Ἱερώτατοι ἅγιοι ἀδελφοί!
Εὐσεβῆ τέκνα τῆς Ἐκκλησίας!
Ἐν τρισαρχιερατικῇ Θείᾳ Λειτουργίᾳ ἐτέλεσε σήμερον ἡ Ἁγία Μήτηρ Ἐκκλησία τά ἱερά μνημόσυνα τῶν κατά τήν τελευταίαν τριετίαν ἐκδημησάντων εἰς Κύριον ἀοιδίμων Ἀρχιερέων τοῦ κλίματος αὐτῆς, ἤτοι τῶν Πισιδίας Μεθοδίου, Κρήτης Τιμοθέου, Γέροντος Ἐφέσου Χρυσοστόμου, Τράλλεων Ἰσιδώρου, Γέροντος Ἡρακλείας Φωτίου, Σκοπέλου Παγκρατίου, Προύσης Διονυσίου, Σηλυβρίας Αἰμιλιανοῦ καί πρῴην Νεαπόλεως καί Σταυρουπόλεως Διονυσίου.
Ἐν μέσῃ Μεγάλῃ Τεσσαρακοστῇ καί ἐν ὄψει τοῦ Ἀχράντου Πάθους καί τῆς εἰς Ἅδου Καθόδου τοῦ Ἀρχηγοῦ τῆς Ζωῆς, ἐμνημονεύσαμε τῶν ὀνομάτων των, ἱκετεύσαντες τόν Κύριον τῆς σωτηρίας ἡμῶν, Ἐκεῖνον ὁ Ὁποῖος τούς ἐχάρισε τόν εὐαγγελικόν ζυγόν καί τούς κατέστησε μετόχους τοῦ Τριπλοῦ Ἀξιώματός Του: Βασιλικοῦ, Προφητικοῦ καί Ἀρχιερατικοῦ, ἀναδείξας αὐτούς Ποιμένας, Διδασκάλους καί Προεστῶτας τοῦ φυσιζώου θυσιαστηρίου, νά προσθέσῃ τάς μακαρίας ψυχάς των εἰς τόν ἱερόν χορόν τῶν παρέδρων τοῦ Οὐρανίου Θυσιαστηρίου, εἰς τόν μακάριον θίασον τῶν μετά τῶν Ἀγγελικῶν Δυνάμεων ἀδιαλείπτως ψαλλόντων τό «Ἅγιος, Ἅγιος, Ἅγιος, Κύριος Σαββαώθ», καί εἰς τόν εὐλογημένον ἀριθμόν τῶν φαιδρῶν δαιτυμόνων τοῦ Δείπνου τῆς Βασιλείας καί χορταζομένων ἐν τῷ καθορᾶν ἀνακεκαλυμμένῳ προσώπῳ τήν δόξαν τοῦ θείου προσώπου τοῦ Λυτρωτοῦ!
Ἕκαστος ἐξ αὐτῶν ἴδιον χάρισμα εἶχε λάβει παρά τοῦ Παρακλήτου:
Ὁ ἀοίδιμος Πισιδίας Μεθόδιος, ὁ ἀπό Ἀξώμης καί Θυατείρων καί Μεγάλης Βρεταννίας, ὁ Φούγιας, ὑπῆρξε δυναμικός Ἱεράρχης, φιλίστωρ καί πολυγραφότατος, ὑπηρέτησε δέ ἐξ ὑπαμοιβῆς τά Πατριαρχεῖα Ἀλεξανδρείας καί Οἰκουμενικόν. Πολυσύνθετος προσωπικότης, οὐχί ἐστερημένη θυμικῶν διακυμάνσεων, δέν ἀπέφυγεν, ἀτυχῶς, τούς λανθασμένους χειρισμούς ὡρισμένων θεμάτων, οἱ ὁποῖοι ἠδίκησαν, ὁμολογουμένως, τήν ὅλην εἰκόνα καί ἐπισκοπικήν ἱστορίαν του. Παρά ταῦτα κρατοῦμεν εἰς τήν μνήμην μας τάς, οὐχί ὀλίγας ἄλλωστε, ὡραίας σελίδας τῆς προσφορᾶς του πρός τήν Ἐκκλησίαν, λησμονοῦντες καί συγχωροῦντες τάς λοιπάς.
Ὁ ἀοίδιμος Κρήτης Τιμόθεος, ὁ Παπουτσάκης, τόσον ὡς Ἐπίσκοπος καί εἶτα Μητροπολίτης Γορτύνης καί Ἀρκαδίας, ὅσον καί ὡς Ἀρχιεπίσκοπος Κρήτης, ἀνεδείχθη καλός καί φιλόστοργος ποιμήν, φιλάνθρωπος, ὀρφανοτρόφος, πρωτοπόρος κοινωνικός ἐργάτης καί ἱκανώτατος ἱεροκῆρυξ. Ἀνέδειξε πλεῖστα πνευματικά τέκνα, τά ὁποῖα δικαίως σεμνύνονται ἐπί πατραγαθίᾳ. Τό ἦθος του, ἡ σεμνότης του καί ἡ πρός πάντας, μάλιστα δέ τούς νέους, ἀγάπη του, ἀποτελοῦν τιμαλφές κεφάλαιον τῆς Κρήσσης Ἐκκλησίας καί τοῦ Πατριαρχείου μας.
Ὁ ἀοίδιμος Γέρων Ἐφέσου Χρυσόστομος ὁ Κωνσταντινίδης, ὑπῆρξε κατ᾿ ἐξοχήν διδάσκαλος, ὁ ὁποῖος ἐκαλλιέργησε τήν ἀκαδημαϊκήν Θεολογίαν, ἀνέδειξε πλείστους μαθητάς, ἐν οἷς καί τήν ἡμετέραν Μετριότητα, ἐξεπροσώπησε τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον εἰς τήν Οἰκουμενικήν Κίνησιν καί εἰς πλεῖστα διεθνῆ Συνέδρια, κατέγραψεν ἱεράς κατόψεις τῆς ζωῆς τῆς Μητρός Ἐκκλησίας! Πολλοί καυχώμεθα διότι ηὐμοιρήσαμεν νά διατελέσωμεν μαθηταί του ἐν τῇ κατά Χάλκην περιπύστῳ Θεολογικῇ ἡμῶν Σχολῇ, ἐνῷ ἡ πεπυκασμένη σοφία του ὑπῆρξε πολύτιμος σύμβουλος εἰς τάς συνοδικάς ἐργασίας ἐπί σειράν ἐτῶν. Ἐκόσμησε τό ὄνομα τόσον τῆς Μητροπόλεως Μύρων, ὅσον καί ἐκεῖνο τῆς γεροντικῆς Μητροπόλεως Ἐφέσου. Τό κενόν τῆς ἀπουσίας του ἀπό μέσου ἡμῶν, ἀπό τοῦ σεπτοῦ τούτου Πρωτάτου τῆς Ὀρθοδοξίας, εἶναι ἀναμφιβόλως δυσαναπλήρωτον!
Ὁ ἀοίδιμος Ἐπίσκοπος Τράλλεων Ἰσίδωρος, ὁ Κρικρῆς, ὑπῆρξεν ἄνθρωπος ἀγάπης, εὐγενής ψυχή καί ἀφωσιωμένος Ἱεράρχης τοῦ Θρόνου, πολλά προσενεγκών εἰς τήν Ἱεράν Πατριαρχικήν καί Σταυροπηγιακήν Μονήν Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου καί τήν Πατριαρχικήν Ἐξαρχίαν Πάτμου, ὡς ἀδελφός τό πρῶτον, καί Ἡγούμενος καί Πατριαρχικός Ἔξαρχος κατόπιν. Προθύμως δέ ἑκάστοτε ἀνταπεκρίθη εἰς τάς ἀναταθείσας εἰς αὐτόν κατά καιρούς ἐκκλησιαστικάς ὑπηρεσίας.
Ὁ ἀοίδιμος Γέρων Ἡρακλείας Φώτιος, ὁ ἀπό Τράλλεων καί εἶτα Ἴμβρου καί Τενέδου, ὑπῆρξεν ὁ γλυκύς καί πρᾷος ποιμενάρχης τῶν δύο τούτων νήσων ἐπί τριακονταετίαν ὅλην. Ἀθόρυβος, εἰρηνικός, ἐπαρηγόρησε, ἐστήριξε καί ἐνίσχυσε τό μικρόν ποίμνιόν του χριστομιμήτως καί ὑποδειγματικῶς. Ἦτο πλησίον τῶν ἐκεῖ τέκνων τῆς Ἐκκλησίας πάντοτε, καί εἰς πολύ δυσκόλους στιγμάς, ἐνῷ ἡ ἀγάπη του ἐκάλυπτε καί τούς ἁπανταχοῦ τῆς γῆς διεσπαρμένους Ἰμβρίους καί Τενεδίους εἰλικρινής πάντοτε καί πληθωρική. Ὅταν δέ, εἰς τό γῆρας του, προήχθη εἰς τήν Γεροντικήν Μητρόπολιν Ἡρακλείας καί τήν προεδρείαν τῶν Ὑπερτίμων, ὅλην τήν συσσωρευμένην πεῖραν του καί σύνεσιν ἐφανέρωσεν εἰς τάς ἱεράς αὐλάς ταύτας, πολλάκις διατελέσας Πατριαρχικός ἡμῶν Ἐπίτροπος, πλεῖστα μάλιστα παρά τῆς Αὐλῆς ἀγαπηθείς, καί, βεβαίως, ἐν τῇ Συνοδικῇ αἰθούσῃ, ἐν τῇ ὁποίᾳ ὡς μέλος τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου ἐπί μακράν σειράν ἐτῶν εἶχε καί ὡς Ἴμβρου καί Τενέδου παρεδρεύσει. Ἡ πηγαία εὐγένεια καί ἡ φαναριώτικη ἀρχοντιά του, ἡ εὐλαβής ἀφοσίωσίς του εἰς τόν Θρόνον καί τό ἐκκλησιαστικόν ποίμνιον, ἡ ἀγαστή συνεργασία του μετά τοῦ Πατριάρχου, τῶν λοιπῶν Ἱεραρχῶν καί τῆς Πατριαρχικῆς Αὐλῆς, θά παραμείνουν ἀνεξίτηλα εἰς τήν μνήμην ὅλων μας.
Ὁ ἀοίδιμος Ἀρχιεπίσκοπος Σκοπέλου Παγκράτιος (Vsevolod) μετήλλαξε τήν ἰατρικήν τῶν σωμάτων μέ τήν ἐν Χριστῷ θεραπευτικήν τῶν ψυχῶν, καί ἀντικατέστησε τόν λευκόν χιτῶνα τῶν ἀσκληπιαδῶν μέ τόν ποδήρη τῆς ἱερωσύνης, λαμπρύνας αὐτόν ἐν τῇ διαποιμάνσει τῶν ὑπό τήν πνευματικήν δικαιοδοσίαν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ἐν Ἀμερικῇ Ὀρθοδόξων.
Ὁ ἀοίδιμος Προύσης Διονύσιος, ὁ Ψιάχας, ὁ ἀπό Ναζιανζοῦ καί Νέας Ζηλανδίας, εἰργάσθη θεοφιλῶς ἐν Λονδίνῳ, ἐν Αὐστραλίᾳ, ἐν Νέᾳ Ζηλανδίᾳ, τῆς ὁποίας καί ὑπῆρξεν ὁ πρῶτος Μητροπολίτης, ἀλλά καί ἐν τῷ ἱεραποστολικῷ ἀγρῷ τῆς Ἄπω Ἀνατολῆς. Ἀκάματος εἰς τάς ἱεραποστολικάς περιοδείας, συνειργάσθη μετά ζηλωτῶν ἱεραποστόλων καί ἐφανέρωσε τήν Ὀρθόδοξον φωτοχυσίαν εἰς λαούς, φυλάς καί γλώσσας. Ἡ Κορέα, αἱ Ἰνδίαι, αἱ Φιλιππίναι, τό Χόνγκ-Κόνγκ, ἡ Ἰνδονησία καί ὄχι μόνον, θά μνημονεύουν πάντοτε εὐγνωμόνως τοῦ ὀνόματός του ὡς καλοῦ σπορέως τοῦ Εὐαγγελίου εἰς αὐτάς καί τούς λαούς των.
Ὁ ἀοίδιμος Σηλυβρίας Αἰμιλιανός, ὁ Τιμιάδης, ὁ Μικρασιάτης, ὑπῆρξεν ὁ ταπεινός καί ἀθόρυβος ἐργάτης τοῦ Εὐαγγελίου, μέ πολλά ἐπικοινωνιακά χαρίσματα καί ζῆλον καλλιεργείας εἰς βάθος τῶν ἀνθρωπίνων ψυχῶν. Ὑπηρέτησε τήν Ἐκκλησίαν ἐν τῇ Ἱ. Μητροπόλει Δέρκων, ἐν Βελγίῳ καί ἐν Μ. Βρεταννίᾳ, κατά δέ τήν πολυχρόνιον ὑπηρεσίαν του εἰς τό Παγκόσμιον Συμβούλιον Ἐκκλησιῶν ἔδωκε μίαν λαμπράν μαρτυρίαν τῆς Ὀρθοδοξίας καί εἰργάσθη μετά πολλῆς φιλοτιμίας, εἰς τά πλαίσια πάντοτε τῶν κατευθύνσεων τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, ὑπέρ τῆς προσεγγίσεως καί καλλιτέρας γνωριμίας τῶν χριστιανῶν τῶν διαφόρων ὁμολογιῶν. Ὑπῆρξεν ἀληθές σέμνωμα τῆς ἁγίας ἀρχιερωσύνης καί πολυγραφώτατος συγγραφεύς.
Ὁ ἀοίδιμος, τέλος, πρῴην Νεαπόλεως καί Σταυρουπόλεως κυρός Διονύσιος, ὁ Λαδόπουλος, ἀρχαῖον θρέμμα τῆς περιπύστου Θεολογικῆς Σχολῆς τῆς Χάλκης, ἀνεδείχθη πρῶτος Μητροπολίτης τῆς νεοσυστάτου Μητροπόλεως τῶν δυτικῶν δήμων τῆς Θεσσαλονίκης, ὅπου ἐπικρατεῖ τό εὐσεβές προσφυγικόν στοιχεῖον, καί ἠνάλωσεν ἑαυτόν εἰς τήν διακονίαν τοῦ ποιμνίου του, ἀγαπηθείς πολύ ὑπ᾿ αὐτοῦ, ἕως ὅτου ἡ σωματική ἀσθένεια τόν ἠμπόδισεν ἀπό τήν περαιτέρω ἐξάσκησιν τῶν ποιμαντορικῶν του καθηκόντων. Κατέλιπε μνήμην φιλοστόργου ποιμένος, φιλακολούθου, σεμνοῦ καί ἐπιεικοῦς.
Ἱερώτατοι ἅγιοι ἀδελφοί!
Μνημονεύοντες τῶν ὀνομάτων τῆς ἐννεάδος τῶν κατά τήν διαρρεύσασαν τριετίαν μεταστάντων μακαριστῶν ἀδελφῶν ἡμῶν, ἀναθεωροῦμεν αὐτῶν τήν ἀναστροφήν, ὑπογραμμίζομεν τήν προσωπικήν ἀρετήν ἑκάστου καί τήν εἰσφοράν του εἰς τό ὅλον ἔργον τῆς στρατευομένης Ἐκκλησίας, συγχωροῦμεν οἱανδήτινα ἀνθρωπίνην ἔλλειψιν ἤ καί ἀβελτηρίαν, εὐχαριστοῦμεν τῷ Καλῷ Ποιμένι καί Ἐπισκόπῳ τῶν ψυχῶν ἡμῶν Κυρίῳ Ἰησοῦ Χριστῷ, ὁ Ὁποῖος τούς ἐχάρισεν εἰς τόν Θρόνον καί εἰς τόν πιστόν λαόν Του εἰς ἡμέρας ἐξόχως δυσκόλους καί πονηράς, καί Τόν παρακαλοῦμεν νά ἀναδεικνύῃ, διά τῶν εὐχῶν των, νέα, ἄξια, ἱκανά, ἀφωσιωμένα καί εὔχρηστα εἰς εὐαγγελικήν διακονίαν στελέχη τῆς ποτνίας Μητρός Ἐκκλησίας, τά ὁποῖα θά συνεχίσουν εὐόρκως τό ἔργον των, θά αὐξήσουν τούς καρπούς καί θά μεγαλύνουν τό ὄνομα τοῦ καθ᾿ ἡμᾶς Ἁγιωτάτου Ἀποστολικοῦ καί Πατριαρχικοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου, ὡς καί ἐκεῖνο τοῦ εὐσεβοῦς ἡμῶν Γένους.
Μεθοδίου, Τιμοθέου, Χρυσοστόμου, Ἰσιδώρου, Φωτίου, Παγκρατίου, Διονυσίου, Αἰμιλιανοῦ καί Διονυσίου τῶν ἀοιδίμων καί ἀειμνήστων Ἀρχιερέων, αἰωνία καί ἁγία ἡ μνήμη! Ἀμήν!