Ὁσιώτατοι ἅγιοι Καθηγούμενοι καί ἀντιπρόσωποι,
Ἐξοχώτατε κύριε Πολιτικέ Διοικητά, Ἄρχων Ἔξαρχε τῆς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Μεγάλης Ἐκκλησίας,

Ἀφίχθημεν, χάριτι Θεοῦ καί εὐχαῖς τῆς Κυρίας καί Ἐφόρου Ὑπεραγίας Θεοτόκου, εἰς τόν ἱερόν τοῦτον τόπον τῆς προσευχῆς, τῆς μετανοίας καί τῆς ἀσκήσεως, εἰς τόν τόπον ὅπου νυχθημερόν κατεργάζεται, ὑπό ψυχῶν θεοφιλῶν, ἡ ἀδιάκοπος κοινωνία Θεοῦ καί ἀνθρώπου, ἐν μέσῳ δοκιμασιῶν, πειρασμῶν, πάλης οὐ πρός σάρκα καί αἷμα, εἰς τό Ὄρος, τό ὁποῖον εἰς οὐδέν ἔχει νά ζηλώσῃ τό Θαβώρ, εἰς τό Ὄρος τῆς θεοστηρίκτου προσπαθείας διά τήν Μεταμόρφωσιν, εἰς τό Περιβόλαιον τῆς Παναγίας μας.
Καί ἀφίχθημεν μετά τῶν Τιμίων Συνοδῶν ἡμῶν, ἤτοι τῶν Ἱερωτάτων ἁγίων ἀδελφῶν Μητροπολιτῶν Λαοδικείας κυρίου Θεοδωρήτου, Δράμας κυρίου Παύλου, καί Ἀδριανουπόλεως κυρίου Ἀμφιλοχίου, τοῦ Ὁσιολογιωτάτου Ὑπογραμματέως τῆς περί ἡμᾶς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου κυρίου Γρηγορίου καί ἐκλεκτῶν φίλων τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, ὡς καί ἐργαζομένων ἐν αὐτῷ, ὥστε νά προσκυνήσωμεν τά Θεομητορικά τοῦ Ἄθω σεμνώματα, νά συναντήσωμεν ἐκ τοῦ σύνεγγυς τά τίμια ὑμῶν πρόσωπα, νά ἐπισκεφθῶμεν Μονάς, Σκήτας καί Καλλύβας, νά ἐπικοινωνήσωμεν, ὡς Πατήρ πρός φιλόστοργα τέκνα, νά κοινωνήσωμεν ἀπό τοῦ Δεσποτικοῦ Σώματος καί Αἵματος, νά βεβαιώσωμεν τήν ἑνότητα τῆς πίστεως.
Διό καί ἀφικόμενοι ἐνταῦθα, εὐλογοῦμεν πατρικῶς ἅπαντα τά μέλη τῆς Ἱερᾶς Κοινότητος, ὑμᾶς πρῶτον, ἅγιε Πρωτεπιστάτα, τήν Ἱεράν Ἐπιστασίαν, τόν Ἐξοχώτατον κ. Πολιτικόν Διοικητήν, καί ἐκφράζομεν τάς θερμάς εὐχαριστίας ἡμῶν διά τήν ὑποδοχήν καί ἀπόδοσιν τοῦ υἱοπρεποῦς σεβασμοῦ πρός τόν Προκαθήμενον τῆς Μητρός Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Μεγάλης Ἐκκλησίας. Ἕκαστον προσκύνημα τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου εἰς τό Ἅγιον Ὄρος δέν ἀποτελεῖ τυπικήν ὑποχρέωσιν, ἀλλά χρέος καρδίας, ὅπως ἔλθωμεν ἀπό τῆς Πόλεως τῆς Θεοτόκου εἰς τούς εὐάνδρους λειμῶνας αὐτῆς, καί ὅπως, φέροντες φῶς ἐκ τοῦ ἀνεσπέρου φωτός τοῦ Σταυροαναστασίμου Φαναρίου, ἐνισχύσωμεν τόν ἔνθεον πόθον, τόν ἐν Χριστῷ ζῆλον, τάς σεμνάς προσπαθείας, τόν σκληρόν ἀγῶνα, καί φωτίσωμεν τάς ὁδούς τῆς ζωῆς καί πολιτείας ὑμῶν, ἐκζητοῦντες παραλλήλως τάς ὑμετέρας προσευχάς, δεήσεις καί ἰκεσίας. Τό προσκύνημα τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου εἰς τόν Ἄθω εἶναι εὐθύνη ποιμαντορική, εἶναι ἔκφρασις πατρικῆς μερίμνης καί γνησίου ἐνδιαφέροντος, εἶναι ἀναθέρμανσις μιᾶς σχέσεως, ἡ ὁποία ἐντοπίζει τάς ἀπαρχάς της εἰς τό βάθος τῶν αἰώνων.
Εὐλογοῦντες, ὅθεν, καί περιπτυσσόμενοι ἕνα ἕκαστον ἐξ ὑμῶν, ἄς εὐχηθῶμεν αἰσίαν τήν ἔκβασιν καί τούτου τοῦ Πατριαρχικοῦ προσκυνήματος, ἡ δέ ἄφθονος εὐλογία τῆς Ὑπερμάχου Στρατηγοῦ τοῦ Γένους ἡμῶν εἴθε νά κρατύνῃ καί νά διαφυλάττῃ τόν ἁγιώνυμον αὐτόν τόπον εἰς τά διαβήματα καί τάς ἐντολάς τοῦ Υἱοῦ Της καί Θεοῦ ἡμῶν, ἐν ἐκκλησιαστικῶς ὑγιεῖ φρονήματι.
Ἡ Χάρις τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καί ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καί Πατρός καί ἡ κοινωνία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἴη μετά πάντων ὑμῶν. Ἀμήν.