Ἱερώτατε Μητροπολῖτα Καστορίας κύριε Σεραφείμ,
Ἱερώτατοι καὶ Θεοφιλέστατοι ἅγιοι ἀδελφοί, Ἐξοχώτατοι,
Ὁσιωτάτη Καθηγουμένη τῆς Ἱερᾶς ταύτης Μονῆς Γερόντισσα Ἐφραιμία μετὰ τῆς σεμνῆς συνοδείας σας,
Τέκνα ἡμῶν ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,
Ἰδιαιτέρως χαίρομεν καὶ δοξάζομεν τὸν Θεόν, διότι ἠξίωσεν ἡμᾶς, μετὰ τὴν τέλεσιν τῆς ἀκολουθίας τῆς ἁγιοκατατάξεως τῆς ὁσίας μητρὸς ἡμῶν Σοφίας, τῆς ἐν τῇ καθ’ ὑμᾶς Ἱερᾷ Μονῇ Γενεθλίου τῆς Θεοτόκου Κλεισούρας ἀσκησάσης, νὰ ἔλθωμεν προσκυνηταὶ εἰς τὸν τόπον τῆς ἀσκήσεώς της, ὅπου ἐποίησε τοὺς πολλοὺς καὶ ἀσυλλήπτους διὰ τὸν ἀνθρώπινον νοῦν πνευματικοὺς ἀγῶνας της διὰ τὴν ἀγάπην τοῦ Νυμφίου Χριστοῦ.
Ἀσφαλῶς τὴν στιγμὴν αὐτὴν συγχαίρει μετὰ πάντων ἡμῶν ἡ ἁγία, βλέπουσα τὴν Ἱερὰν Μονήν της λελαμπρυσμένην καὶ κεκοσμημένην διὰ νὰ τιμήσῃ αὐτήν, ἡ ὁποία μόνη της ἐπὶ μακρὸν ἠγωνίσθη διὰ νὰ διατηρηθῇ ἀναμμένη ἡ κανδήλα τῆς Θεοτόκου. Καὶ νῦν ὁ Θεὸς τὴν ἐδόξασε λαμπρῶς. Αὐτή, ἡ ὁποία ποτέ της δὲν ἐπεθύμησε νέα ἐνδύματα, βλέπει πάντας λαμπροφοροῦντας πρὸς τιμὴν αὐτῆς. Αὐτή, ἡ ὁποία ἐπιμελῶς καὶ μὲ αὐταπάρνησιν ἔκρυπτε τὴν ὡραιότητα αὐτῆς, τώρα χαίρεται βλέπουσα τὸ κάλλος τοῦ οὐρανίου Νυμφίου Χριστοῦ. Αὐτή, ἡ ὁποία εἰς ὅλην της τὴν ζωὴν ἐνήστευεν ὑπερανθρώπως, τώρα πληροῦται τρυφῆς εἰς τὴν βασιλικὴν τράπεζαν τοῦ οὐρανίου Βασιλέως τῆς δόξης. Αὐτή, ἡ ὁποία ἔζη ἐν ἀπολύτῳ πτωχείᾳ, τώρα πλουτεῖ εἰς ἀνεκφράστους δωρεάς. Αὐτή, ἡ ὁποία ἔζη μόνη μόνῳ τῷ Θεῷ ἐπὶ γῆς, τώρα συνευφραίνεται μὲ τοὺς ἀγγέλους καὶ ὅλους τοὺς ἁγίους. Αὐτή, ἡ ὁποία ἠγάπησε τὴν κακοπάθειαν καὶ τὴν στένωσιν, τώρα ἀπολαμβάνει τὴν ἐλευθερίαν τῆς δόξης τῶν τέκνων τοῦ Θεοῦ.
Ἡ Ἁγία τοῦ Χριστοῦ Μεγάλη Ἐκκλησία, διαπιστώσασα τὴν διάδοσιν τῆς τιμῆς καὶ τὴν εὐλάβειαν τοῦ πιστοῦ λαοῦ πρὸς τὴν ἁγίαν, καὶ μάλιστα τῶν πολυπληθῶν καὶ εὐλαβεστάτων Ποντίων ἀδελφῶν μας, ὡς καὶ τὰ θαυμαστὰ σημεῖα τὰ ὁποῖα συνώδευον τὸν βίον αὐτῆς, τὰ ὁποῖα ἐξακολουθοῦν καὶ μετὰ τὴν ἐν Κυρίῳ κοίμησίν της νὰ ἐπισυμβαίνουν, ἀπεφάσισε κατὰ τὸ παρελθὸν ἔτος τὴν ἔνταξιν αὐτῆς εἰς τὸ ἁγιολόγιον τῆς Ἐκκλησίας μας πρὸς δόξαν Θεοῦ.
Ἡ ζωὴ τῆς ὁσίας Σοφίας καταδεικνύει τὸ ἀμετάβλητον τῆς κλήσεως τοῦ Χριστοῦ ἀνὰ τοὺς αἰῶνας. Ζῶσα ἡ Σοφία εἰς καιροὺς ἀναστατώσεων, παγκοσμίου πολεμικῆς συρράξεως, ἐμφυλίου πολέμου, πείνης καὶ στερήσεως, αὐξήσεως τῆς ἀποστασίας καὶ πνευματικῆς ἀδιαφορίας, ἐκράτησεν ἀκλόνητον ἄχρι τέλους τῆς ἐπιγείου ζωῆς της τὴν βεβαιότητα τῆς πίστεως, θέτουσα ὑπεράνω πάντων τὴν ἀγάπην της πρὸς τὸν Χριστόν, διὰ τὴν ἀγάπην τοῦ Ὁποίου οἱ μοναχοὶ ἐξέρχονται τοῦ κόσμου καὶ αἴρουν τὸν ἐλαφρὺν καὶ χρηστὸν ζυγὸν τῆς μοναχικῆς πολιτείας.
Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ἔζησεν ἀπὸ τοὺς πρώτους σχεδὸν αἰῶνας τῆς ὑπάρξεως αὐτῆς τὴν παρουσίαν τοῦ μοναχισμοῦ καὶ τῆς ἀσκήσεως ὡς ἀναπόσπαστον καὶ ἐκλεκτὸν βλάστημά της. Ὁ μοναχισμὸς ἦτο καὶ εἶναι ἄχρι σήμερον, εἰς τὴν ὑλόφρονα ἐποχὴν μας, μία μαρτυρία παράδοξος, ἀκόμη καὶ δι’ αὐτοὺς εἰσέτι τοὺς πιστοὺς χριστιανούς, πολὺ περισσότερον δι’ ὅσους διέρχονται τὴν ζωήν των ἀπροβληματίστως ἢ ἀγωνιζόμενοι δι’ ἐγωϊστικὰς ἱκανοποιήσεις, ποιοῦντες ἑαυτοῖς εἴδωλα καὶ θύοντες εἰς αὐτά. Ὅμως, ὡς καὶ ἡ ἁγία ἀποδεικνύει, δὲν ἔπαυσαν εἰς τὰς ἡμέρας μας, οὔτε θὰ παύσουν νὰ ὑπάρχουν μέχρι συντελείας τῶν αἰώνων ἄνθρωποι οἱ ὁποῖοι ἐσφράγισαν τὸν ἐκκλησιαστικὸν βίον μὲ τὴν ὁλοκληρωτικὴν προσφοράν των, οἱ ὁποῖοι οὐκ ἔκλιναν γόνυ τῷ Βάαλ, καὶ οὐ προσεκύνησαν αὐτῷ (πρβλ. Βασ. Γ΄ 19, 18).
Ἑνὸς τοιούτου ἀνθρώπου τὴν μνήμην τιμῶμεν σήμερον, τῆς ἀσκητρίας Σοφίας, τῆς ἀναδειχθείσης ἀξίας συνεχιστρίας εἰς τὰ ἀσκητικὰ παλαίσματα τῶν ἐν ἀσκήσει διαλαμψασῶν ἱερῶν γυναικῶν, τῆς ὁσίας Συγκλητικῆς, τῆς ὁσίας Μελάνης, τῆς ὁσίας Μαρίας τῆς Αἰγυπτίας, τῆς ἁγίας Θεοδώρας τῆς ἐν Θεσσαλονίκῃ καὶ πλήθους ἄλλων. Κατέδειξεν οὕτω καὶ αὕτη ὅτι τὸ ἀσθενέστερον τῆς γυναικείας φύσεως δὲν ἀποτελεῖ ἐμπόδιον διὰ τὴν ἀνδρείαν κατὰ Θεὸν διαγωγήν. Ἐδικαίωσεν ἐμπράκτως τοὺς λόγους τοῦ Ἀποστόλου Παύλου ὅτι ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ ἡμῶν δὲν ὑπάρχει «ἄρσεν καὶ θῆλυ» καὶ τοῦ Μεγάλου Βασιλείου ὅτι «στρατεύεται καὶ τὸ θῆλυ παρὰ Χριστῷ καὶ πολλαὶ γυναῖκες ἠρίστευσαν ἀνδρῶν οὐκ ἔλαττον. Εἰσὶ δὲ αἳ καὶ μειζόνως εὐδοκίμησαν». Τὰς βαθείας πνευματικάς της ἐμπειρίας, ὡς ἀναγινώσκομεν εἰς τὸν βίον της, ἔκρυπτεν ἡ παιδικὴ ἁπλότης αὐτῆς. Ὁ λόγος της ἦτο βιωματικός, πλήρης σοφίας καὶ χάριτος Θεοῦ, καὶ ἔγινε «πηγὴ ὕδατος ζῶντος καὶ ἁλλομένου εἰς ζωήν», διὰ νὰ ξεδιψάσῃ ἀμετρήτους ψυχάς. Ἤντλησε καὶ ἀντλεῖ χάριν ἐκ τῆς παρρησίας της πρὸς τὸν Χριστὸν καὶ τὴν Παναγίαν Μητέρα Αὐτοῦ, καὶ διὰ ταύτης πλῆθος θαυμάτων ἄχρι τῆς σήμερον ἐπιτελοῦνται.
Ἡ παρουσία τῆς Ἁγίας Σοφίας ἦτο καὶ εἶναι μία εὐλογία δι’ ὁλόκληρον τὴν Ἱερὰν Μητρόπολιν Καστορίας, ἀλλὰ καὶ τὰς πέριξ αὐτῆς περιοχάς. Διότι ἡ ἁγιότης τοῦ βίου της, ὡς λύχνος ἐπὶ τὴν λυχνίαν, λάμπει καὶ φωτίζει τὰς ἐσκοτισμένας ψυχὰς τῶν ἀνθρώπων. Ἡ ἁγία ἐμαρτύρει καθημερινῶς διὰ τὸν Χριστόν, «κοινωνοῦσα Αὐτῷ ὡς κοινωνεῖ νύμφη νυμφίῳ», «ὁ λύχνος αὐτῆς οὐκ ἀπεσβέννυτο ὅλην τὴν νύκτα» (Παροιμ. λα΄, 18). Ὑπέβαλλεν ἑαυτὴν εἰς τοὺς ἀσκητικοὺς ἄθλους, πόνους καὶ κόπους, εἰς νηστείας καὶ προσευχάς, ἀσκοῦσα ἀδιαλείπτως τὴν προσευχήν. Τὸ μαρτύριον τῆς συνειδήσεως αὐτῆς ἐκαυχᾶτο ἐν τῷ σταυρῷ τοῦ Χριστοῦ. Ὠδίνησε πολὺ ἡ μακαρία διὰ τὸν Θεὸν καὶ ἔτεκε πνεῦμα σωτηρίας. Καὶ νῦν, ἡ παρουσία της εἰς τὴν Μονήν, ὡς μανθάνομεν, εἶναι ζωντανή, ἀδιάλειπτος, παρηγορητική, θεραπευτική, ἰαματική, σωστική.
Συγχαίρομεν τὴν Ἀδελφότητά σας διὰ τὴν ἀγάπην καὶ τὴν τιμήν σας πρὸς τὴν ὁσίαν, διὰ τὴν ἁγιοφιλῆ πρωτοβουλίαν τῆς συλλογῆς τῶν θαυμαστῶν περιστατικῶν τοῦ βίου της, τῶν τοῦ ἐπιγείου βίου καὶ τῶν μετὰ τὴν ὁσιακὴν κοίμησίν της, ἀλλὰ καὶ διὰ τὴν πρωτοβουλίαν τῆς ἐκδόσεως τοῦ βίου της πρὸ μιᾶς δεκαετίας, καὶ εὐχόμεθα ἡ Ἁγία νὰ συμπαρίσταται πάντοτε εἰς τὰ βήματά σας ὡς βοηθὸς ἐν ἀνάγκαις, βακτηρία καὶ στήριγμα.
Ὁσιωτάτη Καθηγουμένη καὶ αἱ λοιπαὶ ἐνταῦθα ἐνασκούμεναι μοναχαί,
Ἔχουσαι πρῶτον τὴν χάριν καὶ εὐλογίαν τῆς Κυρίας Θεοτόκου, τῆς Ὁποίας τὰ Γενέθλια τιμᾷ ἡ Ἱερὰ Μονή σας, καὶ ἔπειτα τὴν πατρικὴν προστασίαν, στοργὴν καὶ φροντίδα τοῦ φιλομονάχου ποιμενάρχου σας, τοῦ ἐκλεκτοῦ ἀδελφοῦ καὶ συλλειτουργοῦ τῆς ἡμῶν Μετριότητος κυρίου Σεραφείμ, ἰδιαιτέρως δὲ τὰς προσευχάς, τὴν σκέπην καὶ τὴν εὐλογίαν τῆς οὐρανόφρονος ὁσίας Σοφίας, ἀγωνισθῆτε μὲ ὅλας τὰς δυνάμεις ὥστε νὰ φανῆτε ἄξιαι τῆς μεγίστης τιμῆς καὶ κλήσεως τοῦ Θεοῦ νὰ ἀκολουθήσητε τὴν ἰσάγγελον πολιτείαν τῶν Ὀρθοδόξων μοναζουσῶν. Ἀγωνισθῆτε ἵνα συμβασιλεύσητε καὶ ὑμεῖς «τῷ Χριστῷ εἰς τὴν Ἱερουσαλὴμ τὴν πόλιν Αὐτοῦ, εἰς τὴν ἐπουράνιον Ἐκκλησίαν, εἰς τὸν χορὸν τῶν ἀγγέλων», ἀσπαζόμεναι τὴν ἡσυχίαν καὶ προσέχουσαι μόνῃ τῇ νηστείᾳ καὶ τῇ προσευχῇ, ἐν τῷ τόπῳ τῆς ἀποταγῆς ὑμῶν προσκαρτεροῦσαι, μήτε ἐκκλησιαστικοῖς, μήτε βιωτικοῖς παρενοχλοῦσαι πράγμασιν ἢ ἐπικοινωνοῦσαι. Σπουδάσατε εἰς τὰ ἀσκητικὰ κατορθώματα τῆς Ἁγίας καὶ ἁμιλλᾶσθε τὴν διάπυρον θέρμην καὶ ὑπομονήν της. Οὕτω, μὲ ἄξονα τὴν ὑπακοὴν καὶ τὸ διακόνημα, τὸν κοινὸν λατρευτικὸν βίον καὶ τὴν συμμετοχὴν εἰς τὸ Ποτήριον τῆς Ζωῆς, τὴν παράτασιν τῆς κοινωνίας μετὰ τοῦ Θεοῦ κατὰ μόνας ἐν τοῖς κελλίοις καὶ τὴν γόνιμον μελέτην τῶν Πατέρων, θὰ καλλιεργῆσθε ἡμέρᾳ τῇ ἡμέρᾳ καὶ θὰ προκόπτετε εἰς τὴν ἐργασίαν τῶν ἀρετῶν, ἔχουσαι τὴν αἴσθησιν ὅτι ἀποτελεῖτε Σῶμα Χριστοῦ, τὸ ὁποῖον ἀπαιτεῖ συμπόρευσιν καὶ συνεργασίαν, ἀποδοχὴν καὶ σεβασμὸν τοῦ ἄλλου, ἀλλὰ καὶ προσφορὰν πρὸς τὸν πλησίον, εἰς τὸ πλαίσιον τῶν ὁρίων καὶ ὅρων τοῦ ὀρθοδόξου μοναχισμοῦ.
Εὐχαριστοῦντες θερμῶς διὰ τὴν τιμητικὴν ὑποδοχήν σας, ἁγία Καθηγουμένη, εὐχόμεθα ὁλοκαρδίως ἅπασαι αἱ ἐνταῦθα ἀσκούμεναι μοναχαὶ νὰ ἀναδεικνύησθε ἄξιαι κατὰ πάντα μιμήτριαι τῆς Ἁγίας εἰς τὸν θεῖον πόθον καὶ τὸν ζῆλον αὐτῆς, ὥστε καὶ ἐν ὑμῖν νὰ ἀναπαυθῇ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα, ὅπως εἰς τὴν μακαρίαν, ἀλλὰ καὶ δι’ ὑμῶν νὰ ἀναπαύωνται ὅσαι φιλομόναχοι ψυχαὶ ἢ κοπιῶντες καὶ πεφορτισμένοι ἀδελφοί μας ἐπισκέπτονται τὴν Ἱερὰν Μονήν σας.
Δὲν εἶναι περιττόν, διὰ μίαν εἰσέτι φοράν, νὰ εὐχαριστήσωμεν καὶ ἐνταῦθα τὸν Ἱερώτατον Μητροπολίτην Καστορίας κύριον Σεραφεὶμ μετὰ τῶν ἐκλεκτῶν συνεργατῶν του, κληρικῶν καὶ λαϊκῶν, διὰ τὸν βαρὺν κόπον ὀργανώσεως τῶν ἑορταστικῶν ἐκδηλώσεων, εὐχόμενοι αὐτοῖς τὴν δικαίαν μισθαποδοσίαν.
Ὀφείλομεν ὡσαύτως, Ὁσιωτάτη Καθηγουμένη, νὰ μνησθῶμεν εὐχητικῶς καὶ τῆς κοιμηθείσης προκατόχου ὑμῶν ἐν τῇ ἡγουμενικῇ διακονίᾳ μακαριστῆς Γεροντίσσης Ἀνυσίας, τῆς μοχθησάσης διὰ τὴν ἀνόρθωσιν τῆς Ἱερᾶς ταύτης Μονῆς καὶ τὴν ὀργάνωσιν τοῦ κοινοβιακοῦ βίου, μετὰ τὴν μετατροπὴν αὐτῆς εἰς γυναικείαν πρὸ 20ετίας, ἅμα δὲ καὶ διὰ τὴν ἀνάδειξιν τῆς τιμῆς τῆς ἁγίας Σοφίας, μετὰ τῆς ὁποίας εὐχόμεθα διαπύρως νὰ ἀγάλλεται ἐν τοῖς οὐρανοῖς.
Ὑψοῦμεν πατρικῶς καὶ δεητικῶς τὰς χεῖρας ἡμῶν καὶ εὐλογοῦμεν τὴν θεόλεκτον συνοδείαν τῆς Ἱερᾶς ταύτης Μονῆς, δεόμενοι νὰ ἔχετε μόνιμον τὴν παράκλησιν καὶ παραμυθίαν τῆς Θεοτόκου ἐπὶ τὴν εὐλογημένην ἀδελφότητά σας καὶ σταθερὰν τὴν βοήθειαν καὶ σκέπην τῶν εὐχῶν τῆς πιστῆς δούλης Αὐτῆς.