Μακαριώτατε,
Ἐλλογιμώτατε κύριε Πρύτανι καί ἐλλογιμώτατοι κύριοι Καθηγηταί,
Ἐξοχώτατοι,
Ἀγαπητοί φοιτηταί καί φοιτήτριαι καί πάντες οἱ παρόντες,
Μεγάλην συγκίνησιν καί χαράν αἰσθανόμεθα ἑκάστην φοράν, κατά τήν ὁποίαν ἐπισκεπτόμεθα ἕν Πανεπιστήμιον καί βλέπομεν συγκεντρωμένας τάς γενεάς, τήν μέν ὥριμον διδάσκουσαν καί μεταφέρουσαν τάς γνώσεις καί τήν πεῖραν αὐτῆς εἰς τήν ἐνηλικιουμένην, τήν δέ νεωτέραν ροφοῦσαν καί ἀφομοιοῦσαν τά παραδιδόμενα καί ἀναπτυσσομένην μέ τήν σφοδράν ἐπιθυμίαν νά ὑπερβῇ ἡμᾶς τούς ἀπερχομένους εἴς τε τήν γνῶσιν καί εἰς τήν ἐφαρμογήν αὐτῆς καί νά βελτιώσῃ τάς συνθήκας τῆς ζωῆς τοῦ κόσμου.
Σᾶς εὐχαριστοῦμεν διότι διά τῆς τιμητικῆς ἀνακηρύξεως τῆς ἡμετέρας Μετριότητος ὡς ἐπιτίμου διδάκτορος τοῦ ὑμετέρου Πανεπιστημίου μᾶς δίδετε τήν εὐκαιρίαν νά ἔλθωμεν εἰς προσωπικήν ἐπαφήν μεθ᾿ ὅλων ὑμῶν καί νά αἰσθανθῶμεν τήν χαράν τῆς προσωπικῆς ἐν ἀγάπῃ μεθ᾿ ὑμῶν κοινωνίας, ἡ ὁποία καί ἀποτελεῖ τήν πλέον εὐάρεστον ἐν Χριστῷ ἐμπειρίαν τοῦ πιστοῦ. Διά τῆς τιμητικῆς ταύτης ἀποφάσεώς σας καί τῆς παρούσης συναντήσεώς μας τιμᾶτε ἐν τῷ προσώπῳ τῆς ἡμετέρας Μετριότητος τήν τροφόν πάντων ἡμῶν Μητέρα Ἁγίαν τοῦ Χριστοῦ Μεγάλην Ἐκκλησίαν, ὡς καί πάντας τούς ἐπί δύο σχεδόν χιλιετίας διακονήσαντας αὐτήν. Μεταξύ τούτων πολλοί ἐθυσίασαν καί αὐτήν τήν ζωήν αὐτῶν καταστάντες μάρτυρες τῆς πίστεως. Ἡνωμένοι, λοιπόν, πάντες ἡμεῖς οἱ ζῶντες καί παρόντες καί οἱ πνευματικῶς συμπαριστάμενοι, καίτοι σωματικῶς ἀπόντες, οἵ τε κεκοιμημένοι καί οἱ περιλειπόμενοι, αἰσθανόμεθα καί βιοῦμεν πραγματικῶς τήν οἰκουμενικότητα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί τήν ἑνότητα πάντων ἐν Χριστῷ.
Ὁσάκις βιοῦμεν συνειδητῶς τήν ἡμῶν ἑνότητα ἐν Χριστῷ αἰσθανόμεθα καί τήν ἀποκαραδοκίαν τῆς ἧς μετέχομεν διά τοῦ σώματος ἡμῶν ὑλικῆς κτίσεως, ἡ ὁποία συνωδίνει μεθ᾿ ἡμῶν ἐπιζητοῦσα καί αὐτή τήν ἀποκατάστασιν τῆς εἰρήνης αὐτῆς πρός ἑαυτήν καί πρός τόν Χριστόν, τῆς διαταραχθείσης ὅταν ὁ πρωτόπλαστος ἄνθρωπος ἀπέστη τοῦ Θεοῦ. Αὐτό ἐνεργοποιεῖ ἐντός ἡμῶν τό ἐνδιαφέρον ἡμῶν διά τήν ὑλικήν δημιουργίαν τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ μέρος τῆς ὑπάρξεώς μας καί συντηρεῖ αὐτό τό μέρος, ἄνευ τοῦ ὁποίου δέν δυνάμεθα, ἐνόσῳ ζῶμεν ἐν σαρκί, νά φαντασθῶμεν ἑαυτούς. Εἶναι, ἄλλωστε, ἔμφυτον τό ἐνδιαφέρον ἑκάστου ἀνθρώπου διά τήν συντήρησιν τοῦ σώματος αὐτοῦ καί συνακολούθως καί διά τήν ἄντλησιν ἐκ τῆς γῆς τῶν πρός τοῦτο ἀπαραιτήτων τροφῶν καί οὐσιῶν, ἐνίοτε μάλιστα προσλαμβάνει ἡ ἐπιθυμία αὐτή καταστροφικάς διά τό φυσικόν περιβάλλον διαστάσεις, δι᾿ ὅ καί σήμερον πολλοί ἔχουν ἐπισημάνει τόν κίνδυνον διά τάς μελλούσας γενεάς ἐκ τῆς ὑπερβολικῆς καί καταστροφικῆς διά τήν φυσικήν ἁλυσίδα παρεμβάσεως τοῦ ἀνθρώπου. Ἕν στοιχεῖον τῆς φύσεως, τό ὁποῖον ὑφίσταται εἰς μεγάλην ἔκτασιν τήν φθοροποιόν ἐπίδρασιν τοῦ ἀνθρώπου εἶναι τό ὕδωρ.
Ἡ σημασία τοῦ ὕδατος διά τήν ζωήν τοῦ ἀνθρώπου εἶναι, ὡς γνωστόν, τεραστία. Ὅλοι ἐνθυμούμεθα τόν χαρακτηριστικόν καί ἐντόνως ἐκφραστικόν στίχον, τόν ὁποῖον ἀκούομεν κατά τήν ἀκολουθίαν τῆς Μεγάλης Παρασκευῆς:
«Σήμερον κρεμᾶται ἐπί ξύλου ὁ ἐν ὕδασι τήν γῆν κρεμάσας».
Ἡ φράσις «ὁ ἐν ὕδασι τήν γῆν κρεμάσας» ἀποτελεῖ μίαν πολυσήμαντον ποιητικήν διατύπωσιν. Πρό τινων αἰώνων ἴσως τινές τῶν ἀνθρώπων νά ἐφαντάζοντο τήν ξηράν ὡς πλέουσαν ἐπί τῶν ὑδάτων, ὡς νῆσον περιβαλλομένην πανταχόθεν ὑπό θαλασσῶν. Σήμερον ἐμβαθύνοντες περισσότερον γνωρίζομεν ὅτι, πέραν τοῦ γεωγραφικοῦ φαινομένου τῶν περιβαλλόντων τάς ξηράς ὑδάτων, ἡ ἐπί γῆς ζωή ἐξαρτᾶται πλήρως ἐκ τοῦ ὕδατος. Ἑπομένως ἡ γῆ ὡς βιόσφαιρα «κρέμαται», δηλαδή ἐξαρτᾶται, ἀπό τῶν ὑδάτων. Ὡς ἐκ τούτου, ὁ βλάπτων τά ὕδατα ἐπιφέρει πλῆγμα κατ᾿ αὐτῆς ταύτης τῆς ζωῆς.
Τά μεμονωμένα ἀνθρώπινα πλήγματα κατά τῶν ὑδάτων, αὐτά τά ὁποῖα ἕκαστον ἄτομον ἀτομικῶς δύναται νά ἐπιφέρῃ, θεωροῦνται μικρά, ἀλλά συσσωρευόμενα ἀποτελοῦν ἐπικίνδυνον ποσότητα. Τά βιομηχανικά ὅμως πλήγματα, τά ὁποῖα προέρχονται ἐκ τῆς ἀπορρίψεως ἐντός τῶν ὑδατίνων ἀποδεκτῶν μεγάλων ποσοτήτων ρυπογόνων καί τοξικῶν ἀποβλήτων εἶναι πανθομογουμένως λίαν ἐπικίνδυνα.
Ἤδη ἔχει ὁ κίνδυνος ἐπισημανθῆ καί ἔχομεν πραγματοποιήσει ἀπό κοινοῦ μετά τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως πολλά σχετικά συνέδρια ἐν πλῷ, ὅπως τό πρός τήν νῆσον Πάτμον, τό ἐν Εὐξείνῳ Πόντῳ, τό ἐν Δουνάβει, τό ἐν Ἀδριατικῇ, τό ἐν Βαλτικῇ, ἐπί τῷ σκοπῷ ὅπως εὐαισθητοποιηθοῦν ἄτομα, κοινωνικοί φορεῖς καί Κυβερνήσεις ἐπί τοῦ ὀξυτάτου τούτου προβλήματος καί λάβουν τά κατάλληλα πρός ἀποτροπήν τῆς νεκρώσεως τῶν σχετικῶν ὑδατίνων ἐκτάσεων μέτρα.
Ἀλλά σήμερον θά ἠθέλαμεν νά ἀφήσωμεν ὀλίγον κατά μέρος τά ἐπιστημονικά καί στατιστικά δεδομένα, τούς κινδύνους καί τούς τρόπους ἀποτροπῆς αὐτῶν καί νά ἐμπεριπατήσωμεν νοερῶς ἐκεῖ ὅπου τά ὕδατα πορεύονται, συνοδεύοντες τούς ποιητάς, τούς διψασμένους ὁδοιπόρους, τά ὑψιπετῆ πτηνά, τούς θαλασσοπόρους, τούς ἀνερχομένους τούς ποταμούς, τούς θεωμένους τάς ἠρέμους λίμνας καί τούς θορυβώδεις καταρράκτας, τούς λουομένους καί ἀναψυχομένους ἐντός διαυγῶν ὑδάτων, τούς ἀπολαμβάνοντας ἐν τῷ καύσωνι τήν ἡδονήν ποτηρίου ψυχροῦ ὕδατος. Ὅλα αὐτά ὡς μίαν ἀναδρομήν εἰς τήν ἱστορίαν τῶν ὑδάτων, τήν ἐντός τοῦ σύμπαντος καί τήν ἐντός τῆς γῆς, ἡ ὁποία θά μᾶς γεμίσῃ θαυμασμόν, τό μόνον αἴσθημα τό ὁποῖον προκαλεῖ ἄμεσον συμμετοχήν ἡμῶν εἰς τά γινωσκόμενα.
Εἰς τήν μεγαλειώδη ἐν τῇ συλλήψει αὐτῆς περιγραφήν τῆς δημιουργίας τοῦ κόσμου, διά τῆς ὁποίας ἀρχίζει τό βιβλίον τῆς Γενέσεως, ἀναφέρεται ὅτι ὁ Θεός ἐν ἀρχῇ ἐποίησε τόν οὐρανόν καί τήν γῆν, δηλαδή τήν ὕλην τοῦ σύμπαντος, ἡ δέ γῆ ἦν ἀόρατος καί ἀκατασκεύαστος καί σκότος ἐπάνω τῆς ἀβύσσου καί πνεῦμα Θεοῦ ἐπεφέρετο ἐπάνω τοῦ ὕδατος (Γεν. 1,1-2). Τό ὕδωρ ἐμφανίζεται ἀπό τήν πρώτην φάσιν τῆς δημιουργίας καί εἶναι χαρακτηριστικόν ὅτι ὁ ἱερός τῆς Γραφῆς συγγραφεύς διαχωρίζει τό ὕδωρ καί τονίζει ὅτι Πνεῦμα Θεοῦ ἐπεφέρετο ἐπάνω αὐτοῦ, ὡς ἐάν θέλῃ νά τονίσῃ τήν ἰδιαιτερότητα τοῦ ὕδατος ἔναντι ὅλων τῶν ἄλλων στοιχείων τῆς δημιουργίας. Καί πράγματι εἶναι ἀξία τονισμοῦ αὐτή ἡ ἰδιαιτερότης, διότι τό ὕδωρ εἶναι ἡ προϋπόθεσις τῆς γνωστῆς εἰς ἡμᾶς φυσικῆς ζωῆς.
Κατά τήν δευτέραν φάσιν τῆς δημιουργίας δημιουργεῖται στερέωμα ἐν μέσῳ τοῦ ὕδατος καί διαχωρίζεται τό ὕδωρ τό ὑπεράνω τοῦ στερεώματος ἀπό τό ὕδωρ τό ὑποκάτω αὐτοῦ. Ἐν συνεχείᾳ συνήχθησαν τά ὑποκάτω τοῦ στερεώματος τοῦ οὐρανοῦ ὕδατα εἰς θαλάσσας καί ἐφανερώθη ἡ ξηρά καί ἀμέσως μετά, κατά τήν ἑπομένην φάσιν, ἐξήγαγον τά ὕδατα ἑρπετά ψυχῶν ζωσῶν καί πετεινά πετόμενα ἐπί τῆς γῆς καί κήτη μεγάλα. Εἶναι μεγαλειώδης ὄντως ἐν τῇ ἁπλότητι αὐτῆς ἡ διήγησις τῆς Ἁγίας Γραφῆς, ἡ ἐκφράζουσα τήν κατά τά σημερινά δεδομένα ἐπιστημονικήν ἀλήθειαν, ὅτι ἡ τῶν ζώων ἐμφάνισις ἐξεκίνησεν ἀπό τῶν ὑδάτων, ἀφοῦ εἶχε προηγηθῆ ἡ ἐμφάνισις τῶν φυτῶν.
Ἔκτοτε τά ὕδατα διαδραματίζουν ἀναντικατάστατον ρόλον εἰς τήν ἀνάπτυξιν τῶν ζώων καί τῶν φυτῶν καί ἀσφαλῶς τοῦ ἀνθρώπου, τοῦ ὁποίου ἡ διατροφή σύγκειται ἐκ φυτικῶν καί ζωϊκῶν προίόντων, διότι τά ὕδατα μετέχουν εἰς πᾶσαν φάσιν τῆς ζωῆς καί εἶναι ἀπαραίτητος προϋπόθεσις αὐτῆς. Ὄχι δέ μόνον τοῦτο, ἀλλά καί, παρ᾿ ὅλον ὅτι παρασύρουν πάντα ρύπον καί καθαίρουν πᾶσαν ἐπιφάνειαν, αὐτοκαθαίρονται διά τῆς ἐξατμίσεως, τῆς ἀνόδου τῶν ὑδρατμῶν εἰς τά ὕψη καί τῆς καθόδου αὐτῶν ὑπό μορφήν καθαρῶν βροχοπτώσεων ἤ χιονοπτώσεων καί ἀνακυκλοῦνται, ἐπανερχόμενα εἰς τήν ἁλυσσίδα τῆς ζωῆς εἰς μίαν ἀένναον ἀνακύκλωσιν.
Ὁ ὑψιπέτης Ψαλμῳδός πολλάκις θαυμάζει τήν ἐν τῇ φύσει ἐνέργειαν τῶν ὑδάτων καί ὑμνεῖ διά τοῦτο τόν Θεόν, «τόν στεγάζοντα ἐν ὕδασι τά ὑπερῶα αὐτοῦ». Ἐν ὕδασι, τά ὁποῖα ἵστανται ἐπί τῶν ὁρέων, τά ὁποῖα ἀναβαίνουσιν ὄρη καί καταβαίνουσι πεδία, τά ὁποῖα δέν ὑπερβαίνουσι τά ὅρια αὐτῶν, τά ὁρισθέντα εἰς αὐτά ὑπό τοῦ Θεοῦ, οὐδέ ἐπιστρέφουσι καλῦψαι τήν γῆν. Ὕδατα, τά ὁποῖα συνιστῶσι πηγάς ἐν φάραγξιν καί διέρχονται ἀνά μέσον τῶν ὀρέων, ποτίζοντα ὀνάγρους ἐν τῇ δίψῃ αὐτῶν. Ὕδατα, ἐπί τῶν ὁποίων κατασκηνώσουσι τά πετεινά τοῦ οὐρανοῦ, τά διδόντα φωνήν ἐκ μέσου τῶν πετρῶν, ὕδατα διά τῶν ὁποίων ὁ Θεός ποτίζει τά ὄρη ἐκ τῶν ὑπερώων Αὐτοῦ. Ὕδατα, διά τῶν ὁποίων ἡ γῆ ἐξάγει χλόην τῇ δουλείᾳ τῶν ἀνθρώπων καί παράγει ἄρτον στηρίζοντα καί οἶνον εὐφραίνοντα καρδίαν ἀνθρώπου, καί ἔλαιον ἱλαρῦνον τό πρόσωπον αὐτοῦ.
Ἔκθαμβος ἵσταται ὁ Ψαλμῳδός καί ἐνώπιον αὐτῆς τῆς θαλάσσης τῆς μεγάλης καί εὐρυχώρου, ἐν τῇ ὁποίᾳ διαβιοῦσιν ἑρπετά, ὧν οὔκ ἐστιν ἀριθμός, ζῶα μικρά μετά μεγάλων, ἐν τῇ ὁποίᾳ πλοῖα διαπορεύονται ὡς δράκοντες ἐμπαίζοντες αὐτήν.
Αὐτό τό ὕδωρ, παρά τάς διεξόδους τοῦ ὁποίου θάλλουν τά δένδρα, τό ὁποῖον ἀνευρίσκεται εἰς βαθέα φρέατα, ἱστορικά καί ἐπώνυμα ἐκ τῶν ὀρυξάντων αὐτά, τό ὁποῖον ἀναβλύζει ἀνελπίστως ἐκ πηγῶν ἐν μέσῳ τῆς ἐρήμου, ἐντός τῆς ὁποίας συντηρεῖ ὀάσεις, τό ὁποῖον ἔρρευσε θαυματουργικῶς ἐξ ἀκροτόμου πέτρας, τό ὁποῖον διά τῆς ράβδου τοῦ Μωϋσέως τῇ δυνάμει τοῦ Θεοῦ ἐπάγη ὡσεί τεῖχος ἐν τῇ Ἐρυθρᾷ Θαλάσσῃ ἵνα διέλθῃ διά ξηρᾶς ὁ λαός τοῦ Θεοῦ, τό ὁποῖον ἐν τῷ Ἰορδάνῃ κατέστη βατόν διά τῆς μηλωτῆς τοῦ Προφήτου Ἠλία καί τῆς ἐπικλήσεως τοῦ Θεοῦ αὐτοῦ, επί τοῦ ὁποίου ἐβάδισεν ὁ Κύριος ἐν τῇ θαλάσσῃ τῆς Τιβεριάδος καί ἔμαθεν ἐκ πείρας ὁ Ἀπόστολος Πέτρος ὅτι διά πίστεως στερεοποιεῖται καί ἐν ὀλιγοπιστίᾳ καταβυθίζει τόν ἐπ᾿ αὐτοῦ, αὐτό τό ὕδωρ, τό ὁποῖον ἐζήτησε πιεῖν παρά τῆς Σαμαρείτιδος ὁ δυνάμενος νά δώσῃ εἰς αὐτήν ὕδωρ ζῶν, ἀπό τοῦ ὁποίου ὁ πίνων οὐ μή διψήσῃ εἰς τόν αἰῶνα, αὐτό τό ὕδωρ, τό ὁποῖον διά τοῦ κατακλυσμοῦ ἐξωλόθρευσε τήν ἁμαρτωλόν γενεάν ἐπί Νῶε καί τήν διώκουσαν πανστρατιάν τοῦ Φαραώ ἐν τῇ ρηθείσῃ Ἐρυθρᾷ Θαλάσσῃ, ἐντός τοῦ ὁποίου ἐβαπτίσθη ὁ ἀναμάρτητος καί τό ὁποῖον ἔβρεξε τά ξύλα τῆς θυσίας τοῦ Ἠλία, δέν ἠμπόδισε παρά τήν φύσιν του τό πῦρ νά κατακαύσῃ αὐτήν, τό ὁποῖον ἀποτελεῖ τό ὁρατόν ὑλικόν ἐντός τοῦ ὁποίου τρισσῶς καταδυόμενος ὁ βαπτιζόμενος ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ καί πυρί ἀποκαθαίρεται πλήρως ἐκ τῶν ἁμαρτιῶν αὐτοῦ καί ἐκ τῆς προπατορικῆς κληρονομημένης φθορᾶς καί ἀναγεννᾶται εἰς νέαν ἐν Χριστῷ κτίσιν, αὐτό τό ὁποῖον ἔρρευσεν ἐκ τῆς πλευρᾶς τοῦ ὥσπερ πελεκᾶνος θρέψαντος ἡμᾶς διά τοῦ αἵματος καί τοῦ σώματος αὐτοῦ, αὐτό τό ζωογόνον ὕδωρ ἁγιάζεται διά τοῦ Σταυροῦ καί τῆς ἐπικλήσεως τοῦ Θεοῦ καί ἁγιάζει τούς τε χριομένους δι᾿ αὐτοῦ καί τούς πίνοντας αὐτό καί καθίσταται ὄργανον καί μέσον ζωῆς αἰωνίου καί ὄχι μόνον συντηρήσεως ζωῆς φυσικῆς.
«Ἰδού ὕδωρ, τί κωλύει με βαπτισθῆναι;» ἀνεβόησεν ὁ εὐνοῦχος πρός τόν Ἀπόστολον Φίλιππον, πορευόμενος εἰς Αἰθιοπίαν διά Γάζης. Ἕκαστος ἐξ ἡμῶν πορεύεται πρός τήν ἰδίαν χώραν καί χρειάζεται τό φυσικόν ὕδωρ πρός φυσικήν ἐπιβίωσιν. Ἀλλά, πέραν τούτου, χρειάζεται καί τό ὕδωρ τό ζῶν καί ἁγιάζον, ἵνα λουόμενός τις καί ποτιζόμενος καί ἀνακαινιζόμενος δι᾿ αὐτοῦ ἐν Χριστῷ πορεύηται ἐφεξῆς τήν ὁδόν αὐτοῦ χαίρων. Ὁ συμβολισμός τῆς διά τοῦ ὕδατος ἐπιτυγχανομένης καθαρότητος αἰσθητοποιεῖ τήν ὑπερβατικήν πραγματικότητα ὅτι ὄντως καί πλέον ἤ ἀληθῶς οἱ καθαροί τήν καρδίαν, οἱ λελουμένοι τῷ σώματι ὕδατι καθαρῷ καί τῷ Πνεύματι δι᾿ ὕδατος πνευματικοῦ ζῶντος καί πυρός ὄψονται τόν Θεόν, ὅτι ἐπί πλέον βλέπουν ὑπό νέον πρίσμα τόν κόσμον καί τά ἐν αὐτῷ, ὅτι ποταμοί ρεύσουσιν ἐκ τῆς κοιλίας αὐτῶν ὕδατος ζῶντος, δυναμένου νά ἀνακουφίσῃ ἐκ τῆς πνευματικῆς δίψης πλήθη ἀνθρώπων, καί ὅτι ἄνευ τοῦ ὕδατος τούτου τοῦ πνευματικοῦ καί ἁγιάζοντος μικράν ὑπηρεσίαν δύναται νά παράσχῃ τό φυσικόν ὕδωρ, παρά τήν ὄντως μεγάλην χρησιμότητα αὐτοῦ διά τήν φυσικήν ζωήν.
«Ὁ ἐν ὕδασι τήν γῆν κρεμάσας» ἠθέλησε νά γλυκάνῃ τά ἐκ τῆς ἁμαρτίας πικρά καταστάντα ὕδατα τῆς Μερρᾶς. Κατέστησε τό φυσικόν ὕδωρ ἀπαραίτητον διά τήν φυσικήν ζωήν, κυριολεκτικῶς ἐκρέμασε τήν ἐπί γῆς ζωήν ἀπό τῶν ὑδάτων, διά νά ἐκφράσῃ πρός ἡμᾶς ἐμφαντικῶς ὅτι κατά παρόμοιον τρόπον καί ἡ πνευματική ἡμῶν ζωή κρέμαται ἐκ τῆς ἀντλήσεως παρά τῆς ἀεννάου πηγῆς τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ τοῦ ἄλλου ἐκείνου ὕδατος, τό ὁποῖον προσφέρει Αὐτός εἰς αἰωνίαν ἀνάψυξιν καί εἰς αἰώνιον καί ἀναφαίρετον κορεσμόν τῆς πνευματικῆς ἡμῶν δίψης.
Εἴθε οἱ πάντες νά εὕρωμεν μετά τῆς Σαμαρείτιδος παρά τι φρέαρ τόν Ἰησοῦν Χριστόν, διά νά ζητήσωμεν παρἈὐτοῦ καί νά λάβωμεν τό Ὕδωρ τό ζῶν, ἐξ οὗ ὁ πίνων οὐ μή διψήσῃ εἰς τόν αἰῶνα, διά νά ρέουν ἐξ ἡμῶν τῇ Ἐκείνου Χάριτι ποταμοί ὁμοίου ὕδατος εἰς βοήθειαν τῶν ἀδελφῶν ἡμῶν. Οἱ σπουδάζοντες τήν ἀνθρωπίνην γνῶσιν θά διαπιστώνουν ὅτι αὐτή ἔχει ὅρια καί μάλιστα, παρά τήν εὐρύτητα αὐτῆς, λίαν στενά διά τό ἀκόρεστον πνεῦμα τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ κορεσμός καί ὁ πλεονασμός καί ἡ χαρά ἐπέρχεται ὅταν ὁ σπουδαστής τῆς ἐπιστήμης εὕρῃ ἐκεῖνο τό ἄλλο ὕδωρ, περί τοῦ ὁποίου ὡμίλησεν ὁ Χριστός. Αὐτό φωτίζει καί τήν ἐπιστήμην καί τοῦ ἐπιστήμονος τήν διάνοιαν καί πλουτίζει αὐτόν εἰς κατανόησιν καί τῶν ἄλλων ἐκείνων νόμων, οἱ ὁποῖοι διέπουν τήν ζωήν, τήν κρεμαμένην ἐκ τῶν ὑδάτων τῶν φυσικῶν, ἀλλά καί τήν δυναμένην νά ἀναχθῇ εἰς ἄλλα ἐπίπεδα ὅταν τραφῇ διά τῶν ὑδάτων τῶν πνευματικῶν.
Εἴθε οἱ πάντες νά ἀντλήσωμεν ἐξ ἀμφοτέρων τῶν ὑδάτων τό ἐπαρκές ἵνα γενώμεθα μέτοχοι ζωῆς προσκαίρου μακρᾶς καί αἰωνίου ἀτελευτήτου. Ἀμήν.
Σᾶς εὐχαριστοῦμεν ὁλοκαρδίως.