«Περιβάλλον, Ὑγεία καί νέαι Τεχνολογίαι»
Μακαριώτατε Ἀρχιεπίσκοπε Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος κ. Ἱερώνυμε,
Ἱερώτατοι ἀδελφοί,
Ἐντιμολoγιώτατε κ. Γρηγόριε Σκαλκέα, Πρόεδρε τοῦ περιπύστου Ἐπιστημονικοῦ τούτου Ἱδρύματος,
Ἐλλογιμώτατοι κύριοι σύνεδροι,
Κυρίαι καί κύριοι,
Χαράν καί συγκίνησιν αἰσθανόμεθα ὁσάκις καλούμεθα νά συμπνευματισθῶμεν μετά τῶν ἐργατῶν τῆς ἐπιστήμης, τῶν χρηστῶν τῆς γραφῖδος, τῶν ἀνθρώπων τῶν ἀσκουμένων τό πνεῦμα, τῶν προβληματιζομένων καί ἐρευνώντων τά περί τόν ἄνθρωπον. Διό καί ἀσμένως ἐδέχθημεν τήν πρόσκλησιν τοῦ λίαν ἡμῖν προσφιλοῦς καί ἀγαπητοῦ Ἐντιμολογιωτάτου κ. Γρηγορίου Σκαλκέα, Ἀκαδημαϊκοῦ καί ὀφφικιάλου τῆς Μητρός Ἐκκλησίας, ὅπως ἀπευθύνωμεν σήμερον σκέψεις τινάς ἐνώπιον ἐκλεκτοῦ ἀκροατηρίου, ἐντός μάλιστα τοῦ ἐπιστημονικοῦ τούτου χώρου, τοῦ τῇ ἐμπνεύσει, τῇ μερίμνῃ καί τῇ ἀόκνῳ ἐκδαπανήσει τοῦ ἰδίου ἱδρυθέντος καί λειτουργοῦντος.
Καί ἡ χαρά ἡμῶν σήμερον εἶναι πεπληρωμένη, καθώς βλέπομεν τό πρό ὀλίγον μόλις ἐτῶν ἐγκαινισθέν παρουσίᾳ καί τῆς ἡμετέρας Μετριότητος μέλαθρον τοῦτο τῆς Ἐπιστήμης νά ἐκπληρώνῃ τόν σκοπόν του, νά στελεχώνεται ὑπό πεπαιδευμένων σκαπανέων αὐτῆς, τοῦ εἰδέναι ὀρεγομένων φύσει (Ἀριστοτέλους, Τῶν μετά τά Φυσικά Α, 980a21), κατά τόν φιλόσοφον, νά προοδεύῃ καί νά μεγαλύνεται καί νά προσφέρῃ διά τῆς ἐρεύνης πολλά ἀγαθά εἰς τόν τομέα τῆς Ἰατρικῆς, ἀποσκοποῦντα εἰς τήν θεραπείαν τῶν ἀσθενειῶν τοῦ ἀνθρώπου. Χαίρομεν καί ἐγκαυχώμεθα ἐν Κυρίῳ, συγχαίροντες τῷ τε Ἱδρυτῇ καί Προέδρῳ καί τοῖς ἐργαζομένοις ἐν τῷ Ἱδρύματι τούτῳ, τό ὁποῖον ὀρθῶς καί κατ’ἀξίαν ὁ Ἐπίτροπος Ἐρεύνης τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως ἐχαρακτήρισεν ὡς τί κορυφαῖον ἐκ τῶν κορυφαίων τῆς Εὐρώπης.
Ὑπό τοιούτων λοιπόν αἰσθημάτων κινούμενοι, ἀσμένως χωροῦμεν εἰς τήν ἐνώπιόν σας ἔκθεσιν ὡρισμένων σκέψεων σχετικῶν πρός τό θέμα τῆς «Ἡμερίδος» σας.
Ἐντός ἑνός ἀπεράντου περιβάλλοντος, τό ὁποῖον συγκροτεῖται ἀπό τόν μακρόκοσμον καί τόν μικρόκοσμον, κατά τήν Πτολεμαϊκήν ἀντίληψιν, ἐτέθη ὁ ἄνθρωπος ὡς ὑπερτάτη ἔκφρασις τῆς δημιουργίας, διά νά ἐναρμονίσῃ ἑαυτόν μέ τό συνεχῶς ἐκφραζόμενον μεγαλεῖον τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ καί τήν ὡραιότητα τοῦ περιβάλλοντος, τό ὁποῖον ἀκολουθεῖ τόν ἄνθρωπον εἰς τήν πορείαν του, συγχαῖρον, συμπάσχον ἤ συνοδυνώμενον μετ’ αὐτοῦ.
Ἡ ἀλλοίωσις τοῦ περιβάλλοντος συναρτήσει τῆς ἀνθρωπίνης πτώσεως, μετέβαλε τήν ὑπάρχουσαν ἁρμονίαν, ἐπιφέρουσα τήν φθοράν καί τόν θάνατον εἰς τόν ἔμβιον κόσμον, τήν ἀλλοίωσιν δέ καί τήν καταστροφήν εἰς τούς δομικούς συντελεστάς τοῦ αἰσθητοῦ κόσμου.
Ἡ ὀδύνη καί ἡ φθορά τοῦ ἀνθρώπου, ἐγένετο ὀδύνη καί φθορά τοῦ περιβάλλοντος. Ὁ ἄνθρωπος συνετέλεσεν, ἐν συνεχείᾳ, εἰς τήν περαιτέρω ἀλλοίωσιν τοῦ περιβάλλοντος, ἀφ΄ ἑνός μέν διά τῆς ὑπ’ αὐτοῦ ἀδυναμίας κατανοήσεως καί σεβασμοῦ τῶν ὑφισταμένων ἰσορροπιῶν ἐντός αὐτοῦ, ἀφ΄ ἑτέρου δέ διά τῆς μεταθέσεως τῆς ἐντός αὐτοῦ ἐπιθετικότητος, ἀποτόκου τῆς ἀνασφαλείας, τῆς ἀγωνίας, τῆς ἀβεβαιότητος καί τῆς αὐτοαπορρίψεως πρός τό περιβάλλον, ἀλλοιώνων οὕτω τήν οἰκολογικήν ἁρμονίαν.
Ὅλαι αἱ ἐσωτερικαί δυσπραγίαι τοῦ ἀνθρώπου προεβλήθησαν ἐντός τοῦ περιβάλλοντος κόσμου καί ὅλη ἡ ἀδυναμία τοῦ ἀνθρώπου νά ἀποκαταστήσῃ τήν ἐντός αὐτοῦ ἁρμονίαν ἐξεδηλώθη ὡς ἀδυναμία του νά διατηρήσῃ τήν ἁρμονίαν του μετά τοῦ πλησίον αὐτοῦ, τῆς κοινωνίας καί τοῦ αἰσθητοῦ κόσμου.
Εἰς τήν διεργασίαν λοιπόν ἀποδοχῆς τοῦ περιβάλλοντος, ὁ ἄνθρωπος καλεῖται κατά κύριον λόγον νά γνωρίσῃ ἑαυτόν, καί ἐν συνεχείᾳ νά προεκτείνῃ ἑαυτόν, ἐν τῷ πλαισίῳ τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ, καί εἰς τό περιβάλλον, τό ὁποῖον ἀποκτᾷ τήν ἱερότητα τοῦ δημιουργήματος, πού φέρει καί ἀντικατοπτρίζει τήν διηνεκῆ ἀγάπην τοῦ Θεοῦ διά τόν ἄνθρωπον.
Ὁ ἴδιος ὁ ἄνθρωπος κατ΄ οὐσίαν ἀποτελεῖ ἕν τέλειον περιβάλλον, τό ἐσωτερικόν περιβάλλον τῆς ψυχοσωματικῆς ἑνότητος αὐτοῦ, τό ὁποῖον ὑπό τοῦ Claude Bernard ἐκλήθη «milieu interieur», συγκροτούμενον ἀπό τήν ψυχικήν καί πνευματικήν του ὑπόστασιν, ἥτις λειτουργεῖ κατ΄ ἀπόλυτον ἁρμονίαν μετά τῆς σωματικῆς του ὑποστάσεως, συνθέτον ἕν ἄρρηκτον ψυχοσωματικόν Εἶναι, τήν συνειδητοποίησιν καί γνῶσιν τοῦ ὁποίου καλεῖται νά ἀποκτᾷ σταδιακῶς ὁ ἄνθρωπος παιδιόθεν καί καθ’ ὅλα τά στάδια τῆς πορείας τῆς ζωῆς αὐτοῦ.
Ἡ γνῶσις τοῦ ἀνθρωπίνου «εἶναι», καθιστᾷ τόν ἄνθρωπον συνειδητόν πρόσωπον, ἱκανόν νά ἀποδεχθῇ τάς ὑπαρξιακάς του διαστάσεις καί νά λειτουργήσῃ ἁρμονικῶς μετά τοῦ περιβάλλοντός του. Τό Καρτεσιανόν “Cogito” ἐκφράζει τήν ἄρρηκτον σύνδεσιν τοῦ σκέπτεσθαι τῆς ἀνθρωπίνης ὑποστάσεως μετά τοῦ Θείου, καί ταυτίζεται ἐν πολλοῖς μέ τήν Σωκρατικήν γνῶσιν καί μέ τήν οὐσιώδη ὑπαρξιακήν τοποθέτησιν τοῦ Soeren Kirkergaard, ὁ ὁποῖος εἰς τό ἡμερολόγιόν του ἔγραφεν: «… ὅσον σκέπτομαι καί ἐμβαθύνω εἰς τόν ἀπέραντον χῶρον τῆς ψυχῆς μου, τόσον ἀνακαλύπτω τό μεγαλεῖον τῆς Σοφίας τοῦ Θεοῦ καί τήν ὡραιότητα τῆς δημιουργίας».
Παρ΄ ὅλην τήν ἀλήθειαν τῆς θέσεως τοῦ Ἡρακλείτου ὅτι «ψυχῆς πείρατα ἰῶν οὐκ ἄν ἐξεύροιο πᾶσαν ἐπιπορευόμενος ὁδόν, οὕτω βαθύν λόγον ἔχει», ἐν τούτοις ἡ ἐμβάθυνσις ἐντός ἡμῶν μᾶς ἐπιτρέπει, διά τῆς συνεχοῦς κατανοήσεως τῆς ἀπεραντοσύνης τοῦ μεγαλείου καί τῆς ἀγάπης τοῦ Κυρίου, νά εἴπωμεν μετά τοῦ Ἁγίου Συμεῶνος τοῦ Νέου Θεολόγου «οἷος ἀκολούθως ἕπεται ὡραίως ἡ γνῶσις ἡ θεία, ἡ σοφία τοῦ Λόγου, καί ἡ ἄβυσσος τῶν κεκρυμμένων νοημάτων καί μυστηρίων Χριστοῦ», καί νά ἀποκτήσωμεν βαθεῖαν αἴσθησιν σεβασμοῦ καί ἀγάπης πρός τό περιβάλλον, νά γνωρίσωμεν τόν πλησίον ἡμῶν καί νά ἴδωμεν τήν ἄκραν ἁρμονίαν καί τό κάλλος, τό ὁποῖον διέπει τόν περιβάλλοντα κόσμον.
Ἡ δυσαρμονία τῶν σχέσεων τοῦ Ἀνθρώπου μετά τοῦ ἑαυτοῦ του καθίσταται δυσαρμονία τῶν σχέσεων αὐτοῦ μετά τῆς κοινωνίας καί μετά τοῦ περιβάλλοντος. Ἡ στωϊκή σχέσις, ἡ ὁποία τόσον εὐγλώττως διετυπώθη ὑπό τοῦ Χρυσίππου «τῶν ἐπιγιγνομένων σοι κακῶν ἐντός εἶναι», ἐκφράζει μίαν παγκόσμιον ἀλήθειαν. Ἡ ἐσωτερική δυσπραγία ἐξωτερικευομένη καί ἐκδηλουμένη ἐντός τῆς κοινωνίας καί τοῦ περιβάλλοντος, ἐπανεισδύει δριμυτέρα ἐντός τοῦ ψυχικοῦ κόσμου τοῦ ἀνθρώπου, καί προκαλεῖ μείζονα δυσπραγίαν καί ἐπιφέρει μείζονα θλῖψιν.
Γνωρίζων ὁ ἄνθρωπος διά τῶν θαυμασίων ἐπιτευγμάτων τῆς συγχρόνου ἐπιστήμης τήν ἀξίαν αὐτοῦ, γνωρίζων διά τῶν νευροεπιστημῶν τό μέγα θαῦμα τῆς λειτουργίας τοῦ νευρικοῦ συστήματος, τήν ὑπέροχον ἀκρίβειαν, μέ τήν ὁποίαν λειτουργεῖ ἕν ἕκαστον τῶν νευρικῶν κυττάρων αὐτοῦ, καί γνωρίζων τήν ἁρμονίαν ἑνός τελείου μικροκόσμου ἑξήκοντα τρισεκατομ-μυρίων νευρικῶν κυττάρων, συγκροτοῦντος ἕν λειτουργικόν σύνολον, τό ὁποῖον ἔχει ἀτελευτήτους νοητικάς δυνατότητας, πού θά ἐπέτρεπον εἰς τόν ἄνθρωπον νά ἐπιβιώσῃ πέραν τῶν 500 ἐτῶν ἐπί τῆς γῆς, διατηρῶν ὀξυτάτην εὐφυΐαν, ἀντίληψιν, δυνατότητα μαθήσεως καί ὑπέροχον πλοῦτον ἀρετῶν καί ἀξιῶν εἰς τήν ἐσωτερικήν ζωήν αὐτοῦ, ἀναφωνεῖ δικαίως μετά τοῦ ψαλμῳδοῦ «ὡς ἐμεγαλύνθη τά ἔργα Σου, Κύριε, πάντα ἐν σοφίᾳ ἐποίησας».
Αἱ ἀνώτεραι ψυχικαί καί νοητικαί λειτουργίαι τοῦ ἀνθρώπου, αἱ ἀποτελοῦσαι τό ὑπέρτατον θαῦμα, ἐκφράζουν τήν σοφίαν καί τήν ἁρμονίαν τῆς λειτουργικότητος τοῦ ἐγκεφάλου, τοῦ ὁποίου αἱ πολυσχιδεῖς δυνατότητες εἰς μοριακόν ἐπίπεδον, παραμένουν ἀκόμη ἀνεξιχνίαστοι. Κατά τάς τελευταίας δεκαετίας, αἱ συνεχῶς ἐπιπροστιθέμεναι τεχνολογικαί δυνατότητες ἐπέτρεψαν τήν, ἔν τινι μέτρῳ, μελέτην τοῦ μυστηρίου τῆς λειτουργίας τοῦ ἐγκεφάλου, γεγονός τό ὁποῖον συνεπικουρεῖ εἰς τήν κατανόησιν τῆς δυνατότητος τῆς συνεχοῦς ψυχικῆς καί νοητικῆς ἀναβαθμίσεως τοῦ ἀνθρώπου, ὁσάκις οὗτος εὑρίσκεται ἐντός τοῦ καταλλήλου πνευματικοῦ χώρου, τῆς καταλλήλου παιδείας, τοῦ ἁρμόζοντος περιβάλλοντος καί ὑπό τήν εὐεργετικήν ἐπίδρασιν καί ἀκτινοβολίαν τῶν καταλλήλων προτύπων.
Οὕτως ἡ ἀνάτασις τοῦ ἀνθρώπου διά τῆς καταλλήλου πνευματικῆς συγκροτήσεως δέν ἀποτελεῖ ἕν ψυχικόν μόνον φαινόμενον ἀλλά καί ἕν βιολογικόν θαῦμα, δεδομένου ὅτι ἡ πνευματική καλλιέργεια, ἔχει θετικάς ἐπιπτώσεις εἰς τήν λειτουργίαν τοῦ ἀνθρωπίνου ἐγκεφάλου καί μεταβάλλει τάς δυνατότητας, τάς ὁποίας ἔχουν τά ἐπί μέρους λειτουργικά κέντρα τοῦ φλοιοῦ αὐτοῦ.
Διά τῶν συγχρόνων τεχνολογικῶν δυνατοτήτων εἰς τόν χῶρον τῶν νευροεπιστημῶν καθίσταται σαφές, ὅτι ἡ ἁρμονία τῆς ψυχῆς καθίσταται ἁρμονία τοῦ σώματος, καί τό ψυχοσωματικόν «εἶναι» τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ἀλληλένδετον, ἀχώριστον καί συμπαγές.
Διά τῆς ἐναρμονίσεως τοῦ ἀνθρώπου ὁδηγούμεθα εἰς τήν ἐναρμόνισιν τοῦ περιβάλλοντος καί τοῦ αἰσθητοῦ κόσμου, δεδομένου, ὅτι ὑπό τῆς πλήρους θετικῶν κινήτρων ψυχῆς, τό περιβάλλον καί ἐν γένει ὁ αἰσθητός κόσμος ἀντιμετωπίζεται μετά ἰδιαιτέρου σεβασμοῦ, καί καθίσταται ἀναγκαία ἡ ὑπό ἑκάστου ἀτόμου εὐεργετική συμβολή , οὐχί μόνον πρός τόν πλησίον του ἀλλά καί πρός ὅλα τά ἐπί μέρους στοιχεῖα τά συγκροτοῦντα τό φυσικόν περιβάλλον, ἐντός τοῦ ὁποίου λειτουργεῖ οὗτος.
Ὅλαι αἱ εὐεργετικαί δυνατότητες καί τά ἐπιτεύγματα τῆς συγχρόνου τεχνολογίας δέον νά χρησιμοποιοῦνται, διά τήν εὐεργετικήν συμβολήν πρός τόν κοινωνικόν χῶρον καί τό περιβάλλον.
Ὅλα τά ἀνθρώπινα ἐπιτεύγματα, διά τῶν ὁποίων ἐκφράζεται ἡ Σοφία τοῦ Θεοῦ καί ἡ ἀγάπη του πρός τόν ἄνθρωπον εἶναι εὔλογον νά χρησιμοποιοῦνται, διά τήν ἀπόδοσιν εἰς Ἐκεῖνον, τόν Θεόν, τῶν ἀπειραρίθμων εὐεργεσιῶν, τάς ὁποίας καθ΄ ἡμέραν παρέχει εἰς ἡμᾶς.
Αἱ Μαθηματικαί Ἐπιστῆμαι, αἱ Φυσικαί Ἐπιστῆμαι καί ἰδίως ἡ Ἰατρική δύνανται νά μεταβάλουν τήν μορφήν τοῦ κόσμου, καί νά καταστήσουν αὐτόν ὑπέροχον ὄασιν, ἐντός τῆς ὁποίας ὁ ἄνθρωπος, χαίρων ἀδιαλείπτως, θά εὐγνωμονῇ καί θά δοξάζῃ τόν Κύριον.
Ἡ χρῆσις ὅλων τῶν δυνατοτήτων αὐτῶν ἐξαρτᾶται ἀπό τήν προσωπικότητα τοῦ ἀνθρώπου καί ἀπό τόν βαθμόν τῆς πνευματικῆς καλλιεργείας αὐτοῦ. Ἐάν ἡ γνῶσις τῶν Φυσικῶν Ἐπιστημῶν συνυφανθῇ μέ τάς ἀναλλοιώτους πνευματικάς ἀξίας, ὁ ἄνθρωπος χαίρει ἐπί τῆς Γῆς, καί μετ’ αὐτοῦ ὅλον τό Κοινωνικόν καί Φυσικόν Περιβάλλον.
Κατά τήν ἐποχήν τήν ὁποίαν διερχόμεθα ἀποτελεῖ παρήγορον σημεῖον τό γεγονός ὅτι αἱ σύγχρονοι τεχνολογικαί μέθοδοι εἰς τόν χῶρον τῆς ὑγείας δύνανται νά συμβάλουν τά μέγιστα ἐπ’ ἀγαθῷ τοῦ ἀνθρώπου, ἀναβαθμίζουσαι τήν δυναμικήν ὁμοιόστασιν καί τήν ποιοτικήν στάθμην τῆς ζωῆς αὐτοῦ.
Αἱ τεχνολογίαι τῆς χειρουργικῆς ἐβελτίωσαν σημαντικῶς τήν νευροχειρουργικήν, τόσον τοῦ κεντρικοῦ ὅσον καί τοῦ περιφερειακοῦ νευρικοῦ συστήματος, τήν ἀγγειοχειρουργικήν καί τήν χειρουργικήν τοῦ ἐμβρύου, δυνάμεναι αἱ τεχνολογίαι τῆς χειρουργικῆς νά παρέμβουν προγεννητικῶς ἀνατάσσουσαι δυσπλασίας καί διαμαρτίας περί τήν διάπλασιν.
Εἰς τόν εὐαίσθητον χῶρον τῶν νευροεπιστημῶν αἱ πρόσφατοι τεχνολογικαί ἐξελίξεις ἄνοιξαν νέους ὁρίζοντας εἰς τήν θεραπευτικήν προσέγγισιν νοσημάτων, τά ὁποῖα εἶχον καταλυτικόν χαρακτῆρα ἐπί τῆς φθινούσης πορείας, τῆς σωματικῆς καί νοητικῆς ὑποστάσεως τοῦ ἀνθρώπου.
Οὕτως, ἡ νανοτεχνολογία, ἐπί παραδείγματι, ἡ ὁποία, ὡς πληροφορούμεθα, καλλιεργεῖται ἐν τῷ ὑμετέρῳ Ἱδρύματι, δύναται νά ἀντιρροπήσῃ τά κλινικά φαινόμενα τῆς νόσου τοῦ Parkinson, τῆς ἀνοίας, τῆς νόσου τοῦ Alzheimer ἤ τῆς ἐπιληψίας. Ἐν τούτοις, παρ’ ὅλας τάς δημιουργουμένας ἐλπίδας ὑπό τῆς νανοτεχνολογίας, εὐλόγως ὑφίσταται καί ἱκανός σκεπτικισμός ἀφ’ ἑνός μέν διά τάς ἐνδεχομένας τοξικάς ἐπιδράσεις τῶν εἰσαγομένων εἰς τήν οἰκονομίαν τοῦ ὀργανισμοῦ στοιχείων, ἀφ΄ ἑτέρου δέ διά τό ἠθικόν ὑπόβαθρον τῆς ὅλης τεχνολογίας. Καί διά μέν τήν θεώρησιν τῶν ἐνδεχομένων ἀνεπιθυμήτων ἐνεργειῶν τῆς νανοτεχνολογίας καί τῆς τοξικῆς ἐπιδράσεώς της ἐπιλαμβάνεται σήμερον τοῦ ὅλου θέματος ὁ καινοφανής ἐπιστημονικός τομεύς τῆς νανοτοξικολογίας, διά δέ τήν θεώρησιν τοῦ ὅλου θέματος ὑπό τήν ὀπτικήν γωνίαν τῆς ἰατρικῆς ἠθικῆς, τίθεται τοῦτο ὑπό τήν κριτικήν θεώρησιν εἰδικῶν ἐπί τούτου ἐπιτροπῶν, παραλλήλως πρός τό φλέγον θέμα τῆς τεχνολογίας τῆς ὑποβοηθουμένης ἀναπαραγωγῆς, τῆς γενετικῆς μηχανικῆς καί ἄλλων παρεμφερῶν κλάδων.
Εἰς τόν χῶρον τῆς ἀναγεννητικῆς ἰατρικῆς ἡ ἐφαρμογή τῶν τεχνολογιῶν τῆς διαφοροποιήσεως κυττάρων εἰς ὡρίμους κυτταρικούς σχηματισμούς, δίδει νέας δυνατότητας ἀντιμετω-πίσεως εἰς τήν θεραπείαν αἱματολογικῶν καί ἰδίως νευρολογικῶν νοσημάτων, ὡς εἶναι ἡ νόσος τοῦ Parkinson, τοῦ Alzheimer κ. ἄ..
Ἐπί τῆς ἀνωτέρω τεχνολογίας ὑφίστανται οὐσιώδεις καί εὔλογοι ἀντιρρήσεις ἀπό τόν χῶρον τῆς ἰατρικῆς ἠθικῆς, ἐνῷ ἡ διαφοροποίησις καί μεταμόσχευσις ἀρχεγόνων κυττάρων ἐνήλικος καί ἡ χρησιμοποίησις αὐτῶν ἐπί τοῦ ἰδίου ἀτόμου, ἀπό τό ὁποῖον ἐλήφθησαν ταῦτα, δέν προσκρούει εἰς τάς ἰσχυούσας ἀρχάς τῆς ἰατρικῆς ἠθικῆς, ἐφ’ ὅσον ἡ χορήγησις αὐτῶν ἀποβαίνει ἐπ’ ἀγαθῷ τοῦ δέκτου.
Αἱ ἐπιστημονικαί αὗται παράμετροι προβληματίζουν καί τό καθ’ ἡμᾶς Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον τό ὁποῖον ἀσχολεῖται μέ τά θέματα τῆς βιοηθικῆς, προτίθεται δέ νά θέσῃ αὐτάς εἰς ἁπάσας τάς κατά τόπους Ὀρθοδόξους Ἐκκλησίας δημιουργουμένης μιᾶς Διορθοδόξου Ἐπιτροπῆς Βιοηθικῆς, ἐπί τῷ τέλει τῆς ἐκφράσεως τῆς ἐπί τοῦ θέματος ἑνιαίας θέσεως τῆς Ὀρθόδόξου Ἐκκλησίας, ὡς ἐξηγγέλθη κατά τήν προσφάτως συγκληθεῖσαν ἐν Φαναρίῳ Σύναξιν τῶν Προκαθημένων τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν.
Εἰς τόν χῶρον τῆς χειρουργικῆς αἱ ἐφαρμογαί τῆς ἀκτινοβολίας ἐπιτρέπουν τήν διενέργειαν ἀναιμάκτων ἐπεμβάσεων, καί εἰς τά πλέον εὐαίσθητα ὄργανα, χωρίς νά ὑφίστανται οἱ πάσχοντες τάς ἐπιδράσεις τῆς ἀναισθησίας.
Ἡ τεχνολογία εἰς τόν χῶρον τῆς ἰατρικῆς ἐξελίσσεται κατά ἁλματώδη τρόπον τά τελευταῖα ἔτη. Ὁ ἐπιστήμων καί εὐρύτερον ὁ ἄνθρωπος παραμένει ἔκθαμβος πρό τῶν δυνατοτήτων αἱ ὁποῖαι ὑφίστανται σήμερον εἰς τόν χῶρον τῶν βιολογικῶν ἐπιστημῶν καί ἰδίως τῆς Ἰατρικῆς. Ἐκ παραλλήλου, μένει ἔκθαμβος πρό τοῦ μεγαλείου της ἀγάπης τοῦ Θεοῦ διά τόν ἄνθρωπον, τόν ὁποῖον ἐπροίκισε διά τοσαύτης νοητικῆς δυνάμεως καί τόσων πολυαρίθμων ταλάντων, τά ὁποῖα, ἀξιοποιούμενα καί τιθέμενα ὑπό τό πνεῦμα τῆς ἀγάπης, τῆς εἰρήνης, τῆς φιλανθρωπίας, τῆς ἠθικῆς καί χρησιμοποιούμενα διά τήν δόξαν τοῦ Θεοῦ, εὐεργετοῦν τά μέγιστα τό γένος τῶν ἀνθρώπων, αἴρουν τόν βαρύν ζυγόν τῆς ἀσθενείας καί τοῦ πόνου, τῆς σωματικῆς καί ψυχικῆς νοσηρότητος, ἀπομα-κρύνουν τήν σκιάν τοῦ θανάτου, ἀναβαθμίζουν τήν ποιοτικήν στάθμην τῆς ζωῆς αὐτοῦ καί συμβάλλουν εἰς τήν πλήρη ἐναρμόνισίν του μετά τοῦ περιβάλλοντος.
Διά τῶν ἀνωτέρω σκέψεων χαιρετίζομεν τάς ἐργασίας τῆς παρούσης ἐπιστημονικῆς συνάξεως, ὑψοῦμεν χεῖρας δεητικάς καί ὁλοθύμως ἐπευλογοῦμεν τό κατά πάγκοινον ὁμολογίαν, ἐν Ἑλλάδι καί ἐν τῷ Ἐξωτερικῷ, ἀξιόλογον ἐρευνητικόν ἔργον, τό ἐπιτελούμενον εἰς τό Ἵδρυμα Ἰατροβιολογικῶν Ἐρευνῶν, ὡς καί τούς ἐργαζομένους ὑπευθύνως ὑπέρ αὐτοῦ, μέ πρῶτον τόν Ἐντιμολογιώτατον φίλον κ. Γρηγόριον Σκαλκέαν, προσεπευχόμενοι ὅπως ὁ Ἰατρός τῶν ψυχῶν καί τῶν σωμάτων ἡμῶν Κύριος ἐνδυναμώνῃ αὐτούς, φωτίζων τάς διανοίας των καί ὁδηγῶν αὐτούς εἰς ἔργα ἀγαθά, ἐπ’ ὠφελείᾳ τοῦ πάσχοντος πλησίον.