Θεοφιλέστατε Ἐψηφισμένε Ἐπίσκοπε Δορυλαίου κύριε Δαμασκηνέ,
Προκρίσει καί προτάσει τῆς ἡμῶν Μετριότητος, ψήφῳ δέ κανονικῇ τῆς περί ἡμᾶς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου, ἐκλεγείς παμψηφεί κανονικός Ἐπίσκοπος τῆς πάλαι ποτέ διαλαμψάσης Ἐπισκοπῆς Δορυλαίου, προσέρχεσαι σήμερον ἵνα λάβῃς διά τῆς ἐπιθέσεως τῶν χειρῶν ἡμῶν καί τῶν συλλειτουργούντων ἡμῖν ἁγίων Ἀρχιερέων, τήν χάριν τῆς Ἀρχιερωσύνης, καθιστάμενος Ἐπίσκοπος τῆς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Μεγάλης Ἐκκλησίας. Αὐτό σημαίνει ὅτι, εἰς ὅλας τάς ἐκφάνσεις τοῦ ἀρχιερατικοῦ σου ἔργου, ὀφείλεις νά ἐκπροσωπῇς καί νά ἐκφράζῃς τό πνεῦμα τῆς Πρωτοθρόνου Ἐκκλησίας τῆς Ὀρθοδοξίας, τήν ἀνύστακτον διαφύλαξιν τῶν ὧν παρελάβομεν καί τήν ἀγάπην διά τόν ἄνθρωπον, «δι᾿ ὅν Χριστός ἀπέθανεν» (Α’ Κορ. η’, 11).
Κατά τήν ἱεράν ταύτην στιγμήν, τήν ἱερωτέραν τῆς ζωῆς σου, ἐν πληθούσῃ Ἐκκλησίᾳ εἰς τόν ἱστορικόν Ναόν Παμμεγίστων Ταξιαρχῶν Μεγάλου Ρεύματος, ὑπενθυμίζομεν εἰς σέ τούς σοφούς λόγους, τούς ὁποίους ἀπηύθυνεν ὁ μακαριστός πνευματικός ἡμῶν πατήρ Μητροπολίτης Χαλκηδόνος Μελίτων, τοῦ ὁποίου τήν μνήμην ἐτιμήσαμεν χθές, ἐπί τῇ τριακοστῇ ἐπετείῳ ἀπό τῆς ἐκδημίας του, πρός νεοχειροτονούμενον ἐπίσκοπον ἐν τῷ Πανσέπτῳ Πατριαρχικῷ Ναῷ. Τοῦ ἔλεγε: «Γίνεσαι Ἐπίσκοπος, διότι ὑπάρχει ἡ Ἐκκλησία. Ὅλοι ἡμεῖς οἱ Ἐπίσκοποι οὐδέν θά εἴμεθα καί οὐδέν εἴμεθα ἄνευ καί ἐκτός τῆς Ἐκκλησίας … Ἑπομένως, ἔχε τοῦτο πάντα κατά νοῦν, ὅτι οἱανδήποτε καί ὁσονδήποτε προσωπικήν ἀξίαν ἔχεις, σύ καί ἐγώ, οὐδέν εἴμεθα ἔναντι τῆς Ἐκκλησίας. Αὐτή οὐδέν μᾶς ὀφείλει, ἡμεῖς τά πάντα ὀφείλομεν εἰς αὐτήν» (Χαλκηδόνια, σ. 162).
Ἡ Ἐκκλησία εἶναι τό «μέγα θαῦμα» τῆς καινοποιήσεως τῶν πάντων ἐν Χριστῷ. Πυρῆνα τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς καί πρόγευσιν τῆς ἐκλάμπρου φωτοχυσίας τῆς Βασιλείας τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἀποτελεῖ ἡ Θεία Εὐχαριστία, ἡ ὁποία, κατά τόν Ἅγιον Νικόλαον Καβάσιλαν, εἶναι «εἰκών τῆς ὅλης οἰκονομίας τοῦ Κυρίου ἡμῶν» (Εἰς τήν Θείαν Λειτουργίαν, ΙΣΤ’, PG 150, 404). Συμφώνως πρός τήν ὀρθόδοξον ἐκκλησιολογίαν, ὁ Ἐπίσκοπος εἶναι πρωτίστως καί ἐξόχως ὁ Προεστώς τῆς εὐχαριστιακῆς συνάξεως, ἀπό τήν ὁποίαν τρέφεται σύνολον τό πολυδιάστατον ἔργον του. Ὁ Ἐπίσκοπος εἶναι εὐχαριστιακός εἰς ὅλας τάς πτυχάς τῆς εὐθύνης καί τῆς μαρτυρίας του.
Εἶσαι ὁ Ἡγούμενος τῆς ἱστορικῆς Πατριαρχικῆς καί Σταυροπηγιακῆς Μονῆς Ἁγίας Τριάδος τῶν Τζαγκαρόλων. Θεία Εὐχαριστία καί μοναχισμός ἀποκαλύπτουν καί μαρτυροῦν τήν ἐσχατολογικήν ἀναφοράν καί ὁρμήν τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς. Τό εὐχαριστιακόν ἦθος καί τό ἀσκητικόν πνεῦμα μετέδιδεν εἰς τούς μαθητάς ἡ στεγασθεῖσα ἐπί δεκαετίας πολλάς εἰς τήν Ἱεράν Μονήν τῆς Ἁγίας Τριάδος Ἐκκλησιαστική Σχολή Κρήτης, ἡ ὁποία ἐχάρισεν εἰς τήν Ἐκκλησίας πολλούς ἐξαιρέτους κληρικούς, μεταξύ αὐτῶν καί τόν συμπροσευχόμενον Ἱερώτατον Ἀρχιεπίσκοπον Κρήτης κύριον Εἰρηναῖον, τόν καί Χαλκτίτην ὁμογάλακτον ἀδελφόν. Ἡ ἑπταετής φοίτησις εἰς τήν Σχολήν ἐνέπνεεν εἰς τούς ἱεροσπουδαστάς τήν ἀγάπην διά τήν Ἐκκλησίαν, ἱερατικήν κλῆσιν, ὀρθόδοξον φρόνημα καί γνησίαν πνευματικότητα, τήν ὁποίαν ἐνεπλούτιζεν ἡ παρουσία καί ἡ μαρτυρία τῆς ἐκεῖσε μοναστικῆς ἀδελφότητος. Ὅπως ἔγραφεν ὁ συντοπίτης σου ἀείμνηστος πατήρ Μιχαήλ Καρδαμάκης, ἀπόφοιτος καί ἐκεῖνος τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Σχολῆς Κρήτης, ὁ γνήσιος διάκονος τοῦ Ὑψίστου οὐδέποτε λέγει ἤ πράττει κάτι «πού δέν εἶναι ὁ Χριστός στό γεγονός τοῦ Σταυροῦ καί τῆς Ἀναστάσεως, στό σκοπό τῆς Σαρκώσεως καί τῆς Πεντηκοστῆς – μέ μιά λέξη, στήν Ἐκκλησία καί γιά τήν Ἐκκλησία Του» (Αἷμα καί Δάκρυα, σ. 87).
Ἡ εὐχαριστιακή, διακονική καί ἐσχατολογική ταυτότης τῆς Ἐκκλησίας ἀπειλεῖται σήμερον ὄχι μόνον ἀπό τήν ἐκκοσμίκευσιν, ἀλλά καί ἀπό μίαν ἐσωστρεφῆ καί ἄγονον πνευματικότητα, ἡ ὁποία μάλιστα θεωρεῖται συχνάκις ὡς ἔκφρασις αὐθεντικοῦ ὀρθοδόξου φρονήματος. Τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον δέν ὑπῆρξε ποτέ ἐκφραστής μιᾶς κλειστῆς πρός τόν κόσμον Ὀρθοδοξίας. Πρωτοβουλίᾳ καί μερίμνῃ τῆς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Μεγάλης Ἐκκλησίας ἤρξαντο οἱ θεολογικοί διάλογοι τῆς Ὀρθοδοξίας κατά τόν 20όν αἰῶνα καί συνεχίζονται καί σήμερον. Ἡ Κωνσταντινουπολῖτις Ἐκκλησία ἡγήθη τῆς ὅλης προετοιμασίας καί τῆς πραγματοποιήσεως τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου ἐν Κρήτῃ τόν Ἰούνιον τοῦ 2016, ἡ ὁποία καί προέβαλε μετ᾿ ἐμφάσεως τήν ἀποστολήν καί τήν μαρτυρίαν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἐν τῷ συγχρόνῳ κόσμῳ.
Ἐπί τῇ βάσει ὅσων ἀνεφέρομεν, ἐπιθυμοῦμεν, Θεοφιλέστατε, νά ἀπευθύνωμεν πρός σέ τάς ἑξῆς πατρικάς παραινέσεις:
Πρῶτον. Νά διακονῇς τόν λαόν τοῦ Θεοῦ ἐν ἀκλονήτῳ πιστότητι πρός τήν δογματικήν καί κανονικήν παράδοσιν τῆς Ἐκκλησίας.
Δεύτερον. Νά ἀγωνίζεσαι διά νά διαφυλάξῃς, νά καλλιεργῇς καί νά ὑπερασπίζεσαι τάς πνευματικάς ἀξίας καί τόν πολιτισμόν τῆς Ὀρθοδοξίας.
Τρίτον. Καί ὡς ἐπίσκοπος νά παραμείνῃς διάκονος τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ. Εἰς τό «ἔργον διακονίας» διασώζεται ὅλος ὁ πλοῦτος τῆς φιλανθρωπίας τῆς Ὀρθοδοξίας, ἡ θυσιαστική ἀγάπη πρός τόν «ἀδελφόν». «Ποιμένα ἀληθινόν, ἀποδείξει ἀγάπη. Δι᾿ ἀγάπην γάρ ὁ Ποιμήν ὁ Μέγας ἐσταύρωται» (Ἰωάννου Σιναΐτου, Κλῖμαξ, ΛΑ´).
Τέταρτον. Νά ἐνδιαφέρεσαι διά τά ὑπαρξιακά προβλήματα τοῦ συγχρόνου ἀνθρώπου, νά γνωρίζῃς τά ἀδιέξοδα, ἀλλά καί νά ἐκτιμᾷς καί νά ἀξιοποιῇς τάς θετικάς προοπτικάς τοῦ πολιτισμοῦ τῆς ἐποχῆς μας.
Πέμπτον. Νά ἐνθυμῆσαι πάντοτε ὅτι ἡ ἀποστολή τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἡ μεταμόρφωσις τοῦ κόσμου. Προφανῶς, ἡ ἀπόρριψις τοῦ κόσμου δέν εἶναι δυνατόν νά ἀποτελῇ συμβολήν εἰς τήν μεταμόρφωσίν του.
Ἕκτον. Ὁ ἀπαρέγκλιτος σεβασμός πρός τήν Ὀρθόδοξον Παράδοσιν δέν πρέπει νά εἶναι ἐμπόδιον διά τήν συνάντησιν μέ τόν λοιπόν χριστιανικόν κόσμον. Μετεξεπαιδεύθης εἰς τό ἐν Chambésy Γενεύης ἡμέτερον Ἰνστιτοῦτον Μεταπτυχιακῶν Σπουδῶν Ὀρθοδόξου Θεολογίας καί ἐγνώρισες ἐκ τοῦ σύνεγγυς τήν ρωμαιοκαθολικήν καί τήν προτεσταντικήν θεολογικήν παράδοσιν. Εἴμεθα βέβαιοι ὅτι ἀπέκτησες ἐκεῖ πνεῦμα διαλόγου, τό ὁποῖον θά ἀξιοποιήσῃς εἰς τήν διακονίαν σου.
Ἕβδομον. Φέρεις τό ὄνομα τοῦ μεγάλου θεολόγου Πατρός τῆς Ἐκκλησίας, τοῦ δογματολόγου καί ἀγωνιστοῦ τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως, τοῦ ὑμνογράφου καί μελῳδοῦ, τοῦ ποιητοῦ τῆς «ᾀδομένης Δογματικῆς» Δαμασκηνοῦ. Τίμησον τό σεπτόν τοῦτο ὄνομα διά τῆς ὁλικῆς ἀφοσιώσεως εἰς τήν διδασκαλίαν τῆς Ἐκκλησίας, διά τῆς μελέτης τῶν Πατέρων, διά τῆς πιστῆς ἐξαγγελίας τοῦ Εὐαγγελίου καί τῆς καλῆς μαρτυρίας «περί τῆς ἐν ἡμῖν ἐλπίδος».
Ὄγδοον. Εἰς ὅλας τάς προσπαθείας σου νά μή λησμονῇς ὅτι τίποτε δέν εἶναι ἰδικόν μας ἔργον καί κατόρθωμα. Ὁ Θεός εἶναι «ὁ ἐνεργῶν ἐν ἡμῖν καί τό θέλειν καί τό ἐνεργεῖν ὑπέρ τῆς εὐδοκίας» (Φιλιπ. β’, 13).
Τό ὄνομα τοῦ σήμερον ἑορταζομένου Ἱερομάρτυρος Ἁγίου Ἐλευθερίου, μᾶς ὁδηγεῖ εἰς τάς δύο τελευταίας νουθεσίας πρός σέ.
Ἔνατον, λοιπόν. Ἡ θεία χάρις, ἡ πάντοτε θεραπεύουσα τά ἀσθενῆ καί ἀναπληροῦσα τά ἐλλείποντα, δέν μετατρέπει τόν ἄνθρωπον εἰς παθητικόν δέκτην τῶν ἄνωθεν δωρημάτων. Τό τιμαλφέστατον δῶρον τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ πρός ἡμᾶς εἶναι ἡ ἐλευθερία ὡς μετοχή εἰς τήν θεανδρικήν πραγματικότητα τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία εἶναι ὁ χῶρος ὅπου τελεσιουργεῖται ἡ «ἄλλη πλάσις» τοῦ ἀνθρώπου ὡς ἀπελευθέρωσις ἀπό τήν ἁμαρτίαν καί τόν θάνατον καί ὡς χριστοτερπής ἀναστροφή ἐν ἐλπίδι ζωῆς αἰωνίου. Ἡ ἐκκλησιοτραφής ἐλευθερία εἶναι ὁδός σταυροαναστάσιμος. Αἴρομεν τόν σταυρόν μας, ἀτενίζοντες πάντοτε εἰς τόν ἀναστάντα Κύριον τῆς δόξης.
Δέκατον καί τελευταῖον. Ὁ μοναχισμός εἶναι σάρξ ἐκ τῆς σαρκός τῆς Ἐκκλησίας καί ὑποστασιοποιεῖ μέ τό ἀσκητικόν του ἦθος, τόν ἐσχατολογικόν του προσανατολισμόν καί τόν ὑψηλόν πνευματικόν πολιτισμόν τόν ὁποῖον ἐδημιούργησε, τήν ἐν Ἐκκλησίᾳ «κοινήν ἐλευθερίαν», ὡς αὐθεντικήν μαρτυρίαν περί τῆς ἐλθούσης Χάριτος καί προσδοκωμένης πληρότητος ἐν τῇ Βασιλείᾳ. Ὁ μοναχισμός εἶναι ὑπέρβασις ὄχι μόνον τοῦ ἔχειν, ἀλλά καί τοῦ «εἶναι» μας, ἐφ᾿ ὅσον αὐτό ἐκφράζεται «φαρισαϊκῶς» ὡς αὐτοδικαίωσις ἤ ὡς διεκδίκησις δικαιωμάτων καί προνομίων. Ἡ ἄνευ ὅρων καί ὁρίων προσφορά τοῦ ἑαυτοῦ μας εἰς τόν Χριστόν καί εἰς τήν Ἐκκλησίαν εἶναι πηγή δυναμισμοῦ καί δημιουργικότητος καί δεικνύει σήμερον τήν κατεύθυνσιν, εἰς τήν ὁποίαν ὁ σύγχρονος ἀτομοκεντρικός πολιτισμός δύναται νά ὑπερβῇ τά πολλά ἀδιέξοδά του.
Μέ αὐτούς τούς λόγους, καλοῦμεν σε, Θεοφιλέστατε ἀδελφέ Δαμασκηνέ, νά προσέλθῃς ἔνδον τοῦ καταπετάσματος, ἵνα λάβῃς τήν χάριν τοῦ τρίτου βαθμοῦ τῆς ἱερωσύνης. Εἴσελθε νῦν εἰς τά Ἅγια τῶν Ἁγίων ἐν φόβῳ Θεοῦ, ἐν ταπεινώσει, ἐν κατανύξει. Τό Παράκλητον Πνεῦμα, τό «λαλοῦν», «ἐνεργοῦν» καί «διαιροῦν τά χαρίσματα», εἶναι ὕπερθεν τῆς Ἁγίας Τραπέζης, συμπαριπταμένων καί τῶν Παμμεγίστων Ταξιαρχῶν, ἕτοιμον νά σέ καταστήσῃ Ἐπίσκοπον καί Ἀρχιερέα τῆς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Μεγάλης Ἐκκλησίας.
Παραδόθητι «ἐν καθαρᾷ καρδίᾳ» τῷ Παρακλήτῳ. Δός χῶρον τῇ Θείᾳ Χάριτι. Καί ὁ Κύριος τῆς δόξης καί Δοτήρ παντός ἀγαθοῦ ἔσται μετά σοῦ πάσας τάς ἡμέρας τῆς ζωῆς σου. Ἀμήν.