Ἱερώτατε Μητροπολῖτα Ἑλβετίας καί ἀγαπητέ ἐν Χριστῷ ἀδελφέ καί συλλειτουργέ κύριε Ἱερεμία, Ποιμενάρχα τῆς θεοσώστου ταύτης Ἐπαρχίας,
Ἐξοχώτατε κ. Πρέσβυ, Liebe Brüder in Xto, vertreter der RK Kirche, der Evangelischen Kirche und der Christ, Katholischen Kirche, Eure Exz. Vertreter des Kantons von Sank Gallen, Herr Bürgermeister,
Αἰδεσιμολογιώτατε καί ἀγαπητέ Πρωτοπρεσβύτερε κύριε Ἰγνάτιε Παπαδέλλη, Ἱερατικῶς Προϊστάμενε τῆς Κοινότητος ταύτης,
Εὐλογημένοι χριστιανοί, ἀδελφοί καί τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά καί εὐλογημένα,

Μέ πολλήν χαράν καί συγκίνησιν ἐπισκεπτόμεθα διά δευτέραν φοράν τόν Ἱερόν αὐτόν Ναόν τοῦ Ἁγίου Κωνσταντίνου διά νά συμπροσευχηθοῦμε μαζί σας καί νά ἀπολαύσουμε τήν συνάντησίν μας καί πάλιν  μαζί σας. Βλέπομεν μεταξύ σας μέ πολλήν πατρικήν στοργήν τούς ἀγαπητούς ἀπό τήν ΚΠολιν καί τήν Ἴμβρον συμπατριώτας μας, τούς ὁποίους αἱ συνθῆκαι ἐξηνάγκασαν εἰς μετανάστευσιν. Βλέπομεν ἐκ νέου ὑμᾶς, Ἱερώτατε Μητροπολῖτα Ἑλβετίας, τόν θεοφιλῶς διαποιμαίνοντα τό Ὀρθόδοξον ποίμνιον αὐτῆς, καί συνεχίζοντα ἀξίως τήν παρουσίαν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί τήν μαρτυρίαν αὐτῆς εἰς τόν χῶρον τῆς φιλοξένου καί ἀνεξιθρήσκου Ἑλβετίας.

Ἐκφράζομεν τήν εὐαρέσκειάν μας διά τήν ταπεινόφρονα καί ἀνεπιτήδευτον διακονίαν σας, ἡ ὁποία ἀκολουθεῖ τό παράδειγμα τοῦ πράου καί ταπεινοῦ τῇ καρδίᾳ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὁ Ὁποῖος διῆλθε τήν ζωήν Του εὐεργετῶν καί ἰώμενος, διδάσκων καί θυσιαζόμενος, ἀπαθής πρός πάντας, ἔχων κενώσει τήν δόξαν Αὐτοῦ ἐν ὁμοιώματι ἁπλοῦ ἀνθρώπου ἐν μέσῳ συνανθρώπων, καί ἀποκαλῶν ἑαυτόν ἐν ἄκρᾳ ταπεινώσει καί συγκαλύψει τῆς δόξης Αὐτοῦ «υἱόν ἀνθρώπου».
Συγχαίρομεν καί ὑμᾶς, Αἰδεσιμολογιώτατε Ἱερατικῶς Προϊστάμενε τοῦ Ἱεροῦ τούτου Ναοῦ, διά τήν θεοφιλῆ ὑπό τάς ὁδηγίας καί τό παράδειγμα τοῦ Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Ἑλβετίας διακονίαν σας πρός τό πολυεθνικόν καί πολύγλωσσον ποίμνιον τῆς ἐνταῦθα Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί τήν ἀγαθήν μαρτυρίαν τήν ὁποίαν δίδετε περί τῆς ἐν Χριστῷ ἀληθείας εἰς τόν πέριξ ὑμῶν κόσμον, ὁ ὁποῖος ἀναζητεῖ ἐναγωνίως αὐτήν.

Ἡ ἑνοποιός δύναμις καί χάρις τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ἔχει συγκεντρώσει εἰς τόν Ναόν αὐτόν ἀνθρώπους πολλῶν προελεύσεων καί γλωσσῶν. Τό γεγονός αὐτό ἀποδεικνύει τήν ὑπέρχρονον διαχρονικότητα τῆς Χριστιανικῆς πραγματικότητος, ἡ ὁποία δέν ἔδρασε καί ἔλαμψεν εἰς μίαν περίοδον τῆς ἱστορίας καί ἐν συνεχείᾳ ἐξηφανίσθη, ὡς συμβαίνει μέ τάς ἀνθρωπίνας προσπαθείας. Ἐξακολουθεῖ νά ἐνεργῇ καί σήμερον ὅπως καί χθές καί πρό αἰώνων, διότι ὁ Χριστός εἶναι χθές καί σήμερον ὁ αὐτός καί εἰς τούς αἰῶνας καί διότι τῆς Ἐκκλησίας Αὐτοῦ πύλαι ἅδου οὐ κατισχύσουσιν.

Ἡ πρό τῆς σταυρώσεως ἀρχιερατική προσευχή τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ «ἵνα ὦσιν ἕν» οἱ εἰς αὐτόν πιστεύοντες, καθώς αὐτός καί ὁ Πατήρ εἶναι ἕν, πραγματοποιεῖται καί σήμερα ἐδῶ, ὅπου δέν διακρίνεται ὁ ἕλλην ἀπό τόν ἑλβετόν, ὁ ἄνδρας ἀπό τήν γυναῖκα, ὁ πλούσιος ἀπό τόν πτωχόν, ὁ οἰκεῖος ἀπό τόν ξένον, ἀλλά ὅλοι εἴμεθα ἕν ἐν Χριστῷ, ἠγαπημένοι, ἴσοι, ἀδελφοί, ὁμόφρονες καί ὁμόπιστοι.

Εἰς τήν πρωτοχριστιανικήν ἐποχήν κατά τήν ὁποίαν αἱ ἐθνοφυλετικαί, αἱ οἰκονομικαί καί αἱ λοιπαί ἐγωκεντρικαί διακρίσεις, ὅπως μεταξύ ἀνδρῶν καί γυναικῶν, μεταξύ δούλων καί ἐλευθέρων, καί συνακόλουθοι συγκρούσεις εὑρίσκοντο εἰς ἔξαρσιν, οἱ χριστιανοί ἐντυπωσίαζαν τούς μή χριστιανούς διά τήν διακρίνουσαν αὐτούς ἀγάπην καί ἑνότητα. Αὐτή ἡ ἑνότης δέν ἦτο ἡ συμφεροντολογική συνεργασία μιᾶς ὁμάδος ἀνθρώπων ἀλληλοϋποστηριζομένων διά τήν ἐπιτυχίαν εἰς τάς ἐπιγείους ἐπιδιώξεις αὐτῶν. Ἦτο ἀποτέλεσμα μιᾶς βαθέως καί εἰλικρινῶς ἀποδεκτῆς πίστεως περί τῆς ἰσότητος καί τῆς ἀδελφότητος ὅλων τῶν ἀνθρώπων ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ, χωρίς ἀνάμιξιν συμφερόντων καί ἄλλων ἰδιοτελῶν βλέψεων. Ὡς χριστιανοί διεκρίνοντο βεβαίως οἱ πιστοί ἀπό τούς ἄλλους συνανθρώπους αὐτῶν, ἀλλά ἡ διάκρισις δέν προήρχετο ἀπό αὐτούς, οἱ ὁποῖοι ᾐσθάνοντο ἀδελφοί πρός πάντας, ἀλλά ἀπό τούς μή πιστούς, οἱ ὁποῖοι ἐξεπλήττοντο διά τήν πρωτοφανῆ καλωσύνην τῶν πιστευόντων τήν καινοφανῆ πίστιν, τήν πίστιν εἰς τόν Χριστόν. Ἡ διακήρυξις τοῦ Ἀποστόλου Παύλου ὅτι δέν ὑπάρχει διάκρισις μεταξύ ἕλληνος καί ἰουδαίου, ἀνδρός καί γυναικός, δούλου καί ἐλευθέρου, ἡμεδαποῦ καί ἀλλοδαποῦ, ἠκούετο ὡς ἄποψις ἄκρως ἐπαναστατική καί διασαλευτική τῶν θεμελίων τῆς τότε κοινωνικῆς δομῆς. Ὀφείλομεν εὐγνωμοσύνην εἰς τόν Ἀπόστολον Παῦλον καί τούς πρώτους πιστούς χριστιανούς, διότι ἐβίωσαν μέ τόσην εἰλικρίνειαν καί πίστιν τήν ἀνωτέρω διακήρυξίν του, ὥστε κατώρθωσαν νά καταστήσουν αὐτήν βασικήν ἀρχήν τοῦ συγχρόνου πολιτισμοῦ τῆς Εὐρώπης καί τῆς Δύσεως γενικώτερον.

Εἶναι ἀληθές ὅτι ἡ Εὐρώπη ἔζησε φοβεράς καταστάσεις διαιρέσεων καί συγκρούσεων μέχρι προσφάτως, ὡς οἱ θρησκευτικοί παλαιότερον καί οἱ ἐθνικοί ἐγγύτερον χρονικῶς πρός ἡμᾶς πόλεμοι, καί ὅτι ὑπολείμματα φυλετιστικῶν ἀπόψεων καί ἄλλων ἐγωκεντρικῶν αὐτοπροβολῶν ἐπιβιώνουν εἰς μειοψηφικάς ὁμάδας τῶν πληθυσμῶν. Ἀλλά ἡ διακήρυξις τῶν δικαιωμάτων τοῦ ἀνθρώπου καί τῶν θεμελιωδῶν ἐλευθεριῶν, ἔχει διά διεθνῶν συμβάσεων καταστῆ δεσμευτικόν νομοθετικόν κείμενον, ἐκφράζον τήν ἐπικρατοῦσαν βούλησιν τῶν συγχρόνων πολιτῶν περί τῆς ἰσχύος αὐτῶν τῶν διακηρύξεων. Ἀκόμη καί οἱ μή ἀνήκοντες εἰς τήν Ἐκκλησίαν ἤ εἴς κάποιαν Χριστιανικήν Ὁμολογίαν ἀποδέχονται αὐτάς τάς ἀρχάς τῆς ἰσότητος τῶν ἀνθρώπων, καί τῆς ἀνάγκης τῆς εἰρηνικῆς συνεργασίας καί τῆς καταλλαγῆς αὐτῶν, ὡς κορυφαῖον ἐπίτευγμα τοῦ πολιτισμοῦ μας. Τοῦτο, ἀνεξαρτήτως τοῦ ὅτι μακράν τῆς χριστιανικῆς πίστεως καί Ἐκκλησίας ἄνθρωποι ἐνίοτε, εὐκαιρίας διδομένης, παραβιάζουν τάς ἀρχάς αὐτάς ὅταν κρίνουν τοῦτο ἀκίνδυνον καί συμφέρον δι᾽ αὐτούς. Ἡμεῖς ἐμμένομεν εἰς αὐτάς ἐκ βαθείας πεποιθήσεως ὅτι τοῦτο εἶναι εὐάρεστον εἰς τόν Κύριον καί, ἐν τελικῇ ἐκβάσει, τό συμφερώτερον διά πάντα ἄνθρωπον.

Ἐάν ἀναχθῶμεν πρός στιγμήν εἰς τό σύνολον τῆς δημιουργίας τοῦ Θεοῦ, τό πνευματικόν καί ὑλικόν σύμπαν, θά ἴδωμεν ὅτι τά πάντα εἶναι κατασκευασμένα διά νά συνεργάζωνται ἁρμονικῶς. Αἱ κινήσεις τῶν ἀστέρων, τά οἰκοσυστήματα ἐπί τῆς γῆς, μέ τά ὁποῖα αἱ φυσικοχημικαί ἀντιδράσεις, αἱ ἀγγελικαί δυνάμεις, τά πάντα, συνιστοῦν μίαν συμφωνίαν, ἡ ὁποία ψάλλει τήν δόξαν τοῦ Θεοῦ καί χαίρεται διά τήν ὕπαρξιν τῶν ἄλλων μετά τῶν ὁποίων συμψάλλει.

Μόνον τό πονηρόν πνεῦμα ἀνθίσταται, καί προσπαθεῖ νά ἀνατρέψῃ αὐτήν τήν ἁρμονίαν, νά προκαλέσῃ συγκρούσεις, νά ἐνσπείρῃ τό μίσος, νά φέρῃ τήν καταστροφήν. Ἐάν ὑπολογίσωμεν τό σύνολον τοῦ κακοῦ, τό ὁποῖον ἔχει προκαλέσει τό κακόν πνεῦμα, θά ἴδωμεν ὅτι, παρά τά φαινόμενα, τοῦτο εἶναι μικρόν, συγκρινόμενον πρός τό καλόν, τό ὁποῖον ἐδημιούργησεν ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ.

Ὁ Θεός ἔπλασε τόν κόσμον καλόν λίαν. Ἡ παρακοή τοῦ ἀνθρώπου ἔφερε τήν ἁμαρτίαν καί τόν θάνατον, τήν διάσπασιν τῆς ζωοποιοῦ σχέσεως ἀνθρώπου καί Θεοῦ, ἀλλά ὁ Θεός ἐπανῆλθε, καί ἀποκατέστησε τήν σχέσιν αὐτήν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ. Αὐτή ἡ ἀποκατάστασις εἶναι τό χαρμόσυνον ἄγγελμα τοῦ Εὐαγγελίου, τό ὁποῖον κατά τό ἀποστολικόν ἀνάγνωσμα τῆς σημερινῆς ἡμέρας, δέν εἶναι κατ᾿  ἄνθρωπον, ἀλλ᾿ ἐξ ἀποκαλύψεως Θεοῦ. Ἔχομεν τήν βεβαιότητα τῆς ἀποδοχῆς μας ὑπό τοῦ Πατρός, διά τοῦ καταστάντος ἀδελφοῦ ἡμῶν ἐξ ἀγάπης πολλῆς Ἰησοῦ Χριστοῦ. Δέν εἴμεθα πλέον ὀρφανοί καί μή ἔχοντες ἐλπίδα. Ζοῦμε ἐν χαρᾷ τήν ἀναγέννησίν μας ἐν Χριστῷ, καί ἀγγέλλομεν εἰς τούς ἀδελφούς μας ὅλων τῶν δογμάτων καί ὅλων τῶν θρησκειῶν καί φιλοσοφικῶν ἀντιλήψεων, τό μέγα καί ἀληθές γεγονός,  ὅτι εὑρέθη ἡ ὁδός πρός τήν αἰωνιότητα, ὅτι ἀπέθανεν ὁ θάνατος καί κατηργήθη ἡ ἰσχύς αὐτοῦ, κατηργήθη ἡ δύναμις τοῦ θανάτου καί ζωή ἐκ τοῦ τάφου τοῦ Χριστοῦ ἀνέτειλε καί ὅτι ἡ ἀλήθεια ἔλαμψε. Ταῦτα πάντα ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ, ὁ Ὁποῖος εἶναι αὐτός ὁ ἴδιος ἡ ὁδός καί ἡ ἀλ´ήθεια καί ἡ ζωή.

Ἰδού ὅτι τό σημερινόν εὐαγγελικόν ἀνάγνωσμα μᾶς δίδει ἕνα παράδειγμα τῆς κατά τοῦ θανάτου ἰσχύος τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ διά τῆς ὑπἈὐτοῦ ἀναστήσεως τῆς θανούσης θυγατρός τοῦ ἀρχισυναγώγου Ἰαείρου. Μᾶς δίδει ἕνα ἄλλο παράδειγμα τῆς ἀναστροφῆς τῆς νόσου πού ὡδηγοῦσε πρός τόν θάνατον, διά τῆς θεραπείας τῆς αἱμορροούσης, ἡ ὁποία μέ πίστιν ἥψατο τοῦ ἄκρου τοῦ ἐνδύματος αὐτοῦ. Ἀλλά καί τό ἀποστολικόν ἀνάγνωσμα μᾶς βεβαιώνει διά τήν ἀναγεννητικήν δύναμιν τοῦ Χριστοῦ, μέ τό παράδειγμα τῆς μεταστροφῆς τοῦ διώκτου Σαούλ εἰς κήρυκα τοῦ Εὐαγγελίου Παῦλον.

Ὁ λόγος τοῦ Κυρίου πρός τούς ἀποροῦντας διά τό ἐφικτόν τῆς ἀναγεννήσεως τοῦ ἀνθρώπου κρυφούς μαθητάς Αὐτοῦ ἀποδεικνύεται ἐκ τῶν γεγονότων, τά ὁποῖα συνάπτονται μέ τήν ζωήν τοῦ Χριστοῦ,  λόγος ἀληθινός καί ἐμπράγματος. Αἱ ἐξαγγελίαι τοῦ Χριστοῦ ὅτι ποιεῖ τά πάντα καινά, δηλαδή καινούργια καί ἀπηλλαγμένα τοῦ σπέρματος τῆς φθορᾶς, ἐπιβεβαιοῦνται διά πράξεων. Ἡ διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ δέν εἶναι λόγος φιλοσοφικός ἤ ἰδεολογικός. Εἶναι λόγος ὀντολογικός καί μεταμορφωτικός τοῦ κόσμου. Διότι ὁ κόσμος, κατά τό σχέδιον τοῦ Θεοῦ, εἶναι προωρισμένος νά ζήσῃ, καί διά τήν ζωήν αὐτήν εἴμεθα κεκλημένοι ὅλοι. Δέν χωρεῖ πλησίον τοῦ Θεοῦ διασπαστική δυσαρμονία, ἐγωκεντρική διάκρισις, παραφωνία εἰς τήν ἁρμονίαν τῶν προσωπικῶν καί φυσικῶν ὑπάρξεων. Ὅλοι εἴμεθα πρόσωπα σεβαστά, στεφανωμένα ὑπό τοῦ Θεοῦ διά δόξης καί τιμῆς, καί καλούμεθα νά ἀποδεχθοῦμε τήν πρόσκλησίν Του καί νά ζήσουμε πλησίον Αὐτοῦ ἡνωμένοι, ἀγαπημένοι, ἁρμονικοί καί χαρούμενοι.

Αὐτήν τήν χάριν, τήν ἑνότητα, τήν ἁρμονίαν, τήν ἀγάπην καί τήν ζωήν, εὐχόμεθα ὁλοκαρδίως μετά πατρικῆς στοργῆς ὅπως ἀπολαύσετε οἱ ἀγαπητοί ἀδελφοί ἀπό τοῦ σημερινοῦ ἐνσάρκου σωματικοῦ τρόπου ὑπάρξεώς σας μέχρι τοῦ αἰωνίου, ἐν πνευματικῷ σώματι, τρόπου τοῦ εἶναι ἡμᾶς ἐν Χριστῷ. Παρέχομεν δέ εἰς ὅλους σας ὁλοκάρδιον τήν Πατριαρχικήν εὐλογίαν μας καί ἐπικαλούμεθα ἐπί πάντας τόν φωτισμόν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί τήν ζωοποιόν χάριν τοῦ Χριστοῦ.

Ἡ ἀναγεννητική τῶν πάντων Χάρις τοῦ Θεοῦ καί τό πλούσιον Αὐτοῦ Ἔλεος εἴθε νά εἶναι μετά πάντων. Ἀμήν.