* * *

Ἱερώτατε Πρόεδρε τῆς Ἐφορείας μετά τῶν Τιμιωτάτων μελῶν αὐτῆς καί τοῦ Θεοφιλεστάτου Ἡγουμένου τῆς καθ᾿ ἡμᾶς Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίας Τριάδος Χάλκης, καί λοιποί ἀδελφοί Ἱεράρχαι,

Ἐντιμότατε κύριε Πρόξενε, 

Εὐλαβέστατοι κληρικοί καί μονασταί, 

Ἐντιμολογιώτατοι Ἄρχοντες ὀφφικιάλιοι,

Τέκνα ἐν Κυρίῳ εὐλογημένα,

Ἱερολογιώτατε διάκονε κ. Φώτιε,

Ὁ πάνδωρος Θεός ἠξίωσε πάντας ἡμᾶς νά ἑορτάσωμεν καί ἐφέτος ἐν λειτουργικῇ συνάξει τήν πανίερον μνήμην τοῦ ἀνιδρυτοῦ καί προστάτου τῆς Ἱερᾶς ταύτης Μονῆς τῆς παναγίας Τριάδος Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Φωτίου τοῦ Μεγάλου, εἰς τόν μαγευτικόν Λόφον τῆς Ἐλπίδος, ὅπου ἀπό τοῦ 9^ου αἰῶνος ὑμνεῖται ἐν ᾠδαῖς πνευματικαῖς, ἐν προσευχῇ, ἀσκήσει, ταπεινώσει καί ἐπ᾿ ἐλπίδι αἰωνίου ζωῆς τό ὑπέρ πᾶν ὄνομα τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἀπό δέ τοῦ ἔτους 1844, εὐλογημένῃ πρωτοβουλίᾳ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Γερμανοῦ Δ’, συνδοξολογούντων τῶν καθηγητῶν καί σπουδαστῶν τῆς ἐνταῦθα ἐγκαθιδρυθείσης Ἱερᾶς Θεολογικῆς Σχολῆς, τῆς καταρδευσάσης ἔκτοτε τήν οἰκουμένην πᾶσαν νάμασιν ὀρθοδόξου διδαχῆς, σιγησάσης τῆς κρυσταλλίνης φωνῆς αὐτῆς, κρίμασιν οἷς οἶδε Κύριος, κατά τό ἔτος 1971. 

Ἔχομεν πολλάκις ἀναφερθῆ εἰς τήν προσφοράν τῆς Σχολῆς μας εἰς τήν Ἐκκλησίαν καί τήν θεολογίαν, εἰς τούς στενούς δεσμούς της μέ τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον, εἰς τήν «πνευματικήν συνάφειαν», τήν «ἀντίδοσιν» καί τήν «ἀλληλοπεριχώρησιν» μεταξύ των. Ἡ Τροφός Σχολή ἀπετέλει τό θεολογικόν «ἐπιτελικόν διεργαστήριον» τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας. Ἦτο αὐτονόητον, οἱ καθηγηταί της νά συμμετέχουν εἰς τά τοῦ Πατριαρχείου ὡς εἰσηγηταί καί θεολογικοί σύμβουλοι, ὡς μέλη Ἐπιτροπῶν καί ὡς ὑπερασπισταί τῶν δικαίων του.

Ἡ Σχολή ἔδιδεν εἰς τούς ἱεροσπουδαστάς τά ἀπαραίτητα πνευματικά ἐφόδια διά τήν διακονίαν τῆς Ἐκκλησίας, μετελαμπάδευεν εἰς αὐτούς τό πνεῦμα καί τό ἦθος τοῦ Φαναρίου. Δέν ἐδιδάχθημεν εἰς τήν Χάλκην ἐσωστρέφειαν καί κλειστότητα, αἱ ὁποῖαι οὐδόλως προάγουν τήν χριστιανικήν μαρτυρίαν ἐν τῷ κόσμῳ, ἀλλά ἀνοικτοσύνην καί πνεῦμα διαλόγου, ἀγάπην πρός τόν συνάνθρωπον καί ἀλληλεγγύην. Ἐνεφυτεύθη εἰς τόν νοῦν καί τήν καρδίαν μας θαυμασμός διά τάς ἐμπνευσμένας διορθοδόξους καί διαχριστιανικάς πρωτοβουλίας τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου καί διά τήν ἐγκόσμιον μαρτυρίαν του ἔναντι τῶν μεγάλων θεμάτων καί προκλήσεων τῆς ἐποχῆς μας. 

Μόνιμον σημεῖον ἀναφορᾶς διά τούς διδάσκοντας καί διδασκομένους εἰς τήν Σχολήν ἦτο ὁ Ἱερός Φώτιος, ὁ γενναιότατος πρόμαχος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου, ὁ ἀνυποχώρητος ὑπερασπιστής τῆς Ὀρθοδοξίας καί τῆς κανονικῆς παραδόσεως, ὁ ἰσαπόστολος καί μεγαλόπνοος ἱεραπόστολος, ὁ Πρωτοασηκρήτης τῆς Αὐτοκρατορικῆς Αὐλῆς καί ἱκανώτατος διπλωμάτης, ὁ πολυΐστωρ μύστης τῆς ἀρχαίας ἑλληνικῆς πνευματικῆς παρακαταθήκης καί τῶν ἑλληνικῶν γραμμάτων, ὁ ὑψιπέτης θεολόγος καί μέγας ἐκκλησιαστικός ἀνήρ, ὁ γνήσιος φορεύς καί ἐκφραστής τῆς συνοδικῆς ταυτότητος τῆς Ἐκκλησίας καί ἐργάτης τῶν θείων ἐνταλμάτων, «ὁ τῆς ὀρθοδοξούσης Οἰκουμένης ἀείζωος Πατριάρχης». Κορωνίς τῶν πολλῶν ἀγώνων του καί ἀναγνώρισις τῆς προσφορᾶς καί τῆς καλῆς μαρτυρίας του εἶναι ἡ Μεγάλη ἐν Κωνσταντινουπόλει Σύνοδος τοῦ 879/80, πρότυπον συνοδικῆς ἐργασίας καί ἐκκλησιολογικῆς πληρότητος, ἡ ὁποία ἀνεγνώρισεν ὡς κανονικήν τήν πρώτην ἐκλογήν αὐτοῦ εἰς Πατριάρχην Κωνσταντινουπόλεως καί ἔχει ἐγχαραχθῆ εἰς τήν συνείδησιν τῆς Ἐκκλησίας ὡς «Η’ Οἰκουμενική».

Ἡ μαρτυρία τοῦ Πατριάρχου Φωτίου περί συνοδικότητος διεκδικεῖ ἰδιαιτέραν ἐπικαιρότητα λόγῳ τῆς ἐπετείου συμπληρώσεως 1700 ἐτῶν ἀπό τῆς συγκλήσεως τῆς Α’ ἐν Νικαίᾳ Οἰκουμενικῆς Συνόδου. Ὁ Ἱερός Φώτιος τονίζει ὅτι «ὁ ἱερός σύλλογος» τῶν 318 θείων Ἀρχιερέων «ἐκράτυνε τό ἀποστολικόν καί θεῖον κήρυγμα», διακηρύξας «ὁμοούσιον, ὁμοφυῆ καί συναΐδιον τόν Υἱόν καί Λόγον τοῦ Θεοῦ τῷ γεγεννηκότι Πατρί, καί τῆς αὐτῆς ἐξουσίας καί κυριότητος» (Φωτίου, Ἐπιστολαί, Η’, Τί ἐστιν ἔργον ἄρχοντος, PG 102, 633). Περί δέ τοῦ ἔργου τῶν ἑπτά Οἰκουμενικῶν Συνόδων σημειώνει ὁ φωτώνυμος Πατριάρχης τά ἑξῆς: «Αὕτη τῆς πίστεως ἡμῶν τῶν Χριστιανῶν ἡ καθαρά καί ἀμώμητος ὁμολογία˙ αὕτη τῆς ἀχράντου καί εἰλικρινοῦς λατρείας ἡμῶν, καί τῶν περί αὐτήν σεπτῶν μυστηρίων, ἡ θεόσοφος μυσταγωγία˙ κατά ταύτην, μέχρι βίου δυσμῶν, καί φρονοῦντες καί πιστεύοντες καί πολιτευόμενοι, πρός τήν ἀνατολήν τοῦ νοητοῦ ἡλίου ἐπειγόμεθα, τῆς ἐκεῖθεν ἀνεσπέρου αὐγῆς καί λαμπρότητος τρανότερόν τε καί τελειότερον ἀπολαύσοντες… Τοῦτο γάρ τῶν ἀποστόλων τό κήρυγμα, τοῦτο τῶν οἰκουμενικῶν συνόδων τό φρόνημα» (ὅ.π., 656).

* * 

*

Αὐτοῦ τοῦ Ἁγίου καί μεγάλου Πατριάρχου φέρεις τό τίμιον ὄνομα, ἀγαπητέ διάκονε Φώτιε. Ἡ θεμελιωθεῖσα ὑπ᾿ αὐτοῦ Ἱερά Μονή τῆς Ἁγίας Τριάδος, ὁ ὁμώνυμος Ἱερός Ναός καί ἡ Χαλκῖτις Θεολογική Σχολή, ἡ ὁποία προσβλέπει μέ χρηστάς ἐλπίδας εἰς τήν ἐπαναλειτουργίαν της, θά παραμείνουν εἰς τήν μνήμην καί τήν καρδίαν σου ὡς ὁ ἱερός τόπος, ὅπου ἔλαβες τήν χάριν τοῦ πρώτου βαθμοῦ τῆς ἱερωσύνης, καταστάς διάκονος τοῦ Κυρίου καί τοῦ λαοῦ Αὐτοῦ, κληρικός τῆς κατ᾿ ἐξοχήν διακονικῆς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Μεγάλης Ἐκκλησίας. Ὁ Οἰκουμενικός Θρόνος, ἐν τῇ διαδρομῇ τῆς ἱστορίας, «οὐδέν ἄλλο ὑπῆρξεν ἤ διακονίας Καθέδρα», ὅπως ἔλεγεν ὁ πνευματικός ἡμῶν πατήρ, μακαριστός Μητροπολίτης Χαλκηδόνος Μελίτων, εἰς κήρυγμά του κατά τήν χειροτονίαν διακόνου, ὑπενθυμίσας εἰς τόν χειροτονούμενον καί τά ἑξῆς ἔξοχα: «Ἄν καί κατά πόσον θά σέ τιμήσωσιν οἱ ἄνθρωποι, τοῦτο εἶναι ἄγνωστον καί ἀβέβαιον. Ἕν μόνον εἶναι βέβαιον, ὅτι ἐάν πιστῶς διακονήσῃς τῷ Χριστῷ, καί διακονήσῃς ἐν τῇ ταυτοπροσωπήσει Του πρός τόν ἐλάχιστον ἄνθρωπον, τόν ἀδελφόν Του, τότε θά σέ τιμήσῃ ὁ Πατήρ: “Ἐάν τις ἐμοί διακονῇ, τιμήσει αὐτόν ὁ Πατήρ” (Ἰωάν. ιβ’, 26). Αὕτη εἶναι ἡ βεβαία καί ὁριστική τῆς διακονίας σου δικαίωσις». (Χαλκηδόνια, σ. 51 καί 52.)                       

Ὅλα τά μέλη τοῦ ἱεροῦ κλήρου τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, ἀπό τόν Πατριάρχην μέχρι τόν νεοχειροτονηθέντα διάκονον, ἔχομεν κοινήν θεώρησιν τῆς ταυτότητος καί τῆς ἱερᾶς ἀποστολῆς μας, εἴμεθα φορεῖς τοῦ αὐτοῦ πνεύματος. Γνωρίζομεν τό ὕψος καί τήν εὐθύνην τοῦ λειτουργήματος τοῦ καλοῦ ἐργάτου τοῦ ἀμπελῶνος τοῦ Χριστοῦ, πού εἶναι συνδεδεμένα οὐσιαστικῶς μέ θυσιαστικόν ἦθος, μέ ἑτοιμότητα διά ἀπροϋπόθετον προσφοράν, μέ ἀφιέρωσιν ψυχῇ τε καί σώματι εἰς τό κοινόν χρέος.

Ὁ κληρικός δέν ἀνήκει εἰς τόν ἑαυτόν του, ἀλλά εἰς τόν Χριστόν καί τόν ἀδελφόν. Ὁ ἀδελφός μας εἶναι πάντοτε ὁ συγκεκριμένος ἄνθρωπος καί ὄχι μία ἀπρόσωπος καί ἀφῃρημένη μονάς τῆς ἀνθρωπότητας. Ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός μᾶς ἐκάλεσε νά γινώμεθα «πλησίον» πρός κάθε ἄνθρωπον ὁ ὁποῖος ἔχει ἀνάγκην τῆς συμπαραστάσεώς μας καί κατωνόμασεν ὡς κριτήριον τῆς σωτηρίας ἤ ἀπωλείας μας τό πῶς τῆς συμπεριφορᾶς μας πρός τόν «πεινῶντα, διψῶντα, ξένον, γυμνόν, ἀσθενῆ ἤ ἐν φυλακῇ» ἀδελφόν, μέ τόν ὁποῖον ταυτίζεται ὁ ἴδιος. Αὐτή ἡ ἀπόλυτος προτεραιότης τῆς ἀγάπης κατέστησε τόν Χριστιανισμόν τήν μεγαλυτέραν ἀξιολογικήν ἐπανάστασιν εἰς τήν ἱστορίαν τῆς ἀνθρωπότητος, ἡ ὁποία προκαλεῖ θαυμασμόν ἀκόμη καί εἰς τούς ἀγνωστικιστάς καί τούς ἀρνητάς τῆς πίστεως.

Σκεπτόμεθα τήν στιγμήν αὐτήν, ὅτι ἡ διακονία τῆς Ἐκκλησίας εἶναι μία οἰκοδομή ἑνός κτηρίου, ἡ ὁποία ἀπαιτεῖ ἀπό ὅλους τούς συμμετέχοντας καί μοχθοῦντας πλήρη ἀφιέρωσιν εἰς τόν κοινόν στόχον καί προσεκτικόν συντονισμόν. Ἡ ἔκβασις τοῦ ὅλου ἐγχειρήματος ἐξαρτᾶται ἀπό τήν κοινήν προσπάθειαν, ἀλλά καί ἀπό τήν ποιότητα τῆς συμβολῆς ἑκάστου. Πάντοτε, βεβαίως, ὁ καλῶν εἶναι ὁ Κύριος, ὁ ἀεί ἐνεργῶν ἐν ἡμῖν «καί τό θέλειν καί τό ἐνεργεῖν ὑπέρ τῆς εὐδοκίας» (Φιλιπ. β’, 13). Τό «ἐφ᾿ ἡμῖν» εἶναι ἡ ἀποδοχή τῆς θείας δωρεᾶς καί ἡ προσπάθεια νά διαφυλάξωμεν καί νά πολλαπλασιάσωμεν τό χάρισμα, τρέχοντες «δι᾿ ὑπομονῆς τόν προκείμενον ἡμῖν ἀγῶνα», ἀεί «ἀφορῶντες εἰς τόν τῆς πίστεως ἀρχηγόν καί τελειωτήν Ἰησοῦν» (Ἑβρ. ιβ’, 2).

Ἱερολογιώτατε καί ἀγαπητέ διάκονε κ. Φώτιε,

Εἶσαι ἀριστοῦχος ἀπόφοιτος τῆς Σχολῆς Ἀρχιτεκτόνων Μηχανικῶν τοῦ Ἐθνικοῦ Μετσοβίου Πολυτεχνείου καί τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Ἀριστοτελείου Πανεπιστημείου Θεσσαλονίκης καί κάτοχος Μεταπτυχιακοῦ τίτλου Master τοῦ  Πολυτεχνείου τῆς Ζυρίχης καί τοῦ Τμήματος Κοινωνικῆς Θεολογίας καί Χριστιανικοῦ Πολιτισμοῦ τοῦ Ἀριστοτελείου. Ἠκολούθησες τήν πορείαν ἀπό τήν σπουδήν μιᾶς θύραθεν εἰδικῆς ἐπιστήμης πρός τήν θεολογίαν, τήν Ἱεράν Ἐπιστήμην. Ἡ θεολογία εἶναι εἰς τήν ζωήν σου, τό ἐφετόν, ὁ τελικός στόχος, ἡ κατάκτησις τοῦ ὁποίου νοηματοδοτεῖ τήν ὅλην σου διαδρομήν. Χαιρόμεθα διά τό γεγονός ὅτι ξεκινᾷς τάς διδακτορικάς θεολογικάς σου σπουδάς εἰς τήν Θεσσαλονίκην καί, ὅτι θά διδάσκεσαι καθ᾿ ἡμέραν ἀπό τόν Ἐντιμολογιώτατον καί φίλτατον καθηγητήν κύριον Κωνσταντῖνον Δεληκωσταντῆν, ὡς συνεργάτης αὐτοῦ εἰς τό Α’ Πατριαρχικόν Γραφεῖον.

Ἡ καλή θεολογική κατάρτισις, ἡ ὁποία πρέπει συνεχῶς νά ἐμπλουτίζεται δι᾿ ἐνδελεχοῦς μελέτης, ὁμοῦ μετά τῆς πλήρους ἀφιερώσεως εἰς τόν Χριστόν καί τήν διακονίαν τοῦ λαοῦ Του, ἀποτελοῦν διά τόν κληρικόν τήν πνευματικήν πανοπλίαν εἰς τόν καλόν ἀγῶνα ἐκπληρώσεως τῆς ἁγίας ἀποστολῆς του. Ἡ Ἐκκλησία ἔχει ἀνάγκην κληρικῶν εὐσεβῶν καί εὐφυῶν, πιστῶν εἰς τήν ἄνωθεν κλῆσιν καί εἰς τήν παράδοσιν τῆς Ἐκκλησίας, μέ ὀρθόδοξον φρόνημα καί μέ σύγχρονον πνεῦμα, μέ ὀξύ αἰσθητήριον διά τό καθῆκον καί μέ ἐνσυναίσθησιν πρός τόν ἄνθρωπον, «ὑπέρ οὗ Χριστός ἀπέθανεν».

Εἰς τόν δόλιχον τῆς ἱερωσύνης, τόν ὁποῖον ξεκινᾶς σήμερον, κατά τήν πρώτην ἡμέραν τοῦ τριακοστοῦ ἔτους τοῦ ἐπιγείου βίου σου, θά σέ συνοδεύουν αἱ εὐχαί τοῦ Πατριάρχου σου, τῶν ἁγίων Ἀρχιερέων, τοῦ πνευματικοῦ σου πατρός, τῶν γονέων καί τῶν λοιπῶν συγγενῶν σου, τῶν μελῶν τῆς Πατριαρχικῆς Αὐλῆς καί πάντων τῶν παρόντων σήμερον εἰς τόν Λόφον τῆς Ἐλπίδος, τούς ὁποίους εὐχαριστοῦμεν διά τήν προσέλευσίν των εἰς τήν πανήγυριν τοῦ Ἱεροῦ Φωτίου καί εἰς τήν τελετήν τῆς εἰς διάκονον χειροτονίας σου.

Περαίνοντες τόν λόγον ἐκφράζομεν, ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ Προέδρου αὐτῆς Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Δέρκων κ. Ἀποστόλου, τήν Πατριαρχικήν ἡμῶν εὐαρέσκειαν πρός τήν Ἐφορείαν τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίας Τριάδος Χάλκης διά τό ἔργον καί τήν προσφοράν της πρός τό ἱερόν τοῦτο καθίδρυμα τοῦ Γένους. Εὐχαριστίας ἀπευθύνομεν, ἐπίσης, πρός τήν ἐνταῦθα μοναστικήν Ἀδελφότητα, μέ ἐπικεφαλῆς τόν Θεοφιλέστατον Ἐπίσκοπον Ἀραβισσοῦ κύριον Κασσιανόν καί πρός πάντας τούς εὐόρκως ἐργαζομένους εἰς τήν Χαλκίτιδα Μονήν καί Σχολήν.

Δεόμεθα τοῦ πανσθενουργοῦ, παντεπόπτου καί παντελεήμονος Θεοῦ τῶν πατέρων ἡμῶν, ὅπως, πρεσβείαις Φωτίου τοῦ Πάνυ, χαρίζηται πᾶσιν ὑμῖν τά οὐράνια δωρήματα Αὐτοῦ, εὐλογῇ δέ καί κρατύνῃ τόν νέον διάκονον Φώτιον εἰς τό ἔργον, εἰς τό ὁποῖον ἔταξεν αὐτόν. 

Ἄξιος!