Ἱερώτατε Μητροπολῖτα Σιδηροκάστρου κύριε Μακάριε,
Ἱερώτατοι καὶ Θεοφιλέστατοι ἅγιοι Ἀδελφοί,
Ἐντιμότατοι τοπικοὶ Ἄρχοντες,
Τέκνα ἡμῶν ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,
Συνεχίζοντες διὰ πέμπτην ἤδη ἡμέραν τὴν ἐπίσκεψίν μας εἰς τὴν Ἱερὰν Μητρόπολιν Σιδηροκάστρου εὑρισκόμεθα σήμερον εἰς εἰς τὴν πόλιν σας, τὴν Ἡράκλειαν, μίαν παλαιὰν καὶ ἱστορικὴν κωμόπολιν, διὰ νὰ μεταφέρωμεν καὶ πρὸς ὑμᾶς εὐλογίαν ἀπὸ τῆς Μητρὸς ἡμῶν Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Μεγάλης Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία περιβάλλει μὲ στοργὴν καὶ ἀγάπην ἅπαντα τὰ τέκνα της, μεριμνῶσα καὶ προσευχομένη ὑπὲρ αὐτῶν καὶ ἀναμένουσα ταῦτα πάντοτε εἰς τὰς αὐλάς της.
Ἀλλ᾽ ἰδοὺ σήμερον συνηντήθημεν εἰς τὴν ἐνταῦθα ἱερὰν αὐλήν, εἰς τὸν περίσεμνον τοῦτον οἶκον τῆς κοινῆς Μητρός μας, τῆς ἐν τῇ Κοιμήσει αὐτῆς μὴ καταλειψάσης τὸν κόσμον Ὑπεραγίας Θεοτόκου, συμπροσευχόμενοι καὶ τιμῶντες τὴν μνήμην δύο ἁγίων μαρτύρων τῆς Ὀρθοδόξου ἡμῶν πίστεως, τοῦ ἁγίου μεγαλομάρτυρος Ἀρέθα καὶ τῆς ἁγίας μάρτυρος Σεβαστιανῆς.
Αἱ μνῆμαι τῶν ἁγίων μαρτύρων, ἀγαπητοὶ ἀδελφοὶ καὶ τέκνα προσφιλῆ, δὲν ἀποτελοῦν διὰ τὴν Ἐκκλησίαν μας μίαν ἀνάμνησιν ἁπλῶς τῆς ὁμολογίας καὶ τοῦ μαρτυρίου των, ἀποτελοῦν καὶ μίαν ὑπενθύμισιν τοῦ χρέους μας ἔναντι τῶν ἁγίων μαρτύρων, οἱ ὁποῖοι ἀπαρτίζουν τὴν ἐν οὐρανοῖς θριαμβεύουσαν Ἐκκλησίαν τῶν πρωτοτόκων, καὶ τῶν ὁποίων τὰ αἵματα «ὡς πορφύραν καὶ βύσσον» περιβάλλεται ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία, ἐγκαυχωμένη διὰ τὰ κατορθώματά των.
Ἡ ὑπενθύμισις αὕτη δὲν ἀπευθύνεται εἰς ὀλίγους ἀλλὰ πρὸς ἅπαντας ἡμᾶς, ἀνεξαρτήτως ἡλικίας ἢ φύλου, μορφωτικοῦ ἐπιπέδου ἢ θέσεως, διότι τὸ κοινὸν τοῦτο χρέος ἀπορρέει ἐκ τῆς ἰδιότητός μας ὡς τέκνων τῆς Ἐκκλησίας, λαβόντων τὸ ὄνομα τοῦ χριστιανοῦ κατὰ τὴν ἡμέραν τῆς βαπτίσεώς μας καὶ ἐχόντων, ὡς ἐκ τούτου, τὴν ὑποχρέωσιν νὰ ὁμολογῶμεν τὴν πίστιν μας εἰς τὸν Χριστόν, τοῦ Ὁποίου τὸ Ὄνομα φέρομεν, δίδοντες τὴν μαρτυρίαν τῆς πρὸς Αὐτὸν ἀγάπης καὶ ἀφοσιώσεως εἰς τὴν καθ᾽ ἡμέραν ζωήν μας.
Αὐτὴν τὴν μαρτυρίαν ἀναμένει ἀπὸ ἡμᾶς ὁ Χριστός• καὶ δὲν εἶναι βεβαίως ἡ μαρτυρία αὕτη μαρτυρία αἵματος καὶ ζωῆς, ὡς αὐτὴ τῶν ἁγίων μαρτύρων, ἀλλὰ μαρτυρία Ἰησοῦ Χριστοῦ διὰ τῶν λόγων καὶ τῶν πράξεών μας.
Δυστυχῶς, εἰς τὰς παρούσας ἡμέρας ἀρκετοὶ ἄνθρωποι, ἂν καὶ βαπτισμένοι, δειλιοῦν ἢ ἐντρέπονται νὰ ὁμολογήσουν τὴν πίστιν των εἰς τὸν Χριστόν, «ἵνα μὴ ἀποσυνάγωγοι γένωνται»• δειλιοῦν, φοβούμενοι μήπως θεωρηθοῦν συντηρητικοὶ καὶ ζῶντες μακρὰν τῶν ἐπιταγῶν τῆς συγχρόνου ἐποχῆς, ἡ ὁποία ἀπορρίπτει τὴν πίστιν, ἀμφισβητεῖ τὴν ἀξίαν τῆς καθαρότητος τοῦ βίου, καὶ ἀποποιεῖται τὴν ἀληθῆ καὶ εἰλικρινῆ ἀγάπην πρὸς τὸν συνάνθρωπον ὡς ἰδέας παρῳχημένας. Οἱ τοιοῦτοι ἀδελφοί μας ἀκολουθοῦν τὸν ἀπόστολον Πέτρον, ἐρωτηθέντα ὑπὸ τῆς παιδίσκης εἰς τὴν αὐλὴν τοῦ ἀρχιερέως περὶ τῆς σχέσεώς του πρὸς τὸν Ναζωραῖον Ἰησοῦν καὶ ἀρνηθέντα Αὐτόν. Οἱ ἀδελφοί μας οὗτοι -μήπως κάποτε καὶ ἡμεῖς οἱ ἴδιοι;- γινόμεθα μιμηταὶ τοῦ Ἀποστόλου Πέτρου εἰς τὴν ἄρνησιν, ὄχι ὅμως καὶ εἰς τὴν μετάνοιαν τὴν ὁποίαν ἐπέδειξεν ἐν συνεχείᾳ ὁ Πέτρος, καὶ παραμένομεν τοιουτοτρόπως μακρὰν τοῦ Χριστοῦ.
Τὸ αὐτὸ ἰσχύει καὶ δι᾽ ἐκείνους οἱ ὁποῖοι μὲ χείλη μόνον ὁμολογοῦν τὸν Χριστόν, ἡ δὲ ζωὴ αὐτῶν πόρρω ἀπέχει Αὐτοῦ καὶ τῆς ἐν Αὐτῷ ζωῆς. Διότι μεταξὺ λόγων καὶ ἔργων, μεγαλυτέραν σημασίαν καὶ βαρύτητα ἔχουν ἀσφαλῶς τὰ ἔργα, ὡς ἐπιβεβαιοῦντα τὸν λόγον καὶ ἀποδεικνύοντα τὴν ἀλήθειάν του. Τοιουτοτρόπως, ἐὰν ὁμολογῶμεν τὸν Χριστὸν καὶ τὴν πρὸς Αὐτὸν πίστιν μας, δὲν ζῶμεν ὅμως συμφώνως πρὸς τὸ θέλημα καὶ τὰς ἐντολάς Του καὶ δὲν δεικνύωμεν διὰ τῆς ζωῆς μας ὅτι εἴμεθα ὄντως μαθηταὶ καὶ ἀκόλουθοι τοῦ μεγάλου Διδασκάλου, τότε ἡ ὁμολογία μας οὐδεμίαν ἔχει σημασίαν, ἀποτελεῖ δὲ ἐνίοτε καὶ ἀφορμὴν σκανδαλισμοῦ τῶν ἄλλων ἀνθρώπων, οἱ ὁποῖοι διαπιστώνουν ὅτι ἡ ζωή μας δὲν συμβαδίζει μὲ τὴν ὁμολογίαν περὶ τοῦ πιστεύματός μας καὶ μὲ τὴν διδασκαλίαν Ἐκείνου, τὸν Ὁποῖον ἐπικαλούμεθα, καὶ ἐνοχλοῦνται ἀπὸ τὴν ὑποκρισίαν μας.
Τὴν ἀξίαν τῆς ἀληθοῦς ὁμολογίας ἐπιβεβαιώνει ὁ ἴδιος ὁ Χριστός, διὰ τῆς ἀνταποδώσεως τὴν ὁποίαν προσφέρει εἰς ἅπαντας τοὺς ὁμολογοῦντας Αὐτὸν λέγων: «πᾶς ὃς ἂν ὁμολογήσῃ ἐν ἐμοὶ ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, καὶ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ὁμολογήσει ἐν αὐτῷ ἔμπροσθεν τῶν ἀγγέλων τοῦ Θεοῦ» (Λουκ. ιβ΄ 8). Καὶ ποίαν ἄλλην μεγαλυτέραν τιμὴν δύναται νὰ ἀναμείνῃ ὁ χοϊκὸς ἄνθρωπος ἀπὸ τὴν τοιαύτην τῆς ὁμολογίας τοῦ ἰδίου τοῦ Χριστοῦ ἐνώπιον τῶν ἀγγέλων τοῦ Θεοῦ ὅτι ὁ ὁμολογήσας Αὐτὸν τυγχάνει ἰδικός του μαθητὴς καὶ φίλος; Αὐτὴν τὴν τιμὴν καὶ αὐτὴν τὴν δόξαν ἀπήλαυσαν καὶ ἀπολαμβάνουν οἱ ἅγιοι μάρτυρες καὶ αὐτὴ ἀναμένει καὶ ἡμᾶς, ἐὰν ἀκολουθήσωμεν τὸ παράδειγμα τῆς ζωῆς των, δίδοντες ὁ καθεὶς ἐξ ἡμῶν τὴν μαρτυρίαν Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐν τῷ οἰκείῳ αὐτοῦ περιβάλλοντι.
Τὴν τοιαύτην μαρτυρίαν δίδει ἀπὸ αἰώνων καὶ ἡ Μήτηρ Ἁγία τοῦ Χριστοῦ Μεγάλη Ἐκκλησία συνεχίζουσα τὸ ἔργον τῶν ἁγίων Ἀποστόλων καὶ τῶν ἁγίων Πατέρων εἰς τὸν κόσμον. Δίδει τὴν μαρτυρίαν Ἰησοῦ Χριστοῦ μένουσα ἑδραία καὶ ἀμετακίνητος εἰς τὴν ἀπὸ αἰώνων καθέδραν της εἰς τὴν βασιλίδα τῶν πόλεων, τὴν Κωνσταντινούπολιν, ὑπομένουσα πολλάκις διωγμοὺς καὶ κινδύνους, ἐνίοτε καί «ἐν ψευδαδέλφοις», κατὰ τὴν μέριμναν αὐτῆς ὑπέρ «πασῶν τῶν ἐκκλησιῶν» (Β΄ Κορ. ια΄ 26 καὶ 28). Δίδει δὲ τὴν μαρτυρίαν Ἰησοῦ Χριστοῦ ἰδιαιτέρως εἰς τὴν ἐποχήν μας κατὰ τὴν ὁποίαν ἐψύγη ἡ ἀγάπη τῶν πολλῶν καὶ οἱ ἄνθρωποι ἀπεμακρύνθησαν ἀπὸ τὴν ἀλήθειαν τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ ἐλησμόνησαν ὅτι «οὐκ ἔστιν ἐν ἄλλῳ οὐδενὶ ἡ σωτηρία, οὐδὲ γὰρ ὄνομά ἐστιν ἕτερον ὑπὸ τὸν οὐρανὸν τὸ δεδομένον ἐν ἀνθρώποις ἐν ᾧ δεῖ σωθῆναι ἡμᾶς» (Πραξ. Ἀποστ. δ΄ 12), ἀναζητοῦντες αὐτὴν εἰς ψευδεῖς καὶ ματαίας πίστεις καὶ ἰδεολογίας. Δίδει τὴν μαρτυρίαν Ἰησοῦ Χριστοῦ ἡ Ἁγία τοῦ Χριστοῦ Μεγάλη Ἐκκλησία πρὸς πάντα ἄνθρωπον καλῆς θελήσεως, συνδιαλεγομένη μετὰ πάντων, ἀλλ᾽ οὐδέποτε ἀφισταμένη τῆς πατρώας πίστεως καὶ εὐσεβείας.
Τὴν αὐτὴν μαρτυρίαν προτρεπόμεθα πατρικῶς καὶ ὑμᾶς νὰ δίδετε διὰ τῆς συνεποῦς ἐν Χριστῷ ζωῆς σας καὶ τῆς ἑνότητός σας μετὰ τοῦ ἐπισκόπου σας καὶ τῆς Ἐκκλησίας. Ἔχετε τὴν εὐλογίαν νὰ ποιμαίνεσθε ἀπὸ ἕνα ἐκλεκτὸν Ἱεράρχην, τὸν λίαν ἀγαπητὸν ἀδελφὸν καὶ συλλειτουργὸν ἡμῶν κύριον Μακάριον, καὶ ὑπὸ εὐσεβῶν καὶ καλῶν κληρικῶν. Σᾶς παρακαλοῦμεν, ἀκολουθεῖτε τὰς προτροπὰς καὶ τὸ παράδειγμά των διὰ νὰ συνδέεσθε ὁλοὲν καὶ περισσότερον «τῷ συνδέσμῳ τῆς ἀγάπης», τῆς διὰ τῶν Ἁγίων Μυστηρίων τῆς Ἐκκλησίας μας τελειουμένης, μετὰ τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὥστε νὰ αὐξάνεσθε καθ᾽ ἡμέραν καὶ εἰς τὴν πίστιν καὶ εἰς τὴν ἐλπίδα, καὶ δι᾽ αὐτῶν νὰ δύνασθε νὰ ὑπερβαίνετε τὰς δοκιμασίας καὶ τὰ προβλήματα τῆς παρούσης συγκυρίας, ἔχοντες τὴν βεβαιότητα ὅτι ὁ φιλάνθρωπος Κύριος «οὐκ ἐάσει ὑμᾶς πειρασθῆναι ὑπὲρ ὃ δύνασθε, ἀλλὰ ποιήσει σὺν τῷ πειρασμῷ καὶ τὴν ἔκβασιν αὐτοῦ» (Α΄ Κορ. ι΄ 13).
Κατακλείοντες εὐχαριστοῦμεν πρωτίστως ὑμᾶς, Ἱερώτατε ἀδελφὲ Μητροπολῖτα Σιδηροκάστρου κύριε Μακάριε, διὰ τὴν πρόσκλησιν νὰ ἐπισκεφθῶμεν τὴν ὡραίαν ἐπαρχίαν σας, διὰ τὴν ἐγκάρδιον ὑποδοχὴν καὶ φιλοξενίαν καθ᾽ ὅλας τὰς ἡμέρας τῆς ἐνταῦθα παραμονῆς μας καὶ διὰ τοὺς λόγους καὶ τὰς πράξεις σεβασμοῦ καὶ ἀγάπης πρὸς τὸν ἱερὸν θεσμὸν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου καὶ πρὸς τὴν ἡμετέραν Μετριότητα.
Εὐχαριστοῦμεν θερμῶς τὸν εὐλαβῆ κλῆρον, τοὺς εὐσεβεῖς ἄρχοντας καὶ τὸν πιστὸν λαὸν διὰ τὰς ἐκδηλώσεις τιμῆς καὶ σεβασμοῦ πρὸς ἡμᾶς καὶ δι᾽ἡμῶν πρὸς τὴν Μητέρα Ἁγίαν τοῦ Χριστοῦ Μεγάλην Ἐκκλησίαν τῆς Κωνσταντινουπόλεως. Μᾶς συνεκινήσατε βαθέως καὶ θὰ μείνετε πάντοτε εἰς τὴν σκέψιν μας καὶ εἰς τὰς προσευχάς μας, ἅπαντες ἀνεξαιρέτως, ἀπὸ τοῦ μεγαλυτέρου ἕως τοῦ μικροτέρου. Σᾶς εὐλογοῦμεν ὅλους μετὰ πολλῆς ἀγάπης καὶ εὐχόμεθα νὰ ζῆτε καὶ νὰ προοδεύετε καὶ νὰ ἔχετε τὴν Χάριν τοῦ Θεοῦ εἰς τὴν ζωήν σας καὶ εἰς τὰς οἰκογενείας σας καὶ εἰς τὰ ἔργα σας.
Νὰ εἶσθε βέβαιοι ὅτι ζῶντες ἐντὸς τῆς Ἐκκλησίας θὰ λαμβάνετε δύναμιν καὶ ἐλπίδα διὰ τὴν ἀντιμετώπισιν τῶν δυσχερειῶν τοῦ καθημερινοῦ βίου, διότι ὁ χριστιανὸς οὐδέποτε ἀπελπίζεται, ἐφ’ ὅσον γνωρίζει ὅτι ὅταν ζῇ ἐν Χριστῷ, ὁ Χριστὸς τὸν στηρίζει καὶ τὸν ἐνισχύει.