Ὁσιώτατοι, ἅγιε Πρωτεπιστάτα, ἅγιοι Καθηγούμενοι καί Ἀντιπρόσωποι τῶν εἴκοσι καθ΄ἡμᾶς Ἱερῶν Μονῶν τοῦ Ἁγιωνύμου τούτου Ὄρους,
Ἐξοχώτατε κύριε Πολιτικέ Διοικητά, Ἄρχων Ἔξαρχε τοῦ ἡμετέρου Θρόνου,
Ἀδελφοί καί τέκνα ἡμῶν περιπόθητα ἐν Κυρίῳ,

Μέ πολλήν συγκίνησιν, διά μίαν ἀκόμη φοράν, ἡ Μετριότης ἡμῶν εἰσῆλθεν εἰς τήν ἱεράν ἀκρώρειαν τοῦ Ἄθω, εἰς τόν Ναόν τοῦ Πρωτάτου, εἰς τό Κέντρον τῆς Ἁγιορειτικῆς ζωῆς, εἰς τό παλλάδιον τῆς Κυρίας τῶν Καρυῶν, ὅπου αὕτη ἄγρυπνος φρουρός εἰς τό Ἱερόν Σύνθρονον συνεπικουρεῖ εἰς τό μυστήριον τῆς σωτηρίας τῶν ἐνασκουμένων μοναστῶν. Δέν εἶναι διόλου ἀμελητέα καί παραβλέψιμος ἡ ἱερά αὐτή Παράδοσις τῆς τοποθετήσεως τῆς ἐφεστίου καί πανσεβάστου εἰκόνος τῆς Θεομήτορος εἰς τόν τόπον τοῦ Ἐπισκόπου τοῦ καθηγιασμένου αὐτοῦ τόπου.
Ὤ! πόσον βαθεῖα καί πεφωτισμένη ἡ συναρμογή αὕτη. Ἡ Θεοτόκος Μαρία, Ἔφορος καί ἐγγυητής τῆς πορείας τῶν μοναχῶν, ἐνταῦθα καί ἐπέκεινα εἰς μίαν ἐναρμόνιον συμπλοκήν, ἡ ὁποία ἐμφανίζει τήν ἄρρηκτον καί ἀταλάντευτον σχέσιν Ἐπισκόπου καί Μοναχῶν. Ὤ! πόσον εὐλογημένη παρακαταθήκη ὑπάρχει διά τήν Μεγάλην τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίαν, τό Ἁγιώνυμον Ὄρος τοῦ Ἄθω. Ἐδῶ συμμείγνυνται ἡ θεωρία καί ἡ πρᾶξις, ἡ πίστις καί τό βίωμα, τό παρελθόν καί τό μέλλον, τό παρόν καί τό αὔριον τῆς Ἐκκλησίας. Δέν θά ἦτο ἐκτός τῆς πραγματικότητος, ἐάν θά ἐχαρακτηρίζαμεν οὐσιῶδες καί ἀναφαίρετον μέρος τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ εἶναι τόν Ἁγιορειτικόν μοναχισμόν. Ἄνευ αὐτοῦ ἡ Μία, Ἁγία Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία θά ἦτο πτωχοτέρα εἰς τήν ἐμπειρίαν τῆς κατά Χριστόν βιοτῆς.
Αὐτήν τήν ὑπερχιλιετῆ σχέσιν τῆς Μητρός Ἐκκλησίας μέ τήν θυγατέρα Ἀθωνικήν πολιτείαν περιφυλάσσει ὡς κόρην ὀφθαλμοῦ ὁ κατά καιρόν Ἐπίσκοπος τοῦ τόπου καί τῶν ἐν αὐτῷ σκηνωμάτων, ὁ κοινός πατήρ καί Προστάτης τῶν μοναχῶν, ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως, Νέας Ρώμης καί Οἰκουμενικός Πατριάρχης. Μυστήριον ὄντως καί ἀμφίδρομος τιμή ἡ μακραίων καί ἀνεπίστροφος αὐτή πορεία. Παρ’ ὅλας τάς ἱστορικάς περιπετείας, ὁ χαλκευθείς σύνδεσμος τῆς εὐχαριστιακῆς ἑνότητος καί ἡ διαμορφωθεῖσα συνείδησις τῆς πλήρους ταυτότητος τῶν κατά τό φαινόμενον μέν διαφορωτέρων ἁρμοδιοτήτων, πλήν κατά τό πιστευόμενον κοινοῦ μεταξύ ἡμῶν καί ὑμῶν στόχου, ἤτοι τῆς κοινῆς ἐν Χριστῷ σωτηρίας, ἀποτελεῖ ἐχέγγυον διά τήν καί κατά τήν δευτέραν ἱστορικήν χιλιετίαν καί ἔτι πλέον συνταύτισιν πόθων καί στόχων ἐπ’ ὠφελείᾳ τῆς Ἐκκλησίας.
Ἡ σωτηρία, λοιπόν, ἀποτελεῖ τό ζητούμενον δι’ ἕκαστον πιστόν, τόν τιμώμενον μέ τό ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ καί ἀναμένοντα καινήν γῆν καί καινούς οὐρανούς. Αὐτήν τήν μετοχήν εἰς τήν Σταυροαναστάσιμον πορείαν, εἰς τήν αὔραν τοῦ Παρακλήτου, εἰς ὁλόκληρον τήν ἐν ἑνί λόγῳ Οἰκονομίαν τοῦ Θεανθρώπου Λόγου, τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, αὐτήν, λέγομεν, τήν ἐμφάνειαν, ἀλλά καί δυνατότητα τῆς σωτηρίας, τήν ὀνομαζομένην προσφυῶς ἁγιότητα, ὑπηρετεῖ οὗτος ὁ ἱερός τόπος.
Ἱερός, διότι τόν ἐπέλεξεν ἡ Παναγία καί τόν καθηγίασαν οἱ στεναγμοί, τά δάκρυα, ἡ μετάνοια, ἡ ἄσκησις, ἡ ἀκρίβεια, ἡ ἀρετή, ἡ ταπείνωσις, ἡ συνταύτισις μέ τό θεῖον θέλημα τῶν ἁπλῶν, πλήν μέχρι θανάτου, ἐραστῶν τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Αὕτη, λοιπόν, ἡ πολύτιμος καί ζητουμένη ἁγιότης εἶναι ἡ πεμπτουσία τοῦ τόπου. Δέν εἶναι παρελθοντικόν μέγεθος· εἶναι κυρίως καί πρωτίστως παρόν, ὡς προείπομεν, καί μέλλον. Μέλλον, ἐστερεωμένον εἰς τό παρελθόν, δηλαδή εἰς τήν παράδοσιν, τήν ὁποίαν ἐμφανίζει ἐπίκαιρον τό ἀέναον νῦν τῆς Ἐκκλησίας. Τά πρόσωπα τῶν θεωμένων ἀδελφῶν μας ἐμφανίζουν τό σωτηριῶδες εἶναι τῆς Ἐκκλησίας, ἤτοι οἱ Ἅγιοί μας. Οὗτοι εἶναι ὅ,τι τιμαλφέστερον κέκτηται ἡ Ἐκκλησία. Εἶναι τό ταμεῖον τῆς χάριτος. Εἶναι ὁ πολύτιμος μαργαρίτης της, εἶναι ὁ κεκρυμμένος θησαυρός της, εἶναι ἡ ζύμη, ἡ ὁποία ζυμώνει τό φύραμα τοῦ ἐνεστῶτος διά νά τοῦ δώσῃ τήν αἰωνιότητα.
Ἡ ἁγιότης δὲν εἶναι, ἀσφαλῶς, μέγεθος καί ποιότης ἠθική. Μιμηταί τοῦ παραδόξου εὐαγγελικοῦ ἤθους οἱ τοῦ Χριστοῦ φίλοι καί οἰκεῖοι, δηλονότι οἱ ἅγιοι, μακράν εὑρισκόμενοι τῶν δύο ἄκρων -τοῦ νομικισμοῦ καί τοῦ ἠθικισμοῦ- προβάλλουν, διά τοῦ παραδείγματός των, ὡς μόνην δυνατότητα σωτηρίας καί ἀποκαταστάσεως τήν ὀντολογικήν μετοχήν εἰς τό Κυριακόν Σῶμα. Ἡ καλλιέργεια τῶν εὐαγγελικῶν ἐντολῶν, ἡ εὐλογημένη καί παραδεδομένη ἄσκησις, ἡ κάθαρσις σώματος, νοός καί καρδίας, οὐδόλως ἀποτελοῦν αὐτοσκοπόν, εἰ μή μόνον τό μέσον διά τήν θεμελίωσιν καί διατήρησιν τῆς, κατά τό ἐγχωροῦν ἡμῖν, μετοχῆς εἰς τήν ἁγιότητα τοῦ μόνου καί τριασαγίου Θεοῦ. Οἱ ἅγιοι, ὡς νόες κεκαθαρμένοι, μεταλαμβάνουν τῆς θείας ἁγιότητος καί ὡραιότητος καί τήν μεταδίδουν, κατά τό πρότυπον καί τήν τάξιν τῶν ἀσωμάτων ἀγγελικῶν δυνάμεων, καί εἰς ἡμᾶς τούς ἀτελεστέρους καί παχυτέρους τῇ διανοίᾳ, καθισταμένους, τοιουτοτρόπως, τόπους καί τρόπους φανερώσεως τῆς Μελλούσης Βασιλείας εἰς τό ἐγκόσμιον καί ἐπίκηρον παρόν.
Ὑπερλίαν χαιρόμεθα διά τήν ἐνταῦθα διαρκῆ καλλιέργειαν τῆς εὐαγγελικότητος. Ὑπέρμετρα χαίρεται ἡ Μήτηρ Ἐκκλησία, διότι κρατεῖ ἐπί ὑπέρ τούς δέκα αἰῶνας ὁ τόπος οὗτος τήν παράδοσιν τῆς Ἀνατολῆς καί τήν ἀνακαινίζει διαρκῶς μέ νέα πρόσωπα καί μέ νέας ἀτραπούς εἰς τήν Ὁδόν τοῦ Κυρίου. Αὐτή ἡ ἐγκαύχησις τῆς Μεγάλης τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας διά τήν πνευματέμφορον καί κεχαριτωμένην συγκομιδήν εἰς τόν Ἄθω, δέν εἶναι μία ἐγωκεντρική αἴσθησις αὐταρκείας, ἀλλά εἶναι κενωτική θυσία καί ἐναγώνιος προσπάθεια διά τόν ἐγκεντρισμόν πλείστων καί ὅσων ἀδελφῶν εἰς τόν καλλιέλαιον τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας κορμόν. Ἐν τῇ διαρκεῖ, λοιπόν, ἄρσει τοῦ σταυροῦ τῆς εὐθύνης, ἡ Κωνσταντινουπολίτις Ἐκκλησία ἐπισκοπεῖ τόν τόπον, ἐπισημαίνει τήν ἀγωνιστικότητα, διακρίνει τό γνήσιον ἐκ τοῦ ἀληθοφανοῦς, ἀγωνιᾷ διά τάς παραφωνίας, προσεύχεται ἐκτενῶς διά τήν ἀποκατάστασιν τῶν δυσκαμψιῶν, ἀγωνίζεται διά τήν περιφρούρησιν τῶν μοναχικῶν θεσμίων, περιφυλάττει τάς λεπτομερείας τῆς ἁγίας παραδόσεως καί, -στεντορεία τῇ φωνῇ- διακηρύσσει τήν ἁγιότητα τῶν ἀθορύβων καί ἀφανῶν μοναχῶν τῆς εὐλογημένης κληρουχίας της εἰς τό ἀνά τήν Οἰκουμένην ὀρθόδοξον πλήρωμα.
Ὑπό τό πρίσμα τῶν ἐν συντόμῳ προεκτεθέντων, ἡ Μετριότης ἡμῶν ἐν τῇ εὐσήμῳ ἡμέρᾳ καί ὥρα ταύτῃ ἐξαγγέλλομεν μετά περισσῆς χαρᾶς καί ἀγαλλιάσεως, ὡς μίαν ἔτι μεγαλυτέραν διάθεσιν τιμῆς, σεβασμοῦ καί ἀναγνωρίσεως τῆς θεαρέστου Πολιτείας τῶν ἐν Ἄθωνι πατέρων, τήν μελετωμένην ἐπίσημον ἀναγραφήν εἰς τάς Ἁγιολογικάς δέλτους τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί ἑτέρων Ἁγιορειτῶν πατέρων, ἤτοι Δανιήλ τοῦ Κατουνακιώτου, Ἱερωνύμου τοῦ Σιμωνοπετρίτου, Ἰωσήφ τοῦ Ἡσυχαστοῦ, καί Ἐφραίμ τοῦ Κατουνακιώτου. Ἡ συμβολή τῶν ἁγίων τούτων ἀνδρῶν εἰς τό καθόλου τῆς Ἐκκλησίας εἶναι εἰς γενικάς γραμμάς γνωστή εἰς πάντας ἡμᾶς, καί εἰς τό σημεῖον τοῦτο θέλομεν μόνον νά ἐπισημάνωμεν ἐπιγραφικῶς, ἐπιγραμματικῶς, τά χαρακτηριστικά ἰδιώματα ἑνός ἑκάστου ἐξ αὐτῶν.
Δανιήλ ὁ Σμυρναῖος, ὁ κρατήσας τήν ἀρετήν, τήν ἐκκλησιαστικότητα, τήν ἐν τῇ ἀγαθῇ διαστάσει οἰκουμενικότητα τῆς Ρωμιοσύνης καί τήν ἀποσκοράκισιν πάσης πεπλανημένης ἐθνοφυλετικῆς εἰσβολῆς εἰς τόν ἱερόν τοῦτον χῶρον, ὁ φίλος τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου, ὁ μέντωρ τῶν ἁγίων τῶν γραμμάτων, ὁ πήξας τήν μέχρι σήμερον κρατοῦσαν τήν παράδοσίν του ἱεράν ἀδελφότητα τῶν Δανιηλαίων. Ὁ κατηχητής πολλῶν ψυχῶν.
Ἱερώνυμος ὁ Σιμωνοπετρίτης, ὁ ἰσόρροπος ἀσκητής, ποιμήν, πνευματικός, ὑπήκοος καί ὑπάκουος εἰς τήν Ἐκκλησίαν, ἄνευ διακρίσεων καί ἀκροτήτων, ὁ παρηγορητής, τῆς ταπεινώσεως δοχεῖον καί τῶν ἁπλῶν ἀνθρώπων ποδηγέτης.
Ἰωσήφ ὁ Ἡσυχαστής, ἡ στάθμη τῶν μοναστῶν, ὁ θεράπων τῆς πρακτικῆς νήψεως, τῆς ἀθορυβίας, τῆς ἀνυποχωρητικότητος εἰς τήν ἐκζήτησιν τοῦ Κυρίου, ὁ ἀπλανής διδάσκαλος, τό μέτρον τῆς ἐκκλησιολογίας, ὁ ἀνακαινιστής τοῦ Ἁγίου Ὄρους.
Ἐφραίμ ὁ ἡδύτατος, ὁ χαριέστατος, ἡ ἀναστάσιμος χαρμονή, ἐμψύχωσις τῶν κεκμηκότων, ἡ τῆς ὑπακοῆς τελειότης, ἡ ἐν τῷ προσώπῳ του εὐρύτης τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ἐλπίς καί ἡ βεβαιότης τῶν πιστευομένων.
Μέ αὐτάς τάς ὀλίγας, πλήν καρδιακάς σκέψεις, καί ἐν βαθείᾳ πεποιθήσει ὅτι καί ἅπαντες οἱ τόν τόπον τοῦτον οἰκοῦντες θέλουσι χαρῇ μεθ’ ἡμῶν ἐπί τῇ ἀγαθῇ ἀγγελίᾳ ταύτῃ, κατακλείομεν τόν πατρικόν ἡμῶν λόγον καί κατασπαζόμεθα φιλήματι ἁγίῳ ἕνα ἕκαστον ἐξ ὑμῶν, προτρεπόμενοι ὅπως μιμηθῆτε, ἀναλόγως τῇ κλήσει καί τοῖς ἐν ὑμῖν χαρίσμασι, τόν βίον καί τήν πολιτείαν τῶν μόλις μνημονευθέντων νέων τούτων ὁσίων πατέρων, καί ὅλων τῶν ἐν ὁσιότητι καί ἁγιότητι διαλαμψάντων Ἁγιορειτῶν πατέρων. Ἡ δέ Πατρική καί Πατριαρχική ἡμῶν εὐχή εἴη μετά πάντων ὑμῶν. Ἀμήν.