Ἱερώτατε Μητροπολῖτα Τρίκκης καί Σταγῶν κ. Ἀλέξιε, ἐκπρόσωπε τοῦ Μακαριωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος κ. Ἱερωνύμου,
Ἱερώτατε Μητροπολῖτα Λαρίσης καί Τυρνάβου κ. Ἰγνάτιε,
Ἐξοχώτατοι Ἄρχοντες τοῦ τόπου,
Ἀδελφοί ἀγαπητοί καί τέκνα ἐν Κυρίῳ ἐπιπόθητα,
Χριστός Ἀνέστη!
«Ὁ ἥλιος ἔγνω τήν δύσιν αὐτοῦ» ἤδη, ἦλθε τό σκότος «καί ἐγένετο νύξ». Καί ἡμεῖς συγκεντρωθήκαμε ἐδῶ, εἰς τόν Λόφον τοῦ Φρουρίου, εἰς τόν καλλιμάρμαρον καί περίπυστον τοῦτον Ναόν, τόν ὁποῖον ἀνήγειρεν ἡ εὐσέβειά σας διά νά στεγάσῃ τήν ἀγάπην καί εὐλάβειάν σας πρός τόν Ἅγιον Ἀχίλλιον, προκειμένου νά ἀναπέμψωμεν πανηγυρικῶς εἰς τόν Θεόν «ἑσπερινόν ὕμνον μετά θυμιάματος καί ᾠδῶν πνευματικῶν». Καί λέγομεν: «πανηγυρικῶς», διότι δέν ζοῦμε μίαν κοινήν ἑσπέραν, ἀλλά τήν ἀρχήν τῆς μεγάλης ἑορτῆς τῆς Λαρίσης, τῆς πανδήμου πανηγύρεως ἐπί τῇ ἐτησίῳ μνήμῃ τοῦ πολιούχου καί οὐρανίου προστάτου της, Ἁγίου Ἀρχιεπισκόπου της Ἀχιλλίου.
Πολλοί Ποιμενάρχαι τῆς Λαρίσης ἀνεδείχθησαν, ὅπως γνωρίζετε, Ἅγιοι, μέ γνωστοτέρους τούς Βησσαρίωνας, Α’ καί Β’, Διονύσιον τόν Ἐλεήμονα, Θωμᾶν τόν Χωριάτην τόν Ἡγιασμένον, Νεόφυτον, Μᾶρκον, Κυπριανόν τόν Θαυματουργόν καί Ἀντώνιον τόν Νέον Θεολόγον. Ὅμως, ὅλων ἐξάρχει καί προΐσταται ὁ πολύς Ἀχίλλιος ὁ Μυροβλύτης!
Γόνος τῆς ἁγιοτόκου Καππαδοκίας ὁ Ἅγιος Ἀχίλλιος, διέψευσε, μαζί μέ τούς ἄλλους μεγάλους Ἁγίους Καππαδόκας Πατέρας, τό ἄσχημον ὄνομα τῆς προχριστιανικῆς Καππαδοκίας, καί ἔγινε καί αὐτός μία ζῶσα εὔφημος μνεία καί ἔμψυχος ἀγαθή φήμη τοῦ ὀνόματός της.
Ἐνωρίτατα ἤκουσε τήν πρόσκλησιν τοῦ Θεοῦ: «Δός μοι, υἱέ, σήν καρδίαν» (Παροιμ. 23, 26), καί ἔσπευσε νά ἀνταποκριθῇ πλήρως, ἀφιερούμενος εἰς τόν Χριστόν καί τήν Ἐκκλησίαν Του. Ἀφοῦ ἐσκόρπισεν εἰς ἐλεημοσύνας τήν κληρονομίαν τῶν γονέων του, ἤνοιξε τάς πτέρυγάς του, ὡς ἄλλος «ἀετός μέγας, μεγαλοπτέρυγος, μακρός τῇ ἐκτάσει» (Ἰεζ. 17, 3) καί ἐπετάσθη εἰς τούς Ἁγίους Τόπους, προσκυνητής εὐλαβής τῶν ἐκεῖ πανιέρων προσκυνημάτων. Παρέμεινεν ἐπ᾿ ἀρκετόν πλησίον τοῦ Παναγίου Τάφου, ἐγνώρισε τήν ἀσκητικήν πρακτικήν καί ἐτρύγησε τό μέλι τῆς ἡσυχίας πλησίον διακεκριμένων ἐρημιτῶν ἱερῶς ἡσυχαζόντων εἰς τά πέριξ ἀσκητήρια, ἐμυήθη εἰς τήν ἱεράν τέχνην τῆς καρδιακῆς προσευχῆς, ἠγάπησε τήν νηστείαν καί τήν κακοπάθειαν τοῦ σώματος διά τήν ἀγάπην τοῦ Χριστοῦ, ἔμαθε καί ἔπαθε τά θεῖα, καί, κατάφορτος ἀπό τούς γλυκεῖς καρπούς τῆς πνευματικῆς ἐργασίας, ἐπεσκέφθη τήν Ρώμην, ἀπό ὅπου καί ἦλθεν εἰς Θεσσαλίαν εὐαγγελιζόμενος τόν Χριστόν καί ἐπιχειρῶν νά κάμῃ τούς υἱούς της «διδακτούς Θεοῦ» (Ἠσ. 54, 13). Γεμᾶτος ἀπό θείαν χάριν καί μέ σπανίας προσωπικάς πνευματικάς ἐμπειρίας, ἐδίδασκεν, «ἐκ τοῦ περισσεύματος τῆς καρδίας» του, τούς Θεσσαλούς τήν ὁδόν τοῦ Κυρίου τήν σώζουσαν καί ὁδηγοῦσαν εἰς τήν ζωήν τήν αἰώνιον. Ὁ λόγος του δέν ἦτο ἐγκεφαλικός, ἀλλά καρδιακός. Δέν ἦτο λόγος γνώσεων, ἀλλά γνώσεως Θεοῦ καί ἐπιγνώσεως Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ. Δέν ἦτο σύνθεσις τοῦ γραφείου, ἀλλ᾿ ἀπαύγασμα προσωπικῆς ἐμπειρίας καί θείου φωτισμοῦ, διότι ὁ Ἀχίλλιος ἦτο πάντοτε πρωτίστως «ὁ ποιήσας», καί κατόπιν «ὁ διδάξας». Δι᾿ αὐτό καί τό κήρυγμά του ἔφερε καρπούς. Πολλούς καρπούς! Ἐπί τῶν παλαιῶν θεμελίων τῆς ἐδῶ ἀποστολικῆς ἐργασίας τοῦ Ἁγίου Ἡρωδίωνος, ὁ Ἀχίλλιος ἔκτισεν οἰκοδόμημα εὐσεβείας μέγα. Ἡ εἰς Χριστόν πίστις διεδόθη εὐρύτερον. Οἱ πιστοί ἔγιναν συνειδητότεροι. Ἡ Ὀρθοδοξία ἔλαμψεν. Ἡ Ἐκκλησία ἐστερεώθη. Ἔτσι, ἦλθεν ὡς φυσική ἐξέλιξις τῶν πραγμάτων, ἡ ἀνάδειξις τοῦ καλοῦ ἐργάτου τοῦ Εὐαγγελίου εἰς Ἀρχιεπίσκοπον Λαρίσης.
Ἐπί τριάκοντα καί πέντε ἔτη, ὁ Ἅγιος Ἀχίλλιος ἐποίμανε θεοφιλῶς τήν Λάρισαν καί τήν Θεσσαλίαν. Δέν ὑπῆρξε «μισθωτός», ἀλλ᾿ ἀληθής καί γνήσιος Ποιμήν, καλός Ποιμήν, κατά πάντα μιμητής τοῦ Ἀρχιποίμενος Ἰησοῦ Χριστοῦ. Πάντοτε ἤκουεν ἐντός του τήν ἀπαίτησιν τοῦ Θεοῦ: «Γνωστῶς ἐπιγνώσῃ ψυχάς ποιμνίου σου, καί ἐπιστήσεις καρδίαν σου σαῖς ἀγέλαις» (Παρ. 27, 23), καί τό ἔκαμνε πρᾶξιν καθημερινῶς. Ἐγνώριζε τά πρόβατά του καί ἐκεῖνα ἐγνώριζον καί ἀνεγνώριζον τόν Ποιμένα τους. Τά ἐκάλει κατ᾿ ὄνομα (Πρβλ. Ἰωάν. 10, 3) καί τά ἔνεμεν εἰς τούς χλοερούς λειμῶνας τῶν Ἁγίων Γραφῶν καί τῆς Ἱερᾶς Παραδόσεως. Ἡ καρδία του ἐφλέγετο ἀπό τήν ἀγάπην των καί ἦτο ἕτοιμος, ἀνά πᾶσαν στιγμήν, καί τήν ζωήν του νά θυσιάσῃ ὑπέρ τοῦ ποιμνίου του (Πρβλ. Ἰωάν. 10, 11). Τό στόμα του ἦτο πολύκρουνος βρύσις ἐνθέου σοφίας κατά τό: «στόμα δικαίου ἀποστάζει σοφίαν» (Παρ. 10, 31). Θά ἐλέγομεν, καλλίτερον, ὅτι ἦτο ἕνας νέος «ἀργυροδίνης Πηνειός», ὁ ὁποῖος κατήρδευε μέ νάματα ζωῆς, μέ «ὕδωρ ἁλλόμενον εἰς ζωήν αἰώνιον» (Ἰωάν. 4, 14), τήν Λάρισαν, τήν Θεσσαλίαν, ὅλην τήν Κεντρικήν Ἑλλάδα. Ἡ προσευχή τοῦ ἀξιοθέου Ἐπισκόπου ἤνοιγε τάς θύρας τοῦ οὐρανοῦ, καθ᾿ ὅσον «εὐχαῖς δικαίων ἐπακούει» ὁ Θεός (Παρ. 15, 29) καί ἠκολούθουν τά θαύματα, τά ὁποῖα ἀνεκούφιζαν τόν λαόν καί τόν ἐστερέωναν περισσότερον εἰς τήν πίστιν.
Ἀλλ᾿ ὁ Ἅγιος Ἀχίλλιος ἔλαμψε καί εἰς πανεκκλησιαστικόν ἐπίπεδον. Ὑπῆρξεν εἷς τῶν 318 Θεοφόρων Πατέρων, οἱ ὁποῖοι εἰς τήν Νίκαιαν τῆς Βιθυνίας ἐτράνωσαν τήν Ὀρθόδοξον Πίστιν, κατῄσχυναν τόν Ἄρειον καί διέλυσαν ὡς ἱστόν ἀράχνης τήν κακοδοξίαν καί αἵρεσίν του. Μάλιστα, εἶναι γνωστόν καί τό θαῦμα, τό ὁποῖον ὁ μακάριος Ἀχίλλιος ἐπετέλεσε κατά τήν διάρκειαν τῆς ἁγίας Α’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ὅταν εὐλόγησε τήν πέτραν καί ἀνέβλυσεν ἔλαιον. Κάτι ἀνάλογον δηλαδή μέ ἐκεῖνο τοῦ μεγάλου Μωϋσέως, ὁ ὁποῖος ἐξ ἀκροτόμου πέτρας ἀνέβλυσεν ὕδωρ, καί ἐποτίσθη ὁ δοκιμαζόμενος εἰς τήν ἕρημον λαός. Ἡ ὅλη παρουσία τοῦ Ἁγίου εἰς τήν ἐν λόγῳ Σύνοδον ὑπῆρξε τόσον οἰκοδομητική, ὥστε ἀπέσπασε τόν ἰδιαίτερον θαυμασμόν καί σεβασμόν τοῦ Αὐτοκράτορος Ἁγίου Κωνσταντίνου τοῦ Μεγάλου, τοῦ Πατρός τῆς Ρωμηοσύνης, ὁ ὁποῖος καί ἐχάρισεν εἰς τόν φιλόχριστον Ἱεράρχην πλούσια δῶρα ὑπέρ τῶν πιστῶν τῆς Ἐπαρχίας του. Ὅλοι οἱ Ὀρθόδοξοι δέ, ὁσάκις ἀπαγγέλλομεν τό Σύμβολον τῆς Πίστεως, μυστικῶς μακαρίζομεν καί ἐπικαλούμεθα τόν Ἅγιον Ἀχίλλιον, μαζί μέ τούς ὑπολοίπους Φωστῆρας τῆς ἀκριβοῦς καί σωζούσης Πίστεως Θεοφόρους Πατέρας. Πλησίον των αἰσθανόμεθα ἀσφάλειαν – αἰσθανόμεθα ὅτι δέν εἴμεθα ὀρφανοί, ὅτι δέν εἴμεθα ἀβοήθητοι εἰς τό πολυτάραχον πέλαγος τοῦ βίου. Ἔχομεν Πατέρας! Ἡ Λάρισα ἔχει Πατέρα Μέγαν, φωτολαμπῆ, θεοφώτιστον, θεοχαρίτωτον, θεόφρονα, θεοειδῆ, ἔχοντα «πηγήν ζωῆς ἐν χειρί» αὐτοῦ (Παρ. 10, 11). Τό Χριστιανικόν «Κοινόν τῶν Θετταλῶν» ἔχει «Ταγόν» οὐράνιον, τόν μεγάλον Ἀρχιεπίσκοπον Ἀχίλλιον. Ἡ Λάρισα ἔχει ρήτορα σπουδαιότερον τοῦ ἀρχαίου Ἀριστίππου, καθ᾿ ὅσον ὁ Ἀχίλλιος δέν κηρύττει ἀνθρωπίνην σοφίαν, ἀλλά τήν σοφίαν τοῦ Σταυροῦ καί τῆς Ἀναστάσεως, τήν σοφίαν τῆς Κενώσεως καί τῆς Ἀγάπης, τήν σοφίαν τοῦ Εὐαγγελίου τῆς Ζωῆς, ἡ ὁποία εἰς τά ὄμματα ἄλλων εἶναι «μωρία» καί «σκάνδαλον», ἀλλ᾿ εἰς τά ὄμματα τῶν τέκνων τῆς Ἐκκλησίας εἶναι τό «ἀπαύγασμα φωτός ἀϊδίου καί ἔσοπτρον ἀκηλίδωτον τῆς τοῦ Θεοῦ ἐνεργείας καί εἰκών τῆς ἀγαθότητος Αὐτοῦ» (Σοφ. Σολ. 7, 26), εἶναι ὁ «τῶν Θρόνων τοῦ Θεοῦ πάρεδρος» (Σοφ. Σολ. 9, 4) Υἱός καί Λόγος τοῦ Πατρός αὐτοπροσώπως, ὁ χορηγός τῆς Ζωῆς καί ἀρχηγός τῆς Σωτηρίας. Ἡ Λάρισα ἔχει ἰατρόν, μείζονα τοῦ Ἱπποκράτους, διότι ὁ Ἀχίλλιος εἶναι ἀρχίατρος τοῦ μεγάλου Πανδοχείου τῆς Ἐκκλησίας, ὅπου τήν ὑγιείαν οἰκονομεῖ ὁ αἰώνιος Ἰατρός τῶν ψυχῶν καί τῶν σωμάτων Κύριος Ἰησοῦς. Ἡ Λάρισα εἶναι «εὐδαιμονεστάτη χώρα» πράγματι, καί μακαρία, ὄχι διά τούς λόγους, διά τούς ὁποίους τήν ἀποκαλεῖ οὕτω ὁ Στράβων, ἀλλά διότι ἔχει προστάτην, ὁδηγόν, ἀντιλήπτορα, βοηθόν, σκεπαστήν, σιτοδότην, χειραγωγόν εἰς Χριστόν, Ἅγιον τοῦ διαμετρήματος τοῦ Ἁγίου Ἀχιλλίου. Καί ἡ σύγχρονος Λάρισα εἶναι ἀκόμη εὐδαιμονεστέρα, διότι ηὐτύχησε νά ἀποκτήσῃ καί πάλιν τόν πολύτιμον θησαυρόν της, τά ἱερά καί μυροβλύζοντα λείψανα τοῦ Ἁγίου της, τά ὁποῖα ἐπί πολλούς αἰῶνας ἐστερήθη. Τόν ἔχει καί σωματικῶς παρόντα δηλαδή, καί ὄχι μόνον πνευματικῶς, κατά τά τελευταῖα τριάκοντα ἔτη, ἀφ᾿ ὅτου ὁ Θεός ηὐδόκησε νά ἐξακριβωθῇ ἡ ταυτότης τῶν ἱερῶν λειψάνων, νά ἐπιβεβαιωθῇ διά θαυμάτων καί μυροβλυσίας, καί νά ἐπιστραφοῦν εἰς τήν πόλιν του, ὅπου καί ἀνήκουν. Ἀπολαύει, λοιπόν, καί «τῆς αἰσθητῆς παρουσίας, προμηθείας καί ἀντιλήψεώς» του, καί μέσα ἀπό τήν τιμίαν λάρνακα καί τόν θεῖον τοῦτον Ναόν του, «ἐκ τοῦ ἀκενώτου κρατῆρος τῆς χάριτος, τάς σωτηρίους δόσεις ἐκκενεῖ πρός τά τέκνα του», καί πρός πάντας τούς εὐλαβεῖς προσκυνητάς καί ἐκζητητάς τῆς βοηθείας του.
Ἱερώτατε Ἀδελφέ ἅγιε Λαρίσης κύριε Ἰγνάτιε,
Σᾶς γνωρίζομεν ἀπό πολλῶν ἐτῶν καί ἐπιστάμεθα καλῶς ὅτι εἶσθε κατά πάντα ἄξιος διάδοχος τοῦ Ἁγίου Ἀχιλλίου εἰς τήν ὑψηλήν ἀρχιερατικήν Καθέδραν τῆς Θεσσαλικῆς πρωτευούσης. Γνωρίζομεν καί τήν πολλήν πρός τόν μέγαν προκάτοχόν σας εὐλάβειαν. Ἀροτριᾶτε τόν ἀγρόν τοῦ Κυρίου μέ ζῆλον καί ποιμαίνετε τό λογικόν ποίμνιον τῆς θεοσώστου Ἐπαρχίας σας μετ᾿ ἐπιστήμης καί φόβου Θεοῦ. Εὐχόμεθα νά σᾶς συνοδεύουν αἱ εὐλογίαι καί θεοπειθεῖς εὐχαί τοῦ ἑορταζομένου Θείου Πατρός. Νά εἶναι ὁ Ἅγιος Ἀχίλλιος ἀδιάλειπτος πρέσβυς σας, καί πρέσβυς ὅλου τοῦ ὑπό τό ἱερόν ὠμοφόριόν σας εὐαγοῦς Κλήρου καί χριστωνύμου Λαοῦ, πρός τόν Κύριον, διά τά πρός σωτηρίαν. Νά ζῆτε, «ὑγιέστερος κρότωνος» καί νά εὐαρεστῆτε τῷ Κυρίῳ εἰς ἔτη πολλά, ἀπολαύων ἐπαξίως τοῦ σεβασμοῦ καί τῆς ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι ὑπακοῆς τοῦ Ποιμνίου σας. Καί νά εἶσθε βέβαιος ὅτι ἡ ποτνία καί ἐσταυρωμένη Μήτηρ Ἁγία τοῦ Χριστοῦ Μεγάλη Ἐκκλησία καί ὁ Πατριάρχης τῶν Ρωμηῶν σᾶς περιβάλλουν μέ πολλήν ἀγάπην καί βαθεῖαν ἐκτίμησιν. Αἱ προσευχαί ἡμῶν συνοδεύουν θερμαί καί ὑμᾶς καί τόν χριστώνυμον λαόν τῆς Ἐπαρχίας σας, τῆς Θεσσαλίας καί ὅλης τῆς ἁγιοτόκου Ἑλλάδος.
Πολλά τά ἔτη ὅλων σας, ἀδελφοί καί τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά καί ἐπιπόθητα!