Χριστός Ἀνέστη!
Μέσα εἰς τό φῶς, τήν χαράν καί τήν δρόσον τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ συνήχθημεν ἐπί τό αὐτό διά νά προσκυνήσωμεν μετά τοῦ Θωμᾶ καί τῶν λοιπῶν Ἀποστόλων τόν Ἀναστάντα ὡς «Κύριον ἡμῶν καί Θεόν ἡμῶν».
Ἡ Θεία Λειτουργία ἔχει, βεβαίως, πάντοτε ἀναστάσιμον χαρακτῆρα, δι᾽ αὐτό καί δέν τελεῖται κατά τάς πενθίμους καί νηστισίμους ἡμέρας τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, ἀλλά περιοριζόμεθα τότε εἰς τήν λειτουργίαν τῶν Προηγιασμένων, ἡ ὁποία δέν εἶναι καθ᾽ ἑαυτήν Θεία Λειτουργία, ἀλλά Ἑσπερινός μέ Ἀκολουθίαν προπαρασκευαστικήν διά τήν Θείαν Μετάληψιν. Κατά τήν Μεγάλην Τεσσαρακοστήν τελοῦμεν τήν Θείαν λειτουργίαν μόνον κατά Σάββατον καί Κυριακήν, ἡμέρας μή νηστισίμους οὐδέ πενθίμους.
Τελοῦντες, λοιπόν, τήν Θείαν Λειτουργίαν, τόν θάνατον καί τήν ἐκ νεκρῶν τριήμερον Ἀνάστασιν τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ἑορτάζομεν, προσκυνοῦμεν καί καταγγέλλομεν. Κάθε Θεία Λειτουργία εἶναι «Πάσχα ἱερόν», «Πάσχα μέγα», «Πάσχα τῶν πιστῶν», «Πάσχα πανσεβάσμιον», «Πάσχα Χριστός ὁ Λυτρωτής», «Πάσχα λύτρον λύπης». Ὅμως αἱ Θεῖαι Λειτουργίαι ἀπό ἐκείνην τῆς καινῆς Κυριακῆς, τῆς ἱστορικῆς καί μοναδικῆς καί κοσμοσωτηρίου «μιᾶς τῶν Σαββάτων», μέχρι τάς τῶν προλαβουσῶν πανεκλάμπρων ἡμερῶν τῆς Διακαινησίμου Ἑβδομάδος καί τῆς σημερινῆς, τῆς Κυριακῆς τοῦ Ἀντίπασχα, κατά τήν ὁποίαν τήν ψηλάφησιν καί τήν σωτήριον ὁμολογίαν τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Θωμᾶ ἑορτάζομεν, ὡς καί τῶν λοιπῶν ἡμερῶν τοῦ ἀγομένου «Τριῳδίου τῶν ρόδων», ἤτοι τοῦ Πεντηκοσταρίου, φέρουν πλέον ἔκτυπον τόν ἀναστάσιμον χαρακτῆρα, καθ᾿ ὅσον τό λαμπροχαρμόσυνον ἀπολυτίκιον «Χριστός Ἀνέστη» κατ᾽ ἐπανάληψιν ψάλλεται καί τό θεολογικώτερον τῶν Ἱερῶν Εὐαγγελίων, ἤτοι τό κατά Ἰωάννην ἀναγινώσκεται, ἡ ἱερά εἰκών τῆς Ἀναστάσεως μέχρι καί τῆς Τετάρτης πρό τῆς Ἀναλήψεως πρόκειται εἰς προσκύνησιν ἐν τῷ δισκελίῳ καί ὁ χαιρετισμός «Χριστός Ἀνέστη!»-»Ἀληθῶς Ἀνέστη!» ἐξακολουθητικῶς ὑπό τῶν πιστῶν ἀνταλλάσσεται.
Εἰς ἔντονον, κατά ταῦτα, καί πανευῶδες ἀναστάσιμον κλῖμα καί ἀτμόσφαιραν, προσεφέραμεν θυσίαν πνευματικήν, ἀναίμακτον, εὐάρεστον τῷ Κυρίῳ, κοινωνήσαντες διά μίαν ἀκόμη φοράν τῆς ἀγάπης καί τῶν ἁγίων ἐνεργειῶν καί τοῦ παναχράντου Σώματος καί τοῦ ζωοποιοῦ Αἵματος Αὐτοῦ, εἰς ἄφεσιν τῶν ἁμαρτιῶν μας, εἰς οὐσιαστικήν μετ᾽ Αὐτοῦ ἕνωσιν, εἰς ἀνακαίνισιν καί σωτηρίαν τοῦ σύμπαντος κόσμου, εἰς ἁγιασμόν μας καί ζωήν αἰώνιον μετά Πατρός, Υἱοῦ καί Ἁγίου Πνεύματος, μετά τῆς παναχράντου Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου, τῶν θεοκηρύκων Ἀποστόλων, τοῦ ἑορταζομένου σήμερον ἐρευνητικοῦ ἀλλ᾽ ὄχι «ἀπίστου» -ὅπως κακῶς χαρακτηρίζεται- Θωμᾶ, τῶν Ἁγίων Μαρτύρων καί πάντων τῶν Ἁγίων. Δόξα τῷ Θεῷ καί τῆς εὐλογίας Αὐτοῦ ταύτης ἕνεκεν!
Ἀφοῦ, λοιπόν, εἴπομεν τῷ Ἀναστάντι: «Ὁ Κύριός μου καί ὁ Θεός μου» καί Τόν προσεκυνήσαμεν μετά πίστεως καί δέους καί εὐλαβείας καί λατρείας ἀποκλειστικῆς, καί ἠκούσαμεν παρ᾽ Αὐτοῦ τό «Εἰρήνη ὑμῖν», καί ἐγεύθημεν τῆς χαρᾶς, τήν ὁποίαν «ἐχάρησαν οἱ Μαθηταί ἰδόντες τόν Κύριον», καί ἐτύχομεν τοῦ μακαρισμοῦ τῶν μή ἰδόντων καί πιστευσάντων, θυρανοίξια ἅγια ἐπιτελοῦμεν τοῦ Ἱεροῦ τούτου Ναοῦ τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου Ξηροκρήνης, ὁ ὁποῖος ἀνεκαινίσθη ἐσχάτως τῇ φιλοτίμῳ καί γενναιόφρονι χορηγίᾳ τῶν Ἐντιμολογιωτάτων κυρίων Ἰωάννου Ἀνδροπούλου καί Νικολάου Συρίγου, μέ τήν συμπαράστασιν καί τοῦ φιλτάτου κ. Μηλτιάδου Ζαχαριάδου, τέκνων ἐν Κυρίῳ λίαν ἀγαπητῶν τῆς ἡμετέρας Μετριότητος καί ὅλως ἀφωσιωμένων εἰς τήν μαρτυρικήν Ἁγίαν τοῦ Χριστοῦ Μεγάλην Ἐκκλησίαν, εἰς τούς ὁποίους πάντας ὁ ἔπαινος πολύς καί ἡ ἀνταπόδοσις παρά Χριστοῦ πλουσία!
Ὀνομάζεται βεβαίως ἡ περιοχή «Kuruçeşme», δηλαδή «Ξηροκρήνη», ἀλλ᾽ ἡ παρουσία ἐνταῦθα τοῦ περιπύστου τούτου Ἱεροῦ Ναοῦ, ὡς καί τοῦ ἄλλου, τοῦ Ἁγίου Δημητρίου, μεταβάλλει ταύτην εἰς ἀληθῆ πολύκρουνον δροσοπηγήν ναμάτων σωτηρίων. Οἱ Ναοί τῶν Ὀρθοδόξων, ὑπάρχοντες καί λειτουργούμενοι, δέν εἶναι ξηραί καί ἄνυδροι πηγαί, ἀλλά πολυχεύμονες κρῆναι ὕδατος ἁλομένου εἰς ζωήν αἰώνιον. Ἡ ἐν αὐτοῖς ἐπιπολοῦσα Θεία Χάρις καί ἡ παρεχομένη παρά τοῦ Θεοῦ εὐλογία, ἡ διαρκής ἀνακαινιστική καί σωτηριώδης ἐνέργεια τοῦ Παρακλήτου, ἡ ροή τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ ἀπό τε τοῦ Ἱεροῦ Εὐαγγελίου καί τοῦ Ἄμβωνος τοῦ κηρύγματος, ἡ διά τῆς ὑμνολογίας μεγαλόφωνος διακήρυξις τῶν ἀληθειῶν τοῦ εὐσεβοῦς δόγματος, αἱ κατά καιρούς συμβαίνουσαι θαυματουργίαι, ἡ παρουσία τῶν Ἁγίων Εἰκόνων καί τῶν Ἱερῶν Λειψάνων, ἡ εὐωδία τοῦ θυμιάματος, ἡ θερμότης τῆς προσευχῆς, ἡ εἰρηναία μελῳδία τοῦ σεμνοῦ βυζαντινοῦ ἐκκλησιαστικοῦ μέλους, ἡ διαρκής κίνησις τοῦ ἐπιτραχηλίου, τοῦ ὀραρίου καί τοῦ ὠμοφορίου, ἡ λυχνοκα´ϊα τοῦ ἱλαροῦ φωτός τῆς εὐσεβείας, τά λυτρωτικά δάκρυα τῆς κατανύξεως καί τῆς μετανοίας, οἱ γλυκεῖς στεναγμοί τῆς χαρμολύπης καί ὅσα ἄλλα βλέπομεν καί ζῶμεν οἱ πιστοί ἐντός τοῦ Ὀρθοδόξου Ναοῦ μας, τόν ὁποῖον καί ὀνομαστικῶς ταυτίζομεν πρός τήν Ἐκκλησίαν, μεταποιοῦν τάς ψυχράς πέτρας καί τά ξηρά ξύλα καί τούς ὑαλοπίνακας καί τά ἔπιπλα καί τά σκεύη καί τά ὁρώμενα πάντα καί τά ἀκουόμενα καί τά τήν ὄσφρησιν συναντῶντα εἰς πολύκρουνον βρύσιν ζωῆς καί ἀληθείας.
Τοιαύτης, λοιπόν, πολυκρούνου βρύσεως ζωῆς καί ἀληθείας, δηλαδή τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου, κτίσματος ἱστορικοῦ, φέροντος τήν σφραγῖδα τῶν χρόνων, ἀνακαινισμένου ὅμως εἰς εἶδος καί κάλλος, τῇ θεαρέστῳ, ὡς εἴπομεν, συνδρομῇ καί χορηγίᾳ τῶν ἐξονομασθέντων εὐσεβεστάτων τέκνων τῆς Ἐκκλησίας, τά θυρανοίξια τελοῦμεν, ἐπί τῇ χρηστῇ ἐλπίδι ὅτι πολλοί, καί ἐντεῦθεν καί ἀλλαχόθεν, θά ἔρχωνται ἐνταῦθα διά νά δροσίσουν τάς ψυχάς καί τάς καρδίας των, προσκυνοῦντες ὀρθοδόξως τόν Ἀναστάντα Χριστόν σύν τῷ Ἀνάρχῳ Αὐτοῦ Πατρί καί τῷ Παναγίῳ καί Ζωοποιῷ Αὐτοῦ Πνεύματι.
Διά τούς φιλογενεῖς χορηγούς εὐχόμεθα: «Ἁγίασον, Κύριε, τούς ἀγαπῶντας τήν εὐπρέπειαν τοῦ Οἴκου Σου. Σύ αὐτούς ἀντιδόξασον τῷ Θεϊκῇ Σου δυνάμει»! Τά ὀνόματα αὐτῶν θά προστεθοῦν εἰς ἐκεῖνα τῶν ἀοιδίμων καί ἀειμνήστων κτητόρων τῆς Ἁγίας Ἐκκλησίας ταύτης καί ὡς τοιαῦτα θά μνημονεύωνται εἰς τό μέλλον. Εἴθε τό παράδειγμά σας, τέκνα ἐν Χριστῷ ἠγαπημένα, νά μιμηθοῦν καί ἄλλα φιλόχριστα τέκνα τῆς Ἐκκλησίας καί νά ἀναλάβουν τοιαύτας θεαρέστους πρωτοβουλίας, ὥστε ὅλοι οἱ χρήζοντες ἀναστηλώσεως καί ἀνακαινίσεως Ἱεροί Ναοί νά τύχουν τῶν ἀναγκαίων περιποιήσεων, πρός δόξαν Θεοῦ καί ἔπαινον τοῦ ὀνόματος τοῦ εὐσεβοῦς ἡμῶν Γένους.
Ἡ ἐνταῦθα Ἐκκλησία, ἀπό πεντακοσίων πεντήκοντα ἤδη καί πλέον ἐτῶν, παραχωρήσει Κυρίου, δέν ἔχει τήν ἀρχαίαν αὐτῆς δύναμιν καί ἐπάρκειαν. Εἶναι ἡ Ἐκκλησία τῶν τοῦ Χριστοῦ πενήτων. Τά ἀνά τόν κόσμον ὅμως τέκνα της, μετά στοργῆς καί πνεύματος ἀντιπελαργήσεως, ὀφείλουν νά ἐπικουροῦν εἰς τάς ἀνάγκας καί χρείας αὐτῆς, προκειμένου ἡ Λυχνία τῆς Πόλεως τοῦ Κωνσταντίνου νά ἐξακολουθήσῃ τηλαυγίζουσα τό φῶς τῆς Ὀρθοδοξίας καί τῆς εὐσεβοῦς κληρονομίας τοῦ Γένους μας ἀπό τοῦ ταπεινοῦ Φαναρίου. Τό φῶς τοῦτο χρειάζεται, εἴπερ ποτέ καί ἄλλοτε, ὁ πολυτάραχος κόσμος τῶν ἡμερῶν μας, ὁ ἐν συγχύσει πολλῇ καί ἀγωνίᾳ διατελῶν καί μή εὑρίσκων ἀνάπαυσιν εἰς σκηνάς ἰδεολογιῶν πεπτωκυ´ϊας, οὔτε ἀναψυχήν εἰς φρέατα κοσμικῆς δυνάμεως συντετριμμένα, ἀλλά λιμώττει διά τά καίρια: διά νόημα ζωῆς καί ἐλπίδα. Πανταχόθεν «ζητεῖται ἐλπίς». Νόημα ζωῆς καί ἐλπίδα μόνον ὁ Χριστός καί ἡ Ἁγία Αὐτοῦ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἔχει καί δύναται καί ἐπιθυμεῖ νά προσφέρῃ. Τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον αὐτό πράττει καί ἔχει χρέος νά συνεχίσῃ νά πράττῃ. Εἴμεθα βέβαιοι ὅτι ὁ Ἀναστάς Χριστός δέν θά παύσῃ φωτίζων καλοπροαιρέτους ψυχάς νά ἔρχωνται ἠθικῶς καί ὑλικῶς ἀρωγοί εἰς τήν ἁγίαν ταύτην ἀποστολήν Του.
Χριστός Ἀνέστη, ἀδελφοί καί τέκνα ἐν Κυρίῳ ἠγαπημένα! Ἡ χάρις τοῦ Ἀναστάντος, διά πρεσβειῶν τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου καί Βαπτιστοῦ τοῦ Κυρίου καί τοῦ Ἀποστόλου Θωμᾶ εἴη μετά πάντων ὑμῶν, μαζί μέ τήν πατρικήν εὐλογίαν καί τάς ὁλοκαρδίους εὐχάς τοῦ Πατριάρχου σας. Ἀμήν.
