Κάθε Θεία Λειτουργία, ἀδελφοί ἐν Κυρίῳ καί τέκνα ἀγαπητά, εἶναι φανέρωσις τῆς ἀφθάρτου Βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Ὅταν μάλιστα τελῆται εἰς χῶρον καθηγιασμένον ἀπό ποταμούς μαρτυρικῶν αἱμάτων καί ἀσκητικῶν ἱδρώτων καί εὐαγγελικῶν ἀρετῶν, ὅπως ἡ Καππαδοκία, τότε γίνεται μία ἁπτοτέρα συμμετοχή εἰς τό μυστήριον τῆς ἐν Χριστῷ ἑνότητος ζώντων καί κεκοιμημένων καί ἐπιγενομένων.
Αὐτό τό μυστήριον μᾶς ἠξίωσε σήμερον ὁ Κύριος νά ζήσουμε μέ βαθεῖαν συγκίνησιν εἰς τόν ἱερόν χῶρον τοῦτον, ὁπότε κατά τήν διάρκειαν τῆς Θείας λατρείας ἠκούσαμεν καί τήν εὐαγγελικήν περικοπήν τῆς κλήσεως ὑπό τοῦ Χριστοῦ τῶν πρώτων μαθητῶν καί ἀποστόλων Του.
Εἰς αὐτήν ἐθαυμάσαμεν τήν κλῆσιν τῶν ἁπλῶν ἁλιέων εἰς τό ἀποστολικόν ἀξίωμα καί τήν ἀμεσότητα τῆς ἀνταποκρίσεώς των εἰς τήν σχετικήν πρόσκλησιν τοῦ Κυρίου. Ἰδιαιτέρως μᾶς ἐντυπωσίασαν δύο λεξίδια, δύο ἐπιρρήματα τῆς εὐαγγελικῆς αὐτῆς περικοπῆς. Τό «δεῦτε» καί τό «εὐθέως».
Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος λέγει, ὅτι ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ ὁμοιάζει μέ ἕνα ἀνεξάντλητον χρυσομεταλλεῖον. Ὅσον τό σκάπτεις, τόσον περισσότερον χρυσόν εὑρίσκεις. Καί ἰδού, ὅτι ἐκ τῆς προσεκτικῆς μελέτης τῶν δύο αὐτῶν λέξεων δεῦτε καί εὐθέως δυνάμεθα νά προσπορισθοῦμε μεγίστην πνευματικήν ὠφέλειαν.
Τί σημαίνει «δεῦτε» εἰς τήν προκειμένην περίπτωσιν; Θά λέγαμε μέ ἁπλᾶ λόγια, «ἐλᾶτε γρήγορα μαζί μου, ἀκολουθήσατέ με». Μά εἶναι λογική ἡ πρόσκλησις αὐτή τοῦ Κυρίου; Ποῦ τόν ἐγνώριζαν καί πῶς νά Τόν ἐμπιστευθοῦν ἄνθρωποι ἁπλοῖ καί ἀγράμματοι, ἄνθρωποι προσπαθοῦντες νά ἐπιβιώσουν μέ τήν καθημερινήν ἁλιείαν εἰς τήν λίμνην Γενησαρέτ; Θά λέγαμε, ὅτι ἄν καί πτωχοί ἦσαν κἄπως τακτοποιημένοι ἤ βολεμένοι, ὅπως λέμε συνήθως. Καί ὁ Χριστός τούς προσκαλεῖ ἄγνωστος ὁ ἴδιος διά τό ἄγνωστον. Χωρίς οὐδεμιᾶς ὑλικῆς προσφορᾶς τήν ἀντιπρότασιν, ἀλλά μόνον μέ τήν νεφελώδη ὑπόσχεσιν ὅτι «ποιήσω ὑμᾶς ἁλιεῖς ἀνθρώπων». Τί ἆραγε θά κατενόησαν αἱ δύο δυάδες τῶν προσκληθέντων ἀδελφῶν Πέτρου καί Ἀνδρέου, Ἰακώβου καί Ἰωάννου ἀπό τήν ὑπόσχεσιν αὐτήν καί «εὐθέως» Τόν ἠκολούθησαν; «Εὐθέως», ἄνευ οὐδεμιᾶς λογικῆς ἀντιρρήσεως, ὅπως θά ἦτο φυσικόν. Καί τοῦτο ἀκριβῶς εἶναι τό παράδοξον τῆς εὐαγγελικῆς κλήσεως μιᾶς ἑκάστης ψυχῆς διά τήν ἄρσιν τοῦ εὐαγγελικοῦ σταυροῦ, μᾶλλον δέ τοῦτο εἶναι τό ὑπέρλογον καί ὄχι τό παράλογον. Εἶναι τό ὑπερφυσικόν καί ὄχι τό παράδοξον. Μία ἀνάβασις ἤ μετάβασις εἰς ἐπίπεδον ἄλλου τρόπου νοήσεως καί πράξεως: χριστονοήσεως καί χριστοπράξεως. Ἑνός τρόπου τόν ὁποῖον διά μέσου τῶν αἰώνων υἱοθέτησαν καί ἠκολούθησαν μέ ἀπείρους θυσίας ὅλαι αἱ ἀπειράριθμοι τάξεις τῶν Ἁγίων καί ὅσων πιστῶν ἔζησαν μέ ὑπευθυνότητα αἱματηράν τήν ὁδόν τῆς εὐαγγελικῆς τελειότητος, ὅπως οἱ μεγάλοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας πού ἔζησαν ἐδῶ εἰς τήν Καππαδοκίαν τόν 4ον αἰῶνα: ὁ Μ. Βασίλειος καί ὁ ἀδελφός του Γρηγόριος Νύσσης, ὁ ἐπιστήθιος φίλος του Γρηγόριος ὁ Θεολόγος καί ὁ Ἀμφιλόχιος Ἰκονίου καί ἀναρίθμητοι ἄλλοι ἐπώνυμοι καί ἀνώνυμοι -καί γνωστοί μόνον εἰς τόν Θεόν- γόνοι τῆς ἁγιοτόκου γῆς τῆς Ἀνατολῆς ἀπό τόν χρυσοῦν ἐκεῖνον 4ον αἰῶνα καί ἐφεξῆς καί ἐπί σειράν αἰώνων, κατά τούς ὁποίους ἡ ἴδια ζωντανή πνευματική καί πολιτιστική παράδοσις συνεχίζετο μέχρις ἐπ᾽ ἐσχάτων, ὅταν ἄλλαξαν οἱ τύχες τοῦ τόπου, ἀλλ᾽ ἔμειναν τά μνημεῖα διαλαλοῦντα τήν ἀρχαίαν δόξαν. Ἡ ψυχή ὅμως πού ἐδημιούργησε τά μνημεῖα καί ἔγραψε τήν λαμπράν ἱστορίαν παρέμεινε καί παραμένει ἀθάνατος, ἁπλῶς μεταναστεύσασα εἰς ἄλλους φιλοξένους τόπους, συνεχίζουσα καί ἐκεῖ τήν ἐμφανῆ ἤ ἀφανῆ πολιτιστικήν της ἀνέλιξιν καί τήν παλαιάν ἀλλά πάντοτε ζωντανήν παράδοσίν της, ὅπως ἐγράφαμε προσφάτως προλογίζοντες τό βιβλίον τοῦ Μαξίμου Χαρακοπούλου «Ρωμιοί τῆς Καππαδοκίας».
Αὐτήν τήν πολιτιστικήν ἀνέλιξιν καί τήν διατήρησιν τῆς ἱστορικῆς μνήμης ὡς πρός τό «διαμάντι τῆς Ἀνατολῆς», τήν Σινασόν, ἔχει ἀναλάβει τό κοινωφελές καί εἰς ἡμᾶς λίαν προσφιλές Σωματεῖον «Ἡ Νέα Σινασός», τό ὁποῖον ἐφέτος συμπληρώνει 80 ἔτη ζωῆς καί προσφορᾶς, διά τήν ὁποίαν προσφοράν του καί ἐπισπᾶται ἀμέριστον τήν Πατριαρχικήν μας εὐαρέσκειαν. Μακάρι καί ἄλλα προσφυγικά Σωματεῖα, πού ἱδρύθησαν μετά τόν ἐπάρατον ξεριζωμόν ἀπό τά ἡγιασμένα αὐτά χώματα τῆς καθ᾽ ἡμᾶς Ἀνατολῆς, νά εἶχαν τήν διάρκειαν ζωῆς καί τήν διάθεσιν προσφορᾶς τοῦ Σωματείου «Ἡ Νέα Σινασός». Συγχαίρομεν, λοιπόν, πατρικῶς τόν Πρόεδρόν του Ἐντιμ. κ. Σπυρίδωνα Ἰσόπουλον, τακτικόν ἐπισκέπτην -ἤ μᾶλλον προσκυνητήν- τῆς παλαιᾶς Σινασοῦ, καί τά ἄλλα ἀξιότιμα μέλη τοῦ Διοικητικοῦ Συμβουλίου καί τούς εὐχόμεθα ἀπρόσκοπτον συνέχισιν καί τῆς ἐκδόσεως τῆς ἐφημερίδος καί τῶν ἄλλων πολιτιστικῶν δραστηριοτήτων τοῦ Σωματείου, τό ὁποῖον βλέπομεν μέ ἱκανοποίησιν ὅτι μεταλαμπαδεύει τούς στόχους καί τά ὁράματά του καί εἰς τήν τρίτην γενεάν. «Ἡ ζωντανή καί ἄσβεστη πίστις τῶν Καππαδοκῶν προσέδωσεν εἰς αὐτούς μίαν ἰδιαιτέραν πνευματικήν φυσιογνωμίαν πού ἐκφράζεται στόν πολιτισμό, στά ἤθη καί τά ἔθιμα, στούς χορούς καί τά τραγούδια τους». Οἱ νέοι Σινασίτες πού χειροκροτήσαμε χθές τό βράδυ μέ ἐνθουσιασμόν εἶναι ἀπόγονοι «ἐκείνων τῶν προγόνων πού διακρίνονταν γιά τή βαθειά τους πίστη, τήν ἑλληνική τους παιδεία καί τήν ἀγάπη τους γιά τήν ὀμορφιά» -αὐτή τήν ἀπαράμιλλη ὀμορφιά πού ἔλαμπε στό φῶς τῶν κεριῶν, μέσα εἰς τό θεῖο μυστήριο αὐτοῦ τοῦ τόπου, ὅπως λέγει τό θαυμάσιο Λεύκωμα «Ἡ Σινασός τῆς εὐλαβείας» πού μᾶς προσέφερε χθές τό βράδυ ὁ κ. Ἰσόπουλος.
Ἀδελφοί καί τέκνα λίαν ἀγαπητά,
Ἄς εὐχαριστήσουμε ἀπό καρδίας τόν Θεόν τῶν Πατέρων μας καί διά τό ἐφετεινό μας προσκύνημα σ᾽ αὐτό τόν «τόπο τῆς φωτιᾶς καί τοῦ ὀνείρου, στούς ἱερούς χώρους τῆς Χριστιανοσύνης, τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας, τούς χώρους ὅπου σμιλεύτηκε καί σφυρηλατήθηκε ἡ Ὀρθόδοξος πίστις … στό σημαντικό αὐτό σταυροδρόμι τῶν μεγάλων φιλοσοφικῶν ρευμάτων … τό τεράστιο αὐτό ὑπαίθριο μουσεῖο τῆς φύσεως … τήν ἀτελείωτη γλυπτοθήκη στήν ὁποία κυλοῦν καρτερικά οἱ αἰῶνες». Καί τοῦ χρόνου!