Ἱερώτατοι ἐν Χριστῷ ἀδελφοί Ἱεράρχαι,
Ὁσιώτατε ἅγιε Καθηγούμενε μετά τῆς περί ὑμᾶς προσφιλοῦς Ἀδελφότητος,
Ἐξοχώτατε κ. Διοικητά,
Εὐλαβεῖς προσκυνηταί,

Μετά μεγάλης συγκινήσεως θέτομεν τόν πόδα εἰς τήν περίπυστον Ἱεράν τοῦ Βατοπαιδίου Μονήν, ἐζωσμένοι μέ τήν πίστιν εἰς τήν Χάριν τῆς ἁγίας Ζώνης τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, ἡ ὁποία, ἄν καί ὑλικῶς ἐξῆλθε τῶν τειχῶν τῆς Θεοτοκοφυλάκτου Πόλεως ἡμῶν, ἐκ τοῦ Ἱεροῦ ἐν Χαλκοπρατείοις σεμνώματος αὐτῆς, ἐν τούτοις δέν ἦλθεν εἰς τόπον ξένον πρός αὐτήν, ἀλλ΄εἰς τό Ὄρος τό Ἅγιον, καί εἰς Μοναστήριον μέ ἔνδοξον καί εὐκλεῆ Ἱστορίαν, ὡς ἡ Μονή αὕτη τοῦ Βατοπαιδίου. Ἐδῶ φιλοξενοῦνται θαυματουργαί Εἰκόνες τῆς Παναγίας μας, ἀλλά καί τόσα λείψανα μεγάλων Ἁγίων καί Πατέρων, ἐν οἷς αἱ τίμιαι κάραι τῶν Ἁγίων Προκατόχων ἡμῶν Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου καί Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου.
Καί τό ἀναφέρεσθαι εἰς μορφάς τοσούτου βεληνεκοῦς, δίδει εἰς ἡμᾶς τήν ἐξαίρετον εὐκαιρίαν νά ἀναφερθῶμεν εἰς τήν γνησίαν Θεολογίαν καί τόν ἀληθῆ Θεολόγον, καθώς αἱ ἔννοιαι αὗται τείνουν νά παρερμηνεύωνται εἰς τάς ἡμέρας μας. Ὁ προορισμός τοῦ ἐπί γῆς βίου μας, ἀδελφοί καί τέκνα ἐν Κυρίῳ, δέν εἶναι ἄλλος ἀπό τό νά γίνωμεν κατά χάριν ἅγιοι, ἐν ὀνόματι τοῦ ὄντως καί μόνου Ἁγίου Θεοῦ, καί ὄχι νά ὀνομασθῶμεν “Θεολόγοι”. Διό καί ἡ Ἐκκλησία, μόνον εἰς τρεῖς μορφάς τοῦ Ἁγιολογίου της ἀπέδωκεν αὐτόν τόν ἱερόν τίτλον. Διά τοῦτο καί πάντες οἱ θεράποντες τῆς ἐπιστήμης αὐτῆς, χρέος ἔχομεν ὄχι νά ἐπιζητῶμεν τήν προσφώνησιν καί κενάς ἐπιστημονικάς περγαμηνάς, ἀλλά νά σπουδάζωμεν αὐτήν διά τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἡμῶν βιοτῆς, τῆς θεωρίας καί τῆς πράξεως.
Εἰς τοῦτο τό βίωμα τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς ἔρχεται τό παράδειγμα ἐκ τῆς ζωῆς τοῦ Προφήτου Ἠλιού, ὅπως χαρακτηριστικῶς ἑρμηνεύει ὁ τῶν Γραμμάτων ἅγιος Ἀλέξανδρος ὁ Παπαδιαμάντης, ἀναλύων τό οἰκεῖον τροπάριον τό ὁποῖον λέγει: ”Αὔρα πραεῖα ὑπέδειξε, καί λεπτοτάτη Κύριον σοί Ἠλιού, Θεῷ ζηλοῦντι παντοκράτορι, οὐχί πνεῦμα βίαιον, οὐ συσσεισμός, οὐδέ πῦρ ἐκδειματοῦν, διό Ἰησοῦ τῷ πρᾴῳ ψάλλομεν…” κτλ. “Ὁ Θεός δηλαδή ἐφανερώθη εἰς τόν Προφήτην ὄχι ἐν τῷ πνεύματι τῷ βιαίῳ, ὄχι ἐν τῷ συσσεισμῷ, ὄχι ἐν πυρί, ἀλλ’ ἐν φωνῇ αὔρας λεπτῆς. Καί ἡ φωνή τῆς αὔρας τῆς λεπτῆς εἶναι ἡ φωνή τοῦ πρᾴου Ἰησοῦ, εἶναι ἡ φωνή τοῦ Εὐαγγελίου” (Ἀλεξ. Παπαδιαμάντη “Ἄπαντα”, Ἐκδ. “Δόμος”, Πρώτη Ἔκδοση, 1988, Ε’ Τόμος, σελ. 223-224).
Αὐτήν τήν φωνήν τοῦ Εὐαγγελίου κομίζομεν καί ἡμεῖς εἰς ὑμᾶς πάντας ἐκ τοῦ Ἱεροῦ Κέντρου τῆς εὐσεβοῦς ἡμῶν πίστεως, ἐκ τῆς εὐσεβοῦς πηγῆς, ἀδελφοί καί τέκνα ἐν Κυρίῳ. Αὐτήν τήν ἱεράν φωνήν, τό σωτηριῶδες ἄγγελμα τῆς ἐνσάρκου οἰκονομίας, “τοῦ Σταυροῦ, τοῦ Τάφου, τῆς Τριημέρου Ἀναστάσεως, τῆς εἰς οὐρανούς ἀναβάσεως, τῆς ἐκ δεξιῶν καθέδρας, τῆς δευτέρας καί ἐνδόξου πάλιν παρουσίας”, μεταφέρομεν ἐν εὐθύνῃ καί ἐπιγνώσει τῆς διαχρονικῆς ἀποστολῆς μας εἰς τόν κόσμον, στοχεύοντες ἀποκλειστικῶς καί μόνον εἰς τό ἐκ τοῦ κενοῦ Τάφου καί τοῦ Καινοῦ μηνύματος τοῦ Κυρίου ἀναβλύζον μέγα καί πλούσιον ἔλεος.
Ἄνευ τούτου τοῦ ἐλέους δέν ἔχομεν ἄλλην ἐλπίδα καί προοπτικήν, δέν ἔχομεν προορισμόν εἰς τοῦτον τόν ἀπαράκλητον κόσμον. Αὐτή εἶναι ἡ ἀληθινή θεολογία, ἡ κοινωνία μας μετά τοῦ εἰς τό Ὄρος τῶν Ἐλαιῶν προσευχομένου Κυρίου. Ὅταν ἡ ἐπιθυμία τῆς καρδίας μας ἑνωθῇ μετά τῆς ἀδιαλείπτου προσευχῆς τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ πρός τόν Πατέρα, καί τῆς ὑπακοῆς Του πρός Αὐτόν, τότε, καί μόνον τότε, τό Ἅγιον Πνεῦμα θά ἔλθῃ διά νά ἀνοίξῃ καί διαπλατύνῃ τάς ὁδούς μας πρός τήν αἰώνιον καί ἀναφαίρετον χαράν καί μακαριότητα. Εἰς τύπον ἐκείνης τῆς πρώτης ὑπακοῆς, τῆς λυσάσης τήν ἀράν τῆς ἀνυπακοῆς τῶν Πρωτοπλάστων, ἐντοπίζει καί ἡ μοναχική πολιτεία τό νόημα τοῦ θεμελίου αὐτῆς. Διό καί μοναχισμός δέν νοεῖται ἄνευ ὑπακοῆς. Ὡς τελείαν ὑπακοήν ὑποδεικνύομεν τήν τοῦ Ἀββᾶ Δοσιθέου, τοῦ μαθητοῦ τοῦ Ὁσίου Δωροθέου, περί τοῦ ὁποίου ἀναφέρομεν εἰς τήν ἀγάπην σας καί τό σχετικόν ὅραμα: “Οτε δέ ἠθέλησεν ὁ Θεός φανερῶσαι τήν ἑτοιμασθεῖσαν αὐτῷ δόξαν ἐκ τῆς ἁγίας ἐκείνης ὑπακοῆς, καί τό χάρισμα ὃ εἶχεν ὁ μακάριος Δωρόθεος, καί ἔτι μαθητής ὤν, περί τό σώζειν ψυχάς, ὁ οὕτως ἀπλανῶς αὐτόν καί συντόμως ὁδηγήσας πρός τόν Θεόν, τότε, μετ᾿ οὐ πολύν χρόνον τῆς μακαρίας αὐτοῦ (τοῦ Δοσιθέου) τελευτῆς, ἐπεθύμησέ τις τῶν ἁγίων μέγας γέρων, παραβαλών τοῖς ἐκεῖσε ξένοις, ἰδεῖν τούς ἐν τῷ κοινοβίῳ προκοιμηθέντας ἁγίους, καί ᾔτησε τόν Θεόν περί τούτου ἀποκαλύψαι αὐτῷ. Καί ὁρᾷ αὐτούς πάντας ὁμοῦ ὡς ἐν χορῷ ἱσταμένους, καί μεταξύ αὐτῶν τινα νεώτερον ἑστῶτα, καί ἔλεγεν· ῎Αρα τίς ἐστιν ὁ νεώτερος ὃν εἶδον μετά τῶν Πατέρων; Καί ὡς διέγραψε τά σημεῖα τοῦ χαρακτῆρος αὐτοῦ, ἔγνωσαν πάντες ὅτι Δοσίθεός ἐστιν· καί ἐδόξασαν τόν Θεόν, θαυμάζοντες ἀπό ποίου βίου, καί οἵας πρώτης ἀγωγῆς, εἰς ποῖα μέτρα κατηξιώθη φθάσαι, καί ἐν ὀλίγῳ οὕτω χρόνῳ, διά τοῦ κρατῆσαι αὐτόν τήν ὑπακοήν καί κόψαι τό ἴδιον θέλημα.”
Τί εὐλογημένη καί μακαρία, ἀλλά καί μαρτυρική ἀρετή καί ἀγωνοθέσιον ἡ ὑπακοή, σεβαστοί πατέρες, τέκνα ἐν Κυρίῳ. Καί εἶναι μαρτυρική, διότι οὐδέν δυσκολώτερον τῆς ἐκκοπῆς τοῦ ἰδίου θελήματος, τοῦ ἐπικρατήσαντος εἰς ἡμᾶς μετά τήν πτῶσιν καί ἐνισχυομένου ὑπό τοῦ ἀντιδίκου. Ὑπακούοντας, ὅμως, εἰς τά κελεύσματα τοῦ Γέροντος, καί ὁ Γέροντας μέ τήν σειράν του εἰς τόν Ἐπίσκοπον καί τήν Ἐκκλησίαν, τότε ἡ πνευματική μας πορεία εὐλογεῖται ὑπό τῆς ἀεί παρούσης χάριτος τοῦ ἐν Τριάδι Θεοῦ ἡμῶν.
Μέ αὐτάς τάς πατρικάς παροτρύνσεις καί καρδιακάς νουθεσίας ἐρχόμεθα, τό πρῶτον ὡς, ἐλέῳ Θεοῦ, Ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως, Νέας Ρώμης καί Οἰκουμενικός Πατριάρχης, ὡς ὁ οἰκεῖος ὑμῶν Ἐπίσκοπος, εἰς τήν Ἱεράν ταύτην Μονήν, καί χαιρόμεθα διά τε τό εὔανδρον καί διά τό φιλόκαλον τῶν ἐνταῦθα ἐνασκουμένων, ὑπό τήν συνετήν ὑμετέραν καθοδήγησιν, ἅγιε Καθηγούμενε, καθοδήγησιν, ἡ ὁποία ἀπαιτεῖ τόσον τούς πνευματικούς ὅσον καί τούς φυσικούς ὑμῶν κόπους καί τήν διαρκῆ παρουσίαν σας ἐν μέσῳ τῶν ἀδελφῶν, ὑπόδειγμα ὑπάρχοντος αὐτοῖς καί εἰκών ζῶσα.
Ἐκφράζοντες τάς θερμάς ἡμῶν εὐχαριστίας διά τήν ἐξ ἀγαπώσης καρδίας ἐγκάρδιον ὑποδοχήν καί τάς μερίμνας, καί τούς κόπους σας διά τήν προετοιμασίαν τῆς παρούσης ἐπισκέψεως ἡμῶν, καταστέφομεν πάντας ὑμᾶς διά τῆς Πατριαρχικῆς ἡμῶν εὐλογίας καί εὐχῆς, ὅπως ἡ Χάρις τῆς Κυρίας Θεοτόκου σκέπῃ καί περιφρουρῇ τοῦτον τόν ἱερόν παρθενῶνα τῆς πίστεως, κατά πάντα καί διά πάντα, κρατοῦσα αὐτόν ἀρραγῶς συνδεδεμένον καί ἐν ὑπακοῇ πρός τόν Πατριάρχην τοῦ Γένους καί τῆς Μητρός Ἐκκλησίας.
Ἡ Χάρις τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ μεθ΄ὑμῶν, ἀδελφοί καί πατέρες!