∗ ∗ ∗
Ἱερώτατε Μητροπολῖτα Χαλκηδόνος κύριε Ἐμμανουήλ καί λοιποί Τιμιώτατοι ἐν Χριστῶ άδελφοί Ἱεράρχαι,
Ἐξοχώτατε κύριε Πρέσβυ, Γενικέ Πρόξενε τῆς Ἑλλάδος εἰς τήν Πόλιν,
Εὐλαβέστατοι κληρικοί καί Ὁσιώτατοι μονασταί,
Ἐντιμολογιώτατοι Ἄρχοντες,
Ἐλλογιμώτατοι ἐκπαιδευτικοί, ἀγαπητοί μαθηταί καί μαθήτριαι,
Προσφιλέστατοι προσκυνηταί καί πολύτιμοι φίλοι ἐξ Ἑλλάδος καί ἀλλαχόθεν,
Τέκνα ἐν Κυρίῳ εὐλογημένα,
Χριστός Ἀνέστη!
Ὕμνον εὐχαριστίας ἀναπέμπομεν πρός τόν Κύριον τῆς δόξης, τόν ἀξιώσαντα ἡμᾶς νά ἑορτάσωμεν τά ὀνομαστήριά μας, κατά τήν κοσμοχαρμόσυνον ἀναστάσιμον περίοδον. Εὐχαριστοῦμεν θερμῶς τόν ἀδελφόν Ἱερώτατον Μητροπολίτην Χαλκηδόνος κύριον Ἐμμανουήλ διά τήν ὡραίαν προσφώνησιν ἐκ προσώπου τῆς τιμίας Ἱεραρχίας τοῦ Θρόνου. Ἐξέφρασε τήν ἀγάπην καί τήν τιμήν ὄχι μόνον τῶν παρόντων, ἀλλά καί τῶν ἐκ τοῦ μακρόθεν εὐχομένων ἀδελφῶν Ἀρχιερέων. Εὐγνωμόνως ἀπευθυνόμεθα καί εὐχαριστοῦμεν πάντας ὑμᾶς τούς συμπροσευχομένους, διά τήν πρόφρονα παρουσίαν σας ἐν Φαναρίῳ. Ἰδιαιτέρως μᾶς συνεκίνησαν καί μᾶς ἐνίσχυσαν αἱ ἑόρτιοι εὐχαί, αἱ ὁποῖαι ἔφθασαν ἀπό ὁλόκληρον τήν οἰκουμένην πρός τήν ἡμετέραν Μετριότητα, τόν ταπεινόν ἱκέτην τῆς χάριτος τοῦ Χριστοῦ.
Τιμῶμεν σήμερον, παραμονήν τῆς Ἀποδόσεως τῆς Ἑορτῆς τοῦ Πάσχα, τήν πανίερον μνήμην τῶν Ἀποστόλων Βαρθολομαίου καί Βαρνάβα, τῶν «γεωργῶν τῆς οἰκουμένης», κατά τόν Χρυσορρήμονα Ἰωάννην. Οἱ Ἀπόστολοι τοῦ Κυρίου, ἔχοντες «συνέμπορον» τήν εἰς Χριστόν πίστιν καί «φθεγγόμενοι τά τοῦ ἀποστέλλοντος», ἐκήρυξαν τό Εὐαγγέλιον τῆς σωτηρίας πάσῃ τῇ κτίσει, «ἐν ὑπομονῇ πολλῇ… ἐν ἀγάπῃ ἀνυποκρίτῳ, ἐν λόγῳ ἀληθείας, ἐν δυνάμει Θεοῦ» (Β’ Κορ. στ’, 4-7). Ὁ Ἀπόστολος Βαρθολομαῖος ἐξήγγειλε Χριστόν σταυρωθέντα καί ἀναστάντα καί ὑπέμεινε, κατά τό παράδειγμα τοῦ Διδασκάλου, τό σταυρικόν μαρτύριον, λάμψας ὡς ἀστήρ φαεινότατος, καταυγάζων τό γένος τῶν ἀνθρώπων. Τό «ἀποστολικόν ἔργον» ἀνήκει εἰς τόν πυρῆνα τῆς ζωῆς καί τῆς ταυτότητος τῆς Ἐκκλησίας. Εἶναι, ὡς διακηρύσσει ἡ Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδος τῆς Ὀρθοδοξίας (Κρήτη 2016), «ἡ πνοή ζωῆς, τήν ὁποίαν ἐμφυσᾷ ἡ Ἐκκλησία εἰς τήν κοινωνίαν τῶν ἀνθρώπων καί ἐκκλησιοποιεῖ τόν κόσμον» (Ἐγκύκλιος, § 6). Ὡς ἔχει γραφῆ, «ἡ Ἐκκλησία εἶναι φῶς, καί μόνον ὅ,τι εἶναι φῶς εἶναι Ἐκκλησία».
Αὐτή εἶναι ἡ διαχρονική ἀποστολή τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Προφανέστατα, οἱ καιροί καί τά σημεῖα τῶν καιρῶν ἀλλάζουν. Σήμερον, ἡ Ἐκκλησία ζῇ εἰς ἕνα διαφορετικόν κόσμον, ἐντός τοῦ ὁποίου ὀφείλει νά δίδῃ τήν μαρτυρίαν της, εἰς ἕνα κόσμον, τόν ὁποῖον δέν εἶναι δυνατόν νά ἀγνοῇ ἤ νά ἀπορρίπτῃ, οὔτε βεβαίως νά ταυτίζεται μέ αὐτόν. Καί εἰς τό νέον τοῦτο σύγχρονον περιβάλλον, ὁ λόγος τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ὁ Ἀποστολικός, ὁ ἀναλλοίωτος καί αἰώνιος: τό εὐάγγελον μήνυμα περί τῆς Τριαδικῆς, «μιᾷ φιλανθρωπίᾳ», ἐλθούσης ἐν Χριστῷ χάριτος καί τῆς ἐρχομένης Βασιλείας τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, κατά τό Βιβλικόν: «Ἰησοῦς Χριστός χθές καί σήμερον ὁ αὐτός καί εἰς τούς αἰῶνας» (Ἑβρ. ιγ’, 8).
Τά δύο σημεῖα ἀναφορᾶς καί προσανατολισμοῦ τῆς Ἀποστολικῆς μαρτυρίας τῆς Ἐκκλησίας παραμένουν καί σήμερον, α) ἡ πιστότης εἰς τήν Παράδοσιν τῆς Ἀληθείας, ἡ ὁποία δέν εἶναι παρελθόν, ἀλλά ζῶσα καί ζωοποιός παρουσία ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ, ἤ μᾶλλον, ἡ ἰδία ἡ ζωή τῆς Ἐκκλησίας, καί β) τά ἑκάστοτε ἱστορικά καί πολιτισμικά δεδομένα καί τά σημεῖα τῶν καιρῶν.
Ὅπως ἔλεγεν ὁ μακαριστός πνευματικός ἡμῶν πατήρ Μητροπολίτης Χαλκηδόνος Μελίτων, ἡ Ἐκκλησία «δέν εἶναι δυνατόν νά νοηθῇ ὡς ἄσχετη πρός τή ζωή, πρός τούς καιρούς, πρός τήν ἀγωνίαν αὐτῆς τῆς ὥρας, πρός τά φλέγοντα προβλήματα αὐτῆς τῆς στιγμῆς» (Χαλκηδόνια, σ. 457). Ἐν ἐπιγνώσει ὅτι τά πάντα εὑρίσκονται εἰς τάς χεῖρας τοῦ πανσθενοῦς καί παντεπόπτου Θεοῦ, ἡ χάρις τοῦ ὁποίου θεραπεύει τά ἀσθενῆ καί ἀναπληροῖ τά ἐλλείποντα, συνεργοῦμεν καί ἀγωνιζόμεθα. Ἡ γνησία πίστις εἰς τόν Θεόν δέν ἐπιτρέπει ἀδιαφορίαν διά τά φλέγοντα προβλήματα, ἀκοινώνητον ἐσωστρέφειαν, αὐτάρκειαν καί αὐτοεγκλεισμόν. Τοὐναντίον, μᾶς ὠθεῖ πρός ἔξοδον πρός τόν συνάνθρωπον, εἰς συνάντησιν, κοινωνίαν καί ἀλληλεγγύην, εἰς εἰρηνικήν συνύπαρξιν καί καλήν μαρτυρίαν Αὐτό ὑπῆρξε πάντοτε τό κίνητρον καί ὁ στόχος τῶν πολλῶν πρωτοβουλιῶν, τάς ὁποίας ἀνελάβομεν κατά τήν μακράν ἐκκλησιαστικήν διακονίαν ἡμῶν, ἐνώπιον τῶν μεγάλων προκλήσεων τῆς ἐποχῆς μας. Δοξάζομεν τόν ἀγαθοδότην Κύριον δι᾿ ὅσα ἐχαρίσατο εἰς τό ταπεινόν ἡμῶν πρόσωπον, κρατύνων καί καθοδηγῶν ἡμᾶς εἰς ὅλα τά στάδια τοῦ βίου μας.
Ἀπευθυνόμενοι πρός τήν νέαν γενεάν, τονίζομεν ὅτι ἡ ἑλληνορθόδοξος παράδοσίς μας ἀποτελεῖ πηγήν ἐμπνεύσεως, ὑπαρξιακοῦ πλουτισμοῦ καί δημιουργικότητος, καί ὅτι ὀξύνει τό αἰσθητήριόν μας διά τήν Ἀλήθειαν καί τό νόημα τῆς προσφορᾶς καί τῆς διακονίας, διά τάς ὑψηλάς ἀξίας, αἱ ὁποῖαι πάντοτε προϋποθέτουν αὐθυπέρβασιν καί προσανατολισμόν πρός τό κοινόν ἀγαθόν. Ποτέ εἰς τήν ἱστορίαν τῆς ἀνθρωπότητος αἱ πνευματικαί ἀξίαι δέν ἦσαν αὐτονόητοι. Πρόκειται περί μιᾶς πολύ ἐπικαίρου διαπιστώσεως σήμερον, ἀφοῦ διαδίδεται σήμερον εὐρέως ἡ ἄποψις, ὅτι ἡ ὑπευθυνότης, ἡ ἐλευθερία, ἡ δικαιοσύνη καί ἡ εἰρήνη θά προκύψουν, ὡς αὐτόματον ἀποτέλεσμα τῆς προόδου τῆς ἐπιστήμης καί τῆς τεχνολογίας, τῆς οἰκονομικῆς ἀναπτύξεως καί τῆς διαδικτυακῆς ἐπικοινωνίας. Ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅμως τελείως διαφορετική.
Τιμιώτατοι ἀδελφοί καί προσφιλέστατα τέκνα ἐν Κυρίῳ,
Ἑόρτιον ἦμαρ ἡ σήμερον. Ἡμέρα συγκινήσεως καί αἰσθημάτων χαρᾶς καί εὐγνωμοσύνης πρός τόν Δοτῆρα παντός ἀγαθοῦ, καί, μετά Θεόν, καιρός ἐνθυμίσεως ὅλων ἐκείνων, εἰς τούς ὁποίους ὀφείλομεν τό ζῆν καί τό εὖ ζῆν, τήν βιοτικήν, τήν πνευματικήν καί τήν ἐκκλησιαστικήν ἡμῶν πορείαν. Εἶναι δέ καί εὐκαιρία εὐχαριστίας πρός πάντας ὑμᾶς τούς ἀγαπητούς Ἀδελφούς συγκυρηναίους εἰς τήν κοινήν ἐκκλησιαστικήν διακονίαν καί πρός πάντας τούς συνεργάτας καί συναγωνιστάς, ἐνταῦθα καί ἐν ἀπάσῃ τῇ δεσποτείᾳ Κυρίου. Εὔχεσθε ὑπέρ τῆς ἡμῶν Μετριότητος, νά συνεχίσωμεν τήν διακονίαν τοῦ χριστωνύμου λαοῦ, τοῦ Κυρίου συνεργοῦντος, ὅσον Ἐκεῖνος εὐδοκήσει. Δόξα τῷ Θεῷ πάντων ἕνεκεν!
Ἡ φωσφόρος χάρις τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ, πρεσβείαις τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου τοῦ Ἄξιόν ἐστιν, τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων Βαρθολομαίου καί Βαρνάβα, καί τῶν συνεορταζομένων ἁγίων Κινέζων μαρτύρων καί Λουκᾶ ἐπισκόπου Συμφερουπόλεως τοῦ θαυματουργοῦ, εἴη μετά πάντων ὑμῶν, Ἀδελφοί καί τέκνα. Ἀμήν!
Ἑόρτιος προσφώνησις Σεβ. Μητροπολίτου Γ. Χαλκηδόνος κ. Ἐμμανουήλ
κατά τά Ὀνομαστήρια τῆς Α. Θ. Παναγιότητος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ. κ. Βαρθολομαίου
(Φανάριον, 11.06.2024)
Παναγιώτατε Δέσποτα,
Ὁ λόγος τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ, λόγος ζωῆς καί ἐλπίδος, ἀποδίδεται αὔριον μόνον λειτουργικῶς καί οὐχί ὀντολογικῶς καί ἡμεῖς, οἱ Χριστιανοί τῆς σήμερον, ὅπως καί τῆς χθές καί οἱ τῆς αὔριον μένομεν ἑδραῖοι καί ἀμετακίνητοι ἐπί τοῦ ἀκραγωνιαίου τούτου λίθου τῆς πίστεώς μας, ὀνομαζόμενοι ἐκ τοῦ Ὀνόματος τοῦ Ἀναστάντος Κυρίου, πιστεύοντες εἰς ὅσα οἱ ὀφθαλμοί μας οὐκ εἶδον ἀλλ᾿ εἰς ὅσα ἠκούσαμεν ὡς διδαχήν καί διαδοχήν ὑπό τῶν μακαρίων στομάτων τῶν Μαθητῶν Του καί Ἀποστόλων, κήρυκες καί ἡμεῖς κατά τό μέτρον τῶν δυνάμεών του ἕκαστος, τοῦ σωτηριώδους μηνύματος τῆς σωτηρίας τοῦ κόσμου.
Ἡ Ἀνάστασις τοῦ Δεσπότου, εἰς ἕνα κόσμον ὁ ὁποῖος αἰσθάνεται ὅτι ἐγκλωβίζεται ἐδῶ, ἐπί γῆς, μέ ὅριον τήν πλάκα τοῦ τάφου, δίδει τήν ἀπεραντοσύνην καί τήν ἀνάπαυσιν τῆς αἰωνίου ζωῆς, τῆς ἀφθαρσίας, τῆς ἀλήκτου χαρᾶς καί εὐφροσύνης. Ἡ Ἀνάστασις χαρίζει νόημα εἰς τήν ὑπέροχον Δημιουργίαν. Ἄνευ αὐτῆς, κάθε τι τό ἔμψυχον καί πολύ περισσότερον τό ἄψυχον εἶναι κατεδικασμένα νά φέρουν τό στίγμα καί τάς διαστάσεις τῆς φθορᾶς καί τοῦ τέλους ἀπό τήν πρώτην κιόλας στιγμήν τῆς ἀνθίσεώς των. Ἡ ἀρχή τῶν ὄντων ἄνευ τῆς Ἀναστάσεως, μοιραίως βαστάζει καί τό τέλος των ἐνῷ ἡ ζωήρυτος δύναμις, ἡ Τριήμερος Ἔγερσις τοῦ σαρκωθέντος Ἀνάρχου, αἴρει τήν ἐξουσίαν τοῦ θανάτου καί ὁδηγεῖ τό ἀτελές εἰς τήν τελειότητα τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν.
Μοιραῖον τοῖς βροτοῖς ἡ ἀνάλυσις καί «μοιραῖον» διά τούς πιστεύοντας ἡ Ἀνάληψις, καθώς ὄχι μόνον ἀνασταίνεται ἐκ νεκρῶν ὁ ἄνθρωπος σωματικῶς, ἀλλά τοῦτο τό σῶμα, βεβαπτισμένον εἰς Χριστόν, συνταφέν διά τοῦ βαπτίσματος εἰς τόν θάνατον, συσσωματώνεται εἰς τήν ἄνοδον τοῦ Δεσπότου καί κάθεται ἐν τοῖς δεξιοῖς τοῦ Πατρός. Αὕτη ἡ κατ᾿ ἄλλους ὑψηλή ἤ ψιλή θεολογία καί δι᾿ ἡμᾶς ἡ καθ᾿ ἡμέραν βιωματική, ἀποτελοῦν τό κεντρικόν μήνυμα καί κήρυγμα τῆς Μητρός Ἐκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως πρός τε τόν ἐκκοσμικευμένον κόσμον ἀλλά καί πρός τόν ὑπό τοῦ ἐκ δεξιῶν λογισμοῦ βασανιζόμενον Χριστώνυμον λαόν.
Κατά τάς αἰσίας ἡμέρας τῆς ἐν τῷ Συνθρόνῳ τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας ἐγκαθιδρύσεως τῆς Ὑμετέρας Σεπτῆς Κορυφῆς, ἔχομεν τήν μοναδικήν εὐκαιρίαν νά ἀπολαμβάνωμεν ἀμέριμνοι τόν πολύν κόπον καί μόχθον, τήν θυσιαστικήν ἀγάπην καί τήν ἀνιδιοτελῆ μέριμναν μεθ᾿ ὧν Ὑμεῖς διακονεῖτε ποικιλοτρόπως τό αἰώνιον καί πανίσχυρον μήνυμα τῆς Ἀναστάσεως Χριστοῦ. Ὁ Ἀποστολικός Ὑμῶν ζῆλος δικαιώνει ἀκφραιφνῶς τήν ἐπιλογήν τοῦ Ὀνόματός Σας ὑπό τοῦ ἐν χώρᾳ ζώντων αὐλιζομένου μακαριστοῦ Προκατόχου μου καί Γέροντός Σας, καθώς Βαρθολομαῖος καί Ὑμεῖς ἵστασθε ἀκολουθῶν τῷ Ἀποστόλῳ, Πρωταπόστολος τῆς Οἰκουμένης, εὐαγγελιζόμενος τήν ἐν Χριστῷ λύτρωσιν ἐκ τῆς ἁμαρτίας.
Ἐξ ἄλλου, καί ἄλλῳ Βαρθολομαίῳ ἑπόμενος, τῷ ἐν Ὁσίοις καταλελεγμένῳ συντοπίτῃ Ὑμῶν, τῷ Κουτλουμουσιανῷ, ἐργάζεσθε καί Ὑμεῖς μετ᾿ ἐνθέου πόθου πρός τόν καλόν κἀγαθόν διαφωτισμόν τοῦ ποιμνίου μή φειδόμενος κόπων καί μόχθων κατά τήν δύσβατον πορείαν Ὑμῶν. Ὡς φαίνεται ἡ Αἰγαιοπελαγίτις Ἴμβρος, μικρά τό δέμας, ἐκοσμήθη παρά Θεοῦ ἵνα ἀποδώσῃ εἰς τό γεώργιον τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας τόν μέγιστον τῶν Πατριαρχῶν τῶν κάτω καί τῶν ἐπέκεινα χρόνων, Βαρθολομαῖον τόν Ἴμβριον, Ὑμᾶς, Παναγιώτατε Δέσποτα.
Εἶναι γενικῶς φυσικόν διά μίαν τοιαύτην ἑόρτιον σύναξιν καί εὐκαιρίαν νά λέγωνται ὡς ἐκ συνηθείας λόγοι τιμῆς καί ἐπαίνου πρός τόν ἑορτάζοντα ἐπί κεφαλῆς. Εἰς ἡμᾶς οὐχ οὕτως. Ἡμεῖς ὁμιλοῦντες περί τοῦ Ὑμετέρου Σεπτοῦ προσώπου, δέν ἐπαινοῦμεν, δέν ἐγκωμιάζομεν, δέν καλολογοῦμεν ἀλλ᾿ ἁπλῶς περιγράφομεν καί ἐκφράζομεν καί μαρτυροῦμεν στεντορείᾳ τῇ φωνῇ ὅσα βιωματικῶς καί ἐξ ἐμπειρίας ζῶμεν καί ἀπολαμβάνομεν καί διδασκόμεθα τρέχοντες τόν ἀγῶνα τῆς πίστεως, ὑπείκοντες εἰς τάς σοφάς ἐντολάς καί τάς πολυτίμους διδαχάς τῆς Ὑμετέρας Θειοτάτης Παναγιότητος. Ὄντως ἡ καρδιά ἡμῶν καιομένη, Παναγιώτατε, καθ᾿ ὅσον συμπορευόμεθα πρός Ἐμμαούς τοῦ Θείου θελήματος!
Ὑμεῖς φλέγεσθε ἐκ τοῦ πόθου διά τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ καί τοῦτο ἐμπνέετε εἰς ὅλους ἡμᾶς. Ἐκδαπανᾶσθε, μελετᾶτε, σκέπτεσθε, ἀγωνιᾶτε ὑπέρ τῆς ἐν ἀληθείᾳ εὐσταθείας τοῦ Κυριακοῦ σώματος. Ὑπέρ μιᾶς εἰρήνης ἑδραζομένης ἐπί τῆς στερεᾶς βάσεως τῆς Ὀρθοδόξου ἐκκλησιολογίας καί ὄχι ἐπί μιᾶς ἀτερμόνου ἀγαπολογίας καί ψευδευγενίας. Ὑπέρ μιᾶς ἑνότητος ἐν ὀνόματι τοῦ σάρκα λαβόντος Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ Οὗ ὁ λόγος ζῶν καί ἐνεργῆς καί τομώτερος ὑπέρ πᾶσαν μάχαιραν δίστομον. Διότι γνωρίζετε ἀκριβῶς καί ἐμπειρικῶς ὅτι μία ἑνότης, μία εἰρήνη, ἥτις χάριν ἀβροφροσύνης καί ἵνα μή κύκλους ταράξῃ καί μόνον, παραθεωρεῖ τά ἱερῶς παραδεδομένα, τά ὅσια καί τεθεσπισμένα κόποις καί μόχθοις ὑπό τῶν πατέρων ἡμῶν, τότε ἀποβαίνει ἐπί ζημίᾳ τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ φρονήματος. Ἀσφαλῶς καί ἡ Μεγάλη Ἐκκλησία ἔκπαλαι γνωρίζει καί διδάσκει παντάπασι τήν θυσιαστικήν συμπεριφοράν, τό πολίτευμα τῆς κατά Θεόν καί ἀνιδιοτελοῦς κενώσεως χάριν τῆς πνευματικῆς ὠφελείας τοῦ λαοῦ.
Δι᾿ αὐτῆς ἐπορεύθη, δι᾿ αὐτῆς κινεῖται, δι᾿ αὐτῆς δίδει μαρτυρίαν Χριστοῦ. Ὅμως εἰς τήν πορείαν τῆς αὐτονοήτου ταπεινώσεως, ἡ ἀνάγκη διαφυλάξεως τῆς Ἀληθείας ἀποτελεῖ τό θεόθεν τεῖχος ἐκ δεξιῶν καί τεῖχος ἐξ᾿ εὐωνύμων, ἀποτρέπων τήν ὁμογενοποίησιν τῆς αὐταπαρνήσεως μετά τῆς παραιτήσεως ἐκ τῶν ἰδιαιτάτων καθηκόντων καί ὑποσχέσεων καί εὐθυνῶν τοῦ Θρόνου τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ὥστε μείζων πασῶν τῶν ἀρετῶν ἡ διάκρισις.
Ταῦτα πάντα, Ἀποστολικῷ τῷ τρόπῳ καί τῷ ἤθει τά βλέπομεν σαρκούμενα καί ἐκφραζόμενα ὑπό τῆς Ὑμετέρας Θειοτάτης καί Προσκυνητῆς πᾶσιν ἡμῖν Παναγιότητος. Διά τοῦτο ἡ σεβασμία Ἱεραρχία τοῦ Θρόνου τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας ἐκ μέρους τῆς ὁποίας ἵσταμαι ἐνώπιον Ὑμῶν σήμερον καί ὑποβάλλω ἑόρτια σεβάσματα καυχᾶται καί συγχαίρει ἐν Κυρίῳ, ἤ καλλίτερον καί διά τοῦτο καί διά πολλά ἀκόμη εὔφημα καί μεγάλα!
Ζῆθι ἔτη πλεῖστα, δυναμικά, εἰρηνικά, εὐλογημένα, Παναγιώτατε τρόπων μέτοχε καί θρόνων διάδοχε, ἔμπλεως χάριτος καί ζῆλον καί ἤθους Ἀποστολικοῦ, Πρωτοκορυφαῖε τῆς Οἰκουμένης, Πάτερ καί ὁδοδεῖκτα πάντων ἡμῶν.
Εἰς πολλά ἔτη, Δέσποτα!
Προσφώνησις Μ. Πρωτοσυγκέλλου κ. Γρηγορίου
κατά τήν ὑποβολήν σεβασμάτων τῆς Πατριαρχικῆς Αὐλῆς
τῇ Α. Θ.Παναγιότητι, τῷ Οἰκουμενικῷ Πατριάρχῃ
κ. κ. Βαρθολομαίῳ
ἐπί τοῖς Ὀνομαστηρίοις Αὐτοῦ
(11. VI. 2024)
Παναγιώτατε Δέσποτα,
Ἄξιόν ἐστιν ὡς ἀληθῶς τιμᾶσθαι καί γεραίρεσθαι ὑπό τε τοῦ εὐαγοῦς κλήρου καί τοῦ φωτομόρφου λαοῦ τῆς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Μεγάλης Ἐκκλησίας ἡ ἑόρτιος καί εὔσημος πάνυ ἐπέτειος τῶν Ὀνομαστηρίων τοῦ κατά καιρούς Ἡγουμένου τοῦ Μεγάλου Μοναστη-ρίου τῆς ἀμωμήτου ἡμῶν πίστεως καί τοῦ εὐσεβοῦς τῶν Ρωμαίων Γένους.
Πιστοί τούτῳ τῷ πανιέρῳ ἔθει οἱ ἐκ τῶν τῶν πατέρων ἡμῶν βημάτων εἰς οὐδέν παρεκκλῖναι ἀγωνιζόμενοι, ἅμα δέ καί ἐλεηθέντες ὑπό τῆς Παντελεήμονος Βουλῆς τῆς Ὑπάτης Σοφίας τοῦ Ἐνσάρκου Λόγου νά διατελῶμεν ὑπό τάς ἁγίας Αὐτῆς ἐντολάς καί τήν στιβαράν διαποίμανσιν καί καθοδήγησιν, συνήχθημεν σήμερον μετά συγκινή-σεως, οὐ τῆς τυχούσης, ἐν τούτῳ τῷ μεταλλίῳ τῶν ἐν τῷ νυχθημέρῳ σκέψεων, πειρασμῶν, προβληματισμῶν καί προβλημάτων, τῶν ἀγώνων καί τῶν ἀγωνιῶν, τῶν ἱερῶν ἀποφάσεων καί θεοπνεύστων ἐνεργειῶν, ἐν τῷ Γραφείῳ Σου -λέγω-, διά νά ὑποβάλωμεν ἐν τῇ ἀπαρχῇ καί τούτου τοῦ θέρους- δώοι Κύριος δέ καί ἐπί πολλά ἀκόμη διά τῶν χειλέων τοῦ Σοῦ Πρωτοσυγκέλλου τά ταπεινά καί υἱϊκά ἡμῶν σεβάσματα τῷ βαστάζοντι τό βάρος τῆς ἡμέρας καί τόν καύσωνα τῆς ὑπ᾿ Οὐρανόν Ὀρθοδοξίας, τῇ ὁρατῇ Κεφαλῇ τῶν ἑκασταχοῦ ποιμέ-νων, τῷ Ἀρχιεπισκόπῳ Κωνσταντινουπόλεως καί οὕτως Οἰκουμενικῷ Πατριάρχῃ.
Καί περιβεβλημένοι τό μέλαν τριβώνιον τοῦ τύπου τοῦ ἔθους καί τῆς συνεχίσεως τῶν πατροπαραδότων, φέρομεν ἔνδον αὐτοῦ ὡς κατασάρκιον τήν οὐσίαν τῆς, ἐκ καρδίας, εἰλικρινοῦς ἀγάπης, τοῦ βαθυτάτου σεβασμοῦ καί τῆς ἀπείρου ἀφοσιώσεως, ἅμα δέ καί τῆς ἐν ἡμῖν πρός τήν Σήν φιλότεκνον καί στοργικήν πατρότητα εὐγνωμο-σύνης, τῆς υἱότητος πρός Σέ, τόν ἀναλαβόντα κατά Χριστόν ἕν ἕκαστον τῶν ἀνατεθέντων Σοι ὅλως ἀναξίων πνευματικῶν τεκνίων. Διό καί συζευξάμενοι τόν τύπον τῇ οὐσίᾳ, καθ᾿ ὅν τρόπον καί ἡ γαία ἥτις «νῆσός ἐστι Θρᾴκης, ἱερά Καβήρων καί Ἑρμοῦ… καί πόλις οἱ οἰκοῦντες Ἴμβριοι» («Στεφάνου Γραμματικοῦ» (epitome)) συνεζεύχθη ἀρρήκτως τάς τελευταίας δεκαετίας τῇ γεννησάσῃ τήν παγκόσμιον εὐλάβειαν πανιέρῳ γαίᾳ τῆς Βασιλευούσης, διατηροῦμεν τήν συνείδησιν καί τήν πεποίθησιν ὅτι ἐν τῷ Σεπτῷ Προσώπῳ Σου διακονοῦμεν παρά τῇ πηγῇ τῆς πίστεως ἡμῶν, διακονοῦμεν τῇ Ἐκκλησίᾳ Κωνσταντινουπόλεως, ἥτις οὐσιαστικήν βοήθειαν καί συνδρομήν καταλυτικήν χορηγεῖ καί παρέχει συνόλῳ τῷ Κυριακῷ σώματι.
Οἱ οὐ μενετοί καιροί, Παναγιώτατε, εἰς τούς ὁποίους ἔφθασε χρονικῶς ἡμᾶς ἡ Πρόνοια τοῦ Κυρίου, οὐδόλως εὐνοοῦν τόν τύπον, θεωροῦντες ἐσφαλμένως ὅτι διά τῆς, ἐλαφρᾷ τῇ καρδίᾳ, καταργήσεώς του θά ἀναδειχθῇ τάχα ἡ οὐσία, ἐφ᾿ ᾧ καί πλανῶνται πλάνην οἰκτράν. Ἀγνοοῦσιν οἱ τά τοιαῦτα φρονοῦντες ὅτι ὁ Κύριος οὐκ ἦλθεν ἵνα καταλύσῃ τόν Νόμον ἀλλ᾿ ἵνα πληρώσῃ αὐτόν, ἐνῷ ἐν ταὐτῷ κατέλιπεν ἡμῖν τήν ἀρίστην ὁδόν ἀναδείξεως τῆς τιμῆς τοῦ πνεύματος ὅπου ἠμποδίζετο ὑπό τοῦ γράμματος.
Εἰς τούς τοιούτους καιρούς ἡ ἐνώπιόν Σου εὐλαβής παράστασις καί παρουσία ἡμῶν ὅλων τῆς Πατριαρχικῆς Σου Αὐλῆς μελῶν πρός ὑποβολήν τῶν νενομισμένων σεβασμάτων, ἀναδεικνύει, εἰς πεῖσμα τῶν ἀνωτέρω, ὅτι ὁ τύπος ἐθεσπίσθῃ πρός περιστολήν τῆς οὐσίας, ὅτι ἐάν ἀγαπῶμεν τήν οὐσίαν, δέον νά φυλάσσωμεν αὐτήν εἰς τά πατροπαράδοτα σκεύη τοῦ τύπου καί ὅτι ὁσάκις ἐπεχειρήθη ἡ ἀλόγιστος κατάργησις τοῦ τύπου, ἐξ αὐτοῦ ἐζημιώθη μόνον ἡ οὐσία καί ἡ ἡγιασμένη παράδοσις.
Ἡμεῖς, ἐν τῇ Μεγάλῃ Ἐκκλησίᾳ διάκονοι καί μαθηταί Σου γνήσιοι, ἐπιμένομεν ἵνα προσφέρωμεν ἑαυτούς ὑπέρ τοῦ πνεύματος, ἐνῷ συγχρόνως, ἐπιβάλλεται νά εἴμεθα γνῶσται ὅμως καί τοῦ γράμματος τῶν παραδόσεων, τοῦ τρόπου καί τοῦ φρονήματος τῆς Βασιλίδος, ζωοποιοῦντες διά τῆς πιστότητος καί ἀφιερώσεως καί ἀφοσιώσεως τό γράμμα εἰς πᾶσαν τοιαύτην περίστασιν. Τοῦτο ἐμφαίνεται ἤ μᾶλλον δέον ἵνα ἐμφαίνηται εἰς ὅλας τάς διαστάσεις τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ἡμῶν βίου ἕως καί τῆς τελευταίας προβλέψεως τοῦ Τυπικοῦ οὐχί στείρως ἄλλ᾿ ἵνα μή τι ἀπόλλυται.
Παναγιώτατε,
Τά ἔργα, οἱ κόποι, ἡ μέριμνα, ἡ ἀγωνία, ἡ ἔγνοια ἑνός ἑκάστου κατά μίμησιν τῶν Σῶν μεγάλων καί ἀσυγκρίτων, καί οὐχί οἱ κενοί λόγοι, ἀποτελοῦν τά ἐχέγγυα ὅτι ἡ ταπεινή παρουσία μας ἐδῶ σήμερον δέν εἶναι κενή περιεχομένου διό καί μετά τῶν ἐκ μυχίων ἑορτίων σεβασμάτων καί τῶν δουλικῶν προσκυνημάτων, ἱκετεύομεν τήν Σήν ἀνείκαστον ἀγαθότητα ὥστε ὡς εὐσεβεῖς υἱούς μᾶς περιλαμβάνῃ ἐν τῇ βασιλείᾳ Της, τά δέ ἔτη Σου εἴησαν πολλά, ὑγιεινά, εὐφρόσυνα καί ρώμης πλήρη, Νέας Ρώμης σεπτέ Ποιμενάρχα.
Εἰς πολλά ἔτη Δέσποτα!