Ἱερώτατε Μητροπολῖτα Σισανίου καὶ Σιατίστης κ. Παῦλε καὶ λοιποὶ ἀδελφοὶ ἐν Χριστῷ Ἱεράρχαι,
Ὁσιολογιώτατε Καθηγούμενε τῆς Ἱερᾶς ταύτης Μονῆς κύριε Νικηφόρε,
Ἐντιμότατε Ἀντιπεριφερειάρχα Κοζάνης κύριε Σόκκουτη,
Ἐντιμότατοι Ἄρχοντες τοῦ τόπου,
Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,

Ἐκφράζοντες τὰς βαθείας εὐχαριστίας ἡμῶν διὰ τὴν λίαν τιμητικὴν ὑποδοχὴν καὶ τοὺς φιλόφρονας καὶ εὐγενεῖς λόγους σας, αἰσθανόμεθα τὴν ἀνάγκην νὰ ἐκφράσωμεν καὶ τὴν πολλὴν χαρὰν διὰ τὴν πραγματοποίησιν τῆς προσκυνηματικῆς ταύτης ἐπισκέψεως εἰς τὴν Ἱερὰν Μονήν σας, προκειμένου νὰ εὐλογήσωμεν τὴν θεμελίωσιν τοῦ νέου ἐκκλησιαστικοῦ μουσείου αὐτῆς καὶ τὰ ἐγκαίνια τῆς ἀνακαινισθείσης πτέρυγος.

Δοξάζομεν δὲ ἐκ ψυχῆς τὸν Κύριον, ἅγιε Καθηγούμενε, διὰ τὴν ἐπ΄ ἐσχάτων καλὴν λειτουργίαν καὶ ἀνακαίνισιν τοῦ ἱστορικοῦ καὶ σημαντικοῦ διὰ τὴν περιοχὴν ἱεροῦ τούτου προσκυνήματος ὑπὸ τῆς ὑμετέρας Ὁσιολογιότητος, καὶ συγχαίρομεν φιλαδέλφως τὸν φιλομόναχον Ποιμενάρχην σας κύριον Παῦλον, διότι τοσαύτην ἔμπρακτον ἀγάπην καὶ μέριμναν δεικνύει διὰ τὴν κτηριακὴν καὶ πνευματικὴν ἀναστήλωσιν τῶν ἱερῶν Μονῶν τῆς θεοσώστου Ἐπαρχίας αὐτοῦ.

Ὁ προστάτης τῆς Ἱερᾶς ταύτης Μονῆς Μέγας Διδάσκαλος καὶ πατὴρ τῆς Ἐκκλησίας ἡμῶν ἅγιος Ἀθανάσιος, Πατριάρχης Ἀλεξανδρείας, τυγχάνει ἰδιαιτέρως ἀγαπητὸς εἰς τὸν λαὸν τῆς Μακεδονίας, ὡς μαρτυρεῖ ἡ ἀφιέρωσις πλήθους ναῶν εἰς τὴν ἱερὰν αὐτοῦ μνήμην. Ἐκ παραλλήλου δὲ ἡ ἀφιέρωσις τῆς παρούσης Ἱερᾶς Μονῆς εἰς τὸν ἅγιον ὑπενθυμίζει εἰς ἡμᾶς καὶ τὴν σημασίαν τὴν ὁποίαν ἔχει οὗτος διὰ τὸν μοναχισμόν. Διότι, καίτοι ἐχρημάτισε μέγας εἰς τὴν θεωρίαν καί «ἱεραρχίας κανών», καὶ ὁ λόγος αὐτοῦ ὑπῆρξε τύπος τῆς θεωρίας, ἡ δὲ διδασκαλία αὐτοῦ ἦτο ἀφ΄ἑαυτῆς θεολογία, συγχρόνως ὁ βίος του ἦτο «πρακτικῆς ὑπογραμμός», ὡς τονίζει ἡ Ἐκκλησία μας εἰς τὴν ὑμνογραφίαν αὐτῆς (τροπάριον γ΄ ᾠδῆς). Διότι ὁ ἅγιος ἔζη ὡς ἀληθὴς μοναχός, ὡς ἄλλωστε ὡς ἀληθεῖς μοναχοὶ ἔζησαν καὶ πάντες οἱ ἅγιοι ἱεράρχαι τῆς Ἐκκλησίας μας, ὅπως ὁ ὑποτυπωτὴς τῶν βασικῶν μοναστικῶν ἀρχῶν Μέγας Βασίλειος, ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος καὶ πλεῖστοι ἕτεροι, οἵτινες εἶχον τὰς μοναχικὰς ἀρετὰς εἰς τὸν ὕψιστον, μάλιστα, βαθμόν. Διότι εἰς τὴν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν μας πάντοτε θεωρία καὶ πρᾶξις, ἦθος καὶ δόγμα, εἶναι ἀλληλένδετα καὶ ἐξαρτῶνται σαφῶς τὸ ἓν ἐκ τοῦ ἄλλου.

Ταὐτοχρόνως δὲ ὁ ἅγιος Ἀθανάσιος ἦτο τέλειος μοναχὸς καὶ δι΄ἕνα ἕτερον λόγον. Ὁ ἀπόστολος Παῦλος λέγει: «Πάντες οἱ θέλοντες εὐσεβῶς ζῆν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ διωχθήσονται» (Β΄ Τιμ. γ΄, 12). Εἶναι γνωστὸν ὅτι ὅστις ἐκ τῶν μοναχῶν ἐπιθυμεῖ νὰ παραμείνῃ σταθερὸς εἰς τὴν ἀληθινὴν ὁδὸν τῆς ἀρετῆς, πρὸς αὐτὸν ὁ διάβολος κατευθύνει τὴν κακότητα τῶν ἀνθρώπων διὰ νὰ ἐξαγάγῃ αὐτὸν ἐκ τῆς ὁδοῦ ἢ νὰ τὸν ἀναγκάσῃ νὰ ἀλλάξῃ τὴν πορείαν του πρὸς τὸν Θεόν. Ὁ μοναχισμὸς ὡσαύτως ἀποτελεῖ κλῆσιν εὐαγγελικὴν πρὸς τὴν τελειότητα, ἥτις συνεπάγεται τὴν ἀποδοχὴν τοῦ μαρτυρίου διὰ τῆς ἀενάου ἀσκήσεως, τῆς ἐγκρατείας, τῆς νηστείας, τῆς κακοπαθείας. Οὕτω καὶ ὁ ἅγιος Ἀθανάσιος πολλάκις διωγμοὺς ἐκαρτέρησεν ὑπὲρ τῆς εὐσεβείας, πολλάκις ἐκινδύνευσεν ὑπὲρ τῆς πίστεως, πολλὰ ἔπαθεν ὑπὲρ τῆς Ἐκκλησίας, καθημερινῶς ἐμαρτύρει καὶ ἐξέχεε τὸ αἷμα αὐτοῦ.

Ἱερώτατε ἅγιε Σιατίστης, ἅγιε καθηγούμενε καὶ ἀγαπητοὶ ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Κάθε Ἱερὰ Μονὴ ἀποτελεῖ πηγὴν χάριτος, εὐλογίας, ἁγιασμοῦ καὶ ὠφελείας διὰ τὸν τόπον εἰς τὸν ὁποῖον εὑρίσκεται. Διὰ τοῦτο οἱ εὐσεβεῖς πρόγονοί σας, ἀγαπητοὶ Ἐρατυρεῖς, ἀνήγειραν τὴν Μονὴν αὐτὴν εἰς τὴν ἰδιαιτέρας φυσικῆς ὡραιότητος ταύτην τοποθεσίαν, ὥστε νὰ ἐνθυμῶνται ὅτι ἡ Δημιουργία μὲ τὸ κάλλος της ἀποτελεῖ δῶρον τοῦ Θεοῦ πρὸς αὐτοὺς καὶ νὰ τὴν ἀντιπροσφέρουν ὡς ἔκφρασιν εὐγνωμοσύνης πρὸς τὸν Κύριον «οὐρανοῦ καὶ γῆς, ὁρατῶν τε πάντων καὶ ἀοράτων» (Σύμβολον τῆς πίστεως). Αἱ ἱεραὶ μοναὶ πάντοτε ἐκτίζοντο εἰς τὰς πλέον παρθένους καὶ ὡραιοτέρας τοποθεσίας διὰ νὰ ἀποκαλύπτουν τὰ μυστήρια τοῦ Θεοῦ εἰς τὸν ἄνθρωπον, καὶ νὰ φανερώνουν τὴν ἀλλοίωσιν τῆς δεξιᾶς τοῦ Ὑψίστου.

Ἰδιαιτέρως εἰς καιροὺς δυσχειμέρους διὰ τὸ Γένος, αἱ Ἱεραὶ Μοναὶ ἦσαν ἑστίαι παιδείας καὶ πολιτισμοῦ διὰ τὰ τέκνα τῆς Μητρὸς Ἐκκλησίας, προσφέρουσαι εἰς αὐτὰ ἀληθινὴν χριστιανικὴν ἐκπαίδευσιν καὶ διδάσκουσαι τὰς ἱερὰς τέχνας τῆς ἁγιογραφίας, τῆς καλλιγραφίας, τῆς ξυλογλυπτικῆς, τῆς ἱεροψαλτικῆς καὶ ἄλλας.

Ὅθεν καὶ σεῖς ὡς ἄριστα πράττετε ἀναστηλοῦντες τὸ ἱερὸν τοῦτο κατοικητήριον τοῦ ἁγίου Ἀθανασίου, ὡς ἀποδεικνύει ἡ ἐπιτυχὴς ἀνακαίνισις τοῦ καθολικοῦ ἱεροῦ ναοῦ αὐτοῦ καὶ ἡ ἀνακαινισθεῖσα πτέρυξ τὴν ὁποίαν θὰ ἐγκαινιάσωμεν, καὶ συντηροῦντες τὴν ἱστορικὴν μνήμην καὶ εὐσέβειαν διὰ τῆς δημιουργίας νέου Ἐκκλησιαστικοῦ Μουσείου ἐνταῦθα, τὸ ὁποῖον μετὰ ταῦτα θὰ θεμελιώσωμεν. Νὰ εἶσθε βέβαιοι ὅτι ὁ μισθός σας θὰ εἶναι πολὺς ἐν τοῖς οὐρανοῖς καὶ θὰ ἔχετε συμπρεσβευτὴν καὶ συναντιλήπτορά σας τὸν στύλον τῆς εὐσεβείας, Οἰκουμενικὸν Διδάσκαλον καὶ πρόμαχον τοῦ Λόγου, θεῖον Ἀθανάσιον.

Ἅγιε Καθηγούμενε, ἠξιώθητε παρὰ Κυρίου νὰ αἴρετε τὸν σταυρὸν τῆς μοναχικῆς ζωῆς. Συνεχίσατε, παρακαλοῦμεν, τὰς προσπαθείας σας διὰ τὴν δόξαν καὶ εὐπρέπειαν τοῦ ἱεροῦ τούτου οἴκου, ὥστε νὰ παραμένῃ εἰς αἰῶνας αἰώνων οἱονεὶ κῆρυξ τῆς προγονικῆς εὐσεβείας, ἀλλὰ καὶ τῆς ἰδικῆς σας φιλοθεΐας. Συγχρόνως ἀγωνισθῆτε μετὰ τῶν πατέρων τῆς συνοδείας σας νὰ ζῆτε ἀπὸ τοῦδε ὡς κήρυκες τῆς ἐρχομένης Βασιλείας, διὰ τῶν οὐρανίων καὶ ἀγγελοειδῶν ἀρετῶν τῆς παρθενίας, τῆς ἀκτημοσύνης καὶ τῆς ὑπακοῆς, ἐν ἀδελφικῇ συμπνοίᾳ καὶ ἀγάπῃ, ὥστε νὰ ἀποτελῆτε στήριγμα τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας καὶ πολυτίμους συνεργοὺς τοῦ ἔργου τοῦ Ποιμενάρχου αὐτῆς, ὑπὸ τὴν πατρικὴν καθοδήγησιν καὶ εὐλογίαν του.

Ὑψοῦντες τὰς χεῖρας, εὐλογοῦμεν πάντας ὑμᾶς καὶ τὰ ἔργα τῶν χειρῶν σας, δεόμενοι πρὸς τὸν Κύριον ἡμῶν ὅπως, ταῖς ἱκεσίαις τοῦ ἱεράρχου Αὐτοῦ ἁγίου Ἀθανασίου, ἐπισκέπτηται ἐξ ὕψους τὴν ἐν Ἐρατύρᾳ καὶ Σιατίστῃ ἐκλογάδα ποίμνην, καὶ μὲ τὸ θεῖον φῶς Αὐτοῦ καταυγάζῃ αὐτήν, ἐκριζῶν πάσας τὰς ἀκάνθας τῆς κακοδοξίας καὶ αὐξάνων τὸν σπόρον τῆς πίστεως τῇ ἐπομβρίᾳ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τὸ Ὁποῖον τόσον διαυγῶς καὶ λαμπρῶς ἐφώτιζε τὸν Μέγαν Ἀθανάσιον.

Ἡ χάρις καὶ ἡ εὐλογία καὶ ἡ σκέπη τοῦ Ἁγίου εἴησαν πάντοτε μετὰ πάντων ὑμῶν, ἅγιοι πατέρες καὶ τέκνα θεοευλόγητα ἐν Κυρίῳ.