Ἱερώτατε Μητροπολῖτα Σιδηροκάστρου κύριε Μακάριε, Ποιμενάρχα τῆς θεοσώστου ταύτης Ἐπαρχίας,
Ἱερώτατοι καὶ Θεοφιλέστατοι ἅγιοι Ἀδελφοί,
Ἐντιμότατοι Ἄρχοντες τοῦ τόπου,
Τέκνα ἡμῶν ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,

Ἡ πρὸ ὀλίγου ἀναπεμφθεῖσα ὑπὸ τῶν καλλιφώνων χορῶν τῶν ἱεροψαλτῶν καὶ πληρώσασα τοὺς θόλους τοῦ περικαλλοῦς τούτου Μητροπολιτικοῦ Ναοῦ τοῦ Μεγαλομάρτυρος Ἁγίου Γεωργίου δοξολογία δὲν ἀποτελοῦσε ἁπλῆν ἐφαρμογὴν τοῦ Τυπικοῦ τῆς κατ᾽ Ἀνατολὰς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας, ἀλλὰ ἔκφρασιν βαθείας καὶ καρδιακῆς εὐγνωμοσύνης πρὸς τὸν Τριαδικὸν Θεόν, ὁ ὁποῖος ὡδήγησε καὶ πάλιν τὰ βήματά μας πλησίον σας, εἰς ἐπίσκεψιν πατρικῆς ἀγάπης καὶ Πατριαρχικῆς εὐλογίας.

Δοξάζομεν τὸν Θεὸν ὡς τὸν δοτῆρα καὶ αὐτῆς τῆς χαρᾶς, καὶ εὐλογοῦμεν τὸν κοινὸν ἡμῶν προστάτην, τὸν τροπαιοφόρον ἅγιον Γεώργιον, τὸν κατευοδώσαντα ἡμᾶς προχθὲς ἐκ τοῦ ἐν Φαναρίῳ πανσέπτου Πατριαρχικοῦ Ναοῦ καὶ ὑποδεχόμενον ἡμᾶς σήμερον, μετὰ τῆς τιμίας ἡμῶν συνοδείας, εἰς τὸ ἐνταῦθα ἱερὸν κατοικητήριόν του, ὁμοῦ μετὰ πάντων ὑμῶν, τῶν προσφιλῶν ἡμῶν πνευματικῶν τέκνων, συνηθροισμένων ἐπὶ τὸ αὐτὸ εἰς ὑπάντησιν τοῦ Πατριάρχου σας. Διὸ καὶ παραλλάσσοντες ὀλίγον τοὺς λόγους τοῦ προφητάνακτος καὶ ψαλμωδοῦ Δαυΐδ λέγομεν καὶ ἡμεῖς: «Ἰδοὺ δὴ τί καλὸν ἢ τί τερπνὸν ἀλλ᾽ ἢ τὸ κατοικεῖν ἀδελφοὺς καὶ πατέρας ἐπὶ τὸ αὐτό» (Ψαλμ. 132, 1).

Διότι ὄντως οὐδὲν τερπνότερον ἢ ὡραιότερον ὑπάρχει ἀπὸ ἀνθρώπους ἡνωμένους μετ᾽ ἀλλήλων ἐν τῷ συνδέσμῳ τῆς ἀγάπης καὶ τῆς πίστεως τῆς ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ. Οὐδὲν τερπνότερον ἢ ὡραιότερον ὑπάρχει ἀπὸ τέκνα φωτόμορφα τῆς Ἐκκλησίας, ἐκφράζοντα τὴν ἀγάπην καὶ τὸν σεβασμὸν αὐτῶν πρὸς τὴν Μητέρα Ἁγίαν τοῦ Χριστοῦ Μεγάλην Ἐκκλησίαν, τὸ μαρτυρικὸν Φανάριον. Οὐδὲν τερπνότερον ἢ ὡραιότερον ὑπάρχει ἀπὸ ψυχὰς ἀγαπώσας τὸν Θεὸν καὶ ἐμπιστευομένας ἑαυτὰς εἰς τὴν πατρικὴν Αὐτοῦ πρόνοιαν καὶ εἰς τὴν στοργικὴν μέριμναν τῆς Μητρὸς ἡμῶν Ἐκκλησίας. Δι᾿ αὐτὸ καὶ χαίρομεν διαπιστοῦντες ὅτι σεῖς, οἱ εὐλαβεῖς κάτοικοι τοῦ Σιδηροκάστρου καὶ τοῦ Δήμου Σιντικῆς, ζῆτε ἡνωμένοι μετὰ τοῦ Θεοῦ καὶ τῆς Ἐκκλησίας ἀλλὰ καὶ μετ᾽ ἀλλήλων, βοηθοῦντες καὶ βοηθούμενοι, στηρίζοντες καὶ στηριζόμενοι.

Αὐτὸς εἶναι ὁ τρόπος διὰ τοῦ ὁποίου ζοῦσαν πάντοτε οἱ Χριστιανοί, ἀλλὰ καὶ οἱ εὐσεβεῖς πατέρες ἡμῶν, καὶ δι᾽ αὐτοῦ τοῦ τρόπου, τοῦ τρόπου τῆς ἀγάπης καὶ τῆς ἀλληλεγγύης, ὑπερέβαιναν τὰς ἑκάστοτε δυσκολίας καὶ τὰς συμπιπτούσας ὀδυνηρὰς καταστάσεις καὶ ἱστορικὰς συγκυρίας. Διότι «ἀδελφὸς ὑπὸ ἀδελφοῦ βοηθούμενος» εἶναι «πόλις ὀχυρὰ καὶ ὑψηλή, ἰσχύει δὲ ὥσπερ τεθεμελιωμένον βασίλειον», (Παροιμ. ιη΄ 19), ὡς λέγει ὁ σοφὸς Σολομών.

Συμβαίνει, δυστυχῶς, πολλάκις οἱ ἐγωϊσμοὶ καὶ οἱ ἀνταγωνισμοί, ἡ ἐπιδίωξις τοῦ ἰδίου συμφέροντος καὶ τοῦ μείζονος κέρδους, νὰ ἀπομακρύνουν τοὺς ἀνθρώπους ἀπὸ τὴν εὐλογημένην ὁδὸν τῆς ἀγάπης καὶ τῆς ἀλληλεγγύης καὶ νὰ ὁδηγοῦν τὰς κοινωνίας καὶ τὰ ἔθνη εἰς κρίσεις ἐπικινδύνους καὶ καταστροφικάς, ὡς αὐτὴ ἡ ὁποία σοβεῖ ἐσχάτως εἰς τὸν κόσμον καὶ ταλανίζει καὶ τὴν Ἑλλάδα. Καὶ παρότι ἡ κρίσις ὀνομάζεται καὶ θεωρεῖται κρίσις οἰκονομική, εἶναι κατὰ βάσιν, ὡς καὶ ἕτεροι τονίζουν, κρίσις πνευματικὴ καὶ ἠθική. Κρίσις, ὀφειλομένη εἰς τὴν ἀπομάκρυνσιν τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ τὸν Θεὸν καὶ τὴν ἀποξένωσίν του ἀπὸ τὸν συνάνθρωπον. Κρίσις, ὀφειλομένη εἰς τὴν ἐξάρτησιν τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ τὰ ὑλικὰ ἀγαθὰ καὶ τὸν πλοῦτον, διὰ τὸν ὁποῖον πολλοὶ νομίζουν ὅτι ἀποτελεῖ λύσιν ὅλων τῶν προβλημάτων τοῦ ἀνθρώπου, ἀγνοοῦντες τὸ εὐαγγελικὸν παράδειγμα τοῦ ἄφρονος πλουσίου, ὁ ὁποῖος ἀπέκτησε περισσότερα προβλήματα ἐκ τῆς αὐξήσεως τῶν ἀγαθῶν αὐτοῦ, μὴ ἔχων ποῦ νὰ τὰ ἀποθηκεύσῃ, καὶ εὑρέθη ἐν τέλει ἀβοήθητος καὶ ἀναπολόγητος ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος δὲν δίδει σημασίαν εἰς τὸν ὑλικὸν πλοῦτον, ἀλλὰ εἰς τὴν χρηστὴν διαχείρισίν του πρὸς ὠφέλειαν τῶν ἀνθρώπων, καὶ εἰς τὸν ψυχικὸν πλοῦτον.

Διὰ τοῦτο καὶ δὲν ἀρκοῦν αἱ καταβαλλόμεναι ἐργώδεις προσπάθειαι διὰ τὴν ἀνάκαμψιν τῶν οἰκονομικῶν μεγεθῶν καὶ τὴν βελτίωσιν τῶν ἀριθμῶν, πρὸς ἔξοδον ἀπὸ τὴν κρίσιν, ἐὰν δὲν στρέψωμεν οἱ ἄνθρωποι τὴν καρδίαν μας πρὸς τὸν Θεὸν καὶ ἐὰν δὲν ἀγαπήσωμεν τὸν πλησίον μας ὅπως τὸν ἑαυτόν μας (Ματθ.  κβ΄ 39), ζητοῦντες μὴ τὸ ἑαυτοῦ, ἀλλὰ τὸ τοῦ ἑτέρου ἕκαστος (Α΄ Κορ.  ι΄ 24). Χρειάζεται νὰ ἐπιστρέψωμεν εἰς τὸν Θεὸν καὶ νὰ ζήσωμεν συμφώνως πρὸς τὰς ἐντολάς Του. Χρειάζεται νὰ ζήσωμεν μὲ ἐγκράτειαν. Χρειάζεται νὰ ζήσωμεν μὲ ἀγάπην διὰ τὸν συνάνθρωπόν μας, διὰ τὸν πλησίον μας, ἀγάπην ἔργων καὶ ὄχι λόγων, ἀγάπην ὁμοίαν μὲ αὐτὴν τὴν ὁποίαν ἔδειξε  πρὸς ἡμᾶς ὁ Θεός, ὁ ὁποῖος «οὕτως ἠγάπησε … τὸν κόσμον, ὥστε τὸν υἱὸν αὐτοῦ τὸν μονογενῆ ἔδωκεν, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτὸν μὴ ἀπόληται» (Ἰωαν. γ΄ 16). Χρειάζεται ὅμως νὰ ἔχωμεν καὶ ὑπομονὴν καὶ ταπείνωσιν, ὡς εἶχον καὶ οἱ πατέρες μας, οἱ ὁποῖοι ἀγογγύστως ὑπέμεναν καὶ τὰς θλίψεις καὶ τὰς ταλαιπωρίας, ἔχοντες πάντοτε τὴν ἐλπίδα των εἰς τὸν Θεὸν ὁ ὁποῖος καὶ δὲν διέψευσε τὰς προσδοκίας των.

Γνωρίζομεν καλῶς τὰ προβλήματα τὰ ὁποῖα ἀντιμετωπίζει τὰ τελευταῖα ἔτη ἡ ἑλληνικὴ κοινωνία καὶ παρακολουθοῦμεν μετὰ συνοχῆς καρδίας ἀπὸ τοῦ Ἱεροῦ ἡμῶν Κέντρου τοῦ Φαναρίου τὰς ἀγωνίας καὶ τὰς προσπαθείας τοῦ προσφιλοῦς ἑλληνικοῦ λαοῦ, προσευχόμενοι πάντοτε ὑπὲρ ὑμῶν καὶ προτρέποντες τοὺς ἑκάστοτε ἐξ Ἑλλάδος ἐπισκεπτομένους προσκυνηματικῶς τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον νὰ ἀντιμετωπίζουν τὴν παροῦσαν κρίσιν μὲ ὑπομονὴν καὶ ἐμπιστοσύνην εἰς τὸν Θεόν, ὁ ὁποῖος δὲν ἐγκαταλείπει ποτὲ τοὺς ἐλπίζοντας εἰς Αὐτόν, ἀλλὰ ποιεῖ σὺν τῷ πειρασμῷ καὶ τὴν ἔκβασιν τοῦ δύνασθαι ἡμᾶς ὑπενεγκεῖν.

Τὸ αὐτὸ προτρέπομεν καὶ ἐσᾶς σήμερον. Ἀγωνίζεσθε, νὰ ζῆτε συμφώνως πρὸς τὰς ἐντολὰς τοῦ Θεοῦ. Ἀγωνίζεσθε νὰ ζῆτε τὴν ἐν Χριστῷ ζωὴν εἰς τὴν ὁποίαν σᾶς ὁδηγοῦν ἀπλανῶς οἱ εὐσεβεῖς πνευματικοί σας πατέρες, ἐργαζόμενοι εἰς τὸ γεώργιον τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας ὑπὸ τὴν καθοδήγησιν τοῦ καλοῦ σας ποιμενάρχου, τοῦ Ἱερωτάτου ἐν Χριστῷ ἀδελφοῦ Μητροπολίτου Σιδηροκάστρου κυρίου Μακαρίου, διότι μόνον δι᾽ αὐτῆς ἀντιλαμβανόμεθα τὸ ἀληθὲς νόημα τῆς ζωῆς καὶ ἀξιολογοῦμεν καταλλήλως τὰ συμβαίνοντα ἐν αὐτῇ καὶ τὰ προβλήματα, τὰ ὁποῖα ἀντιμετωπίζομεν, ὑπερβαίνοντες αὐτὰ διὰ τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ.

Ἱερώτατε Μητροπολῖτα Σιδηροκάστρου κύριε Μακάριε,

Σᾶς εὐχαριστοῦμεν ἀπὸ καρδίας διὰ τὴν εὐγενῆ καὶ φιλόφρονα πρόσκλησίν σας νὰ ἐπισκεφθῶμεν διὰ μίαν ἀκόμη φορὰν τὴν θεόσωστον ταύτην ἐπαρχίαν τὴν ὁποίαν θεοφιλῶς καὶ ἀγλαοκάρπως ποιμαίνετε, τηροῦντες τὸν σύνδεσμον τῆς ἀγάπης καὶ τοῦ σεβασμοῦ μετὰ τῆς Μητρὸς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Μεγάλης Ἐκκλησίας ἀκατάλυτον, διότι ἀκατάλυτος εἶναι καὶ ἡ ἀγάπη αὐτῆς πρὸς τὸν εὐλαβῆ κλῆρον καὶ τὸν εὐσεβῆ λαὸν τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεώς σας, τέκνα ἅπαντα πεφιλημένα τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου.

Σᾶς εὐχαριστοῦμεν θερμῶς καὶ διὰ τὴν ὑποδοχὴν τὴν ὁποίαν ἐπεφυλάξατε εἰς τὴν ἡμετέραν Μετριότητα καὶ τὴν τιμίαν ἡμῶν συνοδείαν καὶ δι᾽ ὅσα πρὸ ὀλίγου εἴπατε, τὰ ἐκφράζοντα τὰ αἰσθήματα τῆς ψυχῆς σας πρὸς τὴν πρωτόθρονον Ἐκκλησίαν τῆς Κωνσταντινουπόλεως καὶ τὸν ἐλέῳ Θεοῦ προκαθήμενον αὐτῆς, ἀλλὰ καὶ διὰ τὴν πολλὴν ἀγάπην καὶ τὸν σεβασμὸν τὸν ὁποῖον παντοιοτρόπως ἐκδηλώνετε.

Εὐχαριστοῦμεν καὶ ἅπαντας τοὺς συνελθόντας εἰς τὴν ὑποδοχὴν ἡμῶν, τοὺς ἄρχοντας, τὸν κλῆρον, τὰς μοναστικὰς ἀδελφότητας καὶ τὸν λαὸν τοῦ Θεοῦ. Ἡ παρουσία σας γεμίζει τὴν καρδίαν μας μὲ χαρὰν ἀνεκλάλητον, καὶ ἀπονέμομεν εἰς ὅλους σας, μὲ πολλὴν ἀγάπην, τὴν ἀμέριστον πατρικήν μας εὐχὴν καὶ τὴν πατριαρχικὴν εὐλογίαν.

Ἡ χάρις τοῦ Κυρίου νὰ σᾶς σκέπῃ καὶ νὰ ὁδηγῇ τὰ διαβήματά σας εἰς γῆν εὐθεῖαν πάντοτε. Ἀμήν.