«Εἰρήνην τὴν ἐμὴν δίδωμι ὑμῖν∙ οὐ καθὼς ὁ κόσμος δίδωσιν, ἐγὼ δίδωμι ὑμῖν»∙ λέγει διὰ στόματος Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου καὶ Εὐαγγελιστοῦ ὁ Κύριος (Ἰωάν. ιδ΄, 27).

Αὐτὴν τὴν εἰρήνην, τὴν πάντα νοῦν ὑπερέχουσαν, εὐαγγελίζεται θεοπρεπῶς καὶ ἱερῶς, ὁ μετὰ φόβου πολλοῦ καὶ ἐν συντριβῇ καρδίας ἱστάμενος τὴν στιγμὴν ταύτην ἐπὶ τοῦ Θρόνου τοῦ Ἁγίου Βουκόλου, Παναγιώτατε Πάτερ καὶ Δέσποτα, Σεβασμιώτατοι Ἱεράρχαι, τίμιον Πρεσβυτέριον, ἐν Χριστῷ Διακονία, Λαὲ τοῦ Κυρίου περιούσιε.

Εὐαγγελίζομαι, λοιπόν, εἰρήνην ἐν ἀγάπῃ καὶ ἀγάπην ἐν εἰρήνῃ. Αὐτὸς εἶναι ὁ πρῶτος καὶ ὁ ἔσχατος λόγος καὶ στόχος τοῦ Ὀρθοδόξου Ἐπισκόπου τῆς ἱστορικῆς πόλεως αὐτῆς, ἀπὸ τῆς ἱερᾶς ταύτης στιγμῆς κατὰ τὴν ὁποίαν παραλαμβάνει ἀπὸ τὸν Ἄγγελον τῆς ἐν Σμύρνῃ Ἐκκλησίας (πρβλ. Ἀποκ. β΄, 8-11) τὴν παρακαταθήκην, διὰ νὰ τὴν φυλάξῃ ἕως τῆς δευτέρας παρουσίας τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ», ὅταν καὶ «θὰ ἀπαιτηθῇ» αὕτη παρ᾿ ἐμοῦ τοῦ ἐλαχίστου.

Εἰρήνη τῇ πόλει ταύτῃ. Εἰρήνη τῷ λαῷ αὐτῆς. Εἰρήνη τῇ Χώρᾳ ταύτῃ. Εἰρήνῃ τῷ κόσμῳ παντί. Εἰρήνῃ πᾶσιν.

Ὁμολογῶν τὴν εἰρήνην καὶ τὴν ἀγάπην ὡς βίωμα καὶ ὡς πυξίδα τῆς Ἐπισκοπικῆς μου διακονίας, διακηρύττω ὅτι τὰς ἀρχὰς αὐτὰς θὰ φανερώνῃ ἡ βιοτὴ καὶ ἡ πολιτεία μου ἐντὸς τοῦ κήπου τῆς Ἐδέμ, κατὰ τὴν τέλεσιν τῆς Θείας Λειτουργίας δηλαδή, καὶ τὴν ἄσκησιν τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ μου ἔργου, ἀγκαλιάζων ἀδιακρίτως πάντα ἄνθρωπον.

«Ἴδε ὁ ἄνθρωπος» (Ἰωάν. ιθ΄, 6), λοιπόν, Παναγιώτατε, ἀδύναμος ὡς ἀνθρωπίνην σάρκα φορῶν ἀλλὰ καὶ θεοτερπὴς καὶ ἐν δυνάμει Χριστοῦ, ὡς λαβὼν ἤδη νωπὴν τὴν Θείαν Χάριν τῆς Ἀρχιερωσύνης. Ἔρχομαι εἰς τὴν ἀποστολοβάδιστον Σμύρνην, ὄχι μὲ κατ᾿ ἄνθρωπον ὑποσχέσεις καὶ ἐξαγγελίας, ἀλλὰ ἁπλῶς ἐφοδιασμένος μὲ Ὀρθόδοξον φρόνημα, μὲ ταπείνωσιν καὶ πνεῦμα διακονίας ἐκκλησιαστικῆς, λειτουργικῆς, θεολογικῆς, ἀνθρωποκεντρικῆς∙ δηλαδὴ θεανθρωπίνης. Ἔρχομαι κομίζων «τὰ μιμήματα τῆς ἀληθοῦς ἀγάπης− διαδήματα τῶν ἀληθῶς ὑπὸ τοῦ Θεοῦ καὶ τοῦ Κυρίου ἡμῶν ἐκλελεγμένων», κατὰ τὴν μαρτυρίαν τοῦ Ἱερομάρτυρος Πολυκάρπου Σμύρνης, γράφοντος πρὸς Φιλιππησίους.

Ἡ διακονία μου, λοιπόν, ὡς Ἐπισκόπου, καὶ ἐν τῷ Ἱερῷ Κέντρῳ τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ ἐν Σμύρνῃ, θὰ εἶναι, πρῶτον, διακονία ἐκκλησιαστική, ἀποβλέπουσα εἰς τὸ Χάριτι ζῆν τοῦ λαοῦ καὶ εἰς τὴν εὐστάθειαν τῆς Ἐκκλησίας καὶ τὴν ἀπρόσκοπτον συνέχισιν τῆς σωτηριώδους ἀποστολῆς αὐτῆς. Οἱ τρόποι καὶ αἱ μέθοδοι ἀσφαλῶς γνωστοί. Ἡ δυναμικὴ ὅμως μετὰ τῆς ὁποίας θὰ ἐφαρμοσθῇ θὰ εἶναι ἀνταξία τῆς ἱστορίας καὶ τῆς παραδόσεως τοῦ τόπου τούτου, ἤτοι τὸ διακονεῖν ἀξίως ἐν τόπῳ ἁγίῳ καὶ ἱστορικῷ.

Δεύτερον, ἡ διακονία τοῦ Μητροπολίτου Σμύρνης θὰ εἶναι θεολογική. Ἄλλωστε, ἡ θεολογία καὶ ἡ ἐκκλησιαστικὴ παιδεία τῆς πόλεως αὐτῆς ἀπὸ τῶν ἀρχαιοτάτων χρόνων καὶ μέχρι σήμερον, καθὼς καὶ ἡ θύραθεν παιδεία της, ἡ ἰωνική, ὑπῆρξαν καὶ εἶναι τὰ κύρια χαρακτηριστικά της. Ἡ θεολογία τῆς διακονίας μου δὲν θὰ ἔχῃ τι τὸ ὀθνεῖον καὶ τὸ ξένον. Εἶναι ἡ Ὀρθόδοξος. Εἶναι ἡ Θεολογία τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας. Εἶναι ἡ Θεολογία τῆς σωτηρίας. Εἶναι ἡ θεολογία τῆς ἀποκεκαλυμμένης ἀληθείας∙ ἡ θεολογία τῆς χαρᾶς, ὥστε καὶ ἡ τῶν ἀδελφῶν μου χαρὰ νὰ εἶναι πεπληρωμένη (πρβλ. Ἰωάν. ιε΄, 11)∙ εἶναι ἡ θεολογία τῶν ἐσχάτων, τὰ ὁποῖα κεῖνται ἐν χειρὶ τοῦ ἀναλλοιώτου μόνου κραταιοῦ Θεοῦ∙ προσευχόμενος, «ἐν παντὶ καιρῷ καὶ ἐν πάσῃ ὥρα», μετὰ τοῦ Θεολόγου Ἰωάννου «ἔρχου, Κύριε Ἰησοῦ» (Ἀποκ. κβ΄, 20)∙ «ἐλθὲ ὁ Μόνος πρὸς τὸν μόνον καὶ σκήνωσον ἐν ἐμοί, ὅτι μόνος εἰμὶ καθάπερ ὁρᾷς» (Ἁγίου Συμεὼν Νέου Θεολόγου, Εὐχὴ μυστική)∙ «φώτισον μου τὸν νοῦν τῷ φωτὶ τῆς γνώσεώς σου» (Εὐχὴ Ἀποδείπνου)∙ καὶ ὁδήγησον καρδίαν καὶ διάνοιαν καὶ λογισμὸν καὶ σκέψιν εἰς τὸ ἐπιτελεῖν τὸ Θέλημά Σου τὸ Ἅγιον.

Παναγιώτατε, ἀδελφοὶ καὶ πατέρες,

Κατὰ τὴν ἱερὰν ταύτην στιγμήν, ὁ προσωπικὸς Ἐπισκοπικὸς μου λόγος ἔρχεται ἀπὸ τὰ βάθη τῶν αἰώνων καὶ τῶν γενεῶν τῆς εὐλογημένης ταύτης Ἰωνικῆς γῆς. Διακηρύττω, λοιπόν, μετὰ τοῦ Σμύρνης Πολυκάρπου, ὅτι «ὁμολογῶ τὸ μαρτύριον τοῦ σταυροῦ»∙ ὅτι θὰ εἶμαι «ζηλωτὴς περὶ τὸ καλόν»∙ ὅτι «θὰ ἀπέχωμαι τῶν σκανδάλων καὶ τῶν ψευδαδέλφων καὶ τῶν ἐν ὑποκρίσει φερόντων τὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου, οἵτινες ἀποπλανῶσι κενοὺς ἀνθρώπους»∙ ὅτι «οὐδέποτε θὰ μεθοδεύω τὰ λόγια τοῦ Κυρίου πρὸς τὰς ἰδίας ἐπιθυμίας»∙ αἰτούμενος «τὸν παντεπόπτην Θεὸν μὴ εἰσενεγκεῖν με εἰς πειρασμόν…»∙ καὶ ὅτι «θὰ πειθαρχῶ τῷ λόγῳ τῆς δικαιοσύνης καὶ θὰ ὑπομένω πᾶσαν ὑπομονήν» -ὡς ὑπέμενον καὶ οἱ πρὸ ἐμοῦ-, «πεπεισμένος ὅτι οὗτοι πάντες οὐκ εἰς κενὸν ἔδραμον, ἀλλ᾿ ἐν πίστει καὶ δικαιοσύνῃ, καὶ ὅτι εἰς τὸν ὀφειλόμενον αὐτοῖς τόπον εἰσὶ παρὰ τῷ Κυρίῳ, οὐ γὰρ τὸν νῦν ἠγάπησαν αἰῶνα, ἀλλὰ τὸν ὑπὲρ ἡμῶν ἀποθανόντα καὶ δι᾿ ἡμᾶς ὑπὸ τοῦ Θεοῦ Ἀναστάντα» (πρβλ. Ἱεροῦ Πολυκάρπου, ἐπιστολὴ πρὸς Φιλιππησίους).

Ἔχουσα, λοιπόν, ἡ ταπεινότης μου τοσοῦτον περικείμενον αὐτῆς νέφος μαρτύρων, διὰ νὰ ἐπαναλάβω τοὺς λόγους τοῦ Ἀποστόλου Παύλου (Ἑβρ. ιβ΄, 1)∙ ἔχουσα ἀκόμη ἡ ἐλαχιστότης μου «Σμύρνης τὸν ποιμένα Βουκόλον θυηπόλον ἄγρυπνονκαὶθανόνταποίμνηςφύλακα», ὁ ὁποῖος τὴν ἐποίμανεν ἀληθῶς θεοτερπῶς μὲ τὴν «ὑψοῦσαν ταπείνωσιν, τὴν καθαρότητα νοός, τὴν ἀνυπόκριτον ἀγάπην, τὴν πίστιν καὶ τὴν ἐλπίδα τὴν εἰλικρινῆ» (βλ. ἱερὰν ἀκολουθίαν του), ἀναλαμβάνω ἀπὸ σήμερον τὴν εὐθύνην τῆς κατὰ Χριστὸν ποδηγετήσεως εἰς σωτηρίαν καὶ ὄψιν Χριστοῦ τοῦ μικροῦ Ὀρθοδόξου ἐν Σμύρνῃ λήμματος. Αὐτὴ εἶναι ἡ μόνη ἐπαγγελία, ὁ μόνος εὐαγγελισμός, ἡ μόνη διαθήκη, τὴν ὁποίαν συνάπτω, καὶ τὴν ὁποίαν ἐξαγγέλλω ἐν «ἐκκλησίᾳ μεγάλῃ» (Ψαλμ. κα΄, 26)∙ ἐν ἐκκλησίᾳ ζώντων καὶ νεκρῶν.

Ἡ Ὑμετέρα Θειοτάτη Παναγιότης, εὑρισκομένη πρὸ ἑνὸς περίπου ἔτους προσκυνηματικῶς εἰς τοὺς ἱεροὺς αὐτοὺς χώρους, διεκήρυττε, μεγάλῃ τῇ φωνῇ, ὅτι ἡ πόλις τῆς Σμύρνης «…οὐδέποτε ἔπαυσε νὰ ζῇ στὴν καρδιά μας, τὴν καρδιὰ τοῦ γένους μας…. Ὑπάρχει, στὸ φῶς ποὺ ἔρχεται ἀπὸ τὰ ἐπέκεινα, ἀπὸ τὰ βάθη τῶν αἰώνων… καὶ φωτίζει καὶ τὶς ψυχές μας γιὰ νὰ κατανοοῦν «μυστήρια Θεοῦ», τὰ ὁποῖα δὲν εἶναι ἀντιληπτὰ μὲ τοὺς αἰσθητοὺς ὀφθαλμοὺς μας».

Σήμερον, ἡ Μήτηρ Ἁγία τοῦ Χριστοῦ Μεγάλη Ἐκκλησία διὰ τῆς Ὑμετέρας Φωνῆς καὶ κλήσεως, Παναγιώτατε, μὲ καλεῖτε εἰς διακονίαν καὶ εἰς τὴν εὐλογημένην αὐτὴν περιοχήν· αὐτὴν τὴν γῆν τὴν ὁποίαν ἠγάπησαν βαθύτατα ὅσοι ἔζησαν ἐδῶ καὶ τὴν ἐξύμνησαν ὅσον ὀλίγας κορυφαῖοι παγκοσμίως λογοτέχναι· αὐτὴν τὴν γῆν, ἡ ὁποία τόσον πολὺ ηὐλογήθη παρὰ Θεοῦ, ὥστε νὰ βλαστάνῃ ὄχι μόνον κάθε λογῆς «ξύλον κάρπιμον ποιοῦν καρπόν» (Γεν. α΄, 11), ἀλλὰ καὶ νὰ γεννᾷ ποίησιν, λογοτεχνίαν, τέχνην, πολιτισμόν, πνεῦμα. Αἰσθάνομαι βαρεῖαν τὴν πνευματικὴν εὐθύνην, λόγῳ τῆς μεγάλης ἱστορικῆς κληρονομιᾶς, ἀλλὰ καὶ τῆς ἁγιότητος, τὴν ὁποίαν μεταφέρει αὐτὸς ὁ τόπος.

Οἱ ἀρχαῖοι Ἴωνες, οἱ κάτοικοι αὐτῆς τῆς περιοχῆς κατὰ τὴν ἐγγυτέραν προχριστιανικὴν περίοδον, ἀνέπτυξαν ἕνα μοναδικὸν καὶ ἀνεπανάληπτον πολιτισμὸν ἐξακτινούμενον εἰς ὅλα τὰ μήκη καὶ πλάτη τῆς Μεσογείου. Οἱ Ἴωνες ἀνέκαθεν ἦσαν φορεῖς τοῦ οἰκουμενικοῦ πνεύματος. Αὐτὸ τὸ οἰκουμενικὸν πνεῦμα, τὸ ὁποῖον εὑρίσκετο εἰς τὰ σπάργανα τῆς προχριστιανικῆς φιλοσοφίας, μετὰ τὴν ἔλευσιν τοῦ Χριστοῦ καὶ τὸ ὑπερῷον τῆς Πεντηκοστῆς, βιοῦται ἐντὸς τῆς Ἐκκλησίας, καὶ μάλιστα ὑπὸ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, ὡς πανενότης τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως ἐν Χριστῷ, ἄνευ φυλετικῆς διαφορᾶς καὶ διακρίσεως∙ ὅπου «τὰ πάντα καὶ ἐν πᾶσι Χριστός», κατὰ τὸν Ἀπόστολον (Κολ. γ΄, 11). Αὐτὸ τὸ οἰκουμενικὸν πνεῦμα, τὸ πνεῦμα τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας, εἶναι τὸ πνεῦμα τῆς τοῦ Θεοῦ Σοφίας, περιβεβλημένον πάντοτε μὲ τὸ διάδημα τῆς εὐπρεπείας.

Ἐξ ἄλλου, ἡ Ἰωνικὴ διάλεκτος ἐχάρισεν εἰς ὁλόκληρον τὴν ἀνθρωπότητα ὡρισμένους ἀπὸ τοὺς πολυτιμωτέρους λογοτεχνικοὺς θησαυρούς, καθὼς ἦτο ἡ βασικὴ γλῶσσα τῆς ἐπικῆς ποιήσεως καὶ τοῦ Ὁμήρου, τοῦ ἐπιγράμματος καὶ τῶν πρώτων πεζογράφων τῆς Ἰωνικῆς λογογραφίας. «Στὶς ὄχθες τοῦ ἱστορικοῦ ποταμοῦ Μέλη τῆς Σμύρνης γεννιέται ὁ ποιητὴς τῶν αἰώνων Ὅμηρος, κι᾿ ἐκεῖ ἀτενίζουν τὸ φῶς ὁ Βίων καὶ ὁ Μίμνερμος καὶ ἄλλοι λυρικοὶ καὶ ἐπικοὶ ποιητές. Γι᾿ αὐτὸ δίκαια ἡ Ἰωνία ὀνομάζεται «χώρα τῆς ποιήσεως», γράφει ὁ σοφὸς Σμυρνιὸς Χρῆστος Σολομωνίδης (Θωμᾶ Κοροβίνη, «Σμύρνη: Μιὰ πόλη στὴ λογοτεχνία», Μεταίχμιο, Ἀθήνα 2005, σελ. 15).

Παράλληλος τῆς Ἰωνικῆς διαλέκτου εἶναι καὶ ἡ περίφημος Ἀττικὴ διάλεκτος, ἡ ὁποία εἶναι ἡ γλῶσσα τῆς κλασσικῆς παιδείας δι᾿ ὅλον τὸν πολιτισμένον κόσμον καὶ τὸ θεμέλιον ἐπὶ τοῦ ὁποίου ἑδράζεται τόσον ὁ ἡμέτερος ρωμαϊκός-ἑλληνικός, ἀλλὰ καὶ ὁ σύγχρονος εὐρωπαϊκὸς πολιτισμός.

Οἱ Ἴωνες εἶναι, λοιπόν, αἱ θεμελιωταὶ τοῦ ἡμετέρου καὶ κατ᾿ ἐπέκτασιν τοῦ εὐρωπαϊκοῦ πολιτισμοῦ καὶ ἀπὸ τὰ βάθη τῶν αἰώνων ἡ Σμύρνη καὶ ἡ πέριξ αὐτῆς περιοχὴ ἀνεδείχθη εἰς λίκνον τοῦ πνεύματος. Ἄρρητος πνευματικὴ εὐωδία τοῦ τόπου αὐτοῦ «εἶναι ἡ γλυκειὰ ἰωνικὴ ἀτμόσφαιρα, εἶναι ἡ κρυφή, χαμένη θαλπωρὴ τῆς μυστικῆς τοῦ κόσμου σάρκας… εἶναι ἡ ἁγνὴ Ἰωνικὴ πνοὴ ἑνὸς νοσταλγημένου πολιτισμοῦ…» (Πρόλογος Ἀγγέλου Σικελιανοῦ εἰς τὴν «Αἰολικὴ γῆ» τοῦ Ἡλία Βενέζη).

Μετὰ τὸν ἐκχριστιανισμὸν τῆς Σμύρνης καὶ τῆς περιοχῆς της, κατὰ τὸν δεύτερον Ἐπίσκοπον Σμύρνης Ἱερὸν Πολύκαρπον, «ἡ βεβαία τῆς πίστεως ρίζα, ἐξ ἀρχαίων καταγγελλομένη χρόνων μέχρι τοῦ νῦν διαμένει καὶ καρποφορεῖ εἰς τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν» (Πρὸς Φιλιππησίους, Χρίστου Κρικώνη, Ἀποστολικοὶ Πατέρες, τόμ. Α’, Θεσσαλονίκη: University Studio Press, 1995, σελ. 184). Ἡ παράδοσις αὕτη τῆς πίστεως καὶ τῆς ἀγάπης καὶ τῆς εἰρήνης εἰς τὴν Σμύρνην, ἐν καιροῖς εὐφόροις καὶ ἐν καιροῖς δυσχειμέροις, ἄρχεται ἀπὸ τοῦ Ἱερομάρτυρος Πολυκάρπου καὶ ἐκτείνεται εἰς ὅλους τοὺς αἰῶνας, μέχρι τῶν εἰς ὁλόκληρον τὴν Ἰωνίαν κατὰ διαφόρους καιροὺς τελειωθέντων ἡρώων τῆς πίστεως καὶ τοῦ Γένους τῶν Ὀρθοδόξων. Αὐτὴν τὴν παράδοσιν περιγράφει καὶ ὁ μεγάλος πεζογράφος τῆς «Γαλήνης» καὶ τοῦ «Νούμερο 31328» Ἠλίας Βενέζης, ὁ Κυδωνιεύς, γράφων χαρακτηριστικῶς: «εἴμαστε ἕνας ἀληθινὰ πονεμένος, πολυβασανισμένος, πολυπικραμένος λαός. Ἔχουμε πίσω μας, ἔχουμε μέσα μας καὶ μᾶς παρακολουθοῦν αὐτοὶ οἱ αἰῶνες τῆς ἀνήκουστης ὀδύνης μας» (Ἠλία Βενέζη, Γαλήνη, «Βιβλιοπωλεῖον τῆς Ἑστίας», Ἀθήνα 1971, σελ. 14-15). Καὶ μαζὶ μὲ τὸν Σμυρνιὸν ποιητὴν Γεώργιον Σεφέρην, μὲ τὸ ὄνομά τοῦ ὁποίου τιμᾶται καὶ σήμερον ὁδὸς τῆς πόλεως αὐτῆς, ἀναπολοῦμεν ὅλοι μας κι᾿ αὐτὸ τὸ δειλινό: «…Περάσαμε κάβους πολλούς, πολλὰ νησιά, τὴ θάλασσα ποὺ φέρνει τὴν ἄλλη θάλασσα… Δυστυχισμένες γυναῖκες κάποτε μὲ ὀλολυγμοὺς κλαίγανε τὰ χαμένα τους παιδιὰ κι ἄλλες ἀγριεμένες γύρευαν τὸ Μεγαλέξαντρο καὶ δόξες βυθισμένες στὰ βάθη τῆς Ἀσίας. Ἀράξαμε σ᾿ ἀκρογιαλιὲς γεμᾶτες ἀρώματα νυχτερινὰ μὲ κελαηδίσματα πουλιῶν, νερὰ ποὺ ἀφήνανε στὰ χέρια τὴ μνήμη μιᾶς μεγάλης εὐτυχίας…», (Γ. Σεφέρη, Ἀργοναῦτες, Μυθιστόρημα δ’).

Λέγων ταῦτα, δηλῶ σαφῶς ὅτι εἰς τὴν διακονίαν συμπεριλαμβάνεται ἀσφαλῶς καὶ ἡ προβολὴ τῆς πνευματικῆς καὶ πολιτιστικῆς κληρονομίας τῆς Σμύρνης, ἡ ὁποία ἐντὸς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας βιοῦται ὡς παρὸν καὶ ὡς φῶς, τὸ ὁποῖον μᾶς ἀποκαλύπτει τὴν «οὐράνιον πραγματικότητα» παροῦσαν∙ καὶ βεβαιώνει ὅτι ἡ καθημερινὴ βίωσις τῆς ζωῆς τοῦ Κυρίου δὲν περιορίζεται χρονικῶς∙ δὲν ἀποτελεῖ μίαν «φαντασίαν» ἢ μίαν «ἰδέαν», οὔτε μίαν ἐνδοκοσμικὴν ἀναμονὴν βελτιώσεως τῶν βιοτικῶν συνθηκῶν∙ ἀλλὰ εἶναι ἓν γεγονὸς πραγματοποιούμενον ἐντὸς τῶν ἱστορικῶν συμβάντων καὶ γεγονότων.

Ἐδῶ εἰς τὴν Σμύρνην, πρὸ τριῶν αἰώνων ἀνιδρύθη ἡ περίπυστος Εὐαγγελικὴ Σχολή, ἡ κορωνὶς τῶν ἐκπαιδευτικῶν ἱδρυμάτων τῆς καθ᾿ ἡμᾶς Ἀνατολῆς. Ἡ Εὐαγγελικὴ Σχολὴ ἦταν «ὁ φωτεινὸς φάρος ὁλόκληρης τῆς Μικρασίας, ὁ περίλαμπρος ναὸς τῆς γνώσεως, ποὺ εἶχε στὴ μετώπη του ὡς ἔμβλημα καὶ ὡς οἰκόσημο τὸ «Ἀρχὴ σοφίας φόβος Κυρίου» (Θωμᾶ Κοροβίνη, ἔ.ἀ., σελ. 215). Αὐτὸς ὁφόβοςτοῦΚυρίουἦτοἡκινητήριοςδύναμις, ἡ ὁποία ὡδήγησε τοὺς Σμυρναίους νὰ μεγαλουργήσουν εἰς ὅλους τοὺς τομεῖς, ἔχοντες τὴν εὐλογίαν τοῦ Κυρίου, ὁ ὁποῖος ἐπιβλέπει «ἐπὶτὸνταπεινὸνκαὶἡσύχιονκαὶτρέμοντατοὺςλόγουςτου» (πρβλ. Ἡσαΐου 66, 2).

Παναγιώτατε,

Ταῦτα λέγων, δηλώνω ὅτι ἡ ἀρχομένη ἐν εὐλογίαις καὶ προσευχαῖς ὅλων τῶν παρισταμένων ὁρατῶς καὶ ἀοράτως, ἰδιαιτέρως τῶν μακαριστῶν γονέων μου Νικολάου καὶ Ἑλένης καὶ τοῦ πατρὸς αὐτῆς, δούλου τοῦ Θεοῦ Μιχαήλ, δι᾿ οὗτινος τὸ ὄνομα ἐνεγράφην εἰς τὴν Ἐκκλησίαν τῶν πρωτοτόκων, Ἀρχιερατική μου διακονία ἀληθῶς εἰς οὐδὲνἕτερον στοχεύει, παρὰ μόνον εἰς τὴν σωτηρίαν τῶν ἐμπεπιστευμένων ἐμοὶ ψυχῶν καὶ εἰς τὴν τήρησιν ἀρρήκτου τοῦ συνδέσμου τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἐν τῇ Μητρὶ Ἐκκλησίᾳ.

Γνωρίζω ὅτι ὁ δρόμος ἀνοίγεται ἔμπροσθέν μου δύσκολος, ἀλλὰ τὸ τέλος εἶναι ἡ συνάντησις μετὰ τοῦ ἠγαπημένου Νυμφίου τῆς Ἐκκλησίας μας, τὸν Ὁποῖον ἐκ νεότητος ἐπόθησα καὶ εἰς Αὐτὸν ἀφιέρωσα τὰς ἀσθενεῖς ψυχικὰς καὶ σωματικάς μου δυνάμεις.

Ἐνώπιον τῆς Σεπτῆς Κορυφῆς Σας καὶ πάντων, ὁμολογῶ ὅτι ἡ διακονία μου ἡ ἐκκλησιαστικὴ καὶ ἐδῶ εἰς τὴν Σμύρνην οὐδέποτε θὰ κινηθῇ ὡς ὁραματιστοῦἀνθρωπίνωνἐπιδόσεων ἢ ὡς τυπικοῦεὐστρόφουἀξιωματούχου. Ὁ σεσαρκωμένος, ἐσταυρωμένος καὶ ἀναστημένος Λόγος τοῦ Θεοῦ θὰ εἶναι τὸ Πρόσωπον τῆς ὑπερτάτης ἀγάπης μου. Ὁ ἀγὼν τῶν Ἁγίων προκατόχων μου θὰ δίδῃ τὸν παλμὸν καὶ τὸν ρυθμὸν τῶν σκιρτημάτων τῆς καρδιᾶς μου. Ἡ ψηλάφησις τῶν μυστικῶν πτυχῶν καὶ τῶν ἁγιοπατερικῶν ἐκείνων διαστάσεων «οὐ βλεφάροις, ἀλλὰ καρδίας πόθῳ» (Μεγαλυνάριο Κυριακῆς τοῦ Ἀντιπάσχα) θὰ ἀποτελῇ εἰσχώρησιν τῆς ταπεινότητός μου εἰς τὰ ἄδυτα τοῦ Ἱεροῦ Θυσιαστηρίου, διὰ νὰ παρακολουθῶ ὄχι «ἀγῶναςστίβου», ἀλλὰ διὰ νὰ ἱερουργῶ Εὐχαριστιακὴντελετουργίαν, ἕνα ἄδολον, δηλαδή, καὶ ἀτέρμονα διάλογονἀγάπης μὲ τὸν Κύριον καὶ μίαν διακριτικὴνπροσφορὰνδιακονίας πρὸς τὸν ἀδελφόν Του καὶ ἀδελφόν μας, τὸν συνάνθρωπον. Ἡ Ἀρχιερατικὴ μου διακονία, Παναγιώτατε, θὰ εἶναι μία ποίησις ὄχι βεβαίως λογοτεχνική, ἀλλὰ πρωτίστως καὶ κυρίως ἐκκλησιαστική, λειτουργική, κενωτική. Μία ὑμνῳδία ποὺ θὰ προσφέρεται ὡς θυμίαμα εὔοσμον, ὡς θυσία εἰς τὸν Θρόνον τοῦ ὑπερουσίου Θεοῦ, ὡς προσφορὰ πρὸς τὸν συνάνθρωπον.

Ταῦτα ὑποσχόμενος ἐνώπιον Θεοῦ καὶ ἀνθρώπων, ὑποβάλλω ἅπαξ ἔτι εὐλαβεῖς εὐχαριστίας πρὸς τὸν Αὐθέντην καὶ Δεσπότην μου, πρὸς τοὺς ἀδελφοὺς Ἱεράρχας καὶ πρὸς τὸν λαὸν τοῦ Θεοῦ∙ εὐχαριστῶ θερμῶς καὶ ἰδιαιτέρως τοὺς ἐξ Ἑλλάδος καὶ ἁπανταχόθεν τῆς οἰκουμένης ἀπογόνους τῶν Σμυρναίων καὶ τὰ σωματεῖα των, οἱ ὁποῖοι μὲ τιμοῦν σήμερον μὲ τὴν παρουσίαν των. Τιμᾶτε, ἀδελφοί, καὶ τιμῶμεν ὅλοι μαζὶ τὴν μνήμην τῶν πατέρων μας καὶ τῶν προγόνων μας. Τιμῶμεν τὴν ἐλπίδα καὶ τὴν προσφορά τους. Ψηλαφῶμεν… Καὶ τί δὲν ψηλαφῶμεν ἀλήθεια; Καὶ προσδοκῶμεν ὅλοι μαζὶ «ἀνάστασιν νεκρῶν καὶ ζωὴν τοῦ μέλλοντος αἰῶνος».

Δηλώνω, τέλος, κατὰ τὸν πλέον ἐπίσημον τρόπον ὅτι ἐν τῇ ἀσκήσει τῆς ἀνατεθείσης μοι κληρουχίας ταύτης τῶν πατέρων μας θὰ συνεργασθῶ ἐν εἰλικρινείᾳ καὶ ἐντιμότητι, «ὅλῃ ψυχῇ καὶ διανοίᾳ», ὡς ὁ ἔχων τὸν πρῶτον λόγον τῆς τιμῆς, κυρίως ὅμως τῆς εὐθύνης καὶ ὡς λόγον καλούμενος νὰ ἀποδίδω παντὶ τῷ αἰτοῦντι περὶ τῆς ἐν ἐμοὶ ἐλπίδος, μετὰ τοῦ ἤδη ἐκλεγένετος ὡς βοηθοῦ Ἐπισκόπου τῆς Ὑμετέρας Θειοτάτης Παναγιότητος καὶ προσωρινῶς εἰς τὴν διάθεσιν τῆς ἐλαχιστότητός μου τεθέντος Ἐψηφισμένου Ἐπισκόπου Ἐρυθρῶν κυρίου Κυρίλλου καὶ μετὰ τοῦ τῇ πρωτοβουλίᾳ τῆς Παναγιότητός Σας ἱδρυθέντος καὶ ὑπὸ τὴν προεδρείαν τοῦ Ἐντιμοτάτου κυρίου Γεωργίου Θεοδωρίδου τελοῦντος «Ρωμαίικου Πνευματικοῦ καὶ Πολιτιστικοῦ Συνδέσμου Σμύρνης – İzmir Rum Kültür ve Düşünce Derneği» καὶ πάντων τῶν μελῶν αὐτοῦ καὶ τῆς ἐνταῦθα Ὀρθοδόξου Κοινότητος∙ θὰ συνεργασθῶ μετὰ παντὸς βουλομένου οἰκειοθελῶς, ἀνεπιτηδεύτως καὶ εἰλικρινῶς ἀπὸ παντὸς τόπου συμπαρίστασθαι εἰς τὸ ἐνταῦθα ἀμιγῶς ἐκκλησιαστικὸν καὶ λειτουργικὸν καὶ εὐρύτερον ἁπτόμενον τῆς σωτηρίας τῶν ὀρθοδόξων πιστῶν ἔργον.

Παναγιώτατε,

«Οἶδα πόθεν ἦλθον καὶ ποῦ ὑπάγω» (Ἰωάν. η΄, 14). Γνωρίζω ἀκόμη ὅτι «ἐλεγχθήσομαι» «ἐν τῇ ἡμέρᾳ Κυρίου» «περὶ ἁμαρτίας καὶ περὶ δικαιοσύνης καὶ περὶ κρίσεως» (Ἰωάν. ις΄, 8). Πιστεύω ἀκραδάντως εἰς τὸν Υἱὸν Θεοῦ, Τὸν θεωρῶ ἐκ δεξιῶν Ὄντα τοῦ Πατρὸς καὶ ἀεὶ συνόντα καὶ εἰς τὴν ταπεινὴν διακονίαν μου∙ καὶ πιστεύω ἀκόμη ὅτι «ὁ ἄρχων τοῦ κόσμου τούτου κέκριται» (Πρβλ. Ἰωάν. ις΄, 8-11). Ἰδοὺ θύρα μοι ἠνέωκται∙ ἰδοὺ τὸ στάδιον∙ ἰδοὺ ὁ ἀγὼν διακονίας.

Πορεύομαι ὡς ὁ Νέστωρ ἐν τῷ σταδίῳ τὸν ἐκκλησιαστικὸν ἀγῶνα. Ἐν τῷ ἀγῶνι τούτῳ, διὰ τῶν εὐχῶν τῆς Ὑμετέρας Θειοτάτης Παναγιότητος καὶ πάντων τῶν ἀδελφῶν, ἔστω μοι Κύριος, ὁ Θεὸς τῶν πατέρων ἡμῶν, βοηθὸς καὶ σκεπαστὴς καὶ συναρωγός ἐν παντί. Ἀμήν.