Ἱερώτατε καὶ προσφιλέστατε Ἀδελφέ, ἅγιε Δέρκων κύριε Ἀπόστολε,
Ἱερώτατοι λοιποὶ Ἀδελφοὶ Ἀρχιερεῖς,
Ἐξοχώτατε κ. Πρέσβυ τῆς Ἑλλάδος,
Ἐντιμολογιώτατοι Ἄρχοντες τοῦ Θρόνου,
Προσφιλὲς χριστεπώνυμον πλήρωμα τῆς Θεοσώστου Μητροπόλεως Δέρκων,
Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά!
Μέσα εἰς ἑορταστικὴν καὶ χαρμόσυνον διὰ τὴν Ὁμογένειαν ἀτμόσφαιραν, ἐνθρονίζομεν σήμερον εἰς τὸν ἱστορικὸν θρόνον τῆς Θεοσώστου γεροντικῆς ταύτης Μητροπόλεως, τὸν πρότριτα ὑπὸ τῆς Ἁγίας καὶ Ἱερᾶς Συνόδου ὁμοφώνως καὶ ἐπαξίως ἐκλεγέντα Ἱερώτατον Μητροπολίτην Δέρκων, ὑπέρτιμον καὶ ἔξαρχον Βοσπόρου Θρακικοῦ καὶ Κυανέων κ. Ἀπόστολον, τὸν ἀπὸ Μοσχονησίων καὶ ἀπὸ Καθηγουμένων τῆς κατὰ Χάλκην Ἱερᾶς Πατριαρχικῆς καὶ Σταυροπηγιακῆς Μονῆς τῆς Ἁγίας Τριάδος.
Αἶνον καὶ δοξολογίαν ἀναπέμπομεν πρὸς τὸν ἐν Τριάδι Θεόν, ὁ Ὁποῖος οὕτως ᾠκονόμησε τὰ πράγματα, μετὰ τὴν κανονικὴν ἀπὸ τοῦ θρόνου τῶν Δέρκων παραίτησιν τοῦ Ἱερωτάτου Ἀδελφοῦ κ. Κωνσταντίνου, Μητροπολίτου πλέον τῆς περικλεοῦς Μητροπόλεως Νικαίας, τοῦ πολλὰ προσενεγκόντος εἰς τὴν Ἱ. Μητρόπολιν ταύτην ἐπὶ τριάκοντα καὶ πέντε ἔτη, ἐν φόβῳ Θεοῦ, στοργῇ πρὸς τὸ ποίμνιόν του, φιλεργίᾳ, ἐκκλησιαστικῷ φρονήματι, ὑπευθυνότητι καὶ εὐλογημένῃ καρποφορίᾳ. Ἡ οὑτωσὶ κενωθεῖσα Μητρόπολις Δέρκων δὲν παρέμεινεν ἀπροστάτευτος, ἀλλὰ θείᾳ συνάρσει καὶ χάριτι καὶ εὐδοκίᾳ εὗρεν αὐθημερὸν τὸν νέον αὐτῆς Ποιμενάρχην καὶ Ἐπίσκοπον εἰς τὸ πρόσωπον τοῦ σήμερον ἐν ὥραις αἰσίαις καὶ ἐπ’ ἐλπίσι χρησταῖς ἐνθρονιζομένου Μητροπολίτου κ. Ἀποστόλου.
Μετὰ τὰ γνωστὰ τραγικὰ διὰ τὴν ἐν Τουρκίᾳ Ὁμογένειαν γεγονότα τοῦ Κ΄ αἰῶνος καὶ τὴν ἀναγκαστικὴν ἐντεῦθεν μετακίνησιν τῶν πλείστων Λυχνιῶν τῆς Ἐκκλησίας, τρεῖς μόνον Μητροπόλεις τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου ἀπέμειναν ἐντὸς τῶν ὁρίων τοῦ κράτους: ἡ τῆς Χαλκηδόνος, ἡ τῶν Δέρκων καὶ ἡ τῆς Ἴμβρου εἰς τὴν ὁποίαν προσετέθη καὶ ἡ Τένεδος. Ὀλίγον κατόπιν ἐδημιουργήθη διὰ μιτώσεως καὶ ἡ τῶν Πριγκηποννήσων, ἀπαρτισθείσης οὕτω τετράδος Μητροπόλεων μετὰ ποιμνίου ἐν Τουρκίᾳ. Εὔλογον εἶναι τὰς Μητροπόλεις αὐτὰς ἡ Μήτηρ Ἐκκλησία νὰ τὰς ἐμπιστεύεται εἰς διακεκριμένας προσωπικότητας χαρακτηριζομένας ἀπὸ ἀφθονίαν δυνάμεων, ἀπὸ πολλὴν ἀφοσίωσιν εἴς τε τὸν Θρόνον καὶ εἰς τὸ ποιμαντικὸν καθῆκον καὶ ἀπὸ πολλὰ τάλαντα, φυσικά τε καὶ ἐπίκτητα, χωρὶς τοῦτο νὰ ἀπομειώνῃ τὸ παράπαν τὴν πρὸς τὰ λοιπὰ ἐκλεκτὰ μέλη τῆς ἐνταῦθα σεβασμίας Ἱεραρχίας ἐκτίμησιν καὶ ἀγάπην τῆς Ἐκκλησίας. Ἐκ τῶν ἀρίστων, ὅπως εἶναι ἅπαντες οἱ ἐν τῇ Πόλει ἀδελφοὶ Ἱεράρχαι, ἐπιλέγονται ἀριστεῖς, ἐκ τῶν ἰσχυρῶν δυνατοί, ἐκ τῶν ἐπιφανῶν ἐπιφανεῖς, ἐκ τῶν φιλοπόνων ἀκάματοι καὶ ἐκ τῶν ἀξίων ἄξιοι!
Ὁ Ἱερώτατος νέος ἅγιος Δέρκων εὐόρκως «ἐδούλευσεν εἰς τὸ Εὐαγγέλιον» ἀπὸ πρωΐμου ἤδη νεότητος, χειροτονηθεὶς Διάκονος εἰς ἡλικίαν εἰκοσιενὸς μόλις ἐτῶν. Ἐτίμησε, λίαν εὐδοκίμως καὶ μεθ’ ὑποδειγματικῆς ἀφοσιώσεως καὶ φιλοπονίας ἐργασθείς, τὰς θέσεις τοῦ Πατριαρχικοῦ Διακόνου, τοῦ Γραμματέως τοῦ Α΄ Πατριαρχικοῦ Γραφείου, τοῦ Κωδικογράφου τῆς Ἁγίας καὶ Ἱερᾶς Συνόδου καὶ τοῦ Ὑπογραμματέως αὐτῆς, ὁπόθεν καὶ ἐκλήθη νὰ ἐπωμισθῇ τὸν εὐαγγελικὸν ζυγὸν τῆς Ἀρχιερωσύνης. Ἐκλεγεὶς καὶ χειροτονηθεὶς τιτουλάριος Μητροπολίτης Ἀγαθονικείας πρὸ δεκαεξαετίας, διωρίσθη εὐθὺς μετ’ ὀλίγον Ἡγούμενος τῆς Ἱερᾶς Πατριαρχικῆς καὶ Σταυροπηγιακῆς Μονῆς τῆς Ἁγίας Τριάδος Χάλκης, ἐργασθεὶς καὶ ἐνταῦθα φιλοτίμως, εὐσχημόνως, ἐπιμελῶς καὶ θεοφιλῶς, μὴ φεισθεὶς κόπων καὶ θυσιῶν διὰ νὰ συντηρήσῃ ἀξιοπρεπῶς τὸ μέγα σέβασμα καὶ νὰ κρατήσῃ ἄσβεστον τὴν κανδήλαν τῆς ἐν ὕπνῳ, δυστυχῶς, εἰσέτι εὑρισκομένης παρὰ πᾶσαν ἔννοιαν λογικῆς καὶ δικαίου γεραρᾶς Θεολογικῆς ἡμῶν Σχολῆς. Παραλλήλως, εἰργάσθη τιμίως καὶ ἐπιτυχῶς διὰ τὴν τακτοποίησιν τῶν οἰκονομικῶν τῆς Ἐκκλησίας, πανταχοῦ ἀποδείξας ἑαυτὸν πιστὸν καὶ φρόνιμον οἰκονόμον ποικίλης χάριτος. Ἐν ἀκμῇ ὅθεν ἡλικίας καὶ δυνάμεως ἤκουσε τὸν λόγον τοῦ Κυρίου: «Εὖ, δοῦλε ἀγαθὲ καὶ πιστέ, ἐπὶ ὀλίγα ἦς πιστός, ἐπὶ πολλῶν σε καταστήσω» (Ματθ. 25: 23) καὶ οὕτω σήμερον εἰσέρχεται εἰς τὴν κατὰ Δέρκους χαρὰν τοῦ Κυρίου, ἕτοιμος νὰ δουλεύσῃ καὶ ἐν τοῖς ἐφεξῆς εἰς τὸ Εὐαγγέλιον ἀπὸ τῆς νέας ταύτης ὑψηλοτέρας σκοπιᾶς ἐν ἀφοσιώσει πρὸς τὸν Χριστόν, τὸ ποίμνιόν του καὶ τὴν ποτνίαν Μητέρα Ἐκκλησίαν.
Θὰ ἠθέλομεν, Ἱερώτατε, νὰ σε ἐνθρονίζαμεν εἰς τὸν Ἅγιον Γεώργιον, τὴν ἱστορικὴν καθέδραν τῆς Μητροπόλεώς σου. Ὅμως, ἀπὸ πεντήκοντα καὶ τριῶν ἤδη ἐτῶν, ὁ Μητροπολιτικός σου ἐκεῖνος ναὸς δὲν ὑπάρχει. Θὰ ἠθέλαμεν νὰ σε ἐγκαταστήσωμεν εἰς τὸ παρ’ ἐκεῖνον Ἐπισκοπεῖον σου. Ὅμως οὔτε καὶ ἐκεῖνο ὑπάρχει πλέον! Θύελλα τυφωνικὴ ἐξηφάνισεν ἀμφότερα, πρὸς ἀπαραμύθητον λύπην καὶ τῶν προκατόχων σου καὶ πάντων ἡμῶν. Σὲ ἐνθρονίζομεν, λοιπόν, εἰς τὸν περίπυστον τοῦτον ναὸν τῆς Ἁγίας Ὁσιοπαρθενομάρτυρος Παρασκευῆς, ὁ ὁποῖος κατ’ἀνάγκην ἀνέλαβε τὸν ρόλον Μητροπολιτικοῦ ναοῦ, καὶ τὸν ὁποῖον ὁ πολύμουσος προκάτοχός σου Ἱερώτατος Μητροπολίτης Νικαίας κ. Κωνσταντῖνος προσφάτως ἀνεστήλωσε καὶ ἀνεκαίνισε ριζικῶς καὶ ἀποκατέστησεν εἰς εἶδος καὶ κάλλος, καὶ τὰ Θυρανοίξια αὐτοῦ ἐπισήμως ἐν πληθούσῃ ἐκκλησίᾳ ἐτελέσαμεν τὴν 21ην παρελθόντος Μαΐου. Σὲ ἐνθρονίζομεν μὲ τὰς εὐχὰς καὶ τὰς εὐλογίας τῶν ἐν Ἁγίοις προκατόχων σου Γρηγορίου τοῦ ἐκ τῶν Πατέρων τῆς Ἁγίας Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου καὶ τοῦ συνωνύμου του Ἱερομάρτυρος Γρηγορίου, τὸ τίμιον αἷμα τοῦ ὁποίου ἡγίασε μετὰ ἀπὸ αἰῶνας τὴν γῆν τῶν Θεραπείων. Μὲ τὰς εὐχὰς καὶ εὐλογίας τῶν ἀοιδίμων Πατριαρχῶν Σαμουὴλ τοῦ Χαντζαρῆ, Γερασίμου τοῦ Γ΄, Γερμανοῦ τοῦ Δ΄, τοῦ καὶ ἱδρυτοῦ τῆς Ἱερᾶς Θεολογικῆς Σχολῆς τῆς Χάλκης, Ἰωακεὶμ τοῦ Δ΄, Κωνσταντίνου τοῦ ΣΤ΄ καὶ Φωτίου τοῦ Β΄, οἱ ὁποῖοι ἐκλέϊσαν τὸν Μητροπολιτικὸν θρόνον τῶν Δέρκων πρὶν ἀνυψωθοῦν εἰς τὸν Ἀποστολικὸν καὶ Οἰκουμενικὸν θρόνον τῆς Κωνσταντινουπόλεως. Μὲ τὰς εὐχὰς καὶ εὐλογίας τῶν ἀμεσωτέρων προκατόχων σου Ἰακώβου καὶ Κωνσταντίνου, ὁ ὁποῖος καὶ σωματικῶς εὑρισκόμενος ἐν μέσῳ ἡμῶν συμπροσεύχεται, συγχαίρει, συναγάλλεται καὶ συνευδοκεῖ. Σὲ ἐνθρονίζομεν ποιμένα μικροῦ ἀριθμοῦ Κοινοτήτων, τῶν ἱστορικῶν Κοινοτήτων Θεραπείων, τῆς ὁποίας καὶ ὁ σημερινὸς Πατριάρχης τυγχάνει «ἐνορίτης», Βαθυρρύακος, Μακροχωρίου, Νέας Συνοικίας ( Γενῆ Μαχαλλέ) καὶ Ἁγίου Στεφάνου. Αἱ πολλαὶ καὶ μεγάλαι Κοινότητες, καὶ αὐτὴ τῶν ἱστορικῶν Δέρκων – τῆς κατὰ τὸν Στράβωνα Φινεπόλεως, δὲν ὑφίστανται πλέον παρ’ ἡμῖν. Τὰ πλήθη τοῦ ποιμνίου δὲν εὑρίσκονται πλέον ἐνταῦθα. Μικρὸς ὁ ἀγρός, μικρὸν καὶ τὸ ποίμνιον! Ὅμως δὲν χρειάζεται κἄν νὰ σοῦ ὑπομνησθῇ ὁ λόγος τοῦ Κυρίου: «Μὴ φοβοῦ τὸ μικρὸν ποίμνιον, ὅτι εὐδόκησεν ὁ Πατὴρ ὑμῶν δοῦναι ὑμῖν τὴν Βασιλείαν» (Λουκ. 12: 32). Ἐν σμικρῷ καλεῖσαι νὰ εἶσαι μέγας! Καὶ ὡς Δέρκων, νὰ δέρκῃς! Δηλαδὴ νὰ βλέπῃς, νὰ παρατηρῇς μετὰ προσοχῆς, ὀξυδερκῶς, τὰ συμβαίνοντα εἰς τὴν ποίμνην σου, εἰς τὴν κοινωνίαν, εἰς τὴν Μητέρα Ἐκκλησίαν, εἰς τὸ πολύπαθον εὐσεβὲς ἡμῶν Γένος! Νὰ ἐπισκοπῇς ἀγρύπνως ἀπὸ τῆς νέας θείας φυλακῆς, ὅπου ὑψώθης, νὰ καθορᾷς τὰ σημεῖα τῶν καιρῶν καὶ νὰ ἔχῃς τὸ οὖς τεταμένον, εὐήκοον, νὰ ἀκούῃς «τί τὸ Πνεῦμα λέγει ταῖς ἐκκλησίαις» (Ἀποκ. 2: 7). Ἤδη προσφωνεῖσαι Γέρων, μολονότι ἀκόμη δὲν ἔφθασες κἄν τὸ ἑξηκοστὸν ἔτος τῆς ἡλικίας. Ἡ προσφώνησις αὕτη νὰ σοῦ θυμίζῃ ὅτι χρεωστεῖς νὰ εἶσαι πολιὸς τὴν σύνεσιν, τὴν σωφροσύνην καὶ τὴν σοφίαν. Φιλοκαλικὸς τὸν τρόπον τῆς εὐαγγελικῆς βιοτῆς, ὡς οἱ παλαιοὶ ἐκεῖνοι Ἀββᾶδες, τῆς ἐνθέου σοφίας καὶ ἱερᾶς πείρας τῶν ὁποίων τὸ ἀπόσταγμα μελετῶμεν εἰς τὰ Γεροντικὰ καὶ τοὺς Εὐεργετινούς. Ἀλλὰ καὶ ταυτοχρόνως νέος ἄλκιμος καὶ σύγχρονος τὴν ἀντίληψιν, διὰ νὰ δύνασαι νὰ συμπορεύεσαι μὲ τὴν ἐποχήν σου καὶ τὰ τέκνα τοῦ ΚΑ΄ αἰῶνος. Σὲ συνοδεύει ἡ ἀγάπη καὶ ἡ προσευχὴ πάντων ἡμῶν. Ἡ στοργὴ καὶ ἡ εὐχὴ καὶ ἡ εὐλογία τοῦ Πατριάρχου σου. Ἡ εὐπείθεια καὶ ὁ σεβασμὸς τοῦ εὐαγοῦς κλήρου σου, τῶν κοινοτικῶν ἀρχόντων καὶ πάντων τῶν πιστῶν τέκνων τῆς Μητροπόλεώς σου. Καί, ἀκόμη, ἡ ἀγάπη καὶ ἡ ἐκτίμησις ὁλοκλήρου τῆς ἐν τῇ Πόλει προσφιλοῦς Ὁμογενείας, ἡ ὁποία γνωρίζει νὰ συμμετέχῃ ἑκάστοτε εἰς ὅλα τὰ χαρμόσυνα γεγονότα τῆς ζωῆς τῆς Μητρὸς Ἐκκλησίας. Ἔντεινε, Ἀδελφὲ πολυφίλητε, καὶ κατευοδοῦ καὶ διαποίμαινε ἐπὶ πολλὰ καὶ ἅγια ἔτη τὴν λαχοῦσάν σοι ἱερὰν ἐκλογάδα εὐόρκως, θυσιαστικῶς καὶ ἐν φόβῳ Θεοῦ, ὡς λόγον ἀποδώσων τῷ Ἀρχιποίμενι Χριστῷ. Ἄξιος!