Υοur Beatitude, Patriarch Mesrop, dear brother in Christ,
Ἱερώτατε Μητροπολῖτα Περγάμου, ἀγαπητέ ἐν Χριστῷ ἀδελφέ καί συλλειτουργέ κύριε Ἰωάννη, Ποιμενάρχα τῆς θεοσώστου ταύτης ἐπαρχίας,
Ἱερώτατε ἀδελφέ ἅγιε Μυτιλήνης,
Ἐξοχώτατοι κ. Πρέσβεις,
Ἐξοχώτατε κύριε Νομάρχα,
Ἐντιμολογιώτατοι Ἄρχοντες,
Ἐλλογιμώτατοι κύριοι Καθηγηταί,
Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,

Χριστός Ἀνέστη!

Διά τρίτην ἤδη φοράν, (χάρις εἰς τήν ἄδειαν τῶν ἀρχῶν, τάς ὁποίας θερμῶς εὐχαριστοῦμεν) αἰνοῦμεν, εὐλογοῦμεν καί δοξολογοῦμεν τόν Κύριον εἰς τόν ἱερόν τοῦτον τόπον, εἰς τόν ὁποῖον ἐπί σειράν αἰώνων ἐλατρεύθη ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός. Ἐτελέσθη καί πάλιν ἐν αὐτῷ ἡ Θεία Λειτουργία, τῆς ὁποίας αἱ ἱεραί ψαλμῳδίαι, αἰτήσεις καί εὐχαί, ἐπί μακράν περίοδον δέν ἠκούοντο ἐνταῦθα. Εὐχαριστοῦμεν τῷ Κυρίῳ διότι ηὐδόκησε νά χαρίσῃ εἰς ἡμᾶς τήν χαράν καί τήν χάριν ταύτην.

Εὐχαριστοῦμεν ἐπίσης καί ὅλους ὑμᾶς οἱ ὁποῖοι, ἀψηφήσαντες τούς κόπους τοῦ ταξιδίου προσήλθατε νά συμπροσευχηθῆτε μαζί μας εἰς τήν ἑόρτιον ταύτην θείαν λειτουργίαν. Ἐζήσαμεν κατ᾽ αὐτήν τήν ἑνότητα ὅλων τῶν ἀπ᾽ αἰώνων πιστῶν, τῶν κεκοιμημένων καί ἡμῶν τῶν ζώντων, ἀλλά καί τῶν μελλόντων νά γεννηθοῦν. Ἐκείνων οἱ ὁποῖοι ἔζησαν ἐδῶ καί ἐτάφησαν εἰς τήν γῆν αὐτήν, καί οἱ ὁποῖοι μετά πολλῆς τῆς χαρᾶς καί τῆς ἀνακουφίσεως ἤκουσαν τούς γνωρίμους εἰς αὐτούς ἤχους καί τάς γνωστάς εἰς αὐτούς προσευχάς καί δεήσεις. Ἡ ἀνάμνησις καί μνημόνευσις αὐτῶν κατά τήν θείαν λειτουργίαν ἐχαροποίησε πράγματι τάς ψυχάς των.

Ὄντως ἡ Ἐκκλησία μας εἶναι Ἐκκλησία ἑνότητος τῶν πάντων ἐν Χριστῷ καί αἰωνίου μνήμης. Ἡ λήθη ἐξισοῦται πρός τήν ἀδιαφορίαν καί ἡ ἀδιαφορία πρός τήν ἔλλειψιν τῆς συνεκτικῆς ἀγάπης. Δέν ὑπάρχουν διά τήν Ἐκκλησίαν μας καί διά τήν καρδίαν μας ἀπόντες, δέν ὑπάρχουν λησμονημένοι, δέν ὑπάρχουν ἄνθρωποι διά τούς ὁποίους ἀδιαφοροῦμεν. Οὔτε ὑπάρχουν ἀποστάσεις μεταξύ τῶν εἰς διαφόρους τόπους ζώντων, δέν ὑπάρχει χάσμα μεταξύ τῶν γενεῶν, οὔτε μεταξύ ἡμῶν καί τῶν μελλόντων νά ὑπάρξουν συνανθρώπων μας. Εἰς τήν καρδίαν μας χωροῦν ὅλοι, ὅπως χωροῦν εἰς τήν ἀγάπην τοῦ Θεοῦ. Εἰς τόν νοῦν τοῦ Θεοῦ ὅλα συνυπάρχουν ὡς ἐάν συμβαίνουν κατά τόν αὐτόν χρόνον. Μέγα τό αἴσθημα τῆς ἑνότητος καί βαθυτάτη ἡ σημασία αὐτοῦ διά τόν πιστόν, διότι τότε μόνον ὁλοκληροῦται οὗτος ὡς χριστιανός, ὅταν αἰσθανθῇ τήν μετά τοῦ Χριστοῦ καί μετά πάντων τῶν ἀνθρώπων ἑνότητά του.

Ἡ Ἐκκλησία, ἐπί παραδείγματι, τῆς Περγάμου εἶναι ἀρχαιοτάτη. Ἀναφέρεται εἰς τό Ἱερόν Βιβλίον τῆς Ἀποκαλύψεως. Πρός τόν Ἄγγελον αὐτῆς ὁ Θεός διά τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ συγγραφέως τοῦ ἐν λόγῳ βιβλίου, λέγει ὅτι ἡ Ἐκκλησία αὕτη κρατεῖ τό ὄνομά Του καί δέν ἠρνήθη τήν εἰς Αὐτόν πίστιν της, ἀλλά ταὐτοχρόνως καταλογίζει εἰς αὐτόν εὐθύνας διότι ἡ ἐν λόγῳ Ἐκκλησία περιελάμβανε τότε εἰς τούς κόλπους της καί μέλη ἀποδεχόμενα τήν διδαχήν τοῦ Βαλαάμ, «ὅς ἐδίδαξε τόν Βαλάκ φαγεῖν εἰδωλόθυτα καί πορνεῦσαι», ἀλλά καί ἄλλα μέλη κρατοῦντα τήν διδαχήν τῶν Νικολαϊτῶν. Δίδει δέ συμβουλήν μετανοίας καί ὑποσχέσεις ἀνταμοιβῆς πρός τούς νικῶντας τήν καλήν νίκην εἰς τήν πάλην ἐπικρατήσεως μεταξύ διδασκαλίας ἀληθοῦς καί ψευδοῦς. Αὐτή ἡ συμβουλή εἶναι καί σήμερον ἐπίκαιρος, ὅπως καί τότε.

Οἱ αἰῶνες βεβαίως παρῆλθον. Αἱ συνθῆκαι ἤλλαξαν ἔκτοτε. Οἱ πιστοί μετηνάστευσαν. Ἀλλά ὁ ἀγών μεταξύ διδασκαλιῶν ἀληθῶν καί διδασκαλιῶν ψευδῶν συνεχίζεται ἀπαύστως εἰς ὅλους τούς τόπους καί εἰς ὅλους τούς χρόνους εἰς τάς καρδίας ὅλων τῶν ἀνθρώπων. Ὡς ἐκ τούτου, ὁ περί μετανοίας λόγος τοῦ Θεοῦ εἶναι πάντοτε ἐπίκαιρος, διότι μετάνοια σημαίνει ἐγκατάλειψιν πάσης ἐγκατεστημένης εἰς τόν νοῦν μας ἐσφαλμένης διδασκαλίας καί ἀπόψεως καί ἐγκαθίδρυσιν εἰς αὐτόν, τόν νοῦν μας, τῆς ἀληθοῦς ἐν Χριστῷ διδασκαλίας καί πίστεως. Ἡ ροή τῶν σκέψεων καί τῶν λογισμῶν εἰς τόν νοῦν μας εἶναι ἀδιάλειπτος, καί δι᾽ αὐτό ὁ ἔλεγχος αὐτῶν πρέπει νά εἶναι συνεχής. Συνακολούθως καί ἡ μετάνοιά μας, ἡ ὁποία ἰσοδυναμεῖ μέ καθημερινήν διόρθωσιν τῶν ἀποκλίσεων τῆς πνευματικῆς πορείας μας, πρέπει νά εἶναι καθημερινόν μέλημά μας.

Ὁ Ἅγιος Θωμᾶς, τήν πρό ἑβδομάδος δυσπιστίαν τοῦ ὁποίου ἠκούσαμεν εἰς τό ἀναγνωσθέν Εὐαγγέλιον, κατά τήν δευτέραν μετά τήν Ἀνάστασιν ἐμφάνισιν τοῦ Κυρίου εἰς τούς μαθητάς Του, διώρθωσεν ἑαυτόν καί ἀνέκραξεν ἐν πίστει «ὁ Κύριός μου καί ὁ Θεός μου», ὑπόδειγμα γενόμενος, αὐτός ὁ ἀρχῆθεν ἐπιμόνως δύσπιστος, μετανοίας καί πίστεως. Ἡ ριζική ἀλλαγή τῆς στάσεώς του ἀπέναντι εἰς τό γεγονός τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ, ἡ ἀλλαγή τῆς ἀρχικῆς ἀρνήσεως  αὐτοῦ εἰς τελικήν θετικωτάτην κατάφασιν τοῦ ἰδίου, ἀποτελεῖ ταὐτοχρόνως καί ριζικήν ἀλλοίωσιν τῆς προσωπικότητός του, ταύτισιν μέ τήν πίστιν τῶν λοιπῶν μαθητῶν, ἑνότητα πίστεως, σύνδεσμον εἰρήνης, ἐνθουσιασμόν καί ἀγάπην. Αὐτά εἶναι τά σημαντικώτερα ἀποτελέσματα τῆς μετανοίας, τῆς ψυχοπνευματικῆς δηλαδή ἀλλαγῆς τῶν ἐσωτερικῶν μας διαθέσεων καί τῆς στάσεώς μας ἀπέναντι τοῦ Θεοῦ καί τοῦ κόσμου.

Τό γεγονός τῆς σημερινῆς θείας λειτουργίας θά ἐθεωρεῖτο ἀπίστευτον πρό ὀλίγων ἐτῶν. Ἐν τούτοις συνετελέσθη καί μαρτυρεῖ ὅτι ὁ Θεός οἰκονομεῖ τά πράγματα ὅπως θέλει καί ὅτι ἐκεῖνα τά ὁποῖα θεωροῦνται ἀπίθανα κατά τήν ἀνθρωπίνην λογικήν καί πρόβλεψιν, συμβαίνουν ὅταν ὁ Θεός θέλῃ. Διότι ὁ Θεός πάντα ὅσα ἠθέλησεν ἐποίησεν καί ὅπου Θεός βούλεται νικᾶται φύσεως τάξις. Αὐτή εἶναι ἡ πίστις μας καί ἡ πίστις μας αὐτή ἐπιβεβαιοῦται καθημερινῶς. Εἶναι τοῦτο μήνυμα αἰσιοδοξίας καί ἐλπίδος πρός ἡμᾶς αὐτούς, ὥστε νά μή χάνωμε τό θάρρος μας, νά μή καταβαλλώμεθα ἀπό τάς δυσκολίας, νά μή ἀπελπιζώμεθα οὔτε καί ὅταν ὅλα γύρω μας φαίνωνται σκοτεινά καί δυσοίωνα.

Ἡ ἐλπίς μας αὐτή εἶναι ἡ χαρά μας, εἶναι ἡ μυστική πηγή τῆς αἰσιοδοξίας μας καί τῆς ἐπιβιώσεώς μας παρά πᾶσαν ἀντίθετον πρόβλεψιν ὅσων εὔχονται τό τέλος μας. Αὐτό εἶναι καί τό μήνυμα τῆς ἐδῶ παρουσίας μας, πέραν τοῦ διά τῆς θείας λειτουργίας ἐξαγιασμοῦ τοῦ κόσμου.

Εὐχαριστοῦμεν καί πάλιν τόν Θεόν, ὁ ὁποῖος μᾶς ἐχάρισεν αὐτήν τήν δωρεάν τῆς ἐδῶ ἀπό κοινοῦ προσευχῆς πάντων ἡμῶν ἐν κοινωνίᾳ μετά τῶν ἀπό αἰώνων πιστῶν καί πάντων τῶν πνευματικῶς συμπροσευχομένων μαζί μας. Σᾶς ἐπιδαψιλεύομεν ὁλόθυμον τήν πατρικήν μας εὐχήν καί ἀμέριστον τήν Πατριαρχικήν μας εὐλογίαν καί ἐπικαλούμεθα ἐφ᾽ ὑμᾶς πλούσιον τό ἔλεος καί τήν ἀγάπην τοῦ Θεοῦ καί τήν θείαν χάριν Αὐτοῦ. Γένοιτο.
Χριστός Ἀνέστη!