Ἐντιμότατε κ. Γενικέ Πρόξενε τῆς Ἑλλάδος,
Ἐντιμότατε κύριε Πρόεδρε τοῦ Συνδέσμου Βιομηχάνων και Ἐπιχειρηματιῶν Βορείου Ἑλλάδος,
Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,

Ἀποτελεῖ γεγονός αὐτόχρημα ἱστορικόν ἡ συγκληθεῖσα ἀπόψε ἐνταῦθα Συνάντησις Γνωριμίας καί Συνεργασίας τῶν Βιομηχάνων καί Ἐπιχερηματιῶν Βορείου Ἑλλάδος καί Τουρκίας, ἡ ὁποία καί λαμβάνει χώραν εἰς τά πλαίσια τῶν ἑορτασμῶν τῆς πεντακοσιοστῆς πεντηκοστῆς ἀμφιετηρίδος ἀπό τῆς ἱδρύσεως τῆς Πατριαρχικῆς Μεγάλης τοῦ Γένους Σχολῆς ἐν τῇ πόλει ἡμῶν. Ἐκφράζομεν δέ τάς εὐχαριστίας μας τόσον πρός τόν Ἐντιμότατον καί φίλτατον Γενικόν Πρόξενον κύριον Ἀλέξανδρον Ἀλεξανδρῆν, ὅσον καί πρός τόν Πρόεδρον τοῦ Συνδέσμου Βιομηχάνων Βορείου Ἑλλάδος κύριον Δημήτριον Συμεωνίδην, διά τήν εὐγενῆ πρόσκλησίν των ὅπως τιμήσωμεν δι᾿ αὐτοπροσώπου Πατριαρχικῆς παρουσίας τήν Συνάντησιν, ὅπερ καί πολύ εὐχαρίστως πράττομεν, τοσούτῳ μᾶλλον ὅσῳ δι᾽ αὐτῆς τιμᾶται ἡ 550ή ἐπέτειος τῆς ἱδρύσεως τῆς Πατριαρχικῆς Μεγάλης τοῦ Γένους Σχολῆς.

Ὀλίγον πρό τῆς ἱδρύσεως τῆς ἡμετέρας Σχολῆς μία αὐτοκρατορία κατελύετο καί μία ἄλλη τήν διεδέχετο. Εἰς τά πλαίσια τῶν νέων ἱστορικῶν δεδομένων ἡ Ἐθναρχοῦσα Ἐκκλησία ἐφρόντισε διά τήν μόρφωσιν τῶν τέκνων της, οὐχί μόνον τήν κατά Θεόν,  ἀλλά  καί τήν κατά κόσμον. Καρπός τῆς φροντίδος ταύτης, πρός τοῖς ἄλλοις, ὑπῆρξεν ἡ Πατριαρχική Μεγάλη τοῦ Γένους Σχολή, ἡ ὁποία, παρά τάς πολλάς κατά καιρούς δυσκολίας καί περιπετείας, κατώρθωσε νά ἐπιζήσῃ ἐπί πεντακόσια πεντήκοντα ἔτη καί νά ἀποδώσῃ εἰς τήν κοινωνίαν στρατιάς ὅλας μεμορφωμένων, πνευματικῶς καλλιεργημένων καί πολλαχῶς χρησίμων προσώπων, τά ὁποῖα ἐτίμησαν τό ὄνομα τοῦ Μεγαλοσχολίτου καί προσέφεραν πλεῖστα ἀγαθά ὄχι μόνον εἰς τήν Ρωμαίηκην Κοινότητα, τό ἁπανταχοῦ τῆς γῆς εὐσεβές ἡμῶν Γένος, ἀλλά καί γενικῶς εἰς τήν Χώραν ταύτην καί τήν ἀνθρωπότητα. Οὕτως ἡ Πατριαρχική Μεγάλη τοῦ Γένους Σχολή ἀποτελεῖ μέγα καύχημα τοῦ Γένους, καλλιανθῆ στέφανον εἰς τήν Ἱεράν μητρικήν κορυφήν τῆς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Μεγάλης Ἐκκλησίας, σέμνωμα -ἀκόμη καί ἀπό πλευρᾶς κτηριακῆς καί ἀρχιτεκτονικῆς- τῆς μεγαλωνύμου καί ἱστορικῆς πόλεώς μας, κομψόν κόσμημα τοῦ Φαναρίου καί μόνιμον ἐλπίδα τῆς ὑφισταμένης σήμερον, μικρᾶς μέν, δημιουργικῆς δέ, Ρωμαίηκης ἐν Τουρκίᾳ Κοινότητος.

Ἰδιαιτέρως συγκινεῖ ἡμᾶς τό γεγονός ὅτι, τόσον οἱ ἐντεῦθεν ἀγαπητοί Βιομήχανοι καί Ἐπιχειρηματίαι, ὅσον καί οἱ τῆς Βορείου Ἑλλάδος, ἐπελέξατε τήν εὐτυχῆ ἐπέτειον τῆς Σχολῆς διά νά πορευθῆτε φιλικῶς οἱ μέν πρός τούς δέ, νά γνωρισθῆτε ἐκ τοῦ πλησίον, νά διερευνήσετε δυνατότητας συνεργασίας καί νά ἀνοίξετε ἕν νέον κεφάλαιον εἰς τό βιβλίον τῶν Ἑλληνοτουρκικῶν σχέσεων. Εἶναι πρόδηλον τό γεγονός ὅτι αἱ καλαί διακρατικαί σχέσεις δέν οἰκοδομοῦνται μόνον ἐκ τῶν ἄνω, ἤτοι ὑπό τῆς πολιτικῆς ἡγεσίας των, ἀλλά κτίζονται καί ἐκ τῶν κάτω, ὑπό τῶν λαῶν τῶν συγκεκριμένων κρατῶν, μάλιστα δέ ὑπό τῶν ἀνθρώπων τῶν Γραμμάτων καί τῶν Τεχνῶν, ἀλλά καί ὑπό τῶν ἀνθρώπων τοῦ Ἐμπορίου, τῆς Βιομηχανίας, τῆς Τεχνολογίας. Οἱ πολιτικοί κάποτε ἁπλῶς ἀκολουθοῦν τήν ὁδόν τήν ὁποίαν ἔχει ἤδη ἑτοιμάσει τό Ἐμπόριον, τό Τραπεζικόν σύστημα, ἡ Βιομηχανία, ἡ Τεχνολογία, ἡ Ἐπιστήμη, ἤ ἔστω ὑποδεικνύεται ὑπό τῶν ἁπτῶν ἀναγκῶν τῶν συγκεκριμένων τομέων τῆς ζωῆς. Προσωπικῶς δέν εἴμεθα τεχνοκράται καί ἴσως ξενίζει ἡ γλῶσσα, τήν ὁποίαν ἐν προκοιμένῳ χρησιμοποιοῦμεν. Εἴμεθα ὅμως ἀρκούντως πραγματισταί διά νά ἀντιληφθῶμεν μίαν ἥκιστα κρυπτομένην ἀλήθειαν. Οἱ ἄνθρωποι τῆς Θρησκείας τονίζομεν τήν ἀνάγκην τῆς καταλλαγῆς, τῆς ἀνεκτικότητος, τῆς συμφιλιώσεως, τῆς εἰρηνικῆς συνυπάρξεως.

Οἱ ἄνθρωποι τῆς Τέχνης, οἱ Μουσικοί, οἱ Λογοτέχναι, οἱ Ποιηταί, οἱ Ζωγράφοι, οἱ Ἠθοποιοί, συχνάκις κεντοῦν λεπτάς χορδάς τῆς ἀνθρωπίνης καρδίας καί προσπαθοῦν νά φωτίσουν σκιεράς πτυχάς τῆς ἱστορικῆς μνήμης τῶν λαῶν, νά ἁπαλύνουν τήν ἁδρότητα τῶν φωτοσκιάσεων. Ὅμως, εἰς τήν σύγχρονον ἐποχήν, κατά τήν ὁποίαν ἀκούονται εὐκρινέστερον οἱ ἦχοι τῶν συγκεκριμένων ἀναγκῶν δι᾿ ἀνάπτυξιν οἰκονομικήν παρά αἱ φωναί τῶν Θεολόγων ἤ τῶν Ποιητῶν, μοιραίως εἰς τούς ὤμους τῶν Ἐμπόρων, τῶν Βιομηχάνων, τῶν Ἐφοπλιστῶν καί τῶν Μεγαλοεπιχειρηματῶν εὑρίσκεται μέγα μέρος τῆς εὐθύνης διά τήν φιλίαν, τήν συνεργασίαν, τήν εἰρήνην καί τήν ἀσφάλειαν τῶν λαῶν καί τῶν κρατῶν.

Ἑλλάς καί Τουρκία εἶναι χῶραι γείτονες, μέ πολλάς, βεβαίως διαφοράς, ἀλλά καί πολλά κοινά στοιχεῖα καί κοινά συμφέροντα. Τό παρελθόν ὀφείλει νά προμηθεύῃ εἰς ἀμφοτέρας σοφίαν καί διδάγματα, ἀλλά δέν δικαιοῦται νά ὑποθηκεύῃ διά παντός τό μέλλον των, τό ὁποῖον πρέπει νά οἰκοδομηθῇ ἀκριβῶς ἐπί τῶν κοινῶν τῶν δύο χωρῶν καί λαῶν στοιχείων καί συμφερόντων, ἐπ᾿ ἀγαθῷ ἰσομερῶς ἀμφοτέρων.

Συγχαίρομεν, ὅθεν, ἐπί τῇ ὡραίᾳ πρωτοβουλίᾳ, καλωσορίζομεν τούς ἐκ Βορείου Ἑλλάδος ἀγαπητούς βιομηχάνους, οἱ ὁποῖοι μάλιστα σήμερον τιμοῦν ἰδιαιτέρως τόν προστάτην Ἅγιον τῆς Θεσσαλονίκης καί ὅλης τῆς Βορείου Ἑλλάδος Μεγαλομάρτυρα Δημήτριον, τόν ὁποῖον καί ἡμεῖς τιμῶμεν ἐνταῦθα, τόσον εἰς τόν ἱστορικόν Ναόν τῆς Ξηροκρήνης, ὅσον καί εἰς ἐκεῖνον τῶν Ταταούλων, καί εὐχόμεθα εἰς τόν ἄγοντα τά ὀνομαστήρια αὐτοῦ Πρόεδρον τοῦ Συνδέσμου Βιομηχάνων Βορείου Ἑλλάδος κύριον Δημήτριον Συμεωνίδην ἔτη πολλά, δημιουργικά καί καρποφόρα, ἐν ὑγιείᾳ ἀμφιλαφεῖ καί χάριτι Θεοῦ. Ὑπογραμμίζομεν ζωηρῶς ὅτι ἐνθαρρύνομεν καί ἐπευλογοῦμεν ὁλοθύμως τήν συνεργασίαν Ἑλλήνων καί Τούρκων Βιομηχάνων καί Ἐπιχειρηματιῶν, ὡς καί πᾶσαν ἄλλην καλήν συνεργασίαν μεταξύ τῶν ἐντεῦθεν καί τῶν ἐκεῖθεν τοῦ Αἰγαίου, καί εὐλογοῦμεν τήν ἀπαρχήν νέας καλλιεργίας καί ἀναπτύξεως τῆς Ἑλληνο-Τουρκικῆς συνεργασίας καί φιλίας, τόσον ἐκ τῶν ἄνω, διά τῶν προσπαθειῶν τῶν ἐντίμων Κυβερνήσεων, ὅσον καί ἐκ τῶν κάτω διά προσπαθειῶν ὡς ἡ ὑμετέρα, ὑπέρ τῆς πλήρους ἐπιτυχίας τῆς ὁποίας εὐχόμεθα καί προσευχόμεθα. Γένοιτο.