Ἱερώτατε Μητροπολῖτα Σιδηροκάστρου κύριε Μακάριε,
Ἱερώτατοι καί Θεοφιλέστατοι ἀδελφοί Ἱεράρχαι,
Ἐξοχώτατε κύριε Ὑφυπουργέ,
Ὁσιολογιώτατε Πρωτεπιστάτα τῆς Ἱερᾶς Κοινότητος τοῦ Ἁγίου Ὄρους,
Ὁσιολογιώτατε καί ἀγαπητέ ἅγιε Καθηγούμενε τῆς Ἁγιορειτικῆς Ἱερᾶς Μονῆς τοῦ Ξενοφῶντος κύριε Ἀλέξιε,
Ὁσιωτάτη Καθηγουμένη τοῦ Ἱεροῦ τούτου Ἡσυχαστηρίου Γερόντισσα Ἰακώβη,
Πατέρες, Ἀδελφοί, Τέκνα καί Θυγατέρες ἡμῶν ἐν Κυρίῳ, αἱ ἐγκαταβιοῦσαι ἐν τῷ Ἱερῷ Σεμνείῳ τούτῳ,

“Μέγας εἶ, Κύριε, καί θαυμαστά τά ἔργα Σου, καί οὐδείς λόγος ἐξαρκέσει πρός ὕμνον τῶν θαυμασίων Σου” (Εὐχή Μεγάλου Ἁγιασμοῦ).

“Ἐλθόντες ἐπί τήν ἡλίου δύσιν, ἰδόντες φῶς ἑσπερινόν”, πραγματικῶς καί μεταφορικῶς, “ὑμνοῦμεν Πατέρα, Υἱόν καί Ἅγιον Πνεῦμα Θεόν” διά  “πάντα τά ὡραῖα τῆς γῆς” καί δι᾿ ὅσα βιοῦμεν ἀπό τῆς ἀφίξεως ἡμῶν πρό ὀλίγων ὡρῶν εἰς τό πανυπερτελείου κάλλους, ὡς ὁ Κύριος, – “καί γάρ ποίημα Αὐτοῦ ἐστι”-, φυσικόν περιβάλλον τοῦτο, καί εἰς τήν ἱεράν Κυψέλην ταύτην τῆς προσευχῆς, τῆς ἀσκήσεως, τῆς ἀγάπης καί τῶν ἀρετῶν, διά νά τελέσωμεν ἐκκλησιαστικῶς αὔριον τά ἐγκαίνια τοῦ νεοδμήτου Καθολικοῦ αὐτῆς.

Ἀληθῶς, ἰδιαιτέρου πλατυσμοῦ καί εὐφροσύνης καρδίας πληρούμεθα καί ἀζωογονούμεθα πνευματικῶς, ὁσάκις εὑρισκόμεθα εἰς τοιαύτας πνευματικάς ὀάσεις, ὡς ἡ παροῦσα, καί μετ᾿ ἰδιαιτέρας ἀγάπης καί τιμῆς περιβάλλομεν τήν μερίδα τῶν σταυρωσάντων καί σταυρωσασῶν ἑαυτούς καί ἑαυτάς διά τήν Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, καί τό κατά δύναμιν ἐνεργοῦμεν διά τήν συντήρησιν, ἀκμήν, ἄνθησιν, προστασίαν καί ἀκτινοβολίαν τοῦ ἱεροῦ θεσμοῦ τοῦ Μοναχισμοῦ, τῆς “σπονδυλικῆς στήλης”, ὡς προσφυῶς ἐλέχθη, τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας ἀνά τούς αἰῶνας.

Διά τῆς καθιερώσεως καί εὐλογίας τοῦ ἁγίου τούτου Θυσιαστηρίου, συνυπουργούντων εἰς τοῦτο καί τῶν προσελθόντων ἐκ τῶν Ἐπαρχιῶν αὐτῶν Ἱερωτάτων ἀδελφῶν Ἱεραρχῶν, θά καταστήσῃ ἡ Χάρις καί τό Ἔλεος τοῦ Κυρίου τόν Ναόν τοῦτον ἅγιον, σκήνωμα τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ, πλουτοῦντα θείαν ἰσχύν, καί θά στερεωθῇ οὗτος, εὐχαῖς μυστικαῖς καί χρίσει μύρου ἁγίου, μέχρι τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος, ἀδιασάλευτος καί δεδοξασμένος τῷ Κυρίῳ.

Ὁ Ναός οὗτος ἤδη ἔχει ἱστορίαν τριακονταετίας περίπου, διότι δέχεται ἀφ᾿ ὅτου ἐθεμελιώθη καί ἤρχισε νά κτίζεται τό συγκρότημα τοῦτο, τάς προσευχάς, τά δάκρυα, τούς στεναγμούς, τήν πίστιν καί τήν μετάνοιαν πολλῶν ἁγνῶν ψυχῶν, ἄλλων μεταστασῶν εἰς τήν ἐπουράνιον Ἱερουσαλήμ, ἄλλων ἀναχωρησασῶν ἐντεῦθεν διά λόγους προσωπικούς, καί τῶν πολλῶν παραμενουσῶν εἰς τάς ἐπάλξεις τῆς ἐνταῦθα σταυρικῆς μοναχικῆς ζωῆς.

Οἱ ἀγῶνες καί ἡ ἀγωνία τοῦ Γέροντος καί τῶν πνευματικῶν του τέκνων διά τήν στερέωσιν τῆς ἱερᾶς ταύτης Ἀδελφότητος, ἀγῶνες σωματικοί διά τήν οἰκοδομήν καί στερέωσιν τοῦ συγκροτήματος, ἀλλά κυρίως πνευματικοί, -διότι “αὐτόκλητοι” “ἀπεδύθησαν” εἰς τόν ἀγῶνα, καί “ἀνέλαβον ψυχάς”, διά τάς ὁποίας λόγον θά ἀποδώσουν τῷ Κυρίῳ-, ἀσφαλῶς καί δέν δύνανται νά παροραθοῦν -οἱ ἀγῶνες, λέγομεν, οὗτοι.

Ὁ ἐγκαινιασθησόμενος Ναός κρύπτει ὡσαύτως φιλόμοχθον καί ἐργώδη προσπάθειαν μελέτης καί ἐργασίας, κόπους ἀπό πρωΐας ἕως ἑσπέρας καί βαθείας νυκτός, τῶν θερμουργῶν ἀδελφῶν μοναζουσῶν τοῦ Ἱεροῦ τούτου Ἡσυχαστηρίου, τῶν συγκοπιασάντων ἀδελφῶν τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ξενοφῶντος καί τῶν ἀσφαλῶς ἐπιλέκτων λαϊκῶν συνεργατῶν, μηχανικῶν καί λοιπῶν εἰδικῶν, ὥστε σήμερον νά ἐμφανίζηται περικαλλής, κεκοσμημένος τέχνῃ πολλῇ, τό ἔσω ἱστορημένος, ἐξωραϊσμένος καί ηὐπρεπισμένος διά χειρός Λουκᾶ τοῦ Ἁγιορείτου ἁγιογράφου, καί τῶν λοιπῶν ἀδελφῶν ἁγιογράφων τῆς Ξενοφωντινῆς Μάνδρας, ἀλλά καί ὁσιωτάτων μοναζουσῶν.

“Πάσης μέν Ἐκκλησίας φροντιστέον ὡς Χριστοῦ σώματος” (Πρέπει ἡ φροντίδα μας νά περιλαμβάνῃ ὅλην τήν Ἐκκλησίαν, ὡς σῶμα Χριστοῦ), λέγει ὁ (Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος).

“Ἰδού σοι καί πάλιν ὁ μάρτυς τῆς ἀληθείας, ἡ ἐλεγκτική μάχαιρα τοῦ Πνεύματος, ἡ εὐπαρρησίαστος γλῶσσα τῆς εὐσεβείας ζῇ καί οὐ τέθνηκε· λέλυται καί οὐ δέδεται·….”, εἶναι λόγοι (Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου, Εἰς τήν εὕρεσιν τῆς κεφαλῆς τοῦ Προδρόμου).

Ἐ κ κ λ η σ ί α  καί  Ἀ λ ή θ ε ι α.  Ὁ  Ν α ό ς  καί ἡ ἄσκησις. Δύο πραγματικότητες ταυτόσημοι καί συγχρόνως διάφοροι. Διότι ἡ Ἀλήθεια καί ὁ Ναός ταυτίζονται πρός τό ὑψηλόν, τό αἰώνιον, τό θεῖον, τόν Κύριον, ὁ Ὁποῖος εἶναι ἡ μόνη μή ἐρευνητέα “ἀλήθεια” -διότι καί τό ἐρώτημα τοῦ Πιλάτου “τί ἐστιν ἀλήθεια;” (Ἰωάν. ιη΄ 38), ἔμεινε καί μένει ἀναπάντητον ἀνά τούς αἰῶνας∙ καί ὁ Ναός ταυτίζεται ἐπίσης πρός τό οὐράνιον, τό ἰδανικόν∙ εἶναι μνήμη, διότι ἐν αὐτῷ (τῷ Ναῷ) ἱερουργεῖται τό μυστήριον τῆς ἀφθαρσίας καί τῆς ἀληθινῆς ζωῆς.

Ἡ Ἐκκλησία καί ἡ ἄσκησις, ἐξ ἑτέρου, σημαίνουν τό “ἐν συνάξει, ἐν ἐκκλησίᾳ ζῆν” καί τό “ἐν ἀσκήσει πολιτεύεσθαι”, ἤτοι πολέμει τό ἴδιον “ἐγώ”, διά νά ἱκανοποιήσῃς καί νά ἀναπαύσῃς τόν συνάνθρωπον, διά νά γένηται “τό θέλημα τοῦ Θεοῦ ὡς ἐν οὐρανῷ καί ἐπί τῆς γῆς”.

Καί, λοιπόν, ἀσφαλῶς δέν θά ἦτο δυνατόν νά ἐπιτευχθοῦν τά γενόμενα ἐν τῇ ἀκρωρείᾳ ταύτῃ, τῷ Ἀκριτοχωρίῳ τούτῳ, ἄνευ τῆς οὐρανίου προστασίας καί συνδρομῆς τοῦ ἐφόρου καί προστάτου τοῦ Ἱεροῦ Ἡσυχαστηρίου, τοῦ Τιμίου Προδρόμου, διά τόν ὁποῖον ἡμεῖς δέν δυνάμεθα νά προσθέσωμέν τι πλέον ἀπό τόν ἴδιον τόν Κύριον, τόν Ὁποῖον ἐγνώρισεν ὁ Πρόδρομος ἐν κοιλίᾳ τῆς μητρός αὐτοῦ καί ἐσκίρτησεν. Εἶναι ὁ κοπιάσας ἐξ ἁπαλῶν ὀνύχων διά τῆς ἀσκητικῆς ζωῆς, καί μάλιστα ἐν ἐρήμῳ, “ἐσθίων ἀκρίδας καί μέλι ἄγριον”, ἀποδούς, κατά τόν Θεόδωρον τόν Στουδίτην, διά τῆς ἀποτομῆς τῆς τιμίας Κεφαλῆς του, εἰς τόν Δεσπότην τοῦ παντός, “ζώντων καί νεκρῶν”, καρπόν ἑκατονταπλασίονα, γενόμενος ἀπαρχή, τύπος καί ὑπόδειγμα τῆς μοναστικῆς πολιτείας!

Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος, τό εὔχρηστον δένδρον, τό πάντοτε χλοάζοντα ἔχον τά φύλλα καί φέρον ὡρίμους καρπούς ἀρετῆς, εἰς ψυχικήν αὔξησιν ὅλων μας! Ὁ κατά τό  ὄ ν ο μ α  καί κατά τό ἔ ρ γ ο ν  Ἰ ω ά ν ν η ς, ἐβλάστησεν εἰς τόν καιρόν τῆς ἐλεύσεως τοῦ Κυρίου, ὡς ρόδον ἀνά μέσον τῶν ἀκανθῶν τῆς ἐρήμου, ὡς κρῖνον εὐωδιάζον τήν εὐσέβειαν ἐν μέσῳ τοῦ βορβόρου τῶν ἔργων τοῦ τότε θηριώδους Ἡρώδου, ὡς ἐλαία κατάκαρπος, καί ἀνεδείχθη “φωνή βοῶντος ἐν τῇ ἐρήμῳ”, πελεκάν ἐρημικός, νυκτικόραξ ἐν οἰκοπέδῳ, στρουθίον μονάζον ἐπί τοῦ δώματος τῆς μοναδικῆς πολιτείας. Καί νῦν ἐν τῷ παραδείσῳ βλαστάνει ὡς φοῖνιξ, γλυκαίνων μέ τούς καρπούς του τήν πικρίαν τῆς ἀγνωσίας καί ἀγνοίας ἡμῶν τῶν περιλειπομένων, καί ὡς ὁλόφωτος σελήνη λάμπουσα εἰς τήν νύκτα τῆς ἁμαρτίας, ὡς φάρος καταφωτίζων τούς εἰς τό πέλαγος τῆς παρούσης ζωῆς κινδυνεύοντας, καί ὁδηγῶν αὐτούς πρός τόν λιμένα τῆς θεογνωσίας.

Ὁ Βαπτιστής τοῦ Κυρίου, τόν ὀνειδισμόν τοῦ Χριστοῦ προτιμήσας ἀπό τήν ἥσυχον καί ἄνετον ζωήν, προθύμως ὑπέρ τοῦ νόμου Αὐτοῦ τόν διά ξίφους ὑπέμεινε θάνατον. Ἀντί τῆς προσκαίρου καί ἐπιγείου ζωῆς, τήν ὁποίαν κατεφρόνησεν, ἐκληρονόμησε βασιλείαν οὐράνιον καί αἰώνιον.

Αὐτός, “ὁ μείζων ἐν γεννητοῖς γυναικῶν”, κατά τό ἀψευδές στόμα τοῦ Κυρίου, τό καρποφόρον κλῆμα τῆς ἀληθινῆς ἀμπέλου, τό ὁποῖον ἐγεώργησεν ὁ Πατήρ ὁ οὐράνιος, χαρίζει εἰς ὅλους μας ἀπόψε πνευματικήν εὐφροσύνην, εἰς ἀνακαινισμόν ψυχῆς καί σώματος, διά τῶν τελουμένων ἐγκαινίων τοῦ οἴκου του, εἰς τόν ὁποῖον θά εὑρίσκουν ἰατρείαν παθῶν πάντες οἱ προστρέχοντες, ἰδιαιτέρως σεῖς αἱ μονάζουσαι ἀδελφαί, καί εἰς τόν ὁποῖον θά λάμπῃ ὡς ἀστήρ αὐγερινός καί ὡς ἥλιος ἀκτινοβόλος ἐν σκότει βαθυτάτῳ.

Θά λαμβάνετε, ἀκόμη, ἀγαπηταί θυγατέρες κατά πνεῦμα, τήν Χάριν τῆς υἱοθεσίας, διότι, ὡς λέγει ὁ Εὐαγγελιστής καί Παρθένος Ἰωάννης, “ὅσοι ἔλαβον τόν Λόγον τοῦ Θεοῦ, ἔδωκεν αὐτοῖς ἐξουσίαν τέκνα Θεοῦ γενέσθαι, τοῖς πιστεύουσιν εἰς τό ὄνομα αὐτοῦ” (Ἰωάν. α΄,12). Συνεπῶς, ὅσοι κοινωνοῦμεν ἀξίως τοῦ Σώματος καί τοῦ Αἵματος τοῦ Χριστοῦ εἰς τόν Ναόν τοῦτον, ὅπως καί εἰς ὅλους τούς Ὀρθοδόξους Ναούς μας, θά γινώμεθα τέκνα Θεοῦ καί κληρονόμοι τῆς Βασιλείας.

Ἡ προσευχή καί δέησις τῆς ἡμετέρας Μετριότητος εἶναι ὅπως ἀναδειχθῇ ὁ θεῖος οὗτος Οἶκος θείων ὑδάτων πηγή, ἀπό τήν ὁποίαν ποτιζομένη κάθε ψυχή κεχερσωμένη, πελαγίζουσα εἰς αὐτόν, θά καλλιεργῆται καί θά καρποφορῇ  π ί σ τ ι ν,  ἐ λ π ί δ α  καί  ἀ γ ά π η ν.  Ὁ τοῦ Χριστοῦ ἔνδοξος Πρόδρομος δεικνύει τήν ὁδόν. Ὅπως διά τῶν πρεσβειῶν του ἐνίκησε κάθε ἐμπόδιον διά τήν οἰκοδομήν τοῦ Ἱεροῦ τούτου Ναοῦ, τοιουτοτρόπως θά ἀναδεικνύῃ πάντοτε τήν νίκην τοῦ πνεύματος ἐπί τῆς σαρκός, τῆς ἀσκήσεως ἐπί τῆς ὕλης, διά τῆς ζωῆς καί τοῦ παραδείγματος τῶν ἐνταῦθα βιουσῶν μοναζουσῶν.

Ἀσφαλῶς, ἡ πολύτιμος πεῖρα τοῦ πνευματικοῦ πατρός τῆς ἀδελφότητος Ἀρχιμανδρίτου κυρίου Ἀλεξίου, ἡ πολυχρόνιος ἐμπειρία καί σύνεσις, ἀλλά καί ἡ ὁλοτελής ἀφοσίωσις εἰς τό μοναχικόν ἰδεῶδες, ἀποτελοῦν ἐγγύησιν καί ἀσφάλειαν καί διά τήν ἐφεξῆς κανονικήν καί εὔρυθμον λειτουργίαν τοῦ Ἱεροῦ τούτου Ἡσυχαστηρίου. Ὡσαύτως, ἡ τῆς ἡγουμένης μοναχῆς Ἰακώβης καί τῆς ἐκλεκτῆς συνοδείας αὐτῆς νυχθήμερος κένωσις, πρός κάλυψιν τῶν ποικίλων κτηριακῶν, λειτουργικῶν καί λατρευτικῶν ἀναγκῶν αὐτοῦ, ἐκπληρούσης τήν διακονίαν αὐτῆς εὐηκόως, εὐόρκως καί θεαρέστως, ἀνέρχεται ὡς θυμίαμα εὔοσμον καί εὐπρόσδεκτον πρός τόν Κύριον.

“Εὐφραινέσθω τά οὐράνια, ἀγαλλιάσθω τά ἐπίγεια· ὅτι ἐποίησε κράτος ἐν βραχίονι Αὐτοῦ ὁ Κύριος”, ἐψάλαμε πρό ὀλίγου, ἀναφερόμενοι ἀσφαλῶς εἰς  τήν Ἀνάστασιν τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ.

Καί διερωτώμεθα μαζί σας, εἰς τό σημεῖον τοῦτο, μήπως ἡ ζωή μας ἡ ἐπίγειος δέν εἶναι μία συνεχής δοκιμασία καί στενοχωρία; Μήπως ἡ “ἀενάως βρύουσα ζωτική καί φωτιστική πηγή, ἡ συναΐδιος τοῦ Πατρός δημιουργική δύναμις, ὁ πᾶσαν τήν οἰκονομίαν διά τήν τῶν βροτῶν σωτηρίαν ὑπερκάλλως πληρώσας Κύριός μας” δέν εἶναι “ὁ δημιουργός πάσης φύσεως, συνισταμένης τε καί πάλιν λυομένης, ζωῆς τε καί τελευτῆς, τῆς ἐνταῦθα διαγωγῆς καί τῆς ἐκεῖθεν μεταστάσεως·…..ὁ δεσμεύων ἐν ἀσθενείᾳ καί ἀπολύων ἐν δυναστείᾳ· ὁ τά παρόντα χρησίμως οἰκονομῶν καί τά μέλλοντα λυσιτελῶς διοικῶν”; Μήπως δέν εἶναι “ἡ ἐκδημία ἡμῶν ἀπό τοῦ σώματος καί ἡ πρός τόν Θεόν ἐνδημία, μετάστασις ἀπό τῶν λυπηροτέρων ἐπί τά χρηστότερα καί θυμηδέστερα καί ἀνάπαυσις καί χαρά”; Μήπως, τέλος, τό ἑκούσιον Πάθος, ἡ Ταφή καί ὁ Σταυρός τοῦ Χριστοῦ δέν ὑπῆρξεν ἡ Ἀνάστασις; “Χριστός Ἀνέστη ἐκ νεκρῶν θανάτῳ θάνατον πατήσας καί τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι ζωήν χαρισάμενος”. Αὐτή εἶναι ἡ πίστις μας, ἡ ζωή μας, τά πάντα μας, ἡ βίωσις ἀπό τοῦδε τῆς ἀναστάσεως.

Διό καί πληροῦται καί ἀπόψε τό στόμα ἡμῶν τῆς αἰνέσεως τοῦ Κυρίου δι᾿ ὅλα ὅσα μᾶς δωρίζει καθημερινῶς, ἰδιαιτέρως διά τήν ἐλπίδα καί τήν ἀλήθειαν τῆς Ἀναστάσεως, αὐτήν τήν ὁποίαν σημαίνει καί ὁ ἐγκαινιαζόμενος Ναός, ὡς καί πρό ὀλίγου ἐπαναλαμβάνοντες τούς Ἁγίους Πατέρας τῆς Ἐκκλησίας ἀνεφέραμεν.

Τάς εὐεργεσίας ταύτας τοῦ Κυρίου, τάς ὁποίας καί δι᾿ ἀνθρώπων, “ἀοράτως συνών” Οὗτος κατεργάζεται, τούς κόπους, τάς ἀγρυπνίας, τόν αἶνον, τήν οὐρανίαν εὐφροσύνην καί τήν ἐπίγειον ἀγαλλίασιν  διαπιστοῦντες καί ἡμεῖς μετά πατρικῆς ἱκανοποιήσεως, εὐλογοῦμεν τόν τόπον τοῦτον καί αἰτούμεθα παρά Κυρίου τήν Χάριν  Του, διά τῶν προσευχῶν ὅλων σας, ὥστε διά τῆς ὑπουργίας τῶν πηλίνων χειρῶν ἡμῶν καί τῶν τιμίων συλλειτουργῶν μας νά κραταιώσωμεν αὔριον εἰς αἰῶνας τό ἅγιον τοῦτο σκήνωμα τῆς δόξης τοῦ Κυρίου, τό ὁποῖον εἶναι “ὡσεί πῦρ φλέγον ἐπί τῆς κορυφῆς τοῦ ὄρους” (Ἐξ. κδ΄,17), ἵνα ἐν Αὐτῷ ἡ πάντων Ζ ω ή  καί  Ἀ ν ά σ τ α σ ι ς προσδέχηται τάς προσαγομένας δεήσεις, πρεσβείαις τῆς Κυρίας Θεοτόκου τῆς Ὁδηγητρίας καί τοῦ Βαπτιστοῦ Ἰωάννου, εἰς τοῦ ὁποίου τήν ἀποτομήν τῆς τιμίας Κεφαλῆς πήγνυται καί ἀφιεροῦται τό ἱερόν τοῦτο Θυσιαστήριον.

“Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καί ἐπί γῆς εἰρήνη ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία· ὑμνοῦμεν Σε, εὐλογοῦμεν Σε, προσκυνοῦμεν Σε, δοξολογοῦμεν Σε, εὐχαριστοῦμεν Σοι διά τήν μεγάλην Σου δόξαν”.

Ἀνάπτοντες αὔριον μετά τήν τελετήν τῶν Ἐγκαινίων, κατά τήν Ὀρθόδοξον τάξιν, τήν ἀκοίμητον πλέον ἱεράν Κανδήλαν τοῦ Ἱεροῦ τούτου Ναοῦ, θά ἐπαναλάβωμεν τόν ἀνωτέρω δοξολογικόν αἶνον, ἔχοντα τήν πρώτην προέλευσιν εἰς Δαυΐδ τόν Βασιλέα, εἰς τόν Θεσβίτην Ἠλίαν καί εἰς τόν Εὐαγγελιστήν Λουκᾶν, ὡς ἀναφέρει μία παράδοσις, καί τήν ὁποίαν δοξολογίαν ἀναπέμπομεν οἱ ἄνθρωποι καθ᾿ ἡμέραν ἀπό αἰώνων.

Σήμερον, εἰς τάς κρισίμους διά τό Γένος μας καί διά τήν Χώραν ταύτην καί διά τόν κόσμον ὁλόκληρον, ἰδιαιτέρως τοῦ χώρου τῆς Μέσης ἐν γένει Ἀνατολῆς, “ἔνθα ἔστησαν οἱ πόδες τοῦ Κυρίου” μας, ἐποχάς, τάς πλήρεις ἀβεβαιότητος καί ἀνασφαλείας ἐν στενῇ καί εὐρυτέρᾳ ἐννοίᾳ, ἴσως προτιμοτέρα θά ἦτο ἡ “ἐν τοῖς κελλίοις” ἑκάστου ἐξ ἡμῶν προσευχή καί ἱκεσία πρός τό Ἀρνίον τό ἐσφαγμένον διά νά μᾶς ὁδηγήσῃ “ἐπί ζωῆς πηγάς ὑδάτων, καί ἐξαλείψῃ ὁ Θεός πᾶν δάκρυον ἐκ τῶν ὀφθαλμῶν” τῶν ἀνθρώπων (πρβλ. Ἀποκ. Ἰωάν. 7,17). Σᾶς διαβεβαιούμεθα ὅτι, καθορῶντες τά πέριξ ἡμῶν, τάς παντοίας ἐξελίξεις τῆς ἐπιστήμης καί τῆς τεχνολογίας, αἱ ὁποῖαι ἔπρεπε, φυσικῶς κρινόμεναι, νά φέρουν εὐημερίαν εἰς τόν ἄνθρωπον,  διαπιστοῦντες ὅμως, ἀντιστρόφως, καί τήν ἀδυναμίαν καί κυρίως τήν δυστυχίαν καί ταλαιπωρίαν τῶν συγχρόνων ἀνθρώπων, “προσκαρτεροῦμεν τῇ προσευχῇ καί τῇ δεήσει”, ὥς ποτε οἱ Ἀπόστολοι, ἀναμένοντες τόν Ἀναστάντα Κύριον. Ἔχοντες, λοιπόν, ὑπ᾿ ὄψει καθ᾿ ἡμέραν ὅτι διά πᾶσαν ἀνθρωπείαν ἤ ἔμβιον ὕπαρξιν “ὁ καιρός  ἐγγύς ἐστι” (πρβλ. Ἀποκ. Ἰωάν.), προσευχόμεθα καί ἕως ἄρτι  ἐ ρ γ α ζ ό μ ε θ α, καθώς καί ὁ Πατήρ ἡμῶν ὁ ἐπουράνιος “ἕως ἄρτι ἐργάζεται”. Καί ἡμεῖς ἐργαζόμεθα ἀναλόγως πρός τό τάλαντον καί τήν Χάριν τοῦ Κυρίου, καθ’ ὅτι “ἡδύ τοῖς φίλοις φίλων αἰτήματα ἀποπληροῦν· οὔκ ἐστι γάρ πιστοῦ φίλου ἀντάλλαγμα” (Κανών Παρακλητικός εἰς τόν Τίμιον Πρόδρομον)· καί ἡμεῖς πάντες, λέγομεν, “φίλοι μου ἐστε”.

Φρονοῦμεν, ἀδελφοί καί πατέρες, ὅτι τά Ἐγκαίνια τοῦ Καθολικοῦ τούτου, “μέσα στήν κατήφεια τῶν ἡμερῶν”, κατά τόν ποιητήν,  δίδουν ἕν χαρμόσυνον  μ ή ν υ μ α. Τό μήνυμα εἶναι νά ἀγαπήσωμεν τόν Χριστόν καί νά κρατήσωμεν Αὐτόν καί νά Τόν ἐμβάσωμεν εἰς τό ταμιεῖον τῆς καρδίας μας, καθώς ἀναφέρει τό Ἄσμα Ἀσμάτων: “ἐκράτησα αὐτόν καί οὐκ ἀφήσω αὐτόν, ἕως οὗ εἰσήγαγον αὐτόν εἰς οἶκον μητρός μου καί εἰς ταμίειον τῆς συλλαβούσης με” (γ΄, 4). Ἐάν τοιουτοτρόπως ἀγαπήσωμεν καί ἐγκαταστήσωμεν τόν Χριστόν εἰς τούς ἑαυτούς μας, ὡς πράττουν οἱ ἀφήσαντες τά τερπνά καί ἡδέα τῆς παρούσης ζωῆς μονασταί καί μονάστριαι, τότε θά ἀγαπήσωμεν ἀληθῶς καί τόν συνάνθρωπόν μας τόν πολυειδῶς καί ποικολοτρόπως πάσχοντα καί ἀδικούμενον, καί ἴσως καί ἀπό ἡμᾶς τούς ἰδίους, ἠθελημένως ἤ ἀθελήτως, ἐκ λάθους προγραμματισμῶν καί σχεδιασμῶν, καί τότε Αὐτός ὁ Χριστός θά ἐνεργῇ εἰς ἡμᾶς ἐκεῖνο τό ὁποῖον λέγει διά τοῦ Προφήτου Ὠσηέ: “οὐ μή ποιήσω κατά τήν ὀργήν τοῦ θυμοῦ μου, οὐ μή ἐγκαταλίπω τοῦ ἐξαλειφθῆναι τόν Ἐφραίμ· διότι Θεός ἐγώ εἰμι καί οὐκ ἄνθρωπος” (Ὠσηέ ια΄,9). Καί ὡς ἄτομα καί ὡς σύνολον, καί ὡς πρόσωπα καί ὡς λαόν, δέν θά μᾶς ἐγκαταλείψῃ εἰς πειρασμόν μεγαλύτερον ἐκείνου τόν ὁποῖον δυνάμεθα νά ἄρωμεν, ἀλλά θά δώσῃ σύν τῷ πειρασμῷ καί τήν ἔκβασιν, καί θά μᾶς λυτρώσῃ ἀπό τοῦ πονηροῦ καί ἀπό πάσης ψυχοφθόρου βλάβης καί ἀνθρωπίνης ἤ δαιμονικῆς κακίας.

Ἀδελφοί καί τέκνα,

“Ἡ βοήθεια ἡμῶν ἐν ὀνόματι Κυρίου τοῦ ποιήσαντος τόν οὐρανόν καί τήν γῆν” (Ψαλμ. 123, 8) “Εὐλογήσω τόν  Κύριον ἐν παντί καιρῷ” (Ψαλμ. 33,1)· “οὐκ ἐν ταῖς εὐημερίαις μόνον τοῦ βίου, ἀλλά καί ἐν τοῖς περιστατικοῖς καιροῖς” (Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου). Διό καί παρακαλοῦμεν Αὐτόν καί ἀπόψε καί πάντοτε  νά δίδῃ εἰς τόν καθένα μας “σῶμα ἄσπιλον, καρδίαν καθαράν, νοῦν γρήγορον, γνῶσιν ἁπλανῆ, Πνεύματος Ἁγίου ἐπιφοίτησιν, πρός κτῆσιν καί πληροφορίαν τῆς ἀληθείας, καί νά ποιῇ μεθ᾿ ἡμῶν  σ η μ ε ῖ ο ν  εἰς ἀγαθόν, ἵνα οἱ μισοῦντες ἡμᾶς ἴδωσι καί αἰσχυνθῶσιν ὅτι Κύριος ἐβοήθησε καί παρεκάλεσεν ἡμᾶς” (πρβλ. Ψαλμ. 85).

Ἡ δύναμις τῆς σωτηρίας μας, πάντοτε, ἰδιαιτέρως ἐν καιρῷ θλίψεως καί εἰς τάς παρούσας περιστάσεις, καθ᾿ ἅς πανταχόθεν “ἀκοαί πολέμων, σεισμοί, καταποντισμοί… πεῖνα, δίψα, περιστάσεις καί ἀνάγκαι”, καθ᾿ ἅς ἔχουν πληθυνθῆ αἱ ὀδύναι καί αἱ λύπαι τοῦ ἀνθρώπου, εἰς οὐδένα ἄλλον ἀνήκει (ἡ δύναμις τῆς σωτηρίας) παρά μόνον εἰς τόν Κύριον, τόν πρῶτον καί τόν ἔσχατον καί τόν ζῶντα, τόν γενόμενον νεκρόν, καί ἰδού ζῶντα εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων, καί ἔχοντα τάς κλεῖς τοῦ θανάτου καί τοῦ ᾅδου (πρβλ. Ἀποκ. Ἰωάν. α΄, 18-20), τόν Ἀναστάντα Χριστόν, τόν ἔχοντα τήν δόξαν καί τήν τιμήν καί τήν δύναμιν, ὅτι “Σύ, Κύριε, ἔκτισας τά πάντα, καί διά τό θέλημά Σου ἦσαν καί ἐκτίσθησαν” (Ἀποκ. Ἰωάν. δ΄ 11) καί ὅτι “παρά Σοί ἐστιν ἡ πηγή τῆς ζωῆς καί ἐν ἀπολαύσει γενέσθαι καταξιωθῶμεν τοῦ ἀπροσίτου φωτός”. Ἀμήν.