Μακαριώτατε Ἀρχιεπίσκοπε Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος κύριε Ἱερώνυμε,
Ἱερώτατοι ἀδελφοί,
Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,
Τό κοσμοσωτήριον γεγονός τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου γηθοσύνως ἑορτάζοντες καί βιοῦντες καί αἰσθητῶς κατ᾿ αὐτάς τό «νῦν πάντα πεπλήρωται φωτός οὐρανός τε καί γῆ καί τά καταχθόνια», δοκιμάζομεν ἐν ταὐτῷ σύν τῇ Πασχαλίῳ θυμηδίᾳ, τήν ἀνεκλάλητον χαράν τῆς ἐν μέσῳ ἡμῶν παρουσίας προσφιλεστάτου καί τιμιωτάτου Ἐκκλησιαστικοῦ ἀνδρός, τῆς Ὑμετέρας δηλονότι Μακαριότητος, μετά τῆς τιμίας Συνοδείας Ὑμῶν, καί προβαίνομεν ὁμοῦ μεθ᾿ Ὑμῶν εἰς τήν σωτήριον ὁμολογίαν τῆς ἀμωμήτου ἡμῶν πίστεως, εἰς τήν ἀπόγευσιν τοῦ ποτηρίου τῆς ζωῆς, εἰς τήν πραγμάτωσιν τῆς κοινωνίας τῆς ἀγάπης καί εἰς τήν πρόδηλον ἐπιβεβαίωσιν τῆς ἀρραγοῦς ἑνότητος τοῦ εὐσεβοῦς ἡμῶν Γένους, παρά τάς ποικίλας διοικητικάς κατατμήσεις καί τάς ἀλγεινάς τῶν δυσχειμέρων περιστάσεων ἐπιφοράς. Εἴμεθα ἀδελφοί ἡνωμένοι ἐν τῇ κοινῇ πίστει καί παραδόσει, ἐγαλακτοτροφήθημεν καί ηὐξήθημεν ἱστορικῶς καί πνευματικῶς διά τῶν ἀκενώτων δόσεων τοῦ αὐτοῦ μητρικοῦ κρατῆρος καί ἡ ὁμοιοσύστατος αὕτη γενετική προέλευσις, ὑπαρξιακή ταυτότης καί γλωσσική ἐκφορά οὐδόλως ἀφήνει περιθώρια ἀποστασιοποιήσεως εἰς τάς σχέσεις ἡμῶν, ὅσον καί ἄν ἱστορικαί συγκυρίαι καί πτωτικῆς ἀποχρώσεως ἐνέργειαι ἐπεχείρησαν ἀτυχῶς κατά καιρούς τοῦτο.
Καί τήν πρυτανεύουσαν ταύτην ἀδελφικήν ἀγάπην διακρατεῖ ἀσινῆ καί ἀλώβητον ἡ διηνεκής ἀναφορά πάντων πρός τόν θεῖον τῆς Ἐκκλησίας Δομήτορα, Ὅστις ἐν τῇ κλάσει τοῦ Ἄρτου ἀπροκαλύπτως πιστοποιεῖ τήν παρουσίαν Αὐτοῦ καί διά τοῦ κοινοῦ ποτηρίου τήν ἑνότητα πάντων αἰσθητοποιεῖ καί ἐπεργάζεται.
Ταύτην τήν ἀγάπην καλλιεργοῦντες, ἥτις οὐδόλως ἐνέχει συναισθηματικήν ἀπόχρωσιν ἤ συμβατικήν ἐννοιολογίαν ἀλλά τυγχάνει μετοχή εἰς τήν ἄκτιστον ἐνέργειαν τοῦ Τρισαγίου Θεοῦ, χαιρόμεθα ἅπαντες τήν ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίᾳ παρουσίαν καί πορείαν ἡμῶν, καί ἀπολαμβάνομεν τήν ζέσιν, τήν παραμυθίαν, τήν θαλπωρήν καί τήν παράκλησιν τοῦ ἐκ τοῦ κενοῦ μνημείου ἐκπηγάζοντος ἀνεσπέρου Φωτός, ὅπερ ἀνακαινίζει ἡμᾶς καί ἀκεραιώνει πᾶσαν χαίνουσαν πληγήν καί περιστασιακήν ἀλγηδόνα εἰς τό κράτος τοῦ συγγνωμονικοῦ ἤθους καί τῆς φιλαδέλφου περιχωρήσεως.
Μακαριώτατε,
Ἡ εἰρηνική ἐπίσκεψις Ὑμῶν εἰς τόν ἑπτάλοφον τόπον «οὗ ἔστησεν» ὁ Θεός τήν σκηνήν τοῦ Μαρτυρίου τοῦ Γένους ἡμῶν, ἀποτελεῖ καθ᾿ ἑαυτὴν ἱστορικόν γεγονός οὐσιώδους καί πολλαπλῆς σημασίας. Ὁ νέος Ἀρχιεπίσκοπος τοῦ ἄστεως τῶν Ἀθηνῶν καί πρόεδρος τῆς ἐν Ἑλλάδι διττῆς Ἱεραρχίας, τῆς Αὐτοκεφάλου Διοικήσεως καί τῶν ἐπαρχιῶν τοῦ Πατριαρχικοῦ ἡμῶν Θρόνου, ἐπισκέπτεται τόν Ἀρχιεπίσκοπον τῆς Κωνσταντινουπόλεως καί Πατριάρχην τοῦ Γένους προκειμένου προσωπικῶς καί ἐπισήμως νά ἀνανεώσῃ τούς ἀκαταλύτους ἐκκλησιολογικούς δεσμούς μεταξύ τῆς Μητρός καί τῆς θυγατρός Ἐκκλησίας.
Καί πράγματι, ἡ ἀποστολική Καθέδρα τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἀπό τήν εἰκονομαχικήν περίοδον καί ἑξῆς ἀνέλαβε τήν ποιμαντικήν εὐθύνην στερεώσεως τῆς πίστεως καί προστασίας τῆς γλώσσης, τῆς παιδείας καί τῆς ἐν γένει πολιτισμικῆς ταυτότητος τοῦ λαοῦ τῆς Παλαιᾶς Ἑλλάδος. Ἔκτοτε ὁ σύνδεσμος αὐτός, ὡς «ὀμφάλιος λῶρος», διατρέφει τήν ἐν Ἑλλάδι Ἐκκλησίαν ἀπό τά νάματα τῆς Εὐσεβοῦς Πηγῆς τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου καί ζωοδοτεῖ τήν ἐκκλησιαστικήν ζωήν τῶν Ἑλλήνων.
Ὅταν ὅμως ἦλθε τό πλήρωμα τοῦ χρόνου ὁ Ἱερός Θεσμός δέν ἐξεδικήθη διά τάς ἀσεβείας κοσμικῶν παραγόντων, οἵτινες ἐφίμωσαν τούς ἀγωνιζομένους κανονικούς ἱεράρχας, ἀλλά, ὅταν ἡ λαῖλαψ ἐκ τῶν παρεμβάσεων τῶν «ἀλλοτρίων χειρῶν» παρῆλθεν, ἐπέβλεψεν ἐπί τήν ἄμπελον τῆς ἐν Ἑλλάδι Ἐκκλησίας του καί, ἐν πλήρει ἐπιγνώσει τῆς πολιτειοκρατικῆς προκαταλήψεως διά τά ἐκκλησιαστικά, κανονικῶς ἐξεχώρησε τό 1850 τό ἱερόν θέσπισμα τοῦ αὐτοκεφάλου μέ Τόμον διά τήν συγκρότησιν ἐν Ἑλλάδι αὐτοτελοῦς Συνόδου ὑπό τήν βασικήν ἀρχήν ὅτι «ἡ διοίκησις θά ἀσκῆται κατά τούς ἱερούς Κανόνας» καί μάλιστα «ἐλευθέρως καί ἀκωλύτως ἀπό πάσης κοσμικῆς ἐπεμβάσεως». Πρός προστασίαν μάλιστα τῆς δομῆς τῆς ἐκεῖσε Ἐκκλησίας ἐτέθησαν καί οἱ ὅροι ἀσφαλείας: «ἵνα μή τῶν Πατέρων οἱ κανόνες παραβαίνωνται, μηδέ ἐν ἱερουργίας προσχήματι, ἐξουσίας τῦφος κοσμικῆς παρεισδύηται», κατά τόν Ἀγκύρας Βασίλειον.
Ὅμως, «ἄλλως ἔδοξε τοῖς ἀσκοῦσι» τήν κοσμικήν ἐξουσίαν τότε τῆς χώρας καί διεμόρφωσαν «παρεμβατικήν νομολογίαν» εἰς τά ἐκκλησιαστικά πράγματα μέ καταγραφάς ἐπί δεκαετίας θλιβερῶν γεγονότων, τῶν ὁποίων τήν μνήμην δέν παρέγραψεν ἡ Ἱστορία διά νά διδάσκῃ καί νά ὁδηγῇ εἰς ὡριμότητα.
Ὁ Τόμος τοῦ 1850 διά νά καταδείξῃ τήν σχέσιν «τῆς ὀρθοδοξούσης γῆς τῆς Ἑλλάδος» μέ τήν ἡμετέραν ἀποστολικήν Καθέδραν χρησιμοποιεῖ ὡς ἀρχέτυπον τῆς Ἐκκλησίας τόν περί τῆς ἀμπέλου εὐαγγελικόν λόγον τοῦ Κυρίου, ἀπό τόν κορμόν τῆς ὁποίας βλαστάνουν αἱ «κληματίδες» ὑψούμεναι ὡς «ἀναδενδράδες» διά νά καρποφοροῦν τήν σταφυλὴν καί νά παράγεται τό «μυστηριῶδες γέννημα» τοῦ οἴνου τῆς Καινῆς Διαθήκης. Τό ἀρχέτυπον τοῦτο διδάσκει τόν ἀδιάσπαστον σύνδεσμον «κοινωνίας» τῆς Μητρός καί τῆς θυγατρός Ἐκκλησίας διά τήν μετάγγισιν τοῦ θείου χυμοῦ τῆς ἁγιαστικῆς χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἐν τῷ συνδέσμῳ τῆς ἀγάπης. Ἡ μητρική ἄμπελος «οἰκονομεῖ» τήν τοπικήν ἐκκλησιολογικήν αὐτοτέλειαν διά νά «συνέχωνται καί νά συγκροτῶνται συνιοῦσαι» αἱ κατά τόπους Ἐκκλησίαι, χωρίς νά καταλύεται ἡ ἐσωτερική ὀργανική ἑνότης τῆς Μιᾶς Ἐκκλησίας. Οὕτω, δέν «καταλιμπάνεται» ἡ συνεχής ἀποστολική φροντίς ἐκ τῆς «Πηγῆς τῆς Εὐσεβείας» διά τήν τήρησιν τῶν δοθέντων κατά τούς ἱερούς Κανόνας ἀσφαλιστικῶν ὅρων καί προνομίων αὐτοτελοῦς δράσεως τῆς θυγατρός Ἐκκλησίας, ὥστε αὐτή κανονικῶς νά συναρμόζεται εἰς τό ἑνιαῖον σῶμα τῆς μιᾶς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας, διότι ἡ χαριστική πρᾶξις τῆς χειραφετήσεως δέν διασπᾷ τήν ὀντολογικήν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας. Μία Αὐτοκέφαλος Ἐκκλησία κήδεται τοῦ προνομίου τῆς ἀνεξαρτησίας της καί ἀσκεῖ ὁμαλῶς τήν διοίκησιν καί ἀνανεώνει τά στελέχη τοῦ κλήρου ὅλων τῶν βαθμῶν μέ κριτήρια ὑψηλῆς ὑπευθυνότητος καί εὐθυκρισίας, ἀλλά καί οἰκοδομεῖ σχέσεις ἀλληλοκατανοήσεως μέ τήν Πολιτείαν διά τήν ἐπίλυσιν τῶν ἐκκλησιαστικῶν ζητημάτων. Αἱ ἀπολυθεῖσαι Μητροπόλεις δέν ἀνταγωνίζονται τήν πηγήν τῆς προελεύσεώς των, χάριν μιᾶς «κακῶς ἐννοουμένης ἰσοτιμίας», κατά τόν μακαριστόν Σάρδεων Μάξιμον (Σάρδεων Μάξιμος, Τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίᾳ, Θεσσαλονίκη 1972, σελ. 7). Ἡ χορηγία τῆς διοικητικῆς ἀυτοκεφαλίας καί αὐτοτελείας δέν ἐκριζώνει τήν «κλιματίδα» ἐκ τῆς πρωτογενοῦς ἀμπέλου, οὔτε παραχαράσσει ὅρια τεθέντα κατά τάς Οἰκουμενικάς Συνόδους καί «συμφωνηθέντα» ὑπό τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας. Πρός τοῦτο, καί ὅ,τι «ἅτακτα» βλαστάνει ἐκ τῆς ἀμπέλου τῆς Ἐκκλησίας ὡς «λαίμαργος παραφυάς», θεωρεῖται ἐπιβλαβές βλάστημα καί ὡς «μή ποιοῦν καρπόν καλόν, ἐκκόπτεται καί εἰς πῦρ βάλλεται» (Ματθ. γ’. 10).
Ἡ Ἐκκλησία λειτουργεῖ ὡς Βασιλεία Θεοῦ καί αὕτη κατ᾿ ἐξοχήν εἶναι «κοινωνία ἑνότητος» προσώπων, ὅπως ἡ Ἁγία Τριάς, καί ἑπομένως πᾶσα «δωρουμένη» αὐτοκεφαλία ἤ αὐτονομία πρέπει νά διακονῇ τήν «ἑνότητα» καί τήν «κοινωνίαν» κλήρου καί λαοῦ τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας μέ τήν καθ᾿ ὅλου Ὀρθοδοξίαν. Ἡ ἑνότης ἀπορρέει ἀπό τό δόγμα τῆς Ἁγίας Τριάδος, πού ἑνώνει τά τρία πρόσωπα εἰς τόν ἕνα Θεόν καί ζωοποιεῖ τό ἕν σῶμα τοῦ Χριστοῦ, τήν Ἐκκλησίαν, μέ τήν μίαν πίστιν, τό ἕν κήρυγμα, τό ἕν θυσιαστήριον, τήν μίαν Εὐχαριστίαν ὑπό τόν ἕνα ἐπίσκοπον, ὁ ὁποῖος ἑνώνει εἰς ἕκαστον τόπον καί χρόνον τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ. Αἱ ἔννοιαι τῆς «ἑνότητος» καί τῆς «κοινωνίας» εἶναι ἀδιασπάστως ἡνωμέναι εἰς τό θεῖον πρόσωπον τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ καί ἀποτελοῦν τά βασικά γνωρίσματα τῆς εὐχαριστιακῆς οὐσίας τῆς Ἐκκλησίας, ἵνα «ὁ κόσμος πιστεύσῃ» (Ἰω. ιζ’, 21). Ἡ Ἐκκλησία ὡς Σῶμα τοῦ Χριστοῦ δέν ἔχει ἐθνοφυλετικήν ταυτότητα καί πρός τοῦτο οὐδεμία Οἰκουμενική ἤ τοπική Σύνοδος ἔθεσέ ποτε Κανόνας διά τήν πολυδιάσπασιν τοῦ Λαοῦ τοῦ Θεοῦ προκειμένου νά ὑπηρετηθοῦν κρατικά ἤ ἐθνοφυλετικά συμφέροντα. Οἱ Πατέρες ἔθεσαν αὐστηρούς Κανόνας διά τήν προστασίαν τῆς «κοινωνίας» καί τῆς «ἑνότητος» εἰς ἑκάστην ἐκκλησιαστικήν δικαιοδοσίαν καί εἰς τήν καθ᾿ ὅλου Ἐκκλησίαν. Αἱ δύο λέξεις «ἑνότης» καί «κοινωνία» ἀποτελοῦν τήν ἑρμηνευτικήν κλεῖδα ἡ ὁποία καταδεικνύει τήν ἀκατάλυτον ἐκκλησιολογικήν σχέσιν τῆς Ἀποστολικῆς ταύτης Καθέδρας ἰδίως μετά τῆς ἐν Ἑλλάδι Ἐκκλησίας τοῦ ἑνός Γένους.
Ἡ ὑπάτη θεσμική Πηγή τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας, θεσπίσασα τήν «ἀπόλυσιν» ἤ καί τήν ἀνάθεσιν «ἐπιτροπείας» μητροπόλεων καί ἐπισκοπῶν τοῦ Θρόνου, ἔθεσεν ὅρους, προκειμένου νά διαφυλαχθῇ «ἀλώβητος» ἡ πολύτιμος «ἑνότης τῆς πίστεως καί ἡ κοινωνία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος» «κατά τά ἀνέκαθεν ἐκκλησιαστικῶς κεκανονισμένα». Οἱ ὅροι αὐτοί κατά τούς ἱερούς κανόνας εἶναι κανονικαί διατάξεις ρητῶς ρυθμίζουσαι τό ἐκκλησιολογικόν πλαίσιον τῶν ἐνεργειῶν μιᾶς τοπικῆς Ἐκκλησίας. Ὡς ἐκ τούτου, δέν φαλκιδεύονται ὑπό ἱεροκρυφίων παρεμβολῶν εἰς κείμενα, οὐδέ ὑπό πονηρῶν παραλήψεων θύραθεν νομικῶν λέξεων, ὅπως οὐδέ καί κρίνονται καί ἀξιολογοῦνται ὑπό ἀλλοτρίων κρατικῶν θεσμῶν, ὅσον σεβαστοί καί ἄν εἶναι εἰς μίαν Ἐπικράτειαν. Ἡ θεσμική Πηγή τῆς Εὐσεβείας ἡμῶν, τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον, ἔχει τόν μόνον λόγον ρυθμίσεως τῶν ὅσων ἐκκλησιαστικῶν ζητημάτων προκύπτουν ἐντός τῆς δικαιοδοσίας αὐτοῦ, ὁρισθείσης ἀπό αἰώνων συνοδικῶς ὑπό τῶν Πατέρων.
Ἡ «ἑνότης» καί ἡ «κοινωνία» ἐντός τῆς Ἐκκλησίας λειτουργοῦν κανονικῶς ὅταν ἀσκῶνται διά τῆς «συνοδικότητος», ἡ ὁποία καί ἐκφράζει τήν γνησίαν ἐκκλησιαστικήν συνείδησιν καί ἔχει πλουσιώτερον περιεχόμενον ἀφ᾿ ὅ,τι συνήθως ἐμφανίζεται, εἰς τήν ἐκκλησιαστικήν ζωήν. Πρός τοῦτο καί ἰδιαιτέρως ἐχάρημεν ἐνταῦθα διά τά ὅσα ἐλέχθησαν εἰς τόν ἐπιβατήριον Ὑμῶν λόγον περί τῆς «συνοδικότητος». Ἡ τιμή πρός τό συνοδικόν φρόνημα τῆς Ἐκκλησίας προστατεύει ἐξ ἀπερισκέπτων ἐνεργειῶν αἱ ὁποῖαι προκαλοῦν «τήν ἀλαζόνα ἐπιγαυρίασιν τῶν αἱρετικῶν καί τῶν ἐθνικῶν» (κανών 89 Καρθαγ.), ὥστε «διά τήν τῶν ὀλίγων ἀναισχυντίαν τό θεῖον καί ἱερώτατον ὄνομα τῆς ἱερωσύνης εἰς κατάγνωσιν ἐληλυθέναι» (κανών 20 τῆς Σαρδικῆς).
Μακαριώτατε,
Ἡ τελειότης τῆς ἀδελφικῆς «ἑνότητος» καί τῆς «κοινωνίας» ἐκκλησιαστικοποιεῖ τό φρόνημα τοῦ κλήρου καί τοῦ λαοῦ διά νά ἐκφράζεται εἰς τό «ὁμοθυμαδόν» τῆς Ἐκκλησίας τό ὁποῖον ζῶμεν κατά τήν παροῦσαν εὐχαριστιακήν σύναξιν. Σήμερον διατρανοῦται ἡ ἀγαπητική σχέσις τῆς ἀποστολικῆς ταύτης Καθέδρας μετά τῆς ἐν Ἑλλάδι Ἐκκλησίας ἐκφραζομένη πάντοτε μέ τήν «περιχώρησιν» ἀμφοτέρων ἐντός τῆς μιᾶς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Ἡ εὐθύνη οἰκοδομῆς τῆς «ἑνότητος» καί τῆς «κοινωνίας» ἡμῶν ἐπιβάλλει νά ἐπιλύωνται τά τυχόν ὑφιστάμενα προβλήματα πάντοτε ἐν Χριστῷ κατά τάς δεσμεύσεις τῶν ἱερῶν Κανόνων καί τῶν κανονικῶν διατάξεων, ἀλλά καί τῶν ἱστορικῶν παρακαταθηκῶν τοῦ Γαζοφυλακείου τούτου τοῦ εὐσεβοῦς ἡμῶν Γένους, μέ κατανόησιν τῶν συνθηκῶν καί τῶν διαφορετικῶν κατά τόπους δεδομένων διά νά ἀναπτύσσωνται μέ τήν καλλιέργειαν τῶν εὐαγγελικῶν ἀρετῶν αἱ ἀληθεῖς φιλάδελφοι σχέσεις.
Μακαριώτατε,
Ὑπήρξατε ὁ καλός ποιμήν τῆς Μητροπόλεως Θηβῶν καί Λεβαδείας καί ὁ νουνεχής καί ὀρθογνώμων συνοδικός συνδιοικητής τῆς ἐν Ἑλλάδι Ἱερᾶς Συνόδου. Ἡ ἐμβριθής κατάρτισις Ὑμῶν μέ θεολογικάς, ἐκκλησιολογικάς καί ἱστορικάς γνώσεις καί ἡ ἀποκτηθεῖσα σοβαρά καί μακροτάτη κυβερνητική καί ποιμαντική πεῖρα πρεπόντως ἐξετιμήθη ὑπό τῶν Ἱερωτάτων Ἱεραρχῶν τῆς ἐν Ἑλλάδι Ἐκκλησίας καί ἀνύψωσεν Ὑμᾶς εἰς τήν προεδρικήν εὐθύνην τῆς Προκαθημένης Ἱερᾶς Συνόδου, ἵνα ἐπιστημόνως καί μέ ἐκκλησιολογικήν σοφίαν ἐπιστατήσητε τά προσήκοντα πρός σωτηρίαν τοῦ ἐκεῖ Λαοῦ τοῦ Θεοῦ. Ἀνήλθετε εἰς τό προεδρικόν Σύνθρονον τῆς καθ᾿ Ἑλλάδα Ἐκκλησίας εἰς ἐποχήν ἀναπροσανατολισμοῦ διά μίαν ἀδιατάρακτον πορείαν πρός τήν «ἑνότητα» καί τήν «κοινωνίαν» μετά τῆς Μητρός Ἐκκλησίας, ἐπειδή τό «γαληνόν πνεῦμα τήν ναῦν ἰθύνει εἰς λιμένας εὐδιεινούς», κατά τόν Κύπρου Ἐπιφάνιον.
Καί ἄλλα εὐοίωνα μηνύματα ἐξεπέμψατε ἐξ Ἀθηνῶν, Μακαριώτατε, διά τήν στήριξιν τῆς «ἀλληλοπεριχωρήσεως» τῆς ἐν Χριστῷ ἀδελφότητος τῶν Ἁγίων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, εἰσέτι δέ καί διά τήν ἀνάταξιν τῆς μαρτυρίας τῆς «καταλλαγῆς» πρός ἔγγιστα καί μακράν ἡμῶν Ἐκκλησίας καί Ὁμολογίας, σχέσεις, ὑπέρ τῶν ὁποίων διαχρονικῶς ἐκοπίασε καί κοπιάζει ἡ Μήτηρ Ἐκκλησία καί μάλιστα κατά τούς ἐσχάτους χρόνους κυρίως ἐν Ἑλλάδι συνεχῶς διαβαλλομένη ἀπό οἰησισόφους «εὑρεσιολογίας καί δοξοκοπίας» ἀγεύστων τῆς μακροτάτης Ἱστορίας καί ἐμπειρίας αὐτῆς.
Μακαριώτατε,
Ἡ Μήτηρ Ἐκκλησία σήμερον δοξάζει τόν Θεόν διά τήν συνιερουργίαν ταύτην καί ὑποδέχεται ἐγκαρδιώτατα ἐνταῦθα τήν Ὑμετέραν πεφωτισμένην Μακαριότητα. Συγχαίρει βλέπουσα εἰς τόν θρόνον τῶν Ἀθηνῶν τήν ἐξόχως τετιμημένην καί καρτερικήν προσωπικότητα Ὑμῶν καί μεγάλως εὐαρεστεῖται διά τήν ἀνάθεσιν τοῦ ἐν Ἑλλάδι ἐκκλησιαστικοῦ ἀμπελῶνος εἰς τήν ἐπιστασίαν ἐμπείρου ἀμπελουργοῦ διά νά καρποφορῇ ἡ ἐκεῖ «ἀναδενδράς» τῆς μιᾶς Ἐκκλησίας.
Ἤδη «ἤνυσται καί τετέλεσται» κατά δύναμιν ἡ σύναξις ἐντός τοῦ Καθολικοῦ τῆς ἱστορικῆς ταύτης Ἱερᾶς Μονῆς, ὡς νά ἐτελέσθη εἰς τά οὐ μακράν ἀπό τόν τόπον τοῦτον εὑρισκόμενα καί σιωπῶντα νῦν ἀρχαῖα σκηνώματα τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας, ὅπου συνεχίζουν νά ὑπερίπτανται μακάριοι ψυχαί Ἁγίων Πατριαρχῶν. Εἰς τό παρελθόν τό Γένος ἐσυνάζετο ἐκεῖ, τώρα, τῇ εὐλογίᾳ τοῦ Κυρίου, συνερχόμεθα καὶ ἐνταῦθα διά νά ὁμολογήσωμεν τήν ἑνότητα τῆς κοινῆς πίστεως ἡμῶν ἐν τῷ συνδέσμῳ τῆς «κοινωνίας» καί τῆς ἀγάπης.
Ὁ Χριστός ἐν τῷ μέσῳ ἡμῶν, Μακαριώτατε καί προσφιλέστατε ἐν Χριστῷ ἀδελφέ καί συλλειτουργέ μετά τῆς τιμίας συνοδείας Σας.