* * * 

Ἱερώτατε Ποιμενάρχα Μητροπολῖτα Μαρωνείας καί Κομοτηνῆς κύριε Παντελεῆμον,

Τιμιώτατοι ἅγιοι ἀρχιερεῖς, 

Ὁσιώτατε ἅγιε Πρωτεπιστάτα τοῦ Ἁγιωνύμου Ὄρους Ἄθω,

Ἐξοχώτατοι καί Ἐντιμότατοι Ἄρχοντες τοῦ τόπου,

Ἐντιμολογιώτατε κύριε Πολιτικέ Διοικητά τοῦ Ἁγίου Ὄρους, 

Προσφιλέστατοι πατέρες καί πεφιλημένα τέκνα ἐν Κυρίῳ,

Ἰδού καί πάλιν μία Θεομητορική ἑορτή, ἡ πρώτη ἐπίσημος Θεομητορική ἑορτή τοῦ νέου ἐκκλησιαστικοῦ ἔτους, συνεκέντρωσεν ἡμᾶς πάντας ὑπό τούς θόλους τοῦ εὐμεγέθους καί περιλάμπρου τούτου Θεομητορικοῦ σκηνώματος, ὥστε νά ἐφαρμόσωμεν οἱ διάκονοι τοῦ Μυστηρίου τῆς Χάριτος, διά μίαν ἀκόμη φοράν, τό πάνσοφον λόγιον τῆς Παναγίας Μητρός: «ὅ,τι ἄν λέγῃ ὑμῖν, ποιήσατε» (Ἰωαν. β΄, 5). Ὅ,τι σᾶς λέγει ὁ Χριστός, νά τό κάνετε.

Αὐτός ὁ λόγος, συνέχει τήν ζωήν καί πορείαν τῶν διακόνων τῆς Ἐκκλησίας, κλήρου καί λαοῦ, ἀπ᾿ ἀρχῆς, περιφέρεται ὡς ἄλλαι πλάκες τῆς Κιβωτοῦ μετά προσοχῆς καί συγκροτεῖ τήν φύσιν τοῦ Μυστηρίου τῆς ἐξ ἀκοῆς καί Ἀποκαλύψεως διδαχῆς, μετοχῆς καί συσσωματώσεως εἰς τήν αἰωνίαν, ἄχρονον καί ἀτελεύτητον Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ. Οὐδέν ἄλλο πράττομεν οἱ Μαθηταί τοῦ Κυρίου, εἰ μή μόνον νά ἀκολουθῶμεν ἐν τοῖς πράγμασι τόν λόγον τῆς Παναγίας, δηλαδή νά ἀφουγκραζώμεθα τάς ἐντολάς τοῦ Θεανθρώπου Υἱοῦ Της καί νά τηρῶμεν αὐτάς πάντοτε ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ. Ὅ,τι ἄν λέγῃ ὑμῖν, ποιήσατε.

Εἰς τό σημεῖον τοῦτο ἐντοπίζεται μία ἄλλη προσφορά τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου πρός τήν Ἐκκλησίαν. Δεικνύει καί ὑποδεικνύει, διαρκῶς καί μετά συνέσεως, ἐν Ἀληθείᾳ καί ἀγάπῃ, τό πῶς θά πορευθῶμεν ὡς Χριστιανοί, ποιοῦντες καί πράττοντες ὅ, τι ὁ Υἱός καί Θεός της λέγει ἡμῖν. Ἡ προτροπή αὐτή τῆς Παναγίας, παρά τό γεγονός ὅτι ἐλέχθη εἰς μίαν κοινωνικήν περίστασιν, προκειμένου περί τῆς ἀνανεώσεως, διά θαυματουργίας, τοῦ οἴνου κατά τόν γάμον τῆς Κανᾶ, ὅμως προσλαμβάνει βαθυτέρας καί ἐσχατολογικάς διαστάσεις, καθώς ὁδηγεῖ αὐτομάτως εἰς τόν λόγον τοῦ Κυρίου πρός τούς μαθητάς Του: «Ὁ ἀκούων ὑμῶν ἐμοῦ ἀκούει, καὶ ὁ ἀθετῶν ὑμᾶς ἐμὲ ἀθετεῖ· ὁ δὲ ἐμὲ ἀθετῶν ἀθετεῖ τὸν ἀποστείλαντά με» (Λουκ. ι΄,16). 

Ἐπί τῆς λογικῆς καί τοῦ περιεχομένου τῶν δύο αὐτῶν ἁγιογραφικῶν χωρίων, δυνάμεθα νά εἴπωμεν ὅτι συνεχίζομεν ἐπάνω εἰς τά ἴχνη τῶν μακαρίων Ἀποστόλων, μηδέν ἀπό τῆς Θεολογίας των παραχαράσσοντες, ἀλλ᾿ ἐπεκτεινόμενοι τοῖς ἔμπροσθεν, μέ προορισμόν τήν Βασιλείαν τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Καί ἐνῷ ἡ νοητή ναῦς τῆς Ἐκκλησίας ἡσύχασε σύν τῷ χρόνῳ ἀπό σοβαράς αἱρέσεις, ἐνῷ ἀπεκρυστάλωσεν ἐν γραφαῖς, θεωρίᾳ καί πράξει τά σωτηριώδη δόγματα τῆς ἀποκεκαλυμμένης διά Ἰησοῦ Χριστοῦ καί τῶν Συνόδων Ἀληθείας, ἐν τούτοις καλεῖται σήμερον νά ἀντιμετωπίσῃ τόν οὕτω καλούμενον ὑπό τῆς πείρας τῶν Πατέρων «ἐκ δεξιῶν» πειρασμόν. 

Οὗτος ὁ πειρασμός, ὅστις κλυδωνίζει τήν Κιβωτόν τῆς Ἀληθείας, δέν εἶναι ἄλλος ἀπό τήν ἐπιδεικνυομένην, ἀτυχῶς καί ὡς μή ὤφελεν, ἔλλειψιν ἐμπιστοσύνης πρός τήν Ἐκκλησίαν καί τάς συνοδικάς ἀποφάσεις της. Ἔφθασεν ὁ πιστός λαός, ὁ Χριστώνυμος λαός, νά ἀμφισβητῇ τήν ἀγάπην τῶν ποιμένων διά τό ποίμνιον, νά θεωρῇ τάς ἐνεργείας των ἐκ τῶν προτέρων ὡς ἐσφαλμένας καί κακοβούλους, νά θεωρῇ ὡς «ἁγίαν» μίαν ἀπ᾿ εὐθείας σχέσιν του μέ τόν «Χριστόν», μέσῳ «χαρισματούχων», ὡς καλοῦνται, εἴτε προφάσει εἴτε ἀληθείᾳ, προσώπων, παραθεωρῶν καί ὑποτιμῶν τόν ρόλον τῶν Ἐπισκόπων καί τοῦ κλήρου εἰς τήν ζωήν καί τήν πορείαν τῆς Ἐκκλησίας.

Ὁ πειρασμός αὐτός, ὁ νεοφανής καί ταχέως ἐξαπλούμενος, προελθών, καθ᾿ ἅ εἴμεθα εἰς θέσιν νά ἀντιλαμβανώμεθα, ἀπό ἰδεολογίας, αἱ ὁποῖαι ἐπιζητοῦν μίαν ἀποσταθεροποίησιν τῆς αὐτοσυνειδησίας μας ἐντός τῆς Ρωμηοσύνης, ἡ ὁποία ἐφώτισε τόν τετραπέρατον κόσμον ἐν πνεύματι εὐρύτητος, αὐτός ὁ πειρασμός παγώνει, ὡς ὁ ἐκ Βορρᾶ ἄνεμος, τάς καρδίας τῶν πιστῶν τέκνων τῆς Ἐκκλησίας καί ἐνσπείρει εἰς αὐτάς διαλογισμούς ματαίους. 

Μετά λύπης παρατηροῦμεν, ὡς ἡ ποιμαίνουσα ἐγκόπως καί θυσιαστικῶς Ἐκκλησία, καί βλέπομεν τό ποίμνιόν μας νά καθίσταται ἄθυρμα καί ἕρμαιον ἐπιτηδείων φωνῶν καί νοοτροπίας, ὅλως ξένων πρός τό Ὀρθόδοξον ἦθος. Πρῶτον, εἰσήχθησαν νέοι Ἅγιοι πανταχόθεν. Ὄχι ὅτι ἡ ἁγιότης δέν εἶναι οἰκουμενικόν φαινόμενον καί εὐλογία διά σύμπαντα τόν Χριστώνυμον λαόν. Ἀλλ᾿ εἰσήχθησαν νέοι Ἅγιοι δι᾿ ἑνός τρόπου, καθ᾿ ὅν ἐνεγράφη εἰς τάς συνειδήσεις τῶν πολλῶν ὅτι μόνον «ἔξω» ὑπάρχει πλέον ἡ ὁμολογία Χριστοῦ καί ἡ Ἁγιότης, μόνον ἔξωθεν σώζεται ἡ πίστις, μόνον διά τῆς ἐπιθετικῆς πολεμικῆς δυνάμεθα νά εὕρωμεν τήν Ἀλήθειαν. Καί τό σύστημα εἰργάζετο.

Ἐπηκολούθησεν ἡ Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδος τοῦ 2016. Καί ἐκεῖ σάλος μέγας ἐν τῷ ποιμνίῳ. Οὐδόλως ἀμφιβάλλομεν ὅτι οἱ πιστοί μας διακατέχονται ὑπό εὐλαβείας καί εὐθιξίας διά τά δόγματα καί τάς ἀρχάς τῆς πίστεώς μας. Ὅμως, ἔχομεν τήν πεποίθησιν, ὅτι οἱ ὑποκινήσαντες τά ἀρνητικά δι᾽ αὐτήν τήν Σύνοδον τῆς Κρήτης, δέν ἐκινήθησαν ἐκ τοιαύτης εὐαισθησίας. Ὁ στόχος ἦτο ἡ ἀμφισβήτησις τῶν κανονικῶν προνομίων τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου τῆς Κωνσταντινουπόλεως. Δέν εἶναι ἁπλᾶ τά πράγματα, ἀδελφοί καί τέκνα ἐν Κυρίῳ! Οἱ ἀμφισβητίαι ἐλειτούργησαν, οὕτως εἰπεῖν, ὡς Δούρειος ἵππος ἐκείνων, οἱ ὁποῖοι, δέν διεφώνουν μέ τά συνοδικά κείμενα, τά ὁποῖα εἶχον συνυπογράψει κατά τήν ἐν Σαμπεζύ Γενεύης Σύναξιν τῶν Ὀρθοδόξων Προκαθημένων (Ἰανουάριος 2016), ἀλλά ἀπέβλεπον ἀποκλειστικῶς εἰς τό νά θιγῇ ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης καί τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον. 

Τό αὐτό συνέβη καί μέ τό Οὐκρανικόν, λεγόμενον, ἐκκλησιαστικόν ζήτημα! Ἐδημιούργησαν καί πάλιν εἰς τάς εὐαισθήτους συνειδήσεις τῶν πιστῶν τήν ὅλως ψευδῆ ἰδέαν, ὅτι μέ ἀχειροτονήτους συνελειτούργησεν ὁ Κωνσταντινουπόλεως, μετά σχισματικῶν συνεργάζεται, ὑπηρετεῖ πολιτικάς σκοπιμότητας, εἶναι ὄργανον τῆς Ἀμερικῆς καί πόσα ἄλλα μυθεύματα καί διαστρεβλώσεις. Ἡμεῖς ὑπενθυμίζομεν εὐθαρσῶς τήν τῶν πραγμάτων ἀλήθειαν. Καί λέγομεν εὐθαρσῶς: Δέν συνελειτουργήσαμεν μετά σχισματικῶν. Διά τῆς ἐκκλήτου εὐθύνης μας, καί ἀφοῦ εἴδομεν ὅτι δέν ἔπασχον ὡς πρός τό δόγμα οἱ ἐν Οὐκρανίᾳ ἀδελφοί μας, καί ἀφού ἀντιμετωπίσαμεν πάλιν καί πολλάκις τήν ἀδιαφορίαν τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρωσσίας, μή ἐπιθυμούσης τήν ἀνάμειξιν τοῦ Κωνσταντινουπόλεως, ἐπανεφέρομεν τούς Οὐκρανούς ἀδελφούς εἰς τήν κοινωνίαν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Τό αὐτό ἐπράξαμεν παλαιότερον καί μέ τούς γείτονάς σας ἐδῶ Βουλγάρους ἀδελφούς. Τό πλέον ἐνδιαφέρον εἶναι ὅτι τήν πρός Βουλγάρους συμπεριφοράν τῆς οἰκονομίας καί ἐπιεικείας συνέστησε τότε πρός ἡμᾶς δι᾿ ἐπισήμου γράμματος ἡ Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας Ρωσσίας διά τῶν ἑξῆς: «Ἀπαιτείται νά παραδεχθῶσιν τούτους ἐν τῷ αὐτῷ βαθμῷ, ὅν αὐτοί ἔχουσιν, εἴτε ἔλαβον αὐτόν πρό τῆς κατακρίσεως αὐτῶν ὑπό τῆς Συνόδου, εἴτε μετά τήν κατάκρισιν. Τοῦτο δέον γενέσθαι δυνάμει τῶν ὑποδειχθέντων κανόνων καί τῆς πράξεως τῆς ἀρχαίας Ἐκκλησίας καί τῆς ἐκκλησιαστικῆς εἰρήνης, ἥτις ἐπί τοσαῦτα ἤδη ἔτη καταστρέφεται διά λυπηρᾶς διενέξεως.»  

Ἡ αὐτή ἀναταραχή συνέβη ἐπίσης καί κατά τήν τελευταίαν ὑγιειονομικήν κρίσιν. Καί πάλιν ἔλλειψις ἐμπιστοσύνης εἰς τά κελεύσματα τῆς Ἐκκλησίας, ἔξωθεν προερχομένη. Πολλοί Ρωμηοί, εὐαίσθητοι καί εὔπιστοι, ἐπίστευσαν εἰς τάς πομφόλυγας καί τάς ἀνευθυνότητας, μέ ἀποτέλεσμα τήν ἀπώλειαν τόσων καί τόσων προσφιλῶν ἀδελφῶν καί τέκνων.

Τιμιώτατοι ἀδελφοί Ἱεράρχαι καί τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,

Οἱ δημιουργοῦντες λογισμούς ἐναντίον τοῦ Φαναρίου σκοπόν ἔχουν νά πάρουν ἀπό τάς χεῖρας τῆς Ρωμηοσύνης τάς εὐθύνας τῆς Οἰκουμενικῆς Καθέδρας! Θά τό ἀνεχθῶμεν αὐτό; Προσωπικῶς, ὅσον ἀναπνέομεν, ὅσον ζῶμεν ἐπί γῆς, δέν θά ἐπιτρέψωμεν εἰς οὐδένα νά ἀπομειώσῃ, νά ζημιώσῃ τά δίκαια, τάς εὐθύνας, τήν θέσιν τῆς Μεγάλης τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας τῆς Κωνσταντινουπόλεως! Δέν θά ἀφήσωμεν τήν προπαγάνδαν νά ἀλλοτριώσῃ αὐτά τά ὁποῖα παρά τῶν μακαρίων ἡμῶν Πατέρων παρελάβομεν! Δέν θά ἐπιτρέψωμεν νά παρασύρεται τό ποίμνιόν μας ἀπό τά ἔξωθεν ψεύδη – τερατώδη ἐνίοτε! Ἔχετε ἐμπιστοσύνην, ἀδελφοί καί τέκνα, εἰς τόν Κωνσταντινουπόλεως, εἰς τήν Ἐκκλησίαν, εἰς τάς Συνόδους. Δι᾿ αὐτῶν ὥρισεν ὁ Κύριος καί ἡ ἐκκλησιαστική παράδοσις νά διακονῆται ὁ θεσμός τῆς Ἐκκλησίας. Καί μόνον ἐντός τῆς Χάριτός της διατηρεῖται τό χάρισμα τοῦ Πνεύματος ἀσφαλές. 

Ἐμακρηγορήσαμεν, ἀλλ᾿ ἀπηυθύνθημεν ἐκ καρδίας εἰς τούς συμπατριώτας ἑνός μεγάλου Ἱεράρχου τοῦ Πανσέπτου Οἰκουμενικοῦ Θρόνου καί ἐν συνεχείᾳ καί τῆς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλαδός: τοῦ ἀπό Τραπεζοῦντος Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν Χρυσάνθου τοῦ Κομοτηναίου, τοῦ εὐκλεοῦς τέκνου τῆς εὐάνδρου γῆς τῆς Ροδόπης, τοῦ ὑπερασπισθέντος, μέ ὅλας του τάς δυνάμεις, τάς ἱκανότητας καί τήν θυσιαστικήν προσφοράν, τό ἐμπιστευθέν αὐτῷ ποίμνιον τοῦ Χριστοῦ ἐν Τραπεζοῦντι, τούς πρόσφυγας, καί ἐν συνεχείᾳ, ἐν Ἀθήναις, κατά τήν εἰσβολήν τῶν Γερμανῶν. Ὄντως ἀνήρ μέγας ἐγεννήθη ἐνταῦθα, καί τοιούτου ἀνδρός συμπολῖται εἶσθε, Ἀδελφοί καί τέκνα. Διό καί τοῖς κείνου πιστεύμασι καί τῇ πολιτείᾳ, διά τῆς ἀγάπης πρός τόν Οἰκουμενικόν Θρόνον, παρά τῷ ὁποίῳ ἠνδρώθη πνευματικῶς, καλεῖσθε καί ἐσείς νά πολιτεύεσθε, ἐν ἀφοσιώσει πρός ὅ,τι πολυτιμότερον ἔχει τό Γένος: τό Φανάρι του! Ἐμνήσθημεν τοῦ ὀνόματος τοῦ μακαρίου τούτου ἀνδρός κατά τήν ἱεράν Προσκομιδήν ἐν τῇ κατά τό Ὄρος Μελᾶ Πατριαρχικῇ καί Σταυροπηγιακῇ Μονῇ τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, ἔνθα ἐλειτουργήσαμεν ἀνήμερα τῆς ἑορτῆς τῆς Κοιμήσεως αὐτῆς. Κομίζομεν πρός ὑμᾶς τήν εὐλογίαν τοῦ πανσέπτου τούτου σεβάσματος τῆς Ρωμηοσύνης, τῆς Μονῆς τῆς Παναγίας Σουμελᾶ.

Ὡμιλήσαμεν σήμερον, κατά τήν μεγάλην ταύτην ἑορτήν, ἐκ βαθέων πρός τόν λαόν τοῦ Θεοῦ, Ἱερώτατε Ποιμενάρχα, ἐνώπιον τῆς εἰκόνος «Ἄξιόν ἐστιν», καί ἐμπνευσθέντες ἀπό τό καλόκαρδον καί σεβαστικόν τῶν Θρᾳκῶν. Εἴμεθα βέβαιοι ὅτι ἐσπείραμεν εἰς γῆν ἀγαθήν! 

Κατακλείοντες, ἐπιλέγομεν νά παραφράσωμεν τούς στίχους τοῦ ποιητοῦ, λέγοντες ὅτι ἀρμόζει «Τιμή σ᾿ εκείνους όπου στην ζωή των ὅρισαν καί φυλάγουν τούς Θεομητορικούς τόπους καί τρόπους, ποτέ από τό χρέος μή κινοῦντες·». Διό, ἄξιός ἐστι καί δίκαιος ὁ ἔπαινος, τόσον πρός τόν ἀπό Τραπεζοῦντος Χρύσανθον, οὗτινος ἡ μνήμη εἴη αἰωνία, ὅσον καί πρός τούς δύο σήμερον, ὑπό τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Μαρωνείας καί Κομοτηνῆς τιμωμένους, τόν Ὁσιώτατον Πρωτεπιστάτην τοῦ Ἁγίου Ὄρους Γέροντα Χριστοφόρον Ἴβηρίτην καί τόν Ἐντιμολογιώτατον  Πολιτικόν Διοικητήν τοῦ Ἁγίου Ὄρους φίλτατον Ἄρχοντά μας κύριον Ἀθανάσιον Μαρτῖνον.

Ἡ Χάρις τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου εἴη μετά πάντων ὑμῶν! Ἔτη πολλά καί εὐλογημένα, ἀδελφοί καί τέκνα ἡμῶν ἐν Κυρίῳ περιπόθητα!