Ἱερώτατε καί ἀγαπητέ ἐν Χριστῷ ἀδελφέ Μητροπολῖτα Χόνγκ-Κόνγκ κύριε Νεκτάριε,

Ἔχομεν σήμερον τήν χαράν τῆς ἀναδείξεως τῆς Ἱερότητός σου, κατόπιν τῆς ὑπό τοῦ Γέροντός σου Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Σάμου καί Ἰκαρίας κυρίου Εὐσεβίου καί τῶν συλλειτουργησάντων αὐτῷ ἁγίων ἀδελφῶν εἰς Ἀρχιερέα χειροτονίας σου, προκριθέντος παμψηφεί, ἡμετέρᾳ Πατριαρχικῇ προβολῇ, ὑπό τῆς περί ἡμᾶς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου, ἵνα ποιμάνῃς τήν Ἱεράν Μητρόπολιν Χόνγκ-Κόνγκ.

Ἡ Μήτηρ Ἐκκλησία ἀποδίδει ἰδιαιτέραν σημασίαν εἰς τήν Μητρόπολιν ταύτην, διά τῆς ὁποίας προσφέρεται ἐν τῇ Ἄπω Ἀνατολῇ καί ἐν τῇ Νοτιοανατολικῇ Ἀσίᾳ ἡ μ α ρ τ υ ρ ί α τοῦ Εὐαγγελίου καί διεξάγεται εἷς ἄνισος, κατά τά κοσμικά μέτρα, ἀλλά φιλότιμος καί εὐάρεστος τῷ Κυρίῳ ἱεραποστολικός ἀ γ ώ ν διά τόν φ ω τ ι σ μ ό ν χιλιάδων ἀδελφῶν ἡμῶν, διψώντων τόν Χριστόν καί τήν ἀληθινήν πίστιν.

Ἡ ἐν τῇ Ἱερᾷ ταύτῃ Μητροπόλει ἀναπτυσσομένη ἱεραποστολική δραστηριότης τῆς Μητρός Ἐκκλησίας, ὡς καί ἐν ταῖς λοιπαῖς ἱεραποστολικαῖς Ἐπαρχίαις τοῦ Θρόνου, ἀποτελεῖ σήμερον μίαν ἔκφρασιν, σύν ἄλλαις, τῆς οἰκουμενικῆς ἀποστολῆς αὐτῆς. Πολλαί ψυχαί, ποθοῦσαι τήν γνῶσιν τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ, τήν ὁποίαν δέν εἶναι δυνατόν νά προσφέρουν εἰς αὐτάς αἱ ἀνατολικαί θρησκεῖαι, παρά τά ψήγματα ἀληθείας τά ὁποῖα κατέχουν, ἀναμένουν ἐκ σοῦ τήν μ α ρ τ υ ρ ί α ν τῆς γνησιότητος, αὐθεντικότητος καί ἀληθείας τῆς Ὀρθοδόξου ἡμῶν πίστεως. Ἄς μή διαψεύσωμεν τάς προσδοκίας αὐτῶν.

Γνωρίζομεν καί κατανοοῦμεν ἅπαντες, τόσον ἡμεῖς προσωπικῶς, ὅσον καί τά μέλη τῆς περί ἡμᾶς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου καί ἅπασα ἡ Ἱεραρχία τοῦ Θρόνου, τάς δυσχερείας, τούς κόπους καί τά προβλήματα τοῦ ἔργου, τό ὁποῖον ἀπό τῆς σήμερον, χάριτι Θεοῦ καί ἐπιφοιτήσει τοῦ Παναγίου καί τελεταρχικοῦ Πνεύματος, ἀναλαμβάνεις. Σοί ἀνατίθεται ἡ διαποίμανσις μιᾶς περιοχῆς τεραστίας εἰς ἔκτασιν, ἔνθα ὁ θερισμός εἶναι πολύς, ἀλλά οἱ θερισταί ἐλάχιστοι. Ἡ διάνυσις τῶν ἀποστάσεων ἀπαιτεῖ κόπον, χρόνον καί θυσίας.

Ὡρισμέναι ἐκ τῶν περιοχῶν τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεώς σου εὑρίσκονται εἰς πρωτόγονον εἰσέτι κατάστασιν. Ἡ ἀνάπτυξις ἑνός πολυδιαστάτου κοινωνικοῦ καί φιλανθρωπικοῦ ἔργου ἀποτελεῖ ἐν ταῖς περιφερείαις αὐταῖς ἀπαραίτητον προϋπόθεσιν ἐπιτυχίας τῆς ἱεραποστολικῆς καί πνευματικῆς δραστηριότητος. Ἡ ἀντιμετώπισις πρωτίστως τῶν βασικῶν ἀναγκῶν τοῦ λαοῦ ἀποτελεῖ ἔμπρακτον ἐπιβεβαίωσιν τοῦ Εὐαγγελίου καί γονιμοποιεῖ τό ἔδαφος διά τήν καρποφορίαν τοῦ θείου λόγου. Ἀντιθέτως, ἡ ἀδιαφορία διά τάς ἀνάγκας αὐτοῦ ἀπομακρύνει τόν λαόν ἀπό τῆς Ἐκκλησίας.

Πολλοί ἀδελφοί ἡμῶν ἐν τῇ κανονικῇ δικαιοδοσίᾳ σου προσκυνοῦν εἰσέτι τά εἴδωλα. Δέν εἶναι δυνατόν ἡμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι νά μένωμεν ἀσυγκίνητοι βλέποντες τήν παραμονήν των εἰς τό σκότος τῆς ἀγνωσίας. Εἰς ὡρισμένας χώρας τῆς Ἐπαρχίας σου δέν ὑπάρχει ἀκόμη ἴσως οὔτε εἷς  Ὀρθόδοξος χριστιανός. Ἡ ἄγνοια, ἡ καχυποψία, αἱ πολιτιστικαί καί πολιτικαί προκαταλήψεις καί ἀντιπαραθέσεις, ἡ κληρονομία τοῦ παρελθόντος, ἡ ἔλλειψις διαλόγου, θρησκευτικῆς ἀνεκτικότητος καί ἀνεξιθρησκείας, ἐνίοτε καί τά σφάλματα ἡμῶν τῶν χριστιανῶν, δημιουργοῦν συχνάκις πολύπλοκα καί δυσεπίλυτα προβλήματα καί καθιστοῦν τήν στάσιν ὡρισμένων ἐκ τῶν κρατῶν τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεώς σου ἐχθρικήν καί ἐπιφυλακτικήν ἔναντι τῶν χριστιανῶν ἱεραποστόλων.

Δέν πρέπει ὅμως νά δειλιᾶς ἐνώπιον τῶν δυσχερειῶν αὐτῶν. Πολλοί εἶναι συγχρόνως εἰς τήν Μητρόπολίν σου ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι δεικνύουν σήμερον ζωηρόν ἐνδιαφέρον διά τήν Ὀρθοδοξίαν καί δέν ἔχουν πλησιάσει εἰσέτι εἰς αὐτήν, διότι δέν ὑπῆρξέ τις ἵνα βοηθήσῃ καί καθοδηγήσῃ αὐτούς. Πολλοί εἶναι αὐτοί οἱ ὁποῖοι ἐπιθυμοῦν νά κτισθοῦν Ὀρθόδοξοι Ναοί καί Ὀρθόδοξα Ἱεραποστολικά Κέντρα εἰς τάς πατρίδας των, ἀλλά δέν ἔχουν οὔτε τά ἀπαιτούμενα μέσα, οὔτε καί τήν ἠθικήν ἔστω ἐνθάρρυνσιν τῆς Ἐκκλησίας μας. Ἡ μετάφρασις τῶν λειτουργικῶν καί κατηχητικῶν κειμένων τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως εἰς τάς γλώσσας τῶν λαῶν τῆς Ἄπω Ἀνατολῆς, οἱ ὁποῖοι δέν ἔχουν γνωρίσει εἰσέτι τήν Ὀρθοδοξίαν, ἀποτελεῖ ἕτερον σπουδαῖον τομέα εἰς τόν ὁποῖον ἡ Μήτηρ Ἐκκλησία ἑστιάζει τήν προσοχήν της καί ἀναμένει τήν προσφοράν σου.

Πρωτίστως ὅμως, ἡ Ὀρθόδοξος ἡμῶν Ἐκκλησία εἶναι πνευματικόν θεραπευτήριον, ἰώμενον τάς ψυχάς τῶν ἀνθρώπων, διά τῆς εὐεργετικῆς ἐπιδράσεως τῆς Χάριτος τῶν ἁγίων μυστηρίων της. Αὐτό εἶναι τό βασικώτερον ἔργον, τό ὁποῖον εἰς τό ἑξῆς καλεῖσαι νά ἐπιτελῇς διά τῆς ἐπισκοπικῆς παρακαταθήκης, τήν ὁποίαν  σήμερον ἔλαβες πρό καί ἀπό τοῦ Ἱεροῦ Συνθρόνου τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας. Μή λησμόνει ποτέ τοῦτο. Ὅτι εἶσαι -καί καλεῖσαι νά εἶσαι- (ἔστω καί ἐξ υἱοθεσίας ἐγκεντρισθείς) Ἱεράρχης τῆς κατ᾿ ἐξοχήν μαρτυρικῆς Ἐκκλησίας, καί ἀποστέλλεσαι καί πορεύεσαι πρός λαόν ἀναμένοντα τήν μαρτυρίαν της καί τήν θυσιαστικήν ἀφιέρωσίν σου. Ἄλλωστε, ἐδῶ εἰς τάς αὐλάς τοῦ Φαναρίου, εἰς τήν Μεγάλην Ἐκκλησίαν, κένωσις, θυσία, μαρτυρία καί μαρτύριον εἶναι ἔννοιαι καί βιώματα ταυτόσημα. Κρανίου Τόπος καί ἀποκεκυλισμένος λίθος ἀπέχουν ἐλάχιστα. Λοιπόν, ὡς τῆς Κωνσταντινουπολίτιδος ταύτης Ἐκκλησίας Ἱεράρχης, ἀποστέλλεσαι ἵνα κενωθῇς, ἵνα θυσιασθῇς, ἵνα γίνῃς τοῖς πᾶσι τά πάντα, ἵνα πάντως τινάς σώσῃς, μιμούμενος τόν Ἀπόστολον Παῦλον, τοῦ ὁποίου ἐφέτος ἑορτάζομεν τά δισχιλιοστά γενέθλια.

Αὐτό τό ὁποῖον συνετελέσθη διά τῆς Χάριτος τοῦ Παναγίου Πνεύματος,  δέν εἶναι ἔργον ἰδικόν μας, ἀνθρώπων σάρκα φορούντων καί τόν κόσμον οἰκούντων·  δέν τό ἐνεπνεύσθημεν ἡμεῖς, ἀλλ᾿  Αὐτός ὁ ὁποῖος ἐνεφύσησεν ἡμῖν πνοήν ζωῆς, ἡ ὁποία εἶναι φανερά εἰς τά πρόσωπα πάντων, ὅσων συμμετέχουν εὐχόμενοι ὑπέρ ἐνισχύσεώς σου καί πλουσίας παρά Θεοῦ εὐοδώσεως τοῦ εὐθυνοφόρου ἔργου σου. Τό γεγονός, ὅτι σήμερον  ἔλαβες τήν Ἐπισκοπικήν Χάριν εἶναι ἔργον τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τό ὁποῖον ἐδόθη εἰς τήν Ἐκκλησίαν, εἰς τούς Ἁγίους Ἀποστόλους, εἰς τούς Μάρτυρας τῆς πίστεως ἡμῶν, εἰς τούς προκατόχους ἡμῶν Πατριάρχας, εἰς τούς Πατέρας καί Ὁσίους, ὡς ὁ ἑορταζόμενος σήμερον Ὅσιος Εὐθύμιος ὁ Μέγας. Εἶναι α ἰ ώ ν ι ο ν, π α λ α ι ό ν, ἀλλά καί πάντοτε π α ρ ό ν. Αὐτό τό Πνεῦμα ἀνακαινίζει τάς καρδίας ἡμῶν, κτίζει αὐτάς ἐξ ἀρχῆς, καί μάλιστα ἐκείνας τάς καρδίας, αἱ ὁποῖαι φλέγονται ὑπό τοῦ ἀποστολικοῦ ζήλου καί ἀγαποῦν τόν Θεόν καί τήν εἰκόνα Αὐτοῦ, τόν ἄνθρωπον, ἐπιθυμοῦν, φλέγονται διά νά διακονήσουν τόν Χριστόν εἰς τό πρόσωπον τῶν ἀγνοούντων εἰσέτι, ἀλλά συγχρόνως ἀναζητούντων Αὐτόν, ἀδελφῶν ἡμῶν. Τό Ἅγιον Πνεῦμα εἶναι αὐτό τό ὁποῖον παλαίει, μάχεται, ἱδρώνει, ἀνθρωπίνως εἰπεῖν,  διά νά ἐμπνεύσῃ εἰς τούς ἀνθρώπους αὐτούς τήν ἀναζήτησιν τῆς ἀ λ η θ ε ί α ς, διά νά τούς σύρῃ εἰς τό οὐρανοδρόμον ἅρμα του, διά νά τούς ἑλκύσῃ εἰς Χριστόν. Αὐτό εἶναι τό ὁποῖον κατηύθυνε καί θά κατευθύνῃ ἀπό τοῦδε τά διαβήματά σου, Ἱερώτατε ἀδελφέ, ὥστε ὅλη ἡ πορεία σου, ἡ προηγουμένη καί ἡ σήμερον ἀρχομένη, νά εἶναι ἕν οἰκοδόμημα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Διά νά ἀνταπεξέλθῃς εἰς τήν ποιμαντικήν ἀποστολήν σου εἶναι ἀπαραίτητον νά ἐντρυφᾶς συνεχῶς εἰς τό πνεῦμα τῶν Γραφῶν, νά ζυμώσῃς τήν ζωήν σου μέ τήν φιλόθεον πολιτείαν καί τό πνεῦμα τῶν Ἀποστόλων, τῶν Εὐαγγελιστῶν, τῶν Πατέρων καί τῶν Ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας μας, οἱ ὁποῖοι διά τῶν μαρτυρικῶν αἱμάτων καί ἀσκητικῶν ἱδρώτων αὐτῶν ἐστερέωσαν, ἐκάλλυναν καί ἐφαίδρυναν ταύτην. Εἰς τά βήματά των βαδίζεις σήμερον καί ἐσύ,  ἀ π ο σ τ ο λ ι κ ή, π ο ι μ α ν τ ι κ ή καί ε ὐ α γ γ ε λ ι κ ή πρέπει νά εἶναι ἀπό τοῦδε ἡ ζωή σου. Πεποίθαμεν, ὅτι εἶσαι ἕτοιμος οὐχί πρός ἄνεσιν, οὐχί πρός τρυφάς, οὐχί πρός ἀνάπαυσιν, ἀλλά πρός κόπους καί μόχθους, θυσίας καί ἱδρῶτας, κινδύνους καί μάχας πρός τόν κοσμοκράτορα τοῦ σκότους τοῦ αἰῶνος τούτου. Ἐνθυμοῦ πάντοτε ὅτι καί μία εἰσέτι ἄρνησίς σου εἰς τόν συνάνθρωπόν σου, εἰς τό μέλος τοῦ ποιμνίου σου, τό ὁποῖον ἀναμένει ἐκ σοῦ τήν πνευματικήν ἤ ὑλικήν βοήθειάν σου, δύναται νά βλάψῃ ἀνεπανόρθωτα ψυχάς, ὑπέρ τῶν ὁποίων Χριστός ἀπέθανε, καί νά γίνῃ αἰτία νά βλασφημηθῇ τό ὄνομα τοῦ Κυρίου ἐν τοῖς ἔθνεσιν εἰς τά ὁποῖα ἀπέρχεσαι. Ἐνθυμοῦ ὅτι διά τάς ψυχάς ταύτας θά δώσῃς λόγον ἐνώπιον τοῦ δικαιοκρίτου Κυρίου καί ὅτι Αὐτός, ὡς λέγει ἐν τῷ Εὐαγγελίῳ, θά δεχθῇ πᾶν ὅ,τι ποιήσῃς εἰς αὐτούς τούς ἐλαχίστους ἀδελφούς Του ὡς εἰς τόν Ἴδιον πραχθέν.

Ὁ  θ η σ α υ ρ ό ς  τῆς  Χ ά ρ ι τ ο ς, τόν ὁποῖον μόλις ἔλαβες σήμερον, ἀπαιτεῖ προσεκτικήν φρούρησιν διά νά μή κλαπῇ καί συληθῇ. Ὁ ἑορταζόμενος σήμερον Ἅγιος Εὐθύμιος, διά νά εἶναι σκεῦος Θεοῦ, ἦτο ὅλος, ψυχῇ τε καί σώματι, ἀνακείμενος Θεῷ. Ἦτο πληρωτής θείων προσταγμάτων καί εἶχε γίνει “ὡς πῦρ φλογιζόμενος ὅλος”. Τοιοῦτον θέλει καί σέ ἡ Μήτηρ Ἐκκλησία, ὁ προβαλών σε Πατριάρχης σου,  καί ἡ ποιμαντική ἀποστολή σου. Ὁ Χριστός διά τῆς κλήσεως τῆς Μητρός Ἐκκλησίας σοί  ἤνοιξε τήν  π ύ λ η ν, σοί ἔδωκε τήν ἀ ρ χ ή ν καί τήν ἐ π ί β α σ ι ν  εἰς τήν ἀποστολικήν ὁδόν τῆς ἀρετῆς, τοῦ εὐαγγελισμοῦ ψυχῶν, ὑπέρ τῶν ὁποίων Ἐκεῖνος παρεδόθη εἰς τά ἔσχατα παθήματα, εἰς τόν σταυρικόν θάνατον. Ἐπεκτείνου διά νά φθάσῃς ἐπί τά ἔμπροσθεν. Μή στραφῇς εἰς τά ὀπίσω, εἰς τήν βολικήν ζωήν τῶν σ υ μ β ι β α σ μ ῶ ν, μή ἀναζητήσῃς μίαν “ἀνετωτέραν” ποιμαντικήν διακονίαν, ἄνευ τῶν δυσχερειῶν τάς ὁποίας καλεῖσαι νά ἀντιμετωπίσῃς, μή δειλιάσῃς ἐνώπιον τῆς οἱασδήποτε ἐξουσίας, ἡ ὁποία εἶναι ἀνίσχυρος νά ἐπηρεάσῃ τήν βουλήν τοῦ Θεοῦ.

Σήμερον ἡ Μήτηρ αὐτή Μεγάλη τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία, καί συγχρόνως  Ἐκκλησία τῶν τοῦ Χριστοῦ πενήτων,  ἔβαλε τήν χεῖρα σου εἰς τό ἄ ρ ο τ ρ ο ν διά νά ἀρώσῃς τήν διψῶσαν γῆν τῆς Ἀσίας, μή ἐπιστρέψῃς εἰς τά ὀπίσω, διά νά εἶσαι εὔθετος εἰς τήν Βασιλείαν τῶν Οὐρανῶν. Σοι ἀνετέθη ὑπό τοῦ ἀεί ἐσταυρωμένου Θρόνου τούτου ὁ σταυρός τοῦ ποιμένος κατά τόν τύπον τοῦ Ἀρχιποίμενος Χριστοῦ, νά εἶσαι λοιπόν ἕτοιμος διά νά κοπιάσῃς, νά μοχθήσῃς, νά ἱδρώσῃς, νά ἐπιτύχῃς.

Ὅμως, τά παθήματα καί αἱ δυσχέρειαι θά εἶναι ἡ δόξα σου καί δι᾿ αὐτῶν θά βιώνῃς τήν αἰώνιον ἀνάπαυσιν, διότι “ἡ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν οὔκ ἐστι τῶν ἀναπαυομένων ἐνθάδε, ἀλλά ἐκείνων ἐστί τῶν ἐν θλίψει πολλῇ καί στενοχωρίᾳ διωξάντων τόν βίον τοῦτον”, τόν βίον τῆς θ υ σ ί α ς. Ὡς λέγει ὁ πρό δύο ἡμερῶν ἑορτασθείς Μέγας Ἀθανάσιος, οἱ Ἅγιοι δέν ἐνδιαφέρονται “ὅσον ἐάν κοπιάσωσιν ὧδε. Εἰσελθόντες γάρ ἐκεῖ ἐπιλανθάνονται τῶν πόνων καί τῶν ὀδυνῶν, ὅσα ἔπαθον ἐν τῷ ματαίῳ τούτῳ κόσμῳ”. Ἴσως τό ἔργον σου νά μή ἀναγνωρισθῇ ὑπό τῶν ἀνθρώπων. Δέν ἀναμένεις ὅμως τήν ἀναγνώρισιν καί τόν ἔπαινον τῶν ἀνθρώπων. Σοι ἀρκεῖ ἡ  πανσθενουργός Χάρις.

Εἰς τήν προσπάθειάν σου ταύτην δέν θά εἶσαι βεβαίως καί ἀνθρωπίνως μόνος. Ὀπίσω σου θά ἵσταται ἡ Μήτηρ Ἁγία τοῦ Χριστοῦ Μεγάλη Ἐκκλησία, ἡ ὁποία σέ ἐνηγκαλίσθη, σέ ἐνεπιστεύθη καί σέ ἐτίμησε νῦν μέ τόν ὑπερμέγιστον τῆς ἱερωσύνης βαθμόν. Αὐτή θά συνεχίσῃ νά συμπαρίσταται εἰς τό ἔργον σου. Σέ διαβεβαιοῦμεν ὅτι τόσον ἡ ἡμετέρα Μετριότης ὅσον καί ἡ σεβασμία Ἱεραρχία  τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ἑτοίμως ἔχομεν νά τείνωμεν εὐήκοον οὖς εἰς πᾶν πρόβλημα καί πᾶσαν δυσχέρειαν, καί νά σοι προσφέρωμεν ἀδελφικήν στήριξιν εἰς τήν ἀρχομένην κοπιώδη διακονίαν σου.

Τοιουτοτρόπως ὀφείλεις καί σύ διά βίου νά θητεύσῃς εἰς τό Φαναριωτικόν ἐκκλησιαστικόν ἦ θ ο ς καί ἔ θ ο ς,  καί τό οἰκουμενικόν φ ρ ό ν η μ α ἀγάπης καί διακονίας τῆς Μητρός Ἐκκλησίας, διατηρῶν τήν δογματικήν ἀκρίβειαν, τήν ἀκριβῆ τήρησιν τῶν θείων καί ἱερῶν κανόνων καί τῶν ἐπιταγῶν τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων, τήν εὐπείθειαν καί τήν ὑπακοήν εἰς τάς Ἐκκλησιαστικάς σου ἀρχάς καί εἰς τά πατροπαράδοτα θέσμια τοῦ πολυπλάγκτου τούτου Οἰκουμενικοῦ Θρόνου.

Ὅπλισον, λοιπόν, σεαυτόν, ἀγαπητόν τέκνον καί ἀπό τοῦ νῦν ἀδελφέ καί συλλειτουργέ ἡμῶν, διά τῆς θυσιαστικῆς ἀγάπης πρός πάντα ἀδελφόν, πᾶν μέλος τοῦ Χριστοῦ, εὑρισκόμενον εἰς τό σκότος τῆς ἀγνοίας. Ὅπλισον σεαυτόν διά τῆς καρτερίας εἰς τάς θλίψεις, τάς προερχομένας ἐκ τῶν ἐχθρῶν τῆς ἀληθείας, καί διά τῆς ὑπομονῆς εἰς τά προσκόμματα ὅσα θά ἐμβάλῃ εἰς τό ἔργον σου τό ἄγνωστον, ξένον καί οὐχί σπανίως ἐχθρικόν διά σέ περιβάλλον καί ὁ μισόκαλος. Ὅπλισον σεαυτόν διά τῆς ἐλπίδος εἰς τάς ἀψευδεῖς ὑποσχέσεις τοῦ Κυρίου ὅτι “ἐάν ἐξαγάγῃς τίμιον ἀπό ἀναξίου, ὡς στόμα μου ἔσῃ” (Ἱερεμ. 15, 19). Ποίησον τά μέλη τοῦ ποιμνίου σου “υἱούς καί ἀδελφούς καί φίλους καί κληρονόμους Θεοῦ”. Εἶναι δυνατόν νά σκεφθῇ τις ἀποστολήν ἀνωτέραν ταύτης; “Τί τούτου ὑψηλότερον ἐπινοήσωμεν;”. Μίαν τοιαύτην ζωήν ἐπιθύμησον νῦν, μίαν τοιαύτην ἀποστολικήν ὁδόν ἀκολούθει, μιᾶς τοιαύτης ποιμαντικῆς διακονίας γίνου ζηλωτής καί εἰσάγαγε τά σήμερόν σοι ἀνατιθέμενα τέκνα σου εἰς τήν χαράν τοῦ Κυρίου σου, διά νά γίνῃς καί σύ μετ᾿ αὐτῶν κληρονόμος τῶν ἐπηγγελμένων ἀγαθῶν τῆς Βασιλείας Αὐτοῦ καί νά ἀναπέμπεται Αὐτῷ ἡ δόξα καί τό κράτος εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.