Μετά πολλῆς χαρᾶς συμμετέχομεν εἰς τήν ἀποψινήν παρουσίασιν τοῦ βιβλίου τοῦ Ἐλλογιμωτάτου καί ἀγαπητοῦ κυρίου Συμεών Σολταρίδου «Ἐγώ καί … ἡ βαλίτσα μου», εἰς τήν αἴθουσαν τοῦ Συνδέσμου Ἀποφοίτων Ζωγραφείου, εἰς τά ἱστορικά Χρυσοβέργεια. Ζωγραφιώτης ὁ κύριος Σολταρίδης καί φορεύς τοῦ πνεύματος τοῦ ἱστορικοῦ τούτου σχολείου τῆς Ὁμογενείας, καί Χαλκίτης, ἀφοῦ ἐφοίτησεν ἐπί τριετίαν εἰς τό Λύκειον τῆς Τροφοῦ Σχολῆς. Ἠγάπησε «τόν τόπον καί τόν τρόπον τοῦ βίου» εἰς τόν Λόφον τῆς ἐλπίδος, διηκόνησε τό ἀναλόγιον τοῦ ἱεροψάλτου, ἦτο μία ἀνήσυχη καί ζωντανή παρουσία. Ἡ φοίτησίς του εἰς τό Λύκειον τῆς Χάλκης τόν ὡδήγησεν εἰς τήν Θεολογικήν Σχολήν τοῦ Ἀριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, ἐκ τῆς ὁποίας ἀπέκτησεν ἀργότερα καί τόν τίτλον τοῦ Διδάκτορος.
Ὡς χαρακτηριστικά τῆς προσωπικότητος τοῦ ἀγαπητοῦ Συμεών ἐπιθυμοῦμεν νά ἐξάρωμεν δύο τινά, τά ὁποῖα ἀποτυπώνονται καί εἰς τό παρουσιαζόμενον βιβλίον του.
Τό πρῶτον εἶναι ἡ ἀνοικτοσύνη. Εἶναι, ὅπως λέγεται, ὁ «ἀέρας τοῦ Κωνσταντινουπολίτη», τῶν ἀνθρώπων οἱ ὁποῖοι ἔζησαν εἰς τήν Πόλιν τῶν Πόλεων, ὅπου τά πάντα ἀφηγοῦνται τά μεγαλεῖα τοῦ Γένους μας, ἀλλά καί τόν τιτάνιον ἀγῶνα διά τήν ἐπιβίωσίν του, ἐν εὐδίᾳ καί καιροῖς δυστήνοις, ἐν συνυπάρξει μέ τόν «ἄλλον», τόν «διαφορετικόν», ἀλλά κατά βάσιν, συνάνθρωπον καί φορέα τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως, τῶν διχασμῶν καί τῶν χαρισμάτων της. Ὅπως ἔγραφεν ἕνας σπουδαῖος ἀνθρωπιστής τοῦ παρελθόντος αἰῶνος, ὁ ἄνθρωπος ὁ ὁποῖος θεμελιώνει τήν ταυτότητά του ἀποκλειστικῶς εἰς τό γεγονός ὅτι εἶναι ἐντεταγμένος εἰς ἕνα ὡρισμένον ἔθνος, καί ὄχι ἐκ τοῦ ὅτι ἀνήκει εἰς τό ἀνθρώπινον γένος, ὅτι εἶναι πρωτίστως «ἄνθρωπος», «δέν ἔχει γεννηθεῖ ἀκόμη πραγματικά ὡς ἀνθρώπινο ὄν» (Erich Fromm). Ἐκφραστικώτατα περιγράφει τήν ταυτότητα τοῦ Κωνσταντινουπολίτου εἰς τό βιβλίον του ὁ κ. Σολταρίδης: «Στήν Πόλη ἤμασταν πολίτες τοῦ κόσμου, ζούσαμε σέ μία μητρόπολη· στήν πόλη πού διετέλεσε πρωτεύουσα δύο αὐτοκρατοριῶν, πού εἶχε βαρύ παρελθόν, ἀλλά καί πολύ πλούσιο παρόν» (σ. 65).
Μέσα σέ αὐτό τό περιβάλλον, ὁ κ. Σολταρίδης, ὅπως δηλώνει, εἶχε κατανοήσει ὅτι «τό νά ζῇ κανείς ὡς μέλος μιᾶς μειονότητας μέσα σέ μιά εὐρύτερη κοινωνική ὁμάδα, τόν ἀναγκάζει νά ἀναπτύξει δομές καί σχέσεις πού θά τόν βοηθήσουν νά διατηρήσει τήν ταυτότητά του καί νά ἀποφύγει τήν ὁμογενοποίηση, πού ἐπιθυμοῦν οἱ κυρίαρχοι κρατικοί μηχανισμοί» (σ. 21).
Θεωροῦμεν ὅτι ἡ ἀνοικτοσύνη καί ἡ ἰδιαιτέρα ταυτότης, ἀλληλοπεριχωροῦνται, καί ἡ μία τρέφει τήν ἄλλην, ὅταν κατανοοῦνται ὀρθῶς. Ἐπειδή ἔχομεν «ἰδικήν μας ταυτότητα», κατανοοῦμεν ὅτι καί ὁ ἄλλος ἔχει τήν ἰδιοπροσωπίαν του καί, βεβαίως, ὅτι ὀφείλομεν νά συνυπάρξωμεν μέ ἀλληλοκατανόησιν καί ἀλληλεγγύην, λόγῳ τῆς διαφορετικότητός μας, ἀλλά καί λόγῳ τοῦ γεγονότος ὅτι εἴμεθα «ἄνθρωποι», φορεῖς ἀναπολλοτριώτων δικαιωμάτων καί ἀξιοπρεπείας. Αὐτή ἡ ἀλήθεια τιμᾶται σήμερον, τήν Παγκόσμιον ἡμέραν τῶν δικαιωμάτων τοῦ ἀνθρώπου, τήν 71ην ἐπέτειον τῆς Οἰκουμενικῆς Διακηρύξεώς των ὑπό τῶν Ἡνωμένων Ἐθνῶν κατά τήν 10ην Δεκεμβρίου 1948.
Τό δεύτερον χαρακτηριστικόν τῆς προσωπικότητος τοῦ κ. Συμεών Σολταρίδου εἶναι ἡ ἀναγνώρισις, βιωματικῶς καί διά τῆς γραφίδος, ὅτι ἡ ταυτότης τοῦ Κωνσταντινουπολίτου εἶναι συνυφασμένη μέ τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον καί μέ τήν σχέσιν του πρός αὐτό. «Ἡ γλῶσσα καί τά σχολεῖα μας, ἡ θρησκευτική πίστη κι οἱ ἐκκλησίες μας μέ τό Πατριαρχεῖο, οἱ κοινοτικοί δεσμοί καί τά ἔθιμά μας ἦταν οἱ πυλῶνες τῆς ρωμαίικης κοινότητας γιά αἰῶνες. Μαθαίναμε, μέσα ἀπό τήν οἰκογένεια νά ἀκολουθοῦμε αὐτή τήν παράδοση» (ὅ.π.).
Αὐτό τό «δέσιμο», τόν σεβασμόν πρός τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον, διετήρησεν ὁ κ. Σολταρίδης εἰς ὅλην του τήν ζωήν, καί ἐπλήρωσε τό σχετικόν τίμημα διά τήν στάσιν του αὐτήν. Αὐτό εἶναι πολύτιμον στοιχεῖον τῆς ταυτότητος καί τῆς προσφορᾶς του, καθ᾿ ὅλην τήν πορείαν του καί τήν ἐπαγγελματικήν του σταδιοδρομίαν ὡς ἐκπαιδευτικός, ὡς συντάκτης εἰς τήν ἐφημερίδα «Ἐλευθεροτυπία», ὡς δημοσιογράφος καί ἐπιφυλλιδογράφος, ὡς δραστήριον μέλος τῆς κοινωνίας, ὡς ἱστορικός ἐρευνητής, ὡς ἐκλεγείς ἀλλά οὐδέποτε διορισθείς Λέκτωρ «Ἱστορίας τῶν Βαλκανικῶν Λαῶν κατά τούς μέσους χρόνους» εἰς τό Δημοκρίτειον Πανεπιστήμιον Θρᾴκης.
Ὁ Συμεών Σολταρίδης εἶναι ἕνας εὐφυής, δραστήριος, ταλαντοῦχος Ρωμιός, σάρξ ἐκ τῆς σαρκός τῆς Ὁμογενείας, ὁ ὁποῖος ποτέ δέν ἀπεκόπη ἀπό τάς ρίζας του. Τό βιβλίον, τό ὁποῖον ἐπαρουσιάσθη ἀπόψε γλαφυρῶς ἀπό τούς εἰσηγητάς, περιέχει πολλά ἐνδιαφέροντα στοιχεῖα, τά ὁποῖα τό καθιστοῦν κάτοπτρον πολλῶν ἐξελίξεων καί εἰς πολιτικόν, κοινωνικόν καί πολιτισμικόν ἐπίπεδον εἰς τόν εὐρύτερον χῶρον μας. Συγχαίρομεν τόν ὁμογάλακτον συγγραφέα Συμεών Σολταρίδην διά τό πόνημά του, διά τάς εὐαισθησίας του καί διά τήν αὐτογνωσίαν του, κατά τό ἀρχαῖον γνωμικόν: «τό ῾γνῶθι σαὐτόν᾽ οὐ μάτην δόξαν ἐν Δελφοῖς ἔχει».
Μέ αὐτάς τάς σκέψεις, ἐπαινοῦμεν τούς συντελεστάς τῆς παρούσης ὡραίας ἐκδηλώσεως, σᾶς ἀπονέμομεν τήν Πατριαρχικήν ἡμῶν εὐλογίαν καί ἐπικαλούμεθα ἐπί πάντας ὑμᾶς, ἀγαπητοί παρόντες, τήν χάριν καί τό ἔλεος τοῦ Σωτῆρος τοῦ κόσμου, τοῦ «ἀεί μεθ᾿ ἡμῶν» προαιωνίου Λόγου τοῦ Θεοῦ, πρός τόν ἑορτασμόν τῆς κατά σάρκα Γεννήσεως τοῦ Ὁποίου πορευόμεθα, δοξάζοντες Αὐτόν διά τάς δωρεάς Του πρός τό Γένος καί πρός τήν κτίσιν πᾶσαν.
Καλά Χριστούγεννα!