Τιμιώτατοι ἀδελφοί Ἀρχιερεῖς,
Ἐξοχώτατε κύριε Πρέσβυ, Γενικέ Πρόξενε τῆς Ἑλλάδος ἐν τῇ Πόλει,
Εὐλαβέστατοι κληρικοί καί Ὁσιώτατοι μοναχοί,
Ἐντιμολογιώτατοι Ἄρχοντες,
Προσφιλέστατοι φίλοι καί προσκυνηταί,
Τέκνα ἐν Κυρίῳ εὐλογημένα,
Ἔμπλεοι αἰσθημάτων χαρᾶς καί συγκινήσεως, ἀπευθύνομεν πρός πάντας ὑμᾶς ἐγκάρδιον χαιρετισμόν ἀγάπης, τιμῆς καί εἰλικρινοῦς εὐχαριστίας διά τήν πρόφρονα καί εὐγενῆ παρουσίαν σας ἐν Φαναρίῳ ἐπί τοῖς γενεθλίοις τῆς ἡμῶν Μετριότητος, καθώς καί διά τήν εὐκαιρίαν καί τήν εὐφροσύνην τῆς πρόσωπον πρός πρόσωπον συναντήσεως, βέβαιοι διά τάς προσευχάς σας πρός τόν Κύριον τοῦ ἐλέους διά τήν ἐνίσχυσιν τοῦ ταπεινοῦ ἱκέτου Αὐτοῦ εἰς τήν ἄσκησιν τῆς διακονίας τῆς Ἁγίας Ἐκκλησίας Του.
Ὑμνοῦμεν καί δοξάζομεν τόν ἐν Τριάδι Θεόν δι᾿ ὅσα ἀνεκτίμητα ἐπεδαψίλευσεν εἰς ἡμᾶς ἡ ἀνερμήνευτος πρόνοια, ἡ ἀνεξιχνίαστος ἀγαθότης καί ἡ ἀκατάληπτος Αὐτοῦ κηδεμονία. Πρῶτον, διά τήν ἐρατεινήν γενέτειραν, τήν «παιπαλόεσσαν» νῆσον τοῦ Αἰγαίου Πελάγους Ἴμβρον, ὅπου ἠγαπήσαμεν παιδιόθεν τήν Ἐκκλησίαν, τήν φύσιν, τούς ἀνθρώπους, τά γράμματα, ὅπου ἀνεφύη εἰς τήν καρδίαν μας ὁ πόθος τῆς ἱερωσύνης. Ἔπειτα, διά τήν μαθητείαν εἰς τήν Χαλκίτιδα Θεολογικήν Σχολήν καί τήν συνέχισιν τῶν σπουδῶν μας ἐν τῇ Ἑσπερίᾳ. Ἄνωθεν εὐδοκίᾳ ἠξιώθημεν νά διακονήσωμεν ἐν Φαναρίῳ ἐπί πέντε καί πλέον δεκαετίας, ἀπό τοῦ ἔτους 1991 δέ ὡς Οἰκουμενικός Πατριάρχης, φυλάσσοντες τά ὅσια καί τά ἱερά τοῦ Γένους, τά προσκυνήματα καί τά πανίερα μνημεῖα μας, τόν Ὀρθόδοξον τρόπον τοῦ βίου, ἀγωνιζόμενοι διά τήν εὐστάθειαν τῆς Ὀρθοδοξίας, διά τήν ἑνότητα τῶν Χριστιανῶν καί τήν διαθρησκειακήν συνεργασίαν, διά τήν καλήν χριστιανικήν μαρτυρίαν εἰς τόν σύγχρονον ἄνθρωπον, ἐνώπιον τῶν σημείων τῶν καιρῶν, ἐν προσευχῇ καί καρτερίᾳ, ἐν ἐπιγνώσει τῆς ἀδιαπτώτου συνοχῆς καί τῆς συνεχείας τοῦ καθ᾿ ἡμᾶς πνευματικοῦ πολιτισμοῦ καί τῆς παγκοσμίου ἐμβελείας του.
Ἡ παροῦσα σύναξις εἶναι δι᾿ ἡμᾶς, ἐκτός ἀπό καιρός δοξολογίας τοῦ πανδώρου Θεοῦ, καί καιρός ἐνθυμήσεως. Ἐνθυμούμεθα ὅλους ἐκείνους, εἰς τούς ὁποίους χρεωστοῦμεν, μετά Θεόν, τό ζῆν καί τό εὖ ζῆν. Εὐγνωμόνως μνημονεύομεν τοῦ ὀνόματος τοῦ μακαριστοῦ Γέροντος καί εὐεργέτου ἡμῶν Μητροπολίτου Χαλκηδόνος Μελίτωνος, αὐτῆς τῆς ἐμβληματικῆς φυσιογνωμίας τῆς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Μεγάλης Ἐκκλησίας καί τῆς χριστιανικῆς οἰκουμένης. Δέν λησμονοῦμεν τούς γενναίους συγκυρηναίους ἀδελφούς, τούς πολυτίμους φίλους, τούς συναγωνιστάς εἰς τήν ἐκκλησιαστικήν διακονίαν μας, τά προσφιλέστατα μέλη τῆς Ὁμογενείας εἰς τήν Πόλιν τοῦ Κωνσταντίνου, ὅπου τά κατορθώματα τῶν Ἁγίων καί τῶν Μαρτύρων «σάλπιγγος λαμπροτέραν ἀφίενται φωνήν».
Ἡ μακρά πορεία μας εἰς τήν ζωήν μᾶς ἐδίδαξε νά σκεπτώμεθα ὑψηλά καί μέ αἰσιοδοξίαν διά τόν ἄνθρωπον, τόν «ἠγαπημένον τοῦ Θεοῦ», τόν πεπροικισμένον μέ τό δῶρον τῆς ἐλευθερίας, τόν «κεκελευσμένον Θεόν», κατά τόν Θεολόγον Γρηγόριον, τόν ἐν Ἁγίοις Προκάτοχον τῆς ἡμῶν Μετριότητος. Ὅπου ὑπάρχει εἰς τόν κόσμον ἀγάπη, φῶς, συγγνώμη καί καταλλαγή, πνεῦμα διαλόγου καί ἀλληλεγγύη, ὅπου ἀγωνίζονται οἱ ἄνθρωποι διά τήν εἰρήνην καί τό δίκαιον, εἶναι παρών ὁ Θεός, ὁ ἀεί «ποιῶν μεγάλα καί θαυμάσια, ἔνδοξά τε καί ἐξαίσια», ἐκεῖ ἡ θεία χάρις ἐμπνέει τήν ἐλευθερίαν καί προάγει τήν συνεργίαν τοῦ ἀνθρώπου.
Εἶναι γεγονός, ἀδελφοί καί τέκνα ἐν Κυρίῳ, ὅτι ἡ εἰκών τήν ὁποίαν ἔχομεν διά τόν ἑαυτόν μας καί τό νόημα τῆς ἀνθρωπίνης ὑπάρξεως ἐπηρεάζει συνολικῶς τήν ζωήν καί τάς ἀποφάσεις μας. Προφανέστατα, ἐάν βλέπωμεν τήν ζωήν μας ὡς ἀδιέξοδον σισύφειον ἔργον, ἐάν πιστεύωμεν εἰς τήν τυχαιότητα τῆς ὑπάρξεώς μας καί εἰς τόν θάνατον ὡς ὁριστικόν τέλος, ὁδηγούμεθα εἰς συρρικνωτικάς θεωρήσεις τῆς ζωῆς, εἰς ποικίλους διχασμούς, καί σχετικοποιήσεις, εἰς ἐγκλωβισμόν εἰς τήν μίαν δῆθεν ἀνυπέρβλητον ἀρνητικότητα καί ἀπαισιοδοξίαν. Ἀντιθέτως, ἡ πίστις εἰς τόν ἐν Χριστῷ αἰώνιον προορισμόν μας, εἰς τήν προοπτικήν τῆς κατά χάριν θεώσεως, δίδει εἰς τόν ἄνθρωπον ἀπόλυτον ἀξίαν, τόν ἀπελευθερώνει ἀπό τά δεσμά τῆς ματαιότητος, ἐνισχύει καί ἐμπλουτίζει τήν δημιουργικότητά του. Ἐν τῇ ἐννοίᾳ ταύτῃ, τό «λάθε βιώσας», δηλαδή ἡ ἀρχή «ζῆσε χωρίς νά φαίνεσαι», δέν εἶναι ὀρθή ἀπάντησις εἰς τήν κλῆσιν τοῦ Θεοῦ. Ὁ Χριστιανός «δέν κλείνεται στόν ἑαυτό του, ἀλλά ἐξέρχεται δυναμικά πρός τήν κοινωνία καί τόν κόσμο, εἶναι ῾φλεγόμενος ἄνθρωπος᾿. Δέν μποροῦμε νά πορευόμαστε πρός τόν Θεό καί νά γυρνᾶμε τήν πλάτη στόν συνάνθρωπο».
Εἰς τόν σύγχρονον κόσμον τῶν ραγδαίων ἀλλαγῶν, τῶν ἀξιολογικῶν ἀνατροπῶν καί τῶν ἰλλιγγιωδῶν τεχνολογικῶν ἐξελίξεων, τοῦ νέου Ὑπερανθρώπου καί τοῦ Μετανθρώπου, τῆς τεχνητῆς νοημοσύνης καί τῆς ἐπερχομένης ρομποτοκρατίας, ἡ Ἐκκλησία κηρύττει Ἰησοῦν Χριστόν, τόν σαρκωθέντα, σταυρωθέντα καί ἀναστάντα Σωτῆρα τοῦ ἀνθρώπου καί τοῦ κόσμου, ἐν τῷ ὁποίῳ «κατοικεῖ πᾶν τό πλήρωμα τῆς θεότητος σωματικῶς» (Κολ. β’, 9), τήν ἀλήθειαν ὡς «κοινωνίαν» καί ἀγάπην, τήν ζωήν ἐν Ἐκκλησίᾳ ὡς βίον «κοινῆς ἐλευθερίας», τήν προτεραιότητα τοῦ προσώπου ἀπέναντι εἰς τάς δομάς, τήν προστασίαν τῆς δημιουργίας καί τήν ἀναγκαιότητα μιᾶς παιδείας, ἡ ὁποία καλλιεργεῖ καί στηρίζει τήν πνευματικήν φύσιν τοῦ ἀνθρώπου.
Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ μεταμορφώνει τόν κόσμον «μέ αὐτό πού εἶναι καί μέ ὅ,τι πράττει». Εἶναι ἡ ἁπτή παρουσία τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν ἐν τῷ κόσμῳ. Ὁ ἐνανθρωπήσας Θεός Λόγος, «δι᾿ οὗ τόν Πατέρα ἐγνώκαμεν καί τό Πνεῦμα τό Ἅγιον ἐπεδήμησεν ἐν κόσμῳ», ἔδειξε «πρῶτος καί μόνος», ὡς γράφει ὁ Ἅγιος Νικόλαος ὁ Καβάσιλας, «τόν ἀληθινόν ἄνθρωπον καί τέλειον, καί τρόπων καί ζωῆς καί τῶν ἄλλων ἕνεκα πάντων» (Περί τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς, ΣΤ’, 36). Ὁ Χριστός εἶναι ἡ τελεία ἀποκάλυψις τῆς ἀληθείας διά τόν Θεόν καί τόν ἄνθρωπον. Αὐτήν τήν Ἀλήθειαν ἐκπροσωπεῖ ἡ Ἁγία τοῦ Χριστοῦ Μεγάλη Ἐκκλησία, ἀπό αὐτήν τρέφεται, αὐτήν τήν Ἀλήθειαν διακονεῖ, δρῶσα ἀεί θυσιαστικῶς, μακράν στόχων ἐφημέρων, ἐγκοσμίων κριτηρίων καί χρησιμοθηρικῶν θεωρήσεων, εὐαγγελιζομένη τόν λόγον τῆς πίστεως τῆς ἀγάπης καί τῆς ἐλπίδος, προσβλέπουσα πρός τήν «ἀνέσπερον καί ἀδιάδοχον καί ἀτελεύτητον ἡμέραν» (Μ. Βασιλείου, Εἰς τήν Ἐξαήμερον Β’, PG 29, 52), ἔνθα «ἐξαλείψει ὁ Θεός πᾶν δάκρυον … καί ὁ θάνατος οὐκ ἔσται ἔτι, οὔτε πένθος οὔτε κραυγή οὔτε πόνος οὐκ ἔσται ἔτι» (Ἀποκ. κα’, 4).
Τιμιώτατοι ἀδελφοί καί τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,
Αὐτή ἡ πίστις εἰς τόν αἰώνιον προορισμόν μας εἶναι ἡ βιωματική ἀναστάσιμος ἀπάντησις εἰς τόν ἐλεγειακόν στίχον τοῦ Ψαλμῳδοῦ: «ἄνθρωπος ὡσεί χόρτος αἱ ἡμέραι αὐτοῦ, ὡσεί ἄνθος τοῦ ἀγροῦ οὕτως ἐξανθήσει» (Ψαλμ. ρβ’, 15). Αὐτή ἡ πίστις, ὅτι τό «πολίτευμα ἡμῶν ἐν οὐρανοῖς ὑπάρχει» (Φιλιπ. γ’, 20), ἐνδυναμώνει ἐν τέλει τήν χριστιανικήν παρουσίαν καί τήν μαρτυρίαν ἡμῶν ἐν τῷ κόσμῳ, ἐνώπιον Θεοῦ καί ἀνθρώπων. Ἐν τῷ πνεύματι τούτῳ, δοξολογοῦμεν ἅπαντες, ἐν ἑνί στόματι καί μιᾷ καρδίᾳ, τόν παντελεήμονα Θεόν διά τό δῶρον τῆς ἐπιγείου καί τῆς αἰωνίου ζωῆς, ἀναβοῶντες: «Τί ἀνταποδώσωμεν τῷ Κυρίῳ περί πάντων ὧν ἀνταπέδωκέν ἡμῖν;» (Ψαλμ. ριε’, 3). Δόξα τῷ Θεῷ πάντων ἕνεκεν!
Εὐχαριστοῦμεν καί πάλιν διά τήν πολλήν ἀγάπην σας.
