Ἀριθμ. Πρωτ. 18
Μακαριώτατε καί Ἁγιώτατε Πατριάρχα τῆς Μεγάλης Θεουπόλεως Ἀντιοχείας καί πάσης Ἀνατολῆς, ἐν Χριστῷ τῷ Θεῷ λίαν ἀγαπητέ καί περιπόθητε ἀδελφέ καί συλλειτουργέ τῆς ἡμῶν Μετριότητος κύριε Ἰωάννη, τήν Ὑμετέραν γερασμίαν Μακαριότητα ἀδελφικῶς ἐν Κυρίῳ κατασπαζόμενοι, ὑπερήδιστα προσαγορεύομεν.
Μετά πολλῆς συγκινήσεως, ἱκανοποιήσεως καί πνευματικῆς εὐφροσύνης, ἡ Ἁγία τοῦ Χριστοῦ Μεγάλη Ἐκκλησία τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ὁ Ἁγιώτατος Ἀποστολικός καί Πατριαρχικός Οἰκουμενικός Θρόνος καί ἡ ἡμετέρα Μετριότης προσωπικῶς συμμετέχομεν σήμερον τῷ πνεύματι καί ἐν προσευχητικῇ κοινωνίᾳ, ἐν ταὐτῷ δέ καί διά τῶν ἡμετέρων ἐκπροσώπων Ἱερωτάτων ἀδελφῶν Μητροπολιτῶν Γαλλίας κυρίου Ἐμμανουήλ καί Προύσης κυρίου Ἐλπιδοφόρου, εἰς τήν χαράν τῆς Ἁγιωτάτης πρεσβυγενοῦς Ἐκκλησίας τῆς Ἀντιοχείας, χαράν ἁπάσης τῆς Ἐκκλησίας.
Κατά τήν εὔσημον ταύτην στιγμήν, δόξαν καί αἶνον ἀναπέμπομεν τῷ καθ᾿ Ὑμᾶς καί τά περί Ὑμᾶς οἰκονομοῦντι θαυμαστῶς, πάντοτε πρός τό συμφέρον, Κυρίῳ, μετά καί τῶν λοιπῶν ἐν Χριστῷ ἀδελφῶν Ἱεραρχῶν καί τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ πληρώματος, διότι παραδίδεται εἰς τήν Ὑμετέραν λίαν ἡμῖν ἀγαπητήν καί περισπούδαστον Μακαριότητα ἡ Πατριαρχική ράβδος, σημαίνουσα τήν διαποίμανσιν τοῦ προσφιλοῦς πᾶσιν ἡρωϊκοῦ καί πιστοῦ ποιμνίου Ὑμῶν, τό ὁποῖον διαχρονικῶς ἐποίμαναν πρῶτοι οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι τοῦ Σωτῆρος, εἶτα δέ χρυσῆ ἅλυσις Ἁγίων Ἀρχιεπισκόπων Ἀντιοχείας, ὡς ὁ Θεοφόρος Ἰγνάτιος, μεγάλων Πατέρων καί Οἰκουμενικῶν Διδασκάλων καί ἀνεκτιμήτων πνευματικῶν μορφῶν, μέ τελευταίαν τήν τοῦ ἀειμνήστου ἀμέσου προκατόχου Ὑμῶν Ἰγνατίου τοῦ Δ´ .
Ἡ Ὑμετέρα Μακαριότης ἐπί πολύν χρόνον γυμνασθεῖσα καί δοκιμασθεῖσα καί λαβοῦσα τάς ἀρχάς τῆς πνευματικῆς ζωῆς εἰς τό Περιβόλιον τῆς Κυρίας Θεοτόκου, τό Ἅγιον Ὄρος, δύναται νῦν τοῖς πειραζομένοις βοηθῆσαι, ὅτε “λέντιον περιζωννύεται” διακονίας, δοκιμασίας, εὐθύνης καί τιμῆς.
Ἡ Πρόνοια τοῦ Κυρίου ὡδήγησεν Ὑμᾶς εἰς τήν Διασποράν, ἔνθα εὐδοκίμως καί καρποφόρως διηκονήσατε ἐπί σειράν ἐτῶν, καί νῦν, κατά τάς ἀνεξιχνιάστους βουλάς Αὐτῆς, ἐπανήλθετε εἰς τά ἴδια, ἵνα συγκακοπαθήσητε τῷ δοκιμαζομένῳ λαῷ τοῦ Θεοῦ, “μείζονα πλοῦτον ἡγησάμενος τῶν Αἰγύπτου θησαυρῶν τόν ὀνειδισμόν τοῦ Χριστοῦ” (Ἑβρ. ια΄,25).
Ὡς διδάσκει ὁ Ὅσιος Μακάριος ὁ Αἰγύπτιος, “πολλοί δίκαιοι φαινόμενοι νομίζονται εἶναι χριστιανοί· τεχνιτῶν δέ ἐστι καί πεπειραμένων δοκιμάσαι, εἰ ἀληθῶς οἱ τοιοῦτοι ἔχουσι τό σίγνον καί τήν εἰκόνα τοῦ βασιλέως” (Ὁμιλία ΛΗ´ , ΒΕΠΕΣ 41,320). Καί ἡ γνησιότης τῆς σφραγῖδος τοῦ Βασιλέως Χριστοῦ ἀποδεικνύεται πάντοτε διά τῆς συμμετοχῆς εἰς τά παθήματα Αὐτοῦ. Διά τοῦτο καί ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἐμπειρικῶς ἐμαρτύρει: “ἐν κόποις περισσοτέρως, ἐν πληγαῖς ὑπερβαλλόντως” (Β΄ Κορ. ια΄ 23), θέλων νά καταδείξῃ ὅτι ἔπασχε περισσότερον ἀπό ὅλους, ὅτι συμμετεῖχεν εἰς τόν Σταυρόν τοῦ Χριστοῦ περισσότερον. Οὕτω καί ἡ Ὑμετέρα Μακαριότης σήμερον, ἄνευ οὐδεμιᾶς ἐπιδιώξεως, ἄνευ προγραμματισμοῦ, ἐξελέγη, ἐπινεύσει τοῦ Παρακλήτου, καί ἀναλαμβάνει τόν σταυρόν τῆς διαποιμάνσεως καί καθοδηγήσεως τοῦ λαοῦ καί, εἰς τύπον Χριστοῦ, καλεῖται νά συμμετέχῃ εἰς τά παθήματα καί τάς δοκιμασίας Αὐτοῦ πλέον πάντων. Ὑμεῖς θά εἶσθε πλέον ὁ παραμυθητής αὐτοῦ· Ὑμεῖς ὁ νουνεχής πλοηγός, ὅστις θά κατευθύνῃ τό ἐκκλησιαστικόν σκάφος· Ὑμεῖς ὁ καλός ποιμήν, ὁ τήν ψυχήν αὐτοῦ τιθέμενος ὑπέρ τῶν προβάτων.
Εἶναι ἀληθές, Μακαριώτατε Ἀδελφέ, ὅτι ἡ Ἁγιωτάτη Ἐκκλησία τῆς Ἀντιοχείας ἠνδρώθη ἱστορικῶς ἐντός δυσχερειῶν, θλίψεων, δοκιμασιῶν καί πειρασμῶν, ζῶσα σταυροαναστασίμως. Πολλούς Μάρτυρας ἔδωκεν εἰς τήν Ἐκκλησίαν καί ἀπροσμετρήτους Ἁγίους. Χάρις εἰς τόν ἡρωϊσμόν τῶν τέκνων αὐτῆς ἐπί δύο χιλιετίας ἱερουργεῖται ἡ ἀναίμακτος Μυσταγωγία καί εἰς τούς χώρους τούτους, ἔνθα ἐπορεύθησαν οἱ ὡραῖοι πόδες τῶν Ἀποστόλων, οἱ εὐαγγελιζόμενοι διαχρονικῶς τήν ἀληθῆ καί ἀναφαίρετον εἰρήνην, ἀφ᾿ ὅτου ἐνετάλησαν παρά τοῦ ἠγαπημένου Διδασκάλου “πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τά ἔθνη” (Ματθ. κη΄ 19-20). Καί Ὑμεῖς ἐκλήθητε εἰς πορείαν καί διαρκῆ μαθητείαν, μέχρις ὅτου Χριστός μορφωθῆ εἰς τάς καρδίας πάντων, ὁ δίκαιος Κριτής, ὁ Ἀναστάς ἐκ νεκρῶν καί καταργήσας τήν φθοράν, τήν ἀδικίαν, τήν ἀπανθρωπίαν, τό μῖσος, τόν θάνατον καί διά τῆς ἀγάπης νικήσας τούς πάντας.
Εἰς τήν Ὑμετέραν Ἀγάπην, λοιπόν, προσβλέπουν καί ἀποβλέπουν διά χρηστῶν ἐλπίδων οἱ ὑφ’ Ὑμᾶς Ὀρθόδοξοι πιστοί, διά νά ἐπισυνάξητε αὐτούς ὡς ἡ ὄρνις τά νοσσία ὑπό τάς πτέρυγας αὐτῆς. Εἰς Ὑμᾶς θά ἀποβλέπῃ ἐν τοῖς ἐφεξῆς ἅπασα ἡ Ἐκκλησία μέ χρηστάς ἐλπίδας διά νά δώσητε εἰς τήν ἠγαπημένην ἀδελφήν ἐν Χριστῷ Ἐκκλησίαν τῆς Ἀντιοχείας τό νόημα καί τήν πνοήν μιᾶς ἄλλης βιοτῆς, μιᾶς ἄλλης βασιλείας, ἥτις “οὔκ ἐστιν ἐκ τοῦ κόσμου τούτου” (Ἰωάν. ιη΄,36) ἵνα μεταμορφῶται “εἰς τό δοκιμάζειν τί τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, τό ἀγαθόν καί εὐάρεστον καί τέλειον” (Ρωμ. ιβ΄,2). Εἰς Ὑμᾶς ἀποβλέπει ὁ λαός διά νά εὕρῃ τό βαθύτερον νόημα τῆς χριστιανικῆς ζωῆς, σκοπός τῆς ὁποίας εἶναι, κατά τόν Ὅσιον Σεραφείμ τοῦ Σαρώφ, ἡ ἀπόκτησις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί ὄχι ὁ συσχηματισμός καί συγχρωτισμός πρός οὐχί ἠθικάς, ἐν στενῇ καί εὐρυτέρᾳ ἐννοίᾳ, καταστάσεις, καί ἡ ἀνοχή τοιούτων παρεκτροπῶν. Εἰς Ὑμᾶς ἀποβλέπει καί ὁ χορός τῶν μοναζόντων, ὁ ὁποῖος τοσούτους ἀγλαούς καρπούς ἔχει ἀποδώσει ἀνά τούς αἰῶνας εἰς τό γεώργιον τῆς Συρίας καί τοῦ Λιβάνου, διά νά καλλιεργήσητε καί νά ἐπαυξήσητε τό δοθέν ἀνεκτίμητον τάλαντον τῆς ἀγγελικῆς μοναστικῆς ζωῆς.
Εὐχόμεθα, Ἀδελφέ τιμιώτατε, νά κηρύττητε ἀδιαλείπτως εἰς τόν λαόν τήν μετάνοιαν, τήν ἐπιστροφήν εἰς τόν ἀψευδῆ Χριστόν, ὁ Ὁποῖος μόνος δύναται νά σώσῃ ἡμᾶς ἐκ πάσης δυσχερείας, νά κηρύττητε Σταυρόν καί Ἀνάστασιν, ὥστε νά τύχητε “τῆς ἐπαγγγελίας καί τῆς καινῆς διαθήκης, ἥν ἐνεκαίνισεν ὁ Κύριος διά σταυροῦ καί θανάτου, διαρρήξας πύλας ᾍδου καί ἁμαρτίας, καί ἐξαγαγών τάς πιστάς ψυχάς καί δούς αὐταῖς ἔνδον Παράκλητον καί ἀνενέγκας εἰς τήν βασιλείαν Αὐτοῦ” (Ὁσίου Μακαρίου τοῦ Αἰγυπτίου, ἔνθα ἀνωτέρω).
Ἐν συγχαρητηρίοις τοίνυν προσρήσεσι, καί χρησταῖς ἐλπίσι καί προσδοκίαις, δεόμεθα τοῦ Παρακλήτου Πνεύματος ὅπως παρέχῃ τῇ Ὑμετέρᾳ φίλῃ Μακαριότητι ἀγάπην πατρικήν, πρᾳότητα ἀληθείας, σπλάγχνα οἰκτιρμῶν, χρηστότητα ἀληθῆ, πληρότητα πάντων τῶν καρπῶν Αὐτοῦ, ὥστε ἡ Πατριαρχία Ὑμῶν νά ᾖ πλήρης εὐλογιῶν καί ἔργων ἀγαθῶν, ἀληθείας καί δικαιοσύνης, καί νά ἀποβῇ εἰς σωτηρίαν πάντων τῶν αὐτόθι Ὀρθοδόξων πιστῶν, εἰς κλέος τῆς Ἐκκλησίας καί εἰς δόξαν Θεοῦ.
Ἐπί δέ τούτοις, ἐν χαρᾷ καί ἀγαλλιάσει, περιπτυσσόμεθα τήν Ὑμετέραν Μακαριότητα φιλήματι συγχαρητηρίῳ φιλαδελφίας καί συμπορείας ἐν τῷ ἀγῶνι τῆς διακονίας τοῦ Ἀμπελῶνος τοῦ Κυρίου, καί διατελοῦμεν μετά βαθείας ἐν Αὐτῷ ἀγάπης καί πάσης τιμῆς.
,βιγ´ Φεβρουαρίου η´
Τῆς Ὑμετέρας γερασμίας Μακαριότητος
ἀγαπητός ἐν Χριστῷ ἀδελφός
