* * *

Μακαριώτατε Ἀρχιεπίσκοπε Τιράνων, Δυρραχίου καί πάσης Ἀλβανίας, λίαν δέ ἀγαπητέ ἐν Χριστῷ ἀδελφέ καί συλλειτουργέ κύριε Ἰωάννη, 

Ἐν τῇ ἀγάπῃ τοῦ Θεοῦ καί Πατρός, τῇ Χάριτι τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καί τῇ κοινωνίᾳ τοῦ Παναγίου Πνεύματος, ἡ Μήτηρ Ἁγία τοῦ Χριστοῦ Μεγάλη Ἐκκλησία, τόν ἐπενδύτην τῆς ἀγαλλιάσεως περιβεβλημένη, μετ’ ἀγάπης καί τιμῆς ὑποδέχεται τήν Ὑμετέραν προσφιλεστάτην Μακαριότητα, τόν ἄξιον διάδοχον  Ἀναστασίου τοῦ Γιαννουλάτου, τοῦ ἀναλώσαντος ἑαυτόν ἐν τῇ διακονίᾳ τῆς Ἐκκλησίας. 

Καί χαίρει χαράν μεγάλην ἡ Μήτηρ Ἐκκλησία, παρά τῆς  ὁποίας τήν ἀρχήν καί τήν ἐν συνεχείᾳ πορείαν μέχρι τῆς σήμερον, ἐν περιόδοις εὐημερίας καί εὐσταθείας καί ἐν ἡμέραις «καιρῶν στεναγμῶν καί πικριῶν», πάντοτε ὅμως ἐν τῆ ἀγάπῃ, τῷ φωτί καί τῇ ἀληθείᾳ τοῦ Χριστοῦ, ἔχει καί ἡ ὑπό τήν Ὑμετέραν Μακαριότητα Ἁγιωτάτη Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία τῆς Ἀλβανίας.  

Ἑορτήν τελοῦμεν ἅπαντες, ὑποδεχόμενοι εἰς τάς αὐλάς ταύτας τοῦ μαρτυρίου καί τῆς μαρτυρίας, τῆς ταπεινώσεως καί τῆς δόξης, Ὑμᾶς, Μακαριώτατε Ἀδελφέ, τόν ἄξιον καί τετιμημένον διάδοχον τοῦ πρό μηνῶν κοιμηθέντος μακαριστοῦ προκατόχου σας, τοῦ ἱεραποστόλου καί ποιμένος, τοῦ διακόνου καί μάρτυρος ἐπί τριακονταετίαν καί πλέον τῆς μαρτυρικῆς ὁδοιπορίας  τῆς  ἐκ τῶν θυγατέρων τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ἀλβανίας, τῆς ἀκτινοβολούσης εἰς τό ἐκκλησιαστικόν στερέωμα διά τῶν φωτεινῶν ἀστέρων αὐτῆς. Οἱ Ἱερομάρτυρες Ἄστιος καί Ἐλευθέριος, ἡ Ἁγία Μάρτυς Ἀνθία, ὁ Δυρραχιώτης Ὅσιος Ἰωάννης ὁ Κουκουζέλης, ὁ Ὅσιος Νεῖλος ὁ Ἐριχιώτης, ὁ Ὁσιομάρτυς Ἰάκωβος ὁ Νέος, ὁ Ἱερομάρτυς καί Ἰσαπόστολος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, ὁ ὁποῖος ἐστερέωσε τήν Ὀρθόδοξον πίστιν εἰς καιρούς δυσχειμέρους, καί πλῆθος Ἁγίων, γνωστῶν καὶ ἀγνώστων, φανερῶν καὶ ἀφανῶν, ἐπότισαν διά δακρύων καί αἱμάτων τό μαρτυρικόν δένδρον αὐτῆς.

Ἐν τοιούτοις αἰσθήμασιν εὐφροσύνης καί ἀγαλλιάσεως  χαιρετίζομεν μετά τῆς περί ἡμᾶς σεβασμίας ἐνταῦθα Ἱεραρχίας τήν Ὑμετέραν Μακαριότητα ἐν τῷ Ἱερῷ τούτῳ Χώρῳ, ὅπου διαχρονικῶς φυλάσσονται αἱ πλάκες τῆς Διαθήκης τῆς Ἁγίας ἡμῶν Ὀρθοδοξίας καί ἡ Ράβδος Ἀαρών ἀεί βλαστάνει καρπόν ζῶντα καί προσφοράν ἀνεκτίμητον καί ἀλήθειαν καί φῶς.

Ἐν τῷ Κυρίῳ συναντώμεθα. Τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ Ἐκκλησία καί Ἐκεῖνος ἡ κεφαλή αὐτῆς, ἀλλά καί ὁ συντηρῶν καί συγκροτῶν τόν ὅλον θεσμόν αὐτῆς, διά τοῦ Παρακλήτου, καί ἀνακεφαλαιῶν  αὐτήν ἐν Ἑαυτῷ, ὅτι «Σῶμα Χριστοῦ»[1] ἡ Ἐκκλησία, διά τοῦτο καί «πύλαι ᾅδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς»[2]. 

Τοῦ γεγονότος τούτου βιωματικήν ἐμπειρίαν ἔχει τόσον ἡ Μήτηρ αὕτη Ἐκκλησία, ὅσον καί ἡ ἀναδενδράς αὐτῆς Ἁγιωτάτη Ἐκκλησία τῆς Ἀλβανίας, ἡ ὁποία ἀληθῶς ἐμαρτύρησεν «ὁδόν μακράν» καί ἐκ «τοῦ λάκκου» τῶν πειρασμῶν ἐξῆλθεν εἰς ἀναψυχήν, ὡς ἔγραφε καί παρεκάλει τόν προκάτοχον ἡμῶν Φώτιον τόν Β´ ὁ τότε Βασιλεύς τῆς Ἀλβανίας Ἀχμέτ Ζιώγου (Γράμμα ἀπό 25 Σεπτεμβρίου 1930), διά γράμματος, τό ὁποῖον διεβιβάσθη διά τοῦ εἰς Ἀλβανίαν τό δεύτερον ἀποσταλέντος ἐξαρχικῶς μακαριστοῦ Μητροπολίτου Τραπεζοῦντος Χρυσάνθου.

 Αἱ ποικίλαι «πύλαι ᾍδου» καί τότε, ὅτε ὑπεκινήθη ὑπό τῆς λεγομένης «Συνόδου» τῶν ἐν Κάρλοβιτς προσφύγων Ρώσσων Ἱεραρχῶν τάσις ἀποκοπῆς τῆς ἐν Ἀλβανίᾳ Ὀρθοδοξίας ἀπό τοῦ ζωοποιοῦ κορμοῦ τῆς μήτρας καί κιβωτοῦ αὐτῆς, ἀπό τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, μέ ὅλας τάς ἐπακολουθησάσας πειρασμικάς παραμέτρους, δέν κατίσχυσαν τῆς ἀληθείας. Διότι ἦλθεν ὁ ἀεί ἀγρυπνῶν ἐπί τῆς θείας τῆς Ὀρθοδοξίας φυλακῆς Ἁγιώτατος Ἀποστολικός καί Πατριαρχικός Οἰκουμενικός Θρόνος καί ἐπέχεεν «ἔλαιον καί οἶνον» καί ἐπούλωσε χαινούσας πληγάς διά τῆς ἀπονομῆς τῇ Ὑμετέρᾳ Ἐκκλησίᾳ τῆς ἀξίας τοῦ αὐτοκεφάλου τῷ κανονικῷ χρώμενος δικαίῳ αὐτοῦ. «Πύλαι ᾍδου» δέν κατίσχυσαν καί κατά τό πρόσφατον παρελθόν τῆς μακρᾶς Κομμουνιστικῆς περιόδου, ὅτε τά πάντα ἐσκίαζε «φοβέρα κοσμικῆς ἀνταρσίας» τῶν ἀπείρων «μποῦνκερς» -καί ὄχι μόνον-, καί τό μυστικόν σῶμα τοῦ Χριστοῦ κατήχθη κυριολεκτικῶς εἰς τά «τάρταρα τοῦ ᾍδου» καί μόνον φωτισμένοι κληρικοί, «κρυφᾷ» προσεπάθησαν νά τηρήσουν τόν σπινθῆρα ζῶντα. Εἷς ἐκ τῶν μαρτύρων κληρικῶν τούτων ὑπῆρξε καί ὁ ἀναγεννήσας καί τήν Ὑμετέραν Μακαριότητα καί ἀναδεξάμενος αὐτήν ἐκ τῆς ἱερᾶς κολυμβήθρας, ἐν χρόνοις δισέκτοις, μακαριστός Ἐπίσκοπος Ἀπολλωνίας Κοσμᾶς. Πρός αὐτούς ὅλους, τούς πολλούς ἀνωνύ-μους καί ὀλίγους γνωστούς, μεταξύ τῶν ὁποίων καί τόν «ἥρωα» Δημήτριον Μπεντούλη, οἱ ὁποῖοι ἦραν «τόν χρηστόν ζυγόν» τοῦ Χριστοῦ, ἀπευθύνεται διά τῆς ἡμετέρας Μετριότητος, καί κατά τήν ὥραν ταύτην τῆς ἐπισήμου ἐπισκέψεως τῆς Ὑμετέρας Μακαριότητος, ὁ λόγος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, λόγος εὐχαριστίας καί τιμῆς καί  ἀναγνωρίσεως τῆς προσφορᾶς των.

Καί εἶναι ἀληθές ὅτι μέχρι τοῦ 1992 ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία τῆς Ἀλβανίας περιωρίσθη εἰς «ψυχάς» ζώσας καί νοσταλγούσας ἀλήθειαν καί φῶς Χριστοῦ, κυρίως, ἄν μή ἀποκλειστικῶς, εἰς τό τετράγωνον ἐρειπῶδες ὑπόλειμμα τοῦ Ἁγίου Βλασίου, ἔνθα προσήρχοντο οἱ Ὀρθόδοξοι πιστοί καί προσηύχοντο καί  κατέθετον κηρίον εὐλαβείας. Περιωρίσθη καί εἰς τόν ἐν ἐγκατα-λείψει καί φθορᾷ ἐρειπίων κείμενον Ἱερόν Μητροπολιτικόν Ναόν τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου ἐν Τιράνοις. Ὅτε δέ ἀνέτειλε καί πάλιν, «δειλά» κατ᾽ ἀρχήν, ὁ Ἥλιος τῆς ἐλευθερίας εἰς τό στερέωμα τῆς Ἀλβανίας, τότε ὁ «συγκοινωνός ἐν  τῇ θλίψει» καί τῇ πνευματικῇ καί ἄλλῃ «πτωχείᾳ» τοῦ Ὀρθοδόξου Ἀλβανικοῦ λαοῦ[3] Ἁγιώτατος οὗτος Πατριαρχικός καί  Οἰκουμενικός Θρόνος ὀφειλετικῶς, ἀπό γε τῶν ἱερῶν Κανόνων καί τῆς ἐν τῇ Ὀρθοδοξίᾳ θέσεως αὐτοῦ, ἀνέλαβε καί πάλιν διακονίαν χρέους καί εὐθύνης. Ὡς ἄλλος θρυλικός Ἀβραάμ ἀνέστησε τήν «πεπτωκυῖαν», κρίμασιν οἷς οἶδε Κύριος, «σκηνήν», ἀποστείλας ἰδίᾳ πρωτοβουλίᾳ καί ὀφειλετικῇ μερίμνῃ, τόν Καλόν Ἄγγελον αὐτῆς, τόν προκάτοχον Ὑμῶν μακαριστόν Ἀρχιεπίσκοπον Ἀναστάσιον, ὅστις τόν ἐπενδύτην τῆς διακονίας διεζώσατο καί ὡς ἀληθής ἱεραπόστολος καί ποιμήν ἔθυσε τήν ψυχήν αὐτοῦ ὑπέρ τῶν λογικῶν προβάτων καί προσήνεγκεν ἑαυτόν «θυσίαν ἄμωμον», «μῦρον ἀναστάσεως εὔοσμον», ἐπί τριακονταετίαν καί πλέον εἰς τόν χέρσον ἀγρόν τῆς Ὀρθοδόξου ἐν Ἀλβανίᾳ Ἐκκλησίας καί εὐρύτερον τῆς Χώρας. Θυσιασθείς ἀληθῶς ἐν πᾶσιν, ἐν ἀγῶσιν, ἐν πειρασμοῖς, ἐν ἀδυναμίαις, ἐν ἀπελπιστικαῖς καταστάσεσιν, ἐν θορύβοις ἔσωθεν καί γύρωθεν καί ἔξωθεν, καί αἴρων μέχρι τελευταίας πνοῆς τόν Σταυρόν τοῦ Μαρτυρίου τοῦ  Ὀρθοδόξου λαοῦ του καί τῆς ἐσταυρωμένης Ἐκκλησίας του, κατέστησεν αὐτήν μάρτυρα καί κήρυκα τῆς Ἀναστάσεως Χριστοῦ, ὡς μαρτυροῦν ὁ ἐν τῷ κέντρῳ τῶν Τιράνων δεσπόζων Ἱερός Ναός τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου, καί οἱ πολλοί, τῇ μερίμνῃ αὐτοῦ, ἀνεγερθέντες Ναοί ἐν πάσῃ τῇ ἐπικρατείᾳ τῆς Ἀλβανίας, οἱ τιμώμενοι ἐπ’ ὀνόματι μιᾶς «ἄλλης βιοτῆς», τήν ὁποίαν ἐνοστάλγουν ψυχαί πολλαί κοιμηθέντων «ἐν τῇ θλίψει τῇ μεγάλῃ» καί οἱ ἐξελθόντες «ἐκ τῆς θλίψεως τῆς μεγάλης» ζῶντες καί περιλειπόμενοι τοῦ ἔτους 1991 καί ἑξῆς. 

Ὁ μακαριστός Ἀναστάσιος ἦρεν ἄνευ συγκυρηναίου τόν Σταυρόν τοῦ Μαρτυρίου. Συγκυρηναῖος του ὑπῆρξεν ὁ Χριστός καί ἱερόν «ἔμβλημά» του τό Χρυσοστομικόν: «Δόξα τῶ Θεῷ πάντων ἕνεκεν». Συγκυρηναῖος ὑπῆρξεν ἡ Μήτηρ αὕτη Ἐκκλησία, κενώσασα ἑαυτήν ἐκ τῶν ἀκενώτων θησαυρῶν της καί συμβαλοῦσα ἔργοις καί λόγοις εἰς τήν «δύσβατον πορείαν» τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀναστασίου, ὡς ἐλέγομεν καί κατά τά ἐγκαίνια τοῦ Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως Τιράνων, ἀλλά καί διά τῆς συμμετοχῆς καί ὑλικῆς καί ἄλλης συμβολῆς τῶν ἐν Διασπορᾷ Ἐπαρχιῶν τοῦ καθ’ ἡμᾶς Θρόνου. Συγκυρηναῖος ἀπ᾽ ἀρχῆς τοῦ νῦν ἐν οὐρανίοις θαλάμοις αὐλιζομένου ὑπήρξατε ἀπ᾽ ἀρχῆς καί Ὑμεῖς, Μακαριώτατε Ἀδελφέ, ὁ ὁποῖος ὡς ἄλλο «σκεῦος ἐκλογῆς»[4] εἴδετε πλησίον τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀναστασίου, εἰς μίαν ἄλλην πύλην Δαμασκοῦ, «φῶς ἐκ τοῦ οὐρανοῦ»[5], καί ἐβαστάσατε μαζί του «τόν καύσωνα τῆς ἡμέρας καί τό ψῦχος τῆς νυκτός», κυριολεκτικῶς καί μεταφορικῶς εἰπεῖν. «Ἱλιγγιᾷ  νοῦς» ἐνώπιον τοῦ ἐπιτελεσθέντος ὑπό τοῦ κλεινοῦ Πρωθιεράρχου καί προκατόχου Σας ἔργου, θαύματος ἀληθῶς.

Καί ὁ μέν μακαριστός ἐν τοῖς προκατόχοις Σας Ἀναστάσιος τόν δρόμον τελέσας καί τήν πίστιν τηρήσας καί τόν ἀγῶνα τόν καλόν καί ἐν Ἀλβανίᾳ πληρώσας, διαπρέψας δέ ἐν πᾶσιν ἀπῆλθε,  τοῦ «ὅρου πληρωθέντος», εἰς τά παραμόνιμα, παραδούς  Ὑμῖν,  τῷ προνοίᾳ καί ἐλέει Θεοῦ ἀξίῳ συνεργῷ καί διαδόχῳ αὐτοῦ, καί τοῖς σύν Ὑμῖν, Ἐκκλησίαν ἐν ἀκμῇ, Ἐκκλησίαν ζῶσαν, «μή ἔχουσαν σπίλον ἤ ρυτίδα» τοῦ παρελθόντος, ἀλλά πορευομένην ἐν «δυνάμει Πνεύματος» Ἁγίου, «ἐν δυνάμει σημείων»[6], ἐν «δυνάμει χάριτος» πανσθενουργοῦ, «ἐν δυνάμει ἀναστάσεως».

Μακαριώτατε,

Οὕτω βιοῦσα ἀνέκαθεν, ὡς παρέλαβε παρά τῶν Ἀποστόλων καί τῶν Ἁγίων καί Θεοφόρων Πατέρων τῆς Ἀνατολῆς, παρά τῶν Ἁγίων Οἰκουμενικῶν Συνόδων, παρά τῶν Ἁγίων, τῶν Μαρτύρων, τῶν Ὁσίων καί Ὁμολογητῶν καί τῆς ὅλης μακραίωνος παραδόσεως, τό μυστήριον τῆς Ἐκκλησίας, ἡ Ὀρθοδοξία, ἐν τῷ Ἱερῷ τούτῳ Κέντρῳ αὐτῆς, ἀλλά καί ἐν τῷ Ἰλλυρικῷ, οὕτω μαρτυρεῖ καί σήμερον ἐν τῷ τετραγμένῳ συγχρόνῳ κόσμῳ.

Ὥρα μαρτυρίας εἶναι ἡ παροῦσα, καθ’ ἥν εὑρισκόμεθα ἐπί τό αὐτό, Ὑμεῖς καί ἡμεῖς, ἡ Ὀρθόδοξος ἐν Ἀλβανίᾳ μαρτυρική Ἐκκλησία καί ὁ πολύπλαγκτος Οἰκουμενικός Θρόνος. Μιᾶς καί μόνης μαρτυρίας διά τόν Χριστόν καί τήν Ἐκκλησίαν, κατά ποικίλους ὅμως, κατά τόπους καί κατά συνθήκας τρόπους  δηλουμένης, ἐν κατανοήσει καί ἐν ἐκτιμήσει τῶν σκληρῶν καί  τρικυμιωδῶν καί ἀδυσωπήτων πραγματικοτήτων, «ὧν σκληράν πεῖραν ἔχομεν» καί Ὑμεῖς καί ἡμεῖς, ὡς ἔγραφεν ὁ Πατριάρχης Γρηγόριος Ζ´. Μαρτυρίας πάντοτε φανερουμένης ἐν πνεύματι ταπεινώσεως καί διακονίας. 

Δίδομεν, δηλαδή, τήν ἡμῶν μαρτυρίαν, καί καλούμεθα κατά τό θεανθρώπινον ὑπόδειγμα τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ νά διακονήσωμεν τόν «πεινῶντα καί διψῶντα τήν δικαιοσύνην»[7]  καί τήν ἀγάπην καί τό φῶς καί τήν ἀλήθειαν καί τήν εἰρήνην συνάνθρωπον.

Ἡ ἐπίσκεψις τῆς Ὑμετέρας Μακαριότητος εἰς τό Ἀποστο-λικόν, Πατερικόν, ποικίλων Ὀρθοδόξων καταβολῶν, καί διά τοῦ αἵματος Μαρτύρων καί τῆς ὁμολογίας Ὁμολογητῶν, ὡς τοῦ σήμερον τιμωμένου Ὁμολογητοῦ προκατόχου ἡμῶν Πατριάρχου Μεθοδίου, καθηγιασμένον, ταπεινόν ἀλλ’ ἱερόν οἰκητήριον τοῦτο τῆς διακονίας τῆς εἰς Χριστόν πίστεως, ἡ ἐπίσκεψίς σας, λέγομεν, εὑρίσκεται εἰς τό ἐπίκεντρον τῆς ἁγίας καί μεγάλης ὑποθέσεως τῆς μαρτυρίας τῆς Ὀρθοδοξίας. Διό καί ἀγαλλόμεθα καί δοξάζομεν τόν Κύριον, οὕτω θεωροῦντες καί χαιρετίζοντες τήν συνάντησιν ἡμῶν ἐν τῷ ἁγίῳ τούτῳ σκηνώματι «τῶν τοῦ Χριστοῦ πενήτων».

Εὐχαριστοῦμεν, μετά τῆς περί ἡμᾶς Ἱεραρχίας, τοῦ κλήρου καί τοῦ λαοῦ, ἐπί τῇ ὄντως εἰρηνικῇ καί ἀδελφικῇ ταύτῃ ἐπισκέψει τῆς Ὑμετέρας Μακαριότητος καί τῆς τιμίας συνοδείας Αὐτῆς. Ὑποδεχόμεθα Ὑμᾶς ἐν τῷ φωτί τῆς Πίστεως καί τῆς Ἀναστάσεως καί τῷ πυρί τῆς Πεντηκοστῆς καί ἀσπαζόμεθα Ὑμᾶς, τόν ἄξιον διάδοχον Ἀναστασίου τοῦ πάνυ, ἐν τῷ Ἱερῷ τούτῳ Κέντρῳ τῆς Ὀρθοδοξίας, δεόμενοι τοῦ Βασιλέως τῆς δόξης, τοῦ Κυρίου τοῦ ἐλέους καί τῶν οἰκτιρμῶν καί πάσης παρακλήσεως, ὅπως ἡ κοινωνία ἡμῶν αὐτῶν καί τῶν Ἐκκλησιῶν ἡμῶν εἶναι εἰς περαι-τέρω διακονίαν καί μαρτυρίαν  διά τόν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, διά τήν Ἁγίαν Ὀρθοδοξίαν καί διά τήν οἰκοδομητικήν προσφοράν αὐτῆς εἰς τό οἰκοδόμημα τοῦ Δημιουργοῦ καί τελειωτοῦ τῶν πάντων Θεοῦ.

Ἐν τοιούτῳ πνεύματι, ἤτοι ἐν πνεύματι Χριστοῦ, χαιρετίζομεν καί αὖθις τήν παρουσίαν τῆς Ὑμετέρας Μακαριότητος εἰς τό Φανάριον καί εὐχόμεθα καί ἡ ἐν τῇ ἱστορίᾳ πορεία τῆς κλεινῆς ἀναδενδράδος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου Ἁγιωτάτης Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ἀλβανίας νά εἶναι πορεία δόξης, πορεία δυνάμεως Θεοῦ, πορεία προσφορᾶς καί διακονίας, πορεία χάριτος καί οἰκονομίας Κυρίου, πορεία «ἐπί γῆς εἰρήνης καί ἐν ἀνθρώποις εὐδοκίας»[8], ἐπαναλαμβάνοντες καί ἐπιβεβαιοῦντες κατά τήν ἱεράν ταύτην στιγμήν ὅτι θεμέλιον τῶν σχέσεων τῶν δύο ἡμῶν Ἐκκλησιῶν ἦτο, εἶναι καί θά εἶναι ἡ Ἀγάπη, ἡ Ἀλήθεια καί τό Φῶς.

Καλῶς ἤλθετε, καί πάλιν, Μακαριώτατε! 

______

1. Ἐφ. α´, 23.

2. Ματθ. ις´, 18.

3. Ἀποκ. α´, 9 καί β´, 9.

4. Πράξ. θ´, 15.

5. Πράξ. θ´, 3.

6. Ρωμ. ιε´, 19.

7. Ματθ. ε´, 6.

8. Λουκ. β´, 14.