Μακαριώτατε καί τιμιώτατε ἀδελφέ Πατριάρχα Ἱεροσολύμων καί πάσης τῆς Ἁγίας Γῆς κύριε Εἰρηναῖε,
Ἱερώτατοι ἀδελφοί Ἀρχιερεῖς,
Ἐξοχώτατε κ. Πρέσβυ τῆς Ἑλλάδος,
Τίμιον Πρεσβυτέριον,
Ἐντιμολογιώτατοι Ἄρχοντες,
Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,
Διπλῆν χαράν καί διπλῆν πανήγυριν ἔχομεν σήμερον. Διότι ἑορτάζομεν κατά τό ἔθος τήν ἱεράν μνήμην τοῦ θαύματος τῆς Ἁγίας Μεγαλομάρτυρος Εὐφημίας, τῆς πάντοτε παρούσης φύλακος καί προστάτιδος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου καί τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως ἀφ᾿ ἑνός καί ἀφ᾿ ἑτέρου ἀπολαμβάνομεν τήν εἰρηνικήν ἐπίσκεψιν Ὑμῶν, Μακαριώτατε, τοῦ πεφιλημένου ἀδελφοῦ καί συλλλειτουργοῦ, τοῦ Πατριάρχου Ἱεροσολύμων, τοῦ ἀρξαμένου ἀπό τοῦ ἡμετέρου Πατριαρχείου τῆς μετά τήν ἐκλογήν αὐτοῦ κατ᾿ ἔθος εἰρηνικῆς αὐτοῦ ἐπισκέψεως πρός τάς κατά τόπους Ὀρθοδόξους Ἐκκλησίας.
Ἡ ἐκ Χαλκηδόνος καταγομένη Ἁγία Μεγαλομάρτυς Εὐφημία, ἐμαρτύρησεν, ὡς γνωστόν, ὑπέρ τῆς εἰς Χριστόν πίστεως τόν τρίτον μετά Χριστόν αἰῶνα. Δεινῶς βασανισθεῖσα κατά τό σῶμα καί ὑπομείνασα μέχρι τέλους τάς σκληράς καί ἀπανθρώπους βασάνους, μετέστη εἰς τήν αἰώνιον βασιλείαν, καί ἔκτοτε μέχρι σήμερον τιμᾶται κατά τήν δεκάτην ἕκτην Σεπτεμβρίου ἑκάστου ἔτους, ἐπέτειον τοῦ μαρτυρικοῦ τέλους αὐτῆς, ὡς ἐμπρέπει εἰς τόν μαρτυρικόν ἆθλον της, καί κατά τήν ἑνδεκάτην Ἰουλίου ἑκάστου ἔτους, ἐπέτειον τοῦ θαύματος τῆς ἐπικυρώσεως τῶν ἀποφάσεων τῆς Δ´ Οἰκουμενικῆς Συνόδου.
Τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον θεωρεῖ ἰδιαιτέραν εὐλογίαν αὐτοῦ τό γεγονός ὅτι ἡ λάρναξ τῶν ἀκεραίων ἱερῶν λειψάνων της εὑρίσκεται ἀποτεθησαυρισμένη εἰς τόν πάνσεπτον τοῦτον Πατριαρχικόν Ναόν καί κατ᾿ ἔτος ἑορτάζει μετά αἰνέσεως, εὐχαριστίας καί χαρᾶς ἀμφοτέρας τάς μνήμας τῆς Ἁγίας.
Ἡ Ἁγία Μεγαλομάρτυς Εὐφημία εἶναι γνωστή μέν διά τό μαρτύριον αὐτῆς, ἀλλ᾿ εἶναι περισσότερον γνωστή διά τό μέγα θαῦμα τῆς κυρώσεως ὑπ᾿ αὐτῆς τῶν δογματικῶν ἀποφάσεων τῆς Δ´ ἐν Χαλκηδόνι Οἰκουμενικῆς Συνόδου.
Εἰδικώτερον, δύο αἰῶνας μετά τήν πρός Κύριον ἐκδημίαν αὐτῆς ἠρωτήθη ὑπό τῶν μετασχόντων τῆς ἐν Χαλκηδόνι, τῇ αὐτῆς πατρίδι, συνελθούσης Οἰκουμενικῆς Συνόδου, περί τοῦ ποία τῶν δύο τότε ἀντιμαχομένων δογματικῶν διδασκαλιῶν ἦτο ἡ ὀρθή, ἡ τοῦ Εὐτυχοῦς καί τῶν ἀκολουθούντων αὐτόν, διδασκόντων ὅτι ἐν τῷ Ἰησοῦ Χριστῷ μία μόνον φύσις ὑπάρχει, ἡ Θεία, ἤ ἡ τῶν Ὀρθοδόξων Ἁγίων Πατέρων, κατά τήν ὁποίαν ἐν Αὐτῷ συνυπάρχουν ἀσυγχύτως καί ἀδιαιρέτως αἱ δύο φύσεις, ἥ τε Θεία καί ἡ Ἀνθρωπίνη.
Ὡς γνωστόν, αἱ δύο διαφωνοῦσαι μερίδες κατόπιν κοινῆς συμφωνίας, ἔθεσαν ἐντός τῆς Λάρνακος αὐτῆς ἐπί τοῦ στήθους τῆς Ἁγίας τούς περιέχοντας τάς δύο ἀντιθέτους παραδοχάς Τόμους, καί παρεκάλεσαν τήν Ἁγίαν νά ἀπαντήσῃ ποῖος ἐκ τούτων ἦτο ὁ ὀρθός. Ἀπήντησε θαυματουργικῷ τῷ τρόπῳ ὑπέρ τῆς ὀρθότητος τῆς Ὀρθοδόξου Διασκαλίας, ἡ ὁποία ἔκτοτε εἶναι, ὡς ἀρχῆθεν ἦτο, ἡ ἀδιαφιλονίκητος πίστις καί ἐμπειρία τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἡμῶν. Εἰδικώτερον, ἀνοιγείσης τήν ἑπομένην τῆς ἐσφραγισμένης Λάρνακος εὑρέθη ὁ Τόμος ὁ περιέχων τήν Ὀρθόδοξον Διδασκαλίαν ἐπί τοῦ στήθους αὐτῆς, ὁ δέ περιέχων τήν ἐσφαλμένην, παρά τούς πόδας αὐτῆς, εἰς ἔνδειξιν τῆς ἀπορρίψεώς του.
Χάριτας ὀφείλομεν τῷ Θεῷ καί τῇ Ἁγίᾳ διότι ηὐδόκησαν νά ἀπαντήσουν εἰς τό τεθέν εἰς αὐτούς ἐρώτημα καί οὕτω νά ἔχωμεν μίαν ἐξ οὐρανοῦ, καί ὑπεράνω ἀνθρωπίνων λογικῶν καί ἁγιογραφικῶν ἤ ἄλλων ἐπιχειρημάτων ἀπάντησιν εἰς τό τεθέν δογματικόν ἐρώτημα, τό ὁποῖον ἔκτοτε ἔπαυσε διά τούς Ὀρθοδόξους νά τίθεται.
Ἤδη ἔχουν παρέλθει ἔκτοτε δέκα πέντε καί ἥμισυς αἰῶνες, κατά τούς ὁποίους αἱ καταβληθεῖσαι ἐπανειλημμένως προσπάθειαι πειστικῆς προβολῆς τῆς ἀληθείας πρός τούς διαφωνοῦντας ἀπό τοῦ Ε´ αἰῶνος ἀδελφούς μας δέν εὐωδώθησαν. Ἐν τούτοις, δέν ἀπελπιζόμεθα καί συνεχίζομεν διαλεγόμενοι καί ἐπαναλαμβάνοντες τήν πίστιν ἡμῶν καί τό ὑπέρ αὐτῆς θαῦμα τῆς Ἁγίας Μεγαλομάρτυρος Εὐφημίας καί ἀναμένοντες τήν ἐν ταπεινώσει στροφήν τῶν πνευμάτων πρός τήν ἀλήθειαν, καί παρακαλοῦμεν, ὡς εἰς τήν σήμερον ἀναγνωσθεῖσαν Ἀποστολικήν περικοπήν ἠκούσαμεν τόν Ἀπόστολον Παῦλον λέγοντα, «μή εἰς κενόν δέξασθαι», ἀδελφοί καί τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά, «τήν χάριν τοῦ Θεοῦ», ἀλλά κατά τόν παρόντα καιρόν, ὄντα εὐπρόσδεκτον ὑπό τοῦ Κυρίου, ἀναζητῆσαι τήν σωτηρίαν ἡμῶν.
Αὐτή, ἄλλωστε, ἡ συνέργεια ἡμῶν εἰς τό ἔργον τοῦ Θεοῦ εἶναι ἡ ἀποστολή τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου. Τά δέ σημεῖα τῆς ἐν τῷ ἔργῳ ἡμῶν τούτῳ εὐδοκίας τοῦ Θεοῦ δέν εἶναι ἡ κατά τήν ἀντίληψιν τοῦ κόσμου δόξα ἤ ὁ πλοῦτος ἤ ἡ ἰσχύς, ἀλλά ὅσα σήμερον περιγράφει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ὡς συνοδεύοντα τό ἀποστολικόν ἀξίωμα. Εἶναι δέ ταῦτα ἐξ ἑνός μέν θλίψεις, ἀνάγκαι, στενοχωρίαι, πληγαί, φυλακαί, ἀκαταστασίαι, κόποι, ἀγρυπνίαι, νηστεῖαι, ἐξ ἑτέρου δέ ὑπομονή, μακροθυμία, ἐντιμότης, γνῶσις τῆς ἀληθείας, ἀνεκτικότης, καλωσύνη, φώτισις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἀνυπόκριτος ἀγάπη, κήρυγμα ἀληθείας, δύναμις Θεοῦ. Κατ᾿ αὐτόν τόν τρόπον συνυπάρχουν εἰς τήν ζωήν μας ἡ δόξα, ἡ ἐκ Θεοῦ, καί ἡ ἀτίμωσις, ἡ ἐξ ἀνθρώπων, ἡ δυσφήμησις παρά τῶν μέν καί ὁ ἔπαινος παρά τῶν δέ, ἡ ἀγνόησις ἡμῶν παρά τῶν ἐθχρῶν τῆς ἀληθείας καί ἡ ἐπίγνωσις ἡμῶν παρά τῶν φίλων αὐτῆς. Τό ἀποτέλεσμα εἶναι ὅτι ἐγγίζομεν τόν θάνατον, καί ὅμως Χάριτι Θεοῦ καί μόνον Χάριτι Θεοῦ, ζῶμεν. Ὑφιστάμεθα βασανισμούς καί διωγμούς καί ὅμως ἐπιβιώνομεν διά τῆς θείας συμπαραστάσεως. Πιεζόμεθα, καί θά ἔπρεπε κατ᾿ ἄνθρωπον κρίνοντες νά εἴμεθα στενοχωρημένοι διαρκῶς, καί ὅμως ζῶμεν ἐντός τῆς ἀκαταλύτου καί ἀναφαιρέτου θείας χαρᾶς. Εἴμεθα πτωχοί, καί ὅμως πλουτίζομεν πολλούς διά τῶν θείων θησαυρῶν, δέν ἔχομεν τίποτε, καί ὅμως σύν Θεῷ κατέχομεν τά πάντα.
Ἡ Ἁγιωτάτη Σιωνίτις Ἐκκλησία, μετά τοῦ Προκαθημένου τῆς ὁποίας ἔχομεν τήν χαράν νά συλλειτουργῶμεν σήμερον, ἀπό τῆς ἱδρύσεώς της διακρίνεται διά τήν μαρτυρικήν ἀποστολικήν αὐτῆς πορείαν. Ἀνέδειξε τόν πρῶτον μάρτυρα, τόν λιθοβοληθέντα Ἅγιον Στέφανον, καί προσέφερε θυσίαν τόν πρῶτον προκαθήμενον αὐτῆς, τόν Ἀδελφόθεον Ἰάκωβον. Ἔχει ὅλα τά προδιαληφθέντα ἀποστολικά γνωρίσματα τῆς εὐαρεστήσεως πρός τόν Κύριον. Διωγμούς, θλίψεις, στενοχωρίας, ἀκαταστασίας, δυσφημήσεις, θανάτους, ἀλλά ταυτοχρόνως καί ὑπομονήν ἀκατάβλητον, πίστιν ἀνυπόκριτον, κήρυγμα ἀληθείας, ἐλπίδα καί χαράν ἐν Χριστῷ Σταυρωθέντι καί Ἀναστάντι, καί, πλέον τούτων, τήν ἰδιαιτέραν προνομίαν τῆς διαφυλάξεως τῶν ἱερῶν Χριστιανικῶν Προσκυνημάτων, τοῦ Ζωοδόχου Τάφου, τοῦ πανιέρου Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως, τοῦ σεπτοῦ κενοῦ μνήματος τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου καί πλήθους δυσεξαριθμήτου Ἱερῶν Μονῶν καί πολλῶν ἄλλων Ἁγίων προσκυνημάτων, δι᾿ ὧν διῆλθον καί ἐπί τῶν ὁποίων ἔστησαν οἱ πόδες τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καί πλήθους πολλῶν ἄλλων Ἁγίων.
Ἀτυχῶς, κοσμικόν κατακτητικόν φρόνημα ὡδήγησεν εἰς παλαιοτέρας ἐποχάς τινας κατ᾿ ὄνομα χριστιανούς εἰς τήν προσπάθειαν κατακτήσεως ἐξ ἰδιοτελείας τῶν Ἁγίων Τόπων καί ἐκμεταλλεύσεως πρός ἴδιον ὄφελος αὐτῶν, μέ ἀποτέλεσμα πλείστας ὅσας κακουργίας ἐν τῷ ὀνόματι τοῦ πρᾴου καί ταπεινοῦ τῇ καρδίᾳ Ἰησοῦ Χριστοῦ, τοῦ εἰρηνοποιοῦ, τοῦ σταυρωθέντος καί μή ἀντιλέξαντος, τοῦ ἀνεχθέντος ὡσεί ἀρνίον ἄφωνον ἔναντι τοῦ κείροντος αὐτό τόν χλευασμόν καί τήν σταύρωσιν, ἀλλά καί διαλύσαντος τά σχέδια τῶν ἐχθρῶν Αὐτοῦ διά τῆς Ἀναστάσεως Αὐτοῦ, τῆς καταδειξάσης τήν ἄλλην φύσιν τῆς δυνάμεως τοῦ Θεοῦ ἔναντι τῆς δυνάμεως τῶν ἀνθρώπων.
Ἡ ἐπιβουλή κατά τῆς εὐθύνης τῆς Σιωνίτιδος Ἐκκλησίας διά τά ἱερά χριστιανικά προσκυνήματα δέν ἐξεδηλώθη ἅπαξ κατά τήν διάρκειαν τῆς ἱστορίας, ἀλλ᾿ ἐπανειλημμένως. Τυγχάνει δέ λυπηρόν διά τούς χριστιανούς, ὅτι τάς ὀρέξεις τινῶν ἐξ αὐτῶν πρός ἀνατροπήν τῆς κανονικῆς τάξεως τῶν Ἁγίων Τόπων κατέστειλαν ἀξιεπαίνως ἄρχοντες ἄλλου θρησκεύματος, καθιερώσαντες μετά πολλάς διακυμάνσεις καί πιέσεις τό σήμερον ἰσχῦον καθεστώς αὐτῶν, διά τοῦ ὁποίου δέν κατοχυροῦνται μέν πλήρως τά ἀρχαῖα καί κανονικῶς ἰσχύοντα δίκαια τῆς Ἐκκλησίας τῶν Ἱεροσολύμων, διαμορφοῦται ὅμως μία κατάστασις δυσμενής μέν διά τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν, ἀλλά ἐξισορροποῦσα πως τάς κατ᾿ αὐτῆς ἀξιώσεις τῶν μή Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν.
Τό καθεστώς τοῦτο ἀποτελεῖ τήν ἐλαχίστην ἱκανοποίησιν τῶν δικαίων τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας καί τήν μεγίστην δυνατήν παραχώρησιν πρός τάς λοιπάς, ὥστε νά μή εἶναι ἐπιτρεπτή οὔτε δεκτή ἡ εἰς βάρος αὐτῆς ἐπέκτασις τῶν ἐξουσιῶν τῶν λοιπῶν Ἐκκλησιῶν. Τοιαύτην ἄλλωστε ἐπέκτασιν ἀποκρούει τό φιλάδελφον καί τό χριστιανικόν χρέος ἀλληλοβοηθείας.
Ἀτυχῶς ἐν προκειμένῳ καί σήμερον ἔτι γίνονται ἐνέργειαι παρά Χριστιανικῶν τινων Ἐκκλησιῶν, ἐν αἷς καί τινες Ὀρθόδοξοι, διά τῶν ὁποίων προσβάλλεται ἥ τε κανονική τάξις καί τό φιλάδελφον, καί πλήττεται ἐξ οἰκείων ἡ πολλάς δυσχερείας ἀντιμετωπίζουσα καί πρός πολλάς ἀντιξόους περιστάσεις ἀντιπαλαίουσα, καί ὡς ἐκ τούτου ἀμερίστου ἠθικῆς καί ὑλικῆς συμπαραστάσεως χρήζουσα ἀδελφή Ἐκκλησία τῶν ῾῾Ιεροσολύμων.
Τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον καί ἡ ἡμετέρα Μετριότης προσωπικῶς εἴμεθα ἀντίθετοι πρός πᾶσαν ὄντως ἄκαιρον καί ἀφιλάδελφον προσπάθειαν ἀνατροπῆς ἤ καί ἁπλῆς μεταβολῆς τοῦ κατά τούς τελευταίους αἰῶνας ἰσχύοντος καί παγιωμένου καθεστῶτος, διότι ἡ μερική ἔστω, πρός μείωσιν τῶν δικαίων τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων, ἀνατροπή αὐτοῦ, συνεπάγεται τοῦτο μέν ἀδικίαν καί εἶναι ἀντίθετος πρός τήν κανονικήν τάξιν, τοῦτο δέ δημιουργίαν νέας ἐκρύθμου ἐκκλησιαστικῆς καταστάσεως, ἡ ὁποία δι᾿ οὐδένα λόγον ἐπιτρέπεται νά προστεθῇ εἰς τήν ἤδη ἐκεῖ ὑφισταμένην παλαιάν σχετικῶς τεταμένην πολιτικήν κατάστασιν.
Παρακαλοῦμεν, ὅθεν, ἀδελφικῶς τάς ἀδελφάς Ἐκκλησίας, τῶν ὁποίων μέλη προβαίνουν εἰς ἐνεργείας ἀντιεκκλησιαστικάς εἰς τήν περιοχήν ἐκκλησιαστικῆς εὐθύνης τοῦ πρεσβυγενοῦς Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων, ὅπως ὑποδείξουν εἰς αὐτά νά ἐνεργοῦν πάντοτε μετ᾿ ἔγκρισιν τοῦ Μακαριωτάτου Πατριάρχου τῆς Ἁγίας Σιών καί προσφιλοῦς ἀδελφοῦ κυρίου Εἰρηναίου, διά νά ἔχουν τήν εὐλογίαν τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καί νά δέχωνται τό μέγα καί πλούσιον Αὐτοῦ ἔλεος. Πᾶσα, ἄλλωστε, χωρίς εὐλογίαν ἐνέργεια, καί ἄν πρός καιρόν φαίνεται ἀποδίδουσα ὄφελός τι εἰς τούς ἀντικανονικῶς δρῶντας, τελικῶς ἀποδεικνύεται ἐπιβλαβής διά τήν ψυχικήν σωτηρίαν αὐτῶν καί ὁδηγεῖ εἰς ἐξανέμισιν τῶν φαινομενικῶν ὠφελειῶν, πέραν τοῦ ὅτι πικραίνουσα τούς ἀδελφούς συνιστᾷ παράβασιν τοῦ εὐαγγελικοῦ νόμου τῆς ἀγάπης, μή στερουμένην ἐπιπτώσεων.
Τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον ἐν τῇ εὐθύνῃ αὐτοῦ πρός διαφύλαξιν τῆς κανονικῆς τάξεως θά εἶναι, ὡς καί πάντοτε ἦτο, παρά τό πλευρόν τῆς ἀδελφῆς Ἐκκλησίας τῶν Ἱεροσολύμων καί θά πράξῃ πᾶν ὅ,τι ἐπιβάλλεται πρός ἀναγνώρισιν καί σεβασμόν τῶν ἐπί τῶν Ἁγίων Τόπων εὐθυνῶν καί δικαίων αὐτῆς. Αἱ εὐθῦναι, ἄλλωστε, αὐτοῦ ἀσκοῦνται ἐπ᾿ ὠφελείᾳ ὅλων τῶν χριστιανῶν καί ὅλης τῆς ἀνθρωπότητος, διότι οὔτε πρόθεσις οὔτε δυνατότης ὑπάρχει παρεμποδίσεως ὑπό τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων τῶν ἄλλων χριστιανῶν νά λάβουν τήν ἐξ αὐτῶν εὐλογίαν καί χάριν, ἐπισκεπτόμενοι αὐτούς καί τά ἐν αὐτοῖς ὑπό τήν εὐθύνην τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων ἱερά Προσκυνήματα.
Ἀντιθέτως, ἡ περιέλευσις τῆς δι᾿ αὐτά εὐθύνης εἰς τρίτους ἤ ἡ ἐγκαθίδρυσις εἰς τούς Ἁγίους Τόπους ἐκκλησιαστικῶν εὐθυνῶν μή ὑποκειμένων εἰς τήν ἔγκρισιν τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων θά μεταφέρῃ τήν ἀντικανονικήν κατάστασιν τῆς Διασπορᾶς ἐντός τῶν τοπικῶν ὁρίων τῆς συγκεκριμένης αὐτῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, παρ᾿ ὅλον ὅτι μέχρι σήμερον εἰς βάρος τῶν ἐδαφικῶν ὁρίων οὐδεμιᾶς ἄλλης Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἐτολμήθη τοῦτο πλήν τῶν ἐν τῇ Διασπορᾷ εὐθυνῶν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου.
Μακαριώτατε,
Ἡ χαρά ἡμῶν ἐπί τῇ εἰρηνικῇ ἐπισκέψει τῆς Ὑμετέρας φίλης Μακαριότητος, τήν ὁποίαν ἐπί χρόνον μακρόν ἀνεμένομεν, εἶναι μεγάλη. Γνωρίζομεν τούς λόγους, οἱ ὁποῖοι ἠμπόδισαν τήν Ὑμετέραν Μακαριότητα νά πραγματοποιήσῃ ἐνωρίτερον τήν καθιερωμένην εἰρηνικήν Αὐτῆς ἐπίσκεψιν καί ἐκφράζομεν τήν εἰλικρινῆ χαράν ἡμῶν διότι αἱ συνθῆκαι ἐπέτρεψαν ἤδη τοῦτο. Ἀλλά γνωρίζομεν ἀκόμη ὅτι ἡ εἰρήνευσις καί ἡ ὁμαλοποίησις τῆς ζωῆς εἰς τήν ἐδαφικήν περιοχήν τῆς εὐθύνης Ὑμῶν δέν ἔχει ἀνατείλει εἰσέτι. Ὡς ἐκ τούτου, ἡ ἄσκησις τῶν καθηκόντων Ὑμῶν εἶναι ἀνθρωπίνως δυσχερής καί συγκεντρώνει ὅλας τάς ἀναφερομένας ὑπό τοῦ Ἀποστόλου καταστάσεις, τάς ὁποίας προείπομεν. Εἶναι τοῦτο κατ᾿ ἄνθρωπον μέν κρινομένου τοῦ πράγματος μία ἀπευκταία δυσμενής κατάστασις, κατά Θεόν δέ θεωρουμένου τούτου μία εἰδική προνομία ἀκολουθίας τῶν βημάτων τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, Ὅστις ὑπό παρομοίας συνθήκας ἐπετέλεσε τό κοσμοσωτήριον ἔργον Αὐτοῦ. Δέν δυνάμεθα διά τῶν ἀσθενῶν ἡμῶν δυνάμεων νά μεταβάλωμεν τήν κατάστασιν. Δυνάμεθα μόνον νά κρατῶμεν ἀνημμένην τήν λυχνίαν, τήν ἐξαγγέλλουσαν τήν ἀγάπην τοῦ Θεοῦ καί τήν εἰρήνην Αὐτοῦ καί προσκαλοῦσαν τούς ἀνθρώπους νά ἀποδεχθοῦν αὐτήν, τήν μόνην δυναμένην νά εἰρηνεύσῃ τόν κόσμον πραγματικότητα.
Ἡ διατήρησις τοῦ φάρου τούτου, τοῦ ὑποδεικνύοντος τόν μόνον ἀσφαλῆ λιμένα διά τήν ἀνθρωπότητα ἐντός τῆς τρικυμιώδους θαλάσσης τῶν Ἁγίων Τόπων, εἶναι ὄντως μέγα ἐκ Θεοῦ προνόμιον δοθέν εἰς Ὑμᾶς. Ἐξ ὅλης ψυχῆς καί διανοίας εὐχόμεθα ὅπως φέρητε εἰς πέρας τήν ἀνατεθεῖσαν Ὑμῖν θείαν ἀποστολήν διά τῆς δυνάμεως Ἐκείνου, Ὅστις εἶναι διά τόν κόσμον ἡ Ὁδός καί ἡ Ἀλήθεια καί ἡ Ζωή, ἡ Εἰρήνη καί ἡ Χαρά, ἡ Ἐλπίς καί ἡ Μεταμόρφωσις, ἡ νέκρωσις τοῦ παλαιοῦ καί ἡ ἀνάστασις τοῦ νέου ἀνθρώπου, ἄνευ τοῦ ὁποίου ματαίως ἀναμένομεν τήν εἰρήνευσιν. Ἡ εἰρήνη ἦλθεν ἐπί γῆς καί εἶναι διαθέσιμος εἰς τήν ἀνθρωπότητα ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὡς οἱ κατά τήν Γέννησιν Αὐτοῦ ὁμιλήσαντες ἄγγελοι διεμήνυσαν εἰς τόν κόσμον. Μένει ἤδη ὁ κόσμος νά ἀποδεχθῇ Αὐτόν.
Ὁλοκάρδιος ἀπευθύνεται πρός τόν Σωτῆρα τοῦ κόσμου καί Θεόν ἡμῶν ἡ εὐχή ἡμῶν νά ἐλεήσῃ ἅπασαν τήν ἀνθρωπότητα διά πρεσβειῶν τῆς Ἁγίας Μεγαλομάρτυρος Εὐφημίας, καί νά χαρίζηται εἰς τήν Ὑμετέραν γεραράν καί φιλτάτην Μακαριότητα τήν ἀήττητον στήριξιν Αὐτοῦ εἰς τό θεόσδοτον ἔργον Σας. Ἀμήν.
