Ἱερώτατε Μητροπολῖτα Πρέσοβ κύριε Ραστισλάβ,
Ἱερώτατε Μητροπολῖτα Μιχαλουπόλεως καί Κασσοβίας κύριε Γεώργιε,
Ἱερώτατοι ἀδελφοί,
Θεοφιλέστατε Ἐπίσκοπε Γκόρλιτσε κύριε Παΐσιε,
Ἀδελφοί, Πατέρες καί Τέκνα ἐν τῷ Ἀναστάντι Κυρίῳ,

Χριστός Ἀνέστη!

Χαίρομεν χαράν μεγάλην, διότι ὁ Ἀναστάς Κύριος μᾶς χαρίζει τήν μεγάλην εὐλογίαν τῆς ἱερουργίας τοῦ μυστηρίου τῆς Θείας Εὐχαριστίας εἰς τήν πόλιν σας καί τήν δυνατότητα νά βλέπωμεν πρόσωπον πρός πρόσωπον ὅλους σας, εἰς τόν χῶρον τοῦτον ὅπου ἐπί χίλια καί πλέον ἔτη λατρεύεται ὁ Θεός εἰς τήν ἐκκλησιαστικήν γλῶσσαν, τήν ὁποίαν ἐδημιούργησαν καί ἐκαλλιέργησαν πρῶτοι οἱ δύο Θεσσαλονικεῖς Πατέρες καί Ἀδελφοί Κύριλλος καί Μεθόδιος, τούς ὁποίους θεοκινήτως εἶχεν ἀποστείλει ἡ τότε, δυνάμεθα νά εἴπωμεν, πολιτιστική πρωτεύουσα τῆς Εὐρώπης, ἡ Κωνσταντινούπολις, ἡ ἕδρα τοῦ Οἰκουμενικοῦ μας Πατριαρχείου, ἡ πρωτεύουσα τῆς τότε Βυζαντινῆς Αὐτοκρατορίας, κατόπιν παρακλήσεως καί αἰτήματος τοῦ εὐσεβοῦς βασιλέως τῆς Χώρας ταύτης, τοῦ Ἁγίου Ραστισλάβου, τοῦ ὁποίου τό ὄνομα φέρετε ἐπαξίως, Ἱερώτατε ἀδελφέ ἅγιε Πρέσοβ, τῇ συνεργείᾳ καί εὐλογίᾳ τοῦ ἐν Πατριάρχαις Ἁγίου καί Ἱεροῦ Φωτίου τοῦ Μεγάλου.

Ἡ παρουσία τῆς ἡμετέρας Μετριότητος ἐνταῦθα εἶναι ἀληθῶς ε ὐ λ ο γ ί α  Θεοῦ,  καθότι διαπιστοῦμεν τήν ἰσχυράν καί ζῶσαν Ὀρθόδοξον πίστιν σας, ἡ ὁποία σᾶς ἔκανε νά μείνετε ἐπί πολλούς αἰῶνας  ἀ κ λ ό ν η τ ο ι, παρά τά τόσα προβλήματα καί τάς πολλάς δυσκολίας καί τήν πολεμικήν “ἐξ ἐθνῶν καί ὀθνείων καί ἡμετέρων” πολλάκις ἀδελφῶν ἐν τῇ πίστει, τάς ὁποίας ἀντιμετώπισεν ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία καί ὁ λαός μας ἐδῶ, ἐν τῇ βεβαιότητι πάντοτε ὅτι ὁ Θεάνθρωπος Ἰησοῦς εἶναι ὁ πάσης ἐποχῆς “ἄνθρωπος” -ἐάν εἶναι ἄνθρωπος ἐν Αὐτῷ, τῷ ἀγαπήσαντι καί θυσιασθέντι ὑπέρ τῆς σωτηρίας ἡμῶν-, ὁ ἄνθρωπος τῆς σημερινῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς, ὁ σεβόμενος πρωτίστως ἑαυτόν καί τήν ἰδιότητα αὐτοῦ, ἀγωνιῶν διά τό βίον τοῦτον, ἀπελπιζόμενος, δυσανασχετῶν, φθάνων εἰς ἀπόγνωσιν καί λέγων πρός  ἑαυτόν “ἄνθρωπον οὐκ ἔχω”, βοηθόν, διά νά μέ ἐξαγάγῃ ἐκ “βόθρου κακίας” καί “λογισμῶν ματαίων καί πονηρῶν”. Καί λαμβάνει ὁ ἄνθρωπος, συνερχόμενος,  ἀμέσως τήν ἀπάντησιν τοῦ ἰδίου τοῦ Ἀναστάντος  Κυρίου: “Διά σέ ἄνθρωπος γέγονα· διά σέ σάρκα περιβέβλημαι· καί λέγεις ἄνθρωπον οὐκ ἔχω;” (Δοξαστικόν Ἑσπερινοῦ Κυριακῆς τοῦ Παραλύτου). Λοιπόν, μή ἀπελπιζώμεθα διά τόν βίον τοῦτον καί τά προβλήματά του. Ὑπάρχει ὁ Δημιουργός καί Κυβερνήτης τοῦ παντός, ἱστάμενος ἐπί τήν πρύμναν καί κατευθύνων, ὡς  ε ὐ λ ο γ ί α , τό  σ κ ά φ ο ς  τῆς κάθε ἀνθρωπίνης ψυχῆς, τοῦ δημιουργήματός Του, παραμενούσης (τῆς ψυχῆς) καί τελειουμένης ἐνώπιόν Του, συντριβούσης ἐνώπιον Αὐτοῦ τό ἴδιον θέλημα καί κοινωνούσης ἐν διαλόγῳ μετ’ Αὐτοῦ: “Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με”. 

Τήν πίστιν αὐτήν διά νά τήν ἀποκτήσῃ καί νά τήν διατηρήσῃ ὁ λαός οὗτος, ἡ ἐκλογάς αὕτη τῆς Χάριτος τοῦ Κυρίου, ἐμόχθησεν, ἐστερήθη, ἐπόνεσεν, ἤθλησεν μέ γενναιότητα καί αὐταπάρνησιν. Μάλιστα δέ ἠγνόησε τάς ἐπιβουλάς καί τάς ἀπειλάς οἰκείων καί ξένων, ὑποκινουμένων καί μή, παρουσιαζομένων μάλιστα ὑπό τήν δοράν τοῦ φίλου καί οἰκείου τῆς πίστεως, ἔχοντος ὅμως φρόνημα καί ζῆλον οὐ κατ᾿ ἐπίγνωσιν.

Δυνάμεθα, ἐξ ἐμπειρικῆς καί ἱστορικῆς γνώσεως, νά παρομοιάσωμεν τόν εὐλογημένον τοῦτον λαόν σας μέ τόν φρόνιμον ἄνδρα τοῦ Ἱεροῦ Εὐαγγελίου, “ὅστις ᾠκοδόμησε τήν οἰκίαν αὐτοῦ ἐπί τήν πέτραν∙ καί κατέβη ἡ βροχή καί ἦλθον οἱ ποταμοί καί ἔπνευσαν οἱ ἄνεμοι καί προσέπεσον τῇ οἰκίᾳ ἐκείνῃ, καί οὐκ ἔπεσε· τεθεμελίωτο γάρ ἐπί τήν πέτραν.” (Ματθ. ζ΄, 24-26).

Χαίρομεν διότι διαπιστοῦμεν ὅτι δέν συμμετέχετε εἰς τήν λατρείαν ἁπλῶς καί μόνον διά νά τηρήσετε θρησκευτικόν τι  π ρ ό σ χ η μ α  ἤ ἐπειδή παρελάβετε μίαν τοιαύτην οἰκογενειακήν παράδοσιν, ἀλλά ἐπειδή ἀγαπᾶτε εἰλικρινῶς τόν Θεόν καί τήν Ἐκκλησίαν Του, καί ἀναζητεῖτε τό Πνεῦμα τῆς Ἀληθείας, τό ἐκ τοῦ Πατρός ἐκπορευόμενον. Τοῦτο μαρτυρεῖ ἡ ἀθρόα συμμετοχή σας εἰς τήν Θείαν Λειτουργίαν, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ τό  κ έ ν τ ρ ο ν  τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς μας. Θαυμάζομεν τήν ζωντανήν καί ἰσχυράν πίστιν σας αὐτήν.

Ἄν καί μικρά ἀριθμητικῶς ἡ Ἁγιωτάτη Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία Τσεχίας καί Σλοβακίας, ἔχει τοιαύτην πνευματικήν δύναμιν, τήν ὁποίαν ἀσφαλῶς καί “ζηλεύουν”  πολύ μεγαλύτεραι ἀριθμητικῶς Ἐκκλησίαι, καί μέ τόν τρόπον αὐτόν ἐπαληθεύονται οἱ λόγοι τοῦ Κυρίου: “Μή φοβοῦ τό μικρόν ποίμνιον· ὅτι εὐδόκησεν ὁ πατήρ ὑμῶν δοῦναι ὑμῖν τήν βασιλείαν” (Λουκ. ιβ΄,32-33).

Ὡσαύτως ἐπαινοῦμεν τήν εὐλάβειαν, μέ τήν ὁποίαν τηρεῖτε τάς Ὀρθοδόξους ἐκκλησιαστικάς παραδόσεις σας, αἱ ὁποῖαι θά ἔπρεπεν, ἀνθρωπίνως κρινομένων τῶν πραγμάτων, νά εἶχον ἐξαφανισθῆ κατά τήν πάροδον τῶν αἰώνων μέ τάς ἐπιθέσεις, τάς ὁποίας ἐδέχθησαν.

Ἀδελφοί καί τέκνα ἐν Κυρίῳ,

Ὁ Θεός δέν εἶναι δυνατόν νά ἀναγκάσῃ τόν ἄνθρωπον νά Τόν ἀγαπήσῃ, ἐάν δέν τό θελήσῃ ὁ ἴδιος ὁ ἄνθρωπος. Τό μεγαλύτερον καί ὡραιότερον  δ ῶ ρ ο ν  τοῦ Θεοῦ πρός τό δημιούργημά Του, τόν ἄνθρωπον, εἶναι τό μ υ σ τ ή ρ ι ο ν τῆς ἐλευθερίας. Δι᾿ ὅλους μας θά φθάσῃ ἐκείνη ἡ στιγμή, κατά τήν ὁποίαν θά πρέπει νά ἀποδείξωμεν, ὄχι διά μαρτύρων -οὐδεμίαν σημασίαν καί ἀξίαν ἔχουν-, ὅτι ἡ γνώμη, ἡ σκέψις καί τό θέλημά μας  ταυτίζονται πρός τά τοῦ Θεοῦ, ἐφ᾿ ὅσον εἴμεθα μέλη τῆς Ἐκκλησίας Του, ὅπως ἀκριβῶς συνταυτίζονται καί αἱ βουλήσεις τῶν τριῶν Προσώπων τῆς Ἁγίας Τριάδος, ἡ  Β ο ύ λ η σ ι ς  κατ᾿ οὐσίαν καί κατ᾿ ἀλήθειαν, τοῦ Ἑνός Θεοῦ.

Πρέπει, λοιπόν, ἤ θά ἔδει, ἡ προσωπική θέλησίς μας νά ὑπερβαίνῃ ἑαυτούς καί τό φρόνημά μας, καί νά γίνεται θέλησις τῆς ἐ κ κ λ η σ ί α ς, τοῦ Θεοῦ, ὥστε μέ αὐτόν τόν τρόπον νά ἐπιτυγχάνωμεν τήν ἑνότητά μας μέ τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, ἡ ὁποία ἀσφαλῶς καί δέν εἶναι κάτι τό ἐξωτερικόν, δέν εἶναι μία πειθαρχία ἤ ὑποταγή, ἀλλά κάτι βαθύ, μυστικόν, ἐσωτερικόν, καί πηγάζει ἀπό τήν  β ο ύ λ η σ ι ν  τοῦ ἀνθρώπου νά παραδώσῃ τόν ἑαυτόν του εἰς τόν Θεόν.

Αὐτήν ἀσφαλῶς καί ἀκριβῶς τήν  β ο ύ λ η σ ι ν  καί τήν τ α ύ τ ι σ ι ν  τοῦ θελήματός των μέ τό Θέλημα τοῦ Θεοῦ, μέ τό θέλημα τῆς Μιᾶς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία ἐκ τοῦ Θεοῦ καί πρός τόν Θεόν, εἶχον καί οἱ τιμώμενοι δύο Ἅγιοι Ἰσαπόστολοι Κύριλλος καί Μεθόδιος, ὅταν ἀνελάμβανον τό ἔργον τοῦ  ε ὐ α γ γ ε λ ι σ μ ο ῦ  καί τῆς κατηχήσεως τῶν σλαβικῶν λαῶν, ἀρχίζοντες τό  ἔ ρ γ ο ν ἀπό τῆς εὐλογημένης καί ὡραίας ταύτης Χώρας. Εἶχον πλήρη τήν συναίσθησιν ὅτι εἶναι μέλη Ἑνός Σώματος, καί δέν ὑπηρετοῦν τό θέλημα ἀνθρώπων, ἀλλά διακονοῦν τό Θέλημα τοῦ Θεοῦ. Εἶχον ἀκόμη τήν αἴσθησιν ὅτι ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἡ  ἀ π ο κ ά λ υ ψ ι ς  τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, εἰς τό Ὄνομα τοῦ Ὁποίου ἐβάπτιζον τούς ἀνθρώπους τούς ὁποίους ἐκατήχουν καί ἐμύουν εἰς τά ἄρρητα καί ἀνέκφραστα μ υ σ τ ή ρ ι α,  ὥστε νά ἑνωθοῦν μαζί των καί μετ᾿ ἀλλήλων ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ καί ἀΰλῳ Πυρί, μή φλέγοντι ὁρατῶς, ἀλλά καταφλέγοντι ἀοράτως. Οἱ Ἅγιοι Κύριλλος καί Μεθόδιος διά τῆς  β ι ο τ ῆ ς  καί τοῦ  π α ρ α δ ε ί γ μ α τ ό ς  των ἀπεκάλυπτον εἰς τούς κατηχουμένους λαούς τήν θείαν  ζ ω ή ν  καί  π ο λ ι τ ε ί α ν καί τά  ἰ δ ι ώ μ α τ α, τάς ἀρετάς τοῦ Θεοῦ.

Δέν ἐσκόπευον εἰς τήν πραγματοποίησιν μιᾶς  ἐ π ι θ υ μ ί α ς, δέν ἐπεδίωκον νά ἀποκτήσουν  ὀ π α δ ο ύ ς, δέν ἐσκόπευον εἰς τήν κοσμικήν  ἐ π έ κ τ α σ ι ν  τῆς Ἐκκλησίας των ἤ τῆς πατρίδος των, ὡς δυστυχῶς συμβαίνει μέ ἐνίους “ἱεραποστόλους” τῆς συγχρόνου ἐποχῆς, οἱ ὁποῖοι ἐνίοτε εἰς τήν ἱστορίαν ἐγένοντο ὄργανα τῶν ἀποικιοκρατικῶν ἤ πολιτικῶν σκοπῶν τῆς χώρας ἤ τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία τούς ἀπέστειλεν. Ὁ  σ κ ο π ό ς  τῶν Ἰσαποστόλων Κυρίλλου καί Μεθοδίου ἦτο ἀληθῶς νά  τ υ π ώ σ ο υ ν  καί νά  ε ἰ κ ο ν ί σ ο υ ν  τόν Θεόν, νά ἀ π ο κ α λ ύ ψ ο υ ν εἰς τούς ἀδελφούς τό Ἅγιον Πνεῦμα καί νά  μ ε τ α π λ ά σ ο υ ν  ψυχάς Θείᾳ Χάριτι,  ὄχι διά τοῦ θελήματος τῶν ἰδίων, ὥστε νά ἀναγεννηθοῦν οἱ ἀδελφοί Σλαῦοι ἐκ θελήματος Θεοῦ.

Ἱερώτατοι ἀδελφοί, πατέρες καί τέκνα ἐν Κυρίῳ,

Αὐτός ὅμως, ὁ ἴδιος ἀκριβῶς, δέον νά εἶναι καί ὁ ἰδικός μας      σ κ ο π ό ς  καί  σ τ ό χ ο ς  ὡς χριστιανῶν, καί μάλιστα Ὀρθοδόξων, ὡς μελῶν τῆς ἰδίας Ἐκκλησίας, τήν ὁποίαν ἀνίδρυσαν καί ἐνταῦθα οἱ δύο Ἅγιοι, καί εἰς τήν ὁποίαν, λόγῳ τῆς κοινῆς πίστεως, συνανήκομεν οἱ πάντες ὅσοι εἰς Χριστόν ἐβαπτίσθημεν καί ἀληθῶς, πράγματι οὐ σχήματι μόνον, ἐνεδύθημεν, εἴτε ζῶμεν ἐνταῦθα, εἰς τήν Σλοβακίαν, εἴτε εἰς τήν Κωνσταντινούπολιν, εἴτε εἰς τήν Ἀφρικήν, εἴτε εἰς τήν Μέσην Ἀνατολήν: νά  ἀ π ο κ α λ ύ      ψ ω μ ε ν  μέ τήν ζωήν μας καί μέ τό ἔργον μας, “ἕως ἡμέρα ἐστί”, μέχρις ὅτου “φωσφόρον αὐγάσῃ” -διότι δέν ἔχομεν πολύν καιρόν ὅσον τοὐλάχιστον νομίζομεν- τό Ἅγιον Πνεῦμα, τό Ὁποῖον ἀναμένει νά “σκηνώσῃ ἐν ἡμῖν”, νά μᾶς κάνῃ κοινωνούς τῶν θείων Αὐτοῦ χαρισμάτων καί νά δώσῃ λύσιν τῶν “παρεσχηκότων ἡμᾶς δεινῶν”.

Τοῦτο ἀσφαλῶς, ἡ ἀποκάλυψις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, πρέπει νά ἀποτελῇ τό μοναδικόν καί κεντρικόν  ν ό η μ α  τῆς ὑπάρξεως καί τῆς ζωῆς μας, ὅπως χαρακτηριστικῶς ὁμιλεῖ ὁ Ὅσιος Σεραφείμ τοῦ Σαρώφ κατά τήν ἀποκαλυπτικήν συζήτησιν αὐτοῦ μέ τόν Νικόλαον Μοτοβίλωφ, τονίζων ὅτι “σκοπός τῆς χριστιανικῆς ζωῆς εἶναι ἡ ἀπόκτησις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος”.

Ὁ Ὅσιος Σεραφείμ τοῦ Σαρώφ εἶχε καί προσωπικῶς ἐν ζωῇ ὤν καταστῆ ἕν  μ α ρ τ ύ ρ ι ο ν  τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἕν μαρτύριον τῆς παρουσίας τοῦ Θεοῦ. Διά νά ἀποκτήσωμεν ὅμως τό Ἅγιον Πνεῦμα, τό ὁποῖον ὅπου θέλει πνεῖ καί τήν φωνήν Αὐτοῦ ἀκούομεν, ἀλλ᾿ οὐκ οἴδαμεν πόθεν ἔρχεται (πρβλ. Ἰωάν.γ΄ 8), εἶναι ἀπαραίτητον νά ἀπομακρύνωμεν τήν καρδίαν μας ἀπό τά  γ ή ϊ ν α, ὅπως τήν εἶχον ἀπομακρύνει οἱ Ἅγιοι Κύριλλος καί Μεθόδιος, νά γίνωμεν ἀνώτεροι ἀπό αὐτά, κατά τούς λόγους τοῦ Μεγάλου Βασιλείου τοῦ Καππαδόκου: “Οἱ γάρ καταπατοῦντες τά γήϊνα καί ὑπεράνω αὐτῶν γενόμενοι, ἄξιοι τῆς δωρεᾶς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος μεμαρτύρηνται”.

Δέν εἶναι μόνον τό μέγα ἐκπολιτιστικόν ἔργον, τό ὁποῖον ἐπετέλεσαν οἱ δύο Ἅγιοι καί τό ὁποῖον συνήθως προσέχει, κατανοεῖ καί ἐγκρίνει ὁ σύγχρονος κόσμος μας. Οἱ Ἅγιοι ἐπεβλήθησαν καί ἐπετέλεσαν  ἔ ρ γ ο ν  ἀληθείας καί πνοῆς διά τῶν κοσμουσῶν αὐτούς μεγάλων ἀρετῶν: τῆς πρᾳότητος, τῆς εὐπροσηγορίας, τῆς φιλευσπλαγχνίας, τῆς ἁγνείας, τῆς πίστεως, τῆς ἀρετῆς. Ὑπῆρξαν  παραμυθοί τῶν τεθλιμμένων, προστάται τῶν ἀδικουμένων καί ἀδυνάτων, πλάκες γεγραμμέναι ἐν δακτύλῳ Θεοῦ, οἱ νυμφαγωγοί πρός Χριστόν τῆς “ἐξ ἐθνῶν”, τῶν σλαβικῶν, Ἐκκλησίας.

Τιμῶμεν σήμερον τό  μ α ρ τ ύ ρ ι ο ν  καί τά  μ α ρ τ ύ ρ ι α  τῶν Ἁγίων Κυρίλλου καί Μεθοδίου, τά ζῶντα καί κράζοντα μετά μίαν χιλιετίαν, ἐνῷ τά πάντα λησμονοῦνται, φθείρονται καί μεταλλάσσονται. Ἡ  μ α ρ τ υ ρ ί α  αὐτῶν εἶναι ἀναλλοίωτος καί ἀνεξάλειπτος, ὡς  μ α ρ τ υ ρ ί α  Θεοῦ, ὡς βάτος καιομένη συνεχῶς καί  φλογίζουσα τάς καρδίας πρός τά ἄνω, τά  ο ὐ ρ ά ν ι α, βιοῦντες ἀπό τοῦ νῦν τήν βεβαιότητα ὅτι “πάντα δυνατά, πάντα ὑπακούει, πάντα ὑποτέτακται” τῷ Κυρίῳ καί προσευχητικῶς δεόμεθα: “πάντων ἡμῶν μνήσθητι καί ἐλέησον Ἅγιε, ὡς φιλάνθρωπος”.

Εὐχαριστοῦμεν διά τήν τιμητικήν ὑποδοχήν καί τήν φιλοξενίαν, ἰδίως διά τήν χαράν τήν πνευματικήν καί ἀγαλλίασιν, διά τήν δυνατότητα τῆς κοινωνίας μαζί σας ἐν τῷ κοινῷ Ἁγίῳ Ποτηρίῳ καί διά πάσας τάς ἐκδηλώσεις τῆς ἀγάπης σας πρός ἡμᾶς, αἱ ὁποῖαι ἀντανακλοῦν εἰς τήν γεννήσασαν ἐν Χριστῷ ὑμᾶς Μητέρα Ἐκκλησίαν τῆς Κωνσταντινουπόλεως διά τῆς ἀποστολῆς τῶν δύο αὐταδέλφων Ἰσαποστόλων.

Εὐχόμεθα ἀδελφικῶς καί πατρικῶς πλουσίαν τήν εὐλογίαν τοῦ Ἀναστάντος Κυρίου εἰς ἕνα ἕκαστον ἐξ ὑμῶν. Εὐχόμεθα καί προτρεπόμεθα νά κρατήσετε μέ ὅλας σας τάς δυνάμεις τόν θ η σ α υ ρ ό ν  τῆς Ὀρθοδοξίας, τόν ὁποῖον σᾶς ἔφεραν ὁ Ἅγιος Κύριλλος καί ὁ Ἅγιος Μεθόδιος, νά συμμετέχετε πάντοτε ἐνεργῶς εἰς τήν ζωήν τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως συμμετέχετε νῦν, νά τηρῆτε τάς παραδόσεις της καί νά διώκετε τήν εἰρήνην καί τόν ἁγιασμόν, οὗ χωρίς, οὐδείς ὄψεται τόν Κύριον (πρβλ. Ἑβρ.ιβ΄,14-15).

Ἰδιαιτέρως εἰς τήν ὑμετέραν Ἱερότητα, ἅγιε Πρέσοβ κύριε Ροστισλάβε, εἰς τούς κληρικούς τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεώς σας καί εἰς τόν λαόν σας εὐχόμεθα δύναμιν. Εἴθε ὁ Κύριος νά σᾶς ὁδηγῇ εἰς τήν ὁδόν τῆς τηρήσεως τῶν ἐντολῶν Του, τήν ἄγουσαν εἰς τήν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν, καί νά σπείρετε τόν λόγον τῆς Ἀναστάσεως εἰς τάς καρδίας καί νά ἐπικαλῆσθε τήν Θείαν Χάριν εἰς τάς ἀνθρωπίνας ψυχάς, ὥστε: “Ἀπό τήν ὥρα πού ἀρχίζει ἡ χρονιά, μέχρι τήν ὥρα πού τό Πάσχα θά ἔρθει, οἱ ἀναμνήσεις νά τριγυρνοῦν στό μυαλό καί ἡ προσμονή νά μεγαλώνει”.

Χριστός Ἀνέστη!