Ἱερώτατε Ἀρχιεπίσκοπε Κρήτης καὶ φίλτατε ἐν Χριστῷ    ἀδελφὲ κύριε Εἰρηναῖε,
Ἱερώτατε Μητροπολῖτα Κυδωνίας καὶ Ἀποκορώνου,  ἀγαπητὲ ἐν Κυρίῳ ἀδελφὲ καὶ συλλειτουργὲ κύριε Δαμασκηνὲ καὶ λοιποὶ προσφιλέστατοι ἀδελφοὶ Ἱεράρχαι τῆς ἐν Κρήτῃ Ἐκκλησίας,
Ἐξοχώτατοι καὶ Ἐντιμότατοι ἐκπρόσωποι τῶν τοπικῶν  Ἀρχῶν,
Ὁσιωτάτη Καθηγουμένη τῆς Ἱερᾶς ταύτης Μονῆς καὶ Ὁσιώταται καὶ ἀγαπηταὶ θυγατέρες ἐν Κυρίῳ,
Εὐλογημένοι Χριστιανοί, ἀδελφοὶ ἠγαπημένοι καὶ τέκνα φιλόθεα ἐν Κυρίῳ, προσφιλεῖς Κρῆτες,

Ὁ ἐγκαινισμὸς ἑνὸς νέου Ἱεροῦ Ναοῦ ἀποτελεῖ ἀπόδειξιν τῆς νεότητος τῆς ἀνθρωπίνης κοινότητος, ἡ ὁποία ζητεῖ τὴν καθιέρωσιν. Ἐγκαινίζοντες σήμερον τὸ νέον Καθολικὸν τῆς Ἱερᾶς ταύτης Μονῆς, χαιρόμεθα, διότι αἰσθανόμεθα σφύζουσαν τὴν νεότητα αὐτῆς.

Ἡ ἐπαινετὴ νεότης δὲν ἀντιπαρατίθεται πρὸς τὴν ὡριμότητα, ἀλλὰ πρὸς τὴν φθορὰν καὶ τὸν ἀκολουθοῦντα θάνατον. Ὅταν ὁ Θεὸς διὰ τοῦ Προφήτου ὑπόσχεται εἰς τοὺς πιστούς “ἀνακαινισθήσεται ὡς ἀετοῦ ἡ νεότης σου” (Ψαλμ. 102,5), δὲν ἀξιολογεῖ τὴν νεότητα ἐν συγκρίσει πρὸς τὸ γῆρας, ἀλλὰ ἐν συγκρίσει πρὸς τὴν φθοράν.

Ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς εἶναι ὁ ἀνακαινιστὴς τῶν πάντων. Ὁ κόσμος ἀπομακρυνθεὶς τοῦ Θεοῦ ψυχικῶς ὡδηγεῖτο πρὸς τὸν θάνατον. Ὁ εἰπών “ἰδοὺ καινὰ ποιῶ πάντα” (Ἀποκ. κα΄ 5) ἔπαυσε τὸ κατρακύλισμα τοῦ κόσμου πρὸς τὴν φθορὰν καὶ τὴν ἀνυπαρξίαν, ἔδωκε νέαν ζωὴν εἰς τοὺς ἀνθρώπους, ἐποίησεν αὐτοὺς ἀσκοὺς καινοὺς πλήρεις οἴνου καινοῦ, δηλαδὴ πνεύματος  ἀ φ θ α ρ σ ί α ς  καὶ  α ἰ ω ν ι ό τ η τ ο ς.

Ἐγκαινίζοντες, λοιπόν, τὸν παρόντα Ναόν, πληρούμεθα εὐφροσύνης καὶ ἀγαλλιάσεως, διότι ἐγκαινίζομεν τόπον λατρείας τοῦ Θεοῦ. Δηλαδή, ἐγκαινίζομεν τόπον λατρείας τῆς ἀπροϋποθέτου καὶ ἀπολύτου ἀ γ ά π η ς, διότι “ὁ Θεὸς ἀγάπη ἐστίν” (Α΄ Ἰωάν. δ΄ 9) καὶ τί εἶναι ὡραιότερον τῆς ἀγάπης, τῆς ἀληθινῆς καὶ ἀπροϋποθέτου ἀγάπης; Δι’ αὐτὸ καὶ θλιβόμεθα, ὅταν βλέπωμεν ἄλλους λαοὺς δῆθεν προηγμένους νὰ μετατρέπουν τοὺς Ναούς των εἰς τόπους διαφόρων ἐκδηλώσεων, πλὴν τῆς λατρείας τοῦ Θεοῦ, ἤτοι τῆς Ἀ γ ά π η ς.

Ἐγκαινίζοντες τὸν πάνσεπτον τοῦτον Ἱερὸν Ναὸν τῆς λατρείας τοῦ Θεοῦ, κατακλυζόμεθα ὑπὸ αἰσθημάτων χαρᾶς καὶ θαυμασμοῦ, διότι ἐν τῷ Ναῷ τούτῳ λατρεύεται ὁ Θεός, δηλαδὴ ἡ  Ἁ γ ι ό τ η ς, διότι ὁ Θεὸς Ἅγιός ἐστι καὶ καλεῖ ὅλους ἡμᾶς νὰ γίνωμεν ἅγιοι καθὼς Αὐτός (πρβλ. Α΄ Πέτρ. α΄ 16). Καὶ τί διαυγέστερον, φωτεινότερον, καθαρώτερον, ἑλκυστικώτερον καὶ ἀναπαυτικώτερον τῆς ἀγαπώσης ἁγιότητος;

Ἐγκαινίζοντες Ναόν, ἀπολαμβάνομεν τὴν πληρότητα τῆς ζωῆς, διότι λατρεύοντες ἐν τῷ Ναῷ τὸν Θεόν, λατρεύομεν τὴν ζωήν, ἀφοῦ ὁ Θεὸς εἶπε, καὶ τὸ εἶπεν ἀληθῶς, ὅτι Αὐτὸς εἶναι ἡ Ζ ω ή.

Τὰ ἐγκαίνια τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ εἶναι ταυτοχρόνως στροφὴ πρὸς τὴν  Ἀ λ ή θ ε ι α ν  καὶ πρὸς τὴν Ὁδὸν τῆς Ἀληθείας, διότι εἰς τὸν Ναὸν λατρεύομεν τὸν Θεόν, ὁ Ὁποῖος εἶναι ἡ Ὁδὸς καὶ ἡ Ἀλήθεια καὶ ἡ Ζωὴ (Ἰωάν. ιδ΄ 6). Δὲν εἶναι ὁ Ναὸς μόνον καταφύγιον παρηγορίας τῆς τεθλιμμένης καὶ βεβαρυμένης ψυχῆς τοῦ ἀνθρώπου. Εἶναι καὶ αὐτό. Ἀλλὰ πρωτίστως εἶναι τόπος, ὅπου ἡ ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου πτεροῦται καὶ ἀνέρχεται εἰς τὰ οὐράνια, ἐγγίζει τὸ ἄκρον τῶν ἐφετῶν καὶ χαίρεται ἐπὶ τῇ προσεγγίσει τῆς ἐν παντὶ τελειότητος, τῆς πανσοφίας, τῆς παναγάπης, τῆς αὐτοζωῆς, παντὸς τοῦ ἀγαθοῦ καὶ ὡραίου. Δὲν εἶναι ὁ Ἱερὸς Ναὸς τόπος συγκεντρώσεως τῶν μεμψιμοιρούντων διὰ τὰς ἁμαρτίας των, ἀλλὰ τόπος δοξολογίας τῶν ἀπαλλαγέντων ἀπὸ αὐτάς, Χάριτι Θεοῦ.

Εἶναι ὁ Ἱερὸς Ναὸς ὁ τόπος, εἰς τὸν ὁποῖον ἀκούεται χαρούμενη ἱερὰ ὑμνῳδία τῶν ψυχῶν, αἱ ὁποῖαι ᾐσθάνθησαν καὶ ἐγεύθησαν τὴν ἀγάπην τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν βιώνουν πραγματικῶς, ὄχι μὲ λόγια μόνον• εἶδον τὸ Φῶς τὸ Ἀληθινόν, ἔλαβον Πνεῦμα Ἅγιον καὶ χαίρουσαι δοξολογοῦν τὸν Εὐεργέτην.

Εἶναι, λοιπόν, ὁ Ναὸς ὁ οὐρανὸς ἐν τῇ γῇ, τόπος συναθροίσεως ἀγγελομόρφων ὑπάρξεων, αἱ ὁποῖαι ὑπὲρ χιόνα ἐλευκάνθησαν διὰ τοῦ Αἵματος τοῦ αὐτοθυσιασθέντος Ἀρνίου, καὶ ἐκρήγνυνται εἰς εὐχαριστίαν καὶ δοξολογίαν Αὐτοῦ, ἐπὶ τῇ ἐλευθερίᾳ τῆς ὁποίας ἠξιώθησαν.

Ἐν τῷ Ναῷ δὲν ὑπάρχει θλῖψις καὶ ὀδύνη, ἀλλὰ χαρὰ καὶ ἀγαλλίασις, ἀτμόσφαιρα χαρμόσυνος καὶ πανηγυρική, διότι ἐκεῖ ἑορτάζεται ἡ ἀπαλλαγή μας ἀπὸ τὰ πνευματικὰ δεσμὰ τοῦ κακοῦ καὶ ἡ εἴσοδός μας εἰς τὸν οὐράνιον χῶρον τῆς ἐλευθερίας, εἰς τὴν ὁποίαν ὁ Χριστὸς μᾶς ἠλευθέρωσε (Γαλ. ε΄ 1). Δι’  αὐτὸ ᾄδομεν καὶ ψάλλομεν καὶ δοξολογοῦμεν τὸν μόνον εὐλογητὸν εἰς τοὺς αἰῶνας.

Ἰδιαιτέρως ὁ Ἱερὸς αὐτὸς Ναός, ὁ ἐγκαινιαζόμενος σήμερον, ὁ ὢν ἀφιερωμένος εἰς τὴν Μεταμόρφωσιν τοῦ Σωτῆρος, μᾶς ὑπενθυμίζει τὸ ἄπειρον φῶς τοῦ Προσώπου Του, τὸ ὁποῖον φωτίζει πάντα ἄνθρωπον ἐρχόμενον εἰς τὸν κόσμον (Εὐχὴ Μ. Ἁγιασμοῦ). Ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς δὲν ἔλαμψε στιγμιαίως εἰς τὸ Ὅρος Θαβὼρ τὴν δόξαν Του. Λάμπει συνεχῶς καὶ καταυγάζει τοὺς πάντας καὶ φωτίζει τὸ Σύμπαν. Ἀλλὰ ἐπειδὴ δὲν δυνάμεθα νὰ ἴδωμεν τὴν λάμψιν τῆς δόξης Του, κρύπτει αὐτὴν καὶ ἐμφανίζει ἐξ αὐτῆς τόσον μόνον ὅσον δυνάμεθα νὰ ἀνθέξωμεν.

Δὲν ἐπιβάλλεται διὰ τῆς ἰσχύος τὸ μεγαλεῖον Του -ὅπως ἕκαστος νομίζων καὶ κρίνων ἑαυτὸν ὡς ἰσχυρὸν ἐν τῷ κόσμῳ τούτῳ-, ἐπιτρέπει εἰς ἡμᾶς νὰ ἀντιληφθῶμεν ἐξ αὐτοῦ μέρος, ἀνάλογον τῶν μικρῶν δυνατοτήτων μας. Οἱ οὐρανοὶ διηγοῦνται δόξαν Θεοῦ (Ψαλμ. ιη΄ 1), ἀλλὰ πόσοι ἐξ ἡμῶν ἤκουσαν τὴν διήγησιν τῶν οὐρανῶν ἢ ἀνέγνωσαν εἰς τὸ βιβλίον τῶν ἄστρων τὰ μεγαλεῖα τοῦ Θεοῦ;

Σκυμμένοι εἰς τὴν γῆν, τὴν τροφοδότριαν τῆς γηΐνης ζωῆς μας, καὶ αἰχμαλωτισμένοι τὸν νοῦν ἀπὸ τὰ προβλήματα τῆς καθημερινότητός μας, παραμελοῦμεν τὴν ἀνύψωσιν τοῦ νοῦ καὶ τῆς καρδίας μας πρὸς τὸν Πατέρα ἡμῶν, τὸν ἐν τοῖς οὐρανοῖς. Στερούμεθα οὕτω τῆς αἰσθήσεως τῆς πατρικῆς ἀγάπης, διὰ τῆς ὁποίας μᾶς ἐναγκαλίζεται ὁ οὐράνιος Πατὴρ μας καὶ γευόμεθα τὴν ὀρφάνιαν, ἐνῶ κατ’ ἀκρίβειαν δὲν εἴμεθα ὀρφανοί, ἀλλὰ ἔχομεν Πατέρα ἀγαπῶντα ἡμᾶς.

Τὴν πλήρη αἴσθησιν τῆς πατρικῆς ἀγάπης καὶ τοῦ πατρικοῦ ἐνδιαφέροντος τοῦ Θεοῦ δι’ ἕκαστον ἄνθρωπον, ἔζησαν καὶ ζοῦν οἱ Ἅγιοι ὅλων τῶν αἰώνων. Ὅσοι ἐγνώρισαν τὸν γέροντα Πορφύριον τὸν Καυσοκαλυβίτην, τὸν ἐκ τοῦ Περιβολίου τῆς Κυρίας Θεοτόκου ἐκκινήσαντα, ἐν τῷ κόσμῳ λάμψαντα καὶ ἐν τῷ Ὄρει τῷ Ἁγίῳ τελειωθέντα, τὸν ὁποῖον ἰδιαιτέρως εὐλαβεῖται ἡ ἀδελφότης τῆς Ἱερᾶς αὐτῆς Μονῆς καὶ ὁ φιλόχριστος λαὸς τῆς ἁγιοτόκου καὶ ἡρωοτόκου Κρήτης, θὰ ἀντιλαμβάνωνται καλλίτερον ὅτι ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ διαποτίζει τοὺς ἁγίους καὶ καθιστᾷ αὐτοὺς ὄργανα τῆς Θεϊκῆς ἀγάπης, πλήρη ἀγάπης δι’ ἕκαστον ἄνθρωπον, καὶ μάλιστα διὰ τοὺς ἐχθροὺς ἡμῶν, τοὺς περιφρονοῦντας, ἀδικοῦντας καὶ μισοῦντας ἡμᾶς καὶ λησμονοῦντας… Ὁ πληγωμένος ἀπὸ τὴν ἀγάπην τοῦ Θεοῦ γέρων, θάλπει διὰ τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ πᾶσαν ψυχὴν καταφεύγουσαν εἰς Αὐτόν, ἀναπαύει τοὺς πεφορτισμένους καὶ μεταδίδει τὴν αἴσθησιν ὅτι ὁ Κύριος ἡμῶν εἶναι πρᾷος καὶ ταπεινὸς τῇ καρδίᾳ, ἕτοιμος νὰ συγχωρήσῃ καὶ νὰ θεραπεύσῃ, νὰ ἀνακουφίσῃ καὶ νὰ χαριτώσῃ πάντα ἄνθρωπον, καὶ μάλιστα τοὺς ἀδικοῦντας καὶ τοὺς ἀδικουμένους, τοὺς περιφρονημένους καὶ ἀπεγνωσμένους ἀπὸ τὴν γηΐνην καὶ ἀνθρωπίνην κακίαν, τοὺς ἀφιερωθέντας καὶ τὰς ἀφιερωθείσας εἰς Αὐτὸν καὶ δοξολογοῦντας τὸ Πανάγιον Ὄνομά Του διὰ τῆς νοερᾶς προσευχῆς ἐν ἑσπέρᾳ καὶ πρωΐ καὶ μεσημβρίᾳ, ἐν ἡμέρᾳ, ἐν νυκτὶ καὶ ἐν πάσῃ ὥρᾳ, καθικετεύοντας καὶ στενάζοντας καὶ δακρύοντας καὶ ἐν φόβῳ κατασπαζομένους τὴν θαυματουργὸν ἱερὰν Εἰκόνα τῆς Παναγίας τῆς Ζωοδόχου Πηγῆς. Ὁ γέρων Πορφύριος, τέλος, εἶναι αὐτός, ὁ ὁποῖος ἂν καὶ δὲν εἶχεν ἐπισκεφθῆ τὸν τόπον τοῦτον, ἐν τῷ ὁποίῳ ἱστάμεθα, ὑπέδειξεν ἐξ ἀποστάσεως εἰς τοὺς ὑπευθύνους τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Χρυσοπηγῆς τὴν θέσιν τῆς ἀνεγέρσεως τοῦ περικαλλοῦς τούτου Ἱεροῦ Ναοῦ.

Πατέρες, Ἀδελφοὶ καὶ Ἀδελφαὶ ἐν Κυρίῳ,

Ὁ Κύριος ἡμῶν ἐπολιτεύθη ὡς ξένος ἐπὶ τῆς γῆς. Ἐκ βρέφους ἐδιώκετο ὑπὸ τοῦ Ἡρῴδου, ὡς ξένος τις καὶ ἐπικίνδυνος διὰ τὴν ἐπίγειον βασιλείαν του. Ὡς ξένος τις καὶ ἄστεγος, δὲν εἶχε “ποῦ τὴν κεφαλὴν κλίνῃ”. Οἱ ὁμόφυλοί του ἐμίσησαν καὶ ἐθανάτωσαν Αὐτὸν ὡς ξένον καὶ ἀποδιοπομπαῖον τοῦ γένους των. Ἐτάφη ὡς ξένος εἰς τάφον, ὁ ὁποῖος δὲν ἦτο ἰδικός Του, ἀλλὰ παρεχώρησεν εἰς αὐτὸν ὁ ἀπὸ Ἀριμαθείας εὐσχήμων Ἰωσήφ. Κατὰ τὸν φρικτὸν θάνατόν Του ἐστερήθη καὶ αὐτῶν τῶν ἱματίων Του. Αὐτὰ τὰ ὁποῖα ἐν τῷ Ὅρει Θαβὼρ ἐγένοντο “λευκὰ ὡς τὸ φῶς”, διενεμήθησαν κατὰ τὴν σταύρωσίν Του μεταξὺ τῶν Ρωμαίων στρατιωτῶν. Αὐτὸς ἔπαθεν ὑπὲρ ἡμῶν ἐξ ἀγάπης δι’ ἡμᾶς. Αὐτὴν τὴν ἀγάπην βιοῦμεν ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ.

Διὸ καὶ εἴμεθα εὐλογημένοι παρὰ τοῦ οὐρανίου Πατρός, τοῦ Μεταμορφωθέντος, Σταυρωθέντος καὶ Ἀναστάντος Κυρίου μας,  διότι εἰς τὴν εὐχαριστιακὴν ταύτην σύναξιν ἠξιώθημεν, ὡς μέλη τοῦ μυστικοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ, νὰ τιμήσωμεν τοὺς ἁγίους Του καὶ νὰ ἀκούσωμεν τὴν φωνὴν τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων Παύλου, Τιμοθέου καὶ Τίτου, “γίνου πιστὸς ἄχρι θανάτου” εἰς τὴν Κρήτην, τὸν τόπον τοῦτον τῆς Χάριτος καὶ τῆς Ἀληθείας, ὅπου ἐπὶ εἴκοσι καὶ πλέον αἰῶνας παραμένει ἕως τῆς σήμερον ἀκοίμητος ἡ κανδήλα τῆς πίστεως καὶ τῆς εὐσεβείας, τῆς γενναιότητος καὶ τοῦ ἡρωϊσμοῦ, τὸ ζῶν παράδειγμα ζωῆς καὶ μαρτυρίου διὰ Χριστόν, προσκυνοῦντες Πατέρα, Υἱὸν καὶ Ἅγιον Πνεῦμα, Τριάδα ὁμοούσιον καὶ ἀχώριστον.

Θὰ ἦτο ὅμως παράλειψις νὰ μὴ ἀναφέρωμεν σήμερον καὶ τὴν μνήμην τῶν ἱδρυτῶν καὶ κτιτόρων τοῦ Ἱεροῦ τούτου Ναοῦ γέροντος Πορφυρίου τοῦ Καυσοκαλυβίτου, τῆς ἀειμνήστου Καθηγουμένης Θεοσέμνης, τῆς νῦν φιλευσεβῶς καὶ πιστῶς προϊσταμένης τοῦ Ἱεροῦ Κοινοβίου τούτου Καθηγουμένης Θεοξένης μετὰ τῆς περὶ αὐτὴν ἱερᾶς ἀδελφότητος, τοῦ ἀνιδρυτοῦ αὐτῆς ἀπὸ Κυδωνίας καὶ Ἀποκορώνου εὐκλεῶς προεδρεύοντος τῆς Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας τῆς Κρήτης Ἱερωτάτου ἀδελφοῦ Ἀρχιεπισκόπου Εἰρηναίου καὶ τοῦ νῦν θεοφιλῶς ποιμαίνοντος τὴν Θεόσωστον Ἱερὰν Μητρόπολιν ταύτην Ἱερωτάτου κυρίου Δαμασκηνοῦ, οἱ ὁποῖοι παραδίδουν σήμερον διὰ τῶν χειρῶν τῆς ἡμετέρας Μετριότητος τὸ ἱερὸν τοῦτο τέμενος εἰς τὴν πνευματικὴν καὶ εὐρυτέραν ζωὴν τῆς νήσου καὶ εἰς τὰς ἐπιγενομένας γενεάς.

Ἀδελφοὶ ἐν Κυρίῳ ἠγαπημένοι καὶ τέκνα θεόκλητα,

Τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον, ἡ Μητέρα σας Ἐκκλησία τῆς Κωνσταντινουπόλεως, περιέβαλλε πάντοτε καὶ περιβάλλει μετ’  ἰδιαιτέρας ἀγάπης καὶ στοργῆς καὶ τιμῆς τὴν παλαίφατον καὶ ἱστορικὴν Ἐκκλησίαν τῆς Κρήτης. Σεβόμενοι, λοιπόν, τὴν μεγάλην καὶ ἱερὰν ἐκκλησιαστικὴν ἱστορίαν σας, τοὺς ἀρχαίους καὶ ἱστορικοὺς δεσμοὺς τοὺς ὁποίους οἱ προπάτορές μας ἐσφυρηλάτησαν, καὶ στοιχοῦντες τοῖς πατροπαραδότοις ἔθεσι καὶ θεσμίοις, εὑρισκόμεθα σήμερον ἐνταῦθα, ἐγκαινίζοντες μαζὶ μὲ ὅλους ἐσᾶς, τὸν κλῆρον καὶ τὸν λαόν, τὸν Ἱερὸν τοῦτον Ναὸν τῆς δόξης τοῦ Μεταμορφωθέντος Κυρίου. Εἶναι δὲ ἰδιαιτέρα ἡ χαρὰ ἠμῶν νὰ βλέπωμεν τὴν Ἀποστολικὴν ταύτην Ἐκκλησίαν ἐνδεδυμένην τὴν βασιλικὴν στολὴν καὶ δόξαν αὐτῆς καὶ ἐν τῷ Ἱερῷ τούτῳ Πατριαρχικῷ Σταυροπηγίῳ. Συγχαίροντες ὅλους ἐσᾶς, τὴν ὑμετέραν ἀγαπητὴν Ἱερότητα, ἅγιε Κρήτης, καὶ τοὺς προσφιλεῖς καὶ ἐκλεκτοὺς ἀδελφοὺς Ἀρχιερεῖς τῆς ἐνταῦθα Ἐκκλησίας, τὸν εὐαγῆ κλῆρον, τὸ τάγμα τῶν μοναζουσῶν τῆς Ἱερᾶς ταύτης Μονῆς καὶ τὸν πιστὸν καὶ λίαν ἀγαπητὸν ἡμῖν γενναῖον Κρητικὸν Λαόν, χαιρετίζομεν τὴν λαμπρὰν καὶ εὔσημον ταύτην ἡμέραν, καὶ ἐκφράζομεν διάπυρον τὴν εὐχὴν ἵνα ὁ πανάγαθος Δεσπότης καὶ Θεὸς ἠμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς διατηρῇ ἀσάλευτον τὴν Ἐκκλησίαν τῆς Κρήτης καὶ τὴν Ἱερὰν ταύτην Μονήν, παρέχῃ ἀδιαλείπτως τὴν εἰρήνην τῷ γενναιόφρονι Κρητικῷ λαῷ, ἰδιαιτέρως κατὰ τὰς δυσκόλους ταύτας ἡμέρας, καὶ ἐκχέῃ ἐφ’ ὑμᾶς πλούσια τὰ ἐλέη Του, ὥστε πάντες εἰλικρινῶς, ἐν μιᾷ δοξολογίᾳ, νὰ προσκυνῶμεν καὶ νὰ δοξάζωμεν Αὐτὸν εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων.

Ὁ χρόνος δὲν μὰς ἐπιτρέπει νὰ εἴπωμεν περισσότερα. Ἡ χαρὰ ἡμῶν εἶναι πεπληρωμένη. Τοῦ δὲ δυναμένου ποιῆσαι πάντα ἃ αἰτούμεθα μόνου ἀληθινοῦ καὶ κραταιοῦ καὶ κυβερνήτου τοῦ παντὸς Κυρίου ἡμῶν καὶ Θεοῦ φωτοδότου Ἰησοῦ Χριστοῦ, ταῖς πρεσβείας τῆς Κυρίας Θεοτόκου, τῶν Ἁγίων Προφητῶν Μωϋσέως τοῦ Θεόπτου καὶ Ἠλία τοῦ ἐμπύρου ἁρματηλάτου καὶ ἀφλέκτου οὐρανοδρόμου καὶ τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων Πέτρου, Ἰωάννου καὶ Ἰακώβου, ἡ Χάρις καὶ τὸ Ἔλεος εἴησαν μετὰ πάντων καὶ πασῶν. Ἀμήν.