Ἀριθμ. κειμένου: 3

Ο Μ Ι Λ Ι Α
ΤΗΣ Α. Θ. ΠΑΝΑΓΙΟΤΗΤΟΣ
ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ
κ. κ. Β Α Ρ Θ Ο Λ Ο Μ Α Ι Ο Υ
ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΘΕΙΑΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΝ
ΤΟΥ ΝΕΟΚΤΙΣΘΕΝΤΟΣ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙΑΚΟΥ ΟΙΚΟΥ
ΤΗΣ ΜΟΝΗΣ ΑΓΙΩΝ ΜΑΡΘΑΣ ΚΑΙ ΜΑΡΙΑΣ
ΕΙΣ ΤΟ ΙΕΡΟΝ ΟΡΟΣ ΓΚΡΑΜΠΑΡΚΑ
(19 Αὐγούστου 2010)

Μακαριώτατε καί τιμιώτατε ἐν Χριστῷ ἀδελφέ καί συλλειτουργέ Μητροπολῖτα Βαρσοβίας καί πάσης Πολωνίας κύριε Σάββα,
Ἱερώτατοι καί Θεοφιλέστατοι ἅγιοι ἀδελφοί,
Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,

Σύσσωμοι καί σύναιμοι Χριστοῦ γεγονότες καί ἐν ἑαυτοῖς ἔχοντες Αὐτόν ἐμπεριπατοῦντα διά τῆς μεταλήψεως τοῦ Σώματος καί τοῦ Αἵματος Αὐτοῦ, ἐρχόμεθα πλήρεις εὐλογίας πνευματικῆς νά ἐγκαινίσωμεν οἶκον μοναστηριακόν τῆς Μονῆς Μάρθας καί Μαρίας, τῶν τοῦ Λαζάρου ἀδελφῶν.
Ἀμφότεραι αἱ Ἅγιαι ἦσαν ἰσότιμοι, ἡ μία διακονοῦσα καί ἡ ἑτέρα ἀκούουσα τόν λόγον τοῦ Κυρίου. Ὡς λέγει δέ ὁ τῆς ἡμετέρας Μετριότητος προκάτοχος, ὁ ἱερός Χρυσόστομος, «διά γάρ Μάρθας Μαρία δοξάζεται». Καί τοῦτο διότι αἱ ἐν ταῖς Ἱεραῖς Μοναῖς διακονίαι ἐκτός τοῦ Ναοῦ ἰσοῦνται ταῖς ἐντός τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ. Πάντες οἱ μονάζοντες καί πᾶσαι αἱ διακονίαι ἀποβλέπουν εἰς ἕνα σκοπόν: τήν εὔρυθμον τοῦ κοινοβίου λειτουργίαν.

Ὁ συγγράψας τό Τυπικόν τῆς ἐν Κωνσταντινουπόλει Μονῆς τῆς Εὐεργέτιδος κατά τόν ΙΒ’ αἰῶνα παρηγορεῖ τούς ἐκτός συνάξεως διακονοῦντας διά τῶν ἑξῆς νουθεσιῶν: «Τί οὖν λυπεῖσθε καί κατηφιᾶτε τῆς συνάξεως ἀπολειπόμενοι; Οὐκ ἐννοεῖτε, ὅτι τάς ἑαυτῶν ψυχάς τίθεσθε ἀντί πολλῶν ὡς ὁ ἐμός Δεσπότης Χριστός, ἵνα δηλαδή τούς ἀδελφούς ὑμῶν ἀναπαύσητε;».
Μία Μονή διά νά συγκροτηθῇ χρῄζει οὐ μόνον Ναοῦ, ὅστις εἶναι τό κέντρον τῆς λογικῆς λατρείας, ἀλλά καί πολλῶν ἄλλων προσκτισμάτων διά τήν ἀνάπαυσιν τῶν ἐν αὐτῇ ἐνασκουμένων ἀλλά καί διά τήν ἐξυπηρέτησιν καί πολυειδῆ φιλοξενίαν πολυπληθῶν προσκυνητῶν. Τοιούτου, λοιπόν, εἴδους οἰκοδομήν ἐγκαινίζομεν σήμερον. Χαίρομεν δέ ἰδιαζόντως διότι ἐν τούτῳ τῷ ἱερῷ παρθενῶνι μονάζουν ἀδελφαί ἀκούουσαι καί τηροῦσαι τούς λόγους τοῦ Κυρίου διαπαντός, ὡς ἄλλαι Μαρίαι, καί ἐν ταὐτῷ διακονοῦσαι, ὡς ἄλλαι Μάρθαι, ἐν τελείᾳ αὐταπαρνήσει καί ἐν ἀγάπῃ οὐ τῇ τυχούσῃ αὐτάς τάς χιλιάδας τῶν εὐλαβῶν προσκυνητῶν τῶν κατακλυζόντων τόν ἱερόν τοῦτον χῶρον.

Σκληρός ὁ ἀγών διά τούς μοναχούς καί τά μοναχάς. Ἐκπληροῦν τό Δαυϊτικόν «διά τούς λόγους τῶν χειλέων σου ἐγώ ἐφύλαξα ὁδούς σκληράς» (Ψαλμός ΙϚ’, 6) καί τό «ἕνεκά σου θανατούμεθα ὅλην τήν ἡμέραν» (Ψαλμ. ΜΓ’, 22).

Εἶπεν ἡ ἀμμᾶς Θεοδώρα: «Ἀγωνίσασθε εἰσελθεῖν διά τῆς στενῆς πύλης˙ ὅν τρόπον γάρ τά δένδρα, ἐάν μή λάβωσι χειμῶνας καί ὑετούς καρποφορεῖν οὐ δύνανται, οὕτω καί ἡμῖν, ὁ αἰών οὗτος χειμών ἐστι˙ καί ἐάν μή διά πολλῶν θλίψεων καί πειρασμῶν διέλθωμεν, οὐ δυνησόμεθα τῆς βασιλείας οὐρανῶν γενέσθαι κληρονόμοι».

Ὥστε πάντες ὑπομονῆς ἔχομεν χρείαν (Ἑβρ. 11,36), ὁ δέ ὑπομείνας εἰς τέλος, οὗτος σωθήσεται (Ματθ. 10,22). Καί ἡμεῖς ἐν Κωνσταντινουπόλει, ἐν Φαναρίῳ, ὑπομένομεν, θλιβόμενοι, κακουχούμενοι, ὑστερούμενοι (Ἑβρ. 11,37), ἀπό τοῦ χρέους μή κινοῦντες. Ἐμμένομεν ὡς ὄστρεον ἐπί ἁλικτύπου βράχου. Οὕτω καί ὑμεῖς. Λέγει γάρ ἡ ὁσία Συγκλητική: «Ἐάν ἐν κοινοβίῳ τυγχάνῃς, μή μεταλλάξῃς τόν τόπον, βλαβήσῃ γάρ μεγάλως˙ ὥσπερ γάρ ὄρνις ἐξανισταμένη τῶν ὠῶν, οὔρια ταῦτα καί ἄγονα παρασκευάζει˙ οὕτω καί ὁ μοναχός ἤ παρθένος, ψύχεται καί νεκροῦται τῆς πίστεως, τόπον ἐκ τόπου περιερχόμενος».

Μένει δέ ἡ ἐμμονή καί τῇ Ὀρθοδόξῳ πίστει. Ἐπιστέλλει ὁ Ὅσιος πατήρ ἡμῶν Θεόδωρος ὁ Στουδίτης Εἰρήνῃ καί Εὐφροσύνῃ ταῖς μοναζούσαις: «Παρακαλοῦμεν ἔχεσθαι ὑμᾶς τῆς καλῆς ὁμολογίας, ἧς ὡμολογήσαμεν ἅπαντες ἐνώπιον Θεοῦ καί τῶν ἐκλεκτῶν ἀγγέλων… Τοῦτον, ἀδελφαί, ἀναπνέομεν ἀεί, τοῦτον ἐρωτευόμεθα τόν ἀληθινόν ἔρωτα, τόν ἀπρόσιτον πόθον, τόν μόνον Δεσπότην οὐρανοῦ καί γῆς».

Καί ταῦτα πάντα ἐν ὑπακοῇ πρός τούς προεστῶτας καί δή τόν Μακαριώτατον Μητροπολίτην Βαρσοβίας καί πάσης Πολωνίας κύριον Σάββαν, ὅστις μετά πολλῆς στοργῆς καί ἀγάπης περιβάλλει μοναστάς, μοναζούσας καί λαόν τοῦ Θεοῦ.

Ὡς ὁ Μονογενής Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ γέγονεν ὑπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δέ Σταυροῦ (Φιλ. 2,8), οὕτω καί ὁ μοναχός σταυροῦται ἐν ὑπακοῇ διά τήν ἀγάπην τοῦ Χριστοῦ καί τήν ἑαυτοῦ σωτηρίαν. Ἐκ γάρ τοῦ ἀντιθέτου γινώσκομεν πόσον καλόν ἡ ὑπακοή. Νουθετεῖ ὁ τῆς Κλίμακος Ἰωάννης: «Ὅσοι ἐξ ὑπακοῆς ἀπεπήδησαν, οὗτοί σοι ἀναγγελοῦσι τήν ταύτης ὠφέλειαν. Τότε γάρ ἔγνωσαν ἐν ποίῳ οὐρανῷ ἵσταντο».

Διό, Ὁσιώταται ἀδελφαί, μή ἐκ τοῦ οὐρανοῦ κατέλθητε ποτέ. Καί γάρ ἀναπληροῦτε τό ἐκπεσόν τάγμα τοῦ ἑωσφόρου. Ὁ βύθιος δράκων κεχηνώς ἀναμένει. Ὅπερ μή γένοιτο! Ὁ κυκλῶν ὑμᾶς εὐσεβής λαός ἀναμένει παρ᾿ ὑμῶν πολλά. Καί ἐσμεν βέβαιοι ὅτι αἱ ἐλπίδες αὐτοῦ οὐ μή διαψευσθῶσιν.

Αἱ Ἅγιαι Μάρθα καί Μαρία, διά τῆς ὑπακοῆς εἰς τούς λόγους τοῦ Κυρίου καί τῆς διακονίας αὐτῶν, τήν ἀγαθήν μερίδα ἐξελέξαντο καί οὐρανούς ἐκληρονόμησαν. Ἐπικαλούμενοι, λοιπόν, τάς πρεσβείας αὐτῶν, Πατριαρχικῶς ἐπευλογοῦμεν ὑμᾶς, μοναζούσας καί πλῆθος λαοῦ, καί ἐκ βαθέων εὐχόμεθα: Καλόν Παράδεισον!