* * *

Μακαριώτατε Ἀρχιεπίσκοπε Νέας Ἰουστινιανῆς καί πάσης Κύπρου κύριε Γεώργιε,

Μετ’ αἰσθημάτων ἐξιδιασμένης τιμῆς καί βαθείας ἀγάπης πρός τό τίμιον πρόσωπόν Σας, χαιρετίζομεν τήν εὐλογητήν παρουσίαν Ὑμῶν καί τῆς τιμίας Συνοδίας Σας ἐν Φαναρίῳ καί ἐκφράζομεν τάς εὐχάς καί τάς εὐχαριστίας τῶν Ἱερωτάτων Παρέδρων τῆς περί ἡμᾶς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου, τῶν μελῶν τῆς Πατριαρχικῆς Αὐλῆς καί τήν χαράν τοῦ ἐν τῇ Πόλει τοῦ Κωνσταντίνου λαοῦ τοῦ Θεοῦ.

Ἐπί 1180 ἔτη, ἀπό τό 843 μέχρι σήμερον, τιμᾷ ἡ Ἐκκλησία τήν ἡμέραν τῆς ἀναστηλώσεως τῶν ἱερῶν εἰκόνων ὡς νίκην τῆς γνησίας πίστεως ἐναντίον τῶν αἱρέσεων, σύνοψις τῶν ὁποίων ἐθεωρήθη ἡ ἀπόρριψις τῆς τιμητικῆς προσκυνήσεώς των.

Ἡ εἰκών ἀνήκει εἰς τόν πυρῆνα τῆς Ὀρθοδόξου ταυτότητος, αὐτοσυνειδησίας καί εὐσεβείας. Εἶναι ἀρρήκτως συνδεδεμένη μέ τήν λειτουργικήν ζωήν, τό φιλοκαλικόν καί ἀσκητικόν πνεῦμα τῆς Ὀρθοδοξίας, τό εὐχαριστιακόν καί κοινοτικόν ἦθος καί τόν ἐσχατολογικόν προσανατολισμόν συνόλου τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς. Ἡ εἰκών εἶναι σύνοψις τῆς πίστεως καί τῆς ἀποστολῆς τῆς Ἐκκλησίας, «ὀπτική πραγμάτωσις τῆς τῶν πάντων ἑνώσεως». Τό θεολογικόν θεμέλιον τῆς εἰκόνος εἶναι τό μυστήριον τῆς ἐνσάρκου Θείας Οἰκονομίας καί ἡ ἐν αὐτῷ κατά χάριν πορεία τοῦ ἀνθρώπου πρός τήν θέωσιν. Κάθε εἰκών ὑπενθυμίζει εἰς τούς πιστούς, ὅτι ἡ πτῶσις δέν εἶναι ἡ φυσική κατάστασις διά τόν ἄνθρωπον, ἀλλά ἡ ἀκροτάτη ἀλλοτρίωσίς του, ὅτι αὐτός ἔχει ἔνθεον, ὑψηλόν καί αἰώνιον προορισμόν.

Εἰς τήν ἐποχήν τοῦ διαδικτύου καί τῆς τηλεοράσεως, τῆς «πλημμυρίδος τῶν εἰκόνων» αἰ ὁποῖαι κατακλύζουν τά ὄμματα καί τάς ψυχάς μας, ἡ ὀρθόδοξος εἰκών, ἡ παρουσία της καί ἡ μαρτυρία της, εἶναι φῶς καί ζωή, ἡ φωνή τοῦ οὐρανοῦ ἡ ὁποία «κομίζει στό ἐδῶ καί τώρα τίς ποιότητες τοῦ παραδείσου».

Ἀξίως καί δικαίως ἀποκαλεῖται ἡ μεγαλη καί εὔσημος αὕτη ἡμέρα «Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας». Εἶναι ἡ νίκη τῆς ὀρθῆς πίστεως εἰς τόν Τριαδικόν Θεόν, τῆς ὀρθῆς λατρείας καί δοξολογίας τοῦ Θεοῦ καί τῆς ἐν Χριστῷ καί κατά Χριστόν βιοτῆς ἐναντίον τῆς κακοδοξίας. Ὀρθοδοξία εἶναι ἡ πιστότης εἰς τήν Παράδοσιν τῶν Ἀποστόλων καί τῶν Πατέρων, τῶν Ἁγίων καί τῶν Μαρτύρων τῆς πίστεως, ὅσων διηκόνησαν θυσιαστικῶς τήν Ὀρθόδοξον Ἀνατολικήν Ἐκκλησίαν καί ἐδημιούργησαν τόν μοναδικόν φιλόθεον καί φιλάνθρωπον πολιτισμόν της. Κατά τήν ἔκφρασιν τοῦ μακαριστοῦ πνευματικοῦ ἡμῶν Πατρός Μητροπολίτου Χαλκηδόνος Μελίτωνος, «ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι ἡ Εὐαγγελική ἀλήθεια, καθαρά καί ἀνόθευτος, διαρθρωμένη εἰς ἀποστολοπαράδοτον καὶ πατροπαράδοτον δογματικήν, ἐκκλη­σι­ολογικήν καί ἠθικήν διδασκαλίαν, διατετυπωμένη ἐν τῇ Μιᾷ Ἁγίᾳ Καθολικῇ καί Ἀποστολικῇ Ἐκκλησίᾳ». Ὀρθοδοξία εἶναι ὅμως καί «ἡ οἰκονομία, ἡ συγκατάβασις, τό ἔλεος, ὁ θεανδρικός χαρακτήρ», ἡ «θεανθρώπινη ἱκανότητα πρός κατανόησιν ὅλων τῶν καταστάσεων, πρός διακονίαν καί σωτηρίαν τοῦ ἀνθρώ­που» (Ἀνέσπερον Φῶς ἐκ Φαναρίου, σ. 150-151).

Ὄντως, εἰς οὐδέν ἄλλο πνευματικόν κίνημα συνεφιλιώθη τόσον βαθέως ὁ νοῦς καί ἡ καρδία, ἡ πίστις καί ἡ γνῶσις, ἡ ψυχή καί τό σῶμα, τό πνεῦμα καί ἡ ὕλη, ὁ οὐρανός καί ἡ γῆ, ὅσον εἰς τήν εὐλογημένην ζωήν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Ἡ Ὀρθο­δοξία, ὡς τρόπος τοῦ βίου καί πνευματικός πολιτισμός, εἶναι ἀδιασπάστως συνδεδεμένη μέ τήν πορείαν τοῦ Γένους μας, μέ τό ἦθος, τήν γλῶσσαν του, τά ἤθη καί τά ἔθιμά του, τάς ἐλπίδας καί τά ὁράματά του. Αὐτήν τήν παράδοσιν διαφυλάσσομεν καί καλλιεργοῦμεν εἰς τάς Ἐκκλησίας μας, Μακαριώτατε, αὐταί αἱ ἀξίαι εὑρίσκονται εἰς τό κέντρον τῆς ποιμαντικῆς μερίμνης καί τῆς μαρτυρίας των εἰς τόν σύγχρονον κόσμον. Ἐπί τοῦ θεμελίου αὐτῆς τῆς τιμαλφεστάτης παρακαταθήκης,  ἡ Ἐκκλησία φωτίζει τήν ζωήν τῶν ἀνθρώπων, ἀπευθυνομένη εἰς τόν νοῦν καί τήν καρδίαν των, ἀσκοῦσα τήν ἀγάπην, ἀναδεικνύουσα τήν πίστιν εἰς Χριστόν ὡς δύναμιν ἐλευθερίας, ἱκανήν νά ἀντιμετωπίζῃ τάς προκλήσεις κάθε ἱστορικῆς στιγμῆς. Ὡς διεκήρυξεν ἡ Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ συμμετέχει εἰς τήν ἀγωνίαν καί τά ὑπαρξιακά προβλήματα τοῦ ἀνθρώπου ἑκάστης ἐποχῆς «αἴρουσα, ὅπως ὁ Κύριός της, τήν ὀδύνην καί τάς πληγάς, τάς ὁποίας προκαλεῖ τό κακόν εἰς τόν κόσμον, καί ἐπιχέουσα, ὡς ὁ καλός Σαμαρείτης, ἔλαιον καί οἶνον εἰς τά τραύματα αὐτοῦ (Λουκ. ι’, 34) διά τοῦ λόγου “τῆς ὑπομονῆς καί παρακλήσεως” (Ρωμ. ιε’, 4, Ἑβρ. ιγ’, 22) καί διά τῆς ἐμπράκτου ἀγάπης». Εἰς τήν μαρτυρίαν της αὐτήν, ἡ Ἐκκλησία προσφέρει εἰς τόν ἄνθρωπον καί τόν κόσμον τήν ἐλπίδα καί τήν βεβαιότητα, «ὅτι τό κακόν, ὑπό οἱανδήποτε μορφήν, δέν ἔχει τόν τελευταῖον λόγον εἰς τήν ἱστορίαν καί δέν πρέπει νά ἀφεθῇ νά κατευθύνῃ τήν πορείαν της» (Ἡ Ἀποστολή τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας εἰς τόν σύγχρονον κόσμον, Προοίμιον).

Σήμερον τό ἀνθρώπινον πρόσωπον δέν ἀπειλεῖται μόνον ἀπό τήν ἀδικίαν, τήν ἔνδειαν καί τήν βίαν, ἀλλά καί ἀπό τάς λεγομένας «ἀσθενείας τοῦ πολιτισμοῦ» μας, τόν προμηθεϊσμόν καί τόν τιτανισμόν τῆς τεχνολογίας καί τήν κυριαρχίαν τοῦ οἰκονομισμοῦ. Ἡ ἐπιστημονική πρόοδος καί ἡ οἰκονομική ἀνάπτυξις εἶναι μέν «μεγάλαι δυνάμεις» τῆς ἐποχῆς μας, ἀφοῦ συμβάλλουν εἰς τήν ἐπίλυσιν προβλημάτων, τά ὁποῖα μέχρι σήμερον ἐθεωροῦντο μή ἀντιμετωπίσιμα, χωρίς ὅμως νά ὁδηγοῦν εἰς ἐνίσχυσιν τῆς ἠθικῆς συνειδήσεως τοῦ ἀνθρώπου. Ἐν τῷ πνεύματι τούτῳ, διακηρύσσομεν μετ᾽ ἐμφάσεως ὅτι «μεγάλαι δυνάμεις» εἶναι καί ἡ πίστις, ἡ ἀγάπη καί ἡ ἐλπίς, ἡ ἀδελφοσύνη καί ἡ δικαιοσύνη, ἡ εἰρήνη καί ἡ εὐθύνη. Δέν ὑπάρχει ἀληθής εὐδαιμονία καί πρόοδος χωρίς αὐτάς. Αὐτήν τήν ἀλήθειαν πρέπει ἡ Ἐκκλησία καί ἡ θεολογία της νά ἀποσαφηνίσουν πειστικῶς εἰς τόν σύγχρονον ἄνθρωπον.

Ἡ δύναμις τῶν Ἐκκλησιῶν ἡμῶν εἶναι πνευματική. Ἡ Ἁγία τοῦ Χριστοῦ Μεγάλη Ἐκκλησία καί ἡ παλαίφατος Ἐκκλησία τῆς Κύπρου διακρίνονται διά τήν πιστότητά των εἰς τό δόγμα, τούς ἱερούς κανόνας, τήν λειτουργικήν παράδοσιν, τό μοναστικόν ἰδεῶδες καί εἰς τήν φιλάνθρωπον παράδοσιν τοῦ διακονικοῦ ἤθους. Ἔχουν καθοριστικήν συμβολήν εἰς τήν διά-σωσιν τῆς ἰδιοπροσωπίας τοῦ Γένους καί εἰς τήν δημιουργικήν συνάντησιν τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ μέ τόν σύγχρονον πολιτισμόν. Διά τοῦ ἀγῶνος των διά τήν ἑνότητα τῆς Ὀρθο­δοξίας καί διά τῆς συμμετοχῆς των εἰς τούς οἰκουμενικούς διαλόγους, συμβάλλουν εἰς τήν ἐνίσχυσιν τοῦ «πολιτισμοῦ τοῦ διαλόγου» καί εἰς τήν πολιτισμικήν πρόοδον.

Ἀνεξίτηλος παραμένει εἰς τήν μνήμην καί τήν καρδίαν μας ἡ μορφή τοῦ μακαριστοῦ Προκατόχου Ὑμῶν Ἀρχιεπισκόπου Χρυσοστόμου Β, τοῦ πάμπολλα καί ἀνεκτίμητα προσενεγκόντος εἰς τήν Ἐκκλησίαν τῆς Κύπρου καί εἰς τήν ἀνά τήν οἰκουμένην Ὀρθοδοξίαν. Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος, μέ τόν ὁποῖον συνελειτουργήσαμεν εἰς τόν Πάνσεπτον τοῦτον Πατριαρχικόν Ναόν τοῦ Ἁγίου Γεωργίου τήν 8ην Μαρτίου 2020, Κυριακήν τῆς Ὀρθοδοξίας, ἤσκησε τήν πρωθιεραρχικήν διακονίαν του μέ ἀπόλυτον πιστότητα πρός τήν παράδοσιν, μέ σοφίαν καί σύνεσιν, μέ πολλάς δημιουργικάς πρωτοβουλίας. Ἠγωνίσθη διά τήν διάσωσιν τῆς πολιτισμικῆς κληρονομίας τοῦ Ὀρθοδόξου Κυπριακοῦ λαοῦ, ἐνίσχυσε τήν συνοδικήν λειτουργίαν τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου, ἵδρυσε Θεολογικήν Σχολήν, συμμετεῖχε μέ δυναμισμόν εἰς τήν προετοιμασίαν καί πραγματοποίησιν τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου τῆς Κρήτης καί ἐνεργῶν, ὡς καί οἱ προκάτοχοί του, προφρόνως ἐνηρμονίσθη μέ τάς ἀποφάσεις τοῦ Πανσέπτου Οἰκουμενικοῦ Θρόνου περί τῆς ἀπονομῆς Αὐτοκεφαλίας εἰς τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν τῆς Οὐκρανίας. Ὄντως, ὑπῆρξεν ἐκκλησιαστικός ἀνήρ ἀνοικτῶν ὁριζόντων, ἄνθρωπος τοῦ διαλόγου καί, παραλλήλως, ἀνυποχώρητος ὑπερασπιστής τῶν πατρῴων παραδόσεων. Εἴη ἡ μνήμη αὐτοῦ αἰωνία!

Ἡ Ὑμετέρα Μακαριότης καί ἡ Μετριότης ἡμῶν γνωρίζομεν ὅτι ἡ ἑνότης εἶναι ἀπαραίτητος ὅρος διά νά δίδῃ ἡ Ὀρθοδοξία ἀξιόπιστον μαρτυρίαν εἰς τόν σύγχρονον κόσμον. Ὁ σύνδεσμος ἀγάπης καί αἱ ἀδελφικαί σχέσεις μεταξύ τῶν δύο Ἐκκλησιῶν ἡμῶν ἀποτελοῦν ἐγγύησιν ὅτι θά συνεχίσωμεν τόν κοινόν ἀγῶνα ἐνώπιον τῶν συγχρόνων θρησκευτικῶν, ἠθικῶν, πολιτισμικῶν, κοινωνικῶν, οἰκονομικῶν καί τεχνολογικῶν προκλήσεων, ἐναντίον ὅλων τῶν τάσεων αἱ ὁποῖαι ἀπειλοῦν τήν ἱερότητα τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου καί τήν ἀκεραιότητα τῆς δημιουργίας. Προφανέστατα, ἡ μαρτυρία τῆς Ἐκκλησίας ἐν τῷ κόσμῳ δέν ὁδηγεῖ εἰς ἐκκοσμίκευσιν τῆς Ἐκκλησίας, τάσις, ἡ ὁποία πάντοτε ταυτίζεται μέ τήν ἀπώλειαν τῆς ἐσχατολογικῆς συνειδήσεώς της. Εἰς τοιαύτην ἀπώλειαν ὁδηγεῖ, μετά βεβαιό­τητος ἡ κλειστότης τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ἀποκοπή της ἀπό τόν κόσμον καί ἡ ἀδιαφορία διά τήν ἱστορίαν. Ἐσωστρέφεια καί ἀκοσμικότης ἀποτελοῦν λανθασμένην κατανόησιν τοῦ «οὐκ ἐκ τοῦ κόσμου» χαρακτῆρος τῆς Ἐκκλησίας.

Μακαριώτατε καί προσφιλέστατε ἀδελφέ,

Συγχαίρομεν Ὑμῖν ἐπί τῇ ἐπαξίᾳ ἐκλογῇ καί τῇ ἀναρρήσει Ὑμῶν εἰς τόν Ἀποστολικόν Θρόνον τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου. Εὐχόμεθα ἐκ μέσης καρδίας, ὅπως ὁ Κύριος τῆς δόξης χαρίζηται Ὑμῖν ὑγιείαν καί ἁλκήν εἰς τό πολυεύθυνον πρωθιεραρχικόν, λειτουργικόν, διοικητικόν, ποιμαντικόν καί διακονικόν ἔργον Σας, ἐπ’ ἀγαθῷ τοῦ ἐν Κύπρῳ εὐσεβοῦς λαοῦ τοῦ Θεοῦ καί συμπάσης τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἐξαιτούμεθα τάς Ὑμετέρας προσευχάς πρός τόν Θεόν τῆς ἀγάπης, διά νά σκέπῃ τήν Μεγάλην Ἐκκλησίαν καί νά κρατύνῃ τούς φυλάσσοντας τά ὅσια καί τά ἱερά τοῦ Γένους εἰς τήν Βασιλεύουσαν καί ἀνά τήν οἰκουμένην.

Περαίνοντες τόν λόγον, ἐκφράζομεν ἅπαξ ἔτι πολλάς εὐχαριστίας πρός τήν Ὑμετέραν σεβασμίαν Μακαριότητα διά τήν Εἰρηνικήν ταύτην ἐπίσκεψιν, διά τήν χοροστασίαν Σας κατά τήν Ἀκολουθίαν τῶν Χαιρετισμῶν εἰς τόν Ἱερόν Ναόν τοῦ Ἁγίου Φωκᾶ Μεσοχωρίου, διά τό παρόν συλλείτουργον, διά τόν συμπνευματισμόν, διά τήν εὐγένειάν Σας. Εὐχαριστοῦμεν τά τιμιώτατα μέλη τῆς σεπτῆς συνοδείας Ὑμῶν διά τήν παρουσίαν των. Παρακαλοῦμεν Ὑμᾶς, Μακαριώτατε, νά μεταφέρητε εἰς τούς ἐν Κύπρῳ ἀδελφούς Ἱεράρχας, εἰς τόν λοιπόν θεοσεβῆ κλῆρον καί εἰς τόν φιλόχριστον ὀρθόδοξον Κυπριακόν λαόν τάς ἐγκαρδίους εὐχάς τῆς ἡμῶν Μετριότητος, τῆς περί ἡμᾶς Ἱεραρχίας καί τοῦ ἐν τῇ Πόλει χριστωνύμου λαοῦ.

Δεόμεθα τοῦ Ὑψίστου, νά ἀξιώσῃ πάντας ἡμᾶς νά διαπλεύσωμεν ἐν ταπεινώσει καί ἀσκήσει τό πέλαγος τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, νά φθάσωμεν τά σεπτά Πάθη τοῦ Κυρίου καί νά λαμπρυνθῶμεν τῇ πανηγύρει τῆς Ἀναστάσεως Αὐτοῦ. Γένοιτο!

Αντιφώνηση

Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Νέας Ιουστινιανής και πάσης Κύπρου κ. Γεωργίου 

Μεταρσιώνει πάντοτε το πνεύμα μας, Παναγιώτατε, η θέα της βασιλίδος των Πόλεων. Μας συγκλονίζουν ισχυρές συγκινήσεις, που ανανεώνονται και πολλαπλασιάζονται σε κάθε βήμα μας στην φέρουσαν έντονα τα στίγματα των περιπετειών και των δηώσεων ένδοξη αυτή Πόλη.

Η Πόλη αυτή, Παναγιώτατε, δεν κινεί μόνο τις θρησκευτικές μας χορδές. Μας ανάγει και σε εθνικές συγκινήσεις με τις οποίες ζήσαμε και ζούμε για αιώνες πολλούς, ιδιαίτερα εμείς, οι ερχόμενοι από την Κύπρο. Εδώ συναντούμε την παράδοση, ψηλαφούμε ερείπια και χαλάσματα γνώριμα, ακούμε φωνές από το παρελθόν.

Κι είναι, πράγματι, λίγες οι στιγμές στη ζωή μας, οι οποίες μπορούν να συγκριθούν σε ένταση συγκίνησης με τις στιγμές τις οποίες ζούμε από προχθές, που αξιωθήκαμε να πατούμε τα ιερά χώματα της πόλης της ένδοξης καθέδρας σας. Αναγόμαστε σε μιαν άμεση και έμπρακτη αναπόληση της Ιστορίας πάνω στα ίδια τα αποτυπώματά της. Στρέφουμε τον νου και τη διάνοιά μας αιώνες πολλούς πίσω. Παρελαύνουν μπροστά μας ένδοξοι Αυτοκράτορες και ευσεβείς Πατριάρχες, φρουροί της πατρίδος και υπέρμαχοι της πίστεως, γένος ρωμιών πολύ…

Ζήσαμε, αυτές τις μέρες, και την παράξενη σιωπή του ιστορικότερου ναού της Ορθοδοξίας, της Αγίας Σοφίας, του ναού του εθνικού λυγμού, του σπαραγμού και του παραπόνου. Νιώσαμε εκεί να κοιμούνται φωνές που κυμάτισαν για μια σχεδόν χιλιετία· οι ύμνοι, οι επευφημίες, οι αλαλαγμοί, οι θρήνοι, οι στεναγμοί. Τον νιώσαμε να παραμένει με αναλλοίωτο το πνευματικό αλλά και κτηριακό του κάλλος, σήμα κατατεθέν της όλης Ορθοδοξίας.

Παραφράζοντας τον Φίλωνα θα μπορούσαμε να πούμε ότι «ὅπερ ἐν ὀφθαλμῷ κόρη ἤ ἐν ψυχῇ λογισμός, τουτ’ ἐν ἡμῑν Κωνσταντινούπολις».

Μ’ αυτά τα συγκολονιστικά συναισθήματα, ήλθαμε, Παναγιώτατε, η τιμία συνοδεία μου και εγώ, να σας συναντήσουμε. Όχι απλώς εκπληρώνοντας μιαν οφειλή κι ένα χρέος προς την πρωτόθρονη Εκκλησία και τον Προκαθήμενό της, μετά την, Θεοῦ συγκαταβάσει, ανάρρησή μας στην ιερή καθέδρα του Αποστόλου Βαρνάβα, αλλά κυρίως για να σας ευχαριστήσουμε. Να σας ευχαριστήσουμε, πράγματι, γιατί παρά τους κατατρεγμούς και τις ιδιοτροπίες της Ιστορίας, έχετε μείνει εδώ «ἐν ὑπομονῇ πολλῇ καί ἐν θλίψεσι πολλαῖς» και εκρατήσατε τον φοβερό δαυλό της Ορθοδοξίας και του Γένους αναμμένο, σ’ όλες τις τραγικές περιπέτειες  των έξι τελευταίων αιώνων. Μείνατε εδώ κρατώντας αναμμένο το κανδήλι της πίστεως και του γένους «ταῖς τῶν προγόνων ρήμασι καί παραδείγμασι πειθόμενοι», δίνοντας και σ’ εμάς τη δυνατότητα επίσκεψής μας εδώ και αναβάπτισής μας στα ιδεώδη και τις αξίες της πίστης και του γένους μας. Σας ευχαριστούμε γι’ αυτή σας τη θυσία και σας ευγνωμονούμε.

Παράλληλα, διδασκόμαστε από σας. Μπορεί οι περίφημοι ναοί μας και οι ξακουστές Μονές μας με τη βίαιη αλλαγή χρήσης, τα ερείπια άλλων ένδοξων μνημείων και η καταπάτηση των εκκλησιαστικών περιουσιών μας να παραμένουν  πάντα ανοικτές πληγές κι οι μαρτυρίες γι’ αυτά συγκλονιστικές, όμως η Ιστορία διδάσκει και κάτι άλλο. Όπως ο σταυρικός θάνατος του Χριστού δεν ήταν σημείο αδυναμίας Του, αλλ’ ήταν ο κεραυνός που δυναμίτισε και διάλυσε το κράτος της φθοράς και του θανάτου, έτσι κι η έσχατη πτωχεία της Κωνσταντινουπολίτιδος Εκκλησίας. Διακηρύττει ότι η δύναμις του Θεού  «ἐν ἀσθενείᾳ τελειοῦται». Και το ότι ουδέποτε άλλοτε η φωνή της εσταυρωμένης Εκκλησίας της Κωνσταντινουπόλεως και του Προκαθημένου της έφτασε τόσον ευκρινώς σε όλα τα πλάτη και μήκη της γης, όσον σήμερα, επηρεάζοντας όλους τους τομείς της ζωής, αποδεικνύει ότι «ὅσον ὁ ἔξωθεν ἄνθρωπος διαφθείρεται, τόσον ὁ ἔσωθεν ανακαινοῦται».

Και είναι, όντως, επίκαιρος ο αείμνηστος Πέργης Ευάγγελος  όταν έλεγε πως «χρειάζεται πίστη στον Θεό και στην Ιστορία σου ότι είσαι λαός χάριτος, για να ζωντανεύεις το παρελθόν, να νοηματοδοτείς τη ζωή σου σε καιρούς χαλεπούς και δύσκολους, να χαίρεσαι ό,τι έχεις».

Στην Κύπρο, Παναγιώτατε, παρά τη γεωγραφική απόσταση από το κέντρο της αυτοκρατορίας, από πολύ νωρίς η Εκκλησία περιέλαβε αδιάσπαστα το σύνολο του πληθυσμού και εξάσκησε αποφασιστική επιρροή σ’ αυτό, διαμορφώνοντας τους οικογενειακούς, τους πολιτισμικούς και τους οικονομικούς θεσμούς του τόπου. Ο λαός της παρέμεινε πάντοτε άρρηκτα συνδεδεμένος με την Κωνσταντινούπολη, διατηρώντας το ομόγλωσσο, το όμαιμο, το ομόδοξο, το ομότροπο και διαφυλάσσοντας την ακεραιότητα της εθνικής αυτοσυνειδησίας του. Έδωσε αγίους παγχριστιανικής εμβέλειας, όπως είναι, πέραν του Βαρνάβα, ο Τριμυθούντος Σπυρίδων, ο Κωνσταντίας Επιφάνιος, ο Ιωάννης ο Ελεήμων, ο Νεόφυτος ο Έγκλειστος.

Ο Κυπριακός λαός κατανοούσε πλήρως ότι ούτε η Ιερουσαλήμ «ἡ αποκτείνουσα τούς προφήτας καί λιθοβολούσα τούς απεσταλμένους πρός αὐτήν», η οποία και τον ίδιο τον Κύριον εσταύρωσε, ούτε η Ρώμη, η οποία θεοποίησε τους αυτοκράτορες, που έδωσε Πιλάτους και Νέρωνες και οδήγησε εκατομμύρια πιστών στο μαρτύριο, ήταν δυνατό να καταστούν πρότυπα ζωής για τη νέα πίστη. Δεν μπορούσαν να γίνουν χοάνες συνάντησης θείου και ανθρωπίνου πνεύματος και ανάδειξης νέου τρόπου πνευματικής ζωής. Μόνον η Κωνσταντινούπολη, που είχε δεχθεί το πνεύμα και τη φιλοσοφία του αρχαίου Ελληνικού κόσμου και τον μυστικισμό της Ανατολής, μπορούσε να γίνει το πρόσφορο έδαφος για τη μεγάλη αυτή συνένωση και δημιουργία. Έτσι, η Κύπρος συνδέθηκε με δεσμούς άρρηκτους με τη βασιλίδα των πόλεων και το πνεύμα που εκείνη εκπροσωπούσε. Πήρε μέρος σε όλες τις Οικουμενικές Συνόδους. Κύπριοι ανήλθαν και επί του Πατριαρχικού θρόνου. Κι όταν ήλθαν ορμητικοί ποταμοί, έπνευσαν βίαιοι άνεμοι βαρβαρικών επιδρομών και ερήμωσαν τη νήσον, εδώ πάλιν, βρήκαμε οι Κύπριοι καταφύγιο. Διηνεκής ανάμνηση του ιστορικού αυτού γεγονότος παραμένει ο τίτλος του εκάστοτε αρχιεπισκόπου Κύπρου, ως θητεύσαντος και στη Νέαν Ιουστινιανή.

Μα και προηγουμένως, για κατοχύρωση του Αυτοκεφάλου της Εκκλησίας μας, το οποίο είχε αναγνωριστεί από την Γ΄ Οικουμενική Σύνοδο, έναντι των βλέψεων της Αντιοχείας, προς την Κωνσταντινούπολη απευθυνθήκαμε. Κι ο αυτοκράτωρ Ζήνων κατεκόσμησε την Εκκλησία μας «βασιλείοις δωρήμασιν», εμπιστευθείς στον αρχιεπίσκοπο Ανθέμιο τα σύμβολα της αυτοκρατορίας. Αυτά τα σύμβολα, Παναγιώτατε, τα κρατήσαμε μέσα στους φοβερούς αιώνες της σκλαβιάς και σαν σε μιαν ιερή λιτανεία τα φέραμε σήμερα και εδώ, απ’ όπου τα πήραμε.

Μα και στο πρόσφατο παρελθόν στην πρωτόθρονη Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως απευθυνθήκαμε, πολλάκις, για λύση πολλών προβλημάτων μας. Στα μέσα του περασμένου αιώνα, δύο φορές το Οικουμενικό Πατριαρχείο μάς συνέδραμε με την αποστολή ιεραρχών προκειμένου να συμπληρωθεί η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Κύπρου και να χωρήσει στην εκλογή Αρχιεπισκόπων και Μητροπολιτών. Και το 2006, υπό τη δική σας προεδρία και μετά από δική σας πρόσκληση, Παναγιώτατε, συνεκλήθη στη Γενεύη μείζων Σύνοδος η οποία απάλλαξε, τιμητικώς, των καθηκόντων του, λόγω ασθενείας, τον τότε Αρχιεπίσκοπο Κύπρου και βοήθησε ώστε να γίνει η εκλογή του νέου Προκαθημένου της Εκκλησίας.

Είναι γι’ αυτό τον λόγο που, παρόλο ότι έχουμε το Αυτοκέφαλό μας από Οικουμενικές Συνόδους, αναφερόμαστε ευγνωμόνως προς την Μεγάλη του Χριστού Εκκλησία ως την μητέρα Εκκλησία.

Γενικώς, κοινή υπήρξεν η πορεία των δύο Εκκλησιών μας. Κοινές οι χαρές, κοινές οι λύπες, κοινές οι συμφορές. Και σήμερα κοινά είναι τα συναισθήματά μας, κοινές οι συγκινήσεις μας, κοινοί και οι φόβοι μας. Όπως και η ενταύθα Μεγάλη Εκκλησία, έτσι και η Κυπριακή Εκκλησία μπορεί να λέει με εγκαύχηση ότι «ἀναπληροῑ τά παθήματα τοῦ Χριστοῦ ἐν τῇ σαρκί αὐτῆς». Σε αιώνες σκληρής δουλείας αυτή ανεδείχθη η κιβωτός της σωτηρίας για τον λαό μας. Στη θαλπωρή των πτερύγων της βρήκαν, όπως και εδώ, καταφύγιο και παραμυθία τα τέκνα της δουλωθείσης πατρίδος. Και σήμερα, που σε ένα μεγάλο τμήμα της εξαπελύθησαν  οι πληγές της Αποκαλύψεως δεν είναι αυτή που αποσμήχει  τα δάκρυα των οδυνωμένων και αναπτερώνει τις ελπίδες των απηλπισμένων; Στην ηθική της δύναμης, αυτή αντιτάσσει την ηθική της δικαιοσύνης και ανέρχεται τον Γολγοθά, προσβλέπουσα πάντοτε στην ανάσταση.

Στον ακατάπαυστο αυτό αγώνα της παντός είδους επιβίωσής μας στην πατρική γη, θεωρούμε ευλογία μοναδική  την επίσκεψή μας σήμερα, Κυριακή της Ορθοδοξίας, ημέραν χαρμόσυνον και κατά πάντα εόρτιον, στο Κέντρο της Ορθοδοξίας. Σήμερα που εορτάζουμε τη νίκη της Εκκλησίας εναντίον όλων των αιρέσεων, η μνήμη μας ανατρέχει στις Οικουμενικές Συνόδους που συνήλθαν, Παναγιώτατε, όλες σε χώρους της άμεσης δικαιοδοσίας σας. Η συνάντησή μας, σήμερα, μαζί σας, τη σεπτή κορυφή της Ορθοδοξίας, ενδυναμώνει το αίσθημα της ενότητας, διεγείρει τον ζήλο για την κοινή αντίκρυση των αναφυομένων προβλημάτων, δίνει ώθηση για τη διάνοιξη νέων διαύλων επικοινωνίας της Εκκλησίας με το πλήρωμά της.

Στην πολυπρισματική και πολυφωνική εποχή μας, ποικιλώνυμες θεωρίες, ρεύματα και συστήματα διεκδικούν επιβολή και κυριαρχία πάνω στον τρόπο  ζωής των ανθρώπων. Έχει, δυστυχώς, παρέλθει ανεπιστρεπτί η εποχή των όσων εδράζονταν στη σεβάσμια και πολύχρονη παράδοση της Ορθόδοξης πίστης μας. Σήμερα πολλά αμφισβητούνται, μεταβάλλονται, συσχηματίζονται με τον αιώνα του κόσμου τούτου, αλλοτριώνουν το φρόνημα, εκκοσμικεύουν τη σκέψη.

Ο σύγχρονος άνθρωπος πίστεψε ότι αφού απέκτησε γνώσεις και Τεχνολογία, αφού «λαλεῖ ταῖς γλώσσαις τῶν ανθρώπων», αφού έχει τη δύναμη και την Τεχνολογία ώστε ακόμα και «ὄρη μεθιστάνειν», δεν χρειάζεται τον Θεό. Ξεχνά ότι αυτά μόνα τους τρέφουν την αλαζονεία και τον καταντούν «χαλκόν ἠχοῦντα καί κύμβαλον ἀλαλάζον».

Σε έναν τέτοιο κόσμο, αλλοτριωμένο και παραπαίοντα, η Ιστορία εναποθέτει και πάλιν ένα μοναδικό ρόλο στους ώμους της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Η αναγέννηση της κοινωνίας δεν συντελείται με τα πάσης φύσεως ξενόφερτα υποπροϊόντα, αλλά με την αληθινή θεολογία, την πατερική παράδοση και διδασκαλία.

Και φυσικά ο λόγος που θα εκφέρουμε ως Ορθόδοξη Εκκλησία, θα πρέπει να αγγίζει τους ανθρώπους της εποχής μας και να δίνει απαντήσεις στα καινούργια, σύνθετα και πιεστικά προβλήματα που έχουν ανακύψει. Λόγος αναχρονιστικός γίνεται αναπόφευκτα και αναξιόπιστος. Το ζωντάνεμα της χριστιανικής μαρτυρίας και η αναστήλωση της αξιοπιστίας του εκκλησιαστικού λόγου αποτελεί το πλέον επιτακτικό αίτημα του καιρού μας. Αν αυτό δεν επιτευχθεί, δεν θα κατορθώσουμε να λειτουργήσουμε ως άλας της γης και ως φως του κόσμου.

Ενεργώντας ως άλας της γης και ως φως του κόσμου καλούμεθα να αναμετρηθούμε πνευματικά με τα φαινόμενα της εποχής μας, όπως είναι η παγκοσμιοποίηση, ο εθνοφυλετισμός, η κακή χρήση των θεαματικών επιτευγμάτων της Τεχνολογίας. Έναντι αυτών, τα οποία οδηγούν στην απομονωτική, ατομική ή εθνική εσωστρέφεια και στην ψευδαίσθηση της πνευματικής αυτάρκειας, καλούμαστε να προβάλουμε την οικουμενική αντίληψη για τον κόσμο και την εν Χριστώ ενότητα της ανθρωπότητας.

Σ’ αυτή την λανθασμένη αντίληψη των πραγμάτων οφείλεται, κατά τη γνώμη μας, και η παρατηρούμενη σήμερα θλιβερή κατάσταση στους κόλπους της Ορθοδοξίας. Κάποιοι αισθάνθηκαν κραταιοί και αυτάρκεις. Και θέλησαν να διασπάσουν τον άρραφο χιτώνα του Κυρίου, διαγράφοντας από τα δίπτυχα άλλους, τους αδελφούς τους. Ο θεωρών τον εαυτό του αυτάρκη, βιώνει μια φανταστική πληρότητα, μια φανταστική παντοδυναμία. Αυτή η αυτάρκεια, όμως, είναι αφέλεια και φρεναπάτη. Τέλειο ψυχογράφημα του αυτάρκους μας προβάλλει η Αποκάλυψη στο πρόσωπο του Αγγέλου της εν Λαοδικεία Εκκλησίας: «λέγεις ὅτι πλούσιός εἰμι καὶ πεπλούτηκα καὶ οὐδενὸς χρείαν ἔχω, καὶ οὐκ οἶδας ὅτι σὺ εἶ ὁ ταλαίπωρος καὶ ὁ ἐλεεινὸς καὶ πτωχὸς καὶ τυφλὸς καὶ γυμνός» (Απ. 3, 17-18).

Γι’ αυτό και κατά την Ιεράν αυτή στιγμή και από τον Ιερότατο αυτό χώρο,  κάνουμε έκκληση,  εμείς, ο χρονικά τελευταίος στο αξίωμα του προκαθημένου των Αυτοκεφάλων Εκκλησιών, εν ονόματι της κοινής μας πίστης, να παύσουν τα σχίσματα και η παραβίαση των κανόνων και των θεσμίων που διέπουν τις σχέσεις των Αυτοκεφάλων Εκκλησιών. Τα κριτήρια στην Ορθοδοξία ουδέποτε υπήρξαν ποσοτικά. Ας σκεφτούν κάποιοι την πείραν άλλων στην Χριστιανική ζωή και τη χρονική είσοδο των ιδίων στην Εκκλησία. Κι ας παύσουν να κινούν «τήν πτέρναν κατά τοῦ Εὐεργέτου». Μέσα σε έναν κόσμο αλλοθρήσκων και αλλοδόξων αλλά και με αυξανόμενο τον αγνωστικισμό και την αθεΐα, έχουμε χρέος να κρατήσουμε ενωμένη την Ορθοδοξία μας, γιατί έτσι μόνο θα μπορέσουμε να υπηρετήσουμε καλύτερα και τους πιστούς  μας και ολόκληρη την ανθρωπότητα.

Με αυτές τις σκέψεις και διαθέσεις, Παναγιώτατε, τόσον η τιμία συνοδεία μου όσο και εγώ σας ευχαριστούμε και πάλι για τη δυνατότητα που μας δίνετε να εορτάζουμε την ημέρα της Ορθοδοξίας στην ένδοξη κοιτίδα της  και να ψηλαφούμε την Ιστορία και τις ταλαιπωρίες του Γένους μας πάνω στα ίδια τα αποτυπώματά τους. Ως προς εμέ, με τον βαρύ σταυρό του καθήκοντος επί των ώμων, θα βαδίσω στη νέα οδό της αποστολής μου, πιστεύοντας στη συναρωγή του Θεού και στη  δική σας συναντίληψη. Η φωνή της συνείδησής μου με ωθεί στο να αναλώσω τη ζωή μου για την ιδιαίτερή μου πατρίδα και την Εκκλησία της αλλά και για σύμπασα την Ορθοδοξία.

Μεταφέρουμε, Παναγιώτατε, την υική αγάπη και τον σεβασμό της Ιεράς Συνόδου, του κλήρου και ολόκληρου του Κυπριακού λαού, ο οποίος εκτίμησε ιδιαίτερα την επίσκεψή σας στη νήσο για την κηδεία του πολύκλαυστου Προκατόχου μας Αρχιεπισκόπου Χρυσοστόμου Β΄. Παρακαλούμε τον Θεό να σας χαρίζει σταθεράν υγεία και ακμή δυνάμεων, στη δε Εκκλησία Κωνσταντινουπόλεως κάθε ευλογία επ’ αγαθώ της όλης Ορθοδοξίας.