Ἱερώτατε ἀδελφὲ Μητροπολῖτα Παναμᾶ κύριε Ἀθηναγόρα,
Φίλοι ἐκπρόσωποι τοῦ Ἐθνικοῦ Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν τῆς Κούβας καὶ τῶν λοιπῶν Ἐθνικῶν Συμβουλίων τῶν χωρῶν τῆς δικαιοδοσίας τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Παναμᾶ,
Πατέρες, Ἀδελφοὶ καὶ Τέκνα ἐν Κυρίῳ,
Μὲ πολλὴν συγκίνησιν καὶ χαρὰν εὑρισκόμεθα ἐν μέσῳ ὑμῶν εἰς τὴν ὡραίαν ταύτην Χώραν. Σᾶς μεταφέρομεν τὴν ἀγάπην καὶ τὸν ἐγκάρδιον χαιρετισμὸν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, τὸ ὁποῖον εἶναι ἡ πρωτόθρονος καὶ πρωτεύθυνος Ἐκκλησία μεταξὺ τῶν ἴσων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν.
Ἡ ἕδρα μας εὑρίσκεται εἰς τὸ Φανάριον τῆς Πόλεως, ἡ ὁποία σήμερον εἶναι γνωστὴ κατὰ κόσμον ὡς Ἰσταμπούλ. Παρὰ τὸ ὅτι ἕνεκεν ἱστορικῶν συνθηκῶν ἰδιαιτέρως ὀδυνηρῶν τὸ ἐν Κωνσταντινουπόλει καὶ Τουρκίᾳ ποίμνιον ἡμῶν ἠναγκάσθη νὰ ἐκπατρισθῇ καὶ νὰ διασκορπισθῇ εἰς τὰ πέρατα τοῦ κόσμου, ἐν τούτοις μένομεν ἀκλόνητοι ἐπὶ τοῦ βράχου τῆς ἱερᾶς ἡμῶν κληρονομίας μετὰ τῶν ὀλίγων ἐναπομεινάντων ἐκεῖ ὁμογενῶν καὶ λοιπῶν ἀδελφῶν. Ἡ δικαιοδοσία ὅμως τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου δὲν περιορίζεται ἐντὸς τῶν ὁρίων τοῦ σημερινοῦ κράτους τῆς Τουρκίας, ἀλλὰ καλύπτει ἕν μέγα μέρος τῆς Ἑλλάδος, τὴν Δυτικὴν Εὐρώπην, τὸν Νέον Κόσμον (Ἀμερικὴν καὶ Ὠκεανίαν), ὡς καὶ τὴν Ἄπω Ἀνατολήν, συμφώνως πρὸς τὰς ἀποφάσεις καὶ τοὺς κανόνας τῶν Ἁγίων Οἰκουμενικῶν Συνόδων, οἱ ὁποῖοι ἐμπιστεύονται εἰς αὐτὸ τὴν εὐθύνην ὅλων ἐκείνων τῶν περιοχῶν, αἱ ὁποῖαι δὲν καλύπτονται ὑπὸ τῶν παλαιφάτων Ὀρθοδόξων Πατριαρχείων τῆς Ἀνατολῆς καὶ τῶν λοιπῶν Αὐτοκεφάλων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν. Οὕτω καὶ ἡ Κούβα ἀποτελεῖ κανονικὸν ἔδαφος τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἐπὶ τῶν ἐν αὐτῇ ὀρθοδόξων δικαιοδοσίας τοῦ καθ’ ἡμᾶς Ἁγιωτάτου Ἀποστολικοῦ καὶ Πατριαρχικου Οἰκουμενικοῦ Θρόνου καὶ εἴμεθα εὐτυχεῖς ὡς ἐκ τούτου ἐπισκεπτόμενοι τὸ πρῶτον τὸ ἐνταῦθα Ὀρθόδοξον ποίμνιον ἡμῶν.
Βεβαίως ἡ πρὸς τὸ μικρὸν ἡμῶν ἐνταῦθα ποίμνιον στοργὴ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ἀνέκαθεν ὑφισταμένη, ἔλαβεν ἰδιαιτέραν ἔκφρασιν διὰ τῆς ἱδρύσεως πρὸ ὀκταετίας τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Παναμᾶ, εἰς τὴν ὁποίαν ὑπήχθη δικαιοδοσιακῶς καὶ ἡ Ὀρθόδοξος παροικία τῆς Κούβας. Εἴμεθα δὲ εὐγνώμονες πρὸς τὴν Κουβανικὴν Κυβέρνησιν, ἡ ὁποία δὲν ἠμπόδισε τὸ ἱερὸν ἡμῶν ἔργον, ἀλλά, τοὐναντίον, εὐηρεστήθη νὰ ἐνισχύσῃ τοῦτο διὰ τῆς ἀνεγέρσεως καὶ προσφορᾶς εἰς ἡμᾶς τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ Ἁγίου Νικολάου Ἁβάνας, τὸν ὁποῖον καὶ πρόκειται να ἐγκαινιάσωμεν ἐπισήμως τὴν προσεχῆ Κυριακήν. Ἐλπίζομεν ὅτι θὰ μᾶς δώσητε τὴν χαρὰν νὰ σᾶς ἔχωμεν παρόντας κατὰ τὴν ἱστορικὴν αὐτὴν διὰ τὴν Ὀρθοδοξίαν ὥραν.
Ὁ ὡς ἄνω Ἱερὸς Ναὸς τοῦ Ἁγίου Νικολάου δὲν θὰ εἶναι ἕν κέντρον θρησκευτικοῦ ἀνταγωνισμοῦ πρὸς τάς λοιπὰς ἐν Κούβᾳ ὑφισταμένας ἐκκλησιαστικὰς δικαιοδοσίας, ἀλλὰ εἷς πνευματικὸς φάρος, ὁ ὁποῖος θὰ τηλαυγάζῃ τὴν ἀγάπην τοῦ Εὐαγγελίου τῆς Χάριτος καὶ θὰ ὑπενθυμίζῃ πρὸς πάντας τὴν ἐπιθυμίαν τοῦ Θείου Δομήτορος τῆς Ἐκκλησίας «ἵνα πάντες ἕν ὦσιν». Θὰ ὑπομιμνῄσκῃ εἰς ὅλους τὴν ἀρχαίαν δόξαν καὶ ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας τῆς πρώτης Χιλιετίας καὶ τὴν ἀκαινοτόμητον δογματικὴν διδασκαλίαν αὐτῆς, ἥν ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, χάριτι θείᾳ, ἀγωνίζεται να διαφυλάττῃ ὡς κόρην ὀφθαλμοῦ. Θὰ εἶναι ὁ Ναὸς οὗτος μία ἀνοικτὴ ἀγκάλη δι’ ὅλους καὶ τόπος ἐκτενοῦς προσευχῆς ὑπὲρ τοῦ ἀγαπητοῦ Κουβανικοῦ λαοῦ εἰς τὸ σύνολόν του.
Ἀλλ’ ἅπαντες οἱ λαοί, συμπεριλαμβανομένου βεβαίως καὶ τοῦ Κουβανικοῦ, ἀντιμετωπίζουν διὰ πολλοὺς λόγους πολλὰ προβλήματα, κυρίως νοήματος τῆς ζωῆς, ἠθικοῦ προτύπου, κοινωνικῆς ἰσορροπίας, καί, ἐνίοτε, οἰκονομικῆς καταστάσεως καὶ προόδου. Οἱ ἄνθρωποι τῆς Πίστεως καὶ δὴ οἱ θρησκευτικοὶ ταγοὶ ὀφείλομεν νὰ νοηματοδοτήσωμεν διὰ τῆς πίστεως τὴν ζωὴν τῶν ἀνθρώπων, νὰ ὑποδεικνύωμεν συμπεριφορὰς καὶ νὰ συνεργασθῶμεν μὲ ἀμοιβαίαν ἐμπιστοσύνην, ἐνισχύοντες τὴν ὑπομονὴν καὶ τὸν ἐνθουσιασμὸν ὁ εἷς τοῦ ἄλλου, προκειμένου νὰ ἔλθωμεν ἀρωγοὶ εἰς τὰ προβλήματα ταῦτα ἐν τῷ μέτρῳ τῶν δυνάμεών μας. Ἡ φωνὴ τῶν ἐκκλησιαστικῶν ποιμένων ἐνίοτε ἀκούεται μὲ περισσότερον ἐνδιαφέρον ἀπὸ τὴν φωνὴν τῶν φιλοσόφων ἢ τῶν κοινωνικῶν ἀναμορφωτῶν, ἰδίᾳ ὅταν δὲν ἐκφράζη τὰς ἀπόψεις τῶν ἰδίων, ἀλλὰ τὰς ἐντολὰς καὶ ὁδηγίας τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ. Τότε εἶναι δραστικὴ καὶ ἀποτελεσματική, διότι ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ εἶναι τομώτερος ὑπὲρ πᾶσαν μάχαιραν δίστομον καὶ εἰσέρχεται εἰς τὰ βάθη τῆς ψυχῆς καὶ ἀλλοιώνει αὐτὴν τὴν ἁγίαν ἀλλοίωσιν τῆς δεξιᾶς τοῦ Ὑψίστου. Ὁ λόγος τῶν ποιμένων πρὸς τὸ ποίμνιον των ἤ ὑπὲρ τοῦ ποιμνίου των εἶναι λόγος ἀνυστερόβουλος, εἶναι φωνὴ πόνου καὶ ἀγάπης. Τοιαύτην φωνὴν χρεωστοῦμεν νὰ ἀπευθύνωμεν πρὸς τὸν Κουβανικὸν λαὸν βοηθοῦντες αὐτὸν πνευματικῶς εἰς τὸ νὰ καλλιεργῆται καὶ νὰ ἀναπτύσσηται κατὰ τὸ πνεῦμα του, ὁπότε ἀναγκαίως ἀκολουθεῖ καὶ ἡ εἰς ὅλους τοὺς ἄλλους τομεῖς βελτίωσις αὐτοῦ. Διότι εἶναι καθ’ ἡμᾶς καὶ κατὰ τὴν πίστιν ἡμῶν βέβαιον ὅτι ὁ ἐπισκιαζόμενος ὑπὸ τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ ἄνθρωπος, δηλαδὴ ὁ ἀγαπῶν τὸν Θεὸν καὶ τηρῶν τὰς ἐντολὰς Αὐτοῦ, συντελεῖ τὰ μέγιστα καὶ εἰς τὴν κοινωνικὴν πρόοδον, διότι γίνεται φῶς Χριστοῦ καὶ ὑπόδειγμα φιλαλληλίας, τιμιότητος, ἐργατικότητος, διαλλακτικότητος, εἰρηνικῆς διαθέσεως, προσφορᾶς, ὑποστηρίξεως παντὸς καλοῦ ἔργου, ἐν συντόμῳ δὲ πάσης ἀρετῆς καὶ σεβασμοῦ πρὸς τὸν συνάνθρωπον, πρὸς ὅλα τὰ ἀνθρώπινα δικαιώματα, πρὸς τὸν νόμον, πρὸς τὰς ἀρχάς, πρὸς τὴν τάξιν καὶ πρὸς πᾶν ἀτομικὸν καὶ κοινωνικὸν ἀγαθόν.
Παραλλήλως ὀφείλομεν νὰ στηρίξωμεν πᾶσαν τοπικὴν προσπάθειαν διαθρησκευτικοῦ ἢ διαπολιτιστικοῦ διαλόγου, πιστεύοντες ὅτι μόνον ἀγαθὰ δύνανται νὰ προκύψουν ἐκ τοιούτου εἴδους διαλόγων. Τὸ πρῶτον δὲ εἶναι ἡ καλλιτέρα ἀλληλογνωριμία, ἐξ ἧς ἡ ἀλληλοκατανόησις καὶ ὁ ἀλληλοσεβασμὸς καὶ ἡ φιλία καὶ ἡ ἐν ἀγάπῃ συμπόρευσις πρὸς τὸ κοινὸν ἀγαθόν.
Ἔχομεν τὴν βεβαιότητα ὅτι ἐμπνέεσθε ἀπὸ τὰς ἀρχὰς αὐτὰς καὶ ὅτι ἤδη καταβάλλετε σχετικὰς προσπαθείας. Σᾶς βεβαιοῦμεν περὶ τῶν ἀγαθῶν αἰσθημάτων καὶ τῆς ἀγάπης ἡμῶν πρὸς πάντας ὑμᾶς. Θὰ προσευχώμεθα ὑπὲρ ὑμῶν. Προσεύχεσθε καὶ σεῖς ὑπὲρ ἡμῶν. Καὶ ὁ Θεὸς τῆς Ἀγάπης, τῆς Δικαιοσύνης καὶ τῆς συγγνώμης εἴθε νὰ στηρίζῃ πάντας εἰς τὴν ὁδὸν τοῦ ἀγαθοῦ καὶ τοῦ δικαίου, παρορῶν τὰ λάθη καὶ ἁμαρτήματα ἡμῶν καὶ διανοίγων πύλας αἰωνίου ζωῆς καὶ σωτηρίας δι’ ἡμᾶς, διὰ τὸν λαὸν τῆς Κούβας καὶ τὸν κόσμον ὅλον. Ἀμήν.
