
∗ ∗ ∗
Τιμιώτατε Μητροπολῖτα Ἰωαννίνων κύριε Μάξιμε, Ἐκπρόσωπε τῆς Αὐτοῦ Μακαριότητος τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος κ. Ἱερωνύμου,
Ἱερώτατε Μητροπολῖτα Νικοπόλεως καί Πρεβέζης κύριε Χρυσόστομε,
Τιμιώτατοι ἀδελφοί Ἀρχιερεῖς,
Ἐντιμότατε Βουλευτά κύριε Κυριάκη, Ἐκπρόσωπε τῆς Ἐντίμου Ἑλληνικῆς Κυβερνήσεως,
Ἐξοχώτατε κύριε Περιφερειάρχα,
Ἐντιμότατε κύριε Δήμαρχε,
Ἐντιμότατοι ἐκπρόσωποι τῶν Ἀρχῶν,
Εὐλαβέστατοι κληρικοί καί ὁσιώτατοι μονασταί,
Ἐντιμολογιώτατοι Ἄρχοντες Ὀφφικιάλιοι,
Τέκνα ἐν Κυρίῳ εὐλογημένα,
Εὐλογητός ὁ Θεός τῶν Πατέρων ἡμῶν, ὁ ἀξιώσας ἡμᾶς νά εὑρισκώμεθα ἐν τῷ μέσῳ ὑμῶν, εἰς τόν Ἱερόν Ναόν τῶν Ἁγίων Θεοστέπτων Βασιλέων καί Ἰσαποστόλων Κωνσταν-τίνου καί Ἑλένης, εἰκοσαπενταετίαν ὅλην μετά τήν πρώτην ἐπίσκεψίν μας εἰς τήν Ἱεράν Μητρόπολιν Νικοπόλεως καί Πρεβέζης. Τότε μᾶς ὑπεδέχθη ὁ μακαριστός Μητροπολίτης Μελέτιος, μετά τοῦ ὁποίου μᾶς συνέδεαν ἰσχυροί πνευματικοί δεσμοί. Μέ τήν πνευματικότητα, τήν λογιοσύνην του, τό κατηχητικόν ἔργον καί τά συγγράμματά του, τήν συμβολήν του εἰς τήν σύγχρονον μαρτυρίαν τῆς Ὀρθοδοξίας καί εἰς τούς θεολογικούς διαλόγους, ὁ ἀείμνηστος ἀδελφός ἔγραψε τό ὄνομά του χρυσοῖς γράμμασιν εἰς τήν σύγχρονον ἱστορίαν τῆς Ἐκκλησίας. Εἴη ἡ μνήμη αὐτοῦ αἰωνία καί ἄληστος!
Καί τά νῦν, στρεφόμεθα πρός ὑμᾶς, τόν Ἱερώτατον καί ἀγαπητόν Ποιμενάρχην τῆς θεοτηρήτου Ἐπαρχίας ταύτης κύριον Χρυσόστομον, τόν ἄξιον διάδοχον καί συνεχιστήν τοῦ πνευματικοῦ ἔργου τοῦ ἀειμνήστου Προκατόχου σας. Εὐχαριστοῦμεν διά τήν ὡραίαν προσφώνησιν, διά τούς καρδιακούς λόγους, διά τήν πρόφρονα ὑποδοχήν καί διά τόν σεβασμόν σας πρός τήν Μητέρα Ἁγίαν τοῦ Χριστοῦ Μεγάλην Ἐκκλησίαν. Εὐχαριστοῦμεν ἐπίσης διά τήν ἀπονομήν εἰς τήν ἡμετέραν Μετριότητα τοῦ Παρασήμου-Σταυροῦ τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, τῆς ἀνωτάτης τιμητικῆς διακρίσεως τῆς καθ᾿ ὑμᾶς Μητροπόλεως. Ὁ Ἀπόστολος τῶν Ἐθνῶν εἶναι ὁ μέγιστος θεολόγος τοῦ Σταυροῦ καί τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ, ὡς πηγῆς καί ὁρίζοντος τῆς «ἀληθευούσης ἐν ἀγάπῃ» ἐλευθερίας.
Διακονεῖτε εὐόρκως καί θυσιαστικῶς, ἅγιε Ἀδελφέ, μίαν παράδοσιν πίστεως, ἀγάπης καί ἐλπίδος, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ ἀνεξάντλητον πηγήν ζωτικῶν ἀληθειῶν διά τόν ἄνθρωπον καί τόν κόσμον. Ἡ πιστότης εἰς τήν παράδοσιν αὐτήν δέν ἔχει οὐδεμίαν σχέσιν μέ ἄγονον συντηρητισμόν, ὁ ὁποῖος, ἐν τέλει, «νεκρώνει τήν παράδοσιν». Ὀρθῶς ἔχει γραφῆ, ὅτι ὁ συντηρητισμός εἶναι «ἀντιπαραδοσιακός». Ἡ γνησία παρα-δοσιακότης ἀκούει τήν φωνήν τῶν Πατέρων, ταὐτοχρόνως δέ ἀφουγκράζεται τήν φωνήν τῶν συγχρόνων της, διαλέγεται καί ἀναδεικνύει τήν ἐπικαιρότητα τῶν χριστιανικῶν ἀληθειῶν καί τό ὑπαρξιακόν των περιεχόμενον. Τόσον ἡ ἄγονος προσκόλλησις εἰς τό παρελθόν, ὅσον καί ἡ ἄκριτος ταύτισις μέ τό ἑκάστοτε παρόν, δέν ἀποτελοῦν θεολογικῶς ὀρθήν κατανόησιν τοῦ «οὐκ ἐκ τοῦ κόσμου» χαρακτῆρος τῆς πίστεώς μας. Ἡ Ἐκκλησία γνωρίζει ὅτι ἡ χριστιανική καλή μαρτυρία εἶναι ἀδύνατον νά δοθῇ ἀπό ἀνθρώπους ἀδιαφόρους διά τόν συνάνθρωπον καί τόν κόσμον, οὔτε βεβαίως ἀπό πιστούς μέ κοσμικόν φρόνημα, τό ὁποῖον ἐξουθενώνει τάς δημιουργικάς των δυνάμεις.
Δημιουργεῖται εἰς τάς ἡμέρας μας τεχνηέντως ἡ ἐντύπωσις ὅτι ἡ πρότασις ἐλευθερίας καί τά πρότυπα πού ἐκπροσωπεῖ καί προβάλλει ἡ Ἐκκλησία ἐγκλωβίζουν τήν ζωήν εἰς παρωχημένα σχήματα. Ἡ ἀλήθεια εἶναι τελείως διαφορετική, καί ἡ ἐπίκαιρος ἐπιβεβαίωσις διά τοῦ λόγου τό ἀληθές εἶναι τρία θεοδίδακτα κείμενα τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου, ἡ ὁποία ἐπραγματοποιήθη τόν Ἰούνιον 2016 εἰς τήν Ὀρθόδοξον Ἀκαδημίαν Κρήτης -σήμερον ἀκριβῶς συμπληροῦνται 8 ἔτη ἀπό τῆς λήξεως τῶν ἐργασιῶν της-: α) Ἡ ἀποστολή τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας εἰς τόν σύγχρονον κόσμον, β) Ἐγκύκλιος καί γ) Μήνυμα τῆς Συνόδου πρός τόν Ὀρθόδοξον λαόν καί κάθε ἄνθρωπον καλῆς θελήσεως. Εἰς τά κείμενα αὐτά ἀποκαλύπτεται ἡ ἀνοικτοσύνη τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί ἡ εὐαισθησία της διά τάς περιπετείας τῆς ἀνθρωπίνης ἐλευθερίας.
Δέν κηρύσσει ἡ Ἐκκλησία Θεόν κρυπτόμενον εἰς τήν ἀπόλυτον ὑπερβατικότητά του, ἀλλά Θεόν Λόγον σαρκωθέντα δι᾿ ἡμᾶς τούς ἀνθρώπους καί διά τήν ἡμετέραν σωτηρίαν. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ὁ τόπος καί ὁ τρόπος μέ τόν ὁποῖον ὁ Θεός κατεργάζεται τήν σωτηρίαν τοῦ ἀνθρώπου καί τοῦ κόσμου. Εἶναι ὁ χῶρος τῆς «κοινῆς σωτηρίας», τῆς «κοινῆς ὑπακοῆς», τῆς «κοινῆς ἐλευθερίας», τοῦ «κοινοῦ ἤθους», πρόγευσις καί ἐλπίς τῆς «κοινῆς ἀναστάσεως» καί τῆς «κοινῆς βασιλείας». Τό μέγα μυστήριον εἰς τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ, τό πραγματικῶς «νέον καί καινόν», εἶναι τό «κοινόν». Δέν εἴμεθα ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ «ἄθροισμα ἀτόμων», ἀλλά «κοινωνία προσώπων», «κοινωνία σχέσεων», «κοινωνία θεώσεως».
Περαίνοντες τόν λόγον, δοξολογοῦμεν τόν πανοικτίρ-μονα Κύριον, τόν εὐλογήσαντα τήν ἐπίσκεψιν τῆς ἡμῶν Μετριότητος εἰς τἠν Ἱεράν Μητρόπολιν Νικοπόλεως καί Πρεβέζης καί τήν συνάντησιν μετά πάντων ὑμῶν πρόσωπον πρός πρόσωπον. Ἰδιαιτέραν εὐχαριστίαν ἀπευθύνομεν πρός τόν Ἐξοχώτατον κύριον Περιφερειάρχην διά τήν εὐγενῆ προσφώνησιν καί τήν ἀγάπην του. Δεόμεθα τοῦ Θεοῦ τῶν θαυμασίων, ὅπως εὐλογῇ καί κρατύνῃ ὑμᾶς, Ἱερώτατε ἀδελφέ, τόν Ποιμενάρχην τῆς θεοσώστου ταύτης Ἐπαρχίας, τόν εὐαγῆ κλῆρον, τούς Ἐντιμοτάτους Ἄρχοντας καί τόν ἐνταῦθα φιλόθεον λαόν. Ὁ Χριστός ἐν τῷ μέσῳ ἡμῶν!