Ἐξοχώτατοι,
Ὁσιώτατε ἅγιε Καθηγούμενε,

Ἕκαστον προσκύνημα ἡμῶν εἰς τό Ἁγιώνυμον Ὄρος τοῦ Ἄθω ἀποτελεῖ σπουδαιοτάτην εὐκαιρίαν πνευματικῆς ἀνατάσεως καί ἀναζωογονήσεως, καθώς ἐξερχόμενοι τῆς μεγάλης καστροπολιτείας τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου εἰσερχόμεθα εἰς τό ὁλάνθιστον περιβόλαιον Αὐτῆς, πλησίον ἀνθρώπων οἱ ὁποῖοι προσήλθετε ἐδῶ ποθοῦντες νά βιώσετε τήν ἀγάπην τοῦ Θεοῦ ἐν διαρκεῖ μετανοίᾳ.
Αὕτη ἡ παραδεισόδωρος μετάνοια εἶναι ἐκείνη ἡ ὁποία συνοδεύει τόν μοναχόν εἰς τά ἔργα καί τάς ἡμέρας του, ἐκείνη ἡ ὁποία τόν ὤθησε νά ἐγκαταλείψῃ τά τοῦ κόσμου ἐφήμερα, καί νά ἔλθῃ εἰς Μονάς, κελλία καί σκήτας, νά ζῇ ὡς στρουθίον μονάζον ἐπί δώματος. Μίαν ἐκ τῶν ἱστορικῶν αὐτῶν Μονῶν ἀποτελεῖ καί ἡ ἐπ΄ὀνόματι τῆς Θείας Μεταμορφώσεως ἤτοι τοῦ Παντοκράτορος, ἔνθα καί ὡς προσκυνηταί τῆς χάριτος αὐτοῦ προσήλθομεν κατ΄αὐτήν τήν φθινοπωρινήν πρωΐαν, καθ΄ἥν μνημονεύομεν καί τήν συμπλήρωσιν εἴκοσι καί ὀχτώ ἐτῶν ἀπό τῆς, ἐλέῳ Θεοῦ, ἀναρρήσεως ἡμῶν εἰς τόν Θρόνον τῆς Βασιλίδος τῶν Πόλεων, γεγονός διά τό ὁποῖον αἴνον καί δοξολογίαν ἀναπέμπομεν εἰς τόν Μόνον Θρόνον τοῦ ἐν Τριάδι Θεοῦ.
Ἤλθομεν ἐνταῦθα ὁλοκαρδίως, ἀδελφοί καί τέκνα ἐν Κυρίῳ. Ἤλθομεν μετά πατρικῆς στοργῆς καί γνησίου ἐνδιαφέροντος, ὥστε νά ἐπικοινωνήσωμεν ἐνώπιος ἐνωπίῳ, πρόσωπον πρός πρόσωπον πρός ὅλους ἐσᾶς, οἱ ὁποῖοι ἐργάζεσθε νυχθημερόν τήν προσευχήν καί τάς ἐξιλαστηρίους δεήσεις, τόσον εἰς τό Καθολικόν ὅσον καί κατά μόνας «ὑπέρ τῆς τοῦ κόσμου ζωῆς καί σωτηρίας».
Ἠμπορεῖ εἰς τάς συνειδήσεις τῶν ἐν κόσμῳ ἡ βιοτή τῶν μοναχῶν νά χαρακτηρίζηται ἀτυχῶς ὡς ραστώνη καί ραθυμία, ὡς ἀποφυγή εὐθυνῶν καί τῶν δυσκολιῶν τῆς ζωῆς, ἐντούτοις ἡ πραγματικότης εἶναι ὅτι τό νά εἶναι κανείς ἀληθής καί γνήσιος μοναχός, ἀποτελεῖ δυσκολοκατόρθωτον ἔργον καί ὁμοιάζει μέ ἀνάβασιν εἰς τό καπνῶδες Ὄρος Σινᾶ τῶν ἀρετῶν. Μοναχός σημαίνει αὑταπάρνησις, σημαίνει ἄρσις Σταυροῦ, σημαίνει ἑκουσία ἀπάρνησις τοῦ ἐγωισμοῦ καί τῶν ἀποτόκων του, ὅ, τι ἀκριβῶς δηλαδή ὁ κόσμος θεωρεῖ ὡς «δικαίωμα» καί ὡς «αὐτονόητον».
Αὕτη ἡ ζωή τοῦ μοναχοῦ διαθέτει, ὅμως, τήν γοητείαν τῆς ἡσυχίας, τήν χαράν τῆς ἐλπίδος, τήν ἐλπίδα τῆς αἰωνιότητος, τήν ἀποκαραδοκίαν Ἐκείνου. Πραγματικῶς, ὁ μοναχός ζῇ καί ἀγωνίζεται ἀναμένων τόν Κύριον εἰς τήν πορείαν του ὡς προσωπική κοινωνία. Ἀναφωνεῖ διαρκῶς πρός τόν Ἠγαπημένον Ἰησοῦν Χριστόν: «ἐδίψησέ σε ἡ ψυχή μου, ποσαπλῶς σοι ἡ σάρξ μου ἐν γῇ ἐρήμῳ καί ἀβάτῳ καί ἀνύδρῳ (Ψαλμ. Ξβ΄)». Καί ὁ Θεός ἀπαντᾷ καί πάλιν μέσα ἀπό τήν σιγήν διά τῶν ἐνεργειῶν Του, καί πληρώνει τήν ψυχήν τοῦ μοναχοῦ, καί τήν μεταποιεῖ εἰς Ἐδέμ μείζονα. Ὅσο γλυκαίνεται ἡ ψυχή τοῦ μοναχοῦ ἐκ τῆς προσευχῆς καί τῆς ἡσυχίας, τόσον ἀναζητεῖ τόν Θεόν καί ἀκολούθως ἡ ἀναζήτησις τοῦ Θεοῦ καθιστᾷ γλυκείαν τήν προσευχήν καί τήν ἡσυχίαν.
Αὐτή ἡ ἄλλη βιοτή εἶναι ὅ,τι ὀμορφότερον καί πλέον παρήγορον παρέμεινεν εἰς ἕνα κόσμον ὁ ὁποῖος διώκει τό πρόσωπον καί ἀναδεικνύει τό ἄτομον, ὁ ὁποῖος ἔμαθε νά ἀγαπᾷ μόνον μέ συμφέρον, μέ ἀντάλλαγμα, ὁ ὁποῖος ἱδρύει Μή Κυβερνητικάς Ὀργανώσεις διά τήν φιλανθρωπίαν καί ἐν τούτοις δέν χαρίζει μίαν «καλημέρα» ἤ μίαν μερίδα τροφῆς εἰς τόν πλησίον. Καί Χριστιανός ἄνευ ἀνιδιοτελοῦς ἀγάπης πρός τόν πλησίον δέν νοεῖται. Ὅμως ἡμεῖς οἱ μοναχοί ἔχομεν ὡς πυξίδα καί ὁδηγόν, ὡς φρόνημα, τά λόγια τοῦ Κυρίου: «Αὕτη ἐστιν ἡ ἐντολή ἡ ἐμή ἵνα ἀγαπᾶτε ἀλλήλους, καθώς ἠγάπησα ὑμᾶς. Μείζονα ταύτης ἀγάπην οὐδείς ἔχει  ἵνα τις τήν ψυχήν αὐτοῦ θῇ ὑπέρ τῶν φίλων αὐτοῦ» (Ἰω. ιε΄, 12-13).
Διό καί ἐσεῖς, ὡς μαθηταί Χριστοῦ γνήσιοι, ἐπελέξατε τήν ὁδόν τῆς διά μετανοίας θυσιαστικῆς καί προσευχητικῆς ἀγάπης ὑπέρ ὅλων τῶν ἀδελφῶν σας, τῶν ἐνδεῶν καί μή, καί ὑπέρ πάσης τῆς κτίσεως. Καί αὕτη ἡ ἀγάπη χρειάζεται καρδίαν, χρειάζεται μίμησιν τῶν μακαρίᾳ τῇ λήξει γενομένων ἀειμνήστων παλαιῶν πατέρων ἡμῶν, τῶν ἐνταῦθα ἀναπαυομένων, ὧν τά ὀνόματα Κύριος γιγνώσκει, καί οὕς ἀναπαύσαι ἐν Χώρᾳ Ζώντων καί ἐν σκηναῖς Δικαίων. Συγχαίρομεν δέ ὑμᾶς διά τε τά ἐπιτελούμενα ἀνακαινιστικά ἔργα μερίμνης καί φροντίδος τῶν κτηριακῶν οἰκοδομημάτων τῆς καθ΄ἡμᾶς Ἱερᾶς Μονῆς ἀλλά, ὅλως ἰδιαιτέρως, διά τό ὑγιές ἐκκλησιολογικόν φρόνημα, τό κατ΄ἐπανάληψιν ἐν θεωρίᾳ καί πράξει ἐκφρασθέν, μέ τό ὁποῖον ἐμφορεῖσθε καί διά τοῦ ὁποίου πορεύεσθε εἰς τόν δόλιχον τῆς μοναστικῆς Πολιτείας.
Μέ αὐτάς τάς ταπεινάς σκέψεις εὐλογοῦμεν πατρικῶς πάντας ὑμᾶς, τόν Ὁσιώτατον Καθηγούμενον αὐτῆς φίλτατον Ἀρχιμανδρίτην κύριον Γαβριήλ καί τούς ἐν αὐτῇ ἐνασκουμένους, βεβαιοῦντες ἕνα ἕκαστον ἐξ ὑμῶν ὅτι εὑρίσκεσθε ὑπό τήν ἀνύστακτον μέριμναν, τήν πηγαίαν ἀγάπην καί τό εἰλικρινές ἐνδιαφέρον τοῦ Πατριάρχου σας, ὁ ὁποῖος ἐν Φαναρίῳ προσεύχεται ὅλως ἰδιαιτέρως διά τά ἐν Ἄθωνι τέκνα αὐτοῦ. Προτρεπόμεθα δέ ὑμᾶς ὅπως καθ΄ἑκάστην μνημονεύητε ἐν ταῖς πρός Κύριον ἐντεύξεσιν ἡμᾶς τούς ταπεινῶς διακονοῦντας τό Ἱερόν τῆς Ὀρθοδοξίας Κέντρον, καί νά εἶσθε βέβαιοι ὅτι ἐκεῖ κρύπτεται ἐπιμελῶς τό μεγαλεῖον ἑνός ὁλοκλήρου Γένους, τοῦ Γένους μας, τῆς Ρωμιοσύνης τοῦ Ὄρους καί τῆς Οἰκουμένης.
Ἡ εὐλογία τοῦ Κυρίου πλουσία εἰς τήν ζωήν σας.