Μακαριώτατε καί τιμιώτατε ἐν Χριστῷ ἀδελφέ καί συλλειτουργέ Μητροπολῖτα Βαρσοβίας καί πάσης Πολωνίας κύριε Σάββα,
Ἱερώτατοι καί Θεοφιλέστατοι ἅγιοι ἀδελφοί,
Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,

Πρό τῆς ἀναχωρήσεως τῆς ἡμετέρας Μετριότητος ἐκ Φαναρίου ἵν᾿ ἔλθωμεν εἰς τήν φιλόξενον τῆς Πολωνίας χώραν, ἠσχολήθημεν ἐκτενῶς  μετά τῆς ἱστορίας τῆς Ὀρθοδόξου Αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας αὐτῆς.

Ἀνέγνωμεν καί ἐπέγνωμεν ὅτι ἡ ὑμετέρα Ἐκκλησία ὡς θυγάτηρ ἁμιλλᾶται τῇ Μητρί ἐν Κωνσταντινουπόλει Ἁγίᾳ τοῦ Χριστοῦ Μεγάλῃ Ἐκκλησίᾳ, διά μέσου τῶν αἰώνων εἰς ἀγῶνας, μαρτύρια, εὐτελισμούς, ἀτελευτήτους διωγμούς. Ἀπό τῆς ἐποχῆς τῶν μαθητῶν τῶν ἰσαποστόλων τῆς ἀμωμήτου Ὀρθοδόξου ἡμῶν Πίστεως, τῶν ἁγίων δηλονότι Κυρίλλου καί Μεθοδίου, ἀπό τῶν χρόνων τῆς ἐπισκέψεως Νικηφόρου Παράσχη τοῦ Κατακουζηνοῦ τοῦ καί μαρτυρήσαντος, καί Κυρίλλου τοῦ Λουκάρεως τοῦ πλειστάκις διακινδυνεύσαντος, ἕως τοῦ Μητροπολίτου Γεωργίου τοῦ ἀδοκήτως δολοφονηθέντος καί τοῦ πολλά ὑποστάντος Μητροπολίτου Διονυσίου, ἡ Ἐκκλησία αὕτη ὑπέστη τά πάνδεινα, εἰς οὐδέν πταίσασα. Ἐπηληθεύθη ἐν αὐτῇ τό ὑπό Μητροφάνους τοῦ Κριτοπούλου λεχθέν ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Ὁμολογίᾳ αὐτοῦ τῇ γραφείσῃ ἐν ἔτει 1625ῳ, ὅτι ἡ τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία πάντοτε διώκεται ἀλλ᾿ οὐδέποτε διώκει. Ὅμως, ὡς ὁ αὐτός ἀναφέρει, «ταῦτα καί τούτων πλείονα πάσχουσα ἡ τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία, οὐδαμῶς τῆς Πίστεως παρατρέπεται ἀλλά μένει τεθεμελιωμένη ἐπί τήν στερεάν καί ἀκράδαντον πέτραν, ἥτις ἐστίν ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστός, ἀντεχομένη ἀκριβῶς τῆς Ἐκείνου διδασκαλίας, τῶν δέ τυράννων καί διωκτῶν καταμωκωμένη καί χλευάζουσα».

Εὐλόγως ὅθεν διερωτᾶται πᾶς ἐχέφρων: Τί τό θαυμαστόν συνέβη ὥστε μετά τόσας περιπετείας, μετά τοσοῦτον χειμῶνα, ἡ Ὀρθοδοξία θάλλει ἐν τούτῳ τῷ τόπῳ! Ὄντως καί ἀληθῶς ὄντως «Δεξιά Κυρίου ἐποίησε δύναμιν, δεξιά Κυρίου ὕψωσεν αὐτήν» (Ψαλμός ΡΙΖ’,15). Ὅπως δέ λέγει ὁ μέγας τῆς Ἐκκλησίας ρήτωρ, ὁ Καλαβρύτων καί Κερνίτζης Ἐπίσκοπος Ἠλίας Μηνιάτης «ἡ Πίστις ἡμῶν ἵσταται ὀρθή παρά τούς ποταμούς, τάς θυέλλας καί τούς ἀνέμους, διότι ὅλη ἐστί θεία κατά τήν ἀρχήν αὐτῆς, ὅλη θεία κατά τήν αὔξησιν, ὅλη θεία εἰς τήν στερέωσιν».

Δοξολογοῦμεν, λοιπόν, τόν ἐν Τριάδι Θεόν διότι κατηύθυνε τά διαβήματα ἡμῶν ἕως ὧδε, ἵνα ἰδίοις ὄμμασι διαπιστώσωμεν κλήρου καί λαοῦ ἀφοσίωσιν τῇ ἅπαξ τοῖς ἁγίοις παραδοθείσῃ πίστει. Χθές ἠκούομεν μόνον, ἀλλά σήμερον ὁρῶμεν τοῖς ὀφθαλμοῖς ἡμῶν καί αἱ χεῖρες ἡμῶν ψηλαφῶσι (πρβλ. Α’ Ἰωάννου 1,1).

Εὐχαριστοῦμεν πάντας ἐκ βαθέων καί «ἐν ἀζύμοις εἰλικρινείας καί ἀληθείας» (Α’ Κορ. 5,8) ἀπό τε τοῦ ἡμῖν πεφιλημένου ἀδελφοῦ καί συλλειτουργοῦ Μακαριωτάτου Μητροπολίτου Βαρσοβίας καί πάσης Πολωνίας κυρίου Σάββα ἕως τῶν εὐλαβῶν πιστῶν τῶν ἕως κιγκλίδων ὠθιζομένων (ἐν Συντακτηρίῳ Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου), διά τό ἔνθερμον τῆς δοχῆς, διά τήν κατάδηλον ἀγάπην πρός τό πρόσωπον τῆς ἡμετέρας Μετριότητος, ἀλλά καί τῆς τιμίας συνοδείας ἡμῶν, διά τό σέβας πρός τήν πολυπαθῆ Μητέρα Ἁγίαν τοῦ Χριστοῦ Μεγάλην Ἐκκλησίαν, ἡ ὁποία πρό 86 ἐτῶν σᾶς ἐχορήγησε τό Αὐτοκέφαλον, διαπιστώσασα τήν ὡριμότητα καί τήν πίστιν ὑμῶν καί ὅτι ἡ Ἐκκλησία αὕτη κατέστη ἀξία χειραφετήσεως. Εἰς τοῦτο τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον οὐδέποτε διεψεύσθη, ἀλλ᾿ ἀντιθέτως σεμνύνεται καί καυχᾶται ἐν Κυρίῳ δι᾿ ὑμᾶς καί ἡμεῖς σήμερον ἐρχόμεθα ἐκ νέου πλησίον σας κομισταί τῆς εὐλογίας τῆς Μητρός σας Ἐκκλησίας καί τοῦ ἀσπασμοῦ συμπάσης τῆς Ἱεραρχίας αὐτῆς ἀνά τήν οἰκουμένην καί τῆς ἀγάπης τῶν ἁπανταχοῦ πιστῶν ἡμῶν.

Συνοδευόμεθα δέ ὑπό δύο ἐκλεκτῶν ἀδελφῶν Ἱεραρχῶν, τοῦ Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Λαγκαδᾶ κ. Ἰωάννου καί τοῦ Θεοφιλεστάτου Ἐπισκόπου Joensuu κ. Ἀρσενίου, τοῦ ἡμετέρου Πρωτοσυγκέλλου Στεφάνου, τοῦ ἐκ τῶν Διακόνων ἡμῶν Ἀνδρέου καί δύο νέων ἐκ τοῦ ἀμέσου ποιμνίου ἡμῶν ἐν Κωνσταντινουπόλει.

Εἴμεθα πλέον ἤ βέβαιοι ὅτι ἡ παρουσία καί ἀναστροφή μας ἐν μέσῳ ὑμῶν τάς ἡμέρας αὐτάς θά εἶναι εὐχάριστος καί καρποφόρος, διότι γνωρίζομεν τήν ἀγάπην σας καί ἔχομεν πεῖραν τῆς ἀβραμιαίας φιλοξενίας σας.

Μακαριώτατε, Σᾶς εὐχαριστοῦμεν διά τήν χαράν αὐτήν τήν ὁποίαν ὀφείλομεν εἰς τήν ἀδελφικήν Σας πρόσκλησιν. Ὁ Χριστός ἐν τῷ μέσῳ ἡμῶν!