Ἱερώτατε Μητροπολῖτα Σερβίων καὶ Κοζάνης κύριε Παῦλε,
Ἱερώτατοι καὶ Θεοφιλέστατοι ἅγιοι ἀδελφοί,
Ἐντιμότατε Ἀντιπεριφερειάρχα Κοζάνης κύριε Ἰωάννη Σόκουτη καὶ λοιποὶ ἐκπρόσωποι τῶν Ἀρχῶν,
Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,

Δόξαν καὶ αἶνον ἀναπέμπομεν πρὸς τὸν Σωτῆρα ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, διότι κατὰ τὴν πρώτην ἐπίσκεψίν μας εἰς τὴν Ἱερὰν ταύτην Μητρόπολιν, καὶ μάλιστα εἰς τὴν ἔνδοξον κωμόπολίν σας, κατηξίωσεν ἡμᾶς τῆς εὐλογίας καὶ τῆς τιμῆς νὰ τελέσωμεν τὰ θυρανοίξια τοῦ ἱστορικοῦ τούτου Ναοῦ, τοῦ τιμωμένου εἰς τὴν Κοίμησιν τῆς Ὑπεραγίας Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου, καὶ περιφήμου διὰ τὸ γλυπτὸν εἰκονοστάσιον αὐτοῦ, μετὰ τὴν πρόσφατον ἀνακαίνισιν τοῦ οἰκοδομήματος καὶ συντήρησιν τῶν τοιχογραφιῶν του.

Ἐπὶ πλέον, ἐπισημαίνομεν ὅτι οὐδόλως θεωροῦμεν τυχαίαν τὴν συγκυρίαν ὅτι προερχόμενοι ἐκ τῆς πόλεως τῆς Ὑπερμάχου Στρατηγοῦ πανηγυρίζομεν μαζὶ σας τὴν ἀποκατάστασιν τοῦ παλαιοῦ τούτου Ναοῦ τοῦ φέροντος τὸ σεπτὸν Αὐτῆς ὄνομα. Οὕτω, κατὰ κάποιον τρόπον, σήμερον δὲν εἶναι εὐχερὲς νὰ διακρίνωμεν τοὺς οἰκοδεσπότας ἀπὸ τοὺς φιλοξενουμένους. Ἀλλὰ καὶ δι᾿ ἕνα περαιτέρω, βαθύτερον, λόγον δὲν αἰσθανόμεθα μεταξύ σας ὡς ξένος, ἔστω ἀγαπητός, παρ᾿ ὅτι διὰ πρώτην φορὰν σωματικῶς συναντώμεθα: Καὶ τοῦτο διότι εἴμεθα διαρκῶς ἡνωμένοι διὰ τῆς Θείας Λειτουργίας καὶ τῆς ἐν γένει μετοχῆς εἰς τὴν οἰκογένειαν τῶν τέκνων τοῦ Θεοῦ, τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας, ὅπως τὴν ὁμολογοῦμεν εἰς τὸ Σύμβολον τῆς Πίστεως.

Εἶναι δὲ ἀξιοσημείωτον τὸ ὅτι τὰ θυρανοίξια τοῦ παρόντος Ἱεροῦ Ναοῦ, δηλαδὴ ἡ παράδοσίς του πρὸς λειτουργικὴν καὶ πάλιν χρῆσιν εἰς τὸ πλήρωμα τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας, τελεῖται κατὰ τὴν ἡμέραν τῆς ἀνακομιδῆς τῶν λειψάνων τῶν ἐκ τῆς χορείας τῶν Ἁγίων ἰατρῶν Ἀναργύρων Κύρου καὶ Ἰωάννου, τῶν ὁποίων ἡ δρᾶσις ἐκφράζει κατὰ τρόπον ἁπτὸν τὴν προσφορὰν τῆς Ἐκκλησίας εἰς τὸν κόσμον. Διότι οἱ Ἅγιοι αὐτοὶ ἐδέχοντο κάθε πονεμένον, φροντίζοντες ταυτοχρόνως διὰ τὴν ἴασιν καὶ τῆς ψυχῆς τῶν ἀσθενούντων, διδάσκοντες καὶ καθοδηγοῦντες αὐτοὺς πρὸς μετάνοιαν.

Ὁμοίως ἡ Ἐκκλησία, ἡ ὁποία εἶναι τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ ἐν τῷ κόσμῳ καὶ τὸ ταμεῖον τῆς Θείας Χάριτος, ἔχει πάντοτε ἀνοικτὰς τὰς ἀγκάλας της διὰ τὸν πληγωμένον ἄνθρωπον, εἰς τὸν ὁποῖον παρέχει τὴν θεραπείαν, ἐξαλείφουσα διὰ τῶν ἁγίων μυστηρίων, πρῶτον τοῦ Βαπτίσματος καὶ ἐν συνεχείᾳ τῆς ἱερᾶς ἐξομολογήσεως, τοὺς σπίλους τῆς ἁμαρτίας, θωρακίζουσα αὐτὸν διὰ τῶν δωρεῶν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἐν τῷ μυστηρίῳ τοῦ Χρίσματος καὶ ἐνισχύουσα διηνεκῶς διὰ τῆς Θείας Μεταλήψεως τοὺς ἀγωνιζομένους. Ἐπὶ πλέον, ἡ Ἐκκλησία εὐλογεῖ καὶ ἁγιάζει κάθε πτυχὴν τοῦ ἀνθρωπίνου βίου διὰ τῶν τριῶν προαιρετικῶν μυστηρίων τῆς ἱερωσύνης, τοῦ εὐχελαίου καὶ τοῦ γάμου, ἀλλὰ καὶ δι᾿ ἄλλων ἀκολουθιῶν, ὡς ἡ τοῦ ἁγιασμοῦ, συμπεριλαμβάνουσα εἰς τὴν φιλόστοργον μέριμνάν της καὶ τὰς ψυχὰς τῶν κεκοιμημένων, διὰ τοὺς ὁποίους τελοῦνται ἡ νεκρώσιμος ἀκολουθία καὶ τὰ μνημόσυνα.

Πέραν ὅμως τῆς πνευματικῆς θεραπείας καὶ φροντίδος, ἡ Ἐκκλησία ἀπὸ τῆς ἱδρύσεώς της ἐπέδειξεν ἔμπρακτον ἐνδιαφέρον καὶ διὰ τὴν ὑλικὴν πλευρὰν τῆς ἀνθρωπίνης προσωπικότητος, παρέχουσα καὶ εἰς τὸν τομέα αὐτὸν τὴν συμπαράστασίν της. Οὕτω, κατ᾿ ἀρχὴν ὑπῆρχον τὰ κοινὰ δεῖπνα, αἱ λεγόμεναι ἀγάπαι, κατὰ τὰς ὁποίας ὅλον τὸ πλήρωμα τῆς κοινότητος ἀπελάμβανεν ἐξ ἴσου τὰ ὑλικὰ ἀγαθά, ἀργότερον δὲ ἡ Ἐκκλησία ἀνέλαβε τὴν ἀνακούφισιν τῶν ἀναξιοπαθούντων, πτωχῶν, ὀρφανῶν, ἀσθενῶν καὶ ξένων, μὴ ὑπαρχούσης τότε κρατικῆς προνοίας. Ἀλλὰ καὶ ἀφ᾿ ὅτου ἐδημιουργήθησαν ἀνάλογα κρατικὰ ἱδρύματα, ἡ Ἐκκλησία ἐσυνέχισε τὴν προσφορὰν αὐτῆς εἰς τὸν τομέα τοῦτον τῆς εὐποιΐας, διότι ἡ ἀγάπη της εὑρίσκει πάντοτε τρόπους νὰ ἐκφρασθῇ.

Ἡ φιλανθρωπία τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πρέπει νὰ ὑπογραμμίσωμεν ὅτι δὲν συνίσταται οὔτε εἰς «καλάς» λεγομένας πράξεις ἀξιομισθίας οὔτε εἰς ἐκτόνωσιν ἀκτιβιστικῶν τάσεων, ἀλλ᾿ εἶναι ὑπερεκχείλισις ἀγάπης, καθ᾿ ὁμοίωσιν τῆς Θείας ἀγάπης καὶ εὐσπλαγχνίας, ἡ ὁποία ἀφ᾿ ἑνὸς μὲν ἐπιθυμεῖ νὰ καταστήσῃ καὶ ἄλλους μετόχους τοῦ ἀγαθοῦ τὸ ὁποῖον διαθέτει, ἀφ᾿ ἑτέρου δὲ ἀδυνατεῖ νὰ ἀνεχθῇ τὸν πόνον τοῦ συνανθρώπου καὶ σπεύδει εἰς καταπράϋνσίν του.

Ὁ χῶρος δὲ περὶ τὸν ὁποῖον περιστρέφεται ἡ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ὁ Ἱερὸς Ναός, ὁ ὁποῖος ἕνεκα τούτου ἔλαβε καὶ τὴν ὀνομασίαν «ἐκκλησία». Εἰς αὐτὸν καλεῖ καὶ συγκεντρώνει ὁ Οὐράνιος Πατὴρ τὴν μεγάλην οἰκογένειάν Του, πάντας τοὺς πιστούς, ζῶντας καὶ κεκοιμημένους, ἀγωνιζομένους καὶ θριαμβεύοντας εἰς τὸν οὐρανὸν Ἁγίους καὶ δικαίους∙ εἰς αὐτὸν τελοῦνται τὰ ἱερὰ μυστήρια καὶ τὸ σύνολον σχεδὸν τῶν ἀκολουθιῶν∙ εἰς αὐτὸν κηρύττεται ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ καὶ διὰ ὁμιλιῶν, ἀπὸ τοῦ ἄμβωνος, ἀλλὰ καὶ σιωπηρῶς, διὰ μόνης τῆς ἀρχιτεκτονικῆς καὶ τῆς ἁγιογραφίας, ἡ ὁποία προσφυῶς ἐχαρακτηρίσθη καὶ ὡς τὸ βιβλίον τῶν ἀγραμμάτων, διότι καὶ ὁ μὴ γνωρίζων ἀνάγνωσιν, βλέπων τὰς εἰκόνας, διδάσκεται περὶ τοῦ βίου τοῦ Θεανθρώπου, τῆς Ὑπεραγίας Μητρός Του καὶ τῶν Ἁγίων. Τὰ πάντα ἐντὸς τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ μᾶς ἀνάγουν εἰς τὸν οὐρανόν, εἰς τὸν προορισμόν μας.

Ὡς ἐκ τῶν λεχθέντων, ἀνωτέρω, εὐκόλως ἀντιλαμβάνεται καθεὶς τὴν σημασίαν τὴν ὁποίαν ἔχει ἡ ἀνέγερσις ἑνὸς Ἱεροῦ Ναοῦ καὶ ἡ διατήρησις τῆς εὐπρεπείας καὶ λειτουργικότητος αὐτοῦ, καὶ ἀκολούθως πόσην εὐγνωμοσύνην ὀφείλομεν εἰς τὰ πρόσωπα τὰ ὁποῖα καθ᾿ οἱονδήποτε τρόπον συμβάλλουν εἰς ἓν τόσον θεάρεστον ἔργον. Ὅταν μάλιστα, ὅπως εἰς τὴν περίπτωσίν μας, πρόκειται διὰ Ἱερὸν Ναὸν ὁ ὁποῖος εἶναι ταυτοχρόνως καὶ ἀξιόλογον μνημεῖον τῆς εὐσεβείας τοῦ Γένους, τὸ ὁποῖον ἐξυπηρετεῖ τὸν ἁγιασμὸν τῶν Χριστιανῶν καὶ μαρτυρεῖ περὶ τῆς συνεχείας τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς καὶ παραδόσεως τοῦ τόπου ἐπὶ δύο καὶ πλέον αἰῶνας, ἡ τελετὴ τῶν θυρανοιξίων προσλαμβάνει κυριολεκτικῶς τὸν χαρακτῆρα πανηγύρεως, εἰς τὴν ὁποίαν «τὰ ἄνω τοῖς κάτω συνεορτάζει» (εὐχὴ Μεγάλου Ἁγιασμοῦ, συγγραφεῖσα ὑπὸ Σωφρονίου Πατριάρχου Ἱεροσολύμων), οὐρανὸς καὶ γῆ συνευφραίνονται.

Ἀγαπητοὶ  ἀδελφοὶ καὶ τέκνα ἀγαπητὰ καὶ περιπόθητα,

Ἤλθομεν εἰς τὴν πόλιν σας, ὡς πατὴρ πρὸς τὰ τέκνα αὐτοῦ. Ἡ ἀθρόα προσέλευσίς σας εἰς ὑποδοχὴν τῆς ἡμετέρας Μετριότητος, τοῦ Πατριάρχου σας, ἐπιβεβαιώνει τὸ αἴσθημα ἡμῶν αὐτό, καθ’ ὅτι βλέπομεν εἰς τὰ πρόσωπά σας τὴν χαρὰν ἐκείνην τὴν ὁποίαν αἰσθάνεται ὁ ἄνθρωπος ὅταν συναντᾷ οἰκεῖα πρόσωπά του, διότι καὶ σεῖς ἤλθετε εἰς ὑποδοχὴν καὶ ὑπάντησιν τοῦ πνευματικοῦ σας πατρός, τοῦ Πατριάρχου σας. Τὸ συναίσθημα τοῦτο θάλπει, τέρπει καὶ ἐνισχύει τὴν καρδίαν μας εἰς τὸν ἀγῶνα μας καὶ τὴν ἀγωνίαν μας ὑπὲρ τῆς Ἐκκλησίας, διότι αἰσθανόμεθα τὴν ἀνάγκην τὴν ὁποίαν ἔχει ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος νὰ εὑρίσκεται ἐντὸς τῆς Ἐκκλησίας καὶ νὰ δέχεται ἐντὸς αὐτῆς τὴν εὐλογίαν καὶ τὴν χάριν τοῦ Θεοῦ. Ἡ διαπίστωσις αὕτη μᾶς συγκινεῖ ἰδιαιτέρως καὶ μᾶς παροτρύνει εἰς μεγαλυτέρους ἀγῶνας. Παρὰ τὰς δυσκολίας, παρὰ τὰς ἀντιτασσομένας πρὸς τὴν Ἐκκλησίαν ἰδεολογίας, παρὰ τὴν ἐκκοσμίκευσιν καὶ τὴν προσπάθειαν ἐπικρατήσεως ὑλόφρονος πνεύματος, μετὰ χαρᾶς διαπιστοῦμεν τὴν σταθερότητα τοῦ λαοῦ μας εἰς τὰς ἀρχάς, τὰς παραδόσεις, κυρίως δὲ εἰς τὴν πατρῴαν πίστιν καὶ εὐσέβειαν. Μείνατε, τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά, πλησίον τῆς Ἐκκλησίας. Γεμίσατε τοὺς χειροποιήτους Ναοὺς τοῦ Θεοῦ διὰ νὰ λάβητε ἐντὸς αὐτῶν τὴν χάριν καὶ τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ, διὰ νὰ λάβητε δύναμιν πρὸς ὑπέρβασιν τῶν κρίσεων, ἐνίσχυσιν διὰ τὴν ἀντιμετώπισιν τῶν δυσκολιῶν, παραμυθίαν πρὸς διασκέδασιν τῶν θλίψεων καὶ ἀποτυχιῶν, ἀλλὰ καὶ ἐλπίδα διὰ τὴν ἐπὶ τὰ πρόσω πορείαν. Ἂς συνεχίσῃ ὁ ἀνακαινισθεὶς οὗτος Ναὸς νὰ ἀποτελῇ καὶ εἰς τὸ μέλλον, ὡς ἀπετέλει καὶ εἰς τὸ παρελθόν, ἐπὶ δύο αἰῶνας, κέντρον τῆς ζωῆς τοῦ Βελβενδοῦ καὶ νὰ εἶσθε σίγουροι ὅτι ἐντὸς αὐτοῦ θὰ εὕρητε τὸν Θεόν, καί “εἰ ὁ Θεὸς μεθ’ ἡμῶν οὐδεὶς καθ’ ἡμῶν”.

Εὐχόμεθα, ὁ παρὼν Ἱερὸς Ναός, ὁ ἀφιερωμένος εἰς τὴν ἔνδοξον Κοίμησιν τῆς Ὑπερευλογημένης Θεοτόκου, ἀνακαινισμένος καὶ συντηρημένος χάρις εἰς τὴν μέριμναν τοῦ Ἱερατικῶς Προϊσταμένου καὶ τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ συμβουλίου του, ἀλλὰ καὶ χάρις εἰς τὸ ἐνδιαφέρον τοῦ Ποιμενάρχου τῆς Ἱερᾶς ταύτης Μητροπόλεως κυρίου Παύλου, ἐπὶ πολλὰς εἰσέτι δεκαετίας καὶ αἰῶνας νὰ ἀποτελῇ τὴν μικρογραφίαν τῆς Θείας Κιβωτοῦ, τῆς Ἁγίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας, καὶ τὸν γαλήνιον λιμένα, εἰς τὸν ὁποῖον οἱ κεκοπιακότες ὁδοιπόροι τοῦ βίου θὰ εὑρίσκουν τὴν ἀνάπαυσιν καὶ τὴν σωτηρίαν των.

Συγχαίρομεν τὸ Ποιμενάρχην σας, συγχαίρομεν τοὺς ἱερεῖς καὶ τὸ Ἐκκλησιαστικὸν Συμβούλιον, συγχαίρομεν τοὺς τοπικοὺς ἄρχοντας καὶ ὅλους ἐσᾶς διὰ τὴν διάσωσιν καὶ ἀποκατάστασιν τοῦ Ναοῦ τούτου τῆς δόξης Κυρίου, καὶ ὑψοῦντες τὰς Πατριαρχικὰς ἡμῶν χεῖρας πρὸς Θεὸν δεόμεθα καὶ παρακαλοῦμεν: “ἁγίασον, Κύριε, τοὺς ἀγαπῶντας τὴν εὐπρέπειαν τοῦ Οἴκου Σου”.

Προτοῦ κατακλείσωμεν, Ἱερώτατοι ἀδελφοὶ καὶ τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά, ἐπιτρέψατε ἡμῖν ὅπως στρέψωμεν τὸν λόγον μας εἰς ἕν ἐκλεκτὸν τέκνον τῆς κωμοπόλεώς σας, ἀκριβέστερον τοῦ γειτονικοῦ καταφυγίου, τὸν Ἱερώτατον Μητροπολίτην Περγάμου καὶ λίαν ἀγαπητὸν ἀδελφὸν καὶ πολύτιμον συνεργὸν ἐν Κυρίῳ κύριον Ἰωάννην Ζηζιούλαν, ὁ ὁποῖος ἀποτελεῖ μέλος τῆς τιμίας ἡμῶν συνοδείας, ὁ ὁποῖος ἀνήκει ἀπὸ τὸ 1986, ἤδη ἐπὶ εἰκοσιπενταετίαν ὅλην, εἰς τὴν χορείαν τῶν Ἱεραρχῶν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου, τὸν ὁποῖον διακονεῖ εὐόρκως, ἐκκλησιοπρεπῶς καὶ ἀποτελεσματικῶς. Πολύγονος καὶ καλλίγονος ἡ Μακεδονικὴ γῆ ἀνέδειξε πλειάδα ἀνδρῶν διακριθέντων διὰ τὴν προσφορὰν εἰς τὸ Γένος καὶ τὴν Ἐκκλησίαν. Εἷς ἐξ αὐτῶν ὁ Μητροπολίτης Περγάμου Ἰωάννης Ζηζιούλας. Ὡς ἐγράφομεν εἰς μήνυμά μας ἀπευθυνόμενον εἰς πρός τιμήν αὐτοῦ ὀργανωθὲν συνέδριον ἐν τῇ Ἀκαδημίᾳ Θεολογικῶν Σπουδῶν τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Δημητριάδος καὶ Ἁλμυροῦ τὸν παρελθόντα Ὀκτώβριον, ὁ Μητροπολίτης Περγάμου “ἀποτελεῖ τὸν στιβαρὸν θεολογικὸν βραχίονα τῆς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Μεγάλης Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία ἐνεπιστεύθη εἰς τὸν ἀγλαὸν ἐπίσκοπον καὶ θεολόγον της τὸν χειρισμὸν καὶ τὴν διεκπεραίωσιν ὑψίστης σημασίας ἐκκλησιαστικῶν ὑποθέσεων εἰς ὅλον τὸ πλέγμα τῶν εὐθυνῶν καὶ τῶν δράσεών της, ἀνέθεσεν εἰς αὐτὸν δυσκόλους ἀποστολάς, προεδρείας καὶ διαπραγματεύσεις. […] Ὁ Ἱερώτατος Μητροπολίτης Περγάμου Ἰωάννης ἀναγνωρίζεται ὡς ὁ ἐπιτελέσας ἕνα πραγματικὸν πνευματικὸν ἄθλον κορυφαῖος ὀρθόδοξος θεολόγος, ὁ ὁποῖος ἐχάρισεν οὐχὶ μόνον εἰς τὴν Ὀρθοδοξίαν ἀλλὰ εἰς σύμπαντα τὸν χριστιανικὸν κόσμον μίαν ἐντυπωσιακὴν θεολογικὴν σύνθεσιν, ἐπὶ τῆς βάσεως τῆς εὐχαριστιακῆς ἐκκλησιολογίας. Τὸ γεγονὸς ὅτι ὁ εἰκοστὸς αἰὼν ἐχαρακτηρίσθη ὡς «ὁ αἰὼν τῆς Ἐκκλησιολογίας» ὀφείλεται μεγάλως εἰς τὴν συμβολήν του”.

Συγχαίρομεν τὸν εὐλογημένον τοῦτον τόπον διότι ἀνέδειξε καὶ ἀναδεικνύει προσωπικότητας χρησίμους διὰ τὸ εὐσεβὲς ἡμῶν Γένος, ἰδίᾳ εἰς τὰς δυσκόλους ταύτας περιστάσεις, ὡς ὁ ἐπιφανὴς Ἱεράρχης καὶ κατηξιωμένος θεολόγος ἅγιος Περγάμου.

Ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ καὶ τὸ ἄπειρον Αὐτοῦ ἔλεος εἴησαν μετὰ πάντων ὑμῶν πάσας τὰς ἡμέρας τῆς ζωῆς σας, εὐλαβεῖς καὶ εὐσεβεῖς κάτοικοι τοῦ Βελβενδοῦ.