* * *

Ἱερώτατε Μητροπολῖτα Μύρων κύριε Χρυσόστομε, Ποιμενάρχα τῆς Θεοσώστου ταύτης Ἐπαρχίας,

Ἱερώτατοι καί Θεοφιλέστατοι ἅγιοι Ἀρχιερείς,

Ἐντιμότατοι κ. Γενικοί Πρόξενοι τῆς Ἑλλάδος ἐν Σμύρνῃ καί τῆς Οὐκρανίας ἐν Ἀτταλείᾳ,

Εὐλαβεῖς πανηγυρισταί τοῦ πολιούχου μας Ἁγίου Νικολάου,

Τό κατ΄ἐξοχήν νικόλαον καί σωσίκοσμον γεγονός, τήν Θείαν Λειτουργίαν, ἠξιώθημεν ἀπό Θεοῦ νά ἐπιτελέσωμεν καί σήμερον, ἐδῶ, εἰς τήν ἱστορικήν, γραφικήν καἰ ὡραιοτάτην πολίχνην τῶν Μύρων τῆς Λυκίας, τήν εὐωδιάζουσαν ἐν μέσῳ χειμῶνι ἀρώματα ἀνοιξιάτικα καί ἀναστάσιμα. Εἶναι, ἐξ ἄλλου, ἡ μικρά αὐτή πόλις, γνωστή καί πανεύφημος εἰς σύμπαντα τόν τετραπέρατον κόσμον διά τό ἄνθος τοῦ συνθρόνου της, τόν προστάτην καί σκεπαστήν της, τόν ἀεί ἱερουργόν της Νικόλαον τόν Θαυματουργόν, τόν φιλόξενον οἰκοδεσπότην τῆς σημερινῆς ἑορτῆς καί πανηγύρεως.

Καί δέν ὑπάρχει καταλληλότερος τρόπος διά τήν τιμήν ἑνός Ἁγίου ἀπό τήν τέλεσιν τῆς ἀναιμάκτου μυσταγωγίας, καί μάλιστα εἰς τόν τόπον τῆς βιοτῆς καί πολιτείας του, καθώς διά τῆς Θείας Λειτουργίας λατρεύομεν ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ τόν ἐν Τριάδι Θεόν, εἰς τόν ὁποῖον ὁ κάθε Ἅγιος ἀφιέρωσε τό ζῆν καί τό τελειοῦσθαι. Διά τοῦ Μυστηρίου τούτου τῶν Μυστηρίων καί ἐντός αὐτοῦ ἡ λογική λατρεία ἀναδεικνύει τήν κοινωνίαν τοῦ λαοῦ μετά τοῦ Ἀναστάντος Κυρίου, Ὅστις ἐξῆλθε «νικῶν καί ἵνα νικήσῃ» μέ ἀποτέλεσμα τό νικόλαον, δηλαδή τήν νίκην τοῦ λαοῦ. 

Ὁ τιμώμενος σήμερον Ἅγιος, ὁ Πανάγιος Νικόλαος, προσέφερεν εἰς τό θυσιαστήριον καί κατ΄ἐπέκτασιν εἰς ὁλόκληρον τό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας τό ἰδικόν του πολύμορφον χάρισμα, τό ὁποῖον συμπικνοῦται εἰς τό: «ἔθηκας τήν ψυχήν σου ὑπέρ τοῦ λαοῦ σου». Ζοῦσε τήν σχέσιν ποιμένος καί ποιμνίου. Μίαν σχέσιν ὄχι ἁπλῶς ἐπιβλέποντος καί ἐπιβλεπομένων, ἀλλά μίαν σχέσιν εἰς τήν ὁποίαν ἔδιδε χρόνον, διάθεσιν, θυσίας, νοῦν, καρδίαν, κόπους. Μίαν σχέσιν εἰς τήν ὁποίαν ἐκεῖνος ἐθυσιάζετο, προσέφερε ψυχήν, αἷμα καρδίας, τόν ἑαυτόν του ὁλόκληρον ὑπέρ τοῦ λαοῦ. Δέν ἦτο ὁ ἐπιτηρητής. Ἦτο ὁ ποιμήν ὁ καλός, ὁ πατήρ, ἡ γνησία καί ὁρατή κεφαλή τοῦ Κυριακοῦ σώματος ἐν τῇ Ἐπαρχίᾳ του. Καί ἄλλοι Πατέρες ἦσαν ποιμένες καλοί κἀγαθοί. Ὁ καθ΄εἷς μέ τά ἰδικά του τάλαντα διηκόνησε τόν Χριστόν καί τόν ἄνθρωπον. Ὅμως, εἰς τήν καρδίαν τοῦ Ἁγίου Νικολάου, τό αἴσθημα αὐτό τῆς ἀρραγοῦς σχέσεως τοῦ κληρικοῦ μέ τήν ἐνορίαν του, τό ὁποῖον ἐξεκίνησεν ἀπό τά Πάταρα καί ἐσυνέχισεν ὡς σχέσις ἐπισκόπου μέ τήν ἐπισκοπήν του, ἦτο τόσον ἔντονον, τόσον βαθύ, τόσον ἔμπονον, ὥστε διῆλθε καί εἰς τάς συνειδήσεις τοῦ ποιμνίου ὡς τό ἀποκορύφωμα τῶν θαυματουργιῶν του! 

Διό καί ἀπ΄ἄκρου εἰς ἄκρον ἡ Χριστιανοσύνη, καί ἰδιαιτέρως ἡ Ρωμηοσύνη μας, τιμᾷ τόν Ἅγιον Νικόλαον μέ κάθε τρόπον πού γεννᾷ ἡ παραδοσιακή εὐλάβειά της. Εἰς τό εἰκονοστάσι ἀνάπτει τήν κανδήλαν ἡ σύζυγος διά τόν ἄνδρα της τόν ναυτικόν καί ἐπικαλεῖται τόν Ἅγιον Νικόλαον. Εἰς τό ἐνώπιον τῆς εἰκόνος τοῦ Ἁγίου μανουάλι τοῦ χωρίου, ἡ μανδηλοφοροῦσα γραία, ἀνάβει κερί καί σταυροκοπουμένη ψελλίζει προσευχές καί ἐκτυλίσσει καί ἀποθέτει τόν πόνον τῆς μοναξιᾶς, τά δάκρυα πού κυλοῦν κρυφά καί ἀθόρυβα ἀνακατωμένα μέ νοσταλγίαν καί τόν βαθύν πόθον νά ἐπιστρέψουν γρήγορα οἱ ξενητεμένοι της. Αὐτό τό μανουάλι ὑπάρχει καί εἰς τήν δυτικήν πλευράν, εἰς τό τέμπλον τοῦ Ναοῦ τοῦ Ἁγίου Γεωργίου τοῦ ἰδικοῦ μας χωρίου εἰς τήν Ἴμβρον, ἀλλά καί εἰς κάθε τόπον ὅπου ἡ ἀναγκαστική ξενητεία ἐπέπεσεν ὡς πληγή, συνοδεύουσα τό τραχύ τῆς ζωῆς. Ὁ ναύτης, μόλις ἀρχίζει ὁ ἀπόπλους, μόλις τό κῦμα ἐναντιωθῆ εἰς τόν πλοῦν, τρέχει εἰς τό καπνισμένον εἰκόνισμα τοῦ Θαυματουργοῦ, ἀνάβει τό κανδήλι καί ἀναπέμπει προσευχές. Οἱ ἐμπερίστατοι κάθε εἴδους καί καταφεύγοντες εἰς τάς πρεσβείας τοῦ Ἁγίου, εὑρίσκουν ὁπωσδήποτε καταφύγιον, παραμυθίαν καί λύτρωσιν. 

Παντοῦ καί πάντοτε προφθαίνει ὁ Ἅγιος Νικόλαος. Ὅλη ἡ κατοικουμένη τόν θεωρεῖ ἰδικόν της, οἰκεῖον της. Ὅμως, ὀφείλομεν νά ὁμολογήσωμεν, ἀδελφοί καί τέκνα ἐν Κυρίῳ, ὅτι εἶναι πολύ διαφορετικόν τό νά ἑορτάζῃ κανείς τόν Ἅγιον εἰς τήν ἕδραν τῆς Ἐπαρχίας του, ἐδῶ ὅπου ὁ τάφος καί ἡ σαρκοφάγος του, ἐδῶ ὅπου ἦτο τό θυσιαστήριόν του. Ἐξ ἄλλου ἀπό ἐδῶ ἐξεκίνησε, ἀπό θεῖον ζῆλον ἐμφορούμενος, διά τήν Νίκαιαν τῆς Βιθυνίας, διά τήν Α΄ Οἰκουμενικήν Σύνοδον ὁ μέγας Πατήρ, ὥστε ἐκεῖ νά διατρανώσῃ τήν πίστιν εἰς Χριστόν αὐθεντικῶς, νά φιμώσῃ τῶν αἰρετικῶν τά φληναφήματα, νά μή δειλιάσῃ ἐνώπιον τοῦ Ἁγίου Αὐτοκράτορος, νά ὀργισθῇ χωρίς νά ἁμαρτήσῃ καί νά συμβάλῃ καθοριστικῶς εἰς τήν ἐξέλιξιν, ἐκτός τῶν θεολογικῶν, καί τῶν λοιπῶν ζητημάτων μέ τά ὁποῖα ἠσχολήθη τῶν Ἁγίων Πατέρων ὁ χορός.

Κατ᾽ αὐτόν τόν τρόπον, ἡ καθ᾽ ἡμᾶς Ἀνατολή, τό θεσπέσιον αὐτό ἔργον τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων Πέτρου καί Παύλου, Ἀνδρέου τοῦ Πρωτοκλήτου, Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου, ἀποτελεῖ τόν ἱστορικόν τρόπον καί τόπον τῆς μορφώσεως ἐν χρόνῳ τῆς Ἐκκλησίας. Δέν εἶναι μόνον ἡ γεννήτρια μεγάλων Ἁγίων ἡ Ἀνατολή, ἀλλά ἡ γεννήτρια τῆς Ἐκκλησίας ὅπως τήν γνωρίζομεν σήμερον. Ἐπί τῶν μακαρίων, ἀποστολοβαδίστων καί ἁγιοτόκων ἐδαφῶν της, ἐδαφῶν τῆς ἱεροκανονικῆς δικαιοδοσίας τοῦ Θρόνου τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἐν τέλει, ἐγεννήθη ἡ θεολογία καί ἡ ἐκκλησιολογία μας. Ἐδῶ, εἰς τά ἐδάφη μας αὐτά, ἐπραγματοποιήθησαν αἱ Οἰκουμενικαί Σύνοδοι, ἐδῶ διεμορφώθη τό ἐκκλησιαστικόν συνειδός ὑπό τήν μορφήν τῆς κατά τόπους καί ὄχι ὑπό ἄλλα κριτήρια ἐθνικά και λοιπά, διακονίας τοῦ Κυριακοῦ σώματος. Ἐδῶ, διεμορφώθη πανσόφως ἡ πενταρχία καί ἡ σειρά τῶν Θρόνων της. Ὅρια, ἀρχαί καί ἀξίαι αἱ ὁποῖαι ἐθεσπίσθησαν ὄχι αὐθαιρέτως, ἀλλά ὑπό Ἁγίων Πατέρων οἱ ὁποῖοι εἶχον ἤδη ἐπίγνωσιν τῆς ἱστορίας καί ἱερότητος ἑκάστης περιοχῆς καί ἐν τούτοις ἔκριναν οὕτω, διότι διέβλεπον τήν τῶν πραγμάτων ἐξέλιξιν καί πορείαν. 

Διά τοῦτο καί ἐκ τῆς ἀκρωρείας αὐτῆς τῆς ἡγιασμένης Μικρασίας διαδηλοῦμεν πρός πᾶσαν κατεύθυνσιν ὅτι ἡ γνησία καί μόνη Μήτηρ Ἐκκλησία, ἡ ἀποκλειστικῶς ἔχουσα τό προνόμιον τῆς ὑπέρ τῶν πάντων Σταυρικῆς θυσίας, ἡ ποτνία ἐν τοῖς Θρόνοις τῆς καθ΄ἡμᾶς Ἀνατολῆς, καί φιλότεκνος μήτρα, ἡ γεννήσασα, ὄχι ἀνωδύνως, τάς ἀπό Βουλγαρίας μέχρι καί Οὐκρανίας κατά τόπους Ἐκκλησίας, εἶναι ἡ τῆς Κωνσταντινουπόλεως Μεγάλη Ἐκκλησία. Καί αὐτό δέν τό λέγει ποιά τις νεωτέρα θεωρία ἐκκλησιολογίας, δέν τό ἐφεῦρεν ὁ ὁμιλῶν, ὁ τάχα Πάπας τῆς Ἀνατολῆς, δεν εἶναι σύγχρονον εὐφυολόγημα ἀντληθέν ἔκ τινος ὑμνολογικῆς γραφίδος, ποιητικῆς ἀδείας ἕνεκα, ἀλλ᾽ εἶναι αὐτό τοῦτο τό βίωμα, ἡ γεῦσις, ἡ αἴσθησις, ἡ παρακαταθήκη τῶν Πατέρων τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων καί τῶν λοιπῶν σημαντικῶν ἐκ τῶν Τοπικῶν. Εἶναι μέν ἡ θεωρία ἀλλά εἶναι καί αὐτή αὕτη ἡ ἀδιάκοπος καί ἀστασίαστος μακαριωτάτη καί μυριευλογημένη πρᾶξις τῆς Ἐκκλησίας, πού δίδουν εἰς τόν Κωνσταντινουπόλεως τήν προνομίαν τοῦ Ἐσταυρωμένου, τό ἀξίωμα τῶν κολαφισμῶν καί τοῦ «ἀντί τοῦ ὕδατος ὄξος», τό δικαίωμα τῆς θυσιαστικῆς πορείας, τήν θέσιν τῆς Κεφαλῆς ἥτις φέρει διαρκῶς τόν ἀκάνθινον στέφανον τοῦ Δεσποτικοῦ πάθους!

 Ἔ, λοιπόν, ἡμεῖς, ὡς ὁ, ἐλέῳ Θεοῦ, ταπεινός διάδοχος τοιούτων παραδόσεων ὁμολογοῦμεν, γεγονυῖα τῇ φωνῇ ἐντεῦθεν ὅτι ἐπ᾽ οὐδενί λόγῳ προτιθέμεθα νά παραιτηθῶμεν ὅλων αὐτῶν, νά τά ἀπεμπολίσωμεν, γιγνόμενοι ριψάσπιδες τοῦ ἀνατεθέντος ἡμῖν πανιέρου χρέους καί τῆς κενωτικῆς εὐθύνης. Τήν σκυτάλην τῶν εὐθυνῶν καί τοῦ χρέους τῆς Μητρός Μεγάλης Ἐκκλησίας δέν τήν χαρίζομεν, διότι τήν παρελάβομεν αἱματοβαμένην καί εἴμεθα ὑποχρεωμένοι νά τήν παραδώσωμεν ἀλώβητον καί ἀνόθευτον, ὅπερ καί μετά χαρᾶς ἀλλ΄ὄχι καί ἀκόπως πράττομεν ἐπί τριάκοντα καί δύο ἤδη ἔτη καί θά συνεχίσωμεν, πρεσβείαις τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου!

 Δέν κατερχόμεθα ἐκ τοῦ Σταυροῦ εἰς τόν ὁποῖον προσήλωσε τήν Ἐκκλησίαν Κωνσταντινουπόλεως, μᾶς προσήλωσεν ἡ Ἱστορία καί ἡ φωνή τῶν Πατέρων. Ἐκ τοῦ Σταυροῦ ἡμεῖς γνωρίζομεν, ἐδιδάχθημεν, πῶς νά ὁδηγῶμεν τούς πάντας, λαούς, φυλάς καί γλώσσας πρός τήν Ἀνάστασιν. Ἡμεῖς θά συσταυρούμεθα καί θά συμπάσχωμεν μέ τόν Χριστόν ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος, ἵνα ὁ κόσμος ζωήν ἔχῃ καί περισσόν ἔχῃ. Διά τοῦτο, στῶμεν καλῶς, στῶμεν μετά φόβου, οἱ πάντες, ὅτι ὁ Δίκαιος ἡμᾶς ἀναμένει Κριτής.

Ἅγιε Μύρων, προσφιλέστατε ἐν Χριστῷ ἀδελφέ, 

εἶδες καί ἀσφαλῶς βλέπεις καθ΄ἡμέραν, ὁποίας Ἐκκλησίας ἐπίσκοπος ὑπάρχεις, ὁποίας ποίμνης ποιμήν, ὁποίας Ἐπαρχίας ὁ Κανονικός προστάτης, ὁποίου Ἁγίου διάδοχος καί ἄρα ὁποίων τρόπων μέτοχος. Σέ εὐχαριστοῦμεν θερμῶς διά τό στοργικόν, αὐτονόητον καί πρόφρον ἐνδιαφέρον σου πρός τήν κληρωθεῖσαν σοι μυροβόλον γῆν. Ἔχεις τήν εὐαρέσκειαν, τήν τιμήν, τά συγχαρητήρια καί τάς εὐλογίας τοῦ Πατριάρχου σου, καθώς καί τάς διαπύρους εὐχάς, ὥστε ἐπί πολλά ἔτη νά συνεχίζῃς μετά τῆς αὐτῆς διαθέσεως καί δυνάμεως τό ἐνταῦθα ἐπιτελούμενον σεμνόν ἔργον καί τήν τέλεσιν τῆς Θείας Λειτουργίας. 

Εὐλογοῦμεν ἐκ καρδίας τούς εὐλαβεῖς προσκυνητάς, ἔκ τε τῆς πλησιοχώρου Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πισιδίας, τούς ἐκ τῆς Πόλεως, τῆς Ἴμβρου καί τούς ἐξ Ἑλλάδος προσελθόντας. Ἄξιον καί δίκαιον τό προσκύνημά σας ἐδῶ στήν χάρι τοῦ Ἁγίου μας Νικολάου. Νά ἔχετε πάντοτε τήν εὐχήν καί τάς πρεσβείας του πρός Κύριον!

Μέ αὐτάς τάς σκέψεις, μέ πολλήν συγκίνησιν τόσον ἐκ τοῦ βίου καί τῆς πολιτείας τοῦ Ἁγίου μας, ἀλλά καί τῆς εὐρυτέρας μαρτυρίας καί διαστάσεως τοῦ μυστηρίου τῆς Ἐκκλησίας, τήν ὁποίαν ἐξητάσαμεν ἐξ ἀφορμῆς τῆς προσεγγίσεως τοῦ προσώπου τοῦ Ἁγίου Νικολάου, δοξολογοῦμεν τόν Θεόν τῶν Πατέρων ἡμῶν διά τήν σημερινήν Θείαν Λειτουργίαν, μετά δεκαετίαν ὅλην ὁπότε καί ἦτο ἡ τελευταία φορά πού προσήλθομεν εἰς τά Μῦρα, καί εὐχαριστοῦμεν τάς ἁρμοδίας ἀρχάς διά τήν προφρόνως παρασχεθεῖσαν ἄδειαν, ἡ ὁποία καί ἐντάσσεται εἰς τό πλαίσιον τῆς ἀκωλύτου ἐπιτελέσεως τῶν καθηκόντων τῆς πίστεώς μας ἐντός τῆς ἐνταῦθα Δημοκρατίας, ἡ ὁποία ἀσφαλῶς καί ἔχουσα προσήλωσιν εἰς τάς ἀρχάς τῆς ἀνεξιθρησκείας, σέβεται ἐν τῷ πνεύματι τούτῳ καί τά πιστεύματα καί τά αὐτονόητα δικαιώματα τῶν μειονοτήτων.   

Τό λοιπόν, «Πανάγιε Νικόλαε», ὅπως ψάλλῃ ἡ Ἐκκλησία, πρόφθασον, ἐξελοῦ ἡμᾶς τῆς ἐνεστώσης ἀνάγκης, καὶ σῶσον τὴν ποίμνην σου ταῖς ἱκεσίαις σου». Ἀμήν!