Ἱερώτατε Μητροπολῖτα Τρίκκης καί Σταγῶν κ. Ἀλέξιε, ἐκπρόσωπε τοῦ Μακ. Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος κ. Ἱερωνύμου,
Ἱερώτατε Μητροπολῖτα Λαρίσης καί Τυρνάβου κ. Ἰγνάτιε,
Ἐξοχώτατε,
Ἱερώτατοι ἅγιοι ἀδελφοί Ἱεράρχαι, ποιμένες τῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας,
Ἀγαπητοί συλλειτουργοί Πρεσβύτεροι καί Διάκονοι,
Ἐξοχώτατοι καί Ἐντιμότατοι Ἄρχοντες,
Λαέ τοῦ Θεοῦ εὐλογημένε!

Χριστός Ἀνέστη!

Τό ἡμερολόγιον σημειώνει 15 Μαΐου καί ἡ Ἐκκλησία ἑορτάζει τήν ἐτήσιον μνήμην τοῦ Ἁγίου Ἀχιλλίου, ἑνός τῶν θεοφόρων Πατέρων, τῶν συγκροτησάντων τήν ἐν Νικαίᾳ ἁγίαν Α’ Οἰκουμενικήν Σύνοδον, καί τρανωσάντων τό εὐσεβές καί ὀρθόδοξον δόγμα τῆς πίστεως εἰς τόν Ἰησοῦν Χριστόν ὡς τέλειον Θεόν κατά πάντα, καί τέλειον, ὁμοίως, ἄνθρωπον κατά πάντα, ἐκτός ἁμαρτίας.

Ὁ Ἅγιος οὗτος, κατ᾿ εὐδοκίαν καί οἰκονομίαν Θεοῦ, ἦτο Ἐπίσκοπος καί Ποιμήν τῆς πόλεώς σας, τῆς περιλαλήτου Λαρίσης, ἐπί μακράν σειράν ἐτῶν, μέχρι τῆς ὁσιακῆς κοιμήσεώς του ἐν Κυρίῳ. Καί δέν ἦτο εἷς ἐκ τῶν πολλῶν, «ἕνας τῆς σειρᾶς», ἀλλ᾿ ὁ πλέον διακεκριμένος, ὁ περισσότερον ἀγαπηθείς, ὁ τά μάλα ὑπό τοῦ Θεοῦ τιμηθείς καί δοξασθείς! Ἀφ᾿ ἧς ὥρας ἐγκατεστάθη ἐν Λαρίσῃ, ὡς κῆρυξ τοῦ Εὐαγγελίου, καί πολύ περισσότερον ἀφ᾿ ὅπου ἐξελέγη Ἀρχιεπίσκοπος τῆς πόλεως καί πρόεδρος τῶν Ἐπισκοπῶν τῆς Θεσσαλίας, τό ὄνομά του κατέστη ἀρρήκτως ἡνωμένον μέ ἐκεῖνο τῆς Λαρίσης. Ἀχίλλιος καί Λάρισα, Λάρισα καί Ἀχίλλιος εἶναι εἰς τούς αἰῶνας ἀλληλένδετα! Ὁ Ἀχίλλιος εἶναι ὁ Πατήρ καί οἱ Λαρισαῖοι τά τέκνα. Ἡ Λάρισα εἶναι ἡ ἐκλογάς τοῦ Ἀχιλλίου, καί ὁ Ἀχίλλιος εἶναι ὁ καλός ποιμήν καί αἰώνιος προστάτης, ὁ φύλαξ καί σκεπαστής τῆς Λαρίσης. Δικαίως, λοιπόν, ἡ ἡμέρα τῆς μνήμης τοῦ Ἁγίου Ἀχιλλίου εἶναι διά τήν Λάρισαν «ἡμέρα χαρμόσυνος καί εὐφροσύνης ἀνάπλεως», ἡμέρα πανδήμου πανηγυρισμοῦ, ἡμέρα πανέκλαμπρος!

Εἴμεθα βαθύτατα συγκεκινημένοι διότι αὐτήν τήν μεγάλην ἡμέραν προσεκαλέσατε εὐγενῶς, ἅγιε Λαρίσης καί ἠγαπημένε ἀδελφέ κύριε Ἰγνάτιε, τήν ἡμετέραν Μετριότητα καί τούς σύν ἡμῖν ἀδελφούς, διά νά ἔλθωμεν εἰς τήν ἱστορικήν πόλιν σας καί νά εὐλογήσωμεν τήν θεόσωστον Ἐπαρχίαν σας, συνεορτάζοντες τόν μεγάλον ἐν Ἁγίοις προκάτοχόν σας. Ἡ ἑορτή καί ὁ πανηγυρισμός τῆς μνήμης ἑνός μεγάλου Ἁγίου εἶναι πάντοτε, βεβαίως, πηγή χαρᾶς καί εὐφροσύνης καί ἀγαλλιάσεως. Ἀλλ᾿ ὅταν ὁ Ἅγιος αὐτός εὑρίσκεται καί σωματικῶς ἐν μέσῳ τῶν ἑορταζόντων, ὅπως ἐν προκειμένῳ ὁ θεῖος Ἀχίλλιος διά τῶν ἱερῶν αὐτοῦ λειψάνων, τά ὁποῖα ὡς βοτάνη ἀνατέλλουν ἀπό τήν ἀργυρᾶν των λάρνακα, τότε τά αἰσθήματα αὐτά εἶναι ἰσχυρότερα καί ἐκτενέστερα. Ὑπό τό κράτος τοιούτων αἰσθημάτων καί ἐν κατανύξει πολλῇ ἐτελέσαμεν ἤδη τό μέγα τῆς Εὐχαριστίας Μυστήριον, τό ὁποῖον, ὄχι ἁπλῶς εἰκονίζει, ἀλλά καί συνιστᾶ τήν Ἐκκλησίαν. Ἐκυκλώσαμεν ἀπό κοινοῦ τό ἱερόν θυσιαστήριον, ἀδελφοί συνεπίσκοποι τῆς τε Ἐκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως καί τῆς Ἁγιωτάτης Αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἔχοντες τήν αἴσθησιν ὅτι ἐπί κεφαλῆς τῶν λειτουργῶν καί μυστηριαρχῶν τοῦ Θεοῦ εὑρίσκετο ἀοράτως προσφέρων τά δῶρα καί τήν προσευχήν τῆς Ἐκκλησίας ὁ πολύς Ἀχίλλιος, ἀντιδοξάζων τόν δοξάσαντα αὐτόν Κύριον. Αὐτός εἶναι ὁ προεξάρχων τῆς σημερινῆς πανηγύρεως καί ἡμεῖς οἱ πλαισιοῦντες αὐτόν. Καί εἴμεθα βέβαιοι ὅτι ἡ προσευχή μας εὑρῆκεν εὐήκοα τά ὦτα τοῦ Θεοῦ Σαβαώθ, ὄχι διότι ἔχομεν πεποίθησιν ὅτι ἡμεῖς εἴμεθα ἄξιοι, ἀλλά διότι ἡ προσευχή μας ἀνεφέρθη διά τοῦ ἀξίου δούλου, καί δικαίου ἐργάτου τῶν ἐντολῶν Του, Ἁγίου Ἀχιλλίου. Εἴμεθα βέβαιοι ἐπίσης ὅτι ὁ Κύριος, ὁ Ὁποῖος διά τοῦ Ψαλμῳδοῦ παρήγγειλεν: «Αἰνεῖτε τόν Θεόν ἐν τοῖς Ἁγίοις Αὐτοῦ» (Ψαλμ. 150, 1), ἐδέχθη εὐμενῶς τόν αἶνον ἡμῶν, τόν ὁποῖον εἰς τόν ἅγιον τοῦτον Ναόν, τιμῶντες τόν μεγάλον Ἅγιόν Του καί διά τοῦ ἰδίου Ἁγίου Του ἀνεπέμψαμεν. Ἀφ᾿ οὗ δέ μετελάβομεν τοῦ κοινοῦ ποτηρίου τοῦ Ἁγίου Σώματος καί τοῦ τιμίου Αἵματος τοῦ Χριστοῦ, εἴμεθα πλέον σύσσωμοι καί σύμψυχοι Χριστοῦ καί ἀλλήλων, ὀντολογικῶς ἡνωμένοι ἐν ἀγάπῃ μετά τοῦ Θεανθρώπου, μετά ἀλλήλων, ἀλλά καί μετά πάντων τῶν ἀπ᾿ αἰώνων Ἁγίων, οἱ ὁποῖοι εὐηρέστησαν τῷ Θεῷ. Δηλαδή εἴμεθα ἡνωμένοι καί μετά τοῦ Ἁγίου Ἀχιλλίου. «Ἕν σῶμα καί ἕν πνεῦμα» (Ἐφες. 4, 4) ὅλοι, ὑπό τήν κεφαλήν, ἡ ὁποία εἶναι αὐτός ὁ Ἰησοῦς Χριστός. Ὀφείλομεν, λοιπόν, νά διακρατήσωμεν ὡς κόρην ὀφθαλμοῦ αὐτήν τήν καί δεδομένην, ἀλλά καί διαρκῶς ζητουμένην ἑνότητα μετά τοῦ Χριστοῦ, μετά πάντων τῶν Ἁγίων καί τῆς Θεοτόκου, καί μετά πάντων τῶν ἐν πίστει ἀδελφῶν, «σπουδάζοντες τηρεῖν τήν ἑνότητα τοῦ Πνεύματος ἐν τῷ συνδέσμῳ τῆς εἰρήνης» (Ἐφεσ. 4, 3), «εἰς ὑπακοήν πίστεως» (Ρωμ. 1, 5), «ἐν ἀγάπῃ ἀνυποκρίτῳ, ἐν λόγῳ ἀληθείας, ἐν δυνάμει Θεοῦ» (Β’ Κορ. 6, 7-8). Ὁ Ἅγιος Ἀχίλλιος, ὄχι μόνον διά τοῦ καθημερινοῦ κηρύγματος καί παραδείγματός του, ἀλλά καί, κυρίως, διά τῶν ἐν τῇ Α’ Οἰκουμενικῇ Συνόδῳ ἀγώνων του, αὐτό μᾶς ἄφησεν ὡς ὑποθήκην. Τήν μετά τοῦ Θεοῦ, τῶν Ἁγίων καί μεταξύ ἡμῶν ἑνότητα ἐν πίστει ἀληθινῇ, καθαρᾷ, ἀνοθεύτῳ καί Ὀρθοδόξῳ, καί ἐν ἀγάπῃ Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐκτενεῖ καί ἀνυποκρίτῳ.

Τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον, ἡ πολυσέβαστος Μήτηρ καί Τροφός πάντων ἡμῶν, ἦτο καί εἶναι, Χάριτι Θεοῦ, ἐγγυητής αὐτῆς τῆς ἑνότητος, ἐν πίστει καί ἀληθείᾳ καί ἀγάπῃ. Ἡ δέ παρουσία τοῦ Πατράρχου καί τῆς συνοδείας του εἰς τόν σημερινόν ἑορτασμόν, αὐτήν τήν ἀλήθειαν ἐπιθυμεῖ νά ὑπογραμμίσῃ καί βεβαιώσῃ. Τό σημερινόν Πατριαρχικόν καί πολυαρχιερατικόν συλλείτουργον αὐτήν τήν πραγματικότητα ἐκφράζει, πρᾶγμα διά τό ὁποῖον καί δοξάζομεν ἐκ βαθέων τό ὄνομα τοῦ συναγαγόντος ἡμᾶς ἐπί τό αὐτό Θεοῦ τῶν Πατέρων ἡμῶν.

Ἱερώτατε Μητροπολῖτα Τρίκκης καί Σταγῶν κ. Ἀλέξιε, ἐκπρόσωπε τοῦ Μακαριωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος κ. Ἱερωνύμου,

Κατά χρέος ὁμολογοῦμεν ὅτι ἐν τῷ σεπτῷ προσώπῳ τοῦ ὅν ἐκπροσωπεῖτε Μακαριωτάτου καί τῶν περί αὐτόν ἁγίων ἀδελφῶν, τῶν τε συλλειτουργῶν ἡμῶν σήμερον ἐνταῦθα καί τῶν λοιπῶν Ἱεραρχῶν τῆς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, διακρίνομεν ἀνάγλυφον τήν ἰδίαν ἁγίαν ἐπιθυμίαν, τόν αὐτόν ἱερόν πόθον, τῆς ἐν πίστει καί ἀληθείᾳ καί ἀγάπῃ ἀρραγοῦς ἑνότητος, ὄχι μόνον τῶν ἐπί μέρους πιστῶν, ἀλλά καί τῶν ἁγίων Ἐκκλησιῶν τοῦ Χριστοῦ μεταξύ των, ὡς καί τήν προθυμίαν νά ἐργασθῶμεν ἀπό κοινοῦ, ἐν μιᾷ καρδίᾳ καί μέ ἔνθεον ζῆλον πρός αὐτήν τήν κατεύθυνσιν, ἵνα οὕτως εὐαρεστήσωμεν τῷ Κυρίῳ, τοῦ Ὁποίου ρητή ἐπιθυμία εἶναι «ἵνα πάντες ἕν ὦσι» (Ἰω. 17, 21), καθώς Ἐκεῖνος μετά τοῦ Πατρός καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἶναι ἕν. Τοῦτο μᾶς δίδει πολλήν χαράν καί ἐνίσχυσιν. Εἴθε νά εἶναι πολυχρόνιος ὁ νέος Ἀρχιεπίσκοπος καί νά χαίρῃ ἀμφιλαφοῦς καί ἀπερικλονήτου ὑγιείας ἵνα ἰθύνῃ ἐρρωμένως τούς οἴακας τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἐπί τό θέλημα τοῦ Θεοῦ καί, δι᾿ εὐχῶν τοῦ Ἁγίου Ἀχιλλίου, νά χωρῶμεν ὁμογνωμόνως ἐπί τό ἅγιον καί χριστοτερπές ἔργον τῆς ἐν Χριστῷ ἑνότητος.

Ἱερώτατε Μητροπολῖτα Λαρίσης καί Τυρνάβου καί λίαν ἀγαπητέ ἀδελφέ κύριε Ἰγνάτιε,

Πρός ὑμᾶς ἤδη στρέφοντες τόν λόγον, ἐπιθυμοῦμεν, πρῶτον μέν νά εὐχαριστήσωμεν ἀπό καρδίας διά τήν ἀνέκαθεν καί πολυτρόπως ἐκφραζομένην ἀγάπην καί εὐλάβειάν σας πρός τήν μαρτυρικήν Ἐκκλησίαν τῆς Κωνσταντινουπόλεως καί τόν Οἰκουμενικόν Πατριάρχην, κατόπιν δέ καί ἰδιαιτέρως διά τήν εὐγενῆ πρόσκλησίν σας ὅπως ἔλθωμεν καί συνεορτάσωμεν τόν Μυροβλύτην Ἅγιον Ἀχίλλιον. Αἰσθανόμεθα ὅλοι ἔντονον εὐωδίαν τῆς ἀγάπης σας καί τῆς θεοφιλοῦς ποιμαντορίας σας ἐνταῦθα. Δέν ἀγνοοῦμεν τούς ἀτρύτους κόπους σας διά τήν ἀροτρίωσιν καί καλλιέργειαν τοῦ ἐν Λαρίσῃ ἀγροῦ τοῦ Κυρίου. Διά τόν ἐγκεντρισμόν ὅλων εἰς τήν καλλιέλαιον τοῦ Χριστοῦ. Διά τήν συναγωγήν τοῦ σίτου τοῦ Οὐρανίου Σπορέως εἰς τήν ἀποθήκην τῆς Ἐκκλησίας καί τήν ἀρτοποιΐαν τοῦ Ἄρτου τῆς Ζωῆς ἐν τῷ ζυμωτηρίῳ τῆς χάριτος ἐν τοῖς Μυστηρίοις. Διά τόν καταρτισμόν τῆς Ἀμπέλου, τήν ὁποίαν ἐφύτευσεν ἡ Δεξιά τοῦ Ὑψίστου, ὥστε νά δώσῃ ἐν δαψιλείᾳ βότρεις ζωῆς. Ὄντως, «τοιοῦτος ἔπρεπεν» εἰς τήν Λάρισαν «Ἀρχιερεύς», ἐπί τά ἴχνη τοῦ κλεινοῦ Ἀχιλλίου βαδίζων καί πρός τόν Μέγαν Ἀρχιερέα καί Καλόν Ποιμένα καί Ἐπίσκοπον τῶν ψυχῶν ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν ἀσκαρδαμυκτί ἀτενίζων, ἐν ταπεινώσει, μακροθυμίᾳ, ἀνεξικακίᾳ, ὑπομονῇ, ἐλπίδι καί πρό πάντων, ἀγάπῃ. Εἰς ἔνδειξιν τῶν ἀγαθῶν ὑπέρ τῆς Ἱερότητος ὑμῶν αἰσθημάτων καί εἰς ἁπτήν παρ᾿ ἡμῶν ἀπόδειξιν τῆς εὐλογίας τοῦ καθ᾿ ἡμᾶς Ἀποστολικοῦ καί Οἰκουμενικοῦ Θρόνου, δεχθῆτε τήν ποιμαντορικήν ταύτην ράβδον. Καί, παρακαλοῦμεν, ὁσάκις κυκλώνετε τό ἅγιον θυσιαστήριον, ὁσάκις περιπτύσσεσθε τήν ἱεράν λάρνακα μέ τά μυρίζοντα τήν οἰκειωθεῖσαν Θείαν Χάριν τίμια λείψανα τοῦ ἐν Ἁγίοις προκατόχου σας, εὔχεσθε καί ὑπέρ τῆς Ἐσταυρωμένης Ἐκκλησίας τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ὑπέρ τοῦ Κυρηναίου της, καί ὑπέρ τῶν ἀνά τόν κόσμον τέκνων της καί ἀδελφῶν σας. Εὔχεσθε ὁ φάρος τοῦ ταπεινοῦ Φαναρίου νά τηλαυγίζῃ, πάντοτε καί μέχρι συντελείας τοῦ αἰῶνος, τό ἱλαρόν καί ἀνέσπερον καί σωτήριον φῶς τῆς εἰς Χριστόν ἐλπίδος.

Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,

Μετά πολλῆς στοργῆς καί ἀγάπης ὑψοῦμεν χεῖρας καί κατευλογοῦμεν ἕνα πρός ἕνα πάντας ὑμᾶς, καί τούς οἴκους καί τά ἀγαθά ἔργα τῶν χειρῶν σας. Τήν ὡραίαν καί ἱστορικήν πόλιν σας, τόν Νομόν σας, τήν Θεσσαλίαν, τήν πολυφίλητον Ἑλλάδα ὅλην. Ἡ εὐχή τοῦ Ἁγίου Ἀχιλλίου, σύν τῇ ἡμετέρᾳ πατρικῇ καί Πατριαρχικῇ εὐλογίᾳ, νά σᾶς συνοδεύουν ὅλους. Ἔτη πολλά! Ἰδιαιτέρως εὐχόμεθα εἰς τούς κατ᾿ ὄνομα ἑορτάζοντας τόν Ἅγιον, μέ πρῶτον  τόν σεμνόν Πρωτοσύγκελλον π. Ἀχίλλιον. Νά ζῆτε καί νά αὐξάνεσθε εἰς Χριστόν κατά γεωμετρικήν πρόοδον. «Ἡ Χάρις μετά πάντων τῶν ἀγαπώντων τόν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν ἐν ἀφθαρσίᾳ∙ Ἀμήν»! (Ἐφ. 6, 24).