Μακαριώτατε Ἀριχεπίσκοπε Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλάδος κύριε Ἱερώνυμε,
Ἱερώτατε Μητροπολῖτα Σιδηροκάστρου κύριε Μακάριε, καὶ λοιποὶ ἅγιοι ἀδελφοί,
Ὁσιώτατε Ἅγιε Πρωτεπιστάτα τῆς Ἱερᾶς Κοινότητος τοῦ Ἁγίου Ὄρους,
Ἐξοχώτατοι Ἄρχοντες τοῦ Τόπου,
Ὁσιωτάτη Καθηγουμένη τῆς Ἱερᾶς ταύτης Μονῆς Γερόντισσα Ἰακώβη,
Τέκνα ἡμῶν ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,

Ἀναπέμψαντες ἄρτι δοξολογίαν εἰς τὸν Παντοκράτορα Κύριον, ἐπὶ τῇ αἰσίᾳ ἡμῶν ἀφίξει εἰς τὴν μοναστικὴν ταύτην καλιάν, ἔνθα καὶ αὖθις θὰ καταλύσωμεν ὑπὸ τὴν σκέπην τοῦ μείζονος τῶν Προφητῶν καὶ Πατριάρχου τῶν μοναστῶν Τιμίου Προδρόμου, στρεφόμεθα ἐν εὐχαριστίαις καὶ πρὸς τὴν προσφιλῆ ἡμῖν ἀδελφότητα τοῦ Ἱεροῦ τούτου Ἡσυχαστηρίου διά τε τὴν ἐπιφυλαχθεῖσαν εἰς τὴν ἡμῶν Μετριότητα καὶ τὴν συνοδείαν ἡμῶν ὑποδοχὴν καὶ διὰ τὴν ἐν γένει φιλόξενον διάθεσιν, ἀνταξίαν καθ᾿ ὅλα καὶ ἐκφραστικὴν τῶν ἀγαθῶν ἑκατέρωθεν σχέσεων.

Ὁμολογουμένως δέ, εὑρισκόμενοι ἐνταῦθα, αἰσθανόμεθα ὅτι ἤλθομεν εἰς τὰ ἴδια, ὅτι εἴμεθα οἰκεῖοι, οὐχὶ μόνον διότι δὲν ἐπισκεπτόμεθα διὰ πρώτην φορὰν τὸ Ἱερὸν τοῦτο μοναστικὸν καθίδρυμα, ἀλλὰ καὶ διότι περαιτέρω, πνευματικοὶ δεσμοὶ ὑφίστανται, ὡς γνωστόν, μεταξὺ ἡμῶν καὶ τῶν ἐν αὐτῷ ἐνασκουμένων μοναζουσῶν: Ἀφ᾿ ἑνὸς μέν, ἡ πνευματικὴ καθοδήγησις αὐτῶν ὑπὸ τῆς Ἱερᾶς Ἁγιορειτικῆς Μονῆς τοῦ Ξενοφῶντος, τελούσης ὑπὸ τὴν ἄμεσον πνευματικὴν καὶ κανονικὴν δικαιοδοσίαν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, ἀφ᾿ ἑτέρου δέ, ἡ κατὰ καιροὺς διακονία μελῶν τῆς γυναικείας ταύτης ἀδελφότητος εἰς τὴν Ἱερὰν Πατριαρχικὴν καὶ Σταυροπηγιακὴν Μονὴν Ζωοδόχου Πηγῆς Βαλουκλῆ ἐν ΚΠόλει.

Βεβαίως, ἡ συγγένεια ἡμῶν ἀνάγεται πρωτίστως εἰς τὴν μετάληψιν ἐκ τοῦ αὐτοῦ Ποτηρίου τῆς Ζωῆς, εἰς τὴν μετοχὴν εἰς τὸ Θεανδρικὸν Σῶμα τοῦ Σωτῆρος ἐν τῷ κόσμῳ, τὴν Ἐκκλησίαν, ἀλλ᾿ ἡ ἀνθρωπίνη φύσις, οὖσα συνδεδεμένη μὲ τὸν προσιτὸν εἰς τὰς σωματικὰς αἰσθήσεις κόσμον, ἀναζητεῖ τὴν προσωπικὴν γνωριμίαν, ἡ ὁποία, κατὰ τὸν Ἀπόστολον Παῦλον, ἀποτελεῖ, τρόπον τινά, εἰκόνα τῆς ἐν τῷ μέλλοντι αἰῶνι θεοπτίας: «βλέπομεν γὰρ ἄρτι δι᾿ ἐσόπτρου ἐν αἰνίγματι, τότε δὲ πρόσωπον πρὸς πρόσωπον» (Α΄ Κορ. ιγ΄ 12). Ἀναμφιβόλως δέ, ἡ συγγένεια αὕτη ἐνισχύεται ὑπὸ τῆς ἀγαπητικῆς ἀντιδόσεως διακονίας, ἡ ὁποία χρονικῶς ἐκτείνεται ἤδη εἴς τινας δεκαετίας.

Καθίσταται, λοιπόν, προφανὲς ὅτι ἡ παρουσία ἡμῶν εἰς τὸ Ἱερὸν τοῦτο Ἡσυχαστήριον ὑπάρχει εἷς περαιτέρω κρίκος μιᾶς μακρᾶς ἁλύσεως, λειτουργεῖ δὲ ἀμφιδρόμως εὐεργετικῶς: Ἐντὸς ὀλίγου μέλλουν νὰ ἀρχίσουν, προεξαρχούσης τῆς ἡμῶν Μετριότητος, αἱ προβλεπόμεναι ὑπὸ τοῦ τυπικοῦ ἀκολουθίαι διὰ τὸν ἐγκαινιασμὸν τοῦ νέου Καθολικοῦ τῆς Μονῆς, ἡ ὁποία, μέσῳ τῶν ἐκπροσώπων τῆς Μητρὸς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Μεγάλης Ἐκκλησίας, θὰ δεχθῇ προσθήκην θείας χάριτος καὶ εὐλογίας εἰς τὸν καθ᾿ ἡμέραν ἀγῶνα της. Ἐξ ἑτέρου, ἡ παραμονὴ ἡμῶν, τῶν ἐκ Φαναρίου, εἰς τὸν εὐλογημένον τοῦτον χῶρον ἡσυχίας καὶ προσευχῆς, θὰ παράσχῃ ἡμῖν τὴν δυνατότητα πνευματικῆς ἀναπαύσεως καὶ ἀνατάσεως, ὥστε νὰ ἀναλάβωμεν, μετὰ τὴν εἰς τὰ ἴδια ἐπιστροφήν, μὲ νέας δυνάμεις τὰ πολυεύθυνα καθήκοντά μας.

Ὅθεν, κατὰ τὴν εὔσημον ταύτην στιγμήν, ἡ ὁποία σηματοδοτεῖ τὴν ἀρχὴν τῆς πενθημέρου ἐπισκέψεως ἡμῶν εἰς τὴν Ἱερὰν Μητρόπολιν Σιδηροκάστρου καὶ εἰς τὸ Ἱερὸν Ἡσυχαστήριον τοῦτο, ἀναφωνοῦμεν μετὰ τοῦ Προφητάνακτος Δαυΐδ: «Ἰδοὺ δὴ τί καλὸν ἢ τί τερπνόν, ἀλλ᾿ ἢ τὸ κατοικεῖν ἀδελφοὺς ἐπὶ τὸ αὐτό;» (Ψαλμ. ρλβ΄ 1) καὶ εὐφροσύνως σκιρτῶμεν ἐπὶ τῇ θείᾳ εὐλογίᾳ τῆς ἐπὶ τὸ αὐτὸ συναγωγῆς ἡμῶν πρὸς ὁλοκλήρωσιν ἔργου, τὸ ὁποῖον ἡ Δεξιὰ Κυρίου κατειργάσατο. Ἐπιφυλασσόμενοι νὰ ὁμιλήσωμεν ἐκτενέστερον ἐπ᾿ αὐτοῦ προσεχῶς, εὐχαριστοῦμεν ἐν κατακλεῖδι καὶ πάντας τοὺς ἐκλεκτοὺς παρόντας, ἀπονέμοντες αὐτοῖς τὰς πατρικὰς καὶ Πατριαρχικὰς ἡμῶν εὐλογίας, ὅλως δὲ ἐγκάρδιον ἀδελφικὸν ἀσπασμὸν ἀγάπης καὶ τιμῆς εἰς τὸν συμπανηγυρίζοντα μεθ᾿ ἡμῶν Μακαριώτατον Ἀρχιεπίσκοπον Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλάδος κ. Ἱερώνυμον.

Καλῶς σᾶς εὑρήκαμε!