «Ἡ Ἐκκλησία μήτηρ ἐστί τῶν οἰκείων τέκνων, καί τούτους δεχομένη, καί τοῖς ξένοις τούς κόλπους ἐφαπλοῦσα. Κοινόν θέατρον ἡ κιβωτός ἡ τοῦ Νῶε ἦν, ἀλλ᾿ ἡ Ἐκκλησία καί ταύτης βελτίων. Ἐκείνη μέν γάρ ἐλάμβανεν ἄλογα, καί ἐφύλαττεν ἄλογα· αὕτη δέ λαμβάνει ἄλογα, καί μεταβάλλει. Οἷόν τι λέγω; Ἐάν εἰσέλθῃ ἐνταῦθα ἀλώπηξ αἱρετικός, ποιῶ τοῦτον πρόβατον· ἐάν εἰσέλθῃ λύκος, ποιῶ αὐτόν ἀρνίον τό ἐμόν μέρος· ἐάν δέ μή βούληται, οὐδέν παρ᾿ ἐμέ, ἀλλά παρά τήν οἰκείαν ἀγνωμοσύνην».

Ὁ οἶκος οὗτος τῆς προσευχῆς, ὁ ὁποῖος καί Ἐκκλησία ἐπονομάζεται (Α´ Κορ. 11, 20-22), καλεῖται καί ἅγιος:
πρῶτον, διότι ἐν αὐτῷ ἐνυπάρχει καί ἐπαναπαύεται αὐτός ὁ Θεάνθρωπος διά τοῦ Ἱεροῦ Εὐαγγελίου, τό ὁποῖον αἰσθητοποιεῖ τήν ἀέναον μεθ᾿ ἡμῶν παρουσίαν τοῦ Σωτῆρος καί Λυτρωτοῦ, ἐφ᾿ ὅσον Ἰησοῦς Χριστός καί Ἱερόν Εὐαγγέλιον εἶναι ταυτόσημα καί οὐδέποτε ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ παραδόσει ὁ Κύριός μας ἐνοήθη κεχωρισμένος τῆς Θείας Διδασκαλίας Αὐτοῦ.
δεύτερον, διότι ἐν αὐτῷ ὑπάρχει τό ἱερόν θυσιαστήριον, τεθεμελιωμένον εἰς τά ἅγια λείψανα τῶν Μαρτύρων, ἐπί τοῦ ὁποίου προσφέρεται ἡ ἀναίμακτος θυσία. Εἰς τόν Ναόν φυλάσσεται τό Ἅγιον Μύρον διά τοῦ ὁποίου καί καθιερώνεται. Ἐπί τοῦ θυσιαστηρίου δέ ἔχομεν τήν συνεχῆ ἀκατάληπτον εὐδοκίαν, νά τηρῆται καί νά φυλάσσεται ὁ Ἅγιος Ἄρτος, τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Κυρίου, ἡ ἀκένωτος πηγή τοῦ ἁγιασμοῦ, ἡ φωσφόρος παροχή τῆς ἀκτίστου Χάριτος.
καί, τρίτον, διότι εἰς τόν Ἱερόν Ναόν ἱερουργεῖ καί ἀναστρέφεται, «ἐπιποθεῖ καί ἐκλείπει», ὁ διά τῆς ἐπιθέσεως τῶν χειρῶν τοῦ Ἐπισκόπου, κανονικῶς μετέχων εἰς τήν ἀποστολοπαράδοτον δωρεάν τῆς Ἱερατικῆς Χάριτος, ὁ λειτουργός τοῦ Ὑψίστου, ὁ ἅγιος, ὁ ἀγωνιζόμενος δηλαδή δι᾽ ὅλης τῆς ζωῆς του, μέ θερμουργόν ζῆλον καί ἀκοίμητον διάθεσιν νά πραγματώσῃ τήν Δεσποτικήν ἐντολήν: «ἁγιασθήσεσθε καί ἅγιοι ἔσεσθε» καί «ἅγιοι ἔσονται τῷ Θεῷ αὐτῶν… τάς γάρ θυσίας Κυρίου, δῶρα τοῦ Θεοῦ αὐτῶν, αὐτοί προσφέρουσι καί ἔσονται ἅγιοι» (Λευϊτ. 21, 6).

Διά τούς λόγους τούτους καί ὁ σήμερον πανηγυρικῶς διά τήν ἑκατονπεντηκονταετηρίδα αὐτοῦ ἐπευφημιζόμενος Ἱερός Ναός εἶναι ἅγιος, ἀλλά καί ἐκτός τούτων διά τήν ἱστορίαν ἡ ὁποία ἐνσωματοῦται εἰς τά δομικά στοιχεῖα καί τήν λαμπράν περιβολήν τῆς συνθέσεως αὐτοῦ, ἡ ὁποία συμπυκνοῦται ὄχι μόνον εἰς τήν ἀριστοτεχνικήν ἐμφάνειαν καί τόν ἐκλεπτυσμένον ἐσωτερικόν διάκοσμον (ἀνάλογον τῆς λαμπρότητος Ἐκείνου πού ἐνταῦθα λατρεύεται), ἀλλά πρό παντός καί κυρίως εἰς τήν ἀναγέννησιν τῶν ψυχῶν, καί τήν σωτηριώδη ἐπικύρωσιν τῆς ὑπό τοῦ Θεοῦ προσλήψεως καί υἱοθεσίας ἑκατοντάδων ψυχῶν, αἱ ὁποῖαι ἀσφαλῶς ἀοράτως παρίστανται καί νοερῶς συμψάλλουν μεθ᾿ ἡμῶν σήμερον πληθωρικῶς ἀγαλλόμεναι.

Δέν ὑπάρχει ὁ Ἱερός αὐτός Ναός διά νά διακοσμῇ τόν κοινωνικόν περίγυρον, οὔτε διά νά βραβεύῃ ἐντός αὐτοῦ ἀνθρωπίνας ἀγαθοεργίας. Ὑπάρχει διά νά νοσηλεύῃ μυστηριακῶς τούς Ὀρθοδόξους Χριστιανούς καί νά γιγαντώνῃ τήν ἀποσταμένην ἐλπίδα εἰς ὅσους ἡμιθανεῖς προφθάνουν εἰς αὐτόν, παραπαίοντες ἀπό τάς θανασίμους ἐπιφοράς τοῦ κατακλυσμοῦ τῆς ἀνομίας.

Μέ τήν προσδοκίαν αὐτήν τόν παραδίδομεν καί εἰς τό μέλλον, εὐχόμενοι νά ἀποτελῇ μέχρι τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος διάτορον σάλπισμα Ὀρθοδόξου ὁμολογίας καί μαρτυρίας τοῦ Γένους μας, τῆς ταλαιπωρημένης καί ἐσταυρωμένης Ρωμηωσύνης μας,  εἰς τήν εἴσοδον τοῦ Βοσπόρου, εἰς τήν πόλιν μας αὐτήν. Καί, ὡς εἰς τό παρελθόν ἐσκέπασε τόν Ναόν αὐτόν ἡ ἀνείκαστος τοῦ Κυρίου Χάρις καί φιλανθρωπία ἀπό συστροφῆς πονηρευομένων εἰς τό δοξάζειν διά παντός τό Ὄνομα τό Ἅγιον Αὐτοῦ, οὕτω καί ἐν τῷ μέλλοντι νά σώζῃ αὐτόν ἐκ πάσης τοῦ ἀνθρωποκτόνου ἐπιβουλῆς «καί τούς υἱούς Σιών, τούς τιμίους καί ἰσοστασίους χρυσίῳ, τούς ἔτι διεσπαρμένους, τούς ξένους τε καί παροίκους, καί ὡς οἰκείαν διατρέχοντας τήν ἀλλοτρίαν» (Ἅγ. Γρηγόριος Θεολόγος) νά ἐπανίδῃ ὑπό τούς θόλους αὐτοῦ, τήν σωτήριον ὁμολογίαν διατόρως ἀναφωνοῦντας καί τόν οὐράνιον Ἄρτον τοῦ Τροφέως τῆς Κτίσεως εὐλαβῶς μεταλαμβάνοντας.

Ἀπευθύνομεν θερμόν πατρικόν χαιρετισμόν καί ἀγάπην καί στοργήν καί διαπύρους εὐχάς πρός τούς ἁπανταχοῦ τῆς δεσποτείας Κυρίου εὑρισκομένους Μεσαχωρίτας (Ὀρτακιοϊλῆδες) καί δεόμεθα τοῦ  Παναγάθου Κυρίου, τοῦ ἐν Τριάδι ἀποκαλυφθέντος καί λατρευομένου ἐν τῷ Ναῷ τούτῳ τῆς γενετείρας των, νά εὐλογῇ αὐτούς τε καί τούς ἐνταῦθα γρηγοροῦντας καί φυλάσσοντας φυλακάς ἡμέρας καί νυκτός Μεσαχωρίτας, καθιστῶν αὐτούς ἐμψύχους καί ζῶντας ναούς, διηγουμένους τοῖς πλησιάζουσιν αὐτούς τήν δόξαν καί τό μεγαλεῖον τῆς πατρῴας Ὀρθοδόξου Πίστεως καί τό μεγαλεῖον τοῦ Γένους μας καί τῶν ἠθῶν καί ἐθίμων μας ἐδῶ, τά ὁποῖα μετά τοσούτου ζήλου καί εὐλαβείας διακρατεῖτε ὅλοι σας. Προσευχόμεθα σήμερα  ἀκόμη νά ἀναπαύσῃ ὁ Δεσπότης τῆς ζωῆς καί τοῦ θανάτου καί τάς μακαρίας ψυχάς τῶν ἀοιδίμων κτιτόρων καί ἀνακαινιστῶν, τῶν Ἐπιτρόπων, εὐεργετῶν, μεγάλων εὐργετῶν, δωρητῶν καί ἀφιερωτῶν τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ, οἵτινες ἐν πολλαῖς στερήσεσι καί οἰκονομικαῖς θυσίαις ἔπηξαν τό ἅγιον τοῦτο Θυσιαστήριον, ὡς καί τάς ψυχάς ὅλων τῶν προαπελθόντων πατέρων καί ἀδελφῶν μας, τῶν συντηρησάντων ἐπί αἰῶνας τόν ἱερόν θεσμόν τῆς Κοινότητος αὐτῆς τοῦ Ἁγίου Φωκᾶ, ἐργαζόμενοι τό ἀγαθόν.

Μέ τήν εὐκαιρίαν τοῦ ἑορτασμοῦ τῆς σημερινῆς ἐπετείου, ἀπονέμομεν ἐν ἐκκλησίᾳ καί ἐπ᾿ ἐκκλησίας  δόξαν καί τιμήν καί εἰρήνην καί ἔπαινον καί ἀναγνώρισιν εἰς ὅλους τούς Μεσαχωρίτας, καί καταστέφομεν ὅλους διά τῆς Πατριαρχικῆς ἡμῶν φιλοτιμίας καί διά τῆς εὐαρεσκείας τῆς Μητρός Ἐκκλησίας. Τά πνεύματα τῶν πατέρων μας ἀγάλλονται μαζί μας σήμερον. Καί ἡμεῖς ἐδῶ, μαζί μέ τήν προσευχήν τῶν ἁπανταχοῦ τέκνων τῆς Ἐκκλησίας, τῇ ἐλπίδι ζέοντες, τῷ Κυρίῳ καί τῇ ἱστορίᾳ τῆς Ὀρθοδοξίας καί τοῦ Γένους δουλεύομεν μέχρι τελευταίας μας ἀναπνοῆς, ποτέ ἀπό τό χρέος μή κινοῦντες.

Ἀδελφοί ἐν Κυρίῳ καί τέκνα ἠγαπημένα, εὐλαβεῖς συμπανηγυρισταί,

Ἡ καθ᾿ ἡμᾶς μαρτυρική Μήτηρ Ἁγία τοῦ Χριστοῦ Μεγάλη Ἐκκλησία, γνωρίζει νά πορεύεται καί εὐθηνοῦσα καί δοκιμαζομένη, καί περισσεύουσα καί ὑστερουμένη, ὡς καλῶς πιστεύουσα ὅτι ὁ χρόνος οὗτος ὀψέποτε θά καταργηθῇ καί σύν αὐτῷ πᾶσαι αἱ συνακολουθοῦσαι θλίψεις τοῦ παρόντος βίου καί ἐν παντί καί ἐν πᾶσι θά βασιλεύσῃ ὁ Χριστός.

Ἡ ἀκλόνητος αὐτή μεταφυσική θεώρησις τῶν πραγμάτων διά τῶν αἰώνων ἑνώνει τάς ψυχάς τῶν μακαρίων Ὁμογενῶν καί εἰσέτι ἀρδεύει καί τάς ἰδικάς μας ὑπάρξεις. Δέν λογιζόμεθα ἀριθμητικῶς, ἀλλά θεολογικῶς καί ἐκκλησιαστικῶς, καί ὡς ἐκ τούτου ἕως τέλους τοῦ κόσμου τούτου πιστεύομεν ὅτι καί οἱ μεθ᾿ ἡμᾶς ἐπιγενόμενοι θά συνέρχωνται ἐνταῦθα πρός συνάντησιν μετά τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ καί προσωπικόν ἁγιασμόν μετά τῆς αὐτῆς πίστεως καί ἐλπίδος, ἴσως καί μεγαλυτέρας τῆς ἥν σήμερον ἔχομεν ἡμεῖς.

Ὡς ἐκ τούτου, χρέος πατρικόν ἡγούμεθα νά ἐκφράσωμεν δημοσίως τόν δίκαιον ἔπαινον τῆς Μητρός Ἐκκλησίας καί τῆς ἡμετέρας Μετριότητος προσωπικῶς πρός τούς φιλευσεβεῖς καί φιλογενεῖς Ἐπιτρόπους, τόν ἀγαπητόν Πρόεδρον κύριον Γεώργιον Παπαλιάρην  καί τά ἔντιμα καί ὡσαύτως ἀγαπητά μέλη τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Ἐπιτροπῆς τοῦ Ἱεροῦ τούτου Ναοῦ, εὐχόμενοι διαπύρως αὐτοῖς πλουσιόδωρον τήν χάριν καί τήν εὐλογίαν τοῦ Κυρίου ταῖς πρεσβείαις τοῦ Ἁγίου Φωκᾶ, τόν ὁποῖον μετά τοσαύτης αὐταπαρνήσεως καί ζήλου διακονοῦν, φροντίζοντες διά τήν εὐπρέπειαν καί λειτουργίαν τοῦ θαυμαστοῦ οἴκου του τούτου.

Ἐγκαρδίως καλωσορίζομεν ἐν τῷ μέσῳ ἡμῶν τούς ἀγαπητούς ἐξ Ἑλλάδος προσκυνητάς καί δή τόν Γενικόν Γραμματέα τῆς Περιφερείας Νοτίου Αἰγαίου κ. Χ. Κόκκινον, τόν Νομάρχην Πιερίας κ. Παπαστεργίου, τά μέλη τοῦ Συλλόγου Φιλολόγων Καθηγητῶν Νομοῦ Καβάλας καί τοῦ Ἐκπολιτιστικοῦ Συλλόγου Θρᾳκῶν Νομοῦ Μαγνησίας καί τά μέλη τῆς Θρᾳκικῆς Ἑστίας Δράμας, τό ὑπό τήν ἡγεσίαν τοῦ κ. Ἰωάννου  Πολίτου Διοικητικόν Συμβούλιον τῆς Ἰμβριακῆς Ἑνώσεως Μακεδονίας-Θρᾴκης, τούς Ἐλλογιμωτάτους κ.κ. Καθηγητάς τοῦ Ἀριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, τούς ἐργαζομένους εἰς τήν Νομαρχίαν Θεσσαλονίκης μέ ἐπί κεφαλῆς τόν ἀγαπητόν κ. Σταῦρον Ὀραήλογλου,  τόν ἀσχοληθέντα μέ τήν ἐνταῦθα ὁμογενειακήν παιδείαν Ἐλλογιμώτατον κ. Περικλῆν Βακουφάρην μέ τούς οἰκογενεῖς του καί ἁπαξάπαντας ἀνεξαιρέτως τούς συνεορτάζοντας σήμερον μαζί μας ἕνα σταθμόν εἰς τήν ἱστορίαν τῆς ἐκκλησιαστικῆς καί κοινοτικῆς ζωῆς τῆς ἐδῶ Ρωμηοσύνης.

Εἰς ἔτη πολλά καί εὐλογημένα! Βοήθειά μας ὁ Ἅγιος Φωκᾶς καί καλήν καί καρποφόρον πνευματικῶς νά ἔχωμεν τήν ἀρχομένην ἀπό τῆς αὔριον Μεγάλην Τεσσαρακοστήν, τήν ὁδηγοῦσαν ὁσονούπω μετά τόν Γολγοθᾶν εἰς τήν Ἀνάστασιν, εἰς τό ἅγιον καί κοσμοχαρμόσυνον Πάσχα. Ἀμήν.