Ὁσιώτατοι, ἅγιε Πρωτεπιστάτα,
Πατέρες, τέκνα ἐν Κυρίῳ ἠγαπημένα,
Ἔφθασεν ἡ δυσάγγελος ὥρα τῆς ἡμῶν ἀναλύσεως ἀπό τοῦ Ὄρους πρός τό Παλάτιον τῆς μόνης Θεοτόκου. «Ὁ Ἰακώβ ὠδύρετο τοῦ Ἰωσήφ τήν στέρησιν», ἐνθυμούμεθα ἐντόνως αὐτάς τάς στιγμάς, διότι ὑμεῖς, οἱ Αγιορεῖται μοναχοί, εἶσθε ὁ Ἰωσήφ τῆς ἡμετέρας καρδίας! Εἶσθε ὁ πεφιλημένος υἱός τῆς ἀνατεθείσης ἡμῖν εὐθύνης. Εἶσθε τά φιλοπάτορα τέκνα τοῦ φιλοῦντος αὐτά Πατρός. Καί ἀληθῶς! Οὕτως αἰσθανόμεθα τό Ἅγιον Ὄρος καί τούς Ἁγιορείτας, ὑμᾶς πάντας, τέκνα ἐν Κυρίῳ. Σᾶς αἰσθανόμεθα ὡς γεννήματα τῆς εὐθύνης καί τῆς περιποιητικῆς μερίμνης τῆς Μεγάλης τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας. Διό καί ὁμολογοῦμεν ὅτι λυπούμεθα ἐπί τῇ ἀναχωρήσει ἡμῶν.
Λυπούμεθα, διότι χωριζόμεθα μέν σωματικῶς καί ἀφήνομεν τήν θέαν τῶν προσώπων ὁ εἷς τοῦ ἑτέρου. Δέν καταφρονοῦμεν ἀσφαλῶς τήν ἐπικοινωνίαν καί προσευχητικήν καί καρδιακήν κοινωνίαν ἡμῶν, ἀλλά καί ἡ πρόσωπον πρός πρόσωπον συναναστροφὴ ἔχει τήν ἰδικήν της ἀξίαν καί μοναδικότητα. Ἤλθομεν προσκυνηματικῶς ἐδῶ, ἐκ τῆς πόλεως τῆς Κυρίας Θεοτόκου καί εἴδομεν ἔτι ἅπαξ τούς πολλούς, καλούς καί τιμίους ἀγῶνας σας ἐν τῇ ἐν Χριστῷ ζωῇ.
Μοναχισμός δέν σημαίνει τελειότης. Ὁ μοναχός εἶναι μία νήφουσα ὕπαρξις, συνεχῶς ἀσκουμένη ἐν μετανοίᾳ καί ταπεινώσει. Τό ἄφατον ἔλεος τοῦ σαρκωθέντος δι᾿ ἡμᾶς τούς ἀνθρώπους καί διά τήν ἡμετέραν σωτηρίαν Θεοῦ Λόγου εἶναι ἰσχυρότερον πάσης ἡμετέρας ἀνεπαρκείας καί ἁμαρτίας. Ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, ὁ αἰώνιος διεκδικητής τῶν ψυχῶν καί τῆς σωτηρίας μας, τήν ἡμετέραν πάντως ἀναμένει ἐπιστροφήν.
Ἡ εξαγόρευσις τῶν λογισμῶν εἶναι διά τόν Μοναχόν ἡ σανίς τῆς σωτηρίας. Εἶναι τό ἐχέγγυον τῆς ἀσφαλοῦς προόδου κατά Θεόν. Μοναχός ἄνευ ὑπακοῆς καί ἄνευ ἐξαγορεύσεως τῶν λογισμῶν, γίνεται εἰς τάς περισσοτέρας, ἄν ὄχι εἰς ὅλας τάς περιπτώσεις, παίγνιον τοῦ πειρασμοῦ καί τοῦ μισοκάλου, διό καί οἱ Πατέρες ἡμῶν ἐν σοφίᾳ καί συνέσει προέκριναν καί ὑπέδειξαν ὡς ὁδόν ἀρίστην αὐτάς τάς δύο ἀρετάς, τήν ὑπακοήν καί τήν ἐξαγόρευσιν τῶν λογισμῶν.
Χαιρετίζομεν ὑμᾶς ἐκ τοῦ διοικητικοῦ κέντρου τοῦ καθ’ ἡμᾶς Ἁγιωνύμου Ὄρους Ἄθω, τεκνία ἡμῶν. Χαιρετίζομεν ἕως τῆς ἐκανασυναντήσεως ἡμῶν ἕνα ἕκαστον, καί σᾶς ἐπιδαψιλεύομεν πλουσίαν τήν εὐλογίαν τοῦ Κυρίου. Στηρίζεσθε εἰς τόν Κύριον, εἰς τήν Ἐκκλησίαν Του. Νά ἐμπιστεύεσθε τήν Ἐκκλησίαν Του. Εἶναι ἡ ἀληθινή ὁδός. Νά μελετᾶτε τήν ἱστορίαν τῶν παλαιῶν Πατέρων. Νά ἠλεκτρίζεσθε ἐκ τοῦ παραδείγματός των. Νά ἐμπνέεσθε ἀπό τάς μορφάς των, νά ἐνωτίζεσθε τάς διδαχάς των. Μόνον οὕτω θά ἀποκτήσετε συνείδησιν γνησίου Ἁγιορείτου Μοναχοῦ, ὥστε νά γίνεσθε φῶς τοῦ κόσμου, φῶς καί ὑπόδειγμα διά τούς προσκυνητάς τοῦ ἱεροῦ ἡμῶν τόπου τούτου.
Ἄξιόν ἐστι τό μένειν καί ἀγωνίζεσθαι ἐνταῦθα, ἅγιοι πατέρες! Ἄξιόν ἐστι τό ἀπαρνήσασθαι τόν κόσμον διά τόν Χριστόν. Ἄξιόν ἐστι τό ἔχειν ἐστραμμένην τήν καρδίαν καί τόν πόθον πρός τόν οὐρανόν, ὅπου ἡ μέλλουσα καί ἡ μόνιμος πατρίς ὅλων ἡμῶν. Εἰρήνην τήν τοῦ Κυρίου ἀφίημι ὑμῖν! Εἰρήνην, τήν πάντα νοῦν ὑπερέχουσαν. Εἰρήνην, τήν τοῦ Θεοῦ Εἰρήνην, τήν συνυπάρχουσαν παρά τοῖς ἡγιασμένοις ὕδασι τῆς Προποντίδος μετά τῆς Αὐτοῦ Σοφίας καί Δυνάμεως.
Ἀναχωροῦμεν, ἀλλ’ ἀφήνομεν τήν πατρικήν καί Πατριαρχικήν μας εὐχήν, σκέπουσαν καί εὐλογοῦσαν ὑμᾶς. Ἀφήνομεν τήν καρδίαν μας παλλομένην πλησίον τοῦ ἀγῶνος καί τῶν τιμίων ἱδρώτων ἑνός ἑκάστου ἐξ ὑμῶν. Νά εἶσθε βέβαιοι, ὅτι ὑπάρχετε εἰς τάς προσευχάς καί τάς πρός Κύριον ἐντεύξεις καί ἱκεσίας τοῦ Ἐπισκόπου σας, ὁ Ὁποῖος εἶναι καί ὁ ἐλέῳ Θεοῦ Πατριάρχης τοῦ Γένους! Ὑπάρχετε εἰς τήν καρδίαν ἡμῶν. Εἴμεθα πλησίον σας.
Κατακλείομεν τήν σύντομον αὐτήν προσλαλιάν μέ τά ἑξῆς:
Ἁγιορεῖται Πατέρες, σᾶς ἀγαπῶμεν πολύ! Ὁ Πατριάρχης σας σᾶς ἀγαπᾷ ἀπεριορίστως, ζητεῖ νά εἶσθε δίπλα του εἰς τόν ἀγῶνα τόν ὁποῖον δίδει ἐν ἀληθείᾳ καί ὀρθοδόξῳ μαρτυρίᾳ. Εἴμεθα ἰδικοί σας, εἶσθε ἰδικοί μας! Ἔχετε τήν εὐχήν μας!
Καλήν ἀντάμωσιν, ἀδελφοί καί τέκνα ἐν Κυρίῳ! Αἱ πρεσβεῖαι τῆς Κυρίας Θεοτόκου ἄς χαριτώνουν τάς διαθέσεις ἡμῶν πάντων, πάντοτε καί ἐν παντί!