Τέκνα ἡμῶν ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,
Πόσον ἀνθρώπινον τό Εὐαγγέλιον τοῦ Χριστοῦ ἐν ὅλῃ τῇ θείᾳ μεγαλειότητί του! Καί ὁπόσα διδακτικά μηνύματα δυνάμεθα νά ἀρυσθῶμεν διά τήν ζωήν μας, ὅταν προσεκτικῶς ἐγκύπτωμεν εἰς τά νοήματά του!
Ἡ σημερινή Εὐαγγελική περικοπή μᾶς ὑπενθυμίζει δύο γεγονότα ἀπό τήν ἐπίγειον ζωήν καί δρᾶσιν τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ. Τό πρῶτον εἶναι ἡ διάβασις τοῦ Ἀποστολικοῦ χοροῦ μέσῳ τῶν σταχυοκαρποφορούντων ἀγρῶν ἐν ἡμέρᾳ Σαββάτου, ἡμέρᾳ αὐστηρᾶς ἀργίας διά τούς Ἰουδαίους, κατά τήν ὁποίαν οἱ ὁδοιποροῦντες Μαθηταί «ἔτιλλον στάχυας καί ἤσθιον ψώχοντες ταῖς χερσίν», ὅπως θά ἐπράττομεν ὅλοι μας εὑρισκόμενοι εἰς μίαν παρομοίαν περίπτωσιν, πλήρη ἀγροτικοῦ λυρισμοῦ.
Τό ἕτερον γεγονός, τό πλέον ἐνδιαφέρον διά τό συγκαλούμενον ἐνταῦθα Ἰατρικόν Συνέδριον, εἶναι ἡ θαυματουργική θεραπεία εἰς μίαν ἰουδαϊκήν συναγωγήν διά δεύτερον πάλιν Σάββατον ἑνός ἀνθρώπου, «οὗ ἡ χείρ ἡ δεξιά ἦν ξηρά».
Ἀμφότερα τά γεγονότα, τελεσθέντα εἰς ἡμέραν θρησκευτικῆς ἀργίας, ἀπετέλεσαν διά τούς εἰς τό σκληρόν γράμμα τοῦ νόμου προσκεκολλημένους Γραμματεῖς καί Φαρισαίους ἀφορμήν βαρυτάτου σκανδαλισμοῦ, ὀφειλομένου μᾶλλον, κατά τήν ἄκρως ψυχολογημένην παρατήρησιν τοῦ Εὐαγγελιστοῦ, εἰς τήν ἐπίμονον προσπάθειάν των ἐκ τῆς προκαταλήψεώς των «ἵνα εὕρωσι κατηγορίαν τῷ Ἰησοῦ».
Ὅμως ὁ Θεάνθρωπος Κύριος, ὁ Ὁποῖος ἦλθε ἵνα πληρώσῃ τόν Νόμον κατά τρόπον φιλάνθρωπον, ἀνῄρεσε τόν ψευδοσκανδαλισμόν τῶν ἐπικριτῶν Του διά τῆς φράσεως «τί ἔξεστι τοῖς σάββασιν, ἀγαθοποιῆσαι ἤ κακοποιῆσαι, ψυχήν σῶσαι ἤ ἀπολέσαι;» καί ἀπεφάνθη, ὅτι «Κύριος ὁ Υἱός τοῦ ἀνθρώπου καί τοῦ Σαββάτου, ἀφοῦ τό Σάββατον διά τόν ἄνθρωπον καί οὐχί ὁ ἄνθρωπος διά τό Σάββατον».
Εἰς τήν περίπτωσιν τοῦ ἔχοντος ξηράν τήν χεῖρα ἀσθενοῦς, περίπτωσιν καθαρῶς νευρολογικοῦ ἐνδιαφέροντος, ἐπενέβη θαυματουργικῶς καί ἐθεράπευσε τόν ταλαίπωρον ἄνθρωπον μόνον διά τοῦ προστακτικοῦ λόγου Του «ἔκτεινον τήν χεῖρά σου» χωρίς νά ψηλαφήσῃ κἄν τό ἀσθενές μέλος, δεικνύων διά τοῦ τρόπου τούτου, ὅτι ἡ ἰδική Του θεραπεία εἶναι ἑνός ἄλλου ἐπιπέδου ἐκείνου τό ὁποῖον χρησιμοποιεῖ ἡ συμβατική Ἰατρική, δηλαδή εἶναι ἕν θαῦμα.
Καί τί εἶναι θαῦμα, τό κάθε θαῦμα; Ἁπλῶς μία στιγμιαία ἀναίρεσις τῶν φυσικῶν νόμων τῶν διεπόντων τήν συμπαντικήν λειτουργίαν, ἑπομένως καί τήν λειτουργίαν ἐδῶ τοῦ ἀνθρωπίνου σώματος, τοῦ ἐν σμικρογραφίᾳ ἀντιπροσωπεύοντος ὅλην τήν ὁρατήν κτίσιν.
Γνωρίζομεν ὅτι ἡ πεπερασμένων δυνατοτήτων ἀνθρωπίνη λογική ὅσον ὑπερφυής καί πεπροικισμένη διά ἐξαιρετικῶν χαρισμάτων καί ἄν εἶναι, δυσκολεύεται νά εἰσέλθῃ εἰς τόν ὑπεραισθητόν χῶρον, εἰς τόν ὁποῖον μόνον ἡ πίστις δύναται νά προσεγγίσῃ, ἀφοῦ κύριον ὄργανον προσεγγίσεως τῶν φαινομένων καί τοῦ περιβάλλοντος ἡμᾶς κόσμου εἶναι πᾶσα αἴσθησις, διό καί τό γνωστόν ἀξίωμα τῆς φιλοσοφίας «οὐδέν πρότερον ἐν τῇ νοήσει, ὅ μή πρότερον ἐν τῇ αἰσθήσει». Ὑπό τοιοῦτον θεωρητικόν πρῖσμα καί ἀντιμετώπισιν, κάθε θαῦμα φαίνεται εἰς τόν στερούμενον τήν πίστιν ἄνθρωπον εἴτε ὡς ἁπλῆ ὀφθαλμαπάτη εἴτε ὡς προϊόν μαγικῆς τινος γοητείας ἤ κατά μεγίστην συγκατάβασιν ἁπλοῦν καί τυχαῖον γεγονός.
Ὅμως, δι᾽ ὅσους ἔχομεν τό τηλεσκόπιον τῆς πίστεως, ὅλα δύνανται νά ἐπιτευχθοῦν εἴτε ἀπό τόν Κύριον καί Νομοθέτην τῶν φυσικῶν νόμων, εἴτε ἀπό τούς Ἁγίους Αὐτοῦ, μετόχους τῶν θείων χαρισμάτων καί δυνατοτήτων, ἕνεκα τῆς θεωτικῆς σχέσεώς των μετά τοῦ Κυρίου. Τοιουτοτρόπως, «πάντα δυνατά τῷ πιστεύοντι», χωρίς ὅμως ἡ πίστις νά νοῆται καί ὡς ἀφελής εὐπιστία. Ἕκαστον θαῦμα εἰς τήν Ἐκκλησίαν μας ἔχει προέκτασιν εἰς τήν αἰωνιότητα καί σκοπεύει εἰς τήν ψυχικήν πρωτίστως ὠφέλειαν εἴτε αὐτοῦ ἐπί τοῦ ὁποίου πραγματοποιεῖται, εἴτε ἑτέρων προσώπων ἐχόντων ἀνάγκην στηρίξεως εἰς τήν ζωήν των καί δή εἰς τήν ἀνεύρεσιν τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς. Διό καί τά θαύματα τοῦ Ἀρχηγοῦ τῆς Πίστεώς μας δέν ἐγένοντο διά νά λάβῃ Οὗτος περισσοτέραν τῆς δόξης τήν ὁποίαν εἶχεν φυσικῶς ἤ τῷ ἀπέδιδον οἱ ἁπλοῖ ἀκροαταί καί θεαταί τῶν λόγων καί τῶν ἔργων Του, ἀλλά διά νά ἀποδείξῃ τήν πραγματικήν Του θεανθρωπίνην ὑπόστασιν καί νά διδάξῃ, ὅτι ὅποιος ἀκολουθεῖ ἐνσυνειδήτως τήν Εὐαγγελικήν ζωήν δύναται «μείζονα ποιῆσαι» διά τήν οἰκοδομήν καί μόνον τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας.
Ἡ ἐποχή μας, εἶναι ἐποχή τῆς ἀσυλλήπτου ταχύτητος ἐπιστημονικῶν ἀλλαγῶν καί κατακτήσεων, πασῶν ὑπαγομένων εἰς τό ἐπίπεδον τοῦ φυσικῶς ἐπιστητοῦ. Ὅμως, ὑπάρχει καί ἡ ἄλλη διάστασις, ἡ τοιαύτη τοῦ Πνεύματος, τοῦ ὁποίου ἅπαντες μετέχομεν ὡς κατ᾽ εἰκόνα Θεοῦ κτισθέντες καί ὡς ἐκ τούτου ὡς μικροθεοί λογιζόμενοι παρά τοῦ Δημιουργοῦ Πατρός μας. Πολλάκις, ὅλοι μας, δυνατόν νά σφυροκοπηθῶμεν ὑπό τῆς ἀναλγήτου σφύρας τῶν ἀμφιβόλων λογισμῶν καί νά ἐγγίσωμεν τά ὅρια τῆς ἀρνήσεως ἀκόμη καί τοῦ Θεοῦ καί τοῦ πνευματικοῦ κόσμου. Ἐάν πάσχωμεν τοῦτον τόν πειρασμόν δέν εἶναι κάτι τό ἀφύσικον, οὔτε τό ἐπίμεμπτον, ἀφοῦ περικείμεθα τήν ἀσθένειαν τοῦ προπάτορος Ἀδάμ. Τό ἐπικίνδυνον εἶναι νά ἀρνηθῶμεν ἑκουσίως καί ἐπιμόνως ὅσα δέν δυνάμεθα -ἤ τό συνηθέστερον δέν θέλομεν- νά προσεγγίσωμεν, ὑπό τόν ἐνδόμυχον φόβον τῆς περιοριστικῆς ἐπεμβάσεως τοῦ Θεοῦ εἰς τήν ζωήν μας. Ἀρνούμεθα αὐτοθεούμενοι καί προμηθεϊκῶς ἐμμένομεν ἁλυσόδετοι ἐπί τοῦ Καυκάσου τῶν λογισμῶν καί τῶν περιωρισμένων γνωστικῶν δυνατοτήτων μας.
Ὅταν εὑρεθῶμεν εἰς τήν θέσιν αὐτήν, ἄς εἰσέλθωμεν νοερῶς ἐντός ἡμῶν μετά τοῦ Ἰησοῦ εἰς τήν συναγωγήν τῶν λογικῶν μας δυνάμεων διά νά ἴδωμεν τόν τήν ξηράν ἔχοντα δεξιάν χεῖρα ἑαυτόν μας καί ἄς παρακαλῶμεν ὅλῃ δυνάμει: «Πιστεύω, Κύριε, βοήθει μου τῇ ἀπιστίᾳ». Καί τότε ὁ Φιλάνθρωπος Κύριος Ἰησοῦς δέν θά ἐξαπολύσῃ κεραυνοβόλον τήν ἀπάνθρωπον τιμωρίαν μας, ἀλλά θά ἔλθῃ ὡς αὔρα λεπτή, θά δροσίσῃ τήν ψυχήν μας καί θά εἴπῃ: «Ἔκτεινον τήν χεῖρά σου» καί ἀμέσως θά ἀποκατασταθῇ ὡς ἡ ὑγιής χείρ τῶν δυσεξαριθμήτων ἑκατομμυρίων πιστῶν ἀνά τούς αἰῶνας συνανθρώπων μας.
Ἐκφράζοντες καί αὖθις τήν βαθεῖαν χαράν καί τήν συγκίνησιν τῆς ἡμετέρας Μετριότητος διά τήν τοιαύτην εὐλογημένην εὐκαιρίαν νά σᾶς ἴδωμεν κατά πρόσωπον καί νά κοινωνήσωμεν διά τῆς Θείας ταύτης Λειτουργίας ἐν τῷ ἐγκαταλελειμένῳ τούτῳ πλήν μή ἀποβαλόντι τήν ἱερότητά του Ἱερῷ Ναῷ ὡς τέκνα τοῦ αὐτοῦ Οὐρανίου Πατρός, εὐχόμεθα πλουσίαν τήν χάριν τοῦ Ἰατροῦ ψυχῶν τε καί σωμάτων ἐφ᾽ ἕνα ἕκαστον ὑμῶν, ἐπί τάς ἠγαπημένας οἰκογενείας σας καί ἐπί πάντα ἄνθρωπον ἀσθενῆ, δεχόμενον τήν ἐπιμέλειαν τῆς φιλανθρώπου ἰατρικῆς διακονίας σας καί ὑποτυποῦντα ἐν ἑαυτῷ τόν ἴδιον τόν Κύριόν μας, ὡς ἐλάχιστος καί πάσχων ἀδελφός Αὐτοῦ.
Καλήν ἐπανασυνάντησιν νά ἔχωμεν καί πάλιν καί μέ τό καλόν νά ἐπιστρέψητε εἰς τά ἴδια. Ὁ Θεός μεθ᾽ ὑμῶν!