Δώδεκα σχεδόν αἰῶνας τώρα ἡ Ὀρθοδοξία ἑορτάζει κατ᾿ ἔτος τά ὀνομαστήριά της τήν Α’ Κυριακήν τῶν Νηστειῶν καί ἐνθυμεῖται τάς νίκας τάς ὁποίας χάριτι Θεοῦ κατήγαγε κατά τῶν ἐξωτερικῶν ἐχθρῶν της, τῶν διωκτῶν τοῦ Χριστοῦ, καί κατά τῶν ἐσωτερικῶν ἐχθρῶν της, τῶν διαφόρων αἱρετικῶν, οἱ ὁποῖοι προσεπάθησαν νά νοθεύσουν τό περιεχόμενον τῆς ὀρθῆς διδασκαλίας «πλανῶντες καί πλανόμενοι».

Ἑορτάζει κατ᾿ ἔτος ἀλλά βιώνει καθημερινῶς τήν ἀλήθειαν τῆς πίστεως καί τήν κηρύττει εἰς ὅλον τόν κόσμον, διότι θέλει «πάντας ἀνθρώπους σωθῆναι καί εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν».

Ἐφέτος, ἐδῶ εἰς τό ἱερόν Κέντρον τῆς Ὀρθοδοξίας, μαζί μέ τήν μεγάλην αὐτήν ἑορτήν καί πανήγυριν, εὐφραινόμεθα καί διά τήν χειροτονίαν εἰς ἀρχιερέα τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας τοῦ ἀπό Μεγάλων Πρωτοσυγκέλλων ἐψηφισμένου Μητροπολίτου Καλλιουπόλεως καί Μαδύτου Στεφάνου, τόν ὁποῖον, μαζί καί τόν ἀπό Ἀρχιγραμματέων τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου ἐψηφισμένον Μητροπολίτην Προύσης Ἐλπιδοφόρον, ἐκάλεσεν ἡ Ἐκκλησία ὡς «στρατιώτας πρέποντας», ὡς θά ἔλεγεν ὁ Κυρήνης Συνέσιος, διά νά τήν ὑπηρετήσουν ὡς ἀξιωματικοί τοὐντεῦθεν, τουτέστιν ἀπό ὑψηλοτέρας σκοπιᾶς˙ νά ὑπηρετήσουν τά πιστεύματά της, τά ἰδανικά της, τούς ἱερούς καί σωτηριώδεις σκοπούς της, καί νά περιφρουρήσουν τά δίκαια καί τάς προνομίας αὐτῆς ὡς πρωτοθρόνου καί πρωτευθύνου Ἐκκλησίας καί ὡς συντονιστικοῦ κέντρου τῆς Ὀρθοδοξίας.

Μεγάλη, λοιπόν, ἡ ἡμέρα, Μεγάλη ἡ Μήτηρ ἡμῶν Ἐκκλησία, μέγα τό πρᾶγμα τοῦτο καί ὄνομα πού λέγεται Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον, μέγα καί τό τῆς ἀρχιερωσύνης ἀξίωμα, τό ὁποῖον προσέρχεσαι διά νά λάβῃς, Θεοφιλέστατε ἐψηφισμένε Καλλιουπόλεως καί Μαδύτου.

Δέν σε γνωρίζομεν τώρα πού ἐπαξίως προάγεσαι. Ἐχάρημεν τήν εἴσοδόν σου εἰς τόν ἱερόν κλῆρον πρό 15ετίας περίπου καί παρηκολουθήσαμεν τήν ὡρίμανσίν σου, τήν πνευματικήν σου ἐξέλιξιν, τήν πίστιν σου καί τήν πιστότητά σου εἰς τόν πανίερον τοῦτον θεσμόν, τόν ὁποῖον ὅλοι ἔχομεν τήν τιμήν νά διακονῶμεν. Σεμνός καί ἱεροπρεπής, «φρονίμου βίου ζηλωτής», καλλίφωνος καί παραδοσιακός, γνώστης ἀλλά καί τηρητής τοῦ τυπικοῦ τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας, συνεχίζεις εὐσυνειδήτως τήν πρός αὐτήν ὑπηρεσίαν σου, τήν ὁποίαν ἤρχισας ἀπό τοῦ ἀναλογίου διαφόρων ναῶν τῆς πόλεώς μας ὡς εὐσεβής ἱεροψάλτης. Ἐσπούδασες ἱστορίαν ἐδῶ καί θεολογίαν εἰς τήν Θεσσαλονίκην καί ἔθεσες ἔκτοτε τά προσόντα καί τά ἐφόδιά σου εἰς τήν ἀπόλυτον διάθεσιν τῆς Ἐκκλησίας.

Σέ ἐχειροτονήσαμεν πρό ἐτῶν εἰς πρεσβύτερον καί σήμερον ἀξιούμεθα νά σε ἀναβιβάσωμεν καί εἰς τόν τρίτον τῆς ἱερωσύνης βαθμόν, ὁμοῦ μετά τῶν συλλειτουργούντων ἀδελφῶν ἁγίων ἀρχιερέων, τῶν ὁποίων, ὡς καί τῶν συμπροσευχομένων, ἔχεις ἀμέριστον τήν ἀγάπην καί τήν ἐκτίμησιν, ὡς ἔχεις καί τήν ἡμετέραν ἐμπιστοσύνην καί Πατριαρχικήν εὐαρέσκειαν. Καί σε χειροτονοῦμεν σήμερον, Κυριακήν τῆς Ὀρθοδοξίας, λιτανεύοντες «τά ἅγια τῶν ἁγίων, τά λείψανα καί τίς εἰκόνες, καί τούς ἁγίους, τό θησαυροφυλάκιο τοῦ Γένους» καί τῆς ἀμωμήτου ὀρθοδόξου πίστεώς μας.

Ἐξελέγης καί σε χειροτονοῦμεν Μητροπολίτην Καλλιου-πόλεως καί Μαδύτου. Ἡ ἐκκλησιαστική ἐπαρχία σου χαρακτηρίζεται ὡς ἔξοχος, σπουδαία καί ἱστορική. Διά τήν Καλλίπολιν ἐλέχθη ὅτι ἦτο ὡραία καί χαρίεσσα, μία ἐκ τῶν μεγάλων πόλεων καί σημαντικῶν τῆς Θρᾴκης καί ἔχει περιφανεῖς σελίδας ἐν τῇ ἱστορίᾳ. Ἡ Μάδυτος πάλιν ὑπῆρξε γενέτειρα πολλῶν ἱεραρχῶν, διεκρίθη ἐπί εὐανδρίᾳ καί φιλομουσίᾳ ἐξαιρετικῇ, ἠξιώθη δέ καί μεγάλων τιμῶν ὑπό τῶν αὐτοκρατόρων καί τῶν Πατριαρχῶν. Ἀλλά τό κλέος καί ὁ κόσμος αὐτῆς εἶναι ὁ ἅγιος ἐπίσκοπός της Εὐθύμιος, τοῦ ὁποίου τήν βιογραφίαν συνέταξεν ὁ προκάτοχος ἡμῶν Πατριάρχης Γρηγόριος ὁ Κύπριος. Λέγει ὁ Ψελλός περί τοῦ ἀνδρός ἐν τῷ ἐπιταφίῳ εἰς τόν Πατριάρχην Μιχαήλ Κηρουλάριον: «Ἀρχιερατεύει τις ἐν Μαδύτῳ οὐ πόρρω πολύ τῆς καθ᾿ ἡμᾶς γενεᾶς, ἄνθρωπος μέν τό φαινόμενον, ἄγγελος δέ ἤ Θεός τό νοούμενον, θεῖος ὡς ἀληθῶς τήν ψυχήν, ἐν παρέργῳ τῷ σώματι ζῶν, τό ἦθος ἁπλοῦς, τά κρείττω κρειττόνως καί ὑπερφυῶς ἐπιστάμενος, τήν κλῆσιν Εὐθύμιος».

Ἐξ ἑτέρου, ἱκανοί ἀρχιερεῖς προκάτοχοί σου ἔλαβον μέρος εἰς Οἰκουμενικάς Συνόδους, ὡς ὁ Μακεδών, ὁ Ἁρμόνιος, ὁ Μελχισεδέκ, ὁ Λέων, ὁ Κωνσταντῖνος.

Βεβαίως, δέν δύνασαι σήμερον νά μεταβῇς καί νά ἐνθρονισθῇς οὔτε εἰς τόν Καθεδρικόν Ναόν τοῦ Τροπαιοφόρου τῆς Καλλιπόλεως οὔτε εἰς τήν Παναγίαν τήν Μεσοχωρίτισσαν τῆς Μαδύτου, εἰς τάς ὁποίας ἐκ περιτροπῆς ἀνά ἑξάμηνον εἶχεν ὁρίσει ὁ προκάτοχος ἡμῶν Ἰωακείμ ὁ Γ’ νά διαμένῃ ὁ ἀρχιερεύς καί ποιμενάρχης αὐτῶν. Καί δέν δύνασαι, ἐξ αἰτίας τῶν περιπετειῶν τοῦ Γένους, αἱ ὁποῖαι ὡδήγησαν εἰς τήν ἐκρίζωσιν τῶν Χριστιανικῶν πληθυσμῶν ἐκ Μικρᾶς Ἀσίας καί Ἀνατολικῆς Θρᾴκης.

Ἐδῶ καί ἐνενήκοντα περίπου ἔτη -διά νά ἐνθυμηθῶμεν τόν πολύν Γεδεών (Ἱστορία τῶν τοῦ Χριστοῦ πενήτων, Α’ 282)- «οὔτε μητροπολίτης εὑρίσκεται εἰς τάς μητροπόλεις, οὔτε ἀρχιεπίσκοπος εἰς τάς ἀρχιεπισκοπάς· οὔτε ἱερεύς, οὔτε καλόγηρος, οὔτε ἄλλος Χριστιανός· οἷς κρίμασιν οἶδε Θεός ὅτι ἀνεξερεύνητα τά κρίματα αὐτοῦ, καί ἀνεξιχνίαστοι αἱ ὁδοί αὐτοῦ».

Λάθη ἡμετέρων καί ξένων ἔκαμαν ὥστε νά σβεσθοῦν ὄχι μόνον αἱ λυχνίαι τῆς Ἀποκαλύψεως ἀλλά καί ἐκεῖναι εἰς τά ἐνδότερα τῆς Μεγάλης Στεριᾶς καί εἰς τήν Θρᾳκικήν Χερσόνησον, τῆς ὁποίας ὑπέρτιμος καί ἔξαρχος θά φημίζεσαι ὡς Καλλιουπόλεως καί Μαδύτου. Τελευταῖος προκάτοχός σου ὅστις εἶχε τό εὐτύχημα νά ποιμάνῃ τό ἐμπιστευθέν αὐτῷ ποίμνιον εἰς τάς ἐρατεινάς ἐκείνας Θρᾳκίας Κωμοπόλεις ἦτο ὁ διαπρεπής Κωνσταντῖνος Κοϊδάκης, ὁ μετά τήν ἐκρίζωσίν του ἐντεῦθεν  διατελέσας Πλωμαρίου καί εἶτα Κίτρους.

Ὅμως, τέκνον ἐν Κυρίῳ προσφιλέστατον, καί ὡς Ἱεράρχης τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας θά συνεχίσῃς νά παραμένῃς, ὡς ἐνδημῶν πλέον, εἰς τήν τοῦ Κωνσταντίνου καί νά διακονῇς αὐτήν ἐκ τοῦ ἐγγύς καί ἐκ τῶν ἔνδον ὡς συγκυρηναῖος τοῦ Πατριάρχου σου, συμπάσχων καί συγκακουχούμενος μετά τοῦ περί αὐτόν μικροῦ ποιμνίου, ἀλλά καί συμμεριζόμενος τήν ἐλπίδα καί τήν προσδοκίαν του ὅτι «αὔριον ἔσετ᾿ ἄμεινον». Σημεῖα ὑπάρχουν ὅτι τοῦτο θά γίνῃ ἀλλ᾿ εὐχόμεθα καί προσευχόμεθα νά γίνῃ ὡς οἷόν τε τάχιον. Ἡ Πόλις πρέπει νά εἶναι «χῶρος συνεκφορᾶς καί συνύπαρξης τῶν πολιτισμῶν καί ὄχι πεδίο σύγκρουσης ἤ ἀνταγωνισμοῦ τους», ὅπως θά ἔλεγεν ὁ Σεφέρης. Σεῖς οἱ νεώτεροι θά ἰδῆτε αὐτό τό καλύτερον αὔριον. Πάντως, «ἡ φλόγα τῆς πολίτικης ρωμηοσύνης» δέν πρόκειται νά σβύσῃ. Ἡ πονεμένη ρωμηοσύνη θά ἐπιβιώσῃ, θά ἀνθέξῃ.

Καί σύ, «πλήρης πίστεως καί δυνάμεως», ὅπως ὁ οὐράνιος προστάτης σου Πρωτομάρτυς Στέφανος, θά εἶσαι ἐκ τῶν στυλοβατῶν τῆς Ἐκκλησίας ἐδῶ, εἰς τό ἱερόν κέντρον της, καί τοῦ Γένους, ἐδῶ εἰς τήν πνευματικήν του μήτραν, – καί ἡ ἱστορία μας θά συνεχίζεται.
Ἄξιος!